1

W odwołaniu Fédération internationale de football association (Międzynarodowa Federacja Piłki Nożnej, zwana dalej „Fifą”) wnosi o uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 17 lutego 2011 r. w sprawie T-385/07 Fifa przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II-205 (zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”), którym Sąd oddalił żądanie stwierdzenia nieważności części decyzji Komisji 2007/479/WE z dnia 25 czerwca 2007 r. w sprawie zgodności z prawem wspólnotowym przepisów wydanych przez Królestwo Belgii na mocy art. 3a ust. 1 dyrektywy Rady 89/552/EWG w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej (Dz.U. L 180, s. 24) (zwanej dalej „sporną decyzją”).

2

Dyrektywa Rady 89/552/EWG z dnia 3 października 1989 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej (Dz.U. L 298, s. 23), zmieniona dyrektywą 97/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 czerwca 1997 r. (Dz.U. L 202, s. 60) (zwana dalej „dyrektywą 89/552”), zawierała dodany przez tę drugą dyrektywę art. 3a, który stanowił:

„1.   Każde państwo członkowskie może, zgodnie z prawem wspólnotowym, podjąć środki zapewniające, aby nadawcy telewizyjni podlegający jego kompetencji nie transmitowali na prawach wyłączności wydarzeń uznawanych przez te państwa członkowskie za mające doniosłe znaczenie dla społeczeństwa w sposób pozbawiający poważną część widowni w tym państwie członkowskim możliwości oglądania tych wydarzeń w bezpośrednim przekazie lub w retransmisji w ogólnie dostępnej telewizji. Z tego względu zainteresowane państwo członkowskie sporządza wykaz określonych wydarzeń, krajowych lub nie, które uznaje za mające doniosłe znaczenie dla społeczeństwa. Sporządza ten wykaz w jawny i przejrzysty sposób, w stosownym i właściwym czasie. Równocześnie zainteresowane państwo członkowskie określa również, czy wydarzenia te powinny być dostępne w całości czy częściowo, w bezpośrednim przekazie lub, tam gdzie to konieczne lub stosowne z obiektywnych względów interesu publicznego, w całości lub częściowo retransmitowane.

2.   Państwa członkowskie zawiadamiają bezzwłocznie Komisję o każdym środku podjętym lub który ma być podjęty na mocy ust. 1. W terminie trzech miesięcy od zawiadomienia Komisja sprawdza, czy środki te są zgodne z prawem wspólnotowym, i powiadamia inne państwa członkowskie. Komisja zasięga opinii komitetu ustanowionego na mocy art. 23a i niezwłocznie publikuje w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich podjęte środki oraz, co najmniej raz w roku, skonsolidowany wykaz środków podjętych przez państwa członkowskie.

3.   Państwa członkowskie zapewniają, poprzez odpowiednie środki w ramach swoich ustawodawstw, aby nadawcy telewizyjni podlegający ich jurysdykcji nie wykorzystywali praw wyłączności, nabytych przez nich po dacie opublikowania niniejszej dyrektywy, w sposób pozbawiający znaczną część widowni innego państwa członkowskiego możliwości oglądania wydarzeń, które to inne państwo członkowskie uznało zgodnie z poprzednimi ustępami, w całości lub częściowo w bezpośrednim przekazie lub, tam gdzie to konieczne lub stosowne z obiektywnych względów interesu publicznego, całościowej lub częściowej retransmisji, w telewizji ogólnie dostępnej, jak określiło to inne państwo członkowskie zgodnie z ust. 1”.

3

Motywy 18–22 dyrektywy 97/36 brzmiały następująco:

4

Okoliczności powstania sporu zostały przedstawione w pkt 5–17 zaskarżonego wyroku w następujący sposób:

5

W dniu 25 czerwca 2007 r. Komisja wydała sporną decyzję, której art. 1 stanowi, że „[ś]rodki przyjęte zgodnie z art. 3a ust. 1 dyrektywy [89/552], o których [Królestwo Belgii] powiadomił[o] Komisję w dniu 10 grudnia 2003 r., opublikowane Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej C 158 z dnia 29 czerwca 2005 r., są zgodne z prawem wspólnotowym”.

6

Motywy 3–6, 8, 16–18 i 22 spornej decyzji mają następujące brzmienie:

[...]

[...]

[...]

7

Fifa wniosła do Sądu skargę na sporną decyzję ze względu na to, że w akcie tym Komisja zaakceptowała zakwalifikowanie całego turnieju finałowego mistrzostw świata jako wydarzenia o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa, a tym samym zgodziła się na umieszczenie wszystkich meczów tego turnieju w wykazie wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa, sporządzonym przez władze Królestwa Belgii. Według Fify państwo to mogło uznać za takie wydarzenie jedynie mecze zwane „pierwszorzędnymi” lub „galowymi”, czyli finał, półfinały i mecze z udziałem drużyny narodowej tego państwa (zwane dalej „meczami galowymi”). Wykaz ten nie powinien zatem zawierać innych meczów mistrzostw świata (zwanych dalej „meczami niegalowymi”).

8

Na poparcie skargi o stwierdzenie nieważności części spornej decyzji Fifa podniosła sześć zarzutów. Dotyczyły one, po pierwsze, naruszenia art. 3a ust. 2 dyrektywy 89/552 polegającego na tym, że Komisja błędnie uznała, iż belgijskie przepisy są zgodne z art. 49 WE, po drugie, naruszenia tego ostatniego artykułu, po trzecie, naruszenia art. 3a ust. 2 dyrektywy 89/552 polegającego na tym, że Komisja błędnie uznała, iż belgijskie przepisy są zgodne z art. 43 WE, po czwarte, naruszenia art. 3a ust. 2 dyrektywy 89/552 polegającego na tym, że Komisja błędnie przyznała, iż belgijskie przepisy nie naruszają prawa własności Fify, po piąte, naruszenia art. 3a ust. 2 dyrektywy 89/552 polegającego na tym, że Komisja błędnie uznała, iż procedura, w ramach której wydano belgijskie przepisy, była jasna i przejrzysta, a po szóste, braku uzasadnienia spornej decyzji.

9

Zaskarżonym wyrokiem Sąd oddalił każdy z sześciu zarzutów podniesionych na poparcie skargi Fify i oddalił tę skargę w całości.

10

Sąd oddalił także złożony przez Fifę wniosek o zastosowanie środków organizacji postępowania, w którym domagała się ona, aby Sąd wezwał Komisję do przedstawienia szeregu dokumentów.

11

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że w art. 3a ust. 1 dyrektywy 89/552 prawodawca Unii upoważnił państwa członkowskie do uznania określonych wydarzeń za wydarzenia o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa danego państwa członkowskiego (zwane dalej „wydarzeniami o doniosłym znaczeniu”), a także dopuścił wyraźnie, w ramach przyznanego mu przez traktat zakresu uznania, przeszkody w swobodzie świadczenia usług, w swobodzie przedsiębiorczości, w swobodzie konkurencji oraz w prawie własności, będące nieuchronną konsekwencją wyznaczenia takich wydarzeń. Jak wynika z motywu 18 dyrektywy 97/36, prawodawca uznał, że przeszkody takie są usprawiedliwione celem, jakim jest ochrona prawa do informacji i zapewnienie szerokiego dostępu widowni do telewizyjnej relacji tych wydarzeń.

12

Zgodność z prawem realizacji tego celu została już zresztą uznana przez Trybunał, który wskazał, że transmitowanie na zasadach wyłączności wydarzeń budzących duże zainteresowanie publiczności może prowadzić do znacznego ograniczenia dostępu odbiorców do informacji o tych wydarzeniach. Tymczasem w demokratycznym i pluralistycznym społeczeństwie prawo do informacji o szczególnym znaczeniu jest jeszcze bardziej oczywiste w wypadku takich wydarzeń (zob. wyrok z dnia 22 stycznia 2013 r. w sprawie C‑283/11 Sky Österreich, pkt 51, 52).

13

W drugiej kolejności należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 3a ust. 1 dyrektywy 89/552 określenie wydarzeń o doniosłym znaczeniu leży w gestii państw członkowskich, które dysponują w tym względzie znacznym zakresem uznania.

14

Zamiast dokonywania harmonizacji wykazu takich wydarzeń w dyrektywie 89/552 przyjęto bowiem założenie, że w obrębie Unii istnieją istotne różnice natury społecznej i kulturowej co do znaczenia danego wydarzenia dla szerokiej publiczności. W konsekwencji art. 3a ust. 1 tej dyrektywy przewiduje, że każde państwo członkowskie sporządza wykaz wydarzeń, które „uznaje za mające doniosłe znaczenie” dla swego społeczeństwa. W motywie 18 dyrektywy 97/36 podkreślono również znaczenie owego uprawnienia dyskrecjonalnego państw członkowskich stwierdzeniem, że „istotne” jest, aby miały one możliwość podjęcia środków mających na celu ochronę prawa do informacji i zapewnienie szerokiego dostępu widowni do telewizyjnej relacji wydarzeń krajowych lub zagranicznych o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa.

15

Znaczenie rzeczonego uprawnienia dyskrecjonalnego wynika ponadto z faktu, że dyrektywy 89/552 i 97/36 nie regulują sposobu jego wykonywania za pomocą precyzyjnego przepisu. Jedynymi kryteriami, jakie określono w tych dyrektywach, by dane państwo członkowskie mogło uznać dane wydarzenie za wydarzenie o doniosłym znaczeniu, są kryteria wspomniane w motywie 21 dyrektywy 97/36, w myśl którego powinno to być nadzwyczajne wydarzenie budzące zainteresowanie ogółu widowni w Unii lub w danym państwie członkowskim, czy też w znacznej części danego państwa członkowskiego, i zorganizowane z wyprzedzeniem przez organizatora, który jest zgodnie z prawem upoważniony do sprzedaży praw dotyczących tego wydarzenia.

16

Z uwagi na fakt, że kryteria te są względnie nieprecyzyjne, zadaniem każdego państwa członkowskiego jest ich skonkretyzowanie i ocena zainteresowania, jakie dane wydarzenia budzą wśród ogółu widowni, w świetle konkretnych uwarunkowań społecznych i kulturowych społeczeństwa tego państwa.

17

W trzeciej kolejności należy zaznaczyć, że na mocy art. 3a ust. 2 dyrektywy 89/552 Komisja posiada uprawnienie do kontroli zgodności z prawem przepisów krajowych kwalifikujących określone wydarzenia jako wydarzenia o doniosłym znaczeniu, które to uprawnienie umożliwia jej odrzucenie przepisów niezgodnych z prawem Unii.

18

W ramach tej kontroli Komisja zobowiązana jest w szczególności zbadać, czy spełnione są następujące warunki:

19

Oznacza to, że owo uprawnienie do kontroli jest ograniczone, a zwłaszcza w odniesieniu do badania drugiego i trzeciego z warunków wskazanych w punkcie poprzednim.

20

Z jednej strony ze znaczenia wspomnianego w pkt 13 niniejszego wyroku zakresu uznania państw członkowskich wynika bowiem, że uprawnienia kontrolne Komisji powinny ograniczać się do poszukiwania oczywistych błędów w ocenie popełnionych przez państwa członkowskie przy wyznaczaniu wydarzeń o doniosłym znaczeniu. W celu sprawdzenia, czy taki błąd w ocenie został popełniony, Komisja powinna zatem skontrolować w szczególności to, czy państwo członkowskie starannie i bezstronnie zbadało wszystkie istotne okoliczności danej sprawy, na które powołano się na poparcie wyciągniętych z nich wniosków (zob. analogicznie wyroki: z dnia 21 listopada 1991 r. w sprawie C-269/90 Technische Universität München, Rec. s. I-5469, pkt 14; z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie C-77/09 Gowan Comércio Internacional e Serviços, Zb.Orz. s. I-13533, pkt 56, 57).

21

Z drugiej strony, jeśli chodzi konkretnie o trzeci z warunków wymienionych w pkt 18 niniejszego wyroku, nie można zapominać, że uznanie w sposób zgodny z prawem danego wydarzenia za wydarzenie o doniosłym znaczeniu nieuchronnie prowadzi do powstania przeszkód w swobodnym świadczeniu usług, w swobodzie przedsiębiorczości, w swobodnej konkurencji i w prawie własności, które to przeszkody zostały przewidziane przez prawodawcę Unii i zostały przez niego uznane – jak stwierdzono w pkt 11 niniejszego wyroku – za usprawiedliwione w świetle leżącego w interesie ogólnym celu, jakim jest ochrona prawa do informacji i zapewnienie widowni szerokiego dostępu do transmisji telewizyjnych owych wydarzeń.

22

Aby zapewnić skuteczność (effet utile) art. 3a dyrektywy 89/552, należy więc stwierdzić, że jeśli określone wydarzenie zostało w zgodny z prawem sposób uznane przez dane państwo członkowskie za wydarzenie o doniosłym znaczeniu, to Komisja zobowiązana jest zbadać wyłącznie te skutki takiej kwalifikacji dla swobodnego przepływu usług, swobody przedsiębiorczości, swobodnej konkurencji i prawa własności, które wykraczają poza skutki nierozerwalnie związane z umieszczeniem tego wydarzenia w wykazie przewidzianym w art. 3a ust. 1 dyrektywy.

23

Zarzut pierwszy składa się w istocie z sześciu części. W ramach części pierwszej Fifa podnosi, że Sąd przedstawił niespójne rozumowanie w odniesieniu do rzeczywistej natury, jaką ma w jego ocenie turniej finałowy mistrzostw świata.

24

W drugiej części tego zarzutu podniesiono, że Sąd najwyraźniej prezentuje niespójne i niedające się pogodzić stanowiska, twierdząc z jednej strony, że mistrzostwa świata mają jednolity charakter jako wydarzenie, a z drugiej strony, że konkretne elementy mogą świadczyć o tym, iż tak nie jest.

25

Trzecia część tego zarzutu dotyczy pkt 95 zaskarżonego wyroku, w myśl którego państwo członkowskie nie musi zawiadamiać Komisji o szczególnych powodach uzasadniających umieszczenie w wykazie wydarzeń o doniosłym znaczeniu całego turnieju finałowego mistrzostw świata. Orzekając w ten sposób, Sąd w szczególności uniemożliwił Komisji przeprowadzenie szczegółowej kontroli i pogłębionej analizy kwestii zgodności zgłoszonych przepisów z prawem Unii.

26

W ramach czwartej części zarzutu pierwszego Fifa argumentuje, że wbrew temu, co wynika z zaskarżonego wyroku, Komisja powinna uzasadnić przed Sądem swój wniosek, że wszystkie mecze turnieju finałowego mistrzostw świata stanowią jednolite wydarzenie o doniosłym znaczeniu. A zatem zadaniem Fify ani żadnej innej zainteresowanej strony nie jest wykazywanie za pomocą konkretnych dowodów, że tak nie jest.

27

W piątej części zarzutu pierwszego Fifa podnosi, że przedstawiając argumenty, które zostały zawarte w spornej decyzji, Sąd przekroczył granice kontroli sądowej, której przeprowadzenie leży w jego gestii.

28

Według szóstej części zarzutu Sąd popełnił błąd, uznając, że Komisja w wystarczający sposób uzasadniła wpisanie całego turnieju finałowego mistrzostw świata do belgijskiego wykazu wydarzeń o doniosłym znaczeniu.

29

Komisja, Królestwo Belgii i Zjednoczone Królestwo kwestionują zasadność pierwszego zarzutu podniesionego przez Fifę na poparcie odwołania.

30

Ze względu na znaczenie, jakie dla rozumowania Sądu mają stwierdzenia zawarte w pkt 95 zaskarżonego wyroku, w pierwszej kolejności należy zbadać trzecią część pierwszego zarzutu odwołania.

31

Na wstępie należy zwrócić uwagę, że w pkt 72 zaskarżonego wyroku Sąd stwierdził, iż mistrzostwa świata są rozgrywkami, które można rozsądnie określić raczej jako jednolite wydarzenie niż jako serię pojedynczych wydarzeń, które dzielą się na mecze „pierwszorzędne” i „drugorzędne”. Ponadto, jak wynika z pkt 5 zaskarżonego wyroku, Sąd zinterpretował pojęcie „mistrzostw świata”, do którego odniesiono się w motywie 18 dyrektywy 97/36, w ten sposób, że obejmuje ono wyłącznie turniej finałowy tych rozgrywek.

32

Jednakże ani wskazany motyw, ani żaden inny fragment dyrektyw 85/552 czy 97/36 nie zawiera wskazówki, która mogłaby świadczyć o tym, że termin „mistrzostwa świata” obejmuje jedynie turniej finałowy tych rozgrywek. Tak więc termin ten powinien co do zasady obejmować również fazę początkową mistrzostw, czyli wszystkie mecze eliminacyjne. Jednakże bez wątpienia mecze eliminacyjne poprzedzające turniej finałowy generalnie nie budzą wśród ogółu widowni państwa członkowskiego zainteresowania porównywalnego z tym, które widownia ta okazuje podczas rozgrywek turnieju finałowego. Jedynie niektóre, konkretne mecze fazy eliminacyjnej, w szczególności zaś te, w których uczestniczy drużyna narodowa danego państwa członkowskiego lub inne drużyny z tej samej grupy kwalifikacyjnej, mogą bowiem budzić takie zainteresowanie.

33

Ponadto nie można racjonalnie zaprzeczyć, że znaczenie meczy „galowych” jest zazwyczaj większe niż znaczenie, które przypisuje się poprzedzającym je meczom turnieju finałowego mistrzostw świata, czyli meczom fazy rozgrywek grupowych. Nie można zatem a priori twierdzić, że znaczenie przypisywane tej ostatniej kategorii meczów jest równoważne ze znaczeniem meczów pierwszej kategorii i że wobec tego wszystkie mecze rozgrywek grupowych mogą bez żadnego rozróżnienia być uznawane za część jednolitego wydarzenia o doniosłym znaczeniu, tak samo jak mecze „galowe”. Tak więc kwalifikacja każdego z meczów jako wydarzenia o doniosłym znaczeniu może różnić się w poszczególnych państwach członkowskich.

34

Z powyższych rozważań wynika, że prawodawca Unii nie zamierzał wskazać, że „mistrzostwa świata” w rozumieniu motywu 18 dyrektywy 97/36 ograniczają się wyłącznie do turnieju finałowego i że stanowią one jednolite i niepodzielne wydarzenie. Przeciwnie, mistrzostwa świata należy uznać za wydarzenie, które zasadniczo dzieli się na różne mecze i fazy, przy czym nie wszystkie z nich muszą być kwalifikowane jako wydarzenia o doniosłym znaczeniu.

35

Należy jednak uściślić, że owa dokonana przez Sąd błędna interpretacja motywu 18 dyrektywy 97/36, a w szczególności pojęcia mistrzostw świata, nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

36

Co się tyczy przede wszystkim wyłączenia meczów eliminacyjnych z definicji mistrzostw świata, wystarczy przypomnieć, że władze belgijskie nie włączyły tych meczów do wykazu wydarzeń o doniosłym znaczeniu, a wobec tego sporna decyzja nie odnosi się do tychże meczów.

37

Następnie należy stwierdzić, że w pkt 102–108 zaskarżonego wyroku Sąd zbadał, na podstawie materiałów dostarczonych przez Fifę i przy uwzględnieniu konkretnego sposobu, w jaki mecze turnieju finałowego mistrzostw świata są postrzegane przez wspólnoty flamandzką i francuską, czy wszystkie te mecze rzeczywiście budzą wśród tej publiczności zainteresowanie wystarczające do tego, aby mogły one stanowić część wydarzenia o doniosłym znaczeniu (zob. pkt 55–57 niniejszego wyroku). Ponieważ Sąd uznał, że tak właśnie jest, miał on podstawy, by stwierdzić, że wszystkie mecze rozgrywane w ramach turnieju finałowego mistrzostw świata mogły być uznawane we wspólnotach flamandzkiej i francuskiej za jednolite wydarzenie o doniosłym znaczeniu. W istocie ocena Sądu jest zatem zgodna z tą, która wynika z pkt 34 niniejszego wyroku.

38

Z motywów wskazanych w pkt 66 niniejszego wyroku wynika wreszcie, że błędna interpretacja motywu 18 dyrektywy 97/36 nie miała wpływu na wniosek Sądu, iż uzasadnienie spornej decyzji spełniało wymogi określone w art. 253 WE.

39

W tym stanie rzeczy, posługując się rozumowaniem przedstawionym w pkt 31 powyżej, Sąd sformułował przedstawiony w pkt 95 zaskarżonego wyroku wniosek, że żadne państwo członkowskie nie jest zobowiązane do informowania Komisji o konkretnych powodach, dla których turniej finałowy mistrzostw świata został w całości uznany przez dane państwo członkowskie za jednolite wydarzenie o doniosłym znaczeniu.

40

Ponieważ jednak cały turniej finałowy mistrzostw świata nie może zostać skutecznie wpisany do wykazu wydarzeń o doniosłym znaczeniu bez względu na poziom zainteresowania, jaki rozgrywki te budzą w danym państwie członkowskim, państwo to nie jest zwolnione z ciążącego na nim obowiązku poinformowania Komisji o względach, które pozwalają uznać, że w konkretnym kontekście społecznym tego państwa turniej finałowy mistrzostw świata stanowi jednolite wydarzenie, które w całości należy uznać za wydarzenie o doniosłym znaczeniu dla jego społeczeństwa, a nie za zbiór odrębnych wydarzeń podzielonych na mecze budzące zainteresowanie o różnym natężeniu.

41

W pkt 95 zaskarżonego wyroku Sąd naruszył zatem prawo, orzekając, że Komisja nie może uznać, by włączenie meczów turnieju finałowego mistrzostw świata do wykazu wydarzeń stanowiło naruszenie prawa Unii na tej podstawie, że zainteresowane państwo członkowskie nie zawiadomiło Komisji o szczególnych powodach uzasadniających doniosłość tego wydarzenia dla swego społeczeństwa.

42

W tych okolicznościach należy zbadać, czy z uwagi na to naruszenie prawa zaskarżony wyrok powinien zostać uchylony.

43

Z orzecznictwa Trybunału wynika w tym względzie, że naruszenie prawa, którego dopuścił się Sąd, nie może prowadzić do uchylenia zaskarżonego wyroku, jeśli jego sentencja jest zasadna w świetle innych względów prawnych (zob. podobnie wyroki: z dnia 2 kwietnia 1998 r. w sprawie C-367/95 P Komisja przeciwko Sytraval i Brink’s France, Rec. s. I-1719, pkt 47; a także z dnia 29 marca 2011 r. w sprawie C-352/09 P ThyssenKrupp Nirosta przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I-2359, pkt 136).

44

W niniejszej sprawie należy w pierwszej kolejności zaznaczyć, że aby Komisja mogła wykonać swe uprawnienia kontrolne, uzasadnienie, które skłoniło państwo członkowskie do uznania danego wydarzenia za wydarzenie o doniosłym znaczeniu, może być zwięzłe, pod warunkiem że jest ono adekwatne. Nie można zatem wymagać w szczególności, aby już na etapie zgłaszania spornych środków państwo członkowskie przedstawiło szczegółowe dane i obliczenia w odniesieniu do każdego elementu lub każdej części wydarzenia będącego przedmiotem zgłoszenia Komisji.

45

W tym względzie jeżeli Komisja w świetle dostępnych jej informacji ma wątpliwości co do tego, czy dane wydarzenie należy uznać za wydarzenie o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa, to powinna ona zwrócić się o wyjaśnienia do państwa członkowskiego, które dokonało takiej kwalifikacji (zob. analogicznie wyrok z dnia 29 marca 2012 r. w sprawie C‑505/09 P Komisja przeciwko Estonii, pkt 67).

46

W niniejszej sprawie ze zgłoszenia skierowanego do Komisji przez Królestwo Belgii w dniu 10 grudnia 2003 r., o którym wspomniano w motywie 1 spornej decyzji i które załączono do złożonej w Sądzie odpowiedzi na skargę, wynika, że rząd flamandzki uznał całość meczów turnieju finałowego mistrzostw świata za wydarzenie o doniosłym znaczeniu ze względu na to, iż wszystkie te mecze były tradycyjnie transmitowane na kanałach ogólnodostępnych i cieszyły się bardzo wysokim poziomem oglądalności. Przykładowo w zgłoszeniu tym wskazano, że poziom oglądalności transmisji obejmujących różne mecze turnieju finałowego mistrzostw świata w 2002 r. wynosił we wspólnocie flamandzkiej od 1,8 do 9,9%, co oznacza, że transmisje te oglądało od 101200 do 546800 telewidzów, a ich udział w rynku kształtował się na poziomie od 22,9 do 86,6%.

47

Równolegle rząd wspólnoty francuskiej wyznaczył, jak wynika ze zgłoszenia z dnia 10 grudnia 2003 r., wszystkie mecze turnieju finałowego mistrzostw świata jako wydarzenie o doniosłym znaczeniu, ze względu na to, że mecze te były szczególnie popularne wśród szerokiej publiczności tej wspólnoty, a nie tylko wśród osób, które zwykle śledzą rozgrywki piłki nożnej. Ponadto wszystkie te mecze były tradycyjnie retransmitowane na kanałach ogólnodostępnych, a poziom oglądalności tych transmisji był bardzo wysoki. W tym względzie w zgłoszeniu odniesiono się również do transmisji obejmujących różne mecze turnieju finałowego w 2002 r., których poziom oglądalności we wspólnocie francuskiej wynosił od 4,7 do 30,1%, a ich udział w rynku kształtował się odpowiednio między 50,8 a 63,4%.

48

Wskazane informacje, zgłoszone przez Królestwo Belgii zgodnie z wymogami art. 3a ust. 2 dyrektywy 89/552, umożliwiły Komisji przeprowadzenie kontroli oraz zwrócenie się do tego państwa członkowskiego – w razie uznania tego za konieczne lub stosowne – o przedstawienie dodatkowych wyjaśnień lub materiałów innych niż te, które zostały zawarte w zgłoszeniu.

49

W drugiej kolejności należy stwierdzić, że nic nie wskazuje na to, że Komisja nie przeprowadziła takiej kontroli, mającej ograniczony charakter, ani że nie zbadała ona, w świetle względów przedstawionych w pkt 46 i 47 niniejszego wyroku, czy władze belgijskie nie popełniły oczywistego błędu w ocenie, uznając wszystkie mecze rozgrywane w ramach turnieju finałowego mistrzostw świata za wydarzenie o doniosłym znaczeniu.

50

W tym względzie przede wszystkim z motywu 6 spornej decyzji wynika, że Komisja rzeczywiście zbadała, czy wszystkie mecze turnieju finałowego mistrzostw świata, w tym mecze „niegalowe”, znajdują szczególny oddźwięk we wspólnotach flamandzkiej i francuskiej, innymi słowy, czy mecze te cieszyły się dużą popularnością wśród ogółu widowni, a nie tylko wśród widzów, którzy zwykle śledzą mecze piłki nożnej w telewizji. Podobnie z motywu 16 tej decyzji wynika, że Komisja wzięła pod uwagę fakt, że turniej ten był zawsze w całości – a więc wraz z meczami „niegalowymi” – retransmitowany na kanałach ogólnodostępnych i że przyciągał uwagę licznych widzów.

51

Ponadto zgłoszenie wspomniane w pkt 46 i 47 niniejszego wyroku pozwoliło Komisji stwierdzić w szczególności, jaki był poziom oglądalności i jakie były udziały w rynku transmisji obejmujących mniej popularne mecze turnieju finałowego mistrzostw świata, z których wszystkie były meczami „niegalowymi”. Co więcej, w zgłoszeniu z dnia 10 grudnia 2003 r. wyjaśniono powody, dla których poziom oglądalności niektórych meczów mógł wydawać się niski, dając do zrozumienia, że nawet te mecze budziły wystarczające zainteresowanie, aby mogły one stanowić część wydarzenia o doniosłym znaczeniu.

52

Tymczasem Fifa nie zakwestionowała okoliczności, że wskazane zgłoszenie było podstawą spornej decyzji.

53

Fifa nie może wreszcie skutecznie podnosić, że rzekomo niewystarczający charakter przeprowadzonej przez Komisję kontroli wynika z faktu, że instytucja ta przeprowadziła swą analizę na podstawie materiałów istniejących w chwili otrzymania zgłoszenia Królestwa Belgii z dnia 10 grudnia 2003 r. i że nie wzięła pod uwagę danych późniejszych, takich jak te dostępne w dniu, w którym wydano sporną decyzję.

54

W tym względzie należy zauważyć, że zastrzeżenie to nie zostało podniesione w pierwszej instancji. Przed Sądem Fifa ograniczyła się bowiem do skrytykowania uzasadnienia spornej decyzji, utrzymując, że akt ten nie zawiera informacji na temat charakteru i daty uwzględnionych przez Komisję danych dotyczących sytuacji w dziedzinie mediów w Belgii. Tak więc Fifa nie podniosła odnoszącego się do istoty sprawy zastrzeżenia, że przeprowadzona przez Komisję kontrola miała rzekomo niewystarczający charakter. Tymczasem z utrwalonego orzecznictwa wynika, że umożliwienie stronie podniesienia po raz pierwszy przed Trybunałem zarzutu, którego nie powoływała ona wcześniej przed Sądem, oznaczałoby bowiem umożliwienie jej żądania od Trybunału rozstrzygnięcia sporu szerszego niż ten, który miał rozstrzygać Sąd. W ramach odwołania kompetencje Trybunału są zasadniczo ograniczone do badania dokonanej przez Sąd oceny zarzutów przed nim podnoszonych (zob. wyrok z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawach połączonych C‑628/10 P i C‑14/11 P Alliance One International i Standard Commercial Tobacco przeciwko Komisji oraz Komisja przeciwko Alliance One International i in., pkt 111 i przytoczone tam orzecznictwo). W konsekwencji wzmiankowane zastrzeżenie należy odrzucić jako niedopuszczalne.

55

W trzeciej kolejności należy stwierdzić, że Fifa miała możliwość wykazania przed Sądem, iż Komisja powinna była uznać, że władze belgijskie popełniły oczywisty błąd w ocenie, uznając wszystkie mecze rozgrywane w ramach turnieju finałowego mistrzostw świata za wydarzenie o doniosłym znaczeniu.

56

W tym celu Fifa przedstawiła jednak przed Sądem dane dotyczące w szczególności poziomu oglądalności turnieju finałowego mistrzostw świata w latach 1998–2006, utrzymując, że dane te świadczą o tym, iż mecze „niegalowe” nie wywoływały we wspólnotach flamandzkiej i francuskiej szczególnego oddźwięku wśród widzów, którzy nie śledzą regularnie rozgrywek piłki nożnej.

57

Sąd zbadał te dane w pkt 102–108 zaskarżonego wyroku, lecz nie potwierdził oceny zaproponowanej przez Fifę. Uznał on, że organizacja ta nie wykazała, że stwierdzenia zawarte w motywach 6 i 18 spornej decyzji, przywołane w pkt 50 niniejszego wyroku, są obarczone błędem ani że Komisja powinna była w konsekwencji uznać, iż władze belgijskie popełniły oczywisty błąd w ocenie, kwalifikując wszystkie mecze rozgrywane w ramach turnieju finałowego mistrzostw świata jako wydarzenie o doniosłym znaczeniu.

58

Z powyższych rozważań wynika, że popełnione przez Sąd naruszenie prawa, które zostało stwierdzone w pkt 41 niniejszego wyroku, nie może prowadzić do uchylenia zaskarżonego wyroku, ponieważ jego sentencja jest zasadna w świetle innych względów prawnych. Wobec tego trzecia część zarzutu pierwszego musi zostać oddalona jako nieskuteczna.

59

Co się tyczy pierwszej i drugiej części zarzutu pierwszego, należy przypomnieć, że kwestia, czy uzasadnienie wyroku Sądu jest wewnętrznie sprzeczne, stanowi z pewnością zagadnienie prawne, które może zostać podniesione w ramach odwołania, ponieważ uzasadnienie wyroku powinno przedstawiać w sposób jasny i jednoznaczny rozumowanie Sądu (zob. podobnie postanowienie z dnia 29 listopada 2011 r. w sprawie C‑235/11 P Evropaïki Dynamiki przeciwko Komisji, pkt 29, 30; a także wyrok z dnia 19 grudnia 2012 r. w sprawie C‑314/11 P Komisja przeciwko Planet, pkt 63, 64).

60

Jednakże ów obowiązek spójności uzasadnienia nie jest celem samym w sobie, ale służy w szczególności umożliwieniu zainteresowanym poznania powodów wydanego orzeczenia (zob. podobnie ww. postanowienie w sprawie Evropaïki Dynamiki przeciwko Komisji, pkt 30; ww. wyrok w sprawie Komisja przeciwko Planet, pkt 64).

61

W niniejszej sprawie należy zaznaczyć, że zakwestionowane w pierwszej i drugiej części badanego zarzutu fragmenty uzasadnienia zaskarżonego wyroku zmierzają do poparcia stwierdzeń przedstawionych w pkt 72 i 95 tego wyroku. Tymczasem w pkt 31–41 niniejszego wyroku Trybunał uznał, że stwierdzenia te są błędne, i przedstawił nowe uzasadnienie, adekwatne do wydanego rozstrzygnięcia.

62

A zatem skoro wspomniane fragmenty uzasadnienia są elementami akcesoryjnymi względem stwierdzeń uznanych przez Trybunał za błędne i skoro zostały one zastąpione nowym uzasadnieniem, nie stanowią one już podstawy wydanego rozstrzygnięcia, a więc nie zachodzi już konieczność badania kwestii ich rzekomego braku spójności.

63

W celu rozstrzygnięcia czwartej części zarzutu pierwszego należy przypomnieć, że w zgłoszeniu Królestwa Belgii z dnia 10 grudnia 2003 r. i w spornej decyzji zostały wskazane powody, dla których wszystkie mecze turnieju finałowego mistrzostw świata uznano za wydarzenie o doniosłym znaczeniu. Tak więc ze względu na domniemanie zgodności z prawem, którym objęte są akty instytucji Unii (wyrok z dnia 20 września 2007 r. w sprawie C-177/06 Komisja przeciwko Hiszpanii, Zb.Orz. s. I-7689, pkt 36), oraz ze względu na ograniczony charakter kontroli sprawowanej przez Komisję i Sąd zadaniem Fify jest zakwestionowanie tych powodów przed Sądem i wykazanie, że Komisja powinna była uznać, iż władze belgijskie popełniły oczywisty błąd w ocenie, włączając wszystkie te mecze do wykazu wydarzeń o doniosłym znaczeniu. Fifa próbowała zresztą zakwestionować te powody, jednak bez powodzenia (zob. pkt 55–57 niniejszego wyroku).

64

Czwarta część badanego zarzutu nie zasługuje zatem na uwzględnienie.

65

Co się tyczy piątej części badanego zarzutu, należy zaznaczyć, że Fifa nie wyjaśniła szczegółowo, na jakiej podstawie twierdzi, iż Sąd wykroczył poza zakres kontroli sądowej, której przeprowadzenie jest jego zadaniem. Ponadto organizacja ta nie wskazała także konkretnych punktów zaskarżonego wyroku, które zawierają krytykowane stwierdzenia. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału tę część zarzutu należy odrzucić jako niedopuszczalną (zob. wyrok z dnia 2 kwietnia 2009 r. w sprawie C-202/07 France Télécom przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I-2369, pkt 55; postanowienie z dnia 2 lutego 2012 r. w sprawie C‑404/11 P Elf Aquitaine przeciwko Komisji, pkt 15).

66

Jeśli chodzi o szóstą część zarzutu pierwszego, z ogólnych rozważań przedstawionych w pkt 107–111 wydanego w dniu dzisiejszym wyroku w sprawie C‑201/11 P UEFA przeciwko Komisji wynika, że uzasadnienie spornej decyzji spełnia wymogi określone w art. 253 WE. W świetle tych rozważań wystarczy, że w motywach 6 i 16 tej decyzji wskazano w sposób zwięzły powody, z których Komisja uznała, iż wszystkie mecze turnieju finałowego mistrzostw świata mogły zostać w zgodny z prawem sposób wpisane do wykazu wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa belgijskiego, zważywszy, że powody te umożliwiają Fifie zapoznanie się z uzasadnieniem wydanych przepisów, a Sądowi przeprowadzenie kontroli zasadności tej oceny.

67

W świetle powyższego zarzut pierwszy należy w części odrzucić jako niedopuszczalny, a w części oddalić jako bezzasadny.

68

Zarzut drugi odwołania składa się zasadniczo z czterech części. W pierwszej części Fifa utrzymuje, że Sąd nie zbadał jej argumentu dotyczącego wskazania w spornej decyzji rodzaju danych, które Komisja wzięła pod uwagę w celu wydania tej decyzji, ani czasu, z którego dane te pochodzą. Sąd powinien był bowiem uznać, że niejasne stwierdzenie: „dostępne dane dotyczące sytuacji w dziedzinie mediów w Belgii”, zamieszczone w motywie 3 tej decyzji, nie spełnia wymogu wystarczającego uzasadnienia. W szczególności, jako że jedna z edycji mistrzostw świata miała miejsce po wydaniu decyzji z dnia 7 kwietnia 2004 r. i przed wydaniem spornej decyzji, która zastąpiła tę pierwszą decyzję po wydaniu ww. wyroku w sprawie Infront WM przeciwko Komisji, Komisja powinna była wskazać, jakie dane na temat poziomu oglądalności i które edycje mistrzostw świata zostały zbadane i wzięte pod uwagę.

69

Według drugiej części badanego zarzutu w pkt 71–73 zaskarżonego wyroku Sąd oparł się na stwierdzeniach, które nie pojawiły się nigdzie w spornej decyzji, gdy orzekł, że wszystkie mecze turnieju finałowego mistrzostw świata można uznać za jednolite wydarzenie i że Komisja nie była zobowiązana do przedstawiania innych powodów uzasadniających wpisanie tego turnieju do belgijskiego wykazu wydarzeń o doniosłym znaczeniu.

70

W trzeciej części tego zarzutu Fifa podnosi, że Sąd naruszył prawo, odmawiając nadania jakiegokolwiek znaczenia praktyce stosowanej przez inne państwa członkowskie, które nie uwzględniły meczów „niegalowych” w wykazie wydarzeń o doniosłym znaczeniu.

71

Czwarta część zarzutu drugiego dotyczy interpretacji i stosowania kryteriów, na podstawie których stwierdzono, że wszystkie mecze rozgrywane w ramach turnieju finałowego mistrzostw świata mają doniosłe znaczenie. Fifa twierdzi z jednej strony, że Sąd błędnie przychylił się do twierdzenia Komisji, że w Belgii wszystkie te mecze spełniają kryterium dotyczące „szczególnego oddźwięku”, i uznał, także błędnie, że Komisja wystarczająco i prawidłowo uzasadniła to twierdzenie. W tym względzie Sąd w szczególności utożsamił kryterium „szczególnego oddźwięku” wydarzenia z kryterium jego popularności. Tymczasem „popularność” wydarzenia nie jest właściwym kryterium i nie wystarczy, by uznać, że stanowi ono „wydarzenie nadzwyczajne”, zgodnie z motywem 21 dyrektywy 97/36. Ponadto Sąd błędnie zastosował art. 253 WE, uznając, że Komisja wystarczająco i prawidłowo uzasadniła swój wniosek dotyczący kryterium „szczególnego oddźwięku”.

72

Z drugiej strony Sąd popełnił błędy, przychylając się do twierdzeń Komisji, że wszystkie mecze turnieju finałowego mistrzostw świata spełniały wymogi kryterium wspomnianego w motywie 16 spornej decyzji, dotyczącego okoliczności, że w przeszłości wszystkie te mecze były tradycyjnie transmitowane i że mecze „niegalowe” przyciągały liczną widownię telewizyjną. Według Fify twierdzenia Sądu są pozbawione podstaw i zaprzeczają faktom. Co więcej, Sąd błędnie uznał, że Komisja wystarczająco i prawidłowo uzasadniła swój wniosek, że rzeczone wymogi zostały spełnione.

73

W tym względzie Sąd przedstawił w szczególności dane na temat poziomu oglądalności uzyskane w wyniku zbadania niereprezentatywnej próby tych meczów oraz nie wziął pod uwagę meczów, w wypadku których poziom oglądalności był mniejszy. Ponadto Sąd powinien był stwierdzić, że średnie poziomy oglądalności meczów „niegalowych” w Belgii nie świadczą o „bardzo licznej widowni”. Podobnie Sąd popełnił błędy dotyczące wyjaśnienia niskich poziomów oglądalności niektórych meczów „niegalowych”.

74

Fifa krytykuje wreszcie pkt 117 zaskarżonego wyroku, w którym Sąd wypowiedział się na temat jej argumentów podających w wątpliwość proporcjonalność wpisania wszystkich meczów turnieju finałowego mistrzostw świata do belgijskiego wykazu wydarzeń o doniosłym znaczeniu. Fifa podnosi, że Sąd popełnił błąd, uznając, iż poziom oglądalności potwierdza, że turniej ten mógł w sposób zgodny z prawem zostać uznany za jednolite wydarzenie o dużej wadze i że w konsekwencji proporcjonalność zgłoszonych przepisów została wykazana ipso facto.

75

Według Komisji drugi zarzut odwołania jest w części niedopuszczalny, a w części nieskuteczny. Ponadto zarzut ten jest w całości pozbawiony podstaw, a do wniosku tego przychylają się Królestwo Belgii i Zjednoczone Królestwo.

76

Co się tyczy kwestii wskazania rodzaju danych uwzględnionych w spornej decyzji i czasu, z którego dane te pochodzą, z rozważań przedstawionych w pkt 66 niniejszego wyroku wynika, że Komisja nie była zobowiązana do określenia w tej decyzji rodzaju tych danych ani czasu, z którego one pochodzą.

77

W tych okolicznościach – podobnie jak orzeczono w pkt 59–62 niniejszego wyroku – nie zachodzi potrzeba badania, czy Sąd w wystarczający sposób odniósł się do argumentu Fify dotyczącego określenia rodzaju rzeczonych danych i czasu, z którego pochodzą.

78

Nie można zatem uwzględnić pierwszej części drugiego zarzutu odwołania.

79

Co się tyczy drugiej części badanego zarzutu, należy przypomnieć, że w ramach kontroli legalności przewidzianej w art. 263 TFUE Sąd nie może zastępować własnym uzasadnieniem uzasadnienia przedstawionego przez autora zaskarżonego aktu i nie może wypełniać swym własnym uzasadnieniem luki w uzasadnieniu tego aktu w taki sposób, aby jego analiza nie odwoływała się do żadnej oceny zawartej w tym akcie (zob. podobnie wyrok z dnia 24 stycznia 2013 r. w sprawie C‑73/11 P Frucona Košice przeciwko Komisji, pkt 87–90 i przytoczone tam orzecznictwo).

80

Jednakże w niniejszej sprawie rozważania przedstawione w pkt 71–73 zaskarżonego wyroku nie uzupełniają luki w uzasadnieniu spornej decyzji, ale mają na celu określenie wymaganego standardu tego uzasadnienia w świetle wymogów przewidzianych w mających zastosowanie w tej dziedzinie uregulowaniach Unii. Sąd nie zastąpił zatem własnym uzasadnieniem uzasadnienia autora zaskarżonego aktu, ale ograniczył się do przeprowadzenia kontroli jego legalności, które to zadanie zostało mu powierzone.

81

W konsekwencji należy oddalić drugą część zarzutu drugiego jako bezzasadną.

82

W odniesieniu do trzeciej części badanego zarzutu należy zaznaczyć, że Fifa nie podniosła przed Sądem zarzutu dotyczącego okoliczności, iż przy ocenie, czy mecze „niegalowe” mają doniosłe znaczenie dla społeczeństwa belgijskiego, należało wziąć pod uwagę praktykę stosowaną w innych państwach członkowskich. W skardze wszczynającej postępowanie Fifa ograniczyła się bowiem do wspomnienia o tej praktyce, nie podnosząc przy tym, że sporna decyzja jest niezgodna z prawem ze względu na to, że belgijskie władze i Komisja nie przywiązały do owej praktyki żadnej wagi.

83

Zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 54 niniejszego wyroku trzecią część zarzutu należy zatem odrzucić jako niedopuszczalną.

84

W ramach czwartej części badanego zarzutu Fifa podniosła przede wszystkim szereg argumentów, za pomocą których próbuje wykazać, że parametry dotyczące meczów „niegalowych” nie spełniały kryteriów przedstawionych w motywach 6 i 16 spornej decyzji i ustalonych przez władze belgijskie w celu wyznaczenia wydarzeń o doniosłym znaczeniu.

85

Jednakże za pomocą tych argumentów Fifa zmierza w rzeczywistości do tego, by Trybunał zastąpił swą własną oceną faktów ocenę dokonaną przez Sąd, przy czym organizacja ta nie wykazała, że doszło do przeinaczenia faktów i dowodów przedłożonych Sądowi. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem argumenty te należy odrzucić jako niedopuszczalne (zob. wyrok z dnia 18 maja 2006 r. w sprawie C-397/03P Archer Daniels Midland i Archer Daniels Midland Ingredients przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I-4429, pkt 85; a także ww. wyrok w sprawie ThyssenKrupp Nirosta przeciwko Komisji, pkt 180).

86

Następnie, co się tyczy argumentu dotyczącego rzekomego utożsamienia kryterium „szczególnego oddźwięku” wydarzenia z kryterium jego popularności, należy zauważyć, że Fifa nie podniosła takiego zarzutu przed Sądem. Zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 54 niniejszego wyroku argument ten należy odrzucić jako niedopuszczalny.

87

Jeśli chodzi o zastrzeżenia dotyczące niewystarczającego charakteru formalnego uzasadnienia spornej decyzji, są one w istocie zbieżne z szóstą częścią zarzutu pierwszego, wobec czego należy je oddalić z przyczyn, które przedstawiono w pkt 66 niniejszego wyroku.

88

Należy wreszcie zaznaczyć, że argument dotyczący proporcjonalności wpisania wszystkich meczów turnieju finałowego mistrzostw świata do wykazu wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa belgijskiego jest oparty na błędnej interpretacji pkt 117 zaskarżonego wyroku. We wskazanym punkcie Sąd nie oddalił bowiem tego argumentu, opierając się na okoliczności, że proporcjonalność zgłoszonych przepisów jest dowiedziona ipso facto, ponieważ wszystkie mecze turnieju finałowego mistrzostw świata mogły zostać uznane w ważny sposób za jednolite wydarzenie o doniosłym znaczeniu. Sąd oddalił ten zarzut jako oparty na błędnym założeniu, ponieważ twierdzono w nim, że przepisy przyjęte przez władze belgijskie są nieproporcjonalne ze względu na to, iż mecze „niegalowe” nie mają doniosłego znaczenia. Tymczasem Sąd mógł zasadnie orzec, co uczynił w pkt 98–119 zaskarżonego wyroku, że wszystkie te mecze można było uznać za mające doniosłe znaczenie dla społeczeństwa belgijskiego.

89

W tych okolicznościach wskazany argument Fify nie zasługuje na uwzględnienie.

90

Mając na uwadze powyższe rozważania, drugi zarzut odwołania należy w części odrzucić jako niedopuszczalny, a w części oddalić jako bezzasadny.

91

Zarzut trzeci składa się zasadniczo z siedmiu części. W ramach części pierwszej Fifa utrzymuje, że w pkt 129 i 130 zaskarżonego wyroku Sąd popełnił błąd, uznając, na podstawie argumentów, które sam przedstawił, że w spornej decyzji wykazano proporcjonalność wynikających ze zgłoszonych przepisów ograniczeń w swobodnym świadczeniu usług i w swobodzie przedsiębiorczości. Tymczasem według Fify zbadanie takich ograniczeń było zadaniem Komisji, a nie Sądu. Sąd nie mógł zatem orzec, że ze względu na to, iż turniej finałowy mistrzostw świata miał „jednolity charakter”, Komisja, która nie przyjęła założenia, że ów turniej ma taki właśnie charakter, była zwolniona z obowiązku udowodnienia, że ograniczenia spowodowane wydaniem spornej decyzji były konieczne, właściwe i proporcjonalne.

92

Według drugiej części badanego zarzutu Sąd popełnił błąd, uznając w pkt 55, 56 i 127 zaskarżonego wyroku, że cel, jakim jest zapewnienie widowni szerokiego dostępu do transmisji telewizyjnych z wydarzeń o doniosłym znaczeniu, oraz prawo do informacji usprawiedliwiały ograniczenia spowodowane wydaniem spornej decyzji. Szerokiego dostępu widowni nie można bowiem utożsamiać z dostępem nieograniczonym. Tak więc prawo do informacji nie oznacza, że istnieje uprawnienie do oglądania na ogólnodostępnych kanałach telewizyjnych wszystkich meczów turnieju finałowego mistrzostw świata, i nie usprawiedliwia zakazu transmitowania któregoś z tych meczów na zasadzie wyłączności przez nadawcę innego aniżeli nadawca, który oferuje ogólnodostępne kanały telewizyjne.

93

W trzeciej części rozpatrywanego zarzutu Fifa podnosi, że Sąd powinien był stwierdzić, iż na Komisji ciążył obowiązek zbadania kwestii, czy przepisy mniej restrykcyjne od tych zatwierdzonych mocą spornej decyzji pozwoliłyby na osiągnięcie celu wyznaczonego przez art. 3a dyrektywy 89/552.

94

W czwartej części zarzutu trzeciego Fifa utrzymuje, że Komisja nie mogła przeprowadzić kontroli ograniczonej do kwestii zgodności zgłoszonych przepisów z prawem Unii. Sąd powinien był orzec, że zadaniem tej instytucji było przeprowadzenie szczegółowej kontroli i pogłębionej analizy.

95

Według piątej części tego zarzutu Sąd błędnie stwierdził, że Komisja wystarczająco uzasadniła swój wniosek dotyczący proporcjonalności ograniczeń swobody świadczenia usług.

96

W szóstej części rozpatrywanego zarzutu Fifa utrzymuje, że Sąd powinien był uznać, iż na Komisji ciążył obowiązek zbadania kwestii, czy przepisy w mniejszym stopniu naruszając prawo własności niż te, które zatwierdzono mocą spornej decyzji, pozwoliłyby na osiągnięcie celu wyznaczonego przez art. 3a dyrektywy 89/552. Kiedy bowiem w grę wchodzą dwa podstawowe prawa, ograniczenia w wykonywaniu jednego z nich powinny być wprowadzane po wyważeniu tychże praw, czego Komisja nie dokonała w swej decyzji i czego nie przewidział także Sąd w zaskarżonym wyroku.

97

W siódmej części zarzutu trzeciego Fifa podnosi, że Sąd nie uzasadnił wystarczająco swego wniosku, iż przeszkody w swobodnym świadczeniu usług, w swobodzie przedsiębiorczości i w prawie własności są usprawiedliwione.

98

Według Komisji, Królestwa Belgii i Zjednoczonego Królestwa zarzut trzeci jest pozbawiony podstaw.

99

Pierwsza część zarzutu trzeciego jest wynikiem błędnej interpretacji pkt 129 i 130 zaskarżonego wyroku. Sąd nie uznał bowiem, że w spornej decyzji wykazano proporcjonalność ograniczeń w swobodnym świadczeniu usług i w swobodzie przedsiębiorczości, jakie wynikają z przepisów zgłoszonych przez Królestwo Belgii. Podobnie jak w wypadku argumentu, o którym mowa w pkt 88 niniejszego wyroku, Sąd oddalił zarzut Fify jako oparty na błędnym założeniu, gdyż w zarzucie tym wskazano, że aby wykaz wydarzeń o doniosłym znaczeniu był proporcjonalny, należy ograniczyć się do wpisania do niego meczów „galowych”, gdyż tylko one mogą mieć doniosłe znaczenie dla społeczeństwa belgijskiego. Jednakże Sąd miał podstawy, by orzec – co uczynił w pkt 98–119 zaskarżonego wyroku – że wszystkie mecze turnieju finałowego mistrzostw świata można uznać za mające doniosłe znaczenie dla społeczeństwa belgijskiego.

100

Wobec tego pierwszą część rozpatrywanego zarzutu należy oddalić jako bezzasadną.

101

Co się tyczy drugiej części tego zarzutu, należy zaznaczyć, że w pkt 54–58 i 127 zaskarżonego wyroku Sąd nie uznał, iż cel polegający na zapewnieniu widowni szerokiego dostępu do telewizyjnych relacji z wydarzeń o doniosłym znaczeniu oraz prawo do informacji usprawiedliwiają konkretne ograniczenia, do jakich doprowadziła sporna decyzja. Sąd wypowiedział się na temat tej kwestii w kontekście ogólnym, stwierdzając, że ze względu na to, iż środki przewidziane w art. 3a ust. 1 dyrektywy 89/552 dotyczą wydarzeń o doniosłym znaczeniu, mogą one być usprawiedliwione wskazanym celem i prawem do informacji, pod warunkiem że środki te są właściwe do zagwarantowania ich urzeczywistnienia i nie wykraczają poza to, co jest w tym zakresie niezbędne. W świetle zasad przywołanych w pkt 11 i 12 niniejszego wyroku stwierdzenie to nie może być kwestionowane.

102

Ponadto z rozważań przedstawionych w pkt 11, 21 i 22 niniejszego wyroku wynika, że – wbrew temu, co twierdzi Fifa – Sąd nie był zobowiązany do pogodzenia tych celów z wymogami dotyczącymi swobodnego świadczenia usług i swobody przedsiębiorczości.

103

W tych okolicznościach nie można zatem uwzględnić drugiej części zarzutu trzeciego.

104

Co się tyczy trzeciej części rozpatrywanego zarzutu, z motywu 17 spornej decyzji wynika, że Komisja zbadała, czy przepisy zgłoszone przez Królestwo Belgii są proporcjonalne. Przeprowadzenie takiej analizy proporcjonalności wymaga zbadania kwestii, czy cele leżące w interesie ogólnym mogły zostać osiągnięte za pomocą środków mniej restrykcyjnych dla rzeczonych swobód przepływu. W tym stanie rzeczy Fifa nie może utrzymywać, że Komisja całkowicie zaniechała zbadania, czy istniała możliwość zastosowania takich środków. W tym względzie pozbawiony znaczenia jest fakt, że w motywie tym ograniczono się do wzmianki o swobodnym świadczeniu usług, gdyż badanie proporcjonalności nie różni się zasadniczo w wypadku ograniczeń swobody przedsiębiorczości spowodowanych przez zgłoszone przepisy, a ograniczenia te mają wpływ na ową swobodę jedynie w wyjątkowych okolicznościach.

105

Ponadto w pkt 118 zaskarżonego wyroku Sąd zbadał mniej restrykcyjne środki zaproponowane przez Fifę i stwierdził, że nie da się ich pogodzić z definicją telewizji ogólnie dostępnej przedstawioną w motywie 22 dyrektywy 97/36. Oznacza to, że wskazane środki nie umożliwiały zapewnienia realizacji celów leżących w interesie ogólnym w sposób tak skuteczny, jak przepisy zgłoszone przez władze belgijskie. W tym stanie rzeczy Sąd mógł uznać, że Komisja nie musiała badać tych środków przed rozstrzygnięciem kwestii proporcjonalności wpisania wszystkich meczów turnieju finałowego mistrzostw świata do wykazu wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa belgijskiego.

106

W konsekwencji trzecią część rozpatrywanego zarzutu należy oddalić jako bezzasadną.

107

Jeśli chodzi o czwartą część badanego zarzutu, z pkt 19 i 22 niniejszego wyroku wynika, że przy zatwierdzaniu przepisów krajowych wyznaczających wydarzenia o doniosłym znaczeniu zadaniem Komisji jest przeprowadzenie ograniczonej kontroli. Oznacza to, że Fifa błędnie twierdzi, iż Sąd powinien był orzec, że Komisja była zobowiązana do przeprowadzenia „szczegółowej” kontroli i „pogłębionej analizy” zgodności zgłoszonych przepisów z prawem Unii.

108

Czwarta część zarzutu trzeciego nie może zatem zostać uwzględniona.

109

W odniesieniu do piątej części badanego zarzutu należy stwierdzić, że w świetle ogólnych rozważań przedstawionych w pkt 107–111 ww. wyroku w sprawie UEFA przeciwko Komisji uzasadnienie spornej decyzji jest wystarczające, wobec czego tę część zarzutu należy oddalić jako bezzasadną.

110

Co się tyczy szóstej części zarzutu trzeciego, z rozważań przedstawionych w pkt 11, 21 i 22 niniejszego wyroku wynika z jednej strony, że naruszenie prawa własności Fify wynika już z art. 3a dyrektywy 85/552 i że naruszenie to można co do zasady usprawiedliwić celem polegającym na ochronie prawa do informacji i na zapewnieniu szerokiego dostępu widowni do telewizyjnych transmisji wydarzeń o doniosłym znaczeniu. Z drugiej strony, zważywszy, że wszystkie mecze turnieju finałowego mistrzostw świata zostały w sposób zgodny z prawem uznane przez władze belgijskie za wydarzenie o doniosłym znaczeniu, Komisja była zobowiązana do zbadania jedynie tych skutków takiej kwalifikacji dla prawa własności Fify, które wykraczają poza skutki nierozerwalnie związane z wpisaniem rzeczonego wydarzenia do wykazu wydarzeń sporządzonego przez te władze.

111

Tymczasem w niniejszej sprawie Fifa nie przedstawiła Sądowi żadnych materiałów, które pozwalałyby stwierdzić, że skutki, jakie wywarło dla jej prawa własności uznanie wszystkich meczów turnieju finałowego mistrzostw świata za wydarzenie o doniosłym znaczeniu, były nadmierne.

112

W tych okolicznościach szóstą część badanego zarzutu należy oddalić jako bezzasadną.

113

Co się tyczy wreszcie siódmej części rozpatrywanego zarzutu, wystarczy stwierdzić, że w pkt 125–130 i 136–142 zaskarżonego wyroku Sąd przedstawił wystarczające uzasadnienie, umożliwiające Fifie poznanie powodów, dla których nie uwzględnił on jej argumentów, oraz dostarczające Trybunałowi materiałów wystarczających do przeprowadzenia kontroli sądowej.

114

Wobec tego rozpatrywana część zarzutu nie może zostać uwzględniona.

115

W świetle powyższego zarzut trzeci należy w części odrzucić jako niedopuszczalny, a w części oddalić jako bezzasadny.

116

Ponieważ nie można uznać żadnego z zarzutów podniesionych przez Fifę na poparcie jej odwołania, odwołanie należy oddalić w całości.

117

Zgodnie z art. 184 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem, jeżeli odwołanie jest bezzasadne, Trybunał rozstrzyga o kosztach. Zgodnie z art. 138 § 1 tego regulaminu, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 tego regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ Fifa przegrała sprawę, a Komisja wniosła o obciążenie jej kosztami, Fifę należy obciążyć kosztami niniejszego postępowania.

Z powyższych względów Trybunał (trzecia izba) orzeka, co następuje: