1

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi w skardze do Trybunału o stwierdzenie, że wymagając pozwolenia na czasowe używanie w odniesieniu do pojazdów zgodnie z prawem zarejestrowanych i używanych w innym państwie członkowskim, Republika Finlandii uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 28 WE i 30 WE.

2

Artykuł 1 autoverolaki (1482/1994) (ustawy nr 1482/1994 z dnia 29 grudnia 1994 r. o podatku od pojazdów samochodowych) stanowi, że podatek ten („autovero”, zwany dalej „podatkiem jednorazowym”) jest należny skarbowi państwa przed zarejestrowaniem lub rozpoczęciem używania samochodów osobowych w Finlandii.

3

Zgodnie z art. 2 wspomnianej ustawy „rozpoczęcie używania oznacza wprowadzenie pojazdu do ruchu na terytorium fińskim, nawet jeżeli nie został on zarejestrowany w tym państwie”.

4

Artykuł 35 tej ustawy przewiduje wyjątki od obowiązku uiszczenia jednorazowego podatku w szczególności w odniesieniu do pojazdów objętych pozwoleniem na czasowe używanie.

5

Zgodnie z art. 8 ajoneuvolaki (1090/2002) (ustawy nr 1090/2002 z dnia 11 grudnia 2002 r. o pojazdach) „wszystkie pojazdy silnikowe i przyczepy do nich […] muszą zostać zarejestrowane i poddane kontroli technicznej, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych przez niniejszą ustawę lub na jej podstawie. Nie można dopuścić do ruchu pojazdów silnikowych i przyczep do nich […], które nie zostały prawidłowo zarejestrowane lub poddane kontroli technicznej”.

6

Zgodnie z art. 64 tego aktu wyjątki od obowiązku rejestracji mogą zostać przewidziane przez dekret. Artykuł 8 asetus ajoneuvojen rekisteröinnistä (1598/1995) [dekretu nr 1598/1995 w sprawie rejestracji pojazdów z dnia 18 grudnia 1995 r. (zwanego dalej „dekretem w sprawie rejestracji”)] ustanawia zatem te wyjątki.

7

Artykuł 8 ust. 2 tego dekretu stanowi:

„Pojazd zarejestrowany za granicą lub pojazd opatrzony tymczasowymi tablicami rejestracyjnymi może zostać dopuszczony do ruchu w Finlandii bez świadectwa rejestracji na zasadach przewidzianych w art. 46–48, 48a, 49–51, 51a, 51b i 52–56. To samo odnosi się do pojazdów, w odniesieniu do których zostało wydane pozwolenie na czasowe używanie”.

8

Zgodnie z art. 48 tego samego dekretu:

„1.   Organ właściwy w zakresie rejestracji i władze celne mogą, na potrzeby poddania pojazdu kontroli technicznej przeprowadzanej w związku z przewozem, wystawieniem, udziałem w zawodach lub demonstracją na terenie Finlandii pojazdu, który nie jest zarejestrowany w tym państwie lub z innego szczególnego powodu w związku z przewozem pojazdu, wydać na podstawie wniosku pozwolenie na czasowe używanie pojazdu w celu dopuszczenia go do ruchu. Numery pozwolenia (samoprzylepne winiety) są przydzielane wraz z wydawaniem pozwolenia.

2.   Omawiane pozwolenie na czasowe używanie może zostać wydane, jeżeli pojazd objęty jest ważnym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych i uiszczone zostały roczne podatki od pojazdów z silnikiem Diesla (»moottoriajoneuvovero«) lub pojazdów benzynowych (»ajoneuvovero«).

3.   Pozwolenie na czasowe używanie jest wydawane na okres, w trakcie którego pojazd musi być dopuszczony do ruchu. Z wyjątkiem szczególnie poważnych względów pozwolenie nie może być wydane na okres dłuższy niż siedem dni. Udział w zawodach nie może zostać uznany za takie względy.

4.   Pojazd nie może być używany zgodnie z pozwoleniem, jeżeli nie może uczestniczyć w ruchu z powodu jego stanu, rozmiarów lub wagi”.

9

Roczne podatki, o których mowa w art. 48 ust. 2 dekretu w sprawie rejestracji, zostały zastąpione nowym rocznym podatkiem („ajoneuvovero”), wprowadzonym na mocy ajoneuvoverolaki (1281/2003) (ustawy nr 1281/2003 z dnia 30 grudnia 2003 r. w sprawie rocznego podatku od pojazdów). Pojazdy, w odniesieniu do których zostało wydane pozwolenie na czasowe używanie, zostały zwolnione z tego rocznego podatku na mocy art. 12 ust. 10 ajoneuvoverolaki.

10

Artykuł 21 ust. 2 valtioneuvoston asetus ajoneuvoliikennerekisterin tiedoista (1116/2003) (dekretu nr 1116/2003 z dnia 18 grudnia 2003 r. w sprawie informacji wpisywanych do rejestru pojazdów) wylicza informacje dotyczące pozwolenia na czasowe używanie, które podlegają wpisowi do rejestru pojazdów:

„Do rejestru wpisuje się następujące informacje zamieszczone w pozwoleniu na czasowe używanie: nazwisko lub nazwę, adres, numer osobisty lub numer przedsiębiorstwa lub stowarzyszenia, na rzecz którego wydane zostało pozwolenie na czasowe używanie, markę pojazdu, model, numer fabryczny, numer rejestracji, ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, datę wydania pozwolenia i organ, który je wydał, okres jego ważności, jego przeznaczenie, opłaty należne z tytułu wydania pozwolenia i, w stosownym przypadku, trasę”.

11

Komisja, która otrzymała liczne skargi dotyczące fińskiego ustawodawstwa i praktyki właściwych organów w zakresie wydawania pozwolenia na czasowe używanie wymaganego w związku z przywozem pojazdu zarejestrowanego w innym państwie członkowskim, zwróciła się do Republiki Finlandii w piśmie z dnia 17 maja 2002 r. o udzielenie wyjaśnień w przedmiocie omawianego ustawodawstwa i praktyki.

12

W świetle odpowiedzi udzielonych przez to państwo członkowskie, które Komisja uznała za niezadowalające, wszczęła ona pismem z dnia 9 kwietnia 2003 r. postępowanie poprzedzające wniesienie skargi, wystosowując wezwanie do usunięcia uchybień, w którym podniosła, że ciążący na osobach mających miejsce zamieszkania w Finlandii obowiązek ubiegania się o pozwolenie na czasowe używanie od chwili przekroczenia granicy fińskiej stanowi ograniczenie swobody przepływu towarów, a tym samym narusza art. 28 WE. Komisja wskazała również, że siedmiodniowy okres ważności pozwolenia na czasowe używanie jest zbyt krótki i jako taki sprzeczny z wymienionym artykułem.

13

Na podstawie uzasadnionej opinii z dnia 16 grudnia 2003 r. Komisja wezwała Republikę Finlandii do przyjęcia środków niezbędnych w celu zastosowania się do tej opinii w terminie dwóch miesięcy od jej doręczenia.

14

Jako że Republika Finlandii powtórzyła swoje pierwotne uwagi i nie zastosowała się do wspomnianej opinii w wyznaczonym terminie, Komisja wniosła, na mocy art. 226 akapit drugi WE, niniejszą skargę.

15

Komisja jest zdania, że ustanowiony przez dekret w sprawie rejestracji reżim prawny pozwoleń na czasowe używanie jest sprzeczny z art. 28 WE i 30 WE. Tytułem ewentualnym, na wypadek gdyby Trybunał nie uznał istnienia takiego uchybienia, podnosi ona, że okres ważności przedmiotowego pozwolenia, a mianowicie siedem dni, jest sam w sobie sprzeczny z przywołanymi artykułami ze względu na fakt, iż jest krótki.

16

Komisja postrzega procedurę wydawania pozwoleń na czasowe używanie jako przewidziany prawem etap administracyjny poprzedzający właściwą procedurę rejestracji pojazdu, stosowaną, kiedy osoba mająca miejsce zamieszkania w Finlandii zamierza dokonać przywozu pojazdu zgodnie z prawem zarejestrowanego w innym państwie członkowskim.

17

W opinii Komisji ustanowienie takiego pozwolenia wykazuje cechy ograniczeń ilościowych w przywozie lub środka o skutku równoważnym w rozumieniu art. 28 WE, gdyż osoba mająca miejsce zamieszkania w Finlandii nie ma żadnej gwarancji prawnej co do możliwości wprowadzenia do ruchu na terytorium Finlandii pojazdu zgodnie z prawem zarejestrowanego w innym państwie członkowskim, którego przywozu do Finlandii dokonała.

18

Komisja twierdzi, że w szczególności z art. 48 dekretu w sprawie rejestracji wynika, że wydawanie pozwolenia na czasowe używanie jest pozostawione swobodnemu uznaniu właściwych organów, co oznacza, że w konsekwencji wnioskodawca pozbawiony jest gwarancji jego uzyskania.

19

Podkreśla ona, że osoba znajdująca się w posiadaniu pojazdu co do zasady musi zatrzymać się na granicy fińskiej w celu ubiegania się o pozwolenie na czasowe używanie i że w każdym razie wniosek o pozwolenie wymaga — nawet jeśli jest składany z wyprzedzeniem przed przekroczeniem granicy — udania się przez osobę zamierzającą dokonać przywozu do urzędu celnego. Co więcej, wydanie pozwolenia na czasowe używanie wymaga poniesienia kosztów.

20

Wreszcie Komisja utrzymuje, że wydanie pozwolenia na czasowe używanie nie jest uzasadnione żadnym z nadrzędnych wymogów interesu ogólnego w rozumieniu art. 30 WE. W szczególności nie odpowiada ani wymogom skuteczności kontroli fiskalnej, ani celowi w postaci bezpieczeństwa drogowego.

21

Republika Finlandii zauważa tytułem głównym, że reżim prawny pozwolenia na czasowe używanie, różny od właściwej procedury rejestracji pojazdu, nie stanowi ograniczenia w przywozie w rozumieniu art. 28 WE.

22

Na poparcie swych twierdzeń podnosi, że reżim ten znajduje zastosowanie zarówno do czasowego używania w Finlandii pojazdów niezarejestrowanych i nieobjętych podatkiem, jak i, w przypadku gdy osoba, mająca zwyczajowe miejsce zamieszkania w Finlandii, dokonuje przywozu zza granicy pojazdu, który nie został zarejestrowany w tym państwie członkowskim. Uściśla, że wydanie omawianego pozwolenia na czasowe używanie pozostaje bez bezpośredniego związku z przekroczeniem granicy, gdyż jest związane wyłącznie z wprowadzaniem pojazdu do ruchu — tym samym wymóg uzyskania pozwolenia na czasowe używanie ma zastosowanie bez rozróżnienia do wszystkich pojazdów jeszcze niezarejestrowanych w Finlandii.

23

Poza niskimi kosztami uzyskania pozwolenia Republika Finlandii wskazuje szybkość i uproszczony charakter procedury jego wydawania ze względu na brak uprzedniej kontroli technicznej pojazdu, ponadto wnioskodawca nie musi znajdować się w posiadaniu pojazdu w chwili składania wniosku o pozwolenie.

24

Dodatkowo państwo to wskazuje, że przyznawanie pozwolenia na czasowe używanie poddane jest określonym wymogom, a co za tym idzie decyzja właściwych organów nie może być wynikiem arbitralnej oceny.

25

Tytułem ewentualnym Republika Finlandii twierdzi, że procedura wydawania pozwoleń na czasowe używanie jest w każdym razie uzasadniona, jako że stanowi najprostszy środek zapewniający realizację celów takich jak skuteczność kontroli fiskalnej oraz bezpieczeństwa drogowego.

26

W tym względzie podnosi ona, po pierwsze, że jeżeli pojazd niezarejestrowany w Finlandii porusza się po terytorium fińskim, należy mieć możliwość sprawdzenia bez ryzyka błędu, czy chodzi o pojazd zwolniony z jednorazowego podatku, czy o pojazd, w odniesieniu do którego ten podatek musi zostać zapłacony. Pozwolenie na czasowe używanie pozwala w sposób wiarygodny określić, w odniesieniu do pojazdów należących do osób mających normalne miejsce zamieszkania w Finlandii, datę wprowadzenia pojazdu do ruchu, stanowiącą punkt wyjściowy dla obliczania, jak długo był używany bez opłacenia podatku, oraz uniknąć przeprowadzania na szeroką skalę kontroli drogowych pojazdów opatrzonych zagranicznymi tablicami rejestracyjnymi, które byłyby niezbędne w braku instytucji takiego pozwolenia.

27

Po drugie, Republika Finlandii utrzymuje, iż reżim prawny pozwolenia na czasowe używanie gwarantuje, że informacje dotyczące używanego pojazdu i posiadacza takiego pozwolenia zostaną wpisane do rejestru pojazdów. Aktualizacja tego rejestru jest niezbędna dla przeprowadzenia kontroli poboru rocznego podatku. Poza tym wskazane informacje są nieodzowne w kontekście celu takiego jak bezpieczeństwo drogowe, zwłaszcza w przypadku naruszenia przepisów kodeksu drogowego lub w razie wypadku.

28

Jeśli chodzi o okres ważności pozwolenia na czasowe używanie, pozwane państwo członkowskie uważa, że jest on zgodny z zasadą proporcjonalności, a zatem nie jest niezgodny z art. 28 WE i 30 WE. Dodaje, że okres ważności pozwolenia może zostać przedłużony na wniosek.

29

Komisja zarzuca Republice Finlandii, że wprowadzając wymóg, zgodnie z którym osoba mająca miejsce zamieszkania w Finlandii, zamierzająca dokonać przywozu pojazdu zgodnie z prawem zarejestrowanego w innym państwie członkowskim musi ubiegać się o pozwolenie na czasowe używanie w celu wprowadzenia tego pojazdu do ruchu przed jego rejestracją w Finlandii i przed zapłatą podatków od pojazdów, uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 28 WE i 30 WE.

30

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zakaz środków o skutku równoważnym z ograniczeniami, o których mowa w art. 28 WE, dotyczy wszelkich przepisów państw członkowskich mogących bezpośrednio lub pośrednio, rzeczywiście lub potencjalnie, utrudniać handel wewnątrz Wspólnoty (zob. w szczególności wyroki: z dnia 19 czerwca 2003 r. w sprawie C-420/01 Komisja przeciwko Włochom, Rec. str. I-6445, pkt 25; z dnia 23 września 2003 r. w sprawie C-192/01 Komisja przeciwko Danii, Rec. str. I-9693, pkt 39, z dnia 2 grudnia 2004 r. w sprawie C-41/02 Komisja przeciwko Niderlandom, Zb.Orz. str. I-11375, pkt 39 i przywołane tam orzecznictwo oraz z dnia 10 stycznia 2006 r. w sprawie C-147/04 De Groot en Slot Allium i Bejo Zaden, Zb.Orz. str. I-245, pkt 71).

31

Ponadto Trybunał orzekł już, że art. 28 WE stanowi przeszkodę w stosowaniu w stosunkach wewnątrzwspólnotowych przepisów krajowych, które utrzymują wymóg, nawet czysto formalny, uzyskiwania pozwoleń przywozowych lub wszelkich innych podobnych procedur (zob. podobnie wyroki: z dnia 8 lutego 1983 r. w sprawie 124/81 Komisja przeciwko Zjednoczonemu Królestwu, zwanej „sprawą mleka UHT”, Rec. str. 203, pkt 9, z dnia 5 lipca 1990 r. w sprawie C-304/88 Komisja przeciwko Belgii, Rec. str. I-2801, pkt 9; oraz z dnia 28 września 2006 r. w sprawie C-434/04 Ahokainen i Leppik, Zb.Orz. str. I-9171, pkt 20).

32

Nie budzi wątpliwości fakt, że reżim prawny pozwolenia na czasowe używanie, który uzależnia dopuszczenie do ruchu na terenie Finlandii pojazdu zgodnie z prawem zarejestrowanego w innym państwie członkowskim i którego przywozu dokonała osoba mająca miejsce zamieszkania w Finlandii, może utrudniać handel wewnątrzwspólnotowy pojazdami samochodowymi i blokować dostęp do rynku towarom, które są zgodnie z prawem wytwarzane lub wprowadzane do obrotu w innych państwach członkowskich.

33

Utrudnienie sprowadza się przede wszystkim do kroków, jakie musi podjąć osoba znajdująca się w posiadaniu pojazdu samochodowego pochodzącego z innego państwa członkowskiego, zanim będzie on mógł być zgodnie z prawem używany na terytorium fińskim; przy czym kroki te mogą w stosownym przypadku polegać na obowiązku zatrzymania się zainteresowanego na przejściu granicznym w celu uzyskania pozwolenia na czasowe używanie, a w każdym razie pociągają za sobą koszty, jako że pozwolenie nie jest bezpłatne. Co więcej, jeśli zainteresowany nie posiada takiego pozwolenia w chwili przekraczania granicy, pojazd co do zasady nie może zostać wprowadzony do ruchu.

34

Poza tym wydanie pozwolenia na czasowe używanie nie jest ograniczone żadnym terminem liczonym od złożenia wniosku o jego uzyskanie i nie jest, w rozumieniu art. 48 ust. 1 dekretu w sprawie rejestracji, obowiązkowe dla właściwych organów administracyjnych, co zresztą Republika Finlandii przyznała na rozprawie.

35

Zważywszy na uprawnienia przysługujące właściwym organom, wnioskodawca nie ma zatem pewności co do uzyskania w rozsądnym terminie pozwolenia na czasowe używanie, które jednakże jest niezbędne do wprowadzenia pojazdu do ruchu zgodnie z wymogami prawnymi. Możliwość wniesienia odwołania od decyzji administracyjnej nieuwzględniającej wniosku złożonego w celu uzyskania tego pozwolenia jest w tym zakresie nieistotna.

36

Swoboda przepływu jest prawem, którego wykonywanie nie może zależeć od uprawnień dyskrecjonalnych lub przyzwolenia krajowych organów administracyjnych (zob. ww. wyrok w sprawie mleka UHT, pkt 10).

37

Wreszcie niepodważalne jest, że omawiany dokument jest ważny tylko przez krótki okres i że istnieje ryzyko unieruchomienia pojazdu po upływie siedmiodniowego okresu przewidzianego przez fińskie uregulowania, zanim możliwe będzie przeprowadzenie ostatecznej rejestracji oraz opłacenie podatku.

38

Chociaż omawiane pozwolenie na czasowe używanie wchodzi w zakres stosowania art. 28 WE, z utrwalonego orzecznictwa wynika, że uregulowania krajowe, które stanowią środek o skutku równoważnym z ograniczeniami ilościowymi, mogą być uzasadnione jednym ze względów interesu ogólnego wyliczonych w art. 30 WE lub wymogami nadrzędnymi (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Komisja przeciwko Włochom, pkt 29 i wyrok z dnia 5 lutego 2004 r. w sprawie C-270/02 Komisja przeciwko Włochom, Rec. str. I-1559, pkt 21). W jednym lub w drugim przypadku krajowy przepis musi być odpowiedni do zapewnienia realizacji założonego celu i nie wykraczać poza to, co niezbędne do jego osiągnięcia (zob. w szczególności wyroki: z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawach połączonych C-388/00 i C-429/00 Radiosistemi, Rec. str. I-5845, pkt 40–42 i z dnia 8 maja 2003 r. w sprawie C-14/02 ATRAL, Rec. str. I-4431, pkt 64).

39

W tym zakresie do właściwych organów krajowych należy wykazanie, po pierwsze, że ich uregulowania są niezbędne do realizacji jednego lub większej liczby celów wymienionych w art. 30 WE lub wymogów nadrzędnych, a po drugie, że te uregulowania są zgodne z zasadą proporcjonalności (zob. podobnie ww. wyroki: w sprawie ATRAL, pkt 67; z dnia 19 czerwca 2003 r. w sprawie Komisja przeciwko Włochom, pkt 30 i 31 oraz z dnia 5 lutego 2004 r. w sprawie Komisja przeciwko Włochom, pkt 22).

40

Jeśli chodzi najpierw o wysunięty przez Republikę Finlandii argument, zgodnie z którym pozwolenie na czasowe używanie jest nieodzowne dla osiągnięcia celu bezpieczeństwa drogowego, ponieważ umożliwia ono w szczególności precyzyjną identyfikację danych pojazdów za pomocą aktualizacji informacji wpisanych do rejestru pojazdów, oczywiste jest, że bezpieczeństwo drogowe należy do nadrzędnych względów interesu ogólnego, które mogą uzasadniać ograniczenie swobodnego przepływu towarów (zob. w szczególności wyroki: z dnia 5 października 1994 r. w sprawie C-55/93 Van Schaik, Rec. str. I-4837, pkt 19; z dnia 12 października 2000 r. w sprawie C-314/98 Snellers, Rec. str. I-8633, pkt 55 i z dnia 21 marca 2002 r. w sprawie C-451/99 Cura Anlagen, Rec. str. I-3193, pkt 59).

41

Nie zostało jednakże wykazane, że wydanie pozwolenia na czasowe używanie połączone z umieszczeniem na pojazdach samoprzylepnych winiet czasowego używania, które zastępują pierwotną rejestrację, oraz wprowadzanie do rejestru pojazdów informacji dotyczących tego pozwolenia rzeczywiście służą realizacji celu bezpieczeństwa drogowego, zwłaszcza że wymóg posiadania pozwolenia nie stosuje się do wszystkich pojazdów zarejestrowanych w innym państwie członkowskim i wprowadzonych do ruchu na terytorium fińskim.

42

W każdym razie należy podkreślić, że — jak słusznie zauważył rzecznik generalny w pkt 72 opinii — w oczekiwaniu na ostateczną rejestrację pojazdów w Finlandii ich parametry techniczne mogą zostać określone bez względu na to, w którym państwie członkowskim jest dokonywana rejestracja, ponieważ wszystkie państwa członkowskie dysponują systemem rejestracji pojazdów (zob. podobnie wyrok z dnia 23 lutego 2006 r. w sprawie C-232/03 Komisja przeciwko Finlandii, Zb.Orz. str. I-27, pkt 51).

43

Z powyższego wynika, że Republika Finlandii nie dowiodła, że cel, jakim jest bezpieczeństwo drogowe, może uzasadnić istnienie procedury wydawania pozwoleń na czasowe używanie.

44

Następnie, jeśli chodzi o argument oparty na konieczności zapewnienia za pomocą pozwolenia na czasowe używanie skutecznej kontroli fiskalnej, przy czym cel ten stanowi — zgodnie z utrwalonym orzecznictwem — wymóg nadrzędny zdolny uzasadnić istnienie zakazanego przez art. 28 WE środka o skutku równoważnym (zob. w szczególności wyrok z dnia 12 marca 1987 r. w sprawie 176/84 Komisja przeciwko Grecji, Rec. str. 1193, pkt 25), oczywiste jest, że Republika Finlandii może zgodnie z prawem ustanowić procedury kontroli pozwalające sprawdzić, które z pojazdów, choć objęte obowiązkiem rejestracji w Finlandii, mogą zostać tymczasowo zwolnione z podatków od pojazdów.

45

Co się tyczy jednakże oceny proporcjonalności spornych uregulowań, jakiej należy dokonać, oraz kwestii, czy zamierzony cel może zostać osiągnięty za pomocą ograniczeń naruszających w mniejszym stopniu handel wewnątrzwspólnotowy, należy stwierdzić, że Republika Finlandii nie dowodzi konkretnie proporcjonalnego względem zamierzonego celu charakteru omawianego ograniczenia swobodnego przypływu towarów.

46

Mniej restrykcyjne środki mogłyby bowiem zapewnić podobny rezultat, przy utrzymaniu możliwości określenia daty, w której używanie pojazdu, bez pobrania podatków od pojazdów, rozpoczęło się. W tym względzie, w szczególności z wymiany pism procesowych i argumentów w toku rozprawy oraz z pkt 83 opinii rzecznika generalnego wynika, że do takich środków należy wprowadzenie systemu obowiązkowej deklaracji wprowadzenia pojazdu do ruchu składanej przez właściciela pojazdu lub osobę znajdującą się w jego posiadaniu, połączonej z odpowiednimi sankcjami z tytułu niespełnienia tej formalności administracyjnej. Z taką deklaracją mogłoby być powiązane wyznaczenie rozsądnego terminu biegnącego od jej złożenia, w trakcie którego używanie pojazdu byłoby dozwolone, jednakże bez zwolnienia osoby zobowiązanej do zapłaty podatku od pojazdów od dokonania tej zapłaty.

47

W świetle powyższych rozważań należy przyjąć, że wymagając przewidzianego w dekrecie w sprawie rejestracji pozwolenia na czasowe używanie w celu wprowadzenia do ruchu pojazdów zgodnie z prawem zarejestrowanych i używanych w innym państwie członkowskim, Republika Finlandii uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 28 WE i 30 WE.

48

Zgodnie z art. 69 § 2 regulaminu kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ Komisja wniosła o obciążenie Republiki Finlandii kosztami postępowania, a Republika Finlandii przegrała sprawę, należy obciążyć ją kosztami postępowania.

Z powyższych względów Trybunał (druga izba) orzeka, co następuje: