Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2012 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Federalnej Niemiec

(Sprawa C-95/12)

2012/C 118/32

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. Montaguti i G. Braun, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi do Trybunału o:

Zarzuty i główne argumenty

Wyrok Trybunału w sprawie C-112/05 Komisja przeciwko Niemcom został ogłoszony w dniu 23 października 2007 r. W owej sprawie Komisja twierdziła zasadniczo, że trzy przepisy ustawy VW przez to, że po pierwsze, na zasadzie odstępstwa od przepisów ogólnych ograniczają prawo głosu wszystkich akcjonariuszy do 20 % kapitału zakładowego Volkswagena, po drugie, wymagają większości przekraczającej 80 % reprezentowanego kapitału dla uchwał walnego zgromadzenia, których podjęcie na podstawie przepisów ogólnych wymaga tylko większości 75 % kapitału, a po trzecie, na zasadzie odstępstwa od przepisów ogólnych umożliwiają państwu federalnemu i landowi Dolnej Saksonii wyznaczanie po dwóch przedstawicieli do rady nadzorczej tejże spółki, mogą zniechęcać do dokonywania inwestycji bezpośrednich, a zatem stanowią ograniczenie swobodnego przepływu kapitału w rozumieniu art. 56 WE.

Z ww. wyroku Trybunału wynika, że każdy z trzech kwestionowanych przepisów ustawy VW stanowi sam w sobie naruszenie swobody przepływu kapitału.

Uchwalona przez Republikę Federalną Niemiec ustawa, którą w jej własnej opinii został wprowadzony w życie wyrok Trybunału, przewiduje jednak nadal, że uchwały walnego zgromadzenia spółki Volkswagen AG — do których podjęcia zgodnie z przepisami Aktiengesetz (ustawy o spółkach akcyjnych) wymagana jest większość 75 % kapitału zakładowego reprezentowanego przy podjęciu uchwały — wymagają większości przekraczającej 80 % kapitału zakładowego. Republika Federalna Niemiec uzasadnia to, odsyłając do sentencji wyroku w sprawie C-112/05, zgodnie z którą przepis ten miałby stanowić naruszenie prawa jedynie w związku z dwoma pozostałymi przepisami. Zdaniem pozwanej przepis ten nie stanowi jednak sam w sobie naruszenia swobody przepływu kapitału.

Zdaniem Komisji sformułowanie sentencji wyroku nie wyklucza niezgodności z prawem każdego z trzech kwestionowanych przepisów rozpatrywanych oddzielnie. Przy wykonywaniu wyroku należy bowiem mieć na uwadze nie tylko jego sentencję, ale także jego uzasadnienie. W niniejszym kontekście wydaje się zatem szczególnie przesadzone, że przeoczenie Republiki Federalnej Niemiec, jakiego się ona dopuściła przy wykonywaniu wyroku Trybunału, pragnie się uzasadnić wyłącznie trzema słowami „w związku z” występującymi w sentencji wyroku. Komisja stoi na stanowisku, że taka wykładnia pomija nie tylko całe uzasadnienie wyroku, ale także orzecznictwo Trybunału w przedmiocie tzw. „złotych akcji”.

Komisja jest zatem zmuszona do ponownego przedłożenia tej sprawy Trybunałowi zgodnie z art. 260 ust. 2 TFUE. Wysokość sankcji pieniężnych została ustalona na podstawie komunikatu Komisji z dnia 1 września 2011 r. w sprawie aktualizacji danych do obliczania ryczałtu i okresowych kar pieniężnych (2).

(1)  Zb.Orz. s. I-08995.

(2)  Dz.U. C 12, s. 1.