1

W odwołaniu Parlament Europejski wnosi o uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 20 września 2019 r., UZ/Parlament (T‑47/18, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”, EU:T:2019:650), w którym Sąd, po pierwsze, stwierdził nieważność decyzji sekretarza generalnego Parlamentu z dnia 27 lutego 2017 r. o wymierzeniu UZ kary dyscyplinarnej w postaci obniżenia zaszeregowania z grupy AD 13 stopień 3 do grupy AD 12 stopień 3, z odebraniem wszystkich punktów za osiągnięcia zdobytych w grupie zaszeregowania AD 13 (zwanej dalej „decyzją o obniżeniu zaszeregowania i odebraniu wszystkich punktów za osiągnięcia”), a po drugie, oddalił skargę w pozostałym zakresie.

2

W odwołaniu wzajemnym UZ wnosi do Trybunału o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim Sąd oddalił żądanie stwierdzenia nieważności decyzji oddalającej jej wniosek o udzielenie wsparcia.

3

Artykuł 24 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej w brzmieniu mającym zastosowanie do sporu (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”) przewiduje:

„Unia wspomaga każdego urzędnika, w szczególności w postępowaniach przeciwko osobom dopuszczającym się gróźb, zniewag, zniesławień lub ataków na osobę lub mienie, na jakie on lub członkowie jego rodziny są narażeni ze względu na zajmowane przez niego stanowisko lub pełnione obowiązki.

Unia solidarnie rekompensuje urzędnikowi szkody poniesione przez niego w takich przypadkach, o ile urzędnik nie spowodował szkody umyślnie lub przez rażące niedbalstwo i nie był w stanie uzyskać odszkodowania od osoby, która szkodę wyrządziła”.

4

Artykuł 86 tego regulaminu pracowniczego stanowi:

„1.   W przypadku umyślnego lub spowodowanego zaniedbaniem naruszenia przez urzędnika lub byłego urzędnika obowiązków wynikających z niniejszego regulaminu pracowniczego może zostać zastosowana wobec niego kara dyscyplinarna.

2.   Jeżeli organ powołujący lub [Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF)] posiadają dowody na zaniedbanie w rozumieniu ust. 1, mogą rozpocząć postępowanie administracyjne mające na celu zweryfikowanie, czy nastąpiło takie zaniedbanie.

3.   Reguły, procedury oraz środki dyscyplinarne obejmujące postępowanie administracyjne określono w załączniku IX”.

5

Artykuł 16 ust. 1 i 2 załącznika IX do regulaminu pracowniczego głosi:

„1.   Komisja dyscyplinarna wysłuchuje zainteresowanego urzędnika; może on przy tym, osobiście lub przez przedstawiciela, przedstawić uwagi, ustnie lub na piśmie. Może powołać świadków.

2.   Instytucję reprezentuje przed komisją urzędnik upoważniony do tego przez organ powołujący, któremu przysługują prawa równorzędne do praw zainteresowanego urzędnika”.

6

Zgodnie z art. 22 do załącznika IX:

„1.   Po przesłuchaniu urzędnika organ powołujący podejmuje decyzję przewidzianą w art. 9 i 10 niniejszego załącznika w terminie dwóch miesięcy od otrzymania opinii komisji. Decyzja zawiera uzasadnienie.

2.   Jeżeli organ powołujący podejmuje decyzję o zamknięciu sprawy bez nakładania kary dyscyplinarnej, niezwłocznie powiadamia o powyższym zainteresowanego urzędnika na piśmie. Zainteresowany urzędnik może zwrócić się z wnioskiem, aby taką decyzję umieścić w jego aktach osobowych”.

7

Okoliczności powstania sporu zostały przedstawione w pkt 1–27 zaskarżonego wyroku i dla celów niniejszego postępowania mogą zostać streszczone w następujący sposób.

8

UZ zajmowała stanowisko kierownika wydziału w Parlamencie od dnia 1 stycznia 2009 r. Ostatnio była zaszeregowana w grupie AD 13 stopień 3.

9

W dniu 24 stycznia 2014 r. czternastu z piętnastu pracowników jej wydziału (zwanych dalej „skarżącymi”) skierowało do sekretarza generalnego Parlamentu wniosek o udzielenie wsparcia na podstawie art. 24 regulaminu pracowniczego, wskazując na mobbing ze strony UZ.

10

W związku z tym wnioskiem, pismem z dnia 17 lutego 2014 r., dyrektor generalny Dyrekcji Generalnej ds. Personelu (zwanej dalej „DG PERS”) poinformował skarżących, że zostały zarządzone środki tymczasowe. Chodziło w szczególności o powierzenie zarządzania personelem tego wydziału innej osobie oraz o wszczęcie dochodzenia administracyjnego.

11

Pismem z dnia 19 marca 2014 r. sekretarz generalny Parlamentu poinformował UZ o wszczęciu dochodzenia administracyjnego. Została ona wysłuchana w dniu 20 listopada 2014 r. przez dyrektora generalnego DG PERS.

12

Dwie osoby prowadzące dochodzenie, przy czym jedna z nich zastępowała inną osobę z powodu jej przejścia na emeryturę, sporządziły dwa sprawozdania: z dnia 3 marca i z dnia 17 listopada 2015 r. W następstwie tych sprawozdań dyrektor generalny DG PERS wysłuchał UZ, odpowiednio, w dniach 17 czerwca i 2 grudnia 2015 r.

13

Pismem z dnia 6 stycznia 2016 r. UZ została poinformowana przez sekretarza generalnego Parlamentu o skierowaniu sprawy do komisji dyscyplinarnej z powodu uchybienia obowiązkom wynikającym z regulaminu pracowniczego. Została ona wysłuchana przez komisję dyscyplinarną w dniach 17 lutego, 9 marca, 8 kwietnia i 26 maja 2016 r.

14

W dniu 25 lipca 2016 r. komisja dyscyplinarna przyjęła jednogłośnie swoją opinię, której wnioski brzmią następująco:

15

Pismem z dnia 7 września 2016 r. komisja dyscyplinarna przekazała UZ swoją opinię.

16

Decyzją z dnia 20 września 2016 r. sekretarz generalny Parlamentu upoważnił dyrektora generalnego DG PERS do reprezentowania go podczas wysłuchania UZ, o którym mowa w art. 22 załącznika IX do regulaminu pracowniczego, oraz zobowiązał go do przekazania mu jej ewentualnych uwag odnośnie do opinii wydanej przez komisję dyscyplinarną.

17

Wiadomością elektroniczną z dnia 4 października 2016 r. dyrektor generalny DG PERS zaprosił UZ do wzięcia udziału w wysłuchaniu w dniu 20 października 2016 r., zgodnie z art. 22 ust. 1 załącznika IX do regulaminu pracowniczego, aby mogła przedstawić swoje uwagi w przedmiocie opinii komisji dyscyplinarnej. Pismem z dnia 11 listopada 2016 r. UZ przesłała te uwagi dyrektorowi generalnemu DG PERS.

18

W dniu 14 listopada 2016 r. UZ została wysłuchana przez dyrektora generalnego DG PERS. W trakcie tego wysłuchania UZ przedstawiła notatkę i zwróciła się o wsparcie do Parlamentu ze względu na groźby kierowane do niej przez członków jej wydziału. Na wniosek dyrektora generalnego DG PERS UZ została zatem tymczasowo zatrudniona w innym wydziale.

19

W dniu 27 lutego 2017 r. sekretarz generalny Parlamentu wydał decyzję o obniżeniu grupy zaszeregowania i odebraniu wszystkich punktów za osiągnięcia. Pismem z dnia 2 marca 2017 r. poinformował on UZ o tej decyzji oraz zaproponował jej przeniesienie na stanowisko administratora w innym wydziale.

20

Pismem z dnia 6 czerwca 2017 r. UZ wniosła do organu powołującego Parlamentu (zwanego dalej „organem powołującym”) zażalenie na wspomnianą decyzję.

21

Pismem z dnia 14 czerwca 2017 r. UZ wniosła do sekretarza generalnego Parlamentu zażalenie na decyzję w sposób dorozumiany oddalającą jej wniosek o udzielenie wsparcia, o którym mowa w pkt 18 niniejszego wyroku. Pismem z dnia 20 lipca 2017 r. dyrektor generalny DG PERS oddalił ów wniosek o udzielenie wsparcia.

22

Pismem z dnia 6 października 2017 r. przewodniczący Parlamentu oddalił zażalenia UZ złożone w pismach z dnia 6 i 14 czerwca 2017 r.

23

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 29 stycznia 2018 r. UZ wniosła skargę mającą na celu, po pierwsze, stwierdzenie nieważności spornej decyzji o obniżeniu grupy zaszeregowania i odebraniu wszystkich punktów za osiągnięcia, a po drugie, stwierdzenie nieważności decyzji oddalającej jej wniosek o udzielenie wsparcia.

24

Na poparcie żądania stwierdzenia nieważności decyzji o obniżeniu grupy zaszeregowania i odebraniu wszystkich punktów za osiągnięcia UZ podniosła dwa zarzuty, z których pierwszy dotyczył nieprawidłowości dochodzenia administracyjnego, a drugi – nieprawidłowości prac komisji dyscyplinarnej i braku wysłuchania przez właściwy organ po wydaniu wspomnianej decyzji.

25

W ramach zarzutu pierwszego UZ podniosła w szczególności, że dwie z osób wyznaczonych do prowadzenia dochodzenia administracyjnego, a mianowicie jedna z osób odpowiedzialnych za część „dyscyplinarną” i jedna z osób odpowiedzialnych za część odnoszącą się do „mobbingu”, nie dysponowały niezależnością i bezstronnością konieczną do udziału w tym dochodzeniu.

26

W pkt 65 zaskarżonego wyroku Sąd uwzględnił argumentację UZ dotyczącą braku bezstronności tych dwóch spośród osób prowadzących dochodzenie i w związku z tym uwzględnił żądanie stwierdzenia nieważności decyzji o obniżeniu grupy zaszeregowania i odebraniu wszystkich punktów za osiągnięcia. Jednakże ze względów związanych z należytym sprawowaniem wymiaru sprawiedliwości Sąd uznał za użyteczne zbadanie zarzutu drugiego.

27

W odniesieniu do zarzutu drugiego UZ twierdziła w szczególności, po pierwsze, że podczas jednego z sześciu posiedzeń komisji dyscyplinarnej Parlament był reprezentowany przez dwóch członków i że po zakończeniu tego posiedzenia ona i jej pełnomocnik zostali poproszeni o opuszczenie sali, podczas gdy dwóch przedstawicieli Parlamentu pozostało, by dyskutować z członkami komisji dyscyplinarnej. Zdaniem UZ wiązało się to z naruszeniem art. 16 ust. 2 załącznika IX do regulaminu pracowniczego.

28

Po drugie, zdaniem UZ jedynie sekretarz generalny Parlamentu, jako organ powołujący, był właściwy do przeprowadzenia wysłuchania, o którym mowa w art. 22 ust. 1 załącznika IX do regulaminu pracowniczego. Tymczasem została ona wysłuchana przez dyrektora generalnego DG PERS, a nie przez sekretarza generalnego Parlamentu.

29

W tym względzie Sąd uznał, że zgodnie z art. 16 ust. 2 załącznika IX do regulaminu pracowniczego Parlament nie mógł być na jednym z sześciu posiedzeń komisji dyscyplinarnej skutecznie reprezentowany przez dwóch urzędników, ponieważ UZ bronił na tym posiedzeniu tylko jeden przedstawiciel, a zatem UZ znajdowała się w sytuacji co do zasady niekorzystnej. Ponadto Sąd stwierdził, że przedstawiciele Parlamentu nie powinni byli zostać w sali posiedzeń, aby obradować z członkami komisji dyscyplinarnej, podczas gdy skarżąca i jej pełnomocnik zostali poproszeni o opuszczenie tej sali. W pkt 72 zaskarżonego wyroku Sąd doszedł na tej podstawie do wniosku, że postępowanie było nieprawidłowe pod względem proceduralnym również w tym zakresie.

30

Ponadto Sąd wskazał w pkt 89 zaskarżonego wyroku, że decyzja o obniżeniu grupy zaszeregowania i odebraniu wszystkich punktów za osiągnięcia została wydana z naruszeniem warunku określonego w art. 22 ust. 1 załącznika IX do regulaminu pracowniczego, zgodnie z którym organ powołujący powinien samodzielnie wysłuchać danego urzędnika. W konsekwencji Sąd w pkt 102 tego wyroku uwzględnił podniesiony przez UZ zarzut dotyczący braku wysłuchania przez właściwy organ po zakończeniu prac komisji dyscyplinarnej.

31

Co się tyczy żądania stwierdzenia nieważności decyzji oddalającej wniosek o udzielenie wsparcia Sąd, po przypomnieniu, że administracja nie może być zobowiązana do udzielenia wsparcia urzędnikowi podejrzewanemu na podstawie precyzyjnych i istotnych dowodów o ciężkie uchybienie swoim obowiązkom zawodowym i podlegającemu z tego względu postępowaniu dyscyplinarnemu, nawet jeżeli takie uchybienie nastąpiło przez niezgodne z prawem działanie osób trzecich, uznał w pkt 109 zaskarżonego wyroku, iż w chwili złożenia przez UZ wniosku o udzielenie wsparcia zostało już wszczęte wobec niej dochodzenie administracyjne ze względu na czyny, które po potwierdzeniu ich prawdziwości mogłyby być ścigane dyscyplinarnie. W związku z tym zdaniem Sądu Parlament miał prawo oddalić wniosek o udzielenie wsparcia bez uprzedniego wysłuchania.

32

W konsekwencji w pkt 111 tego wyroku Sąd oddalił żądanie stwierdzenia nieważności decyzji oddalającej wniosek UZ o udzielenie wsparcia.

33

W zaskarżonym wyroku Sąd, po pierwsze, stwierdził zatem nieważność decyzji o obniżeniu grupy zaszeregowania i odebraniu wszystkich punktów za osiągnięcia, a po drugie, oddalił skargę w pozostałym zakresie.

34

W odwołaniu Parlament wnosi do Trybunału o:

35

UZ wnosi do Trybunału o:

36

W odwołaniu wzajemnym UZ wnosi do Trybunału o:

37

Parlament wnosi do Trybunału o:

38

Na poparcie odwołania Parlament podnosi trzy zarzuty. Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia prawa, przeinaczenia stanu faktycznego oraz braku uzasadnienia w zakresie, w jakim Sąd orzekł, że dochodzenie administracyjne było pozbawione obiektywnej bezstronności. Zarzut drugi dotyczy naruszenia prawa, przeinaczenia stanu faktycznego oraz braku uzasadnienia w zakresie, w jakim Sąd stwierdził naruszenie zasady równości broni podczas prac komisji dyscyplinarnej. Zarzut trzeci dotyczy naruszenia prawa, przeinaczenia stanu faktycznego oraz braku uzasadnienia w zakresie, w jakim Sąd orzekł, że naruszone zostało prawo do bycia wysłuchanym przysługujące UZ.

39

Zarzut pierwszy odwołania głównego można podzielić na cztery części.

40

W częściach od pierwszej do trzeciej zarzutu pierwszego Parlament podnosi, że orzekając w pkt 52, 58 i 59 zaskarżonego wyroku, iż nie zapewnił on wystarczających gwarancji, aby wykluczyć wszelkie uzasadnione wątpliwości co do bezstronności dwóch wskazanych osób prowadzących dochodzenie administracyjne, Sąd przeinaczył okoliczności faktyczne i dowody oraz oparł się na błędnych kryteriach prawnych w ramach oceny pojęcia „obiektywnej bezstronności”, naruszając art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”).

41

W szczególności, zdaniem Parlamentu, sama okoliczność, że jedna z dwóch osób prowadzących dochodzenie w zakresie części „dyscyplinarnej” dochodzenia administracyjnego zdobyła przed wyznaczeniem jej do pełnienia tych zadań wiedzę o okolicznościach faktycznych sprawy – zresztą ograniczoną i wyrywkową, a wręcz niekompletną – nie może sama w sobie powodować automatycznie „uzasadnionych” wątpliwości usprawiedliwiających zwrócenie się przez Parlament do innej osoby, która nie posiadała żadnej uprzedniej wiedzy o okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy.

42

Ponadto Sąd nie zbadał w wystarczającym stopniu, czy obawy UZ mogły rzeczywiście budzić uzasadnione wątpliwości co do bezstronności osób prowadzących dochodzenie. Tymczasem zdaniem Parlamentu w niniejszej sprawie obawy te nie mogły uzasadniać wyznaczenia innych osób prowadzących dochodzenie, w szczególności ze względu, po pierwsze, na brak jakiegokolwiek konfliktu interesów między dwiema omawianymi spośród osób prowadzących dochodzenie a tą stroną, a po drugie, na fakt, że owym osobom prowadzącym dochodzenie w wykonywaniu ich zadań pomagały inne osoby. W tym względzie Parlament utrzymuje, że powołał się przed Sądem na wielość osób prowadzących dochodzenie, wyjaśniając, że w zakresie części „dyscyplinarnej” wyznaczone zostały dwie osoby prowadzące dochodzenie. Podobnie z dokumentów przedłożonych Sądowi wynika w sposób wystarczający, że część dotycząca „mobbingu” dochodzenia została powierzona kilku osobom.

43

Tym samym zdaniem Parlamentu, nie uwzględniając faktu, że obydwoma częściami omawianego dochodzenia zajmowało się kilka osób prowadzących dochodzenie, Sąd oparł się na niepełnych informacjach i popełnił oczywisty błąd w ocenie, gdy orzekł, że brak bezstronności dwóch wskazanych osób spośród osób prowadzących dochodzenie mógł prowadzić do unieważnienia całego postępowania dyscyplinarnego. Zdaniem bowiem Parlamentu ta wielość osób prowadzących dochodzenie pozwoliła na rozwianie wątpliwości co do bezstronności którejś z nich.

44

Ponadto Parlament zarzuca Sądowi, że dopuścił się przeinaczenia dowodów, wskazując w pkt 57 i 58 zaskarżonego wyroku, że jedna z osób rowadzących dochodzenie w zakresie części dotyczącej „mobbingu” przed wyznaczeniem jej na prowadzącą dochodzenie, podczas gdy była ona przewodniczącym komitetu doradczego ds. mobbingu i zapobiegania mu w miejscu pracy, postulowała, aby zarządzanie wydziałem kierowanym przez UZ zostało powierzone innej osobie. Otóż zdaniem Parlamentu z decyzji dyrektora generalnego DG PERS z dnia 17 lutego 2014 r., który to dokument instytucja ta przedstawiła Sądowi, wynika, że to on, jako organ powołujący właściwy do rozpatrzenia wniosku o udzielenie wsparcia na podstawie art. 24 regulaminu pracowniczego, a nie przewodniczący tego komitetu doradczego, podjął decyzję w przedmiocie środka w postaci odsunięcia UZ od pełnienia wykonywanych funkcji.

45

UZ wnosi o oddalenie argumentacji Parlamentu jako bezzasadnej.

46

W odniesieniu do zarzucanego Sądowi przeinaczenia okoliczności faktycznych – z art. 256 TFUE oraz art. 58 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wynika, iż odwołanie jest ograniczone do kwestii prawnych. Jedynie Sąd jest w konsekwencji właściwy do ustalenia i oceny istotnego stanu faktycznego, jak również przedstawionych mu dowodów. Ocena tego stanu faktycznego i tych dowodów, poza przypadkami ich przeinaczenia, nie stanowi więc zagadnienia prawnego, które jako takie byłoby poddane kontroli Trybunału w postępowaniu odwoławczym. Takie przeinaczenie musi wynikać w sposób oczywisty z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, bez konieczności dokonywania nowej oceny okoliczności faktycznych i dowodów (wyrok z dnia 1 października 2020 r., CC/Parlament, C‑612/19 P, niepublikowany, EU:C:2020:776, pkt 51 i przytoczone tam orzecznictwo).

47

W niniejszej sprawie Parlament utrzymuje, że Sąd w sposób oczywisty przeinaczył okoliczności faktyczne, stwierdzając, iż Parlament nie zapewnił dostatecznych gwarancji, by wykluczyć wszelkie uzasadnione wątpliwości co do bezstronności osób prowadzących dochodzenie. W szczególności Sąd pominął okoliczność, że dochodzenie administracyjne było prowadzone przez kilka osób prowadzących dochodzenie.

48

Jednakże argument oparty na tym podnoszonym przeinaczeniu okoliczności faktycznych wynika z niepełnej lektury zaskarżonego wyroku. Z pkt 41–47 zaskarżonego wyroku wynika bowiem jasno, że Sąd należycie uwzględnił fakt, iż dochodzenie administracyjne było prowadzone przez wiele osób prowadzących dochodzenie, przy czym okoliczność ta nie ma jednak wpływu na jego ustalenie dotyczące istnienia uzasadnionych wątpliwości co do bezstronności niektórych z tych osób.

49

Ponadto z akt sprawy nie wynika w sposób oczywisty, by Sąd przeinaczył okoliczności faktyczne, uznając, iż część dotycząca „mobbingu” dochodzenia była prowadzona przez tylko jedną osobę prowadzącą dochodzenie. Takie stwierdzenie nie wyklucza bowiem, że owa osoba prowadząca dochodzenie w ramach prowadzonego przez nią dochodzenia była wspierana przez inne osoby. Argumentacja ta jest zatem niedopuszczalna w zakresie, w jakim Parlament zmierza w rzeczywistości do uzyskania od Trybunału nowej oceny okoliczności faktycznych, nie wykazując jednak ich przeinaczenia. Tymczasem, jak wynika z orzecznictwa przytoczonego w pkt 46 niniejszego wyroku, taka ocena nie podlega kontroli Trybunału w ramach odwołania.

50

Z powyższego wynika, że argumentację dotyczącą podnoszonego przeinaczenia okoliczności faktycznych należy w części odrzucić jako niedopuszczalną, a w części oddalić jako bezzasadną.

51

Co się tyczy zarzucanej Sądowi błędnej oceny pojęcia „obiektywnej bezstronności”, należy przypomnieć, że instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii są zobowiązane do przestrzegania praw podstawowych zagwarantowanych w prawie Unii, wśród których znajduje się prawo do dobrej administracji, przewidziane w art. 41 karty (wyrok z dnia 27 marca 2019 r., August Wolff i Remedia/Komisja, C‑680/16 P, EU:C:2019:257, pkt 24 i przytoczone tam orzecznictwo).

52

Artykuł 41 ust. 1 karty stanowi w szczególności, że każdy ma prawo do bezstronnego rozpatrzenia swojej sprawy przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii.

53

W tym względzie wymóg bezstronności, który ciąży na instytucjach, organach i jednostkach organizacyjnych w wykonywaniu ich zadań, ma na celu zapewnienie równego traktowania, leżącego u podstaw Unii. Wymóg ten w szczególności służy zapobieganiu sytuacjom potencjalnego konfliktu interesów pomiędzy urzędnikami i pracownikami działającymi w imieniu instytucji, organów i jednostek organizacyjnych. Ze względu na fundamentalne znaczenie gwarancji niezależności i nieskazitelności, jeśli chodzi zarówno o wewnętrzne funkcjonowanie, jak i zewnętrzny wizerunek instytucji, organów i jednostek organizacyjnych Unii, wymóg bezstronności dotyczy każdej sytuacji, którą urzędnik mający zająć stanowisko w danej sprawie winien w rozsądny sposób postrzegać jako mogącą wywoływać u osób trzecich wrażenie, że może ona wpłynąć na jego niezależność w danej kwestii (wyrok z dnia 27 marca 2019 r., August Wolff i Remedia/Komisja, C‑680/16 P, EU:C:2019:257, pkt 26 i przytoczone tam orzecznictwo).

54

Ponadto, jak wskazał Sąd w pkt 38 zaskarżonego wyroku, owe instytucje, organy i jednostki organizacyjne muszą zastosować się do dwóch elementów składowych wymogu bezstronności, którymi są, po pierwsze, bezstronność subiektywna, na mocy której żaden z członków zainteresowanej instytucji nie może okazywać stronniczości lub osobistych uprzedzeń, oraz po drugie, bezstronność obiektywna, zgodnie z którą instytucja ta musi zapewnić wystarczające gwarancje, aby wykluczyć wszelkie uzasadnione wątpliwości co do ewentualnych uprzedzeń (wyrok z dnia 25 lutego 2021 r., Dalli/Komisja, C‑615/19 P, EU:C:2021:133, pkt 112 i przytoczone tam orzecznictwo). W tym względzie Trybunał wyjaśnił, że aby wykazać, iż organizacja postępowania administracyjnego nie gwarantuje wystarczająco wykluczenia wszelkich uzasadnionych wątpliwości co do ewentualnych uprzedzeń, nie jest konieczne stwierdzenie istnienia braku bezstronności. Wystarczy, że istnieją w tym zakresie uzasadnione wątpliwości, które nie mogą być rozwiane (zob. podobnie wyrok z dnia 27 marca 2019 r., August Wolff i Remedia/Komisja, C‑680/16 P, EU:C:2019:257, pkt 37).

55

Z orzecznictwa Trybunału wynika również, że okoliczność, iż osoby, które zostały powołane do udziału w wydaniu orzeczenia sądowego lub przyjęciu decyzji administracyjnej miały uprzednią znajomość okoliczności faktycznych, sama w sobie nie stanowi okoliczności mogącej spowodować uchybienie proceduralne w postaci braku bezstronności. Jak bowiem zauważył rzecznik generalny w pkt 106 opinii, taka uprzednia znajomość jest często nieunikniona z uwagi na działalność zawodową wykonywaną wcześniej lub równolegle przez zainteresowane osoby. Należy zatem ustalić, czy w konkretnym przypadku istnieje element obiektywny, taki jak konflikt interesów po stronie urzędników i pracowników działających na rzecz instytucji, organów i jednostek organizacyjnych, który wzbudzałby u osób trzecich uzasadnione wątpliwości co do bezstronności danego postępowania.

56

To właśnie w świetle powyższych rozważań należy ocenić, czy – jak twierdzi Parlament – Sąd niewłaściwie zinterpretował pojęcie „obiektywnej bezstronności”, orzekając, że okoliczność, iż jedna z dwóch osób prowadzących dochodzenie w zakresie części „dyscyplinarnej” dochodzenia administracyjnego posiadała uprzednio wiedzę na temat okoliczności faktycznych, wystarcza, aby uznać, że Parlament nie zapewnił wystarczających gwarancji, aby wykluczyć wszelkie uzasadnione wątpliwości co do bezstronności tej osoby prowadzącej dochodzenie.

57

W tym względzie Sąd wskazał w pkt 51 zaskarżonego wyroku, że pracownik DG PERS spotkał jednego ze skarżących przed wszczęciem dochodzenia i że podczas tego spotkania skarżący ten poinformował owego pracownika, który został następnie wyznaczony na prowadzącego dochodzenie, iż UZ, a konkretnie jej mąż, „z zemsty” zawiadomił OLAF o nieprawidłowościach, które miały jakoby zaistnieć.

58

Sąd orzekł w pkt 52 tego wyroku, że taka okoliczność mogła wywołać u UZ uzasadnione wątpliwości co do bezstronności osoby prowadzącej dochodzenie, na którą mógł wpłynąć szczególnie złośliwy charakter zarzucanego UZ zachowania, tak jak zostało to owej osobie przekazane.

59

I tak, przede wszystkim, wbrew temu, co twierdzi Parlament, Sąd stwierdził istnienie uzasadnionych wątpliwości co do bezstronności osoby prowadzącej dochodzenie w zakresie omawianej części „dyscyplinarnej”, opierając się nie tylko na uprzedniej znajomości przez tę osobę okoliczności faktycznych sprawy, lecz na fakcie, że ze względu na taką znajomość owa osoba prowadząca dochodzenie mogła mieć z góry określoną negatywną opinię na temat zachowania UZ. Tymczasem należy stwierdzić, że taka okoliczność mogła wzbudzić uzasadnione wątpliwości co do bezstronności wspomnianej osoby prowadzącej dochodzenie zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 54 niniejszego wyroku, czego zresztą Parlament nie kwestionuje.

60

Następnie, zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w tymże pkt 54, Sąd nie był zobowiązany do zbadania, czy osoba prowadząca dochodzenie rzeczywiście miała uprzedzenia w stosunku do UZ. Wystarczyło, by istniała w tym względzie uzasadniona wątpliwość i nie mogła ona zostać rozwiana.

61

Wreszcie, jak wskazał rzecznik generalny w pkt 130 opinii, w zakresie, w jakim Parlament był zobowiązany zapewnić dostateczne gwarancje, aby wykluczyć wszelkie uzasadnione wątpliwości, Sąd słusznie uznał w pkt 54 zaskarżonego wyroku, że nic nie wskazuje na to, by Parlament miał trudności w wyborze spośród swoich urzędników osoby, która nie znała wcześniej okoliczności niniejszej sprawy, a tym samym niebudzącej u UZ żadnych uzasadnionych wątpliwości co do swej bezstronności.

62

W świetle w ten sposób przedstawionych powyższych okoliczności Sąd nie naruszył prawa, gdy orzekł w pkt 59 zaskarżonego wyroku, że wyznaczając jako jedną z osób prowadzących dochodzenie w zakresie części „dyscyplinarnej” dochodzenia administracyjnego członka DG PERS, który spotkał się już z jednym ze skarżących, Parlament uchybił spoczywającemu na nim obowiązkowi obiektywnej bezstronności.

63

Co się tyczy argumentacji Parlamentu, zgodnie z którą stwierdzenie przez Sąd stronniczości osoby prowadzącej dochodzenie w zakresie części dotyczącej „mobbingu” dochodzenia administracyjnego opiera się na przeinaczeniu dowodów, należy stwierdzić, że argumentacja ta wynika z błędnego rozumienia zaskarżonego wyroku. W pkt 57 tego wyroku Sąd uznał bowiem, że jedna z osób prowadzących dochodzenie w zakresie części dotyczącej „mobbingu” dochodzenia administracyjnego była, zanim została wyznaczona na osobę prowadzącą dochodzenie, przewodniczącym komitetu doradczego, który stwierdził, że zarządzanie wydziałem kierowanym przez UZ powinno zostać powierzone innej osobie. Wbrew temu, co utrzymuje Parlament, Sąd w żaden sposób nie wskazał, że to ta właśnie osoba prowadząca dochodzenie zdecydowała o środkach tymczasowych w postaci odsunięcia UZ od pełnienia funkcji kierownika wydziału. Przeciwnie, Sąd wskazał w pkt 3 zaskarżonego wyroku, że to dyrektor generalny DG PERS poinformował skarżących, że zostały zarządzone środki tymczasowe, a w pkt 57 tego wyroku – że to ów komitet doradczy jako całość, a nie tylko jego przewodniczący, zalecił, na wniosek skarżących o udzielenie wsparcia, aby zarządzanie wydziałem kierowanym przez UZ zostało powierzone innej osobie. W tym względzie z akt sprawy przedłożonych Trybunałowi wynika, że zalecenie tego rodzaju należy do tych, które wspomniany komitet doradczy, w tym jego przewodniczący, może być zmuszony sformułować w odniesieniu do wyboru środków tymczasowych, które mają zostać przyjęte na podstawie art. 24 regulaminu pracowniczego.

64

Z powyższego wynika, że zarzucane Sądowi przeinaczenie okoliczności faktycznych i dowodów nie zostało wykazane.

65

W konsekwencji części od pierwszej do trzeciej zarzutu pierwszego należy w części odrzucić jako niedopuszczalne, a w części oddalić jako bezzasadne.

66

W czwartej części zarzutu pierwszego Parlament podnosi, że nawet przy założeniu, iż można było stwierdzić nieprawidłowości proceduralne, Sąd powinien był uwzględnić wszystkie okoliczności sprawy, w tym znaczną liczbę skarżących, wagę uchybień popełnionych przez UZ oraz fakt, że korzystała ona z wielu gwarancji, takich jak obecność jej adwokata na wszystkich etapach postępowania. W związku z tym z uwagi na to, że w pkt 64 zaskarżonego wyroku Sąd orzekł, iż gdyby dochodzenie administracyjne było prowadzone starannie i bezstronnie, mogłoby ono skutkować odmienną pierwotną oceną czynów i odmiennymi konsekwencjami, zdaniem Parlamentu zaskarżony wyrok jest obarczony brakiem uzasadnienia.

67

Ponadto według Parlamentu uzasadnienie zaskarżonego wyroku jest również wewnętrznie sprzeczne, ponieważ Sąd z jednej strony uznał, że możliwa była inna ocena okoliczności faktycznych i że w związku z tym możliwy był wynik inny niż ten, który przyjął organ powołujący, a z drugiej strony stwierdził w pkt 106–109, iż uchybienia zarzucane UZ wydają się wystarczająco poważne i zasadne, aby mogły one doprowadzić do oddalenia jej wniosku o udzielenie wsparcia i uzasadniać obciążenie jej kosztami.

68

Zdaniem UZ argumentację Parlamentu należy oddalić jako bezzasadną.

69

W pierwszej kolejności, co się tyczy argumentacji Parlamentu, zgodnie z którą zaskarżony wyrok jest obarczony brakiem uzasadnienia ze względu na to, że Sąd nie uwzględnił okoliczności faktycznych sprawy, w tym wagi uchybień zarzucanych UZ i liczby skarżących, a także gwarancji, z jakich UZ korzystała w toku postępowania dyscyplinarnego, takich jak obecność jej adwokata na wszystkich etapach postępowania, należy przypomnieć, iż obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 TFUE stanowi istotny wymóg proceduralny, który należy odróżnić od kwestii zasadności uzasadnienia, odnoszącej się do materialnej zgodności z prawem spornego aktu. Uzasadnienie orzeczenia polega bowiem na formalnym wskazaniu podstaw, na jakich opiera się to orzeczenie. Jeżeli owe podstawy są dotknięte błędami, przekłada się to na legalność materialną orzeczenia, ale już nie na legalność jego uzasadnienia, które może być wystarczające, mimo że wskazane w nim podstawy są błędne. Wynika stąd, że zarzuty i argumenty zmierzające do podważenia zasadności aktu są nieistotne, jeżeli są one podnoszone w ramach zarzutu opartego na braku uzasadnienia lub niewystarczającym uzasadnieniu (wyrok z dnia 22 października 2020 r., EKETA/Komisja, C‑274/19 P, niepublikowany, EU:C:2020:853, pkt 79 i przytoczone tam orzecznictwo; a także postanowienie z dnia 14 stycznia 2021 r., Manea/CdT, C‑892/19 P, niepublikowane, EU:C:2021:30, pkt 91).

70

Należy zatem ustalić, czy zaskarżony wyrok jest obarczony brakiem uzasadnienia, a następnie zbadać naruszenie prawa, jakiego miałby się dopuścić Sąd w zakresie, w jakim nie uwzględnił on wszystkich istotnych okoliczności faktycznych.

71

W niniejszym przypadku Sąd w pkt 60 i 61 zaskarżonego wyroku przypomniał przede wszystkim swoje utrwalone orzecznictwo, zgodnie z którym, po pierwsze, aby uchybienie proceduralne mogło być podstawą stwierdzenia nieważności danego aktu, konieczne jest, aby w braku takiego uchybienia postępowanie mogło zakończyć się innym wynikiem, a po drugie, w ramach takiego badania należy wziąć pod uwagę całość okoliczności sprawy, a w szczególności charakter zarzutów i rozmiary popełnionych nieprawidłowości proceduralnych, w stosunku do gwarancji, które mogły przysługiwać pracownikowi.

72

Następnie Sąd uznał w pkt 62 i 63 tego wyroku, że przeprowadzenie bezstronnego dochodzenia administracyjnego, które stanowi pierwszy etap postępowania dyscyplinarnego, warunkuje wykonanie przez organ powołujący uprawnień dyskrecjonalnych w odniesieniu do konsekwencji, jakie należy wywieść z tego dochodzenia, i że te konsekwencje mogą, in fine, polegać na wymierzeniu sankcji dyscyplinarnej. W tym względzie Sąd wyjaśnił, że to na podstawie tego dochodzenia oraz wysłuchania danego pracownika organ powołujący, po pierwsze, ocenia, czy należy wszcząć postępowanie dyscyplinarne, po drugie, stwierdza, czy postępowanie to powinno w danym wypadku polegać na wniesieniu sprawy do komisji dyscyplinarnej, a po trzecie – gdy organ powołujący wszczyna postępowanie przed tą komisją – ocenia rozpatrywane przez wspomnianą komisję fakty.

73

Wreszcie w pkt 64 zaskarżonego wyroku Sąd stwierdził, że ze względu na to, iż kompetencja organu powołującego nie jest ograniczona, nie można wykluczyć, iż gdyby dochodzenie administracyjne było prowadzone starannie i bezstronnie, mogłoby ono skutkować odmienną pierwotną oceną czynów i tym samym odmiennymi konsekwencjami.

74

Z powyższego wynika, że w pkt 62 i 63 zaskarżonego wyroku Sąd uzasadnił w sposób wystarczający pod względem prawnym swój wniosek zawarty w pkt 64 tego wyroku. W związku z tym argument dotyczący braku uzasadnienia należy oddalić jako bezzasadny.

75

W drugiej kolejności, co się tyczy argumentacji Parlamentu, zgodnie z którą Sąd powinien był uwzględnić w swojej ocenie dotyczącej konsekwencji nieprawidłowości w postępowaniu dyscyplinarnym okoliczności faktyczne takie jak waga uchybień zarzucanych UZ, liczba skarżących oraz okoliczność, że UZ korzystała z obecności swego adwokata na każdym etapie tego postępowania, należy zauważyć, że argumentacja ta jest niedopuszczalna w zakresie, w jakim za jej pomocą Parlament zmierza w rzeczywistości do uzyskania od Trybunału nowej oceny okoliczności faktycznych. Tymczasem, jak wynika z orzecznictwa przytoczonego w pkt 46 niniejszego wyroku, taka ocena nie podlega kontroli Trybunału w ramach odwołania.

76

W trzeciej kolejności, co się tyczy argumentacji Parlamentu, zgodnie z którą wniosek Sądu sformułowany w pkt 64 zaskarżonego wyroku jest sprzeczny z jego oceną zawartą w pkt 106–109 zaskarżonego wyroku, wystarczy stwierdzić, że punkty te dotyczą badania postępowania innego niż postępowanie dyscyplinarne, a mianowicie dotyczącego wniosku o udzielenie wsparcia złożonego przez UZ na podstawie art. 24 regulaminu pracowniczego, wobec czego nie można przyjąć, iż zaistniała jakakolwiek sprzeczność.

77

Z powyższego wynika, że część czwartą zarzutu pierwszego należy w części odrzucić jako niedopuszczalną, a w części oddalić jako bezzasadną.

78

W konsekwencji zarzut pierwszy należy oddalić w całości jako w części niedopuszczalny, a w części bezzasadny.

79

Zarzuty drugi i trzeci odwołania dotyczą uzasadnienia zaskarżonego wyroku, w którym Sąd częściowo uwzględnił podniesiony przez UZ zarzut drugi, dotyczący nieprawidłowości w pracach komisji dyscyplinarnej i braku wysłuchania UZ przez właściwy organ po ich zakończeniu.

80

W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału w ramach odwołania zarzuty skierowane przeciwko uzupełniającemu uzasadnieniu wyroku Sądu powinny zostać oddalone jako bezskuteczne, ponieważ nie mogą skutkować uchyleniem tego wyroku (wyrok z dnia 12 listopada 2020 r., Gollnisch/Parlament, C‑676/19 P, niepublikowany, EU:C:2020:916, pkt 55 i przytoczone tam orzecznictwo).

81

Tymczasem kwestionowane w ramach drugiego i trzeciego zarzutu odwołania uzasadnienie zaskarżonego wyroku ma charakter uzupełniający. W istocie po uwzględnieniu zarzutu pierwszego, dotyczącego nieprawidłowości dochodzenia administracyjnego, a tym samym uznaniu, że należy uwzględnić żądania UZ dotyczące stwierdzenia nieważności decyzji o obniżeniu grupy zaszeregowania i odebraniu wszystkich punktów za osiągnięcia, Sąd uznał za użyteczne, jak wynika z pkt 66 zaskarżonego wyroku, ze względów związanych z prawidłowym sprawowaniem wymiaru sprawiedliwości, zbadanie zarzutu drugiego podniesionego przez UZ.

82

W rezultacie należy oddalić zarzuty drugi i trzeci jako bezskuteczne.

83

W konsekwencji odwołanie główne należy oddalić.

84

Na poparcie odwołania wzajemnego UZ podnosi dwa zarzuty, z których pierwszy dotyczy naruszenia art. 41 ust. 2 karty, a drugi – naruszenia art. 48 karty.

85

W zarzucie pierwszym odwołania wzajemnego UZ zarzuca Sądowi naruszenie art. 41 ust. 2 karty. Zdaniem UZ zgodnie z tym przepisem zanim Parlament oddalił jej wniosek o udzielenie wsparcia złożony na podstawie art. 24 regulaminu pracowniczego, powinna ona była zostać wysłuchana przez tę instytucję.

86

Zdaniem Parlamentu argumentację UZ należy oddalić jako bezzasadną.

87

UZ podnosi, że zanim Parlament postanowił oddalić jej wniosek o udzielenie wsparcia, powinna była ona zostać wysłuchana przez tę instytucję zgodnie z art. 41 ust. 2 karty.

88

W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 41 ust. 2 karty prawo do dobrej administracji obejmuje w szczególności prawo każdego do bycia wysłuchanym, zanim zostaną podjęte indywidualne środki mogące negatywnie wpłynąć na jego sytuację.

89

Tym samym prawo do bycia wysłuchanym gwarantuje każdej osobie możliwość użytecznego i skutecznego przedstawienia jej stanowiska w trakcie postępowania administracyjnego i przed wydaniem jakiejkolwiek decyzji, która mogłaby negatywnie wpłynąć na jej interesy (wyroki: z dnia 4 czerwca 2020 r., ESDZ/De Loecker, C‑187/19 P, EU:C:2020:444, pkt 68; z dnia 25 czerwca 2020 r., HF/Parlament, C‑570/18 P, EU:C:2020:490, pkt 58 i przytoczone tam orzecznictwo).

90

Ponadto zgodnie z utrwalonym orzecznictwem prawo do bycia wysłuchanym służy realizacji dwojakiego celu. Z jednej strony służy ono badaniu akt sprawy i ustaleniu faktów w sposób najbardziej dokładny i prawidłowy, a z drugiej strony pozwala zapewnić skuteczną ochronę zainteresowanego. Prawo do bycia wysłuchanym ma zwłaszcza na celu zagwarantowanie, aby każda decyzja mająca niekorzystny skutek dla danej osoby, była wydawana z pełną znajomością sprawy, oraz zmierza ono do umożliwienia właściwemu organowi skorygowania błędu lub do umożliwienia osobie zainteresowanej przedstawienia takich informacji dotyczących jej sytuacji osobistej, które przemawiają za wydaniem lub niewydaniem decyzji, lub za tym, by decyzja ta miała taką a nie inną treść (wyrok z dnia 4 czerwca 2020 r., ESDZ/De Loecker, C‑187/19 P, EU:C:2020:444, pkt 69 i przytoczone tam orzecznictwo)

91

Ponadto Trybunał wyjaśnił już, że osoba, która złożyła na podstawie art. 24 regulaminu pracowniczego wniosek o udzielenie wsparcia na tej podstawie, że była ofiarą gróźb, może powoływać się na prawo do bycia wysłuchaną w przedmiocie dotyczących jej okoliczności faktycznych zgodnie z zasadą dobrej administracji (wyrok z dnia 4 czerwca 2020 r., ESDZ/De Loecker, C‑187/19 P, EU:C:2020:444, pkt 66 i przytoczone tam orzecznictwo).

92

W niniejszej sprawie decyzja sekretarza generalnego DG PERS oddalająca wniosek o udzielenie wsparcia złożony przez UZ na podstawie art. 24 regulaminu pracowniczego stanowi zastosowany wobec niej indywidualny środek mogący negatywnie wpłynąć na jej sytuację w rozumieniu art. 41 ust. 2 karty.

93

Otóż Sąd oparł oddalenie żądania stwierdzenia nieważności decyzji oddalającej wniosek o udzielenie wsparcia złożony przez UZ na orzecznictwie przytoczonym w pkt 107 zaskarżonego wyroku, zgodnie z którym administracja nie może być zobowiązana do udzielenia wsparcia urzędnikowi podejrzewanemu na podstawie precyzyjnych i istotnych dowodów o ciężkie uchybienie swoim obowiązkom zawodowym i podlegającemu z tego względu postępowaniu dyscyplinarnemu, nawet jeżeli takie uchybienie nastąpiło przez niezgodne z prawem działanie osób trzecich, a także na faktach wymienionych w pkt 108 i 109 tego wyroku.

94

W tym względzie należy przypomnieć, że z art. 177 § 1 lit. c) oraz art. 178 § 3 regulaminu postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości wynika, że odwołanie musi dokładnie wskazywać zakwestionowane części wyroku lub postanowienia, do którego uchylenia zmierza, oraz zawierać argumenty prawne uzasadniające to żądanie (zob. analogicznie wyrok z dnia 6 maja 2021 r., Gollnisch/Parlament, C‑122/20 P, niepublikowany, EU:C:2021:370, pkt 45 i przytoczone tam orzecznictwo).

95

Tymczasem w niniejszej sprawie UZ nie wskazuje, w jaki sposób naruszenie art. 41 ust. 2 karty miałoby unieważnić uzasadnienie przedstawione przez Sąd w pkt 106–109 zaskarżonego wyroku, w którym oddalił on żądanie stwierdzenia nieważności decyzji oddalającej złożony przez nią wniosek o udzielenie wsparcia.

96

W szczególności UZ nie wyjaśnia za pomocą wystarczających argumentów prawnych powodów, dla których orzecznictwo, o którym mowa w pkt 107 zaskarżonego wyroku nie mogłoby znaleźć zastosowania w niniejszym przypadku. Podobnie UZ nie powołuje się na żadne przeinaczenie okoliczności faktycznych wymienionych w pkt 108 i 109 tego wyroku.

97

Wynika z tego, że odwołanie wzajemne wniesione przez UZ nie spełnia wymogów przypomnianych w pkt 94 niniejszego wyroku.

98

Należy zatem oddalić zarzut pierwszy jako bezskuteczny.

99

W zarzucie drugim odwołania wzajemnego UZ podnosi, że oddalając żądanie stwierdzenia nieważności decyzji dyrektora generalnego DG PERS oddalającej złożony przez nią wniosek o udzielenie wsparcia, Sąd nie uwzględnił karty, a w szczególności jej art. 48. Parlament założył bowiem, że jest ona winna, naruszając tym samym zasadę domniemania niewinności, o której mowa w tym artykule.

100

Zdaniem Parlamentu argumentację UZ należy odrzucić jako niedopuszczalną, a w każdym razie oddalić jako bezzasadną.

101

W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem z art. 256 TFUE, art. 58 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz art. 178 § 3 regulaminu postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości wynika, że odwołanie powinno precyzyjnie wskazywać zakwestionowane części wyroku, którego uchylenia zażądano, oraz argumenty prawne, które szczegółowo uzasadniają to żądanie (zob. analogicznie wyrok z dnia 25 czerwca 2020 r., Schneider/EUIPO, C‑116/19 P, niepublikowany, EU:C:2020:501, pkt 71 i przytoczone tam orzecznictwo).

102

Otóż ponieważ argumentacja przedstawiona przez UZ ogranicza się do twierdzenia o charakterze ogólnym, nie wyjaśniając w sposób wymagany prawem, w jaki sposób Sąd naruszył art. 48 karty, argumentacja ta nie spełnia wymogów wymienionych w poprzednim punkcie.

103

W związku z tym zarzut drugi należy odrzucić jako niedopuszczalny.

104

W świetle powyższych rozważań odwołanie wzajemne należy odrzucić w całości.

105

Zgodnie z art. 184 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem jeżeli odwołanie jest bezzasadne, Trybunał rozstrzyga o kosztach. Zgodnie z art. 138 § 1 tego regulaminu, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 tego regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

106

Ponieważ odwołanie główne Parlamentu zostało oddalone, a UZ wniosła o obciążenie Parlamentu kosztami postępowania, należy obciążyć go kosztami postępowania związanymi z odwołaniem głównym.

107

Ponieważ odwołanie wzajemne UZ zostało oddalone, a Parlament wniósł o obciążenie jej kosztami postępowania, należy obciążyć UZ kosztami postępowania związanymi z odwołaniem wzajemnym.

Z powyższych względów Trybunał (druga izba) orzeka, co następuje: