Skarga wniesiona w dniu 16 lipca 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich/Rzeczpospolita Polska

(Sprawa C-271/09)

2009/C 233/12

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: E. Montaguti i K. Hermann, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska

Żądania

Zarzuty i główne argumenty

Zdaniem Komisji artykuł 143 ustawy organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych z dnia 28 sierpnia 1997 r. (dalej: „offe”) ogranicza wartość lokat dokonywanych poza granicami RP (dalej: lokat zagranicznych) jakie OFE (otwarte fundusze emerytalne) mogą dokonać na mocy ustępu 2 tego przepisu, jedynie do 5 % wartości aktywów OFE. Ponadto, katalog rodzajów inwestycji zagranicznych ustanowiony w art. 143 ust.1 ustawy „offe” nie zawiera szeregu kategorii lokat, jakie przewidziane są dla inwestycji OFE na terenie Rzeczpospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 136 ust.3 ustawy „offe” wartość lokat w tytułach uczestnictwa emitowanych przez instytucje wspólnego inwestowania mające siedzibę za granicą i o których mowa w art. 143 ust.1 tejże ustawy nie jest brana pod uwagę przy ustalaniu aktywów netto OFE. Natomiast na podstawie wartości aktywów netto OFE obliczana jest wysokość opłaty za zarządzanie OFE. Tym samym, według strony skarżącej, przepis ten stanowi ograniczenie przepływu kapitału w myśl art. 56 WE, gdyż zniechęca on OFE do inwestowania aktywów w zagraniczne fundusze inwestycyjne.

Art. 136a ust.2 ustawy „offe” stanowi, że koszty transakcji związane z zagranicznymi instytucjami rozliczeniowymi mogą być pokrywane z aktywów OFE tylko do wysokości nieprzekraczjącej odpowiednich kosztów krajowych instytucji rozliczeniowych. Przepis ten może zniechęcić, zdaniem skarżącej, OFE do dokonywania inwestycji zagranicą, ponieważ nie można będzie pokryć kosztów transakcji z aktywów OFE w pełnej ich wysokości jak to jest w przypadku inwestycji krajowych.

W opinii Komisji art. 56 WE znajduje zastosowanie do działalności lokacyjnej OFE, która jest częścią polskiego systemu emerytalnego opartego na kapitalizacji składek członków OFE. Przedmiotowe ograniczenia przepływu kapitału nie mogą być uzasadnione względami nadzoru ostrożnościowego na podstawie art. 58 WE ani nadrzędnymi względami interesu publicznego. Ograniczenia ilościowe i rodzajowe nie są bowiem właściwymi środkami mogącymi skutecznie zapewnić stabilność finansową zgromadzonych przez OFE składek członków OFE. W każdym bądź razie wszystkie sporne środki są nieproporcjonalne.