Choose the experimental features you want to try

This document is an excerpt from the EUR-Lex website

Document 62008CN0407

    Sprawa C-407/08 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) wydanego w dniu 8 lipca 2008 r. w sprawie T-52/03 Knauf Gips KG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesione w dniu 19 września 2008 r. przez Knauf Gips KG

    Dz.U. C 313 z 6.12.2008, p. 13–13 (BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)

    6.12.2008   

    PL

    Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

    C 313/13


    Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) wydanego w dniu 8 lipca 2008 r. w sprawie T-52/03 Knauf Gips KG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesione w dniu 19 września 2008 r. przez Knauf Gips KG

    (Sprawa C-407/08 P)

    (2008/C 313/19)

    Język postępowania: niemiecki

    Strony

    Wnosząca odwołanie: Knauf Gips KG (przedstawiciele: M. Klusmann i S. Thomas, Rechtsanwälte)

    Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

    Żądania wnoszącej odwołanie

    Uchylenie w całości wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (trzecia izba) z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie T-52/03 Knauf Gips KG przeciwko Komisji;

    ewentualnie, skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Pierwszej Instancji;

    również ewentualnie, odpowiednie obniżenie, co najmniej jednak o 54,51 mln EUR, grzywny nałożonej na wnoszącą odwołanie w art. 3 zaskarżonej decyzji Komisji;

    obciążenie Komisji kosztami postępowania.

    Zarzuty i główne argumenty

    Odwołanie od wyroku Sądu, na którego mocy oddalona została skarga wnoszącej odwołanie na decyzję Komisji 2005/471/WE z dnia 27 listopada 2002 r., opiera się na następujących trzech zarzutach:

    1.

    W zarzucie pierwszym wnosząca odwołanie powołuje się na naruszenie prawa do obrony, w tym na naruszenie zasady do bycia wysłuchanym. Wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd zastosował błędnie zasady, które obowiązują w odniesieniu do skutków prawnych odmówienia dostępu do obciążających dokumentów oraz zachowania dla siebie uniewinniających dowodów. W pierwszej części tego zarzutu podnosi ona, że należało stwierdzić nieważność decyzji Komisji, gdyż Komisja nie umożliwiła jej dostępu do obciążających dowodów, na których została następnie oparta decyzja. W drugiej części zarzutu pierwszego wnosząca odwołanie twierdzi, że zaskarżony wyrok sam w sobie naruszył jej prawo do obrony, ponieważ Komisja niezgodnie z prawem zachowała dla siebie również uniewinniające dowody, co powinno było także doprowadzić do stwierdzenia nieważności decyzji.

    2.

    W zarzucie drugim wnosząca odwołanie powołuje się na naruszenie art. 81 ust. 1 WE na skutek elementarnego złamania reguł dowodowych, mianowicie zasady in dubio pro reo, oraz na naruszenia prawa materialnego, w szczególności w odniesieniu do stwierdzenia istnienia uzgodnionej praktyki, które w zaskarżonym wyroku doprowadziły do błędnego w świetle prawa założenia, iż art. 81 ust. 1 WE został naruszony.

    3.

    W zarzucie trzecim wnosząca odwołanie podnosi, że doszło do naruszenia 10-procentowego limitu przewidzianego w art. 15 ust. 2 rozporządzenia 17/62. Wnosząca odwołanie utrzymuje, że Sąd niesłusznie przypisał jej obroty innych spółek, których ona nie kontroluje i które nie kontrolują wnoszącej odwołanie. Twierdzi ona, że nie tworzy ona z tymi innymi spółkami jednej jednostki gospodarczej.


    Top