—

uchylenie w całości lub w części postanowienia [Sądu (siódma izba) z dnia 16 grudnia 2011 r. w sprawie T-203/10] zgodnie z zarzutami podniesionymi w niniejszym odwołaniu

—

przekazanie sprawy do Sądu w celu ponownego rozpatrzenia, zgodnie z orzeczeniem Trybunału;

—

obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania oraz kosztami postępowania przed Sądem

1)

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia przez Sąd prawa Unii, błędnej oceny odnośnych okoliczności faktycznych i niewłaściwego uzasadnienia postanowienia, ograniczonego do uznania wnoszących odwołanie za potencjalnych beneficjentów środków pomocowych, które zostały zaakceptowane przez Komisję. Sąd nie wziął pod uwagę, że zanim została wydana decyzja (1) [C(2009) 9963 def.], wnoszące odwołanie korzystały z istniejących środków pomocy, które w wyniku decyzji musiały zostać zmienione. Wobec tego wnoszące odwołanie nie są jedynie potencjalnymi beneficjentami zmienionych środków pomocowych, lecz również rzeczywistymi beneficjentami istniejących środków pomocowych. Zaskarżona decyzja dotyczy ich zatem indywidualnie jako występujących w tym drugim charakterze.

2)

Zarzut drugi dotyczy naruszenia przez Sąd prawa Unii, błędnej oceny odnośnych okoliczności faktycznych i niewłaściwego uzasadnienia postanowienia, w którym stwierdził, że wnoszące odwołanie nie należą do zamkniętego kręgu przedsiębiorstw działających w sektorze mieszkalnictwa socjalnego. Czysto teoretyczna możliwość, że określona grupa beneficjentów środka pomocowego zostanie w przyszłości rozszerzona nie wystarcza, aby nie uznać jej za grupę zamkniętą. Ponadto istniejące przedsiębiorstwa mieszkalnictwa socjalnego stanowią grupę zamkniętą, zważywszy że decyzja dotyczy ich w stopniu poważniejszym niż hipotetycznego podmiotu, który po jej wydaniu uzyskałoby status przedsiębiorstwa prowadzącego działalność w zakresie mieszkalnictwa socjalnego.