1

W dniu 30 czerwca 2016 r. skarżąca, spółka mobile.de GmbH, dokonała w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zgłoszenia unijnego znaku towarowego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, L 78, s. 1), ze zmianami [zastąpionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1)].

2

Znakiem towarowym, dla którego wystąpiono o rejestrację, jest następujące oznaczenie graficzne:

3

Towary i usługi, dla których wystąpiono o rejestrację, należą do klas 9, 12, 16, 25, 28, 35–38, 41, 42 i 45 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami.

4

Pismem z dnia 22 lipca 2016 r. ekspert EUIPO zgłosił zastrzeżenia wobec rejestracji przedmiotowego znaku towarowego w odniesieniu do części towarów i usług na podstawie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001], ponieważ uznał, że jest on pozbawiony charakteru odróżniającego.

5

W odpowiedzi na to pismo eksperta skarżąca złożyła w dniu 25 listopada 2016 r. uwagi kwestionujące wszystkie jego zastrzeżenia.

6

Pismem z dnia 23 marca 2017 r. ekspert cofnął częściowo zastrzeżenia wobec części towarów i usług pierwotnie wskazanych w jego piśmie z dnia 22 lipca 2016 r. Skarżąca została wezwana do przedstawienia uwag lub przedłożenia innych dowodów w celu wykazania charakteru odróżniającego uzyskanego w następstwie używania przedmiotowego znaku towarowego – dla towarów i usług, w odniesieniu do których ekspert podtrzymał zastrzeżenia. Te uwagi uzupełniające zostały przedstawione przez skarżącą w dniu 24 lipca 2017 r.

7

Decyzją z dnia 3 października 2017 r. ekspert, na podstawie art. 7 ust. 1 lit. b) i art. 42 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001, odmówił rejestracji przedmiotowego znaku towarowego dla towarów i usług wskazanych w jego piśmie z dnia 23 marca 2017 r.

8

W dniu 15 grudnia 2017 r. skarżąca wniosła do EUIPO odwołanie mające na celu uchylenie decyzji eksperta w zakresie, w jakim odrzucił on zgłoszenie do rejestracji przedmiotowego znaku towarowego.

9

W dniu 16 lutego 2018 r. skarżąca przedstawiła przed EUIPO dwa dokumenty, z których jeden zawierał wniosek o ograniczenie wykazu towarów i usług, których dotyczyło pierwotne zgłoszenie do rejestracji znaku towarowego. Wniosek o ograniczenie obejmował wszystkie towary i usługi, których rejestracji odmówił ekspert.

10

W tym samym dniu skarżąca przedłożyła inny dokument, zatytułowany „Pismo przedstawiające podstawy odwołania/informacja dotycząca ograniczenia zgłoszenia znaku towarowego”, z załączonym do niego, wcześniej złożonym, wnioskiem o ograniczenie.

11

W dniu 6 kwietnia 2018 r., na żądanie EUIPO, skarżąca ponownie złożyła wniosek o ograniczenie wykazu towarów i usług, których dotyczyło zgłoszenie do rejestracji znaku towarowego, w innym formacie (PDF) i w zmienionej formie, lecz o tej samej treści.

12

W dniu 10 maja 2018 r. sekretarz izby odwoławczej potwierdził odbiór dwóch wniosków o ograniczenie, złożonych odpowiednio w dniu 16 lutego i 6 kwietnia 2018 r.

13

Pismem z dnia 6 czerwca 2018 r. EUIPO poinformowało skarżącą, że ekspert nie zmienił decyzji, w związku z czym odwołanie, zgodnie z art. 69 ust. 2 rozporządzenia nr 2017/1001, zostało przekazane Czwartej Izbie Odwoławczej.

14

Decyzją z dnia 7 sierpnia 2018 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Czwarta Izba Odwoławcza, na podstawie art. 68 ust. 1 zdanie trzecie rozporządzenia 2017/1001 w związku z art. 23 ust. 1 lit. d) rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625 z dnia 5 marca 2018 r. uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej oraz uchylającego rozporządzenie delegowane (UE) 2017/1430 (Dz.U. 2018, L 104, s. 1), odrzuciła odwołanie jako niedopuszczalne z tego powodu, że drugi dokument przedłożony przez skarżącą w dniu 16 lutego 2018 r., zatytułowany „Pismo przedstawiające podstawy odwołania/informacja dotycząca ograniczenia zgłoszenia znaku towarowego”, nie spełniał kryteriów koniecznych do zakwalifikowania go jako uzasadnienie odwołania zgodnie z art. 22 ust. 1 lit. b) rozporządzenia delegowanego.

15

Izba Odwoławcza sprecyzowała, że w dokumencie z dnia 16 lutego 2018 r. skarżąca ograniczyła się do powołania się na załącznik zawierający wniosek o ograniczenie wykazu towarów i usług, dla których wniesiono o rejestrację znaku towarowego, by wyjaśnić, że ten wniosek o ograniczenie dotyczył wszystkich towarów i usług, których rejestracji ekspert odmówił i które stanowiły jedyny przedmiot odwołania i że z tego powodu zdecydowała się złożyć wniosek o umorzenie postępowania. Z tych względów Izba Odwoławcza uznała, że dokument ten nie zawierał żadnego elementu uzasadniającego uchylenie decyzji eksperta i że tym samym odwołanie było niedopuszczalne. W związku z tym, ponieważ w terminie czterech miesięcy od daty powiadomienia o decyzji eksperta nie zostało skutecznie złożone żadne pismo przedstawiające podstawy odwołania, Izba Odwoławcza stwierdziła, że decyzja ta stała się prawomocna.

16

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

17

EUIPO przyłącza się do żądań skarżącej, również w odniesieniu do kosztów.

18

Tytułem wstępu należy zauważyć, że jeżeli chodzi o stanowisko procesowe EUIPO, to nie może być on zobowiązany do konsekwentnej obrony każdej zaskarżonej decyzji lub do obowiązkowego wnoszenia o oddalenie każdej skargi skierowanej przeciwko takiej decyzji i nic nie stoi na przeszkodzie temu, by EUIPO przyłączyło się do żądań strony skarżącej [zob. podobnie wyrok z dnia 25 października 2005 r., Peek & Cloppenburg/OHIM (Cloppenburg), T‑379/03, EU:T:2005:373, pkt 22].

19

W niniejszej sprawie żądania EUIPO są dopuszczalne, ponieważ żądania te i podniesione na ich poparcie argumenty nie wykraczają poza ramy żądań i zarzutów podniesionych przez skarżącą.

20

Wynika stąd, że mimo zgodności stanowisk stron co do istoty niniejszej sprawy skarga nie została pozbawiona jej przedmiotu. W istocie pomimo zgody pomiędzy stronami zaskarżona decyzja nie została – na obecnym etapie sprawy – ani zmieniona, ani wycofana przez Izbę Odwoławczą, gdyż EUIPO nie dysponuje uprawnieniami w tym zakresie ani też w zakresie przekazywania instrukcji w tym względzie izbom odwoławczym, które są niezawisłe, jak stanowi art. 166 ust. 7 rozporządzenia nr 2017/1001. W związku z tym Sąd nie jest zwolniony z obowiązku zbadania zgodności z prawem zaskarżonej decyzji w świetle zarzutów przedstawionych w piśmie wszczynającym postępowanie i nadal istnieje potrzeba wydania orzeczenia co do istoty (zob. podobnie wyrok z dnia 25 października 2005 r., Cloppenburg, T‑379/03, EU:T:2005:373, pkt 28, 29).

21

Na poparcie skargi skarżąca podnosi cztery zarzuty, dotyczące: pierwszy – naruszenia art. 49 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001, drugi – naruszenia art. 71 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia 2017/1001, trzeci – naruszenia art. 68 ust. 1 zdanie czwarte rozporządzenia 2017/1001 w związku z art. 23 ust. 1 lit. d) rozporządzenia delegowanego 2018/625 oraz czwarty – naruszenia art. 68 ust. 1 zdanie czwarte rozporządzenia 2017/1001 w związku z art. 23 ust. 1 lit. e) i art. 22 ust. 1 lit. b) rozporządzenia delegowanego 2018/625.

22

W zarzucie pierwszym skarżąca podnosi, że Izba Odwoławcza naruszyła prawo skarżącej do ograniczenia wykazu towarów i usług zawartego w zgłoszeniu znaku towarowego na podstawie art. 49 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001. Tymczasem zdaniem skarżącej to prawo do ograniczenia ma zastosowanie na każdym etapie postępowania, w tym w trakcie postępowania przed izbą odwoławczą. Ponieważ wniosek został złożony w czasie, gdy decyzja eksperta była jeszcze objęta skutkiem zawieszającym odwołania, Izba Odwoławcza powinna była skorzystać z uprawnień instancji, która wydała pierwotną decyzję, mianowicie eksperta, i „przyjąć do wiadomości” ograniczenie towarów i usług, dla których wniesiono o rejestrację znaku towarowego. Izba Odwoławcza powinna była w związku z tym dojść do wniosku, że w następstwie rzeczonego ograniczenia, które było zbieżne z towarami i usługami, dla których ekspert odmówił rejestracji znaku towarowego, pierwotna decyzja nie wywoływała już żadnego skutku i postępowanie w sprawie odwołania należało umorzyć.

23

EUIPO uściśla, popierając zasadniczo argumenty skarżącej, że izba odwoławcza powinna podjąć decyzję w sprawie wniosku o ograniczenie wykazu towarów i usług złożonego przez zgłaszającego znak towarowy w trakcie postępowania odwoławczego zgodnie z art. 49 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 najpóźniej – zgodnie z art. 27 ust. 5 rozporządzenia delegowanego 2018/625 – w decyzji w sprawie odwołania.

24

W tej kwestii należy zauważyć, że w następstwie wniesienia odwołania izba odwoławcza staje się instancją właściwą do rozstrzygnięcia wniosku o rejestrację znaku towarowego. Ponieważ skarżąca, jako zgłaszająca znak towarowy, złożyła wniosek o ograniczenie wykazu towarów i usług objętych rozpatrywanym zgłoszeniem znaku towarowego w chwili, gdy decyzja eksperta o odmowie rejestracji tego znaku towarowego była zaskarżona do Izby Odwoławczej, rzeczona izba stała się właściwa do rozstrzygnięcia w przedmiocie takiego wniosku o ograniczenie [zob. podobnie wyrok z dnia 16 marca 2017 r., Capella/EUIPO – Abus (APUS), T‑473/15, niepublikowany, EU:T:2017:174, pkt 36].

25

Jeżeli chodzi o prawo zgłaszającego znak towarowy do ograniczenia wykazu towarów i usług objętych zgłoszeniem, należy przypomnieć, że zgodnie z art. 49 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 zgłaszający może „w każdej chwili wycofać zgłoszenie unijnego znaku towarowego lub ograniczyć zawarty w nim wykaz towarów lub usług”.

26

Tak więc zgodnie z art. 49 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 ograniczenie wykazu towarów lub usług objętych zgłoszeniem unijnego znaku towarowego może nastąpić w każdej chwili, a zatem również w trakcie postępowania przed izbą odwoławczą (zob. podobnie wyrok z dnia 16 marca 2017 r., APUS, T‑473/15, niepublikowany, EU:T:2017:174, pkt 37).

27

W niniejszej sprawie bezsporne jest, że oba dokumenty złożone przez skarżącą w dniu 16 lutego 2018 r. zostały przedłożone po wniesieniu odwołania do Izby Odwoławczej i w przepisanym w art. 68 ust. 1 zdanie ostatnie rozporządzenia 2017/1001 terminie do złożenia pisma przedstawiającego jego podstawy. Tym samym wniosek o ograniczenie został złożony w trakcie postępowania przed Izbą Odwoławczą, zgodnie z art. 49 ust. 1 tego rozporządzenia.

28

Artykuł 27 ust. 5 zdanie pierwsze rozporządzenia delegowanego 2018/625 stanowi, że izba odwoławcza podejmuje decyzję w sprawie takiego wniosku, złożonego zgodnie z art. 49 rozporządzenia 2017/1001, najpóźniej w decyzji w sprawie odwołania. Ten obowiązek rozstrzygnięcia takiego wniosku o ograniczenie spoczywa na izbie odwoławczej niezależnie od tego, czy uzasadnienie odwołania zostało złożone zgodnie z art. 22 ust. 1 lit. b) rozporządzenia delegowanego 2018/625.

29

W związku z tym, ponieważ skarżąca złożyła wniosek o ograniczenie wykazu towarów i usług objętych rozpatrywanym zgłoszeniem znaku towarowego zgodnie z art. 49 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 przed upływem przewidzianego w art. 68 ust. 1 zdanie ostatnie tego samego rozporządzenia terminu do złożenia pisma przedstawiającego podstawy jej odwołania, Izba Odwoławcza była zobowiązana do jego zbadania.

30

Tymczasem Izba Odwoławcza, odrzuciwszy odwołanie jako niedopuszczalne z tego powodu, że złożony przez skarżącą dokument z dnia 16 lutego 2018 r., zatytułowany „Pismo przedstawiające podstawy odwołania/informacja dotycząca ograniczenia zgłoszenia znaku towarowego”, nie spełniał kryteriów umożliwiających dopuszczenie go jako uzasadnienie odwołania, Izba Odwoławcza nie podjęła – z naruszeniem art. 49 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 w związku z art. 27 ust. 5 rozporządzenia delegowanego 2018/625 – decyzji w przedmiocie wniosku o ograniczenie wykazu towarów i usług złożonego przez skarżącą.

31

Należy zatem uwzględnić zarzut pierwszy i w konsekwencji stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji w całości bez konieczności badania pozostałych zarzutów podniesionych przez skarżącą.

32

Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ EUIPO przegrało sprawę, należy – zgodnie z żądaniem skarżącej i EUIPO – obciążyć ten urząd kosztami postępowania.

Z powyższych względów

SĄD (pierwsza izba)

orzeka, co następuje: