Skarga wniesiona w dniu 10 czerwca 2005 r. r. przez Huvis Corporation przeciwko Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa T-221/05)

(2005/C 193/64)

Język postępowania: angielski

W dniu 10 czerwca 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Huvis Corporation, z siedzibą w Seulu (Korea Południowa), reprezentowanej przez adwokatów J.-F. Bellisa, F. Di Gianniego i R. Antoniniego z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Radzie Unii Europejskiej.

Huvis Corporation wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

Zarzuty i główne argumenty:

Skarżąca jest spółką specjalizującą się w produkcji nici poliestrowych, włókien poliestrowych i politereftalanu etylenu, która ma siedzibę w Korei. Na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 428/2005 (1) Rada nałożyła ostateczne cła antydumpingowe w wysokości 5,7 % na przywóz włókien poliestrowych z Korei produkowanych przez skarżącą.

Skarżąca podnosi, że metoda zastosowana przez Radę w celu obliczenia marginesu dumpingowego skarżącej, a w szczególności w celu obliczenia korekty cła zwrotnego, o którą wnioskowała skarżąca, jest niezgodna z art. 2 ust. 4 porozumienia antydumpingowego WTO (Światowej Organizacji Handlu), ponieważ nie dokonuje ona sprawiedliwego porównania między ceną eksportową skarżącej a normalną wartością oraz nakłada na skarżącą nadmierny ciężar dowodu.

Metoda zastosowana w celu obliczenia korekty cła zwrotnego narusza również zasady pewności prawnej, uzasadnionych oczekiwań i proporcjonalności, ponieważ przy jej zastosowaniu Rada niezgodnie z prawem zwiększyła margines dumpingowy skarżącej. Ponadto Rada naruszyła art. 11 ust. 9 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego, ponieważ w ramach spornego dochodzenia w sprawie przeglądu zastosowała inną metodę obliczania korekty cła zwrotnego niż w dochodzeniu pierwotnym. Metoda ta również narusza zasadę niedyskryminacji, ponieważ w podobnych przypadkach Rada stosowała korzystniejszą metodę.

Skarżąca ponadto podnosi, że odmowa uwzględnienia kosztów kredytu, na które się powoływała w ramach dochodzenia w sprawie przeglądu jest niezgodna z art. 2 ust. 4 porozumienia antydumpingowego WTO, ponieważ nie przedstawia ona sprawiedliwego porównania między ceną eksportową skarżącej a normalną wartością oraz że żądanie przez Radę dowodów na poparcie korekty kosztów kredytu nakłada na skarżącą nadmierny ciężar dowodu.

Odmowa uwzględnienia kosztów kredytu, na które powołuje się skarżąca, narusza również zasadę dobrej administracji, ponieważ wniosek został oparty na okoliczności, że skarżąca nie przedstawiła pisemnych dowodów na poparcie swojego twierdzenia, podczas gdy przyznane przez nią zasady płatności były oparte na zwyczajowych zasadach biznesowych obowiązujących w Republice Korei.

(1)  Rozporządzenia Rady (WE) nr 428/2005 z dnia 10 marca 2005 r. nakładające ostateczne cła antydumpingowe na przywóz włókien poliestrowych z Chińskiej Republiki Ludowej i Arabii Saudyjskiej, wprowadzające zmiany do rozporządzenia (WE) nr 2852/2000 nakładającego ostateczne cła antydumpingowe na przywóz włókien poliestrowych z Republiki Korei i kończące postępowanie antydumpingowe w odniesieniu do przywozu z Tajwanu (Dz.U.. L 71, str. 1).