This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document C2005/205/47
Case T-219/05: Action brought on 6 June 2005 by Marta Andreasen against the Commission of the European Communities
Sprawa T-219/05: Skarga wniesiona w dniu 6 czerwca 2005 r. przez Martę Andreasen przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich
Sprawa T-219/05: Skarga wniesiona w dniu 6 czerwca 2005 r. przez Martę Andreasen przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich
Dz.U. C 205 z 20.8.2005, p. 25–26
(ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, IT, LV, LT, HU, NL, PL, PT, SK, SL, FI, SV)
|
20.8.2005 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 205/25 |
Skarga wniesiona w dniu 6 czerwca 2005 r. przez Martę Andreasen przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich
(Sprawa T-219/05)
(2005/C 205/47)
Język postępowania: francuski
W dniu 6 czerwca 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Marty Andreasen, zamieszkałej w Barcelonie (Hiszpania), reprezentowanej przez adwokatów Juliena Leclère'a i Jean-Marie Verlaine'a, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.
Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:
|
— |
uchylenie decyzji w sprawie Marta Andreasen przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich o usunięciu jej ze stanowiska, wydanej przez Komisję Wspólnot Europejskich w dniu 13 października 2004 r. (SEC 2004 12 57 FINAL), a w konsekwencji przywrócenie skarżącej stanowiska urzędnika w tym samym stopniu i grupie zaszeregowania (tj. A2 — AD15) z powodu naruszenia art. 6 ust. 1 europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności oraz art. 6, 9, 10 i 24 załącznika IX do regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich, |
|
— |
zobowiązanie Komisji Wspólnot Europejskich do zapłaty odszkodowania w wysokości odpowiadającej łącznej kwocie wynagrodzeń przypadających od dnia wejścia w życie zaskarżonej decyzji do dnia wydania przez Sąd orzeczenia w niniejszej sprawie, tytułem szkody majątkowej poniesionej przez skarżącą, tj. 12.300 EUR za każdy miesiąc, |
|
— |
zobowiązanie Komisji Wspólnot Europejskich do zapłaty kwoty w wysokości 1.000.000 EUR tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, |
|
— |
ewentualnie, w przypadku nieuwzględnienia przez Sąd żądania głównego skarżącej, zobowiązanie Komisji Wspólnot Europejskich do zapłaty całkowitej kwoty obejmującej:
|
|
— |
zobowiązanie Komisji do zapłaty kwoty w wysokości 12.000 EUR na rzecz skarżącej tytułem wydatków przez nią poniesionych, nie wliczonych do kosztów postępowania, |
|
— |
obciążenie Komisji całością kosztów postępowania oraz wydatków. |
Zarzuty i główne argumenty
Decyzją z dnia 11 grudnia 2001 r. skarżąca została powołana na stanowisko księgowego Komisji oraz dyrektora ds. wykonania budżetu. W dniu 22 maja 2002 r. została odsunięta od stanowiska księgowego. Od dnia 28 sierpnia 2002 r. skarżącą zawieszono w pełnieniu obowiązków i wszczęto wobec niej postępowanie dyscyplinarne. W marcu 2004 r. została powołana Komisja dyscyplinarna. W następstwie zaleceń wydanych przez tę komisję, na podstawie zaskarżonej decyzji skarżąca została usunięta z tych stanowisk.
W pierwszym zarzucie skarżąca podnosi nieważność postępowania, które doprowadziło do usunięcia jej ze stanowiska, ponieważ nie spełniało ono wymogu bezstronności i niezależności przewidzianego w art. 8 załącznika IX do regulaminu pracowniczego oraz w art. 6 europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. W tym kontekście skarżąca stwierdza po pierwsze, że członkowie komisji rozpatrujący początkowo postawione jej zarzuty, wchodzili w skład organu powołującego, który wydał decyzję o usunięciu jej ze stanowiska, a po drugie, że w skład komisji dyscyplinarnej wchodzili niemal wyłącznie urzędnicy Komisji, poza jedną osobą.
W zarzucie drugim skarżąca zaznacza wpierw, że decyzja o usunięciu jej ze stanowiska stanowi drugą zastosowaną wobec niej karę dyscyplinarną, opartą na tych samych okolicznościach faktycznych, które doprowadziły do jej zawieszenia w pełnieniu obowiązków, a zatem kara ta została nałożona z naruszeniem art. 9 załącznika IX do regulaminu pracowniczego. W tym samym zarzucie skarżąca zwraca uwagę na niedotrzymanie terminów ustalonych w art. 24 wspomnianego załącznika. Zdaniem skarżącej niedotrzymanie terminu stanowi również naruszenie art. 6 europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Skarżąca podnosi ponadto brak uzasadnienia zaskarżonej decyzji oraz niewspółmierność zastosowanej wobec niej kary.