Sprawa C-214/05 P

Sergio Rossi SpA

przeciwko

Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Odwołanie – Wspólnotowy znak towarowy – Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 – Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd – Słowny znak towarowy „SISSI ROSSI” – Sprzeciw właściciela wcześniejszego słownego znaku towarowego „MISS ROSSI” – Argumenty przedstawione po raz pierwszy na rozprawie – Wnioski dowodowe

Streszczenie wyroku

1.        Odwołanie – Zarzuty – Błędna ocena właściwie przedstawionych dowodów – Niedopuszczalność, z wyjątkiem przypadku ich przeinaczenia

(art. 225 WE; statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 58 akapit pierwszy)

2.        Postępowanie – Skarga wszczynająca postępowanie – Wymogi formalne

(regulamin Sądu, art. 44 § 1 lit. c))

3.        Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie odwoławcze

(rozporządzenie Rady nr 40/94, art. 63 i art. 74 ust. 1)

1.        Jedynie do Sądu należy ocena mocy dowodowej przedstawionych mu dowodów. O ile Sąd nie może być zobowiązany do wyraźnego uzasadnienia oceny mocy dowodowej każdego z przedstawionych mu dowodów, o tyle jest on zobowiązany przedstawić uzasadnienie, które umożliwi Trybunałowi dokonanie kontroli, a w szczególności ustalenie, czy doszło do ewentualnego przeinaczenia dowodów, które zostały przedstawione przed Sądem.

Ponadto kwestia uwzględnienia w ramach swobodnej oceny stanu faktycznego okoliczności, że strona powstrzymuje się od powołania się na pewne okoliczności, pozostawiona jest uznaniu Sądu.

(por. pkt 22, 23)

2.        Sąd jest zobowiązany odrzucić jako niedopuszczalne żądanie wniesionej do niego skargi, jeśli podstawowe okoliczności faktyczne i prawne, na których żądanie to się opiera, nie wynikają w sposób spójny i zrozumiały z tekstu samej skargi. Wynika z tego, że brak wskazania takich okoliczności w skardze nie może zostać uzupełniony poprzez przedstawienie ich na rozprawie.

(por. pkt 37)

3.        Po pierwsze, z art. 63 rozporządzenia nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego wynika, że zarówno stwierdzenie nieważności, jak i zmiana decyzji izby odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) może nastąpić wyłącznie w przypadku braku właściwości, naruszenia istotnego wymogu proceduralnego, naruszenia traktatu, rozporządzenia nr 40/94 lub każdego przepisu prawnego dotyczącego ich stosowana lub nadużycia władzy. Tak więc kontrola przeprowadzana przez sąd wspólnotowy względem takiej decyzji nie wykracza poza kontrolę jej zgodności z prawem i jej przedmiotem nie jest ponowne badanie stanu faktycznego, którego oceny dokonały instancje Urzędu.

Po drugie, z art. 74 ust. 1 tego rozporządzenia wynika, że w postępowaniu odnoszącym się do względnych podstaw odmowy rejestracji Urząd ogranicza się do badania podniesionych zarzutów i żądań przedstawionych przez strony.

Ponieważ Urząd nie może uwzględnić okoliczności stanu faktycznego, które nie zostały mu wskazane przez strony, zgodność z prawem jego decyzji nie może zostać zakwestionowana na podstawie takich okoliczności. W konsekwencji również Sąd nie może uwzględnić dowodów zmierzających do wykazania tych okoliczności stanu faktycznego.

(por. pkt 50–52)

WYROK TRYBUNAŁU (trzecia izba)

z dnia 18 lipca 2006 r.(*)

Odwołanie – Wspólnotowy znak towarowy – Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 – Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd – Słowny znak towarowy „SISSI ROSSI” – Sprzeciw właściciela wcześniejszego słownego znaku towarowego „MISS ROSSI” – Argumenty przedstawione po raz pierwszy na rozprawie – Wnioski dowodowe

W sprawie C‑214/05 P

mającej za przedmiot odwołanie w trybie art. 56 Statutu Trybunału Sprawiedliwości, wniesione w dniu 10 maja 2005 r.,

Sergio Rossi SpA, z siedzibą w San Mauro Pascoli (Włochy), reprezentowana przez A. Rua, avvocato,

strona skarżąca,

w której pozostałymi uczestnikami postępowania są:

Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), reprezentowany przez O. Montalta i P. Bullocka, działających w charakterze pełnomocników,

strona pozwana w pierwszej instancji,

Sissi Rossi Srl, z siedzibą w Castenaso di Villanova (Włochy), reprezentowana przez S. Vereę, avvocato,

interwenient w pierwszej instancji,

TRYBUNAŁ (trzecia izba),

w składzie: A. Rosas, prezes izby, J. Malenovský (sprawozdawca), J.P. Puissochet, A. Borg Barthet i A. Ó Caoimh, sędziowie,

rzecznik generalny: J. Kokott,

sekretarz: R. Grass,

uwzględniając procedurę pisemną,

po zapoznaniu się z opinią rzecznika generalnego na posiedzeniu w dniu 16 marca 2006 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        Sergio Rossi SpA wnosi w odwołaniu o uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 1 marca 2005 r. w sprawie T‑169/03 Sergio Rossi przeciwko OHIM, Zb.Orz. str. II‑685 (zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”), oddalającego wniesioną przez wnoszącą odwołanie skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 28 lutego 2003 r. (sprawa R 569/2002‑1) (zwanej dalej „sporną decyzją”), wydanej w związku z postępowaniem w sprawie sprzeciwu między Calzaturificio Rossi SpA, w której prawa wstąpiła Sergio Rossi SpA, a Sissi Rossi Srl.

 Ramy prawne

2        Artykuł 44 § 1 regulaminu Sądu stanowi:

„Skarga określona w art. 21 Statutu Trybunału Sprawiedliwości powinna zawierać:

[…]

c)      przedmiot sporu oraz zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów;

d)      żądania skarżącego;

e)      w stosownym przypadku wnioski dowodowe”.

3        Zgodnie z art. 48 § 2 regulaminu:

„Nie można podnosić nowych zarzutów w toku postępowania, chyba że ich podstawą są okoliczności prawne i faktyczne ujawnione dopiero w toku postępowania”.

4        Artykuł 8 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, str. 1) przewiduje:

„W wyniku sprzeciwu właściciela wcześniejszego znaku towarowego, zgłoszonego znaku towarowego nie rejestruje się, jeżeli:

[…]

b)      z powodu identyczności lub podobieństwa do wcześniejszego znaku towarowego, identyczności lub podobieństwa towarów lub usług istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd opinii publicznej [odbiorców] na terytorium, na którym wcześniejszy znak towarowy jest chroniony; prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd obejmuje również prawdopodobieństwo skojarzenia z wcześniejszym znakiem towarowym”.

5        Artykuł 73 rozporządzenia nr 40/94 stanowi:

„Decyzje Urzędu zawierają określenie przyczyn, na których są oparte. Decyzje opierają się wyłącznie na przyczynach lub materiale dowodowym, co do których strony zainteresowane miały możliwość przedstawiania swoich uwag”.

6        Zgodnie z art. 74 tego rozporządzenia:

„1.      W trakcie postępowania Urząd bada stan faktyczny z urzędu; jednakże w postępowaniu odnoszącym się do względnych podstaw odmowy rejestracji Urząd ogranicza się w tym badaniu do stanu faktycznego, dowodów i argumentów przedstawionych przez strony oraz poszukiwanego zadośćuczynienia [do podniesionych zarzutów i żądań przedstawionych przez strony].

2.      Urząd może nie wziąć pod uwagę stanu faktycznego lub dowodów, których zainteresowane strony nie przedstawiły w odpowiednim terminie”.

 Okoliczności powstania sporu

7        Sąd opisał okoliczności powstania sporu w następujący sposób:

„1      W dniu 1 czerwca 1998 r. [Sissi Rossi Srl (zwana dalej »Sissi Rossi«] dokonał[a] zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego w [OHIM] na podstawie rozporządzenia Rady [nr 40/94].

2      Znak towarowy, o którego rejestrację wniesiono, jest oznaczeniem słownym SISSI ROSSI.

3      Towary objęte wnioskiem o rejestrację należą do klasy 18 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., zrewidowanego i zmienionego, i odpowiadają następującemu opisowi: »skóra i imitacje skóry, wyroby z tych materiałów nieujęte w innych klasach; skóry zwierzęce; walizy i torby podróżne; parasolki, parasole (duże) i laski; bicze, uprzęże i wyroby rymarskie«.

         […]

5      W dniu 21 maja 1999 r. spółka Calzaturificio Rossi SpA wniosła na podstawie art. 42 ust. 1 rozporządzenia nr 40/94 sprzeciw wobec rejestracji znaku towarowego w odniesieniu do następujących towarów: »skóra i imitacje skóry, wyroby z tych materiałów nieujęte w innych klasach; skóry zwierzęce; walizy i torby podróżne«.

6      Znakami towarowymi przywołanymi na poparcie sprzeciwu są: słowny znak towarowy MISS ROSSI, zarejestrowany we Włoszech w dniu 11 listopada 1991 r. (nr 553 013), i międzynarodowy znak towarowy MISS ROSSI, zarejestrowany tego samego dnia ze skutkiem we Francji (nr 577 643). Towarem oznaczonym tymi wcześniejszymi znakami towarowymi jest »obuwie«, należące do klasy 25 porozumienia nicejskiego.

         […]

8      W następstwie połączenia w drodze przejęcia spółki Calzaturificio Rossi SpA, potwierdzonego aktem notarialnym z dnia 22 listopada 2000 r., skarżąca, od tej pory występująca pod firmą Sergio Rossi SpA, stała się właścicielem wcześniejszych znaków towarowych.

9      Decyzją z dnia 30 kwietnia 2002 r. Wydział Sprzeciwów odrzucił wniosek o rejestrację w stosunku do wszystkich towarów objętych sprzeciwem. Uznał on w istocie, że w skarżąca przedstawiła dowód na okoliczność rzeczywistego używania wcześniejszych znaków towarowych tylko w odniesieniu do »obuwia damskiego« oraz że towary te i towary takie jak »skóra i imitacje skóry, wyroby z tych materiałów nieujęte w innych klasach; skóry zwierzęce; walizy i torby podróżne«, ujęte w zgłoszeniu znaku towarowego, są podobne. Ponadto Wydział Sprzeciwów uznał, że w odczuciu konsumenta francuskiego oznaczenia te są podobne.

10      W dniu 28 czerwca 2002 r. [Sissi Rossi wniosła] do OHIM odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów.

11      [Sporną] decyzją Pierwsza Izba Odwoławcza OHIM uchyliła decyzję Wydziału Sprzeciwów i odrzuciła sprzeciw. Izba Odwoławcza uznała, że sporne oznaczenia są w małym stopniu do siebie podobne. Ponadto po przeprowadzeniu analizy porównawczej kanałów dystrybucji, przeznaczenia i rodzaju spornych towarów doszła do wniosku, że różnice pomiędzy tymi towarami są większe aniżeli nieliczne elementy wspólne. Poddała ona w szczególności analizie tezę, według której towary takie jak »obuwie damskie« i »torby damskie« są podobne ze względu na to, że wzajemnie się uzupełniają, a następnie odrzuciła ją. W konsekwencji uznała, że nie zachodzi prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w rozumieniu art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94”.

 Przebieg postępowania przed Sądem i zaskarżony wyrok

8        Pismem, które wpłynęło do Sądu w dniu 12 lutego 2003 r., wnosząca odwołanie wniosła skargę na sporną decyzję, domagając się tytułem żądania głównego stwierdzenia jej nieważności w całości, a posiłkowo stwierdzenia jej nieważności w części, w jakiej stwierdza ona brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd z powodu podobieństwa znaków towarowych w odniesieniu do towarów „torby damskie” i „obuwie damskie”, do których odnosi się słowny znak towarowy MISS ROSSI.

9        W zaskarżonym wyroku Sąd odmówił na wstępie uwzględnienia niektórych dowodów – wśród nich artykułów prasowych, reklam i fotografii pochodzących w szczególności ze stron internetowych – przedstawionych przez Sergio Rossi SpA na poparcie tezy, zgodnie z którą obuwie damskie i torby damskie są towarami podobnymi. Sąd dokonał tego z uwagi na to, że dowody te nie zostały przedstawione w toku postępowania administracyjnego przed OHIM.

10      W odniesieniu do żądania stwierdzenia nieważności spornej decyzji Sąd orzekł, że wniosek ten, sformułowany tytułem żądania głównego, należy oddalić oraz że należy rozpatrzyć jedynie żądanie przedstawione posiłkowo. Sąd wskazał przede wszystkim, że ze skargi – a w szczególności z pierwszego żądania oraz z wystąpień skarżącej – wynika, że uważa ona, iż wszystkie towary objęte sprzeciwem, a mianowicie „skóra i imitacje skóry, wyroby z tych materiałów nieujęte w innych klasach; skóry zwierzęce; walizy i torby podróżne” oraz oznaczony wcześniejszymi znakami towar „obuwie damskie” są podobne. Jednakże stwierdził on, że przedstawiona w skardze argumentacja odnosiła się wyłącznie do towarów „torby damskie” i „obuwie damskie”. Wobec braku jakiejkolwiek argumentacji, która mogłaby podważać stwierdzenie Izby Odwoławczej, zgodnie z którym towary takie jak „skóra i imitacje skóry; skóry zwierzęce; walizy i torby podróżne”, z jednej strony, i „obuwie damskie”, z drugiej strony, nie są podobne, Sąd uznał, że nie ma potrzeby przeprowadzenia badania podniesionego przed nim zarzutu, ponieważ opierał się on na utrzymywanym przez skarżącą podobieństwie wspomnianych towarów.

11      Ponadto Sąd uznał, że ogólne odesłanie do całości uwag przedstawionych przez skarżącą w ramach postępowania przed OHIM nie może uzupełnić braku argumentacji w skardze. Wreszcie Sąd wskazał, że dopiero w trakcie rozprawy, a zatem po terminie, skarżąca podniosła, iż wszystkie te towary mają jednakowe kanały dystrybucji i są produkowane z tego samego surowca.

12      Następnie Sąd dokonał analizy podobieństwa towarów, tj. „toreb damskich”, ujętych w zgłoszeniu wspólnotowego znaku towarowego, i „obuwia damskiego”, oznaczonego wcześniejszymi znakami towarowymi, jak również podobieństwa rozpatrywanych oznaczeń, i stwierdził brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w odniesieniu do spornych znaków towarowych. W konsekwencji oddalił on skargę.

 Żądania stron

13      W odwołaniu wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału:

–        tytułem żądania głównego – o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości,

–        posiłkowo – o uchylenie zaskarżonego wyroku w części, w jakiej dotyczy on rejestracji znaku towarowego SISSI ROSSI dla towarów takich jak „skóra i imitacje skóry”,

–        również posiłkowo, w przypadku uwzględnienia prawa wnoszącej odwołanie do przedłożenia dowodów – o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi celem dokonania oceny dowodów, które uznał on za niedopuszczalne, lub ewentualnie, na mocy prawa do przedstawienia uwag przewidzianego w art. 73 rozporządzenia nr 40/94, o przekazanie sprawy Izbie Odwoławczej OHIM celem określenia terminu do przedstawienia uwag oraz

–        o obciążenie OHIM kosztami postępowania.

14      OHIM i Sissi Rossi wnoszą do Trybunału o oddalenie odwołania i obciążenie wnoszącej odwołanie kosztami postępowania.

 Odwołanie

15      Na poparcie żądań mających na celu uchylenie zaskarżonego wyroku skarżąca podnosi trzy zarzuty. Zarzuty pierwszy i drugi oparte są na błędnym zastosowaniu regulaminu Sądu. W trzecim zarzucie, podzielonym na dwie części, skarżąca powołuje się na naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94.

16      Na wstępie należy dokonać oceny trzeciego zarzutu, a następnie zarzutów pierwszego i drugiego.

 W przedmiocie zarzutu trzeciego

 Argumentacja stron

17      W pierwszej części trzeciego zarzutu wnosząca odwołanie utrzymuje, że Sąd w błędny sposób dokonał analizy czynników istotnych dla oceny podobieństwa omawianych towarów, a co za tym idzie, również prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku rozpatrywanych znaków towarowych. Czynniki te wynikają z orzecznictwa Trybunału i należą do nich w szczególności charakter tych towarów, ich przeznaczenie, sposób używania oraz to, czy konkurują one ze sobą, czy też się uzupełniają. W tym zakresie wnosząca odwołanie powołuje się na pkt 23 wyroku z dnia 29 września 1998 r. w sprawie C‑39/97 Canon, Rec. str. I‑5507.

18      Zdaniem wnoszącej odwołanie w swej ocenie Sąd pominął w szczególności okoliczność, że końcowymi konsumentami tych towarów są te same osoby. Ponadto, dokonując badania kryterium przeznaczenia tych towarów, Sąd nie uwzględnił we właściwym zakresie estetycznej funkcji torebek i butów damskich, która sprawia, że towary te wzajemnie się uzupełniają, ponieważ winny być dobierane w sposób estetyczny. Poza tym Sąd stwierdził, że w toku postępowania przed OHIM wnosząca odwołanie nie wykazała, iż omawiane towary są zwykle sprzedawane w tych samych punktach sprzedaży. Jednakże zdaniem wnoszącej odwołanie w toku tego postępowania nigdy nie umożliwiono jej przedstawienia dowodu na tę okoliczność.

19      W drugiej części trzeciego zarzutu wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd niewłaściwie ocenił podobieństwo rozpatrywanych znaków towarowych. Twierdzi ona w szczególności, że stwierdzenie Sądu wydaje się wynikać z faktu, że nazwisko rodowe „Rossi” jest bardzo powszechne w odczuciu konsumentów francuskich. Stwierdzenie to nie jest jednak poparte jakimkolwiek obiektywnym dowodem. Zdaniem wnoszącej odwołanie stwierdzenie Sądu jest błędne, ponieważ wspomniane nazwisko rodowe nie jest powszechne na terytorium francuskim i skłania do skojarzeń z nazwiskiem włoskim. Ponadto nawet popularne nazwisko rodowe może pełnić funkcję wskazania pochodzenia znaku towarowego i mieć tym samym charakter odróżniający w odniesieniu do omawianych towarów. W konsekwencji jej zdaniem nazwisko rodowe „Rossi” nie możne zostać uznane za mniej odróżniające na terytorium francuskim. Przeciwnie, zdaniem wnoszącej odwołanie winno ono zostać uznane za obdarzone charakterem wysoce odróżniającym. Wreszcie Sąd nie mógł oprzeć się na okoliczności, że „skarżąca nie utrzymywała, iż słowo „Rossi” stanowi dominujący element oznaczenia”, ponieważ wnosząca odwołanie nigdy nie twierdziła, że tak nie jest.

20      Sissi Rossi uważa, że wnosząca odwołanie ogranicza się w rzeczywistości do zakwestionowania dokonanej przez Sąd oceny stanu faktycznego, nie wskazując materialnej nieprawdziwości jego stwierdzeń, a zatem rozpoznanie niniejszego zarzutu wykracza poza kompetencje Trybunału.

21      OHIM i, posiłkowo, Sissi Rossi podnoszą również, że zarzuty wnoszącej odwołanie są bezzasadne.

 Ocena Trybunału

22      W odniesieniu do drugiej części trzeciego zarzutu wystarczy przypomnieć, że jedynie do Sądu należy ocena mocy dowodowej przedstawionych mu dowodów i nie może on być zobowiązany do wyraźnego uzasadnienia oceny mocy dowodowej każdego z przedstawionych mu dowodów. Sąd jest zobowiązany jednak przedstawić uzasadnienie, które umożliwi Trybunałowi dokonanie kontroli, a w szczególności ustalenie, czy doszło do ewentualnego przeinaczenia dowodów, które zostały przedstawione przed Sądem (zob. podobnie wyrok z dnia 12 lipca 2005 r. w sprawie C‑198/03 P Komisja przeciwko CEVA i Pfizer, Zb.Orz. str. I‑6357, pkt 50).

23      Ponadto kwestia uwzględnienia w ramach swobodnej oceny stanu faktycznego okoliczności, że strona powstrzymuje się od powołania się na pewne okoliczności, pozostawiona jest uznaniu Sądu.

24      W pkt 69–85 zaskarżonego wyroku Sąd dokonał całościowej oceny rozpatrywanych znaków towarowych i prawdopodobieństwa wprowadzenia odbiorców w błąd, uwzględniając przy tym wszystkie istotne czynniki występujące w niniejszym przypadku. Sąd uzasadnił również swoje wnioski w sposób wystarczający pod względem prawnym.

25      W pozostałym zakresie, zarzucając Sądowi niewłaściwe przeprowadzenie analizy istotnych czynników na potrzeby oceny podobieństwa omawianych towarów i rozpatrywanych znaków towarowych, wnosząca odwołanie ma na celu – w pierwszej i drugiej części trzeciego zarzutu – skłonienie Trybunału do zastąpienia oceny stanu faktycznego dokonanej przez Sąd własną oceną.

26      Z art. 225 WE i art. 58 akapit pierwszy Statutu Trybunału Sprawiedliwości wynika, że odwołanie jest ograniczone do kwestii prawnych. Tak więc jedynie Sąd jest właściwy do ustalenia i dokonania oceny istotnego stanu faktycznego oraz do dokonania oceny dowodów. Ocena tego stanu faktycznego i dowodów nie stanowi zatem, z zastrzeżeniem przypadków ich przeinaczenia, kwestii prawnej podlegającej jako taka kontroli Trybunału w postępowaniu odwoławczym (zob. wyroki z dnia 19 września 2002 r. w sprawie C‑104/00 P DKV przeciwko OHIM, Rec. str. I‑7561, pkt 22, oraz z dnia 15 września 2005 r. w sprawie C‑37/03 P BioID przeciwko OHIM, Zb.Orz. I‑7975, pkt 43).

27      Ponieważ wnosząca odwołanie nie podniosła, że miało miejsce jakiekolwiek przeinaczenie stanu faktycznego lub przedstawionych Sądowi dowodów, pierwszą część i fragmentarycznie drugą część trzeciego zarzutu należy odrzucić jako niedopuszczalne.

28      Trzeci zarzut należy zatem odrzucić w całości.

 W przedmiocie zarzutu pierwszego

 Argumentacja stron

29      Wnosząca odwołanie utrzymuje, że Sąd naruszył art. 81 regulaminu, ponieważ zaskarżony wyrok nie zawiera uzasadnienia w przedmiocie odrzucenia wniosku sformułowanego tytułem żądania głównego.

30      Zdaniem wnoszącej odwołanie Sąd nie mógł ograniczyć zakresu sporu do podobieństwa między towarem „obuwie damskie”, oznaczonymi wcześniejszymi znakami towarowymi, a towarem „torby damskie”, do których odnosi się zgłoszony znak towarowy. Po pierwsze, nawet jeśli argumenty przedstawione przez wnoszącą odwołanie przed Sądem na poparcie jej skargi dotyczyły prawie wyłącznie podobieństwa między tymi towarami, to podobieństwo między wszystkimi towarami oznaczonymi znakiem towarowym wskazanym w sprzeciwie wobec wniosku o rejestrację a towarami wnoszącej odwołanie było wielokrotnie wskazywane w skardze wniesionej do Sądu. Po drugie argumenty przedstawione na rozprawie nie mogły zostać uznane za niedopuszczalne w rozumieniu art. 48 § 2 regulaminu Sądu jako nowe zarzuty podniesione po raz pierwszy w toku tej instancji. W istocie nie mamy tutaj do czynienia z nowymi zarzutami, a jedynie z dodatkowymi argumentami popierającymi wnioski zawarte już wcześniej w żądaniach skargi.

31      Zdaniem Sissi Rossi i OHIM Sąd słusznie ograniczył swą analizę do towarów „obuwie damskie” i „torby damskie”, ponieważ nie może on zastępować stron i w braku przedstawionych przez nie argumentów dokonywać z urzędu badania kwestii związanych ze sporem. Ponadto nawet jeśli wnosząca odwołanie rzeczywiście powołała się na rozprawie na podobieństwo między innymi towarami niż te, w stosunku do których Sąd przeprowadził swe badanie, to miało to miejsce po raz pierwszy w toku postępowania, a zatem Sąd słusznie uznał, że zarzut ten został podniesiony po terminie.

 Ocena Trybunału

32      Zgodnie ze swoim nagłówkiem pierwszy zarzut wskazuje na brak uzasadnienia w zaskarżonym wyroku dotyczącego odrzucenia wniosku sformułowanego przed Sądem tytułem żądania głównego. Niemniej z odwołania wynika, że wnosząca odwołanie kwestionuje w rzeczywistości zasadność tego odrzucenia. W istocie zarzuca ona Sądowi, że uznał wspomniane żądanie za niedopuszczalne z powodu nieprzedstawienia przez nią argumentacji na poparcie tego żądania w samej skardze.

33      Należy zatem dokonać badania, czy odrzucając to żądanie, Sąd naruszył prawo.

34      Z art. 44 § 1 lit. c) regulaminu Sądu wynika, że wniesiona do niego skarga powinna zawierać przedmiot sporu i zwięzłe przedstawienie podnoszonych zarzutów.

35      Trybunał wypowiedział się już w przeszłości w przedmiocie zakresu tego wymogu w kontekście art. 38 § 1 lit. c) własnego regulaminu. Orzekł on, że owo przedstawienie zarzutów musi być wystarczająco jasne i precyzyjne, by umożliwić stronie pozwanej przygotowanie linii jej obrony, a Trybunałowi dokonanie kontroli. Z powyższego wynika, że istotne okoliczności faktyczne i prawne, na których opiera się skarga, muszą wynikać w sposób spójny i zrozumiały z tekstu samej skargi (wyroki z dnia 9 stycznia 2003 r. w sprawie C‑178/00 Włochy przeciwko Komisji, Rec. str. I‑303, pkt 6, oraz z dnia 15 września 2005 r. w sprawie C‑199/03 Irlandia przeciwko Komisji, Zb.Orz. str. I‑8027, pkt 50).

36      Ten sam wniosek narzuca się w odniesieniu do skarg wniesionych do Sądu, ponieważ art. 38 § 1 lit. c) regulaminu Trybunału i art. 44 § 1 lit. c) regulaminu Sądu mają identyczne brzmienie i odzwierciedlają jedynie wymóg ustanowiony w art. 21 Statutu Trybunału Sprawiedliwości, który znajduje zastosowanie niezależnie od tego, czy skargę wnosi się do Trybunału, czy do Sądu.

37      W konsekwencji Sąd jest zobowiązany odrzucić jako niedopuszczalne żądanie wniesionej do niego skargi, jeśli podstawowe okoliczności faktyczne i prawne, na których żądanie to się opiera, nie wynikają w sposób spójny i zrozumiały z tekstu samej skargi. Wynika z tego, że wbrew temu, co utrzymuje wnosząca odwołanie, brak wskazania takich okoliczności w skardze nie może zostać uzupełniony poprzez przedstawienie ich na rozprawie.

38      W przypadku niniejszej sprawy w pkt 46–48 zaskarżonego wyroku Sąd odrzucił wniosek sformułowany tytułem żądania głównego z uwagi na to, że argumentacja przedstawiona we wniesionej do niego skardze dotyczyła wyłącznie towarów „torby damskie” i „obuwie damskie”, a zatem skarga nie zawierała jakiejkolwiek argumentacji, która podważałaby stwierdzenie dokonane przez Izbę Odwoławczą, zgodnie z którym towary „skóra i imitacje skóry; skóra zwierzęca; walizy i torby podróżne” oraz „obuwie damskie” nie są podobne.

39      Wnosząca odwołanie nie przedstawiła przed Trybunałem jakiegokolwiek istotnego argumentu, który wykazywałby, że wbrew temu, co orzekł Sąd, wniesiona do niego skarga zawierała wskazanie okoliczności faktycznych i prawnych uzasadniających wspomniane żądanie.

40      Ponieważ żądanie to było niedopuszczalne, wydaje się, że wnosząca odwołanie podniosła w rzeczywistości nowy zarzut, przedstawiając na rozprawie na poparcie żądań skargi okoliczności prawne i faktyczne, które zmierzały do osiągnięcia tego samego celu co wspomniane żądanie. Zgodnie z art. 48 § 2 regulaminu Sądu nie można podnosić nowych zarzutów w toku postępowania, chyba że ich podstawą są okoliczności prawne i faktyczne ujawnione dopiero w toku postępowania. Ponieważ wnosząca odwołanie nie utrzymywała, że miało to miejsce w niniejszym przypadku, narzuca się stwierdzenie, że Sąd słusznie odrzucił wspomniane dowody jako przedstawione po terminie.

41      Z uwagi na to, że Sąd w żaden sposób nie naruszył prawa, pierwszy zarzut winien zostać oddalony.

 W przedmiocie zarzutu drugiego

 Argumentacja stron

42      Wnosząca odwołanie uważa przede wszystkim, że stwierdzając niedopuszczalność przedstawionych przez nią dowodów, Sąd naruszył art. 44 § 1 lit. e) regulaminu, który dopuszcza wnioski dowodowe.

43      Wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd, który w tym zakresie opierał się na własnym orzecznictwie, powołał się na przypadki różniące się od niniejszej sprawy. W istocie wskazane przez Sąd wyroki dotyczyły spraw, w których argumenty skarżących zostały już wcześniej odrzucone przez OHIM – a zatem mogli oni zakwestionować przed izbą odwoławczą OHIM argumenty przywołane dla uzasadnienia tego odrzucenia – podczas gdy w niniejszej sprawie, jako że Wydział Sprzeciwów uwzględnił sprzeciw wnoszącej odwołanie, Izba Odwoławcza OHIM przedstawiła własne argumenty po raz pierwszy w spornej decyzji, tak więc skarżąca na żadnym etapie postępowania administracyjnego nie miała możliwości zakwestionować twierdzeń OHIM przeciwstawionych jej własnym.

44      Posiłkowo wnosząca odwołanie podnosi naruszenie art. 73 rozporządzenia nr 40/94, ponieważ w toku postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM nie miała możliwości przedstawienia swoich uwag w przedmiocie istnienia podobieństwa omawianych towarów lub jego braku.

45      Zdaniem wnoszącej odwołanie, wbrew temu, co orzekł Sąd, wskazanie na naruszenie art. 73 rozporządzenia nr 40/94 nie może zostać uznane za podniesienie nowego zarzutu po raz pierwszy na rozprawie, gdyż stanowi jedynie rozwinięcie zarzutu, na poparcie którego zostały przedstawione pewne dowody, załączone do skargi wniesionej do Sądu.

46      W istocie na mocy wspomnianego przepisu wnoszącej odwołanie należało w każdym razie umożliwić zakwestionowanie argumentów przedstawionych po raz pierwszy przez OHIM. Ponieważ nie można było dokonać tego w toku postępowania administracyjnego, Sąd, do którego wniesiono skargę na decyzję Izby Odwoławczej OHIM, winien był zdaniem wnoszącej odwołanie dokonać wyboru między umożliwieniem przedstawienia przed nim dowodów a stwierdzeniem nieważności spornej decyzji i przekazaniem sprawy Izbie Odwoławczej w celu umożliwienia wnoszącej odwołanie zakwestionowania argumentów przedstawionych po raz pierwszy w tej decyzji.

47      Sissi Rossi i OHIM twierdzą, że Sąd słusznie uznał sporne dowody za niedopuszczalne, i przychylają się do uzasadnienia zawartego w zaskarżonym wyroku.

48      Sissi Rossi wyraża wątpliwości co do dopuszczalności tego, przedstawionego posiłkowo, zarzutu z uwagi na to, że wnosząca odwołanie podnosi naruszenie art. 73 rozporządzenia nr 40/94 przez Izbę Odwoławczą, a nie przez Sąd.

49      W każdym razie zdaniem Sissi Rossi Sąd ten słusznie orzekł, że zarzut naruszenia tego przepisu był niedopuszczalny. Ponadto wnoszącej odwołanie umożliwiono przedstawienie własnego punktu widzenia w postępowaniu przed OHIM w sposób wystarczający.

 Ocena Trybunału

–        W przedmiocie argumentu opierającego się na naruszeniu art. 44 § 1 lit. e) regulaminu Sądu

50      Po pierwsze, z art. 63 rozporządzenia nr 40/94 wynika, że zarówno stwierdzenie nieważności, jak i zmiana decyzji izby odwoławczej OHIM może nastąpić wyłącznie w przypadku braku właściwości, naruszenia istotnego wymogu proceduralnego, naruszenia traktatu WE, rozporządzenia nr 40/94 lub każdego przepisu prawnego dotyczącego ich stosowana lub nadużycia władzy. Tak więc kontrola przeprowadzana przez sąd wspólnotowy względem takiej decyzji nie wykracza poza kontrolę jej zgodności z prawem i jej przedmiotem nie jest ponowne badanie stanu faktycznego, którego oceny dokonały instancje OHIM.

51      Po drugie, z art. 74 ust. 1 tego rozporządzenia wynika, że w postępowaniu odnoszącym się do względnych podstaw odmowy rejestracji, z jakim mamy do czynienia w niniejszej sprawie, OHIM ogranicza się do badania podniesionych zarzutów i żądań przedstawionych przez strony.

52      Ponieważ OHIM nie może uwzględnić okoliczności stanu faktycznego, które nie zostały mu wskazane przez strony, zgodność z prawem jego decyzji nie może zostać zakwestionowana na podstawie takich okoliczności. W konsekwencji również Sąd nie może uwzględnić dowodów zmierzających do wykazania tych okoliczności stanu faktycznego.

53      Wbrew temu, co utrzymuje wnosząca odwołanie, okoliczność, że Izba Odwoławcza, opierając się na dowodach przedstawionych w postępowaniu przed OHIM, wyciągnęła z nich odmienne wnioski niż Wydział Sprzeciwów, nie ma w tym względzie znaczenia, ponieważ dokonana przez Izbę Odwoławczą ocena dowodów mogła w każdym wypadku zostać zakwestionowana przed Sądem.

54      Ponadto, jak to słusznie stwierdził Sąd, gdyby wnosząca odwołanie uważała, że Izba Odwoławcza, naruszając art. 73 zdanie drugie rozporządzenia nr 40/94, pozbawiła ją możliwości przedstawienia niektórych dowodów we właściwym terminie w toku postępowania administracyjnego, to powinna była podnieść taki zarzut na poparcie żądania stwierdzenia nieważności spornej decyzji. Ewentualne naruszenie przez Izbę Odwoławczą prawa do przedstawienia uwag nie może natomiast prowadzić do dokonania przez Sąd oceny stanu faktycznego i dowodów, które nie zostały przedstawione wcześniej w toku postępowania przed instancjami OHIM.

–        W przedmiocie argumentu opartego na naruszeniu przez Sąd prawa w odniesieniu do utrzymywanego przez wnoszącą odwołanie naruszenia przez Izbę Odwoławczą art. 73 rozporządzenia nr 40/94

55      Przede wszystkim, wbrew temu, co utrzymuje Sissi Rossi, należy stwierdzić, że argument ten jest dopuszczalny, ponieważ wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi naruszenie prawa w zakresie, w jakim zastosował sankcji wobec utrzymywanego przez wnoszącą odwołanie naruszenia przez Izbę Odwoławczą art. 73 rozporządzenia nr 40/94.

56      Co do zasadności tego zarzutu należy przypomnieć, że zgodnie z art. 48 § 2 akapit pierwszy regulaminu Sądu nie można podnosić nowych zarzutów w toku postępowania, chyba że ich podstawą są okoliczności prawne i faktyczne ujawnione dopiero w toku postępowania.

57      Wnosząca odwołanie nie zaprzecza, że we wniesionej do Sądu skardze nie zarzuciła Izbie Odwoławczej naruszenia art. 73 zdanie drugie rozporządzenia nr 40/94, jako że argument ten został podniesiony po raz pierwszy na rozprawie. Jednocześnie nie zaprzecza ona, że dowody przedstawione na poparcie tego argumentu istniały już wcześniej i były jej znane w chwili wpływu skargi do sekretariatu Sądu.

58      W tych okolicznościach Sąd nie naruszył prawa poprzez niezastosowanie sankcji wobec utrzymywanego przez wnoszącą odwołanie naruszenia art. 73 zdanie drugie rozporządzenia nr 40/94.

59      Drugi zarzut należy zatem oddalić.

 W przedmiocie kosztów

60      Zgodnie z art. 69 § 2 regulaminu Trybunału, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 118 tego regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ OHIM i Sissi Rossi wniosły o obciążenie wnoszącej odwołanie kosztami postępowania, a wnosząca odwołanie przegrała sprawę, należy obciążyć ją kosztami postępowania.

Z powyższych względów Trybunał (trzecia izba) orzeka, co następuje:

1)      Odwołanie zostaje oddalone.

2)      Sergio Rossi SpA zostaje obciążona kosztami postępowania.

Podpisy

---

* Język postępowania: włoski.