10.3.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 56/36

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2006)2082 wersja ostateczna z dnia 7 czerwca 2006 r. w sprawie pomocy państwa nr C 25/2005;

—

stwierdzenie nieważności w całości lub w części art. 1 wskazanej decyzji;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Po pierwsze, skarżąca twierdzi, że Komisja popełniła oczywisty błąd określając kwotę rzekomej pomocy państwa.

Po drugie, skarżąca podnosi, że zakwestionowana decyzja narusza istotny wymóg proceduralny i nie uwzględnia art. 33 WE. W istocie, skarżąca utrzymuje, że właściwą w zakresie prowadzenia postępowania wyjaśniającego oraz podjęcia kroków proceduralnych i formalnych prowadzących do wydania zakwestionowanej decyzji była Dyrekcja Generalna Rolnictwo a nie Dyrekcja Generalna Konkurencja.

Po trzecie, skarżąca podnosi ponadto, że zakwestionowana decyzja narusza sekcję 3, załącznika IV traktatu o przystąpieniu, art. 253 i 88 WE oraz rozporządzenie nr 659/1999, bowiem Komisja nie posiadała kompetencji do wydania zakwestionowanej decyzji.

Po czwarte, skarżąca twierdzi, że Komisja popełniła błąd co do faktów oraz co do prawa stosując art. 87 ust. 1 WE gdy uznała postępowanie upadłościowe za bardziej korzystne niż porozumienie podatkowe.

Po piąte, skarżąca utrzymuje, że Komisja popełniła ponadto błąd uznając, że postępowanie egzekucyjne byłoby bardziej korzystne niż porozumienie podatkowe.

Po szóste, skarżąca podnosi, że Komisja popełniła oczywisty błąd co do prawa oraz co do faktów nie wywiązując się z obowiązku przedstawienia dowodu i tym samym naruszając art. 87 ust. 1 WE oraz art. 253 WE. Ponadto skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła standardy prawne określone przez Trybunał w zakresie stosowania testu wierzyciela prywatnego.

Po siódme, skarżąca twierdzi, że Komisja popełniła błąd co do prawa i co do faktów nie dokonując właściwej oceny oraz uwzględnienia dostępnych dowodów.

Po ósme, skarżąca twierdzi, że Komisja popełniła błąd co do prawa oraz co do faktów uwzględniając dowody niemające związku ze sprawą, takie jak wewnętrzne różnice w ramach administracji podatkowej.

Po dziewiąte, skarżąca podnosi ponadto, że decyzja narusza art. 253 WE, bowiem nie zawiera wystarczającego uzasadnienia.

Wreszcie, po dziesiąte, skarżąca twierdzi, że Komisja popełniła błąd nie traktując porozumienia podatkowego jako pomocy na restrukturyzację oraz stosując z mocą wsteczną wytyczne w sprawie restrukturyzacji z 2004 r.