23.10.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 262/21

—

uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 22 czerwca 2004 r. w sprawie T-185/02 (1);

—

stwierdzenie nieważności decyzji trzeciej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 18 marca 2002 r. w sprawie R-0247/2001-3 w części, w jakiej odrzuca ona sprzeciw wniesiony przez stronę wnoszącą odwołanie przeciwko zgłoszeniu wspólnotowego słownego znaku towarowego PICARO dokonanego przez zgłaszającego;

—

obciążenie OHIM w całości kosztami postępowania poniesionymi przez stronę wnoszącą odwołanie zarówno w pierwszej instancji, jak i w instancji odwoławczej.

—

Zarzut polegający na naruszeniu pojęcia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.

W zaskarżonym wyroku Sąd Pierwszej Instancji sformułował zasadę, zgodnie z którą różnice koncepcyjne, w pewnych okolicznościach, mogą neutralizować podobieństwa optyczne i dźwiękowe między danymi oznaczeniami. Dla zaistnienia takiej neutralizacji konieczne jest, zdaniem Sądu Pierwszej Instancji, że przynajmniej jeden z przedmiotowych oznaczeń posiada z punktu widzenia reprezentatywnej części opinii publicznej jednoznaczne i określone znaczenie w ten sposób, że ta część opinii publicznej jest w stanie je natychmiastowo rozpoznać.

Dla zaistnienia takiej neutralizacji optycznego i dźwiękowego podobieństwa przez koncepcyjne różnice pozostaje bez znaczenia, że znak towarowy posiada znaczenie, które opinia publiczna jest w stanie natychmiastowo rozpoznać. Stopień podobieństwa optycznego, dźwiękowego i koncepcyjnego należy określić z uwzględnieniem omawianych kategorii produktów i okoliczności, w jakich istnieją one w obrocie handlowym.

Ponadto znaczenie lub reputacja nazwiska Picasso, niezależnie od towarów, dla których ten znak towarowy został zarejestrowany i jest używany, nie może zostać powołany jako argument dla twierdzenia, że istnieją różnice znaczeniowe oraz że takie znaczenie lub taka reputacja prowadzi do tego, że podobieństwa dźwiękowe i optyczne kompensowane są różnicami znaczeniowymi.

—

Zarzut polegający na naruszeniu pojęcia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, w szczególności zasady, że ochrona musi być tym bardziej rozszerzona, im wyraźniejsze są znamiona odróżniające albo wynikające z istoty albo ze względu na znajomość znaku towarowego.

Sąd Pierwszej Instancji wspomniał wprawdzie tę zasadę, jednakże niesłusznie zrezygnował z rozważenia, czy znak towarowy PICASSO w samym sobie, czy też w istocie posiada charakter odróżniający, co ma miejsce zdaniem strony wnoszącej odwołanie.

W zaskarżonym wyroku Sąd niesłusznie wychodzi z założenia, że w ramach oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd należy wyłącznie uwzględnić stopień uwagi w momencie, w którym klient dokonuje wyboru i podejmuje decyzję odnośnie zakupu określonego produktu. Jednakże stanowi generalnie uznaną zasadę prawa o znakach towarowych, iż właściciel znaku towarowego powinien być objęty ochroną przed możliwym wprowadzeniem w błąd zarówno przed jak i po dokonaniu zakupu.

Ponadto Sąd Pierwszej Instancji niesłusznie rozstrzygnął, że w ramach stwierdzenia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w związku z postępowaniem w sprawie sprzeciwu nie należy uwzględniać możliwości post sale confusion (wprowadzenia w błąd po dokonaniu zakupu). Może to jedynie nastąpić w takim przypadku jak sprawa Arsenal.