26.5.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 151/31

—

uznanie, że niniejsza skarga o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 263 ust. 4 TFUE lub zarzut niezgodności z prawem na podstawie art. 277 TFUE w odniesieniu do rozporządzenia nr 1240/2011, rozporządzenia nr 1308/2011, rozporządzenia nr 1239/2011, rozporządzenia nr 1281/2011, rozporządzenia nr 1316/2011, rozporządzenia nr 1384/2011, rozporządzenia nr 27/2012 i rozporządzenia nr 57/2012 są dopuszczalne i zasadne;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 1240/2011 z dnia 30 listopada 2011 r. ustanawiającego nadzwyczajne środki w odniesieniu do udostępniania cukru pozakwotowego i izoglukozy pozakwotowej na rynku Unii z zastosowaniem obniżonej opłaty za przekroczenie kwoty krajowej w roku gospodarczym 2011/2012 (Dz.U. L 318, s. 9);

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 1308/2011 z dnia 14 grudnia 2011 r. ustalającego współczynnik przydziału, odrzucającego dalsze wnioski i zamykającego okres składania wniosków w odniesieniu do dostępnych ilości pozakwotowego cukru do sprzedania na rynku Unii z zastosowaniem obniżonej opłaty za przekroczenie kwoty krajowej w roku gospodarczym 2011/2012 (Dz.U. L 332, s. 8);

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 1239/2011 z dnia 30 listopada 2011 r. otwierającego stały przetarg na przywóz cukru objętego kodem CN 1701 z zastosowaniem obniżonej stawki celnej w roku gospodarczym 2011/2012 (Dz.U. L 318, s. 4);

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 1281/2011 z dnia 8 grudnia 2011 r. w sprawie minimalnej stawki cła ustalanej w związku z pierwszym częściowym zaproszeniem do składania ofert w ramach postępowania o udzielenie zamówienia otwartego rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 1239/2011 (Dz.U. L 327, s. 60);

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 316/2011 z dnia 15 grudnia 2011 r. w sprawie minimalnej stawki cła ustalanej w związku z drugim częściowym zaproszeniem do składania ofert w ramach postępowania o udzielenie zamówienia otwartego rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 1239/2011 (Dz.U. L 334, s. 16);

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 1384/2011 z dnia 22 grudnia 2011 r. w sprawie minimalnej stawki cła ustalanej w związku z trzecim częściowym zaproszeniem do składania ofert w ramach postępowania o udzielenie zamówienia otwartego rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 1239/2011 (Dz.U. L 343, s. 33);

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 27/2012 z dnia 12 stycznia 2012 r. w sprawie minimalnej stawki cła na cukier ustalanej w związku z czwartym częściowym zaproszeniem do składania ofert w ramach postępowania o udzielenie zamówienia otwartego rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 1239/2011 (Dz.U. L 9, s. 12); oraz

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 57/2012 z dnia 23 stycznia 2012 r. zawieszającego przetarg otwarty rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 1239/2011 (Dz.U. L 19, s. 12);

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie, że zarzut nielegalności w odniesieniu do art. 186 lit. a) i art. 187 rozporządzenia nr 1234/2007 (1) jest dopuszczalny i zasadny oraz stwierdzenie, że przepisy te są niezgodne z prawem, a także stwierdzenie nieważności spornych rozporządzeń, które bezpośrednio bądź pośrednio opierają się na tych przepisach;

—

zobowiązanie UE reprezentowanej przez Komisję do naprawy wszelkich szkód poniesionych przez skarżące w wyniku naruszenia przez Komisję jej zobowiązań prawnych oraz ustalenie wysokości odszkodowania za szkodę poniesioną przez skarżące w okresie od dnia 1 kwietnia 2011 r. do dnia 29 stycznia 2012 r. na kwotę 87 399 257 EUR powiększoną o wysokość wszelkich dalszych strat poniesionych przez skarżące po tej dacie lub wszelkie inne kwoty odzwierciedlające szkodę, jaka została lub zostanie poniesiona przez skarżące, jeśli zostanie to przez nie wykazane w trakcie niniejszego postępowania, w szczególności przy uwzględnieniu w należyty sposób szkód przyszłych;

—

zasądzenie odsetek — według stopy ustalonej ówcześnie przez Europejski Bank Centralny dla głównych operacji refinansowych powiększonej o dwa punkty procentowe lub według innej właściwej stopy określonej przez Trybunał — od kwoty należnej od daty wydania wyroku Trybunału do dnia zapłaty;

—

obciążenie Komisji wszystkimi kosztami i wydatkami związanymi z niniejszym postępowaniem.

1)

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia zasady niedyskryminacji, w ten sposób, że zaskarżone akty dyskryminują rafinerie cukru trzcinowego wobec zakładów przetwórstwa buraków cukrowych.

2)

Zarzut drugi dotyczący naruszenia rozporządzenia nr 1234/2007 i braku właściwej podstawy prawnej, w ten sposób, że pozwana nie posiada uprawnień do zwiększania kwot i jest zobowiązana do nakładania wysokich, odstraszających opłat za udostępnianie pozakwotowego cukru ani nie posiada upoważnienia, ani uprawnień do zastosowania takiego rodzaju środków, których nigdy nie przewidziano w podstawowym rozporządzeniu.

3)

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady pewności prawa, w ten sposób, że w rozporządzeniu nr 1239/2011 i w jego rozporządzeniach wykonawczych stworzono system, zgodnie z którym należności celne nie są przewidywalne i ustalane poprzez stosowanie spójnych, obiektywnych kryteriów, lecz są raczej określane subiektywną gotowością do płacenia bez rzeczywistego związku z rzeczywistymi importowanymi produktami.

4)

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności w zakresie w jakim pozwana mogła łatwo zastosować mniej restrykcyjne środki, które nie byłyby podjęte wyłącznie na szkodę rafinerii importujących.

5)

Zarzut piąty dotyczący naruszenia uzasadnionych oczekiwań, w ten sposób, że pozwana nie poszanowała uzasadnionych oczekiwań skarżących do bycia potraktowanymi w zrównoważony, uczciwy i niedyskryminujący sposób.

6)

Zarzut szósty dotyczący naruszenia zasad staranności, sumienności i dobrej administracji, w ten sposób, że pozwana najpierw nie podjęła żadnych działań, pomimo powtarzanych ostrzeżeń o zakłóceniach rynku, następnie zastosowała środki oczywiście niewłaściwe do usunięcia tych zakłóceń, a czyniąc to naruszyła ustanowioną przez Radę równowagę pomiędzy producentami krajowymi a rafineriami importującymi.