Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (druga izba) z dnia 15 lutego 2005 r. w sprawie T-229/02 Kurdistan Workers' Party (PKK) i Kurdistan National Congress (KNK) przeciwko Radzie Unii Europejskiej, wspieranej przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oraz przez Komisję Wspólnot Europejskich, wniesione przez Osmana Ocalana działającego w imieniu Kurdistan Worker's Party (PKK) oraz Serifa Vanley'a działającego w imieniu Kurdistan National Congress (KNK) w dniu 18 maja 2005 r.

(Sprawa C-229/05 P)

(2005/C 243/04)

Język postępowania: angielski

W dniu 18 maja 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęło odwołanie Osmana Ocalana działającego w imieniu Kurdistan Worker's Party (PKK) oraz Serifa Vanley'a działającego w imieniu Kurdistan National Congress (KNK), z siedzibami w Brukseli, Belgia, reprezentowanych przez M. Mullera i E. Grievesa, barristers, pod kierownictwem J.G. Pierce, solicitor, od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (druga izba) z dnia 15 lutego 2005 r. w sprawie T-229/02 (1) Kurdistan Workers' Party (PKK) i Kurdistan National Congress (KNK) przeciwko Radzie Unii Europejskiej, wspieranej przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oraz przez Komisję Wspólnot Europejskich.

Wnoszący odwołanie zwracają się do Trybunału o:

Zarzuty i główne argumenty:

Pierwsza ze skarżących odwołuje się od ww. orzeczenia powołując się na następujące podstawy:

Twierdzi ona, że orzeczenie obarczone jest błędem z uwagi na to, że Sąd Pierwszej Instancji miał już okazję uznać, iż pierwsza ze skarżących istnieje i posiada wymaganą zdolność sądową, jak również może ustanawiać pełnomocników i przedstawiać argumenty. Z akt sprawy wynika, że pełnomocnictwo udzielone przez pierwszą ze skarżących było w pełni zgodne z wymogami art. 44 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji w zakresie pełnomocnictw. Ani pozwana ani Sąd nie zakwestionowały tego pełnomocnictwa na podstawie normalnych zasad dotyczących udzielenia ważnego pełnomocnictwa przy okazji doręczania odpisu skargi pozwanej.

Zarzut pozwanej dotyczący braku zdolności sądowej z powodu rzekomego rozwiązania PKK sprzeczny jest z art. 114 § 1 (dawny art. 91) regulaminu Sądu, ponieważ odnosi się do merytorycznej strony skargi. Reasumując, zarzut nie powinien był być rozpatrywany na etapie rozstrzygania o dopuszczalności skargi.

Podobnie, stwierdzenie przez Sąd, że pierwsza ze skarżących nie ma zdolności sądowej, wydane na podstawie wstępnej oceny twierdzeń skarżącej co do jej rozwiązania, stanowi w istocie niezgodne z prawem orzeczenie co do meritum sprawy, które nie powinno być wydane na tym etapie postępowania. Decyzja taka sprzeczna jest z wcześniejszym stwierdzeniem Sądu, zgodnie z którym nie należy do niego wypowiadanie się w kwestii „rzeczywistego istnienia” PKK na etapie badania dopuszczalności skargi.

Stanowisko Sądu w sprawie twierdzeń pierwszej ze skarżących dotyczących jej rozwiązania jest zresztą błędne. Bliższa analiza oświadczenia Osmana Ocalana pozwala stwierdzić, że nie doszło do całkowitego rozwiązania PKK. Mogła ona nadal podważać zastosowaną proskrypcję.

Nawet przy założeniu, że Sąd — w oparciu o bezwarunkowe oświadczenie o rozwiązaniu — zajął słuszne stanowisko w kwestii sytuacji pierwszej skarżącej, to jednak wciąż otwarta była kwestia pozostałych w mocy praw, w tym prawa do skutecznego środka zaskarżenia w celu podważenia zastosowanej proskrypcji, którą należało rozstrzygnąć na kolejnym etapie postępowania.

W odwołaniu podniesiono również, ze zastosowane przez Sąd kryteria dotyczące dopuszczalności, w tym „zdolności sądowej” oraz tego, czy sporne decyzje dotyczą pierwszej skarżącej „indywidualnie i bezpośrednio” były zbyt restryktywne jak na sprawę, w której chodziło o podstawowe wolności. Wąskie i restryktywne kryteria zastosowane przez Sąd naruszają w szczególności art. 6, 13 i 34 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka oraz powstałe wokół niej orzecznictwo w zakresie zdolności sądowej.

Ponadto, niezależnie od kryteriów, które należało zastosować, całkowite uniemożliwienie skarżącemu dochodzenia swoich praw w sprawie, w której zarzuca się naruszenie praw podstawowych, wyłącznie na podstawie wstępnej oceny jego twierdzeń, jest dyskryminujące, nieproporcjonalne i sprzeczne z prawem naturalnym.

Druga ze skarżących stwierdza, że Sąd Pierwszej Instancji zastosował niewłaściwe kryteria dopuszczalności skargi oraz niesłusznie założył, że PKK już nie istnieje, co przesądziło o odrzuceniu skargi z powodu jej niedopuszczalności.

(1)  Dz.U. C 143 z 11.6.2005, str. 34.