22.12.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 326/1

---

WSPÓLNE INSTRUKCJE KONSULARNE DLA MISJI DYPLOMATYCZNYCH I URZĘDÓW KONSULARNYCH DOTYCZĄCE WIZ

(2005/C 326/01)

SPIS TREŚCI

I.	Przepisy ogólne

1.	Zakres zastosowania

2.	Definicje i kategorie wiz

2.1.	Wizy jednolite

2.1.1.

Wizy lotniskowe

2.1.2.

Wizy tranzytowe

2.1.3.

Wizy krótkoterminowe lub wizy podróżne, wielokrotne wizy wjazdowe

2.1.4.

Wizy grupowe

2.2.	Wizy długoterminowe

2.3.	Wizy o ograniczonej ważności terytorialnej

2.4.	Wizy wydawane na granicy

2.5.	Dokumenty posiadające tę samą wartość co wiza, upoważniające do przekraczania granic zewnętrznych: FTD/FRTD

II.	Właściwa placówka dyplomatyczna lub właściwy urząd konsularny

1.	Określenie państwa właściwego

1.1.	Państwo właściwe do rozpatrzenia wniosku

1.2.	Państwo reprezentujące państwo właściwe

2.	Wnioski wizowe wymagające konsultacji z krajowym organem centralnym lub z organem centralnym innej Umawiającej się Strony lub innych Umawiających się Stron zgodnie z art. 17 ust. 2

2.1.	Konsultacje z krajowym organem centralnym

2.2.	Konsultacje z organem centralnym innej Umawiającej się Strony lub innych Umawiających się Stron

2.3.	Procedura konsultacji w ramach systemu reprezentacji

3.	Wnioski wizowe złożone przez nierezydentów

4.	Upoważnienie do wydawania wiz jednolitych

III.	Przyjmowanie wniosku

1.	Formularz wniosku wizowego – liczba formularzy wniosku

2.	Dokumenty dołączane do wniosku

3.	Gwarancje odnośnie do powrotu i środków utrzymania

4.	Osobista rozmowa z osobą ubiegającą się o wizę

IV.	Podstawa prawna

V.	Rozpatrywanie wniosków i podejmowanie decyzji

Podstawowe kryteria rozpatrywania wniosku

1.	Rozpatrywanie wniosku wizowego

1.1.	Sprawdzanie wniosku wizowego

1.2.	Sprawdzanie tożsamości osoby ubiegającej się o wizę

1.3.	Sprawdzenie dokumentu podróży

1.4.	Sprawdzanie innych dokumentów zależnie od wniosku

—	Dokumenty uzupełniające dotyczące celu podróży

—	Dokumenty uzupełniające dotyczące środków transportu i powrotu

—	Dokumenty uzupełniające dotyczące środków utrzymania

—	Dokumenty uzupełniające dotyczące zakwaterowania

—	Inne dokumenty wymagane w miarę potrzeby

1.5.	Ocena dobrej wiary osoby ubiegającej się o wizę

2.	Procedura podejmowania decyzji podczas rozpatrywania wniosków wizowych

2.1.	Wybór kategorii wizy i liczby wjazdów

2.2.	Odpowiedzialność administracyjna organu prowadzącego czynności

2.3.	Procedura przewidziana w przypadku, gdy wymagane są wcześniejsze konsultacje z organami centralnymi innych Umawiających się Stron

a)

Procedura

b)	Przesyłanie wniosków krajowemu organowi centralnemu

c)	Informacje przesyłane organowi centralnemu

d)	Przesyłanie wniosków między organami centralnymi

e)	Termin udzielenia odpowiedzi: przedłużenie

f)	Decyzja oparta na wyniku konsultacji

g)	Przekazanie dokumentów szczególnych

2.4.	Odmowa rozpatrzenia wniosku, odmowa wydania wizy

3.	Wizy o ograniczonej ważności terytorialnej

VI.	Wypełnianie naklejki wizowej

1.	Miejsce wpisów wspólnych (Sekcja 8)

1.1.	Rubryka „WAŻNA W”

1.2.	Rubryka „OD ... DO”

1.3.	Rubryka „LICZBA WJAZDÓW”

1.4.	Rubryka „CZAS POBYTU …DNI”

1.5.	Rubryka „WYDANO W… DNIA…”

1.6.	Rubryka „NUMER PASZPORTU”

1.7.	Rubryka „KATEGORIA WIZY”

1.8.	Rubryka „NAZWISKO I IMIĘ”

2.	Miejsce na wpisy krajowe (uwagi) (Sekcja 9)

3.	Miejsce na zdjęcie

4.	Sekcja przeznaczona do odczytu elektronicznego (Sekcja 5)

5.	Inne aspekty odnoszące się do wydawania wiz

5.1.	Podpisanie wizy

5.2.	Unieważnienie już wypełnionej naklejki wizowej

5.3.	Umieszczenie naklejki wizowej w paszporcie

5.4.	Paszporty i dokumenty podróży, w których mogą być umieszczane wizy jednolite

5.5.	Pieczęć misji dyplomatycznej lub urzędu konsularnego wydającego wizę

VII.	Zarządzanie administracją i jej organizacja

1.	Organizacja sekcji wiz

2.	Archiwizacja

3.	Rejestry wiz

4.	Opłaty naliczane za wydanie wizy

VIII.

Współpraca konsularna na szczeblu lokalnym

1.	Ramy współpracy konsularnej na szczeblu lokalnym

2.	Unikanie wniosków wielokrotnych lub wniosków złożonych krótko po odrzuceniu

3.	Ocena dobrej wiary osoby ubiegającej się o wizę

4.	Wymiana danych statystycznych

5.	Wnioski wizowe przetwarzane przez prywatne placówki administracyjne, biura podróży i organizatorów wyjazdów grupowych

5.1.	Rodzaje pośredników

5.2.	Harmonizacja współpracy z prywatnymi placówkami administracyjnymi, biurami podróży, organizatorami wyjazdów grupowych i ich przedstawicielami

ZAŁĄCZNIKI DO WSPÓLNYCH INSTRUKCJI KONSULARNYCH DOTYCZĄCYCH WIZ

1.

— Wspólny wykaz państw trzecich, których obywatele podlegają obowiązkowi wizowemu w Państwach Członkowskich na mocy rozporządzenia (WE) nr 539/2001 zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 2414/2001 i rozporządzeniem (WE) nr 453/2003 — Wspólny wykaz państw trzecich, których obywatele są zwolnieni z obowiązku wizowego w Państwach Członkowskich na mocy rozporządzenia (WE) nr 539/2001 zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 2414/2001 i rozporządzeniem (WE) nr 453/2003

2.	Przepisy regulujące przepływ posiadaczy paszportów dyplomatycznych, urzędowych i służbowych oraz listów żelaznych, które niektóre międzynarodowe organizacje międzyrządowe wydają swoim urzędnikom

3.	Wykaz państw, których obywatele podlegają obowiązkowi posiadania wizy lotniskowej, w przypadku gdy posiadacze dokumentów podróży wydanych przez te państwa podlegają również temu obowiązkowi wizowemu

4.	Wykaz dokumentów uprawniających do wjazdu bez wizy

5.	Wykaz wniosków wizowych wymagających wcześniejszych konsultacji z organami centralnymi, zgodnie z art. 17 ust. 2

6.	Lista konsulów honorowych, którzy w przypadkach wyjątkowych są tymczasowo upoważnieni do wydawania wiz jednolitych

7.	Ustalane corocznie przez organy krajowe kwoty referencyjne uprawniające do przekroczenia granicy

8.	Jednolity wzór naklejek wizowych oraz informacje dotyczące ich specyfikacji technicznych i znaków zabezpieczających

9.	Wpisy, których Umawiające się Strony dokonują, w miarę potrzeby, w sekcji „uwagi”

10.	Instrukcje dotyczące umieszczania informacji w obszarze przeznaczonym do odczytu optycznego

11.	Kryteria dotyczące dokumentów podróży, w których mogą być umieszczane wizy

12.	Naliczane opłaty (w EUR) odpowiadające kosztom administracyjnym przetwarzania wniosku wizowego

13.	Wytyczne dotyczące wypełniania naklejki wizowej

14.	Obowiązki dotyczące przesyłania informacji przez Umawiające się Strony podczas wydawania wiz o ograniczonej ważności terytorialnej, podczas unieważniania, uchylania lub ograniczania okresu ważności wiz jednolitych oraz w przypadku wydawania krajowych dokumentów pobytowych

15.	Wzór sporządzonego przez Umawiające się Strony ujednoliconego formularza potwierdzającego zaproszenie, zakwaterowanie oraz pokrycie kosztów związanych z pobytem

16.	Wzór ujednoliconego formularza wniosku o wizę jednolitą

17.	Uproszczony Dokument Tranzytowy (FTD) oraz Uproszczony Kolejowy Dokument Tranzytowy (FRTD)

18.	Tabela przedstawicielstw wydających wizy jednolite

WSPÓLNE INSTRUKCJE KONSULARNE

Dotyczące wiz dla misji dyplomatycznych i urzędów konsularnych umawiających się stron Konwencji z Schengen

DOTYCZY:   Warunki regulujące wydawanie wiz jednolitych ważnych na terytorium wszystkich Umawiających się Stron.

I.   PRZEPISY OGÓLNE

1.   Zakres zastosowania

Następujące wspólne przepisy oparte na postanowieniach rozdziału 3 (sekcja 1 i 2) Konwencji wykonawczej do Układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 roku między Rządami Państw Unii Gospodarczej Beneluksu, Republiki Federalnej Niemiec oraz Republiki Francuskiej w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach (zwanej dalej „Konwencją”), podpisanej w Schengen dnia 19 czerwca 1990 r., do której następnie przystąpiły Włochy, Hiszpania, Portugalia, Grecja i Austria, stosuje się do rozpatrywania wniosków wizowych na pobyt nie przekraczający trzech miesięcy, w tym wniosków dotyczących wiz tranzytowych, ważnych na terytorium wszystkich Umawiających się Stron (1).

Wizy na pobyt przekraczający trzy miesiące podlegają procedurom krajowym i uprawniają posiadacza jedynie do przebywania na terytorium danego państwa. Takie wizy umożliwiają jednak ich posiadaczom tranzyt przez terytorium innych Umawiających się Stron w celu udania się na terytorium Umawiającej się Strony, która wydała wizę, chyba że nie spełniają oni warunków wjazdu określonych w art. 5 ust. 1 lit. a), d) i e) lub znajdują się na krajowej liście wpisów do celów odmowy wjazdu Umawiającej się Strony, przez której terytorium zamierzają przejechać.

2.   Definicje i kategorie wiz

2.1.   Wizy jednolite

Wizy jednolite są zezwoleniami lub decyzjami wydanymi w formie naklejki umieszczonej przez Umawiającą się Stronę w paszporcie, dokumencie podróży lub innym dokumencie uprawniającym posiadacza do przekroczenia granicy. Wiza jednolita uprawnia cudzoziemców podlegających obowiązkowi wizowemu do stawienia się na granicy zewnętrznej Umawiającej się Strony, która wydała wizę lub innej Umawiającej się Strony i stosownie do kategorii wizy, do wnioskowania o tranzyt lub pobyt, o ile inne warunki wjazdu lub przejazdu zostały spełnione. Posiadanie wizy jednolitej nie gwarantuje automatycznego prawa wjazdu.

2.1.1.   Wizy lotniskowe

Wiza lotniskowa uprawnia cudzoziemców podlegających obowiązkowi posiadania takiej wizy do przebywania w trakcie międzylądowania, części przelotu lub lotów międzynarodowych w międzynarodowej strefie tranzytowej portu lotniczego, nie uprawnia jednak do wjazdu na terytorium danego państwa. Wymóg posiadania takiego rodzaju wizy jest wyjątkiem wobec ogólnego prawa przejazdu bez wizy przez wyżej wymienioną międzynarodową strefę tranzytową.

Obywatele państw wymienionych w załączniku 3 oraz osoby, które niekoniecznie są obywatelami tych państw, ale posiadają dokumenty podróży wydane przez ich organy, mają obowiązek posiadania tego rodzaju wizy.

Zwolnienia z obowiązku posiadania wizy lotniskowej określone są w sekcji III załącznika 3.

2.1.2.   Wizy tranzytowe

Wiza ta uprawnia cudzoziemców podróżujących z jednego państwa trzeciego do innego państwa trzeciego do przejazdu przez terytorium Umawiających się Stron.

Wiza ta uprawnia posiadacza do tranzytu jedno-, dwu-, a wyjątkowo także wielokrotnego pod warunkiem, że czas trwania każdego z przejazdów nie przekracza pięciu dni.

2.1.3.   Wizy krótkoterminowe lub wizy podróżne: wielokrotne wizy wjazdowe

Wiza ta uprawnia cudzoziemców ubiegających się o wjazd na terytorium Umawiających się Stron w celu innym niż imigracja, do jednej lub wielu wizyt, których czas trwania nie przekracza trzech miesięcy w ciągu pół roku od daty pierwszego wjazdu. Zgodnie z ogólną regułą wiza ta może zostać wydana na jeden lub wiele wjazdów.

W przypadku cudzoziemców, którzy często muszą podróżować do jednego lub wielu Państw Schengen, na przykład w celach służbowych, mogą zostać wydane wizy krótkoterminowe na kilka wizyt, pod warunkiem że łączny czas trwania tych wizyt nie przekracza trzech miesięcy w ciągu pół roku. Okres ważności takiej wielokrotnej wizy wjazdowej może wynosić jeden rok lub wyjątkowo dłużej niż rok dla niektórych kategorii osób. (patrz: V, 2, 2.1).

2.1.4.   Wizy grupowe

Jest to wiza tranzytowa lub uprawniająca do pobytu nie przekraczającego trzydziestu dni, która może zostać umieszczona w paszporcie zbiorowym – o ile przepisy prawa krajowego nie stanowią inaczej – wydawana grupie cudzoziemców utworzonej przed podjęciem decyzji odbycia podróży i której członkowie podczas wjazdu i pobytu oraz wyjazdu z terytorium Umawiających się Stron stale podróżują jako grupa.

Wizy grupowe mogą być wydawane grupie złożonej z co najmniej 5 i najwyżej 50 osób. Osoba kierująca grupą posiada własny paszport i, w razie potrzeby, wizę indywidualną.

W drodze odstępstwa od powyższego, grupowe wizy tranzytowe mogą być wydawane marynarzom zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady (WE) nr 415/2003 z dnia 27 lutego 2003 r. w sprawie wydawania wiz na granicy, w tym wydawania takich wiz marynarzom podróżującym tranzytem (2).

2.2.   Wizy długoterminowe

Wizy na pobyt przekraczający trzy miesiące są wizami krajowymi wydanymi przez jedno z Państw Członkowskich zgodnie z jego prawem krajowym.

Wizy takie, na okres nieprzekraczający trzech miesięcy od pierwszego dnia ważności wizy, są ważne tak samo jak jednolite wizy krótkoterminowe, o ile zostały wydane zgodnie ze wspólnymi warunkami i kryteriami przyjętymi na mocy odpowiednich przepisów rozdziału 3, sekcja I wspomnianej Konwencji lub zgodnie z tymi przepisami, a posiadacze tych wiz spełniają warunki wjazdu określone w art. 5 ust. 1 lit. a), c), d) i e) Konwencji oraz zawarte w części IV niniejszych Instrukcji. W innym wypadku takie wizy umożliwiają ich posiadaczom jedynie tranzyt przez terytorium innych Umawiających się Stron w celu udania się na terytorium Państwa Członkowskiego, które wydało wizę, chyba że nie spełniają oni warunków wjazdu określonych w art. 5 ust. 1 lit. a), d) i e) lub znajdują się na krajowej liście wpisów do celów odmowy wjazdu Państwa Członkowskiego, przez którego terytorium zamierzają przejechać.

2.3.   Wizy o ograniczonej ważności terytorialnej

Wiza ta w wyjątkowych przypadkach jest umieszczana w paszporcie, dokumencie podróży lub innym dokumencie uprawniającym posiadacza do przekroczenia granicy, przy czym uprawnia wyłącznie do pobytu na terytorium jednej lub kilku Umawiających się Stron, pod warunkiem że zarówno wjazd, jak i wyjazd odbywają się przez terytorium tej lub tych Umawiających się Stron (patrz: V 3 niniejszych Instrukcji).

2.4.   Wizy wydawane na granicy (3)

2.5.   Dokumenty posiadające tę samą wartość co wiza, upoważniające do przekraczania granic zewnętrznych: FTD/FRTD

Dla uproszczonego tranzytu może zostać wydane FTD lub FRTD zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 693/2003 (4) oraz (WE) nr 694/2003 (5) (patrz: załącznik 17).

II.   WŁAŚCIWA MISJA DYPLOMATYCZNA LUB WŁAŚCIWY URZĄD KONSULARNY

Cudzoziemiec podlegający obowiązkowi wizowemu (patrz załącznik 1), który zamierza wjechać na terytorium Umawiającej się Strony, jest zobowiązany zwrócić się do sekcji wiz właściwej misji dyplomatycznej lub właściwego urzędu konsularnego.

1.   Określenie państwa właściwego

1.1.   Państwo właściwe do rozpatrzenia wniosku

Do rozpatrywania wniosków o wydanie krótkoterminowych lub tranzytowych wiz jednolitych właściwe są:

(a)

— Umawiająca się Strona, na której terytorium znajduje się jedyny lub główny cel podróży. W żadnym przypadku terytorium Umawiającej się Strony, przez które przebiega tranzyt, nie może być uważane za główny cel podróży. Misja dyplomatyczna lub urząd konsularny, do których wniosek został wniesiony, określają w zależności od przypadku, która Umawiająca się Strona jest głównym celem podróży, uwzględniając w swojej ocenie wszystkie okoliczności, w szczególności cel wizyty, trasę podróży oraz czas trwania wizyty lub wizyt. Przy ocenie tych okoliczności misja dyplomatyczna lub urząd konsularny opiera się głównie na dokumentach uzupełniających przedłożonych przez osobę ubiegającą się o wizę. — Jeżeli jeden lub więcej celów podróży stanowi bezpośredni rezultat lub uzupełnienie innego celu wizyty, misja dyplomatyczna lub urząd konsularny opiera się przede wszystkim na głównym celu podróży. — Jeżeli żaden cel podróży nie stanowi bezpośredniego rezultatu lub uzupełnienia innego celu podróży, misja dyplomatyczna lub urząd konsularny opiera się przede wszystkim na najdłuższej wizycie.

(b)

— Umawiająca się Strona pierwszego wjazdu, jeżeli Umawiająca się Strona będąca głównym celem podróży nie może zostać ustalona. Umawiającą się Stroną pierwszego wjazdu jest państwo, przez którego granicę zewnętrzną osoba ubiegająca się o wizę po kontroli dokumentów wjeżdża na obszar Schengen. — Jeżeli Umawiająca się Strona pierwszego wjazdu nie wymaga posiadania wizy, nie jest ona zobowiązana do wydania wizy; może ona jednak uczynić to dobrowolnie za zgodą osoby ubiegającej się o wizę; w innym przypadku odpowiedzialność jest przeniesiona na pierwszą będącą celem podróży lub tranzytu Umawiającą się Stronę nakładającą obowiązek wizowy. — Do rozpatrywania wniosków i wydawania wiz o ograniczonej ważności terytorialnej (ograniczonej do terytorium jednej Umawiającej się Strony lub do terytorium Państw Beneluksu) właściwa jest Umawiająca się Strona lub Strony zainteresowane.

1.2.   Państwo reprezentujące państwo właściwe

a)

Jeżeli państwo właściwe nie posiada misji dyplomatycznej lub urzędu konsularnego w danym państwie, wiza jednolita może zostać wydana przez misję lub urząd państwa reprezentującego państwo właściwe. Wiza wydawana jest w imieniu reprezentowanego państwa i za jego uprzednim upoważnieniem oraz, w miarę potrzeby, po konsultacji między organami centralnymi. Jeżeli jedno z Państw Beneluksu posiada misję dyplomatyczną lub urząd konsularny w danym państwie, automatycznie reprezentuje ono pozostałe Państwa Beneluksu, chyba że w praktyce państwo to nie może reprezentować pozostałych Państw Beneluksu. W takim przypadku państwa te mogą wezwać inne państwa partnerskie do reprezentowania ich w sprawach wiz w danym państwie trzecim.

b)

Nawet jeśli państwo posiada misję dyplomatyczną lub urząd konsularny w państwie trzecim, państwo to może zwrócić się do innego państwa posiadającego urząd konsularny w tym państwie trzecim o reprezentowanie go. Jednolita wiza wydawana jest w imieniu reprezentowanego państwa i za jego uprzednim upoważnieniem oraz, w miarę potrzeby, po konsultacji między organami centralnymi.

c)

W przypadku wydawania wiz jednolitych na podstawie lit. a) i b), forma reprezentacji jest uzgadniana między państwem reprezentowanym lub państwami reprezentowanymi a państwem reprezentującym to państwo lub te państwa i określa: — czas trwania reprezentacji i warunki jej zakończenia; — oraz, dla zastosowania lit. b), uzgodnienia dotyczące wykonywania takiej reprezentacji, włącznie z warunkami regulującymi udostępnienie pomieszczeń przez państwo reprezentujące lub udostępnienie personelu przez państwo reprezentujące i państwo reprezentowane oraz możliwy wkład finansowy państwa reprezentowanego w koszty wydawania wiz poniesione przez państwo reprezentujące.

d)	W przypadku wydawania wiz jednolitych na podstawie lit. a) i b), reprezentacja znajduje odzwierciedlenie w tabeli przedstawicielstw wydających wizy jednolite przedstawionej w załączniku 18.

e)

Procedura wydawania wiz Schengen w przypadku reprezentacji na podstawie lit. a) i b), oparta jest na następujących zasadach: — Zasady reprezentacji stosuje się do rozpatrywania wniosków o jednolite wizy lotniskowe, wizy tranzytowe oraz wizy krótkoterminowe wydawane zgodnie z Konwencją z Schengen oraz Wspólnymi Instrukcjami Konsularnymi. Państwo reprezentujące jest zobowiązane stosować przepisy Wspólnych Instrukcji Konsularnych równie szybko jak przy wydawaniu własnych wiz tego samego rodzaju i z tym samym okresem ważności. — Z wyjątkiem przypadków, gdy jest to wyraźnie stwierdzone w umowach dwustronnych, zasady reprezentacji nie mają zastosowania do wiz wydawanych w związku z pracą zarobkową lub inną działalnością, dla której wymagane jest wcześniejsze wydanie zezwolenia przez państwo, na którego terytorium ma ona być wykonywana. Osoba ubiegająca się o wizę musi skontaktować się z akredytowanym urzędem konsularnym państwa, w którym wykonywana ma być taka działalność. — Państwa Schengen nie są zobowiązane do zapewnienia, że są reprezentowane w każdym państwie trzecim w zakresie wydawania wiz. Mogą one postanowić, że w określonych państwach trzecich wnioski wizowe lub wnioski o wizę określonego rodzaju muszą być składane w stałym urzędzie konsularnym lub misji dyplomatycznej w kraju będącym głównym celem podróży osoby ubiegającej się o wizę. — Ocena zagrożenia nielegalną imigracją podczas wnioskowania o wizę pozostaje w wyłącznej gestii misji dyplomatycznych i urzędów konsularnych. — Państwa reprezentowane przejmują właściwość w zakresie wniosków o azyl składanych przez posiadaczy wiz, które zostały wydane przez państwo reprezentujące w imieniu państwa reprezentowanego i na których stwierdza się, że zostały wydane w ramach reprezentacji. — W przypadkach wyjątkowych w umowach dwustronnych może zostać zawarte zastrzeżenie, zgodnie z którym wnioski wizowe niektórych kategorii cudzoziemców przekazywane są przez państwo reprezentujące organom państwa reprezentowanego będącego głównym celem podróży lub przekazywane są do stałego urzędu konsularnego tego państwa. Dane kategorie cudzoziemców muszą być ustalone pisemnie (w miarę potrzeby dla każdej misji dyplomatycznej lub urzędu konsularnego). Przyjmuje się, że wydanie wizy następuje za upoważnieniem państwa reprezentowanego, zgodnie z art. 30 ust. 1 Konwencji z Schengen. — Umowy dwustronne mogą być zmieniane z upływem czasu na podstawie decyzji podejmowanych na szczeblu krajowym dotyczących wniosków o azyl złożonych w określonym terminie przez posiadaczy wiz wydanych w ramach reprezentacji i na podstawie innych informacji odnoszących się do wydawania wiz. Na tej podstawie może zostać również podjęta decyzja w sprawie uchylenia zasad dotyczących reprezentacji w przypadku niektórych misji dyplomatycznych i urzędów konsularnych (i być może dotyczących niektórych narodowości). — System reprezentacji ma zastosowanie wyłącznie w zakresie wydawania wiz. Cudzoziemcy, którzy nie mogą ubiegać się o wizę ze względu na to, że nie są w stanie dostarczyć wystarczających dowodów potwierdzających spełnienie odpowiednich warunków, muszą zostać powiadomieni, że mogą ubiegać się o wizę w stałym urzędzie konsularnym lub misji dyplomatycznej Państwa Schengen będącego głównym celem podróży. — Zasady dotyczące reprezentacji mogą zostać doprecyzowywane przez rozszerzenie sieci konsultacyjnej wynikające z dalszego rozwoju oprogramowania umożliwiającego misjom dyplomatycznym oraz urzędom konsularnym, które podjęły się reprezentacji, zasięgać konsultacji organów centralnych państwa reprezentowanego bez większego dodatkowego nakładu pracy. — W ramach współpracy konsularnej na szczeblu lokalnym misje dyplomatyczne i urzędy konsularne zapewniają osobom ubiegającym się o wizę odpowiednie informacje dotyczące obowiązków wynikających z korzystania z reprezentacji na podstawie lit. a) i b).

2.   Wnioski wizowe wymagające konsultacji z krajowym organem centralnym lub z organem centralnym innej Umawiającej się Strony lub innych Umawiających się Stron zgodnie z art. 17 ust. 2

2.1.   Konsultacje z krajowym organem centralnym

Misja dyplomatyczna lub urząd konsularny rozpatrujące wniosek zwracają się do organów centralnych o upoważnienie, konsultują się z nimi lub powiadamiają o decyzji, jaką planują podjąć w danej sprawie, zgodnie z ustaleniami i terminami przewidzianymi przez prawo i praktykę krajową. Przypadki wymagające wewnętrznej konsultacji wymienione są w załączniku 5A.

2.2.   Konsultacje z organem centralnym innej Umawiającej się Strony lub innych Umawiających się Stron

Misja dyplomatyczna lub urząd konsularny, do których wniosek został wniesiony, zwracają się o upoważnienie do organu centralnego, który ze swojej strony przekazuje wniosek do właściwych organów centralnych innej Umawiającej się Strony lub innych Umawiających się Stron (patrz część V, 2 2.3). Do czasu zatwierdzenia przez Komitet Wykonawczy ostatecznego wykazu przypadków wymagających wzajemnej konsultacji zastosowanie ma wykaz dołączony do niniejszych Wspólnych Instrukcji Konsularnych (patrz: załącznik 5B).

2.3.   Procedura konsultacji w ramach systemu reprezentacji

a)	Jeżeli wnioski wizowe składane są przez obywateli państw wymienionych w załączniku 5C w misji dyplomatycznej lub konsulacie Państwa Schengen, które reprezentuje inne Państwo Schengen, konsultuje się je z państwem reprezentowanym.

b)	Informacje wymienione w odniesieniu do wniosków wizowych są takie same jak obecnie wymieniane w ramach konsultacji zgodnie z załącznikiem 5B. W formularzu jednak uwzględnia się obowiązkową rubrykę dla odniesień dotyczących terytorium reprezentowanego państwa.

c)	Obecne przepisy Wspólnych Instrukcji Konsularnych dotyczących wiz stosuje się w odniesieniu do terminów, ich przedłużenia i formy odpowiedzi.

d)	Konsultacje przewidziane w załączniku 5B przeprowadza państwo reprezentowane.

3.   Wnioski wizowe złożone przez nierezydentów

Jeżeli wniosek wniesiony został w państwie, które nie jest państwem pobytu osoby ubiegającej się o wizę, a istnieją wątpliwości wobec intencji tej osoby (w szczególności gdy istnieje ryzyko nielegalnej imigracji), wiza jest wydawana jedynie po konsultacji z misją dyplomatyczną lub urzędem konsularnym państwa pobytu osoby ubiegającej się o wizę lub z jego organami centralnymi.

4.   Upoważnienie do wydawania wiz jednolitych

Jedynie misje dyplomatyczne lub urzędy konsularne Umawiających się Stron są upoważnione do wydawania wiz jednolitych, z wyjątkiem przypadków wymienionych w załączniku 6.

III.   PRZYJMOWANIE WNIOSKU

1.   Formularz wniosku wizowego – liczba formularzy wniosku

Cudzoziemiec musi również wypełnić formularz wniosku o wydanie wizy jednolitej. Wnioski o wydanie wizy jednolitej należy składać na ujednoliconym formularzu, którego wzór stanowi załącznik 16.

Przynajmniej jedna kopia wniosku wizowego musi zostać wypełniona w taki sposób, aby mogła zostać wykorzystana przez organy centralne podczas konsultacji. Umawiające się Strony mogą, w zakresie, w jakim wymagają tego krajowe procedury administracyjne, żądać kilku kopii wniosku.

2.   Dokumenty dołączane do wniosku

Cudzoziemiec musi dołączyć do wniosku następujące dokumenty:

a)	ważny dokument podróży, w którym może być umieszczona wiza (patrz: załącznik 11);

b)

w miarę potrzeby, dokumenty potwierdzające cel i warunki zamierzonej wizyty. Jeżeli dostarczone informacje są wystarczające dla misji dyplomatycznych i urzędów konsularnych, aby ustalić, że osoba ubiegająca się o wizę działa w dobrej wierze, personel odpowiedzialny za wydawanie wiz może zwolnić wnioskodawcę z obowiązku przedłożenia dokumentów potwierdzających cel i warunki wizyty.

3.   Gwarancje odnośnie do powrotu i środków utrzymania

Cudzoziemiec musi być w stanie przekonać misję dyplomatyczną lub urząd konsularny, gdzie złożył wniosek, że dysponuje środkami wystarczającymi na utrzymanie podczas pobytu i powrót.

4.   Osobista rozmowa z osobą ubiegającą się o wizę

Zgodnie z ogólną zasadą osoba ubiegająca się o wizę jest wzywana na osobistą rozmowę, aby ustnie wyjaśnić przyczyny złożenia wniosku, szczególnie gdy istnieją wątpliwości co do rzeczywistego celu wizyty lub zamiaru powrotu do kraju wyjazdu.

Od wyżej wymienionych wymagań można odstąpić w przypadkach, gdy osoba ubiegająca się o wizę jest powszechnie znana lub gdy odległość do misji dyplomatycznej lub urzędu konsularnego jest zbyt duża, pod warunkiem, że nie istnieją wątpliwości co do dobrej wiary osoby ubiegającej się o wizę, a w przypadku dużych grup, godna zaufania i ciesząca się dobrą renomą instytucja poręcza dobrą wiarę członków grupy.

Część VIII.5 zawiera bardziej szczegółowe zasady dotyczące wniosków wizowych przetwarzanych przez prywatne placówki administracyjne, biura podróży i organizatorów wyjazdów grupowych oraz ich przedstawicieli.

IV.   PODSTAWA PRAWNA

Wizy jednolite mogą zostać wydane jedynie, gdy spełnione są warunki wjazdu określone w art. 15 i 5 Konwencji. Artykuły te brzmią jak następuje:

Artykuł 15

„W zasadzie, wizy określone w artykule 10 mogą być wydawane wyłącznie, jeśli cudzoziemiec spełnia warunki wjazdu ustanowione w artykule 5 ustęp 1 litery a), c), d) i e).”

Artykuł 5

„1.

W przypadku pobytu nieprzekraczającego trzech miesięcy, cudzoziemcom spełniającym następujące warunki można zezwolić na wjazd na terytoria Umawiających się Stron: a) cudzoziemcy ci posiadają ważny dokument lub dokumenty określone przez Komitet Wykonawczy, upoważniające ich do przekroczenia granicy; b) cudzoziemcy ci posiadają ważną wizę, o ile jest ona wymagana; c) cudzoziemcy ci przedstawią, jeśli to konieczne, dokumenty uzasadniające cel oraz warunki zamierzonego pobytu oraz posiadają wystarczające środki utrzymania, zarówno na okres zamierzonego pobytu, jak i na powrót do ich kraju pochodzenia lub na tranzyt do państwa trzeciego, w którym na pewno zostaną przyjęci, lub są w stanie nabyć takie środki legalnie; d) cudzoziemcy ci nie są osobami, w odniesieniu do których wprowadzono wpis do celów odmowy wjazdu; e) cudzoziemcy ci nie są uważani za zagrożenie dla porządku publicznego, bezpieczeństwa narodowego lub stosunków międzynarodowych którejkolwiek z Umawiających się Stron.

2.

Cudzoziemcowi, który nie spełnia wszystkich wyżej wymienionych warunków powinno się odmówić wjazdu na terytoria Umawiających się Stron, chyba że Umawiająca się Strona uzna za niezbędne odstąpienie od powyższej zasady z przyczyn humanitarnych, z uwagi na interes narodowy lub zobowiązania międzynarodowe. W takich przypadkach zezwolenie na wjazd zostanie ograniczone do terytorium zainteresowanej Umawiającej się Strony, która powinna poinformować o powyższym pozostałe Umawiające się Strony. Powyższe zasady nie uniemożliwiają zastosowania szczególnych postanowień dotyczących prawa azylu lub postanowień artykułu 18.”

Wiza o ograniczonej ważności terytorialnej może zostać wydana tylko, gdy spełnione są warunki określone w art. 11 ust. 2, art. 14 ust. 1 oraz w art. 16 w związku z art. 5 ust. 2 (patrz: V.3).

Artykuł 11 ust. 2

2.	Ustęp 1 nie stanowi przeszkody dla Umawiającej się Strony do wydania nowej wizy, której ważność jest ograniczona do jego terytorium, w ciągu danego okresu sześciu miesięcy, o ile to konieczne.

Artykuł 14 ust. 1

1.	Wiza nie może zostać umieszczona w dokumencie podróży, jeżeli nie jest on ważny w którejkolwiek z Umawiających się Stron. Jeżeli dokument podróży jest ważny jedynie w jednej lub kilku Umawiających się Stronach, umieszczana w nim wiza ogranicza się do danej Umawiającej się Strony lub danych Stron.

Artykuł 16

Jeżeli Umawiająca się Strona uznaje za niezbędne odstąpienie na podstawie jednego z powodów wymienionych w artykule 5 ustęp 2 od zasady, ustanowionej w artykule 15, poprzez wydanie wizy cudzoziemcowi, który nie spełnia warunków wjazdu określonych w artykule 5 ustęp 1, ważność wizy ogranicza się do terytorium powyższej Umawiającej się Strony, która powinna poinformować o tym także inne Umawiające się Strony.

V.   ROZPATRYWANIE WNIOSKÓW I PODEJMOWANIE DECYZJI

Misja dyplomatyczna lub urząd konsularny sprawdzają w pierwszej kolejności przedłożone dokumenty (1) i opierają następnie na nich decyzję dotyczącą wniosku wizowego (2):

Podstawowe kryteria rozpatrywania wniosku

Główne kwestie, które należy mieć na uwadze rozpatrując wnioski to: bezpieczeństwo Umawiających się Stron, walka z nielegalną imigracją oraz inne aspekty dotyczące stosunków międzynarodowych. W zależności od państwa jedna z kwestii może przeważać nad innymi, ale na żadnym etapie nie można pominąć którejkolwiek z nich.

Odnośnie do bezpieczeństwa, wskazane jest sprawdzenie, czy przeprowadzono wszystkie niezbędne kontrole: sprawdzenie w zbiorach danych osób zarejestrowanych w Systemie Informacyjnym Schengen (wpisy do celów odmowy wjazdu) oraz konsultacje z organami centralnymi krajów podlegających tej procedurze.

Misja dyplomatyczna lub urząd konsularny przejmują pełną odpowiedzialność za ocenę ryzyka imigracji. Celem badania wniosków jest wykrycie tych osób ubiegających się o wizę, które usiłują wyemigrować do Państw Członkowskich i osiedlić się tam, wykorzystując jako pretekst do wyjazdu cele takie jak turystyka, biznes, podjęcie nauki, sprawy służbowe, wizyta rodzinna. Dlatego należy być szczególnie czujnym, kiedy ma się do czynienia z „kategoriami podwyższonego ryzyka”, jak bezrobotni, osoby pozbawione stałych źródeł dochodu, itp. W tym samym celu podstawowe znaczenie przypisuje się rozmowie przeprowadzonej z osobą ubiegającą się o wizę w celu określenia celu wizyty. Mogą być także wymagane dodatkowe dokumenty uzupełniające, jeśli to możliwe, uzgodnione w ramach lokalnej współpracy konsularnej. Misja dyplomatyczna lub urząd konsularny muszą wykorzystywać lokalną współpracę konsularną także w celu zwiększenia swojej zdolności wykrywania fałszywych lub sfałszowanych dokumentów przedstawionych jako dokumenty uzupełniające do wniosków wizowych. Jeżeli istnieją wątpliwości co do autentyczności dokumentów i przedłożonych dokumentów uzupełniających, włączając w to wątpliwości co do prawdziwości treści w nich zawartych lub wiarygodności przeprowadzonej rozmowy, misja dyplomatyczna lub urząd konsularny powstrzymują się od wydania wizy.

Przeciwnie natomiast, kontrole są ograniczane, jeżeli osoba ubiegająca się o wizę cieszy się zaufaniem, a informacje o tym zostały przekazane w ramach współpracy konsularnej.

1.   Rozpatrywanie wniosku wizowego

1.1.   Sprawdzanie wniosku wizowego

—	długość wizyty odpowiada jej celowi,

—	odpowiedzi na pytania z formularza są kompletne i spójne. Należy dołączyć do formularza zdjęcie osoby ubiegającej się o wizę i, w miarę możliwości, w formularzu wskazuje się główny cel podróży.

1.2.   Sprawdzanie tożsamości osoby ubiegającej się o wizę i sprawdzanie, czy nie została ona zarejestrowana w Systemie Informacyjnym Schengen „SIS” do celów odmowy wjazdu, lub czy nie stanowi innego zagrożenia (dla bezpieczeństwa), które stanowiłoby podstawę dla odmowy wydania wizy, lub czy z punktu widzenia imigracji osoba ta nie stwarza ryzyka ze względu na to, że podczas wcześniejszej wizyty przekroczyła zatwierdzony czas pobytu.

1.3.   Sprawdzenie dokumentu podróży

—	Sprawdzenie prawidłowości dokumentu: powinien być kompletny i nie powinien być ani zmieniany, ani sfałszowany czy podrobiony;

—	Sprawdzenie ważności terytorialnej dokumentu podróży: powinien być ważny na wjazd na terytorium Umawiających się Stron;

—	Sprawdzenie okresu ważności dokumentu podróży: okres ważności dokumentu podróży powinien przekraczać o trzy miesiące okres ważności wizy (art. 13 ust. 2 Konwencji);

—

Jednak z ważnych przyczyn humanitarnych, ze względu na interes narodowy lub z powodu zobowiązań międzynarodowych istnieje możliwość, w wyjątkowych przypadkach, umieszczania wiz w dokumentach podróży, których okres ważności jest krótszy od okresu określonego w poprzednim akapicie (trzy miesiące), pod warunkiem jednak, że okres ważności dokumentu podróży jest dłuższy niż okres ważności wizy oraz że gwarancja powrotu nie jest zagrożona;

—	Sprawdzenie długości poprzednich pobytów na terytorium Umawiających się Stron.

1.4.   Sprawdzanie innych dokumentów zależnie od wniosku

Liczba i rodzaj wymaganych dokumentów uzupełniających zależy od ewentualnego ryzyka nielegalnej imigracji i sytuacji lokalnej (np. wymienialności waluty) i mogą być różne w zależności od kraju. W zakresie oceny dokumentów uzupełniających misje dyplomatyczne lub urzędy konsularne Umawiających się Stron mogą poczynić praktyczne ustalenia dostosowane do lokalnych okoliczności.

Dokumenty uzupełniające dotyczą celu podróży, środków transportu i powrotu oraz środków utrzymania i zakwaterowania:

—	dokumenty uzupełniające dotyczące celu podróży stanowią np.: — zaproszenie, — wezwanie do sądu, — zorganizowana wycieczka.

—	dokumenty uzupełniające dotyczące środków transportu i powrotu stanowią np.: — bilet powrotny, — waluta na paliwo lub ubezpieczenie samochodu.

—

dokumenty uzupełniające dotyczące środków utrzymania: Za dowody potwierdzające posiadanie środków utrzymania można uznać: środki pieniężne w walucie wymienialnej, czeki podróżne, czeki wystawione na konto dewizowe, karty kredytowe lub każdy inny dowód potwierdzający, że wnioskodawca dysponuje dewizami. Poziom środków utrzymania ma być proporcjonalny do czasu i celu pobytu oraz również do kosztów utrzymania w odwiedzanym Państwie lub Państwach Schengen. W tym celu organy krajowe Umawiających się Stron ustalają corocznie kwoty referencyjne uprawniające do przekroczenia granicy (patrz: załącznik 7) (6). Dodatkowo, jako uzupełnienie wniosku o wizę krótkoterminową lub podróżną, osoby ubiegające się o wizę muszą wykazać, że są w posiadaniu odpowiedniego indywidualnego lub grupowego ubezpieczenia podróżnego pokrywającego wszelkie wydatki, które mogą pojawić się w związku z repatriacją z powodów medycznych, pilnej pomocy medycznej lub nagłego leczenia szpitalnego. Osoby ubiegające się o wizę powinny zasadniczo ubezpieczyć się w państwie pobytu. Jeżeli nie jest to możliwe, powinni starać się uzyskać ubezpieczenie w jakimkolwiek innym kraju. Jeżeli osoba przyjmująca wykupuje ubezpieczenie dla osoby ubiegającej się o wizę, powinna to zrobić w swoim miejscu pobytu. Ubezpieczenie musi być ważne na całym terytorium Państw Członkowskich stosujących w pełni postanowienia dorobku Schengen i obejmować całkowity czas pobytu danej osoby. Minimalna suma ubezpieczenia wynosi 30 000 EUR. Zasadniczo dowód ubezpieczenia przedkłada się w momencie wydania wizy. Misja dyplomatyczna lub urząd konsularny właściwy do zbadania wniosku wizowego może zdecydować, że wymóg ten został spełniony, gdy ustalono, że ze względu na sytuację zawodową osoby ubiegającej się o wizę istnieje odpowiedni poziom ubezpieczenia. Misje dyplomatyczne lub urzędy konsularne, na podstawie indywidualnych przypadków, mogą uczynić wyjątek od tego wymogu dla posiadaczy paszportów dyplomatycznych, służbowych lub innych paszportów urzędowych, lub w celu ochrony interesów krajowych w dziedzinie polityki zagranicznej, polityki rozwoju lub w innych obszarach kluczowych dla interesu publicznego. Wyjątki od wymogu przedstawienia dowodu ubezpieczenia podróżnego można uczynić także gdy w ramach lokalnej współpracy konsularnej ustalono, że nabycie takiego ubezpieczenia jest niemożliwe dla obywateli niektórych państw trzecich. Oceniając, czy ubezpieczenie jest właściwe, Państwa Członkowskie mogą zbadać, czy roszczenia wobec towarzystwa ubezpieczeniowego mogłyby być odzyskane w Państwie Członkowskim, Szwajcarii lub Lichtensteinie.

—

dokumenty uzupełniające dotyczące zakwaterowania: Następujące dowody, między innymi, mogą być uznane za potwierdzające zakwaterowanie: a) rezerwacja w hotelu lub podobne rezerwacje; b) dokumenty potwierdzające, że osoba ubiegająca się o wizę wynajmuje lub posiada tytuł własności do nieruchomości znajdującej się w państwie, które zamierza odwiedzić; c) jeżeli cudzoziemiec oświadcza, iż będzie zakwaterowany w domu osoby prywatnej lub w instytucji, misja dyplomatyczna lub urząd konsularny sprawdzają, czy cudzoziemiec rzeczywiście będzie tam zakwaterowany: — poprzez kontrolę za pośrednictwem organów krajowych, jeżeli taka kontrola jest konieczna; — lub na podstawie przedłożonego zaświadczenia o zobowiązaniu do zakwaterowania, które sporządzane jest w postaci ujednoliconego formularza wypełnianego przez osobę/instytucję przyjmującą i które poświadczane jest przez właściwy organ Umawiającej się Strony zgodnie z prawem krajowym. Wzór tego formularza może zostać przyjęty przez Komitet Wykonawczy; — lub na podstawie przedłożonego urzędowego lub oficjalnego zaświadczenia o zobowiązaniu do zakwaterowania, które ma formę określoną w przepisach prawa Umawiającej się Strony i które sprawdzane jest zgodnie z prawem krajowym tej Strony. Przedłożenie wymienionych w powyższych dwóch tiret zaświadczeń o zobowiązaniu do zakwaterowania nie oznacza żadnego dodatkowego warunku dla wydania wizy. Dokumenty te służą do praktycznych celów potwierdzenia dostępności zakwaterowania lub, we właściwych przypadkach, posiadania środków utrzymania. Jeżeli jedna z Umawiających się Stron wykorzystuje taki rodzaj dokumentu, powinien on w każdym przypadku zawierać nazwisko osoby przyjmującej i gościa, względnie gości, oraz adres zakwaterowania i potwierdzać czas trwania i cel wizyty, ewentualny stopień pokrewieństwa i legalność pobytu w kraju osoby przyjmującej. Po wydaniu wizy misja dyplomatyczna lub urząd konsularny umieszcza swoją pieczęć na dokumencie i wpisuje numer wizy w celu uniknięcia ponownego użycia dokumentu. Celem kontroli w każdym przypadku jest zapobieżenie zaproszeniom nieprawdziwym/fałszywym lub zaproszeniom od cudzoziemców z państw trzecich, których status jest nielegalny lub niepewny. Jeżeli osoba ubiegająca się o wizę może udowodnić, że dysponuje środkami finansowymi wystarczającymi na utrzymanie i zakwaterowanie na terytorium odwiedzanego Państwa lub Państw Schengen, może ona zostać zwolniona z obowiązku przedstawienia dokumentów uzupełniających dotyczących zakwaterowania przed złożeniem wniosku o wizę jednolitą.

—

Inne dokumenty wymagane w miarę potrzeby: — poświadczenie miejsca pobytu i stałych więzi z państwem pobytu; — zezwolenie rodziców w przypadku nieletnich; — zaświadczenia dotyczące sytuacji społeczno-zawodowej osoby ubiegającej się o wizę. Jeżeli prawa krajowe Państw Schengen wymagają potwierdzenia zaproszenia od osób prywatnych lub dla podróżujących służbowo, deklaracji pokrycia kosztów związanych z pobytem lub potwierdzenia zakwaterowania, stosuje się ujednolicony formularz.

1.5.   Ocena dobrej wiary osoby ubiegającej się o wizę

W celu oceny dobrej wiary osoby ubiegającej się o wizę misja lub urząd sprawdzają, czy osoba ta jest znana w ramach lokalnej współpracy konsularnej jako osoba dobrej wiary.

Ponadto misja lub urząd uwzględniają wymieniane informacje, o których mowa w rozdziale VIII pkt 3 niniejszych Instrukcji.

2.   Procedura podejmowania decyzji podczas rozpatrywania wniosków wizowych

2.1.   Wybór kategorii wizy i liczby wjazdów

Wiza jednolita może być, zgodnie z art. 11:

—	wizą podróżną uprawniającą do jednego lub więcej wjazdów, pod warunkiem że ani długość ciągłego pobytu, ani całkowita długość kolejnych pobytów nie przekraczają trzech miesięcy w okresie sześciomiesięcznym, licząc od daty pierwszego wjazdu;

—

wizą o rocznym okresie ważności, uprawniającą do pobytu przez okres trzech miesięcy w dowolnym okresie sześciomiesięcznym i do wielokrotnego wjazdu. Taka wiza może być wydana osobom, które zapewniają niezbędne gwarancje i z którymi wiążą się szczególne interesy Umawiających się Stron. W wyjątkowych przypadkach można wydać niektórym kategoriom osób wizy o ważności dłuższej niż jeden rok, ale nieprzekraczającej pięciu lat, uprawniające do wielokrotnego wjazdu;

—

wizą tranzytową uprawniającą jej posiadacza do tranzytu przez terytoria Umawiających się Stron jednorazowo, dwukrotnie lub, w wyjątkowych przypadkach, wielokrotnie w drodze na terytorium państwa trzeciego, pod warunkiem że taki tranzyt nie przekracza pięciu dni, a wjazd cudzoziemca na terytorium państwa trzeciego będącego celem podróży jest wcześniej zagwarantowany i normalna trasa przejazdu prowadzi przez terytorium Umawiających się Stron.

2.2.   Odpowiedzialność administracyjna organu prowadzącego czynności

Przedstawiciele dyplomatyczni lub szefowie wydziału konsularnego ponoszą, zgodnie ze swoimi kompetencjami krajowymi, pełną odpowiedzialność za praktyczne ustalenia dotyczące wydawania wiz przez ich misje lub urzędy i konsultują się wzajemnie w tych kwestiach.

Misja dyplomatyczna lub urząd konsularny podejmują decyzję na podstawie wszystkich dostępnych informacji, uwzględniając konkretną sytuację każdej osoby ubiegającej się o wizę.

2.3.   Procedura przewidziana w przypadku, gdy wymagane są wcześniejsze konsultacje z organami centralnymi innych Umawiających się Stron

Umawiające się Strony podjęły decyzję o utworzeniu systemu do celów przeprowadzania konsultacji z organami centralnymi. W przypadku awarii systemu technicznego, do celów konsultacji, można przejściowo i stosownie do sytuacji posłużyć się następującymi środkami:

—	ograniczeniem konsultacji do przypadków uważanych za niezbędne;

—	skorzystaniem z lokalnej sieci ambasad i konsulatów zainteresowanych Umawiających się Stron celem przeprowadzenia konsultacji;

—	skorzystaniem z sieci ambasad Umawiających się Stron znajdujących się: a) w kraju przeprowadzającym konsultację, b) kraju wezwanym do konsultacji;

—	wykorzystaniem konwencjonalnych systemów komunikacji między kontaktującymi się komórkami: faks, telefon, itd.;

—	wzmożeniem czujności w celu zabezpieczenia wspólnych interesów.

W przypadku gdy osoby ubiegające się o wizę należą do kategorii wymienionych w załączniku 5B, podlegających konsultacji z organem centralnym – Ministerstwem Spraw Zagranicznych lub innym podmiotem – (art. 17 ust. 2 Konwencji), wizy jednolite i wizy długoterminowe ważne tak samo jak wizy krótkoterminowe wydaje się zgodnie z procedurą opisaną poniżej.

Misja dyplomatyczna lub urząd konsularny, w których osoba należąca do jednej z tych kategorii składa wniosek, w pierwszej kolejności sprawdza, przez zapytanie w Systemie Informacyjnym Schengen, czy w stosunku do danej osoby nie poczyniono wpisu do celów odmowy wjazdu.

Następnie stosuje procedurę opisaną poniżej:

a)	Procedura Procedura opisana w lit. b) nie ma zastosowania, jeżeli w stosunku do osoby ubiegającej się o wizę dokonano wpisu w Systemie Informacyjnym Schengen do celów odmowy wjazdu.

b)

Przesyłanie wniosków krajowemu organowi centralnemu Misja dyplomatyczna lub urząd konsularny, w których osoba, w stosunku do której istnieje obowiązek konsultacji, złożyła wniosek, przesyła go niezwłocznie do organu centralnego swojego państwa. — Jeżeli organ centralny odrzuca wniosek, w odniesieniu do którego właściwa jest Umawiająca się Strona, której złożono wniosek, nie jest konieczne rozpoczęcie lub kontynuowanie procedury konsultacji z organami centralnymi Umawiających się Stron, które wnioskowały o konsultacje. — W przypadku rozpatrywania wniosku przez przedstawiciela właściwego państwa organ centralny Umawiającej się Strony, której złożono wniosek, przesyła go organom centralnym państwa właściwego. Jeżeli organ centralny państwa reprezentowanego lub, w przypadku gdy jest to przewidziane w umowie o reprezentacji, organ centralny państwa reprezentującego, podejmuje decyzję o odrzuceniu wniosku wizowego, nie jest konieczne rozpoczęcie lub kontynuowanie procedury konsultacji z organami centralnymi Umawiających się Stron, które wnioskowały o konsultacje.

c)

Informacje przesyłane organowi centralnemu Jako część konsultacji z organami centralnymi misja dyplomatyczna lub urząd konsularny, którym złożono wniosek, przesyłają następujące informacje do organu centralnego własnego państwa: 1. Misja dyplomatyczna lub urząd konsularny, w którym złożono wniosek. 2. Nazwisko i imię (imiona), data i miejsce urodzenia, i – o ile są znane – imiona i nazwiska rodziców osoby ubiegającej się o wizę. 3. Obywatelstwo osoby (osób) ubiegającej(ych) się o wizę i – o ile są znane – wcześniejsze obywatelstwa. 4. Rodzaj i numer przedłożonego dokumentu lub dokumentów podróży oraz data ich wydania i okres ważności. 5. Czas trwania i cel zamierzonej wizyty. 6. Przewidywane terminy podróży. 7. Miejsce zamieszkania, zawód, pracodawca osoby ubiegającej się o wizę. 8. Informacje od Państw Członkowskich, w szczególności dotyczące wcześniejszych wniosków i wcześniejszych wizyt na terytorium Państw Sygnatariuszy. 9. Granica, którą osoba ubiegająca się o wizę ma zamiar przekroczyć, aby wjechać na terytorium Schengen. 10. Inne nazwiska (nazwisko rodowe lub, w odpowiednich przypadkach, nazwisko po zawarciu związku małżeńskiego, w celu uzupełnienia możliwości ustalenia tożsamości zgodnie z wymogami prawa krajowego Umawiających się Stron oraz zgodnie z prawem krajowym państwa, którego obywatelem jest osoba ubiegająca się o wizę). 11. Wszelkie inne informacje uważane przez misję dyplomatyczną lub urząd konsularny za niezbędne, dotyczące na przykład małżonka lub nieletnich dzieci towarzyszących osobie ubiegającej się o wizę oraz wiz otrzymanych wcześniej przez tę osobę i wniosków wizowych związanych z tym samym celem podróży. Informacje te należy pobierać z formularza wniosku wizowego w takiej kolejności, w jakiej tam figurują. Rubryki te stanowią podstawę informacji przesyłanych do konsultacji między organami centralnymi. Umawiająca się Strona przeprowadzająca konsultacje z zasady odpowiedzialna jest za sposób, w jaki przekazuje informacje, przy czym oczywiste jest, że data i czas przekazania informacji oraz ich otrzymania przez odbierające je organy centralne powinny być wyraźnie zaznaczone.

d)

Przesyłanie wniosków między organami centralnymi Organ centralny Umawiającej się Strony, której misja lub urząd otrzymały wniosek wizowy, prowadzi następnie konsultacje z organem lub organami centralnymi Umawiającej się Strony lub Stron, które o nie wnioskowały. Organy wyznaczone przez Umawiające się Strony są w tym celu uważane za organy centralne. Po przeprowadzeniu niezbędnych kontroli organy te przekazują swoją ocenę wniosku wizowego organowi centralnemu, który wnioskował o konsultacje.

e)

Termin udzielenia odpowiedzi: przedłużenie Termin, który konsultowane organy centralne mają na udzielenie odpowiedzi organowi wnioskującemu o konsultacje, wynosi maksymalnie siedem dni kalendarzowych. Termin ten liczony jest od momentu przesłania wniosku przez organ centralny, który ma przeprowadzać konsultacje. Jeżeli w ciągu tych siedmiu dni jeden z konsultowanych organów centralnych zwróci się o przedłużenie terminu, termin ten może zostać przedłużony o kolejne siedem dni. W wyjątkowych przypadkach konsultowany organ centralny może przedstawić uzasadniony wniosek o przedłużenie terminu o więcej niż siedem dni. Konsultowany organ zapewnia w pilnych przypadkach przesłanie odpowiedzi w możliwie najkrótszym terminie. Brak odpowiedzi w pierwszym terminie lub, odpowiednio, po upływie przedłużonego terminu, traktowany jest jako zezwolenie i oznacza, że w zakresie, w jakim dotyczy to danej Umawiającej się Strony lub Stron, nie ma podstaw do odmowy wydania wizy.

f)

Decyzja oparta na wyniku konsultacji Po upływie początkowego lub przedłużonego terminu organ centralny Umawiającej się Strony, której złożono wniosek, może upoważnić misję dyplomatyczną lub urząd konsularny do wydania wizy jednolitej. Jeżeli ze strony organów centralnych nie ma jednoznacznej decyzji, misja dyplomatyczna lub urząd konsularny, którym złożono wniosek, mogą wydać wizę po upływie 14 dni od przekazania wniosku przez organ centralny prowadzący konsultacje. Obowiązkiem każdego organu centralnego jest powiadamianie własnych misji dyplomatycznych lub urzędów konsularnych o początku terminu konsultacji. W przypadkach gdy organ centralny otrzymuje wniosek o wyjątkowe przedłużenie terminu, powiadamia o tym misję dyplomatyczną lub urząd konsularny, którym złożono wniosek; nie mogą one podjąć decyzji w sprawie wniosku, zanim nie otrzymają jednoznacznych instrukcji od organu centralnego.

g)

Przekazanie dokumentów szczególnych W wyjątkowych przypadkach ambasada, w której złożono wniosek wizowy, może, na wniosek urzędu konsularnego państwa konsultowanego, przekazać zgodnie z art. 17 Konwencji z Schengen formularz wniosku wizowego (z miejscem na fotografię). Procedura ta znajduje zastosowanie jedynie w miejscach, w których istnieją misje dyplomatyczne lub urzędy konsularne państwa konsultującego i państwa konsultowanego oraz jedynie w odniesieniu do obywateli państw wymienionych w załączniku 5B. Odpowiedź lub wniosek o przedłużenie terminu konsultacji nie może być w żadnym wypadku przekazana na szczeblu lokalnym, z wyjątkiem konsultacji na szczeblu lokalnym zgodnie z aktualnie obowiązującymi przepisami załącznika 5B Wspólnych Instrukcji Konsularnych dotyczących wiz. Zasadniczo wymiana informacji między organami centralnymi odbywa się z wykorzystaniem sieci konsultacji.

2.4.   Odmowa rozpatrzenia wniosku, odmowa wydania wizy

Procedura i środki odwoławcze w przypadku, gdy misja dyplomatyczna lub urząd konsularny Umawiającej się Strony odmawiają rozpatrzenia wniosku lub wydania wizy, regulowane są przez przepisy prawa tej Umawiającej się Strony.

Jeżeli następuje odmowa wydania wizy, a prawo krajowe zawiera podstawę do takiej odmowy, odmowa musi mieć postać następującego tekstu:

Jeżeli jest to niezbędne, powyższa podstawa może zostać uzupełniona o informacje bardziej szczegółowe lub zawierać inne informacje zgodnie z wymaganiami przewidzianymi w tym zakresie przez prawo krajowe Państw Schengen.

Jeżeli misja dyplomatyczna lub urząd konsularny reprezentujące inne Państwo Schengen są zmuszone do zaprzestania rozpatrywania wniosku wizowego, osoba ubiegająca się o wizę powinna zostać o tym powiadomiona i poinformowana o możliwości zwrócenia się do najbliższej misji dyplomatycznej lub urzędu konsularnego państwa właściwego do rozpatrzenia wniosku.

3.   Wizy o ograniczonej ważności terytorialnej

Wiza o ważności ograniczonej do terytorium jednej lub kilku Umawiających się Stron może zostać wydana:

1)	Jeżeli misja dyplomatyczna lub urząd konsularny uznają za konieczne odstąpienie od zasady określonej w art. 15 Konwencji (art. 16) na podstawie przewidzianej w art. 5 ust. 2 (przyczyny humanitarne, interes narodowy, stosunki międzynarodowe);

2)

W przypadkach określonych w art. 14 Konwencji: „1. Wiza nie może zostać umieszczona w dokumencie podróży, jeżeli nie jest on ważny w którejkolwiek z Umawiających się Stron. Jeśli dokument podróży jest ważny jedynie w jednej lub kilku Umawiających się Stronach, umieszczana w nim wiza ogranicza się do danej Umawiającej się Strony lub danych Stron. 2. Jeśli dokument podróży nie jest uznany za ważny przez jedną lub kilka Umawiających się Stron, w miejsce wizy może zostać wydane zezwolenie.”

3)	W przypadku gdy ze względu na wyjątkową pilność sprawy (ze względów humanitarnych, z powodu interesu narodowego lub zobowiązań międzynarodowych) misja bądź urząd nie skonsultowały się z organami centralnymi lub procedura ta dała podstawy do wniesienia zarzutów;

4)

Jeżeli zachodzi konieczność ponownego wydania przez misję dyplomatyczną lub urząd konsularny wizy osobie ubiegającej się o wizę w ciągu tego samego półrocza, na które osoba ta otrzymała już wizę o trzymiesięcznym okresie ważności. W przypadkach 1, 3 i 4 wymienionych powyżej ważność wizy jest ograniczona do terytorium jednej Umawiającej się Strony, terytorium Państw Beneluksu lub terytorium dwóch Państw Beneluksu, zaś w przypadku 2 ważność jest ograniczona do terytorium jednej lub kilku Umawiających się Stron, terytorium Państw Beneluksu lub terytorium dwóch Państw Beneluksu. O wydaniu takiej wizy należy powiadomić misje dyplomatyczne lub urzędy konsularne innych Umawiających się Stron.

VI.   WYPEŁNIANIE NAKLEJKI WIZOWEJ

Załączniki 8 oraz 13 zawierają: 8 – opis zabezpieczeń naklejki; 13 – wypełnione wzory naklejek wizowych.

1.   Miejsce wpisów wspólnych (sekcja 8)

1.1.   Rubryka „WAŻNA W”

Ta rubryka wskazuje terytorium, na którym posiadacz wizy jest uprawniony do podróżowania.

Rubryka ta może być wypełniona wyłącznie na jeden z czterech następujących sposobów:

a)	Państwa Schengen;

b)	Państwo Schengen lub Państwa Schengen, do których terytoriów jest ograniczona ważność wizy (w takim przypadku używa się następujących skrótów: A – Austria, F – Francja, D – Niemcy, E – Hiszpania, GR – Grecja, P – Portugalia, I – Włochy, L – Luksemburg, N – Niderlandy i B – Belgia);

c)	Państwa Beneluksu;

d)	Państwo Schengen (stosując skróty według lit. b)), które wydało krajową wizę długoterminową + Państwa Schengen:

—

Jeżeli naklejka wizowa jest używana do wydania wizy jednolitej zgodnie z art. 10 i 11 Konwencji lub do wydania wizy, której ważność nie jest ograniczona do terytorium Umawiającej się Strony, która wydała wizę, w rubryce „ważna w”, w języku Umawiającej się Strony, która wydała wizę, wpisuje się „Państwa Schengen”.

—	Jeżeli naklejka wizowa jest używana do wydania wizy, która wjazd, pobyt oraz wyjazd ogranicza do jednego terytorium, rubryka ta jest wypełniana w języku narodowym, podając nazwę Umawiającej się Strony, do której terytorium ogranicza się prawo wjazdu, pobytu i wyjazdu posiadacza wizy.

—

Jeżeli naklejka wizowa jest używana do wydania krajowej wizy długoterminowej ważnej tak samo jak jednolita wiza krótkoterminowa na maksymalny okres trzech miesięcy od pierwszego dnia ważności wizy, niniejszą rubrykę wypełnia się w Państwie Członkowskim, które wydało krajową wizę długoterminową, po czym dopisuje się „Państwa Schengen”.

—

Zgodnie z art. 14 Konwencji ograniczona ważność terytorialna może obejmować terytoria kilku Państw Członkowskich; w tym przypadku, zgodnie z kodami Państw Członkowskich, które mają być wpisane w niniejszą rubrykę, dostępne są następujące warianty: a) wpisanie kodów dla danych Państw Członkowskich; b) wpisanie słów „Państwa Schengen” w języku wydającego Państwa Członkowskiego, po którym następuje znak minus umieszczony w nawiasach wraz z kodami Państw Członkowskich na terenie których wiza nie jest ważna.

—	Ograniczona ważność terytorialna nie może mieć zastosowania jedynie do części terytorium Umawiającej się Strony.

1.2.   Rubryka „OD ... DO”

Rubryka ta określa czas, w którym posiadacz wizy może kontynuować pobyt, na który wydano wizę.

Data, od której zezwala się posiadaczowi wizy na wjazd na terytorium jej ważności, wpisywana jest w następujący sposób, po słowie „OD”:

—	dwie cyfry na oznaczenie dnia; dni oznaczone jedną cyfrą poprzedza się zerem;

—

myślnik;

—	dwie cyfry na oznaczenie miesiąca; miesiące oznaczane jedną cyfrą poprzedza się zerem;

—

myślnik;

—	rok oznaczany jest dwiema ostatnimi cyframi danego roku;

—	Na przykład: 15-04-94 = 15 kwietnia 1994 r.

Ostatni dzień, w którym posiadacz wizy może kontynuować pobyt określony wizą, wpisywany jest po słowie „DO”. Posiadacz wizy musi opuścić terytorium ważności wizy do północy tego dnia.

Data ta zapisywana jest w taki sam sposób jak data opisana powyżej.

1.3.   Rubryka „LICZBA WJAZDÓW”

Rubryka ta określa, ile razy posiadacz wizy może wjechać na terytorium jej ważności. Innymi słowy, oznacza ilość pobytów, na które można podzielić cały okres ważności wizy, patrz 1.4.

Liczba wjazdów może wynosić jeden, dwa lub więcej. Liczbę tę podaje się po prawej stronie tekstu, wpisując „01”, „02” lub skrót „MULT”, jeżeli wiza zezwala na więcej niż dwa wjazdy.

W przypadku wizy tranzytowej można udzielić zezwolenia tylko na jeden lub dwa wjazdy (oznaczane cyframi „01” lub „02”). Na więcej niż dwa wjazdy („MULT”) można zezwolić tylko w wyjątkowych przypadkach.

Wiza traci ważność, gdy całkowita liczba wyjazdów posiadacza wizy odpowiada liczbie wyjazdów określonych w wizie, nawet jeżeli posiadacz wizy nie wykorzystał maksymalnej liczby dni, na którą wydano wizę.

1.4.   Rubryka „CZAS POBYTU …DNI”

Rubryka ta określa liczbę dni, przez którą posiadacz wizy może pozostać na terytorium jej ważności  (7). Pobyt może być ciągły lub podzielony, w zależności od ilości dni, na jaką wydano wizę, na kilka pobytów zawierających się w okresach określonych w ppkt 1.2, mając na uwadze dozwoloną liczbę wjazdów określoną w ppkt 1.3.

Między wyrazami „CZAS POBYTU” oraz „DNI” podaje się liczbę dni, w czasie których zezwala się na pobyt, oznaczając ją dwiema cyframi, przy czym jeżeli ilość dni jest mniejsza niż 10, jako pierwszą cyfrę wpisuje się zero.

Najdłuższy pobyt określony w tej rubryce wynosi 90 dni w ciągu dowolnego półrocza.

1.5.   Rubryka „WYDANO W… DNIA…”

Rubryka ta określa nazwę miasta, w którym znajduje się misja dyplomatyczna lub urząd konsularny wydające wizę. Nazwę tę w języku Umawiającej się Strony wydającej wizę wpisuje się między wyrazami „W” oraz „DNIA”. Datę wydania wpisuje się po wyrazie „DNIA”.

Datę wydania wpisuje się w ten sam sposób, jak określono w ppkt 1.2.

Organ, który wydał wizę, może zostać określony przy pomocy odcisku stempla umieszczonego w sekcji 4.

1.6.   Rubryka „NUMER PASZPORTU”

Rubryka ta określa numer paszportu, w którym umieszcza się naklejkę wizową. Po numerze tym podaje się informację o dzieciach i małżonku, jeżeli wpisani są do paszportu i towarzyszą jego posiadaczowi (litera X dla oznaczenia dzieci, poprzedzona cyfrą odpowiadającą liczbie dzieci (na przykład 3X = troje dzieci) i litera „Y” dla oznaczenia małżonka).

W przypadku gdy z powodu nie uznania dokumentów podróży posiadacza, do wizy stosowany jest ujednolicony formularz, misja dyplomatyczna lub urząd konsularny wydający wizę może podjąć decyzję o zastosowaniu tego samego formularza do rozszerzenia ważności wizy na małżonka posiadacza wizy i towarzyszące posiadaczowi wizy osoby nieletnie pozostające na utrzymaniu posiadacza wizy na formularzu mu wydanym lub może wydać oddzielne formularze posiadaczowi wizy, jego małżonkowi i każdej osobie pozostającej na jego utrzymaniu poprzez załączenie odpowiedniej wizy do każdego formularza oddzielnie.

Numer paszportu to numer seryjny wydrukowany lub perforowany na wszystkich lub na większości stron paszportu.

Numer wpisany w tej rubryce w przypadku wizy, która ma być dołączona do ujednoliconego formularza, nie jest numerem paszportu, ale tym samym numerem typograficznym, który podany jest w formularzu, złożonym z sześciu cyfr, które mogą być uzupełnione o literę lub litery przypisane Państwu Członkowskiemu lub grupie Państw Członkowskich, które wydały wizę.

1.7.   Rubryka „KATEGORIA WIZY”

W celu usprawnienia działania organów kontrolujących, w rubryce tej do określenia kategorii wizy używa się liter A, B, C i D, zgodnie z poniższym:

A	:	lotniskowa wiza tranzytowa
B	:	wiza tranzytowa
C	:	wiza krótkoterminowa
D	:	krajowa wiza długoterminowa
D + C	:	krajowa wiza długoterminowa ważna tak samo, jak wiza krótkoterminowa

W odniesieniu do wiz o ograniczonej ważności terytorialnej oraz wiz grupowych litery A, B lub C stosuje się w zależności od kategorii.

1.8.   Rubryka „NAZWISKO I IMIĘ”

Pierwsze słowo w pozycji „nazwisko”, po którym następuje pierwsze słowo w pozycji „imię” paszportu posiadacza wizy lub dokumentu podróży, muszą zostać wpisane w tej kolejności. Misja dyplomatyczna lub urząd konsularny sprawdzają, czy dane dotyczące nazwiska i imienia podane w paszporcie lub dokumencie podróży, które mają zostać wpisane w tej rubryce oraz w sekcji przeznaczonej do odczytu elektronicznego, są identyczne z nazwiskiem i imieniem podanym we wniosku wizowym.

2.   Miejsce na wpisy krajowe („UWAGI”). Sekcja 9

W odróżnieniu od sekcji 8 (wpisy wspólne i obowiązkowe) rubryka ta jest przeznaczona na wszelkie uwagi dotyczące przepisów krajowych. Chociaż Umawiające się Strony mogą załączać wszelkie uwagi, które uważają za istotne, są one zobowiązane zawiadomić o nich swoich partnerów, aby mogły być one wzięte pod uwagę (patrz: załącznik 9).

3.   Miejsce na zdjęcie

Kolorowe zdjęcie posiadacza wizy zostaje umieszczone w miejscu przeznaczonym do tego celu, tak jak to zostało przedstawione w załączniku 8. Odnośnie do przygotowania zdjęcia do umieszczenia w naklejce wizowej stosuje się następujące zasady:

Rozmiar głowy od podbródka do czubka głowy powinien wynosić 70-80 % pionowego wymiaru powierzchni zdjęcia.

Minimalna rozdzielczość wynosi:

—	300 pikseli na cal (ppi), bez kompresji, do skanowania,

—	720 punktów na cal (dpi) do drukowania zdjęć w kolorze.

W przypadku braku zdjęcia należy obowiązkowo wpisać tekst „ważne bez zdjęcia” w tej samej sekcji w dwóch lub trzech językach (w języku Państwa Członkowskiego wydającego wizę oraz w języku angielskim i francuskim). Tekst ten zasadniczo zostaje wprowadzony przy użyciu drukarki oraz, w wyjątkowych sytuacjach, przy użyciu specjalnej pieczęci, w którym to przypadku pieczęć obejmuje również część sekcji przeznaczonej na rotograwiurę, której prawa lub lewa strona ogranicza pole przeznaczone na dołączenie zdjęcia.

4.   Sekcja przeznaczona do odczytu elektronicznego. Sekcja 5

Zarówno format naklejki wizowej, jak i sekcja odczytu elektronicznego zostały na wniosek Państw Schengen przyjęte przez ICAO. Sekcja ta składa się z dwóch wierszy po 36 znaków każdy (OCR B-10 cpi). W załączniku 10 znajdują się instrukcje dotyczące wypełniania tej sekcji.

5.   Inne aspekty odnoszące się do wydawania wiz

5.1.   Podpisanie wizy:

Jeżeli przepisy prawa lub praktyka Umawiającej się Strony wymagają podpisu odręcznego, naklejka wizowa, po umieszczeniu w paszporcie, jest podpisywana przez upoważnionego do tego urzędnika.

Podpis jest umieszczany po prawej stronie rubryki „UWAGI”; część podpisu powinna wykraczać na stronę paszportu czy dokumentu podróży, ale nie może sięgać sekcji odczytu elektronicznego.

5.2.   Unieważnienie już wypełnionej naklejki wizowej

Na naklejce wizowej nie wolno dokonywać żadnych zmian. Jeżeli przy wypełnianiu wizy zostanie popełniony błąd, naklejkę należy unieważnić.

—	Jeżeli błąd zostaje wykryty przed umieszczeniem naklejki w paszporcie, naklejka zostaje zniszczona lub przecięta po przekątnej na pół.

—	Jeżeli błąd zostanie wykryty po umieszczeniu naklejki w paszporcie, zostaje ona na czerwono przekreślona na krzyż i umieszczana jest nowa naklejka.

5.3.   Umieszczenie naklejki wizowej w paszporcie

Naklejkę wizową wypełnia się przed umieszczeniem jej w paszporcie. Ostemplowanie oraz złożenie podpisu następuje po umieszczeniu naklejki w paszporcie lub dokumencie podróży.

Jeżeli naklejka wizowa zostanie wypełniona prawidłowo, umieszcza się ją na pierwszej stronie paszportu wolnej od wpisów bądź stempli innych niż stempel identyfikacyjny wniosku. Paszporty, w których nie ma miejsca na umieszczenie naklejki, które straciły ważność lub przy użyciu których w okresie ważności wizy nie jest możliwy wyjazd cudzoziemca lub jego powrót do kraju pochodzenia, ani też jego wjazd na terytorium państwa trzeciego, nie są przyjmowane (patrz art. 13 Konwencji).

5.4.   Paszporty i dokumenty podróży, w których mogą być umieszczane wizy jednolite

Kryteria decydujące o tym, w których dokumentach podróży może być umieszczona wiza zgodnie z postanowieniami art. 17 ust. 3 lit. a) Konwencji, są wymienione w załączniku 11.

Zgodnie z art. 14 wiza nie może zostać umieszczona w dokumencie podróży, jeżeli nie jest on ważny w którejkolwiek z Umawiających się Stron. Jeśli dokument podróży jest ważny jedynie w jednej lub kilku Umawiających się Stronach, umieszczana w nim wiza ogranicza się do danej Umawiającej się Strony lub danych Stron.

Jeżeli dokument podróży nie jest uznawany za ważny przez jedno lub więcej Państw Członkowskich, wiza posiada tylko ograniczoną ważność terytorialną. Misja dyplomatyczna lub urząd konsularny Państwa Członkowskiego musi stosować ujednolicony wzór formularza, do którego dołącza się wizę wydaną posiadaczom dokumentu podróży nie uznanego przez Państwo Członkowskie wydające formularz. Taka wiza posiada tylko ograniczoną ważność terytorialną.

5.5.   Pieczęć misji dyplomatycznej lub urzędu konsularnego wydającego wizę

Pieczęć misji dyplomatycznej lub urzędu konsularnego wydającego wizę zostaje umieszczona w sekcji „UWAGI”, przy zachowaniu szczególnej dbałości o czytelność danych, oraz powinna wykraczać poza obręb naklejki na stronie paszportu lub dokumentu podróży. Wyłącznie w przypadkach, gdy konieczne jest usunięcie danych wpisanych w sekcji przeznaczonej do odczytu elektronicznego, pieczęć może zostać umieszczona w tej sekcji, aby uniemożliwić jej wykorzystanie. Rozmiar i treść pieczęci oraz rodzaj stosowanego tuszu określone są przepisami prawa krajowego Państwa Członkowskiego.

Aby zapobiec ponownemu zastosowaniu naklejki wizowej dołączonej do ujednoliconego wzoru formularza, pieczęć konsulatu wydającego jest umieszczana po prawej stronie, przy takim rozmieszczeniu naklejki i formularza, aby nie utrudniać odczytania nazw rubryk ani danych w nie wpisanych oraz aby nie zająć pól przeznaczonych do odczytu elektronicznego, jeżeli są one wypełnione.

VII.   ZARZĄDZANIE ADMINISTRACJĄ I JEJ ORGANIZACJA

1.   Organizacja sekcji wiz

Każda z Umawiających się Stron jest odpowiedzialna za organizację swojej sekcji wiz.

Szefowie misji lub urzędów zapewniają zorganizowanie sekcji odpowiedzialnej za wydawanie wiz w taki sposób, aby zagwarantować uniknięcie wszelkich zaniedbań, które mogłyby sprzyjać kradzieży lub fałszerstwu.

—	Personel odpowiedzialny za wydawanie wiz nie może być narażony na żadne lokalne naciski.

—	W celu uniknięcia powstania „przyzwyczajeń”, które mogłyby osłabić czujność, urzędnicy odpowiedzialni pracują w systemie rotacyjnym.

—	Do przechowywania i wykorzystania naklejek wizowych stosuje się środki bezpieczeństwa podobne do tych, które są stosowane do innych dokumentów wymagających ochrony.

2.   Archiwizacja

Każda z Umawiających się Stron jest odpowiedzialna za przechowywanie wniosków wizowych, a także zdjęć osób ubiegających się o wizę w przypadkach, gdy wizy poddawane są konsultacji centralnej.

Wnioski wizowe są przechowywane przynajmniej rok, jeżeli wiza została wydana i przynajmniej pięć lat, gdy odmówiono wydania wizy.

W celu ułatwienia odnalezienia wniosków podczas konsultacji i odpowiedzi na nie podaje się numer akt i archiwum.

3.   Rejestry wiz

Każda z Umawiających się Stron rejestruje wizy, które zostały wydane, zgodnie z praktyką krajową. Unieważnione naklejki wizowe są rejestrowane w taki sam sposób.

4.   Naliczane opłaty odpowiadające kosztom administracyjnym przetwarzania wniosków wizowych

Naliczane opłaty odpowiadające kosztom administracyjnym przetwarzania wniosku wizowego zostały wymienione w załączniku 12.

Żadne opłaty nie są jednak pobierane z tytułu kosztów administracyjnych poniesionych w związku z wnioskami wizowymi składanymi przez obywateli państw trzecich będących członkami rodziny obywatela Unii lub obywatela państwa będącego stroną Porozumienia EOG korzystających ze swojego prawa do swobodnego przepływu.

VIII.   WSPÓŁPRACA KONSULARNA NA SZCZEBLU LOKALNYM

1.   Ramy współpracy konsularnej na szczeblu lokalnym

Zasadniczo współpraca konsularna na miejscu skupia się na ocenie ryzyka imigracji. Jest ona skierowana przede wszystkim na ustalenie wspólnych kryteriów rozpatrywania wniosków, wymianę informacji o użyciu sfałszowanych dokumentów oraz możliwych trasach nielegalnej imigracji, a także o odmowie wydania wizy w sytuacji, gdy wnioski są bezpodstawne lub dane w nich zawarte są niezgodne z prawdą. Współpraca ta powinna również umożliwiać wymianę informacji o dobrej wierze osób ubiegających się o wizę oraz opracowanie wspólnych informacji przeznaczonych do wiadomości publicznej w sprawie warunków dotyczących wniosków o przyznanie wizy Schengen.

Przy współpracy konsularnej uwzględnia się również lokalne struktury administracyjne i społeczno-gospodarcze.

Misje i urzędy organizują spotkania regularnie w zależności od okoliczności i z częstotliwością, którą uznają za stosowną. Składają sprawozdania z tych posiedzeń swoim organom centralnym. Na wniosek Prezydencji przedkładają ogólne półroczne sprawozdanie.

2.   Unikanie wniosków wielokrotnych lub wniosków złożonych krótko po odrzuceniu

Wymiana informacji między misjami i urzędami oraz identyfikacja wniosków przy pomocy stempli oraz innych środków ma na celu zapobieganie składaniu przez tę samą osobę do tej samej misji lub urzędu, bądź do różnych misji lub urzędów, wielu lub kolejnych wniosków wizowych, zarówno podczas rozpatrywania wniosku jak i po odrzuceniu wniosku.

Bez uszczerbku dla konsultacji, które mogą być prowadzone między misjami i urzędami oraz dla wymiany informacji, którą mogą one podjąć, misje lub urzędy, w których złożono wniosek, umieszczają w paszporcie każdej sooby ubiegającej się o wizę stempel z napisem: „Wniosek wizowy z dnia....w...”. Dla pierwszej informacji do wyrazie „dnia” przewiduje się sześć znaków, po dwa na oznaczenie dnia, miesiąca i roku; po wyrazie „w” należy wymienić daną misję dyplomatyczną lub urząd konsularny. W uzupełnieniu należy podać kod kategorii wizowej dla wizy, o którą złożono wniosek.

Stemplowanie paszportów dyplomatycznych i służbowych pozostaje w gestii właściwej misji lub urzędu, które zajmują się wnioskiem wizowym.

Stempel może również zostać umieszczony w przypadku wniosków o wydanie wizy długoterminowej.

Jeżeli Państwo Schengen reprezentowane jest przez inne Państwo Schengen, po kodzie kategorii wizy, o której przyznanie złożono wniosek, umieszcza się adnotację „R”, a następnie kod reprezentowanego państwa.

Przy wydawaniu wizy naklejkę wizową należy umieścić – o ile to możliwe – na stemplu identyfikacyjnym.

W wyjątkowych przypadkach, jeżeli umieszczenie stempla okazuje się niewykonalne, misja dyplomatyczna lub urząd konsularny urzędującej Prezydencji powiadamia właściwą grupę Schengen i przedstawia do jej akceptacji alternatywną propozycję, np. wymianę fotokopii paszportów lub wykazów odrzuconych wniosków wizowych z podaniem podstaw odrzucenia.

Szefowie misji dyplomatycznych lub urzędów konsularnych, z inicjatywy Prezydencji lub z własnej inicjatywy, podejmują decyzję, czy konieczne są alternatywne lub dodatkowe środki zabezpieczające.

3.   Ocena dobrej wiary osoby ubiegającej się o wizę

W celu ułatwienia oceny dobrej wiary osób ubiegających się o wizę, misje dyplomatyczne i urzędy konsularne mogą, zgodnie z prawem krajowym, przeprowadzać wymianę informacji na podstawie uzgodnień przyjętych na szczeblu lokalnym w ramach współpracy, zgodnie z pkt. 1 niniejszego rozdziału.

Okazjonalnie mogą być przekazywane informacje o: osobach, którym odmówiono wydania wizy, ponieważ wykorzystywały kradzione, zgubione lub sfałszowane dokumenty lub nie wyjechały w terminie oznaczonym na wcześniej przyznanej wizie lub stanowią zagrożenie dla bezpieczeństwa, w szczególności zaś, jeżeli istnieje podejrzenie próby nielegalnej imigracji na terytorium Umawiających się Stron.

Wspólnie opracowywane i wymieniane informacje stanowią narzędzie oceny wniosków wizowych. Nie mogą one jednakże zastępować sprawdzenia wniosku wizowego ani sprawdzenia w Systemie Informacyjnym Schengen, ani też konsultacji z organami centralnymi.

4.   Wymiana danych statystycznych

4.1.	Wymiana danych statystycznych dotyczących wystawionych oraz formalnie odrzuconych wiz krótkoterminowych, wiz tranzytowych i wiz lotniskowych odbywa się co trzy miesiące.

4.2.

Nie naruszając zobowiązań określonych w art. 16 Konwencji z Schengen, które zostały jasno sformułowane w załączniku 14 Wspólnych Instrukcji Konsularnych i na podstawie których Państwa Schengen w ciągu 72 godzin muszą przekazać dane dotyczące wystawienia wiz o ograniczonej ważności terytorialnej, misje dyplomatyczne i urzędy konsularne Państw Schengen są zobowiązane wymieniać dane statystyczne dotyczące przyznanych w poprzednim miesiącu wiz o ograniczonej ważności terytorialnej i przesyłać je swoim odpowiednim organom centralnym.

5.   Wnioski wizowe przetwarzane przez prywatne placówki administracyjne, biura podróży i organizatorów wyjazdów grupowych

Podstawową zasadą przy rozpatrywaniu wniosków wizowych jest możliwość przeprowadzenia osobistej rozmowy. Zasada ta może jednak zostać pominięta pod warunkiem, że w przypadku, gdy nie ma uzasadnionych wątpliwości co do dobrej wiary osoby ubiegającej się o wizę, celu wizyty lub rzeczywistego zamiaru powrotu do kraju pochodzenia osoby ubiegającej się o wizę, organizator wyjazdów grupowych cieszący się pozytywną opinią i w pełni wypłacalny, dostarczy do misji dyplomatycznej lub urzędu konsularnego niezbędne dokumenty i poświadczenia o wystarczającej wiarygodności stwierdzające dobrą wiarę osoby ubiegającej się o wizę, cel wizyty oraz rzeczywisty zamiar powrotu osoby ubiegającej się o wizę (patrz: pkt III.4).

Częstą i użyteczną praktyką, w szczególności w krajach o dużej powierzchni, jest działanie prywatnych placówek administracyjnych, biur podróży oraz organizatorów wyjazdów grupowych oraz ich przedstawicieli jako upoważnionych pośredników osób ubiegających się o wizę. Wspomniani pośrednicy handlowi nie stanowią jednolitej grupy, jako że stopień ich zaangażowania w sprawy klientów powierzających im przetwarzanie wniosku wizowego jest różny; z uwagi na to, poziom wypłacalności i wiarygodności wymagany z ich strony jest z reguły wprost proporcjonalny do stopnia ich zaangażowania w całość organizacji podróży, zakwaterowania, ubezpieczenia zdrowotnego i podróżnego oraz odpowiedzialności za powrót klienta do kraju pochodzenia.

5.1.   Rodzaje pośredników

(a)	Najprostszym rodzajem pośrednika są prywatne placówki administracyjne, w przypadku których pomoc oferowana klientowi polega wyłącznie na dostarczeniu w imieniu klienta dokumentów tożsamości i innych dokumentów uzupełniających.

(b)

Drugi rodzaj podmiotu handlowego to agencje przewozowe lub lokalne biura podróży, w niektórych przypadkach powiązane z przewoźnikami lotniczymi, bez względu na to, czy są to przewoźnicy państwowi czy też nie, organizujące przewozy regularne lub czarterowe. Ich pomoc oferowana klientowi polega na dostarczeniu dokumentów uzupełniających oraz, jeżeli sytuacja tego wymaga, obejmuje sprzedaż biletów i rezerwację hoteli.

(c)

Trzeci rodzaj pośrednika to organizatorzy wyjazdów będący osobami fizycznymi lub prawnymi organizującymi regularnie wyjazdy grupowe (przygotowanie dokumentów podróży, przewóz, zakwaterowanie, inne usługi turystyczne nie związane z tymi elementami, ubezpieczenia zdrowotne i podróżne, transfery wewnętrzne, itd.), które sprzedają tego rodzaju wyjazdy grupowe lub oferują ich sprzedaż bezpośrednio lub za pośrednictwem przedstawicieli lub biur podróży, mających podpisane umowy z organizatorem wyjazdów. Dla organizatora wyjazdów i biura sprzedającego wycieczkę osoba ubiegająca się o wizę jest wyłącznie klientem kupującym wycieczkę, a oferta przetwarzania wniosku wizowego jest jedynie częścią umowy. Ten trzeci, złożony rodzaj usługi pośrednika składa się z kilku etapów i aspektów, które mogą podlegać obiektywnemu monitorowaniu: dokumentacji handlowej, kierowania, rzeczywistego zakończenia i celu wizyty, zakwaterowania oraz planowych wjazdów i wyjazdów grupy.

5.2   Harmonizacja współpracy z prywatnymi placówkami administracyjnymi, biurami podróży, organizatorami wyjazdów grupowych i ich przedstawicielami

(a)

Wszystkie misje dyplomatyczne i urzędy konsularne mieszczące się w tym samym mieście powinny dążyć do osiągnięcia zharmonizowanego zastosowania na szczeblu lokalnym wytycznych określonych poniżej, opartych na rodzaju roli pośrednika realizowanej przez podmioty, których to dotyczy. Mimo że decyzja o podjęciu współpracy z tymi podmiotami należy do misji dyplomatycznej lub urzędu konsularnego, muszą one zachować prawo do wycofania akredytacji w każdym momencie, jeżeli doświadczenie i interesy wspólnej polityki wizowej tak nakazują. Jeżeli misja dyplomatyczna lub urząd konsularny podejmują decyzję o współpracy z takim podmiotem, muszą one stosować obowiązujące zasady i procedury określone w niniejszej sekcji. — Urzędy konsularne Państw Członkowskich muszą zachować szczególną ostrożność i współpracują ściśle ze sobą przy ocenie i w wyjątkowych przypadkach przyznawaniu akredytacji prywatnym placówkom administracyjnym. Przetwarzanie wniosków wizowych złożonych przez nie podlega skrupulatnej analizie, w każdym przypadku dokładnej kontroli podlegają wszystkie dokumenty uzupełniające posiadacza wizy i dokumenty związane z licencją i wpisem do rejestru handlowego takiej prywatnej placówki. — Przy ocenie wniosków wizowych wniesionych przez agencje przewozowe lub lokalne biura podróży należy zwracać szczególną uwagę na sytuację osoby ubiegającej się o wizę oraz indywidualnie kontrolować dokumenty uzupełniające. Urzędy konsularne muszą ściśle współpracować w celu wzmocnienia odpowiednich procedur wykrywania nieprawidłowości w biurach oraz u przewoźników i, w celu wspomagania tych procedur, są przekazywane w ramach lokalnej i regionalnej współpracy konsularnej wiadomości o nieprawidłowościach, których dopuściła się agencja lub biuro. — Kryteria regulujące akredytację biur podróży (organizatorów wyjazdów i przedstawicieli) obejmują między innymi: aktualną licencję, rejestr handlowy, statut spółki, umowy z bankami, z których usług korzystają, aktualne umowy ze wspólnotowymi odbiorcami usług turystycznych, które muszą obejmować wszystkie elementy wyjazdu zorganizowanego (zakwaterowanie i usługi związane z organizacją pobytu), umowy z liniami lotniczymi, które muszą obejmować zagwarantowaną i ustaloną na określone daty podróż do miejsca przeznaczenia i z powrotem, jak również wymagane ubezpieczenia zdrowotne i podróżne. Wnioski wizowe wniesione przez te agencje podróży muszą być poddane szczegółowej kontroli.

(b)

W kontekście lokalnej współpracy konsularnej misje dyplomatyczne i urzędy konsularne dążą również do ujednolicenia obowiązujących praktyk i procedur, jak również kryteriów nadzoru sprawnego funkcjonowania prywatnych placówek administracyjnych, biur podróży i organizatorów wyjazdów grupowych (bezpośrednich organizatorów wyjazdów i ich przedstawicieli). Taki nadzór musi obejmować co najmniej kontrole dokumentacji akredytacyjnej w dowolnym momencie, kontrole polegające na przeprowadzaniu rozmów bezpośrednich lub telefonicznych z osobami ubiegającymi się o wizę, sprawdzenie wyjazdów i miejsc zakwaterowania, oraz, zawsze, gdy to możliwe, weryfikację dokumentów związanych z powrotem grup do kraju.

(c)

Konieczne jest wprowadzenie intensywnej wymiany istotnych informacji na temat działalności prowadzonej przez prywatne placówki administracyjne, biura podróży i organizatorów wyjazdów grupowych (bezpośrednich organizatorów wyjazdów i ich przedstawicieli): w szczególności poprzez zawiadamianie o wykrytych nieprawidłowościach, regularne wymiany związane z wnioskami wizowymi rozpatrzonymi odmownie, komunikaty w sprawie wykrytych form nadużyć związanych z dokumentami podróży oraz niezrealizowanych wyjazdów planowych. Współpraca z prywatnymi placówkami administracyjnymi, biurami podróży i organizatorami wyjazdów grupowych (bezpośrednimi organizatorami wyjazdów i przedstawicielami) musi być omawiana w czasie regularnych spotkań organizowanych w ramach wspólnej współpracy konsularnej.

(d)

Na szczeblu lokalnej współpracy konsularnej ma miejsce wymiana wykazów prywatnych placówek administracyjnych, biur podróży i organizatorów wyjazdów grupowych (bezpośrednich organizatorów wyjazdów i przedstawicieli), którym została przyznana akredytacja przez każdą z misji dyplomatycznych lub urzędów konsularnych lub też którym akredytacja została cofnięta, wraz z uzasadnieniem decyzji o cofnięciu akredytacji.

(e)

Prywatne placówki administracyjne, biura podróży i organizatorzy wyjazdów grupowych (bezpośredni organizatorzy wyjazdów i przedstawiciele) muszą przedstawić misjom dyplomatycznym i urzędom konsularnym, przy których są akredytowane, nazwiska jednego lub dwóch pracowników upoważnionych do pośredniczenia przy składaniu wniosków wizowych.

---

(1)  Zgodnie z art. 138 Konwencji wymienione postanowienia stosuje się jedynie do europejskich terytoriów Republiki Francuskiej oraz Królestwa Niderlandów.

(2)  Dz.U. L 64 z 7.3.2003, str. 1.

(3)  W wyjątkowych przypadkach wizy krótkoterminowe lub tranzytowe mogą być wydawane na granicy na warunkach określonych w części II pkt 5 Wspólnego Podręcznika w sprawie granic zewnętrznych.

(4)  Dz.U. L 99 z 17.4.2003, str. 8.

(5)  Dz.U. L 99 z 17.4.2003, str. 15.

(6)  Wysokość tych kwot referencyjnych jest określana zgodnie z ustaleniami zawartymi w części I Wspólnego Podręcznika w sprawie granic zewnętrznych.

(7)  W przypadku wizy tranzytowej, liczba dni tranzytu nie może przekraczać pięciu.

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---