1. 

W 2011 r. Rada Unii Europejskiej nałożyła cło antydumpingowe na przywóz płytek ceramicznych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (zwanej dalej „Chinami”). Szwedzki importer tego rodzaju płytek podważył zasadność nałożenia tego cła na realizowane przez niego przywozy. Podnosi on, że rozporządzenie nakładające cło obarczone jest błędem dotyczącym ustaleń faktycznych oraz błędem w ocenie, a Komisja Europejska w sposób niewłaściwy przeprowadziła procedurę dochodzenia, przede wszystkim nie uwzględniając pewnych szczególnych uwag przedłożonych przez importera. Spór zawisły jest obecnie przed Förvaltningsrätten i Malmö (sądem administracyjnym w Malmö), który zwraca się z wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym w przedmiocie ważności spornego rozporządzenia.

2. 

Inne kwestie dotyczące odmiennych zarzutów wobec tego samego rozporządzenia przekazano Trybunałowi do rozpatrzenia w sprawie C‑687/13 Fliesen-Zentrum Deutschland, w której przedstawiam również opinię w dniu dzisziejszym.

3.

Przepisy regulujące nakładanie ceł antydumpingowych zawarto w rozporządzeniu nr 1225/2009 (zwanym dalej „rozporządzeniem podstawowym”) ( 2 ). Cło antydumpingowe będące przedmiotem sporu w postępowaniu głównym nałożono w drodze rozporządzenia nr 258/2011 (zwanego dalej „rozporządzeniem w sprawie ceł tymczasowych”) ( 3 ) i potwierdzono, po dokonaniu dostosowań, rozporządzeniem nr 917/2011 (zwanym dalej „rozporządzeniem w sprawie ceł ostatecznych” lub „spornym rozporządzeniem”) ( 4 ).

4.

W art. 1 ust. 1 rozporządzenia podstawowego określono zasadę, zgodnie z którą cło antydumpingowe może zostać nałożone na każdy produkt przywieziony po cenach dumpingowych, którego wprowadzenie do wolnego obrotu w Unii Europejskiej powoduje szkodę. W myśl art. 1 ust. 2 produkt przywieziony po cenach dumpingowych to taki, którego cena eksportowa do Unii jest niższa od porównywalnej ceny produktu podobnego ustalonej w kraju wywozu w zwykłym obrocie handlowym.

5.

Artykuł 2 przedstawia zasady i reguły stwierdzenia istnienia dumpingu. Co do istoty dla danego produktu podlegającego wywozowi z państwa trzeciego ustala się normalną wartość na rynku krajowym i cenę eksportową do Unii i dokonuje się obiektywnego porównania obu, biorąc pod uwagę różne czynniki, które mogą wpływać na różnice między nimi. Jeśli porównanie średnich ważonych wskaże, że wartość normalna przewyższa cenę eksportową, wartość, o którą ją przewyższa, jest marginesem dumpingu.

6.

Artykuł 3 („Ustalenie szkody”) stanowi, w szczególności:

„[…]

2.   Ustalenie szkody odbywa się na podstawie zebranych dowodów, po dokonaniu obiektywnej oceny zarówno:

3.   W odniesieniu do wielkości przywozu towarów po cenach dumpingowych uwzględnia się fakt, czy nastąpił jego znaczny wzrost w wartościach bezwzględnych bądź w stosunku do produkcji lub konsumpcji w [Unii]. W odniesieniu do wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na ceny produktów [unijnych], uwzględnia się fakt, czy nastąpiło znaczne podcięcie cenowe przywozu towarów po cenach dumpingowych w stosunku do cen [unijnych] produktów podobnych lub czy przywóz ten w inny sposób nie spowoduje znacznego spadku tych cen bądź zahamuje ich znaczny wzrost, który nastąpiłby w innych warunkach. Żaden z powyższych czynników brany pod uwagę osobno lub łącznie nie musi stanowić decydującej wskazówki.

[…]

5.   Ocena wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na dany przemysł [unijny] obejmuje ocenę wszystkich istotnych czynników ekonomicznych i wskaźników oddziałujących na stan tego przemysłu, w tym faktu, czy przemysł wciąż przechodzi proces przezwyciężania skutków przywozu po cenach dumpingowych lub subsydiowanego mającego miejsce w przeszłości, rozmiarów faktycznego marginesu dumpingu, faktycznego i potencjalnego spadku sprzedaży, zysków, produkcji, udziału w rynku, wydajności, stopy zwrotu z inwestycji, wykorzystania mocy produkcyjnych; czynników wpływających na ceny [unijne]; faktycznych i potencjalnych skutków w zakresie przepływów pieniężnych, zapasów, zatrudnienia, wynagrodzeń, rozwoju, zdolności do pozyskania kapitału lub inwestycji. Wykaz ten nie jest wyczerpujący, a żaden z tych czynników brany pod uwagę osobno lub łącznie nie musi stanowić decydującej wskazówki.

6.   Należy wykazać, na podstawie dowodów zebranych w sprawie w odniesieniu do ust. 2, że przywóz towarów po cenach dumpingowych powoduje szkodę w rozumieniu niniejszego rozporządzenia. Obejmuje to w szczególności wykazanie, że wielkości lub poziomy cen, ustalone na podstawie ust. 3, wywierają wpływ na przemysł [unijny], zgodnie z ust. 5, oraz że wpływ ten można uznać za istotny.

[…]”.

7.

Artykuł 17 rozporządzenia podstawowego dotyczy kontroli wyrywkowej. W szczególności w przypadku dużej liczby wnioskodawców, eksporterów, importerów, typów produktu lub transakcji postępowanie można ograniczyć do uzasadnionej liczby stron, produktów lub transakcji, wykorzystując statystycznie reprezentatywne próbki w oparciu o informacje dostępne w momencie ich doboru (art. 17 ust. 1). Preferowany jest wybór próbki po konsultacji i za zgodą zainteresowanych stron, pod warunkiem że strony te dokonają zgłoszenia i udostępnią informacje (art. 17 ust. 2).

8.

Artykuł 20 jest zatytułowany „Ustalenia postępowania”. Ustęp 1 tego artykułu stanowi:

„Wnioskodawcy, importerzy, eksporterzy, ich reprezentatywne stowarzyszenia oraz przedstawiciele kraju wywozu mogą wystąpić z wnioskiem o przekazanie dokonanych w toku postępowania szczegółów najważniejszych ustaleń i faktów, na podstawie których wprowadzono środki tymczasowe. Wnioski o przekazanie tych ustaleń składa się w formie pisemnej, niezwłocznie po wprowadzeniu środków tymczasowych, po czym niezwłocznie przekazuje się je także w formie pisemnej”.

9.

Komisja zawiadomiła o wszczęciu postępowania antydumpingowego dotyczącego przywozu płytek ceramicznych pochodzących z Chin w dniu 19 czerwca 2010 r. ( 5 ). Dochodzenie dotyczące dumpingu i szkody obejmowało okres od dnia 1 kwietnia 2009 r. do dnia 31 marca 2010 r. (zwany dalej „okresem dochodzenia” lub „OD”). Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody i związku przyczynowego objęła okres od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 marca 2010 r.

10.

Bricmate AB (zwana dalej „Bricmate”) odpowiedziała na skierowany w zawiadomieniu do zainteresowanych stron wniosek o zgłoszenie się do Komisji i została przez tę instytucję wybrana, jako część wyłonionej grupy (próbki) siedmiu importerów niepowiązanych (niezależnych importerów, niepowiązanych z żadnym konkretnym eksporterem), do wzięcia udziału w dochodzeniu. Bricmate odpowiedziała na przesłany jej kwestionariusz w dniu 10 września 2010 r. Spółka stwierdziła, między innymi, że przywiezione z Chin płytki były bardzo wysokiej jakości, mimo że opatrzone były tymi samymi numerami kontrolnymi produktów (zwanymi dalej „PCN”) co gorsze płytki, z którymi nie można ich porównywać oraz że część z nich miała wymiary lub została wyprodukowana z zastosowaniem technik cięcia, które są niedostępne u producentów unijnych.

11.

W dniu 16 marca 2011 r. Komisja przyjęła rozporządzenie w sprawie ceł tymczasowych, którego art. 1 ust. 1 nakładał tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz „szkliwionych i nieszkliwionych ceramicznych płyt chodnikowych, kafli lub płytek ściennych; szkliwionych i nieszkliwionych ceramicznych kostek mozaikowych i podobnych, nawet na podłożu, objętych obecnie kodami CN 6907 10 00, 6907 90 20, 6907 90 80[ ( 6 ) ], 6908 10 00, 6908 90 11, 6908 90 20, 6908 90 31, 6908 90 51, 6908 90 91, 6908 90 93 i 6908 90 99, pochodzących z [Chin]”.

12.

Zgodnie z art. 1 ust. 2 stawka tymczasowego cła antydumpingowego, stosowana do cen netto na granicy Unii, przed ocleniem, rozpatrywanego produktu i wytwarzanego przez określone wymienione przedsiębiorstwa wynosiła od 26,2% do 36,6%, a w odniesieniu do produktów produkowanych przez wszystke pozostałe przedsiębiorstw stosowano stawkę 73,0%.

13.

Motywy 27–32 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, opatrzone nagłówkiem „Produkt podobny”, stanowią co następuje:

14.

W motywach 68–111 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych dokonano analizy szkody w przemyśle unijnym i ustalono, że poniósł on istotną szkodę w rozumieniu art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

15.

Zgodnie z motywami 71 i 72 w okresie między 2007 r. i okresem dochodzenia konsumpcja w Unii zmniejszyła się o 29%, w szczególności (o 13%) między 2007 r. i 2008 r. i (o 8% w porównaniu z 2009 r.) w okresie dochodzenia. Konsumpcję w Unii ustalono poprzez dodanie wielkości przywozu (w oparciu o dane Eurostatu) do wielkości sprzedaży producentów unijnych na rynku unijnym (w oparciu o zweryfikowane dane dostarczone przez krajowe i europejskie stowarzyszenia producentów). Następnie przedstawiono tabelę 1:

16.

W motywie 73 Komisja stwierdziła:

„Zmiany wielkości, udziału w rynku i średnich cen przywozu z Chin zostały przedstawione poniżej. Poniższe wielkości i trendy cenowe oparte są na danych Eurostatu”.

Następnie przedstawiono tabelę 2:

17.

W tabeli 11 w motywie 96 pokazano zmiany jednostkowych cen sprzedaży w przemyśle unijnym:

18.

Między innymi na podstawie tych danych Komisja dokonała analizy związku przyczynowego istotnej szkody w motywach 112–136. Motywy 113–116, opatrzone nagłówkiem „Wpływ przywozu z Chin”, stanowią co następuje:

19.

W motywach 117–134 Komisja zbadała inne możliwe powody powstania szkody, stwierdzając, w motywach 135 i 136:

20.

W części opatrzonej nagłówkiem „Interes importerów” Komisja stwierdziła, między innymi:

21.

W dniu 15 kwietnia 2011 r. Bricmate przedstawiła Komisji odpowiedź w związku z rozporządzeniem w sprawie ceł tymczasowych, zarzucając Komisji uchybienie obowiązkowi dochowania należytej staranności, brak uwzględnienia praw Bricmate do obrony oraz uchybienie ciążącemu na niej obowiązkowi uzasadnienia, w szczególności poprzez brak odpowiedzi na uwagi przedstawione przez Bricmate w przedmiocie trendów cenowych, porównywalności produktu i dostępności podobnych produktów na rynku unijnym.

22.

W dniu 1 lipca 2011 r. Komisja przesłała Bricmate dokument zawierający ustalenia ogólne (zasadniczo projekt rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych), który stanowił podstawę zalecenia, aby Rada wprowadziła ostateczne środki antydumpingowe. Punkt 77 tego dokumentu stanowił: „Jeżeli chodzi o rozbieżności w statystykach zaobserwowane przez zainteresowane strony biorące udział w dochodzeniu, stwierdzono, że miały one niewielką wagę i znikomy wpływ na ogólne ustalenia, których dokonano. Nie jest zatem ani konieczne, ani istotne, aby wprowadzać zmiany do zastosowanych danych”.

23.

Tego samego dnia Komisja odpowiedziała na uwagi przedstawione przez Bricmate w dniu 15 kwietnia 2011 r., oddalając podniesione przez spółkę zarzuty. W szczególności Komisja zapewniła Bricmate o uwzględnieniu jej uwag i stwierdziła, co następuje:

„Brak porównywalności produktu pomiędzy Chinami a Unią. Produktów wytwarzanych w Chinach nie można znaleźć nigdzie indziej. Drobni importerzy nie będą mieli możliwości zakupienia ich.

Odpowiedź: w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych (motywy 27–32) Komisja stwierdziła, że produkty wytwarzane w Chinach były porównywalne z tymi produkowanymi w Unii. Uwzględniono także uwagę klienta. W tej kwestii pragniemy zwrócić uwagę na okoliczność, którą zaobserwowano już w motywach 144–145 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, mianowicie, że produkt objęty postępowaniem wytwarzany jest w bardzo wielu krajach niestosujących dumpingu. Komisja nie otrzymała żadnych dowodów na poparcie twierdzenia, że wprowadzenie środków w odniesieniu do płytek ceramicznych z Chin spowodowałoby niedobór podaży na szeroką skalę”.

24.

Bricmate przedłożyła dalsze uwagi w dniu 11 lipca 2011 r., po raz kolejny podnosząc zarzut braku uwzględnienia jej wcześniejszych uwag. W dniu 15 lipca 2011 r. spółka uzupełniła te uwagi o twierdzenie, że dane liczbowe Eurostatu wskazywały raczej na wzrost, a nie spadek średnich cen przywozu płytek ceramicznych z Chin.

25.

Pismem z dnia 27 lipca 2011 r. Komisja ustosunkowała się do uwag Bricmate, po raz kolejny odrzucając zarzuty spółki. Komisja stwierdziła przede wszystkim, że motyw 145 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych odnosi się szczególnie do Bricmate. W odpowiedzi z dnia 23 sierpnia 2011 r. Bricmate podtrzymała swoje zarzuty i oskarżyła Komisję o selektywne wybieranie danych.

26.

Na tym etapie postępowania dwa inne podmioty (ENMON GmbH, niemiecki importer, oraz Foreign Trade Association, europejskie stowarzyszenie podmiotów gospodarczych) – z wyłączeniem Bricmate – przedłożyły Komisji uwagi, wskazując, między innymi, że określone statystyki Eurostatu wykorzystane w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych, dotyczące wielkości i cen przywozu z Chin, wydawały się nieprawdopodobne. ENMON zwróciła uwagę w szczególności na rozbieżności odnoszące się do przywozu do Hiszpanii w 2009 r.

27.

W dniu 12 września 2011 r. Rada przyjęła rozporządzenie w sprawie ceł ostatecznych, którego art. 1 ust. 1 nakładał ostateczne cło antydumpingowe na przywóz tych samych produktów, których dotyczyło rozporządzenie w sprawie ceł tymczasowych.

28.

Zgodnie z art. 1 ust. 2 stawka ostatecznego cła antydumpingowego mieściła się w przedziale od 26,3% do 36,5% dla produktów wytworzonych przez wymienione przedsiębiorstwa, a do wszystkich pozostałych przedsiębiorstw miała zastosowanie stawka 69,7%.

29.

Kwestia określenia szkody analizowana jest w motywach 99–137, w których zbadano i oddalono wiele zastrzeżeń podniesionych w względem analizy i wniosków zawartych w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych. W szczególności, w motywie 108, Rada stwierdziła:

„Jeśli chodzi o zmiany w cenach produktów chińskich, średnie ceny importowe wskazane w motywie 73 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych oparte były na danych statystycznych Eurostatu. Zadano pytania na temat dokładności średnich cen przywozu do niektórych państw członkowskich, nie zostały jednak potwierdzone żadne zmiany w oficjalnych danych statystycznych. Przypomina się w każdym razie, że dane Eurostatu zostały wykorzystane wyłącznie do ustalenia ogólnych tendencji i że nawet jeśli ceny przywozu z Chin miały zostać skorygowane w górę, całościowy obraz szkody pozostałby taki sam i nadal obejmowałby wysokie marginesy podcięć cenowych i zaniżania cen. W tym kontekście należy zauważyć, że danych statystycznych Eurostatu nie wykorzystano ani do obliczenia marginesu szkody, ani marginesu dumpingu. Do określenia poziomów marginesów wykorzystano wyłącznie zweryfikowane dane z odwiedzonych przedsiębiorstw. Tak więc nawet w przypadku, gdyby stwierdzono rozbieżności w danych statystycznych, nie miałoby to żadnego wpływu na poziom ujawnionych marginesów”.

30.

Związek przyczynowy został poddany podobnej analizie w motywach 138–169, a w ostatnim z wymienionych motywów przedstawiono następujący wniosek:

„Żaden z argumentów przedstawionych przez zainteresowane strony nie świadczy o tym, że wpływ czynników innych niż przywóz po cenach dumpingowych z Chin jest na tyle znaczny, aby mógł naruszyć związek przyczynowy między przywozem po cenach dumpingowych a stwierdzoną szkodą. Niniejszym potwierdza się wnioski w sprawie związku przyczynowego sformułowane w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych”.

31.

Część zatytułowana „Interes importerów” obejmuje następujące motywy:

32.

W dniu 15 września 2011 r. Komisja przesłała Bricmate ostateczne pismo, w którym ustosunkowała się do uwag spółki z dnia 23 sierpnia 2011 r. i po raz kolejny oddaliła jej zarzuty.

33.

Skargę Bricmate o stwierdzenie nieważności rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych, złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 24 listopada 2011 r., odrzucono jako niedopuszczalną w dniu 21 stycznia 2014 r., na tej podstawie, że rozporządzenie w sprawie ceł ostatecznych nie dotyczyło skarżącej w sposób bezpośredni oraz że rozporządzenie w sprawie ceł ostatecznych obejmowało środki wykonawcze, które mogły być przedmiotem odwołania do władz krajowych ( 7 ).

34.

W następstwie przyjęcia rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych, Tullverket (szwedzka administracja celna) nałożyła cło antydumpingowe na przywóz płytek ceramicznych z Chin realizowany przez Bricmate, po stawkach określonych dla produktów odpowiednich eksporterów chińskich. Bricmate wszczeła postępowanie przed Förvaltningsrätten i Malmö zaskarżając 32 decyzje przjęte przez Tullverket w okresie od dnia 31 października 2011 r. do dnia 28 maja 2012 r. W toku tego postępowania Bricmate podniosła dwa zarzuty, z których pierwszy podzielony został na dwie części. (Treść tych zarzutów omówiono w pkt 39 poniżej oraz w przedstawionej dalej ocenie pytań prejudycjalnych).

35.

Sąd rozpatrujący sprawę stwierdził, że nie może oddalić argumentów Bricmate jako oczywiście bezzasadnych. Decyzja o stwierdzeniu nieważnosci decyzji Tullverket o nałożeniu cła antydumpingowego wymagała ustalenia, czy rozporządzenie w sprawie ceł ostatecznych jest ważne. Tę kwestię rozstrzygnąć mógł wyłącznie Trybunał Sprawiedliwości, w związku z czym skierowano do niego wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym. Ponadto sąd krajowy miał świadomość, że Bricmate wniosła do Sądu skargę, której dopuszczalność została zakwestionowana przez Radę i Komisję. Biorąc zatem pod uwagę konieczność zapewnienia skutecznego rozpatrzenia sprawy i zagwarantowania prawa Bricmate do skutecznej ochrony sądowej, Förvaltningsrätten i Malmö przedstawił wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym w przedmiocie następującego pytania:

„Czy [rozporządzenie w sprawie ceł ostatecznych] jest nieważne z powodu jednego z następujących względów:

36.

Bricmate, Rada oraz Komisja przedstawiły swoje uwagi na piśmie, a wszystkie strony przedstawiły swoje stanowiska ustnie na rozprawie w dniu 3 grudnia 2014 r.

37.

Wszystkie uwagi odnosiły się do pytania prejudycjalnego opartego na zarzutach podniesionych przez Bricmate w postępowaniu głównym. W świetle powyższego punkty 1 i 2 pytania odpowiadają pierwszej części zarzutu pierwszego; punkt 3 odnosi się do drugiej części zarzutu pierwszego, natomiast punkty 4–6 odpowiadają zarzutowi drugiemu. W swojej ocenie przyjmę takie samo podejście.

38.

Podstawowe argumenty Bricmate dotyczące ważności spornego rozporządzenia odnoszą się do dwóch widocznych błędów w wykorzystanych danych liczbowych.

39.

Po pierwsze, Bricmate twierdzi, a Komisja potwierdziła to w swoich uwagach na piśmie, że wartość 66023000 m2 dla przywozu z Chin do Unii ( 8 ) w okresie dochodzenia jest zawyżona. Komisja jest zdania, że wartość ta powinna wynosić 64821000 m2; Bricmate twierdzi, że powinno to być 58176269 m2, chociaż w aktach sprawy nie mogę doszukać się żadnego konkretnego dowodu na potwierdzenie tej liczby.

40.

Bricmate wskazuje jednak na kolejną rozbieżność w danych liczbowych dotyczących przywozu płytek ceramicznych objętych kodem CN 6907 90 99 ( 9 ) z Chin do Hiszpanii w listopadzie 2009 r., mającą wpływ na ceny i wielkości w 2009 r. i okresie dochodzenia.

41.

Pierwotne dane Eurostatu za ostatni kwartał 2009 r., prawie identyczne jak dane podane przez władze hiszpańskie, były następujące:

42.

Między innymi te dane liczbowe stanowiły punkt wyjścia dla danych przedstawionych przez Eurostat dotyczących przywozu 10378191 m2 płytek ceramicznych (wszystkie kody CN) z Chin do Hiszpanii w 2009 r. (10698368 m2 w okresie dochodzenia) w cenie 24891014 EUR (27658131 EUR w okresie dochodzenia) na poziomie 2,40 EUR/m2 (2,59 EUR/m2 w okresie dochodzenia, w zaokrągleniu do najbliższego centa w obu przypadkach).

43.

W korespondencji z Bricmate w październiku i listopadzie 2011 r. władze hiszpańskie przyznały, że wystąpił błąd, ale stwierdziły, że na tak późnym etapie nie mógł być oficjalnie skorygowany. Przedstawiciele instytucji stwierdzili, że ani Komisja, ani Eurostat (będący częścią Komisji) nie mogli zmienić tych danych bez konieczności dokonania przez władze hiszpańskie oficjalnej korekty. Jednakże w uwagach na piśmie Komisja odnosi się do oświadczenia Eurostatu z dnia 27 stycznia 2014 r., wskazując, że prawidłowe dane dla kodu CN 6907 90 99 to 881773,77 m2 ( 10 ) zamiast 7372603,49 m2 za rok kalendarzowy 2009 i 64940,30 m2 zamiast 6565771,02 m2 ( 11 ) za miesiąc listopad.

44.

W związku z wyraźnymi wskazaniami w uwagach na piśmie przedłożonych przez Komisję, punktem wyjścia do moich dalszych rozważań jest okoliczność, że dane liczbowe, które według Bricmate są nieprawidłowe – istotnie były nieprawidłowe. Co się tyczy pierwszego błędu (przywóz objęty kodem CN 6908 90 99 dla całej Unii), akceptuję skorygowane dane Komisji i przyjmuję je jako mające zastosowanie do przywozów dotyczących zarówno 2009 r., jak i okresu dochodzenia. Co się tyczy błędu drugiego (przywóz objęty kodem CN 6907 90 99 do Hiszpanii w listopadzie 2009 r.), akceptuję skorygowane dane Eurostatu podane w styczniu 2014 r., dotyczące zarówno roku 2009, jak i okresu dochodzenia. Na tej podstawie konieczna jest zmiana danych liczbowych zawartych w tabelach 1 i 2 w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych ( 12 ).

45.

Dokonałam zatem ponownego przeliczenia tych danych liczbowych. W swoich obliczeniach w każdej z tabel odjęłam:

46.

W rezultacie odjęłam łączną wartość 7692830 m2 od wielkości przywozu w 2009 r. i 7702831 m2 od wielkości w okresie dochodzenia.

47.

Dostosowałam zatem dane w tabeli 2 dotyczące przywozu.

48.

Co się tyczy udziału przywozu z Chin w rynku, obliczyłam odsetek skorygowanej całkowitej wartości konsumpcji w tabeli 1, którą odzwierciedla wielkość przywozu z Chin.

49.

Poniżej przedstawię sposób, w jaki dokonałam obliczeń ceny za metr kwadratowy przywozu z Chin. Po pierwsze, z uwagi na fakt, że Bricmate nie zakwestionowała całkowitego kosztu przywozu w rozpatrywanych okresach, ustaliłam ten koszt całkowity poprzez pomnożenie ceny za metr kwadratowy w tabeli 2 przez wielkość przywozu pierwotnie podaną w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych. Następnie podzieliłam uzyskany w ten sposób koszt całkowity przez skorygowaną wielkość przywozu, aby uzyskać skorygowaną cenę za metr kwadratowy.

50.

Na koniec poprawiłam błędną, jak się wydaje, wartość indeksu dotyczącą zmiany cen w okresie od 2007 r. do 2008 r. (104 zamiast 105).

51.

Poniżej przedstawiono tabele uwzględniające korekty, w których zastosowano ten sam format ( 13 ) i ten sam stopień zaokrąglenia, jak w pierwotnych tabelach.

52.

Bricmate podnosi, że wnioski wyciągnięte w rozporządzeniu w sprawie ceł ostatecznych oparte zostały na oczywistych błędach dotyczących ustaleń faktycznych (błędach statystycznych), które doprowadziły do oczywistych błędów w ocenie. Stosując dane liczbowe dostosowane zgodnie z obliczeniami spółki ( 14 ), Bricmate wysuwa następujące twierdzenia w postępowaniu głównym:

Bricmate podważa także rzekomy związek pomiędzy zwiększeniem udziału eksporterów chińskich w rynku a spadkiem zysków przemysłu unijnego (motyw 113 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych), który zdaniem spółki stanowi oczywisty błąd w ocenie. Podkreśla ona, że:

53.

Oprócz tych błędów, Bricmate uważa, że twierdzenie zawarte w motywie 108 rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych (że „nawet jeśli ceny przywozu z Chin miały zostać skorygowane w górę, całościowy obraz szkody pozostałby taki sam i nadal obejmowałby wysokie marginesy podcięć cenowych i zaniżania cen”) stanowi oczywisty błąd w ocenie z trzech powodów:

54.

Gdyby Rada dysponowała prawidłowymi danymi, wówczas, zdaniem Bricmate, nie mogłaby wyciągnąć wniosku, że przywóz z Chin był istotną przyczyną szkody poniesionej przez przemysł unijny.

55.

Rada wskazuje, że Bricmate nie podała w wątpliwość prawidłowości danych Eurostatu przed wystosowaniem odpowiedzi na dokument zawierający ustalenia ogólne w dniu 15 lipca 2011 r. (odnośnie do pierwszego błędu) lub przed rozpoczęciem postępowania przed sądem krajowym (w odniesieniu do rozbieżności danych liczbowych dla Hiszpanii). Pozostali importerzy wprawdzie podnieśli pierwszą z kwestii, ale nie wskazali odpowiedniego kodu CN w sposób wystarczający do tego, aby rzekomy błąd mógł zostać rozpatrzony. Co się tyczy rozbieżności danych liczbowych dla Hiszpanii za listopad 2009 r., instytucje miały obowiązek stosowania oficjalnych danych Eurostatu jako punkt wyjścia; dane te nie zostały zmienione, ponieważ Eurostat opiera się na danych zgromadzonych przez władze krajowe; dane hiszpańskie nie zostały zmienione, a pierwsze oficjalne potwierdzenie, że wystąpił błąd miało miejsce po przyjęciu rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych.

56.

Jednakże nawet gdyby wykorzystano dane Bricmate, wnioski byłyby takie same. Po pierwsze, ocena została dokonana w oparciu o szereg różnych wskaźników, z których żadnego nie można uznać za decydujący (art. 3 ust. 3 i 5 rozporządzenia podstawowego). W przypadku rozpatrywania wszystkich wskaźników łącznie, wynik nadal jest jasny, nawet jeżeli mniej wyraźny w sytuacji dostosowania danych Eurostatu: nadal można zaobserwować wysokie marginesy podcięć cenowych; większość czynników dotyczących szkody i wskaźników makroekonomicznych pozostaje nienaruszona, tak samo, jak zweryfikowane dane mikroekonomiczne pochodzące od objętych próbą producentów unijnych; przy czym ocena szkody i marginesów dumpingu nie opierała się na danych Eurostatu. W każdym razie, dostosowania do danych Eurostatu były albo nieistotne albo pozostały bez wpływu na wnioski dotyczące udziału w rynku lub różnicy cen. Ponadto instytucje dokonywały dynamicznej oceny wszystkich czynników dotyczących szkody przez cały badany okres.

57.

Komisja przyznaje, że dane liczbowe dotyczące przywozu, do których odnosi się Bricmate, są nieprawidłowe, ale twierdzi, że nie było to tak oczywiste w momencie przyjęcia rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych i rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych, a zatem nie może być mowy o oczywistym błędzie w ocenie. Podobnie, jak Rada, Komisja podnosi, że oceny dokonywane były w oparciu o szerokie spektrum czynników, nie tylko dane Eurostatu, a także że wnioski nie różniłyby się nawet wówczas, gdyby dostosowano dane.

58.

W zakresie, w jakim rozporządzenie w sprawie ceł ostatecznych zostało przyjęte w oparciu o błędne dane, były to błędy w ustaleniach faktycznych. Bricmate jest zdania, że rzeczone błędy w ustaleniach faktycznych były zarówno poważne, jak i oczywiste, będąc źródłem oczywistych błędów w ocenie wpływających, po części, na wnioski dotyczące szkody w przemyśle unijnym oraz, przede wszystkim, wnioski dotyczące związku przyczynowego pomiędzy przywozem z Chin a wspomnianą szkodą, a także że te dwa rodzaje błędów, rozpatrywane łącznie, stanowią przesłankę dla stwierdzenia nieważności spornego rozporządzenia.

59.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem instytucje Unii dysponują szerokim zakresem swobodnego uznania w szczególności w dziedzinie środków antydumpingowych ze względu na złożoność sytuacji gospodarczych, politycznych i prawnych, których oceny muszą dokonać. „Jeżeli chodzi o kontrolę sądową takiej oceny, to musi ona ograniczać się do weryfikacji poszanowania zasad proceduralnych, prawidłowości ustaleń okoliczności faktycznych będących podstawą zaskarżonych decyzji, braku oczywistych błędów w ocenie tych okoliczności faktycznych oraz braku nadużycia władzy” ( 16 ).

60.

Jednakże w niniejszym przypadku nie mamy do czynienia z kwestią braku przestrzegania zasad proceduralnych, a także nic nie wskazuje na jakiekolwiek nadużycie władzy. Przyjęto, że doszło do pewnych błędów w ustaleniach faktycznych. Źródłem wszystkich zarzucanych błędów w ocenie są właśnie te błędy faktyczne, a nie błędna ocena faktów, które pierwotnie stwierdzono w sposób prawidłowy.

61.

W tym kontekście uważam, że samo istnienie błędów faktycznych, niezależnie od tego jak bardzo oczywistych – nie powinno samo w sobie powodować automatycznego stwierdzenia nieważności rozporządzenia antydumpingowego. Istotne znaczenie ma nie oczywisty charakter błędów, ale to, czy błędy te miały taki charaker, który mógł spowodować, że nie jest pewne czy Rada wyciągnęłaby takie same wnioski, gdyby dysponowała prawidłowymi danymi ( 17 ).

62.

Niemniej jednak pragnę zauważyć, że błędne dane liczbowe dotyczące przywozu do Hiszpanii pokazują wielkość w metrach kwadratowych za listopad 2009 r. jako niemal 100 razy większą niż za październik i niemal 70 razy większą niż wielkość za grudzień, chociaż wielkość w kilogramach i wartość w euro utrzymują się na mniej więcej stałym poziomie w rozpatrywanym okresie. Ponadto dane liczbowe dotyczące wielkości w kilogramach i wartości w euro są spójne przez trzy miesiące, a dane dotyczące wielkości w metrach kwadratowych są spójne w okresie od października do grudnia. Dlatego też, moim zdaniem, powinno być oczywiste dla każdego, kto spojrzy na te dane, że istniało duże prawdopodobieństwo błędu i konieczna była weryfikacja. W tym względzie Komisja wyjaśniła podczas rozprawy, że anomalia nie była widoczna zanim dostępne stały się miesięczne dane dotyczące przywozu do Hiszpanii w odniesieniu do poszczególnych kodów CN, że departament prowadzący dochodzenie w sprawie dumpingu nie otrzymał tak szczegółowych danych zanim na późniejszym etapie dochodzenia nie przekazano ostrzeżenia o rozbieżności, a po ich otrzymaniu sprawdzono, czy w jakikolwiek sposób wpłynęły one na analizę, zgodnie z motywem 108 rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych.

63.

W tych okolicznościach uważam, że nie należy nadmiernie krytykować Komisji za brak wykrycia błędu na wcześniejszym etapie.

64.

Kolejnym aspektem dyskusji, który uważam za nieistotny, jest fakt, że Bricmate wskazała najistotniejsze błędy statystyczne dopiero po zakończeniu dochodzenia antydumpingowego. Jest to wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez sąd krajowy i jedyną kwestią do rozpatrzenia jest to, czy sporne rozporządzenie faktycznie obarczone jest jakąkolwiek wadą. Nie istnieje żaden wymóg proceduralny, zgodnie z którym o tego rodzaju wadzie należało poinformować instytucje w określonym terminie.

65.

Przejdę zatem do sedna problemu: w jakim zakresie wykorzystanie prawidłowych danych wpłynęłoby na ocenę dumpingu? Uważam, że w odpowiedzi na to pytanie użyteczne będzie zestawienie istotnych danych z tabel 1, 2 i 11 w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych (w tym dane, które nie były kwestionowane oraz dane skorygowane) w jednej tabeli, dodając określone wiersze„indeks” oraz „zmiana z roku na rok”, aby ułatwić porównanie, przy czym punktem wyjściowym dla indeksu zawsze jest wartość 100 dla roku kalendarzowego 2007 (chociaż odczytując wyrażenie „zmiana z roku na rok”, pozostaje zastrzeżenie, że rok kalendarzowy 2009 i okres dochodzenia – od dnia 1 kwietnia 2009 r. do dnia 31 marca 2010 r. – w znacznej mierze pokrywają się):

66.

Na tej podstawie uważam, że twierdzenia Bricmate, określone w pkt 55 powyżej, są w części prawidłowe:

67.

Zarówno Rada, jak i Komisja podnoszą co do istoty, że Komisja zbadała wszystkie rozbieżności (i nie widzę powodu, aby podawać w wątpliwość to twierdzenie, powtórzone także w dokumencie zawierającym ustalenia ogólne oraz w rozporządzeniu w sprawie ceł ostatecznych) i uznała je za niewystarczające, rozpatrywane łącznie ze wszystkimi innymi czynnikami gospodarczymi w celu zestawienia ich w sposób wyważony, aby wpłynęły na ocenę szkody lub związku przyczynowego. Uważają one, że chociaż niektóre trendy były mniej wyraźne, niż wskazano w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych, całościowy obraz pozostał niezmieniony i nadal uzasadniał wyciągnięte wnioski.

68.

Wydaje mi się, że różnice wskazane w ppkt (ii) i (iv) powyżej można pominąć jako nieistotne.

69.

Co się tyczy pozostałych punktów, uważam, że:

70.

W tych okolicznościach przychylę się do stanowiska Rady i Komisji, zgodnie z którym błędy statystyczne nie miały charakteru błędów uzasadniających podanie w wątpliwość wniosków wyciągniętych w spornym rozporządzeniu. Nawet gdyby wielkość, cena i udział rynkowy przywozu z Chin odzwierciedlały ogólne trendy w Unii bardziej, niż wskazują na to oficjalne statystyki faktycznie wykorzystane w rozporządzeniach, nadal można wyraźnie wskazać, że przemysł unijny doznał szkody w przywozie oraz że istniał związek przyczynowy pomiędzy przywozem z Chin a rzeczoną szkodą.

71.

Istotnie samo wystąpienie szkody nie wystarcza, aby uzasadnić wprowadzenie środków antydumpingowych. Zgodnie z art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego należy wykazać, że ustalone wielkości lub poziomy cen wywierają wpływ na przemysł unijny oraz że wpływ ten można uznać za „istotny”.

72.

Jednakże zgodnie z utrwalonym orzecznictwem tego rodzaju kwestie mieszczą się w szerokim zakresie swobodnego uznania instytucji w ramach oceny złożonych sytuacji gospodarczych i politycznych, a kontrola Trybunału musi się zatem ograniczyć do weryfikacji braku oczywistych błędów w ocenie ( 18 ).

73.

W niniejszej sprawie, w szczególności, przywóz z Chin wyceniono na mniej niż 60% cen przemysłu unijnego, przy czym odnotował on wzrost zarówno jako część sprzedaży na rynku unijnym, jak i jako część łącznego przywozu do Unii. Ponadto błędy w ustaleniach faktycznych, o których wspomniałam w pkt 69 i 69 powyżej nie wydają się tak ważne, aby dowodzić, że na podstawie skorygowanych danych instytucje powinny były wyciągnąć inne wnioski, niż te wyciągnięte w oparciu o błędne dane liczbowe. Wreszcie wskazane błędy w ustaleniach faktycznych pozostają bez wpływu na większość czynników, które uwzględniła Komisja, dokonując oceny szkody (na przykład zmiany w zakresie zatrudnienia i wydajności w rozpatrywanym okresie, bądź wzrost zapasów w przemyśle unijnym).

74.

Wydaje mi się zatem, że nie znajduje uzasadnienia twierdzenie, że wnioski wyciągnięte przez instytucje w przedmiocie istnienia i zakresu dumpingu, jak również istnienia oraz istotnego charakteru szkody w przemyśle unijnym były w sposób oczywisty (lub w ogóle niekoniecznie) błędne, nawet jeżeli szereg szczegółowych okoliczności faktycznych, na których się opierały zawierał błędy.

75.

Te same rozważania doprowadziły mnie także do odrzucenia dalszych uwag Bricmate wskazanych w pkt 53 powyżej, w których zarzuca się błąd w ocenie w motywie 108 rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych.

76.

W drugiej części swojego zarzutu pierwszego w postępowaniu głównym Bricmate podniosła, że instytucje uchybiły obowiązkowi dochowania należytej staranności i nie uwzględniły art. 3 ust. 2 i 6 rozporządzenia podstawowego i w związku z tym Bricmate (a także inne podmioty gospodarcze, które współpracowały w trakcie dochodzenia) zwróciła uwagę Komisji na fakt, że dane statystyczne Eurostat wydają się nieprawidłowe, ale instytucje nie zbadały ani nie skorygowały tego błędu.

77.

Bricmate twierdzi, że instytucje nie zbadały ani nie skorygowały błędu – wbrew wymogom określonym w art. 3 ust. 2 i 6 rozporządzenia podstawowego. Motyw 108 rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych pokazuje, że instytucje uchybiły swoim obowiązkom w tym względzie. Bricmate powołuje tu utrwalone orzecznictwo, zgodnie z którym do sądów Unii należy upewnienie się, że instytucje uwzględniły wszystkie istotne okoliczności i oceniły dowody zawarte w aktach sprawy z [wymaganą] starannością ( 19 ).

78.

Bricmate podkreśla także, z jaką łatwością możliwe było stwierdzenie błędu w danych liczbowych dotyczących przywozu do Hiszpanii w listopadzie 2009 r. i powołuje wyrok GLS: „Jak wskazał [rzecznik generalny Y. Bot] w pkt 101 i 102 opinii, Komisja ma obowiązek zbadania z urzędu wszystkich istotnych dostępnych informacji, ponieważ jej rolą przy prowadzeniu postępowania antydumpingowego nie jest bycie arbitrem, którego kompetencje ograniczałyby się do rozstrzygania wyłącznie na podstawie informacji i dowodów przedstawionych przez strony. W tym zakresie należy wskazać, że art. 6 ust. 3 i 4 rozporządzenia podstawowego upoważnia Komisję do zwracania się do państw członkowskich o przekazywanie jej informacji oraz do dokonywania wszelkich koniecznych badań i kontroli” ( 20 ). Uchybienia są szczególnie poważne w niniejszej sprawie, ponieważ kilka podmiotów gospodarczych zwróciło uwagę na zniekształcone dane, a także ze względu na fakt, iż Eurostat jest częścią Komisji.

79.

Zarówno Rada, jak i Komisja twierdzą, że argumenty Bricmate są bezzasadne. Dane liczbowe dokładnie zbadano; Komisja zweryfikowała, czy wnioski dotyczące szkody i związku przyczynowego uległyby zmianie, gdyby dostosowano dane liczbowe Eurostatu (nawet jeżeli nie mogły one faktycznie zostać dostosowane w odpowiednim czasie) i stanęła na stanowisku, że wnioski nie różniłyby się. Wszystkie wnioski wyciągnięto na podstawie obiektywnych okoliczności faktycznych, rozpatrywanych całościowo, a nie wyłącznie w oparciu o dane liczbowe Eurostatu, jak zarzuciła spółka Bricmate.

80.

Wydaje mi się, że wnioski dotyczące drugiej części zarzutu muszą pokrywać się z tymi odnoszącymi się do części pierwszej.

81.

Gdyby doszło do stwierdzenia nieważności rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych, ponieważ, w oparciu o skorygowane dane liczbowe, instytucje nie mogłyby wyciągnąć takich wniosków, jakie wyciągnęły, nie byłoby przekonującego powodu, aby podejmować dalsze kroki i rozpatrywać kwestię obowiązku dochowania staranności czy zgodności z art. 3 ust. 2 i 6 rozporządzenia podstawowego.

82.

Niemniej jednak zbadałam te dane liczbowe i uważam, że instytucje mogły w sposób uzasadniony dojść do takich wniosków. W związku z tym siła argumentów Bricmate przedstawionych w drugiej części zarzutu wydaje się słabnąć. Chociaż należy wziąć pod uwagę, że błąd w hiszpańskich danych statystycznych za listopad 2009 r. powinien był być od początku oczywisty, faktem jest, że władze hiszpańskie nie dokonały korekty w odpowiednim terminie oraz że w kompetencji Komisji nie leżało poprawienie samego błędu, niemniej jednak (co istotne) Komisja dokonała oceny, czy ujawnione rozbieżności mogły wpłynąć na wyciągnięte wnioski.

83.

W zarzucie drugim podniesionym w postępowaniu głównym Bricmate stwierdziła, że Komisja uchybiła ciążącemu na niej obowiązkowi uzasadnienia, nie uwzględniła jej prawa do obrony oraz uchybiła art. 17 rozporządzenia podstawowego ze względu na to, że nie wzięła pod uwagę argumentów przedstawionych przez Bricmate, działającej w charakterze wybranego niezależnego importera, dotyczących różnic w procesie produkcyjnym, jakie istnieją między chińskimi i europejskimi wytwórcami płytek oraz dostawy płytek na rynek Unii.

84.

Bricmate podkreśla, że jako część dobranej próby importerów niepowiązanych wskazała siedem rodzajów płytek, których nie jest ona w stanie uzyskać w Unii ze względu na proces cięcia i zwróciła uwagę na fakt, że zastosowane numery PCN i obliczenia szkody nie uwzględniają tych różnic. Dostosowanie pociągałoby za sobą zmniejszenie marginesu szkody. Ponadto przemysł unijny nie jest w stanie dostarczyć płytek w małym rozmiarze. Ta informacja nie została jednak uwzględniona, a opinii spółki Bricmate nie potraktowano jako wyrazu stanowiska innych, niedobranych do próby importerów, lecz odrzucono je poprzez odniesienie do innych informacji. Spółka powołuje wyrok Gul Ahmed ( 21 ): „w sytuacji gdy kontrola wyrywkowa przeprowadzana jest zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego, instytucje Unii muszą, co do zasady, wziąć pod uwagę dane dotyczące wywozu odnoszące się do wszystkich przedsiębiorstw tworzących próbę”; to samo powinno mieć zastosowanie w sytuacji, gdy kontrola wyrywkowa dotyczy niezależnych importerów. Nieuwzględnienie informacji przekazanych przez Bricmate wiązało się z uchybieniem obowiązkowi uzasadnienia.

85.

Ponadto Komisja postąpiła niezgodnie z art. 20 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, zaniedbując obowiązek poinformowania spółki Bricmate o „najważniejszych ustaleniach i faktach”, w oparciu o które wprowadzono środki tymczasowe. Oddalając argument Bricmate dotyczący niedoboru płytek o mniejszych rozmiarach poprzez odniesienie do innych informacji, Komisja uchybiła obowiązkowi uzasadnienia i naruszyła prawo Bricmate do obrony: nie wskazano, jakie inne informacje wykorzystano, a odpowiedź otrzymano dopiero w dniu 27 lipca 2011 r., a zatem zbyt późno, aby Bricmate miała szansę zdobycia większej liczby dowodów.

86.

Wreszcie Komisja, twierdząc, iż nie otrzymała żadnych danych świadczących o „ryzyku braków w dostawach” płytek, całkowicie pominęła dowody przedstawione jej przez Bricmate w dniu 15 kwietnia 2011 r. Informacje pochodzące od wszystkich importerów z wyłonionej grupy powinny zostać uwzględnione. Skoro Bricmate znajdowała się w tej grupie, pochodząca od niej informacja winna zostać uznana za reprezentatywną dla innych, niewybranych do tej grupy, małych i średnich przedsiębiorstw. Z tego względu należało uwzględnić dostarczoną przez spółkę Bricmate informację jako dowód na to, że środki antydumpingowe doprowadzą do poważnego deficytu podaży dla małych i średnich przedsiębiorstw, którego nie będzie można pokryć wyrobami przemysłu Unii lub też pochodzącymi z krajów trzecich ze względu na niedostępność tam procesu cięcia oraz niewielką skalę zamawianych ilości. Komisja naruszyła zatem ustanowione w art. 17 rozporządzenia podstawowego zasady wyłaniania grupy do kontroli wyrywkowej i dokonała oczywiście błędnej oceny.

87.

Rada podnosi, po pierwsze, że informacji Bricmate nie zignorowano, ale Komisja stwierdziła, że rodzaje płytek, których nie można było znaleźć w Unii były dostępne u producentów z szeregu państw trzecich poza Chinami. Taka odpowiedź została przekazana Bricmate i odniesienie do niej znajduje się zarówno w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych, jak i w rozporządzeniu w sprawie ceł ostatecznych, a rozmaite źródła podano nawet w postanowieniu Sądu ( 22 ). Czterej pozostali importerzy dobrani do próby stwierdzili, że mogli zmienić źródła dostaw.

88.

Po drugie, instytucje dokładnie zbadały zarzuty Bricmate dotyczące różnicy w procesach produkcji i wyjaśniły, zarówno Bricmate, jak i w dwóch rozporządzeniach, dlaczego zarzuty te uznaje się za bezzasadne. Komisja odniosła się do wszystkich argumentów Bricmate w zakresie, w jakim były one istotne dla dochodzenia. Stwierdzenie naruszenia praw Bricmate do obrony byłoby możliwe jedynie wtedy, gdy, po pierwsze, zaistniała nieprawidłowość proceduralna i, po drugie, istniała możliwość, że z powodu tej nieprawidłowości postępowanie administracyjne mogłoby doprowadzić do innego wyniku ( 23 ).

89.

Wreszcie wszystkie uwagi Bricmate zbadano w trakcie dochodzenia i porównano z uwagami przedłożonymi przez pozostałych importerów w grupie i wszystkim uwagom przypisano jednakową wagę.

90.

Komisja twierdzi, że uwzględniła wszystkie uwagi Bricmate, ale wyciągnęła inne wnioski. Odnosi się szczegółowo do rozmaitych pism i motywów zawierających odpowiedzi na rzeczone uwagi oraz wskazuje, że Sąd orzekł, iż nie znajdują uzasadnienia twierdzenia Bricmate, że wprowadzenie ceł antydumpingowych, obejmujących jedynie przywóz spornych produktów z Chin, z pewnością niosło ze sobą poważne konsekwencje dla działalności gospodarczej spółki ( 24 ).

91.

Argumenty Bricmate dotyczą rzekomego nieuwzględnienia uwag spółki przez Komisję, a zasadniczo, twierdzeń spółki, że niektórych rodzajów płytek, charakteryzujących się określoną jakością i metodą cięcia, nie można było uzyskać ze źródeł innych niż Chiny. W konsekwencji, zdaniem Bricmate, uzasadnienie w rozporządzeniu w sprawie ceł ostatecznych było niewłaściwe, a Komisja ani nie uzasadniła odpowiednio statusu Bricmate jako importera dobranego do próby zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego, ani nie ujawniła szczegółowych informacji, na których opierają się istotne przesłanki do wprowadzenia środków antydumpingowych, z naruszeniem art. 20 ust. 1 tego rozporządzenia. Odpowiedź instytucji sprowadza się co do istoty do stwierdzenia, że uwagi zostały uwzględnione, ale wyciągnięte w następstwie badania wnioski nie pokrywały się z wnioskami Bricmate oraz że przedstawiono odniesienia do poszczególnych uwag.

92.

Argumenty podniesione przez Bricmate są moim zdaniem nieprzekonujące, biorąc pod uwagę, że mają za przedmiot to, czy uwagi spółki zostały uwzględnione, a nie to, czy zostały uwzględnione w sposób odpowiedni.

93.

Według mnie, z korespondencji i motywów wyszczególnionych w pkt 10, 13, 20–25 i 30 powyżej jasno wynika, że w pierwszej kolejności Komisja, a następnie Rada, rozważyła uwagi przedstawione przez Bricmate (najwyraźniej łącznie z uwagami o podobnym charakterze, otrzymanymi od przynajmniej jednej z pozostałych zainteresowanych stron).

94.

Oczywiście sytuacja, w której w trakcie dochodzenia antydumpingowego od instytucji wymaga się indywidualnej odpowiedzi na każdy punkt szczegółowo przedstawiony przez każdą zainteresowaną stronę, wiązałaby się z nadmiernym obciążeniem nakładanym na instytucje (w szczególności na Komisję). Istotne jest to, aby dana strona otrzymała wystarczająco wyczerpującą odpowiedź, umożliwiającą jej zrozumienie, że przedstawione przez stronę kwestie zostały rozpatrzone, że przyjęto określone stanowisko i stanowisko to opiera się na możliwych do określenia przesłankach. Strona może następnie (jeśli chce) zakwestionować odpowiedniość sposobu, w jaki rozpatrzone zostały jej uwagi.

95.

Wydaje mi się, że te wymogi zostały spełnione w niniejszej sprawie.

96.

W świetle wszystkich powyższych rozważań jestem zdania, że Trybunał powinien odpowiedzieć na pytanie przedstawione przez Förvaltningsrätten i Malmö w ten sposób, że rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 917/2011 z dnia 12 września 2011 r. nakładające ostateczne cło antydumpingowe i stanowiące o ostatecznym pobraniu tymczasowego cła nałożonego na przywóz płytek ceramicznych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej nie jest nieważne w świetle powodów podniesionych we wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym.