1. 

Niniejsze postępowanie prejudycjalne dotyczy sporu w przedmiocie zwrotu ceł antydumpingowych należnych z tytułu przywozu do Wspólnoty bawełnianej bielizny pościelowej z Indii i Pakistanu. Ustanowienie tych ceł doprowadziło do wszczęcia postępowania w zakresie rozstrzygania sporów przed Światową Organizacją Handlu (zwaną dalej „WTO”), która stwierdziła niezgodność tych ceł z porozumieniem o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu 1994 (zwanym dalej „porozumieniem antydumpingowym”) ( 2 ).

2. 

W niniejszej sprawie High Court of Justice (England & Wales), Chancery Division zwrócił się do Trybunału o dokonanie oceny, przy uwzględnieniu zaleceń i decyzji Organu Rozstrzygania Sporów WTO (zwanego dalej „DSB”), ważności rozporządzeń ustanawiających sporne cła antydumpingowe, w świetle prawa wspólnotowego. Sąd ten zapytuje również o sposoby ewentualnego zwrotu tych ceł w razie nieważności jednego z tych rozporządzeń.

3. 

Badanie odesłania prejudycjalnego prowadzi w szczególności do analizy kwestii, czy w ramach tej oceny ważności należy uwzględnić zalecenia i decyzje DSB. Wymaga ono również zbadania ważności przepisów prawa określających metodę analizy ekonomicznej przyjętą przez władze wspólnotowe w celu ustanowienia spornych środków antydumpingowych.

4.

W dniu 15 kwietnia 1994 r. Wspólnota Europejska podpisała Akt końcowy zawierający wyniki wielostronnych negocjacji handlowych w ramach Rundy Urugwajskiej, porozumienie ustanawiające WTO oraz ogół porozumień i uzgodnień zawartych w załącznikach 1–4 (zwanych dalej „porozumieniami WTO”).

5.

Pośród tych załączników znajduje się m.in. Układ ogólny w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (zwany dalej „GATT 1994”), jak również Uzgodnienie w sprawie zasad i procedur regulujących rozstrzyganie sporów (zwane dalej „uzgodnieniem”) ( 3 ).

6.

W następstwie podpisania tego aktu Rada wydała decyzję 94/800/WE z dnia 22 grudnia 1994 r. dotyczącą zawarcia, w imieniu Wspólnoty Europejskiej i w dziedzinach wchodzących w zakres jej kompetencji, porozumień będących wynikiem negocjacji wielostronnych w ramach Rundy Urugwajskiej (1986–1994) ( 4 ).

7.

W świetle preambuły do porozumienia ustanawiającego WTO, umawiające się strony zawarły porozumienia „zmierzając[e] do znacznego obniżenia taryf celnych i innych barier w handlu oraz do usunięcia dyskryminacyjnego traktowania w międzynarodowych stosunkach handlowych”.

8.

W świetle art. III ust. 2 rzeczonego porozumienia, WTO stanowi „forum negocjacji dotyczących wielostronnych stosunków handlowych jego Członków […]”.

9.

Artykuł II ust. 2 tego porozumienia stanowi, że „[p]orozumienia i związane z nimi instrumenty prawne zawarte w załącznikach 1, 2 i 3 [są] wiążące dla wszystkich Członków” ( 5 ).

10.

Układ ten znajduje się w załączniku 1A do porozumienia ustanawiającego WTO i stanowi wielostronne porozumienie w sprawie handlu towarami.

11.

W świetle art. VI ust. 1 GATT 1994 dumping, „w rezultacie którego produkty jednego kraju są wprowadzane na rynek drugiego kraju poniżej ich normalnej wartości, należy potępić, jeżeli powoduje on szkodę materialną w przemyśle istniejącym na terytorium jednej z układających się stron, albo stwarza groźbę takiej szkody, lub jeżeli poważnie opóźnia utworzenie jakiejś gałęzi przemysłu krajowego”.

12.

Przepis ten został wykonany przez porozumienie antydumpingowe, które określa przesłanki ustanowienia środków antydumpingowych.

13.

Artykuł 2 tego porozumienia zatytułowany „[s]twierdzenie istnienia dumpingu” stanowi w ust. 1, że „produkt uważa się za wprowadzony na rynek na warunkach dumpingowych, tzn. wprowadzony do handlu w innym kraju po cenie niższej od jego wartości normalnej, jeżeli cena eksportowa produktu eksportowanego z jednego kraju do drugiego jest niższa niż porównywalna cena, w normalnym obrocie handlowym, podobnego produktu przeznaczonego do konsumpcji w kraju eksportera”.

14.

Ustalenie istnienia dumpingu wymaga zatem określenia wartości normalnej produktu podobnego na rynku wewnętrznym kraju pochodzenia (art. 2.2) oraz ceny eksportowej rozpatrywanego produktu (art. 2.3) w celu określenia marginesu dumpingu (art. 2.4) ( 6 ).

15.

Poza ustaleniem istnienia dumpingu należy stwierdzić, czy praktyka ta wyrządziła materialną szkodę gałęzi produkcji krajowej państwa przywozu. W tym celu art. 3 ust. 4 porozumienia antydumpingowego wskazuje czynniki, które należy uwzględnić przy badaniu wpływu przywozu po cenach dumpingowych na gałąź dotkniętego nim przemysłu krajowego.

16.

Wreszcie zgodnie z art. 18 ust. 4 porozumienie to nakłada na każdą z umawiających się stron obowiązek podjęcia „wszelki[ch] niezbędn[ych] krok[ów] o charakterze ogólnym lub szczególnym dla zapewnienia […] zgodności swych praw, przepisów i procedur administracyjnych z postanowieniami niniejszego Porozumienia […]”.

17.

Uzgodnienie jest zawarte w załączniku 2 porozumienia ustanawiającego WTO. Wykonanie zaleceń i decyzji przyjętych na tej podstawie należy do DSB ( 7 ).

18.

Uzgodnienie to w świetle zawartego w nim art. 3 ust. 2 służy „zabezpieczeniu praw i obowiązków Członków w zakresie porozumień wymienionych i wyjaśnieniu postanowień tych porozumień zgodnie ze zwyczajowymi zasadami interpretacji międzynarodowego prawa publicznego”.

19.

W razie braku wzajemnie uzgodnionego rozwiązania zadaniem mechanizmu rozwiązywania sporów jest w świetle art. 3 ust. 7 tego uzgodnienia „doprowadzenie do wycofania środków będących przyczyną sporu, jeśli zostaną one uznane za niezgodne z postanowieniami któregokolwiek z porozumień wymienionych”.

20.

Gdy natychmiastowe wycofanie środka uznanego za niezgodny jest niemożliwe, zainteresowany członek może skorzystać z rozsądnego okresu, zgodnie z art. 21 ust. 3 uzgodnienia.

21.

W razie braku doprowadzenia tego środka do zgodności w tym okresie, art. 22 ust. 2 uzgodnienia pozwala również zainteresowanemu członkowi na podjęcie tymczasowych negocjacji z którąkolwiek ze stron sporu w celu osiągnięcia wzajemnie zadowalającego wyrównania. Z braku uzgodnienia zadowalającego wyrównania każda ze stron może przedstawić DSB wniosek o tymczasowe zawieszenie w stosunku do tego członka koncesji lub innych zobowiązań.

22.

Uregulowania w powyższym zakresie są ujęte w rozporządzeniu Rady (WE) nr 384/96 ( 8 ) mającym zastosowanie w okresie, w którym miały miejsce rozpatrywane przed sądem krajowym okoliczności faktyczne.

23.

Rozporządzenie to zostało przyjęte przez Wspólnoty w wykonaniu zobowiązań wynikających z art. 18 ust. 4 porozumienia antydumpingowego i ma na celu zapewnienie transpozycji w możliwie najszerszym zakresie przepisów tego porozumienia w celu zapewnienia jego odpowiedniego i przejrzystego stosowania ( 9 ).

24.

Na mocy tego rozporządzenia przeprowadzenie dochodzenia i ustanowienie tymczasowego cła antydumpingowego należy do właściwości Komisji. Ustanowienie cła ostatecznego należy do kompetencji Rady ( 10 ). Cła te są ustanawiane w drodze rozporządzenia i pobierane przez państwa członkowskie w formie i w wysokości ustalonej w rozporządzeniu, w którym je ustanowiono ( 11 ).

25.

W celu ustanowienia środka antydumpingowego władze wspólnotowe muszą stwierdzić istnienie dumpingu i spowodowanej dumpingiem znacznej szkody wyrządzonej „przemysłowi wspólnotowemu” ( 12 ). Muszą one również dokonać oceny, czy ustanowienie cła antydumpingowego jest w interesie Wspólnoty Europejskiej.

26.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 rozporządzenia podstawowego „[c]ło antydumpingowe może zostać nałożone na każdy produkt dumpingowy, którego wprowadzenie do wolnego obrotu we Wspólnocie powoduje szkodę”.

27.

Zgodnie z ust. 2 tego artykułu produkt uznaje się za dumpingowy, „jeżeli jego cena eksportowa do Wspólnoty jest niższa od porównywalnej ceny podobnego produktu[ ( 13 )], w zwykłym obrocie handlowym, ustalonej w kraju wywozu[ ( 14 )]”.

28.

Ustalenie wartości normalnej produktu podobnego jest dokonywane w sposób wskazany w art. 2 rozporządzenia. Ustalenie to opiera się co do zasady na cenach faktycznie stosowanych w kraju pochodzenia. Jednakże w razie braku sprzedaży produktu podobnego w zwykłym obrocie handlowym art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego pozwala na zastosowanie „konstruowanej” wartości normalnej, ustalanej w szczególności w oparciu o koszty produkcji w kraju pochodzenia, powiększone o uzasadnione koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne (zwane dalej „SGA”) oraz kwotę zysku.

29.

Artykuł 2 ust. 10 rozporządzenia określa następnie kryteria, na podstawie których instytucje dokonują „obiektywnego” porównania między ceną eksportową danego produktu a wartością normalną produktu podobnego. Porównanie to, którego można dokonać w oparciu o trzy metody wskazane w art. 11 tego rozporządzenia, pozwala na ustalenie marginesu dumpingu. Margines ten stanowi „kwotę, o jaką […] wartość [normalna] przewyższa cenę eksportową” ( 15 ).

30.

Artykuł 3 rozporządzenia podstawowego wskazuje sposób, w jaki należy dokonać ustalenia wystąpienia szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu.

31.

Jeśli zostanie stwierdzone, że przywóz do Wspólnoty dokonywany po cenach dumpingowych wyrządza znaczną szkodę, władze wspólnotowe muszą dokonać ustalenia, zgodnie z art. 21 tego rozporządzenia, czy ustanowienie środków antydumpingowych jest w interesie Wspólnoty ( 16 ).

32.

W każdym z tych przypadków art. 9 ust. 4 tego rozporządzenia stanowi, że kwota ostatecznych ceł antydumpingowych „nie przekracza stwierdzonego marginesu dumpingu, ale powinna być niższa od tego marginesu, jeżeli mniejsze cło spowoduje usunięcie szkody dla przemysłu wspólnotowego” ( 17 ).

33.

Natomiast art. 1 ust. 8 rozporządzenia podstawowego stanowi, że „importer może wnioskować o zwrot pobranych ceł w przypadku wykazania, że margines dumpingu, na podstawie którego cła te uiszczono, został usunięty lub zredukowany poniżej poziomu obowiązującego cła”.

34.

Po ustanowieniu przez Komisję tymczasowego cła antydumpingowego na przywóz do Wspólnoty bawełnianej bielizny pościelowej pochodzącej z Egiptu, Indii i Pakistanu ( 18 ) Rada przyjęła na podstawie rozporządzenia podstawowego rozporządzenie (WE) nr 2398/97 ( 19 ).

35.

W spornym rozporządzeniu potwierdzono ustalenia Komisji, w świetle których przywóz ten był dokonywany po cenach dumpingowych, wyrządzając przemysłowi wspólnotowemu znaczną szkodę, oraz ustanowiono w interesie Wspólnoty ostateczne cła antydumpingowe.

36.

Po zastosowaniu w spornym rozporządzeniu ostatecznych ceł antydumpingowych do dokonywanego z Republiki Indii wywozu bielizny pościelowej państwo to zwróciło się w dniu 3 sierpnia 1998 r. do DSB z wnioskiem o przeprowadzenie konsultacji ze Wspólnotą Europejską ( 20 ). Ponieważ konsultacje te nie doprowadziły do wzajemnie uzgodnionego rozwiązania, Republika Indii wystąpiła do DSB na podstawie art. 4 ust. 7 uzgodnienia o powołanie zespołu orzekającego w celu zbadania zgodności tego rozporządzenia z mającymi zastosowanie przepisami WTO.

37.

W świetle raportu ogłoszonego w dniu 30 października 2000 r. ( 21 ) zespół orzekający DSB stwierdził, że stosując metodę „zerowania” negatywnych marginesów dumpingu przy ustalaniu średniej ważonej marginesu dumpingu, Wspólnota naruszyła art. 2.4.2 porozumienia antydumpingowego. Ponadto zespół orzekający stwierdził, że Wspólnota postępowała w sposób niezgodny z art. 3.4 tego porozumienia w ramach ustalania wystąpienia szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu, uwzględniając informacje dotyczące producentów nienależących do gałęzi przemysłu krajowego zdefiniowanego przez władze prowadzące dochodzenie i nie dokonując oceny wszystkich istotnych czynników mających wpływ na stan tej gałęzi.

38.

W odpowiedzi na skargę przedstawioną przez Wspólnotę stały Organ Apelacyjny DSB potwierdził w swym raporcie z dnia 1 marca 2001 r. ( 22 ) ustalenia zespołu orzekającego, w świetle których zastosowanie przez Wspólnotę w ramach omawianego dochodzenia antydumpingowego metody „zerowania” było niezgodne z art. 2.4.2 porozumienia antydumpingowego. Ponadto Organ Apelacyjny stwierdził, że Wspólnota postępowała również w sposób niezgodny z art. 2.2.2 ppkt ii) tego porozumienia przy obliczaniu „konstruowanej” wartości normalnej produktu, w szczególności w zakresie wysokości zysków.

39.

W dniu 12 marca 2001 r. DSB przyjęło raporty zespołu orzekającego i Organu Apelacyjnego oraz wezwało Wspólnotę na podstawie art. 19 ust. 1 uzgodnienia o doprowadzenie jej środków do zgodności z porozumieniem antydumpingowym.

40.

Zgodnie z art. 21 ust. 3 lit. b) uzgodnienia Republika Indii i Wspólnota uzgodniły rozsądny okres na wykonanie zaleceń i decyzji DSB, kończący się w dniu 14 sierpnia 2001 r.

41.

W dniu 23 lipca 2001 r. Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 1515/2001 w sprawie środków, które Wspólnota może podjąć po przyjęciu przez Organ Rozstrzygania Sporów WTO [raportu] dotyczącego zagadnień antydumpingowych i antysubsydyjnych ( 23 ).

42.

Celem tego rozporządzenia jest w świetle jego czwartego motywu umożliwienie Wspólnocie, jeśli uzna ona to za właściwe, wprowadzenia środków przyjętych między innymi na mocy rozporządzenia podstawowego, zgodnie z zaleceniami i decyzjami zawartymi w raporcie przyjętym przez DSB.

43.

W tym celu art. 1 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1515/2001 stanowi, że Rada może uchylić lub zmienić zakwestionowany środek.

44.

Ponadto na mocy art. 2 ust. 1 rozporządzenia „Rada […] może również przyjąć wszelkie środki wspomniane w art. 1 ust. 1 w celu wzięcia pod uwagę wykładni prawnych przedstawionych w [raporcie] przyjętym przez [DSB] w odniesieniu do środka niekwestionowanego”.

45.

Artykuł 3 tego rozporządzenia stanowi wreszcie, że środki te „stają się skuteczne od daty ich wejścia w życie i nie stanowią podstawy do zwrotu opłat celnych pobranych przed tą datą, chyba że ustalono inaczej”.

46.

Na podstawie art. 1 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1515/2001 Rada ustanowiła w dniu 7 sierpnia 2001 r. rozporządzenie (WE) nr 1644/2001 ( 24 ), którym zmieniono na podstawie zaleceń DSB przyjęte w ramach spornego rozporządzenia ustalenia dotyczące przywozu pochodzącego z Indii.

47.

Rewizja ta dotyczy ustalenia „konstruowanej” wartości normalnej produktu podobnego, obliczenia średniej ważonej marży dumpingu (przy czym nie zastosowano zerowania) oraz ustalenia wystąpienia szkody.

48.

W świetle tej rewizji Rada potwierdziła występowanie dumpingu wyrządzającego szkodę przemysłowi wspólnotowemu przez przywóz z Egiptu, Indii i Pakistanu. Stwierdzono jednakże występowanie niższego dumpingu i zmniejszono stawkę ceł antydumpingowych ustanowionych spornym rozporządzeniem w odniesieniu do wywozu dokonywanego przez Indie ( 25 ). Rada zdecydowała ponadto o zawieszeniu stosowania środków antydumpingowych ( 26 ).

49.

Następnie na podstawie art. 2 rozporządzenia nr 1515/2001 Rada uznała za właściwe dokonanie rewizji środków dotyczących przywozu pochodzącego z Egiptu i Pakistanu (które nie były przedmiotem sporu przed DSB), ustanawiając rozporządzenie (WE) nr 160/2002 ( 27 ).

50.

Artykuł 1 tego rozporządzenia zawiesza stosowanie ceł antydumpingowych ustanowionych spornym rozporządzeniem w odniesieniu do przywozu z Egiptu i przewiduje wygaśnięcie tych ceł z dniem 28 lutego 2002 r. ( 28 ).

51.

Artykuł 2 tego rozporządzenia stanowi o zakończeniu postępowania dotyczącego przywozu pochodzącego z Pakistanu, jako że nowe obliczenie wykazało brak dumpingu w przypadku wywozu danego produktu dokonywanego przez którąkolwiek z pakistańskich spółek.

52.

Uwzględniając uchylenie środków dotyczących przywozu pochodzącego z Pakistanu i wygaśnięcie środków dotyczących przywozu z Egiptu, Rada dokonała ponownej analizy ustaleń dotyczących przywozu z Indii. W efekcie tej rewizji opartej na art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego ( 29 ) Rada ustanowiła rozporządzenie (WE) nr 696/2002 ( 30 ) potwierdzające ostateczne cło antydumpingowe nałożone na przywóz indyjski, ze zmianami dokonanymi rozporządzeniem nr 1644/2001.

53.

Pismem z dnia 10 czerwca 2002 r. Ikea Wholesale Ltd (zwana dalej „Ikeą” lub „stroną skarżącą”) wystąpiła do Commissioners of Customs and Excise (zwanych dalej „Commissioners”) o zwrot ceł antydumpingowych zapłaconych z tytułu przywozu bawełnianej bielizny pościelowej z Indii i Pakistanu. Ikea wnosi o zwrot kwoty 230301,74 GBP, odpowiadającej cłom nałożonym na przywóz z Pakistanu w okresie od marca 2000 r. do stycznia 2002 r., oraz kwoty 69902,29 GBP, odpowiadającej w części cłom nałożonym na przywóz z Indii dokonany w okresie od marca 2000 r. do sierpnia 2001 r.

54.

Wniosek o zwrot został przedstawiony na podstawie art. 236 i 239 wspólnotowego kodeksu celnego ( 31 ). Na poparcie swego wniosku Ikea podniosła bezprawność spornego rozporządzenia, a w szczególności badania dokonanego przez władze wspólnotowe celem obliczenia tych ceł. Skarżąca oparła się w szczególności na ustaleniach zawartych w raportach DSB.

55.

Commissioners oddalili ten wniosek, a następnie potwierdzili tę decyzję po ponownym rozpatrzeniu sprawy, stwierdzając po pierwsze, że sporne rozporządzenie nakładało ostateczne cła antydumpingowe na przywóz dokonany w rozważanym okresie, a po drugie że rozporządzenia nr 1644/2001 oraz 160/2002 nie przewidywały zwrotu z mocą wsteczną pobranych należności celnych.

56.

Ikea wniosła zatem skargę na tą decyzję do VAT and Duties Tribunal (Londyn). Orzeczeniem z dnia 8 września 2003 r. sąd ten odrzucił skargę, stwierdzając w szczególności, że wobec braku wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności w trybie art. 230 WE rozporządzenia te stały się ostateczne w odniesieniu do skarżącej.

57.

W dniu 31 października 2003 r. Ikea wniosła apelację od tego orzeczenia do High Court of Justice (England & Wales), Chancery Division. Podniosła po pierwsze, że rzeczone rozporządzenia nie dotyczyły jej bezpośrednio i indywidualnie w rozumieniu art. 230 WE. Po drugie skarżąca stwierdziła, że rozporządzenia te są bezprawne.

58.

Sąd ten uchylił wyrok VAT and Duties Tribunal stwierdzając, że Ikea nie była uprawniona do wniesienia bezpośrednio skargi o stwierdzenie nieważności w trybie art. 230 WE w zakresie, w jakim ani sporne rozporządzenie, ani rozporządzenia nr 1644/2001 i 160/2002 nie dotyczyły jej bezpośrednio ani indywidualnie. W tych okolicznościach High Court of Justice (England & Wales), Chancery Division uznał, że skarżąca może zakwestionować te rozporządzenia w ramach przedstawionej temu sądowi skargi na odmowę zwrotu należności celnych i że powinien on zwrócić się do Trybunału z pytaniem prejudycjalnym w zakresie oceny ważności rzeczonych rozporządzeń.

59.

W świetle wątpliwości co do ważności spornego rozporządzenia oraz rozporządzeń nr 1644/2001, 160/2002 i 696/2002 (zwanych dalej „późniejszymi rozporządzeniami”), High Court of Justice (England & Wales), Chancery Division postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:

60.

W swym pierwszym pytaniu sąd krajowy zwraca się do Trybunału o dokonanie oceny ważności spornego rozporządzenia. Chodzi po pierwsze o ustalenie, czy zalecenia i rozstrzygnięcia DSB sformułowane w raportach dotyczących przywozu bawełnianej bielizny pościelowej mogą wiązać Trybunał w zakresie dokonywanej przezeń oceny ważności tego rozporządzenia w świetle prawa wspólnotowego, a po drugie o dokonanie oceny prawidłowości analizy przeprowadzonej przez władze wspólnotowe przy ustanawianiu ostatecznych ceł antydumpingowych będących przedmiotem sporu.

61.

W swym drugim i trzecim pytaniu sąd krajowy zwraca się do Trybunału o dokonanie oceny ważności późniejszych rozporządzeń. Problem dotyczy tego, czy nie przewidując zwrotu ceł antydumpingowych pobranych na podstawie spornego rozporządzenia, rozporządzenia pozostają w sprzeczności z rozporządzeniem podstawowym (interpretowanym w świetle porozumienia antydumpingowego), oraz w szczególności z zasadą proporcjonalności.

62.

W tym kontekście w swym czwartym pytaniu sąd krajowy dąży do ustalenia, czy odpowiedzi na poprzednie pytania różnią się w zależności od tego, czy przywóz jest dokonywany z Indii czy z Pakistanu.

63.

Wreszcie sąd ten zwraca się do Trybunału o wskazanie warunków dokonania — w odpowiednim przypadku — ewentualnego zwrotu należności celnych pobranych na podstawie zaskarżonego rozporządzenia.

64.

Dokonam analizy przedstawionych pytań we wskazanej powyżej kolejności.

65.

W swym pierwszym pytaniu sąd krajowy zasadniczo zwraca się do Trybunału o wskazanie, czy należy stwierdzić niezgodność spornego rozporządzenia z rozporządzeniem podstawowym w zakresie, w jakim DSB stwierdziło niezgodność tego pierwszego rozporządzenia z porozumieniem antydumpingowym.

66.

Wątpliwość powstaje wobec okoliczności, że rozporządzenie podstawowe ma na celu, w świetle jego motywu piątego, transpozycję do prawa wspólnotowego przepisów porozumienia antydumpingowego w celu zapewnienia jego odpowiedniego i przejrzystego stosowania.

67.

Pośród tych przepisów znajdują się m.in. przepisy dotyczące ustalenia istnienia dumpingu i szkody. Zatem metody obliczenia przedstawione w art. 2.2.2 pkt ii) i art. 2.4.2 porozumienia antydumpingowego oraz elementy pozwalające na ustalenie wystąpienia szkody wskazane w art. 3.4 tego porozumienia zostały transponowane w prawie identycznym brzmieniu do rozporządzenia podstawowego.

68.

W swym wyroku z dnia 9 stycznia 2003 r. w sprawie Petrotub i Republica przeciwko Radzie ( 32 ) Trybunał stwierdził, że ustanawiając rozporządzenie podstawowe Wspólnota zamierzała wypełnić zobowiązania międzynarodowe ciążące na niej na mocy porozumienia antydumpingowego. W tym zakresie Trybunał wskazał, że za pomocą art. 2 ust. 11 tego rozporządzenia władze wspólnotowe zamierzały wykonać szczególne zobowiązania zawarte w art. 2.4.2 tego porozumienia ( 33 ).

69.

W tych okolicznościach Trybunał stwierdził, że w świetle orzecznictwa mającego swoje źródło w wyroku z dnia 7 maja 1991 r. w sprawie Nakajima przeciwko Radzie ( 34 ) ma on za zadanie dokonać kontroli legalności rozporządzenia Rady nakładającego ostateczne cła antydumpingowe na podstawie rozporządzenia podstawowego — jak w przypadku spornego rozporządzenia — nie tylko w świetle prawa wspólnotowego, lecz również w świetle porozumienia antydumpingowego.

70.

W mojej ocenie te same wnioski dotyczą niniejszej sprawy. Poprzez art. 2 ust. 6 lit. a) oraz art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego Wspólnota zamierzała bowiem wykonać szczególne zobowiązania zapisane odpowiednio w art. 2.2.2 ppkt ii) i art. 3.4 porozumienia antydumpingowego.

71.

W tych okolicznościach, stosując powołane orzecznictwo, jestem zdania, że oceny ważności spornego rozporządzenia należy dokonać nie tylko w świetle właściwych przepisów rozporządzenia podstawowego, lecz również w świetle odpowiadających im przepisów porozumienia antydumpingowego.

72.

Ponadto należy stwierdzić, że brak jest znacznych różnic w brzmieniu właściwych przepisów rozporządzenia podstawowego i odpowiadających im przepisów zawartych w porozumieniu antydumpingowym.

73.

Źródłem niniejszego sporu jest w istocie okoliczność, że DSB dokonało wykładni mających znaczenie dla sprawy przepisów porozumienia antydumpingowego, która różni się od wykładni odpowiadających tym normom przepisów rozporządzenia podstawowego przyjętej przez instytucje wspólnotowe podczas ustanawiania spornego rozporządzenia.

74.

W tych okolicznościach wyjaśnienia wymaga to, czy przyjęta przez DSB wykładnia mających znaczenie dla sprawy przepisów porozumienia antydumpingowego może wiązać Trybunał w zakresie dokonywanej przezeń wykładni odpowiadających tym normom przepisów rozporządzenia podstawowego, a w konsekwencji w zakresie kontroli legalności spornego rozporządzenia w świetle tego porozumienia.

75.

Innymi słowy, czy dokonując transpozycji przepisów porozumienia antydumpingowego do prawa wspólnotowego Wspólnota jest związana wykładnią przyjętą przez DSB?

76.

Przed przystąpieniem do badania ważności spornego rozporządzenia należy rozstrzygnąć, czy zalecenia i decyzje DSB, w których dokonano wykładni przepisów porozumienia antydumpingowego, mogą w niniejszej sprawie wiązać Trybunał.

77.

Podzielam zdanie Rady i Komisji, że wykładnia porozumienia antydumpingowego przyjęta przez DSB w ramach raportów dotyczących przywozu bielizny pościelowej nie wiąże Trybunału przy dokonywaniu przezeń oceny ważności spornego rozporządzenia.

78.

Jeśli taka wykładnia miałaby moc wiążącą, przesądzałaby o wykładni dokonywanej przez Trybunał w zakresie odpowiadających normom porozumienia antydumpingowego przepisów prawa wspólnotowego.

79.

Rozwiązanie takie zagrażałoby autonomii wspólnotowego porządku prawnego w zakresie realizacji jego własnych celów.

80.

Wykładni traktatu międzynarodowego należy bowiem dokonywać nie tylko w oparciu o zawarte w nim sformułowania, lecz również w świetle jego celów. Artykuł 31 ust. 1 Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów z dnia 23 maja 1969 r. ( 35 ) stanowi w tym zakresie, że „[t]raktat należy interpretować w dobrej wierze, zgodnie ze zwykłym znaczeniem, jakie należy przypisywać użytym w nim wyrazom w ich kontekście, oraz w świetle jego przedmiotu i celu” ( 36 ).

81.

Zatem okoliczność, że brzmienie przepisów porozumienia antydumpingowego i odpowiadających im przepisów wspólnotowych jest identyczne, nie oznacza w mojej ocenie, że muszą one być interpretowane w sposób identyczny.

82.

Wykładnia dokonywana przez DSB jest bowiem uwarunkowana charakterem WTO i celami realizowanymi przez tę organizację. Różnią się one w znaczący sposób od celów realizowanych przez prawo wspólnotowe.

83.

Choć porozumienie ustanawiające WTO stanowi zespół przepisów wiążących umawiające się strony ( 37 ), jest ono przede wszystkim forum, na którym członkowie podejmują negocjacje w przedmiocie ich wielostronnych stosunków handlowych.

84.

Celem międzynarodowego systemu handlowego nie jest stworzenie wspólnoty prawnej ani jednolitego rynku przypominającego rynek utworzony w ramach Wspólnoty Europejskiej ( 38 ). Stanowi on jedynie wspólne ramy instytucjonalne, w ramach których umawiające się strony negocjują „[w oparciu o wzajemność i wzajemne korzyści]” ( 39 ) prawa i obowiązki w szczególności w celu redukcji barier w handlu oraz eliminacji dyskryminacji w międzynarodowych stosunkach handlowych ( 40 ).

85.

W toku realizacji tych celów postanowienia porozumień WTO są interpretowane w świetle stanowisk i według metod odmiennych od tych, które może preferować sąd wspólnotowy.

86.

Tak więc zgodnie z art. 3 ust. 2 uzgodnienia przepisy te należy wyjaśniać „zgodnie ze zwyczajowymi zasadami interpretacji międzynarodowego prawa publicznego” ( 41 ). Ponadto dokonanie wykładni autentycznej tych porozumień należy do właściwości organów politycznych WTO, to jest Konferencji Ministerialnej ( 42 ) i Rady Generalnej WTO ( 43 ).

87.

W tych okolicznościach, uwzględniając charakter oraz własne cele realizowane przez WTO i Wspólnoty, stwierdzam, że uznanie, iż Trybunał mógłby być związany wykładnią przyjętą przez DSB, stanowiłoby zagrożenie dla wspólnotowej autonomii sądowej.

88.

Odmienne stanowisko prowadziłoby też do podważenia wyłącznej właściwości w zakresie wykładni norm prawa wspólnotowego, przyznanej sądowi wspólnotowemu na mocy art. 220 WE.

89.

Jest prawdą, że w opinii 1/91 ( 44 ) Trybunał stwierdził, iż „gdy umowa międzynarodowa przewiduje własny system sądowy, w którego skład wchodzi trybunał właściwy do rozstrzygania sporów pomiędzy jej stronami i w konsekwencji do wykładni jej postanowień, orzeczenia takiego trybunału wiążą instytucje Wspólnoty, w tym także Trybunał Sprawiedliwości” ( 45 ). Trybunał uznał również, że „[u]mowa międzynarodowa, która przewiduje tego rodzaju system kontroli sądowej, jest zasadniczo zgodna z prawem wspólnotowym [i że] kompetencja Wspólnoty w sferze stosunków międzynarodowych oraz jej zdolność do zawierania umów międzynarodowych obejmuje oczywiście uprawnienie do podporządkowania się decyzjom sądu, utworzonego lub wyznaczonego na mocy takich umów, rozstrzygających w zakresie wykładni oraz stosowania ich postanowień” ( 46 ).

90.

Jednakże w opinii tej Trybunał stwierdził, że efektem takiej umowy jest włączenie do porządku prawnego Wspólnot dużego zespołu norm prawnych obok zespołu norm wspólnotowych o identycznym brzmieniu ( 47 ). Trybunał stwierdził zatem, że cel tego porozumienia „decyduje nie tylko o wykładni postanowień porozumienia, lecz także odpowiadających im przepisów prawa wspólnotowego” ( 48 ).

91.

W konsekwencji Trybunał stwierdził, że „wywierając wpływ na przyszłą wykładnię norm wspólnotowych w dziedzinie swobodnego przepływu i konkurencji, mechanizm kontroli sądowej przewidziany w porozumieniu narusza art. 164 traktatu EWG oraz, ogólnie rzecz ujmując, same fundamenty Wspólnoty” ( 49 ).

92.

W tych okolicznościach, nawet jeżeli zestawienie przepisów porozumienia antydumpingowego i prawa wspólnotowego nie ma takich rozmiarów jak wskazane przez Trybunał w tej opinii, stwierdzam, że wnioski sądu wspólnotowego mają zastosowanie a fortiori do mechanizmu rozstrzygania sporów ustanowionego w porozumieniach WTO.

93.

Pomimo znacznej poprawy towarzyszącej przekształceniu GATT w WTO ( 50 ), w szczególności w zakresie wzmocnienia mechanizmu rozstrzygania sporów, mechanizm ten nie przewiduje w mojej ocenie powstania organu o charakterze sądowym.

94.

Tak więc w świetle art. 19 uzgodnienia, raporty zespołów orzekających i organów apelacyjnych stanowią jedynie zalecenia ( 51 ). Co się tyczy decyzji, nie stanowią one moim zdaniem wiążących aktów sądowych ani wobec ich formy, ani w świetle ich treści. Decyzje te są bowiem podejmowane przez Radę Generalną WTO, która choć rozstrzyga w charakterze Organu Rozstrzygania Sporów, stanowi jednakże organ polityczny.

95.

Ponadto pomimo wydania decyzji DSB uzgodnienie zastrzega istotne miejsce dla negocjacji pomiędzy stronami sporu.

96.

Jak wskazałem, celem uzgodnienia jest przede wszystkim „pozytywne rozwiązanie sporu” ( 52 ). Tak więc pomimo ciążącego na umawiających się stronach obowiązku „szybkiego” wykonania zaleceń i decyzji DSB ( 53 ) mogą one uzgodnić rozsądny okres na wycofanie spornego aktu. Z braku wykonania zalecenia lub decyzji w rozsądnym czasie strony mogą negocjować „środki tymczasowe” ( 54 ), takie jak „wzajemnie zadowalające” wyrównanie lub zawieszenie koncesji lub innych zobowiązań ( 55 ). Pomimo nadzoru sprawowanego przez DSB nad wykonaniem wydanych zaleceń i decyzji ( 56 ) nic w tekście uzgodnienia nie pozwala na wyłączenie możliwości, że te wynegocjowane środki, co do zasady tymczasowe, będą stosowane w sposób trwały.

97.

To z powodu istotnego miejsca, które negocjacje zajmują w uzgodnieniu, Trybunał niezmiennie stwierdza, że „nałożenie na organy sądowe obowiązku wyłączenia stosowania niezgodnych z porozumieniami WTO przepisów prawa wewnętrznego mogłoby prowadzić do osłabienia pozycji Wspólnoty w toku dochodzenia do wzajemnie zadowalającego i zgodnego z przepisami WTO rozwiązania sporu” ( 57 ).

98.

W świetle powyższego stwierdzam zatem, że dokonując oceny ważności spornego rozporządzenia Trybunał nie jest związany wykładnią przyjętą przez DSB w raportach dotyczących przywozu bielizny pościelowej.

99.

Tym pytaniem prejudycjalnym sąd krajowy dąży do ustalenia, czy władze wspólnotowe postępowały w sposób niezgodny z mającymi zastosowanie przepisami rozporządzenia podstawowego i porozumienia antydumpingowego, po pierwsze ustalając konstruowaną wartość normalną, po drugie stosując metodę „zerowania” przy ustalaniu ogólnej marży dumpigu i po trzecie oceniając występowanie szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu i jej znaczenie.

100.

Wydaje się, że niezbędne jest poczynienie na wstępie dwóch uwag.

101.

Pierwsza dotyczy zakresu kontroli wykonywanej przez sąd wspólnotowy w ramach ustanowienia przez Radę środków antydumpingowych.

102.

Należy przypomnieć, że w dziedzinie polityki handlowej, a w szczególności w dziedzinie środków ochrony handlowej, instytucje wspólnotowe dysponują szerokim zakresem swobodnego uznania ze względu na złożoność sytuacji gospodarczych, politycznych i prawnych, których oceny muszą dokonać ( 58 ).

103.

Uznanie to obejmuje nie tylko ustanowienie rozporządzenia podstawowego — w granicach wyznaczonych porozumieniem antydumpingowym — lecz również konkretne działania w zakresie ochrony antydumpingowej podjęte na podstawie tego rozporządzenia ( 59 ).

104.

Tak więc Trybunał wielokrotnie wskazywał, że dokonanie wyboru pomiędzy różnymi metodami obliczenia marginesu dumpingu, takimi jak metody wskazane w art. 2 ust. 11 rozporządzenia podstawowego, oraz ocena wartości normalnej produktu ( 60 ), jak również ustalenie występowania szkody ( 61 ) wymagają oceny złożonych sytuacji gospodarczych.

105.

Kontrola sądowa takiej oceny musi ograniczyć się do weryfikacji poszanowania zasad proceduralnych, prawidłowości ustaleń okoliczności faktycznych będących podstawą zaskarżonych decyzji, braku oczywistego błędu w ocenie tych okoliczności faktycznych oraz braku nadużycia władzy ( 62 ). Nie jest natomiast zadaniem sądu wspólnotowego zastąpienie własną oceną oceny instytucji właściwych w ramach dokonania tego wyboru.

106.

Ponadto kontrola ta obejmuje wyłącznie elementy, którymi instytucje dysponowały w chwili ustanowienia spornego rozporządzenia ( 63 ).

107.

Druga uwaga dotyczy zakresu obowiązku uzasadnienia ciążącego na instytucjach wspólnotowych przy ustanawianiu środków antydumpingowych, na podstawie art. 253 WE.

108.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem uzasadnienie, jakiego wymaga art. 253 WE, powinno przedstawiać w sposób jasny i jednoznaczny rozumowanie instytucji, która wydała akt, umożliwiając zainteresowanym zapoznanie się z powodami podjętej decyzji oraz obronę ich praw, a sądowi wspólnotowemu dokonanie jej kontroli. Zdaniem tego sądu brak jest jednak wymogu, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne elementy faktyczne i prawne. Ocena zakresu obowiązku uzasadnienia winna bowiem być dokonywana w świetle kontekstu i procedury, w ramach której zaskarżone rozporządzenie jest wydawane, oraz całości przepisów prawa regulujących daną dziedzinę ( 64 ).

109.

W tym zakresie w odniesieniu do rozporządzenia ustanawiającego cło antydumpingowe Trybunał stwierdził, że władze wspólnotowe nie są zobowiązane do wskazania wszystkich szczegółów ich rozumowania, gdy rozumowanie to nie jest sprzeczne z jakimkolwiek zarzutem podniesionym w trakcie postępowania administracyjnego przez zainteresowane przedsiębiorstwo ( 65 ).

110.

W świetle tych okoliczności należy dokonać weryfikacji, czy ustanawiając rozpatrywane cła antydumpingowe władze te dopuściły się oczywistego błędu w ocenie, po pierwsze ustalając konstruowaną wartość normalną produktu, po drugie stosując w praktyce „zerowanie” podczas ustalania ogólnej marży dumpingu, oraz po trzecie oceniając wystąpienie znacznej szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu.

111.

Sąd krajowy zapytuje na wstępie Trybunał o zgodność metody zastosowanej przez instytucje wspólnotowe przy konstruowaniu wartości normalnej produktów wywożonych przez spółki indyjskie i pakistańskie z art. 2 ust. 6 lit. a) rozporządzenia podstawowego i art. 2.2.2 pkt ii) porozumienia antydumpingowego.

112.

W świetle art. 1 ust. 2 rozporządzenia podstawowego „[p]rodukt uznaje się za dumpingowy, jeżeli jego cena eksportowa do Wspólnoty jest niższa od porównywalnej ceny podobnego produktu, w zwykłym obrocie handlowym, ustalonej w kraju wywozu” ( 66 ). Ustalenie istnienia dumpingu wymaga zatem porównania z jednej strony ceny eksportowej produktu objętego dochodzeniem i z drugiej strony wartości normalnej produktu podobnego na rynku wewnętrznym kraju pochodzenia ( 67 ).

113.

Ustalenie wartości normalnej produktu podobnego stanowi istotny etap pozwalający władzom prowadzącym dochodzenie na stwierdzenie wystąpienia ewentualnego dumpingu.

114.

W świetle art. 2 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego „[p]odstawą normalnej wartości są ceny uiszczone lub należne w zwykłym obrocie handlowym od niezależnych klientów w kraju wywozu” ( 68 ).

115.

W razie braku lub niewystarczającej sprzedaży produktu podobnego w zwykłym obrocie handlowym ( 69 ) wartość normalna tego produktu jest „konstruowana” zgodnie z art. 2 ust. 3 tego rozporządzenia na podstawie kosztów produkcji w kraju pochodzenia, powiększonych o uzasadnioną kwotę kosztów SGA oraz zysków. W świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału metoda ta ma na celu ustalenie ceny sprzedaży produktu w wysokości, którą cena ta osiągnęłaby, gdyby produkt ten był sprzedawany w jego kraju pochodzenia lub wywozu ( 70 ).

116.

Ustalenie kwoty odpowiadającej kosztom SGA i zyskom może nastąpić w oparciu o cztery metody obliczenia zawarte w art. 2 ust. 6 tego rozporządzenia.

117.

Co do zasady kwoty te są określane w oparciu o faktyczne dane dotyczące produkcji i sprzedaży podobnych produktów przez producenta lub eksportera objętego dochodzeniem, w zwykłym obrocie handlowym.

118.

Gdy kwoty te nie mogą zostać ustalone w ten sposób, obliczenia można dokonać w oparciu o „średnią ważoną faktycznych wielkości określonych dla innych eksporterów lub producentów objętych dochodzeniem w odniesieniu do produkcji i sprzedaży produktów podobnych na rynku wewnętrznym w kraju pochodzenia” (lit. a)).

119.

Mogą one również zostać ustalone w oparciu o „faktyczne wielkości stosowane do produkcji i sprzedaży w zwykłym obrocie handlowym tej samej ogólnej kategorii produktów danego eksportera lub producenta na rynku wewnętrznym w kraju pochodzenia” (lit. b)) lub jakąkolwiek inną „racjonalną metodę” (lit. c)).

120.

Trybunał stwierdza, że te metody obliczenia należy rozpatrywać w kolejności, w jakiej występują w rozporządzeniu, oraz że powinny być stosowane w sposób zapewniający rozsądny charakter tego obliczenia ( 71 ).

121.

Artykuł 2 ust. 6 lit. a) rozporządzenia podstawowego stanowi powtórzenie — w prawie identycznym brzmieniu — metody obliczenia zawartej w art. 2.2.2 ppkt ii) porozumienia antydumpingowego ( 72 ).

122.

W swych uwagach strona skarżąca twierdzi, że ani art. 2 ust. 6 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ani art. 2.2.2 ppkt ii) porozumienia antydumpingowego nie pozwala władzom wspólnotowym na przyjęcie, w ramach obliczania kwot odpowiadających kosztom SGA i zyskom, danych dotyczących jednego eksportera lub producenta i wyłączenie sprzedaży innych eksporterów lub producentów, które nie zostały dokonane w zwykłym obrocie handlowym ( 73 ).

123.

Po pierwsze, należy sprawdzić, czy w świetle wskazanych powyżej przepisów instytucje wspólnotowe mogły w ramach obliczania kwot kosztów SGA i zysków zasadnie wykorzystać dane dotyczące wyłącznie jednego eksportera.

124.

Należy na wstępie wskazać, że wobec znacznej liczby producentów i eksporterów w objętym dochodzeniem kraju pochodzenia Komisja zdecydowała o dokonaniu kontroli wyrywkowej zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego ( 74 ). Tak więc Komisja dokonała wyboru próbki producentów dla każdego z eksportujących krajów ( 75 ).

125.

Stwierdziwszy, że ceny stosowane na rynku kraju pochodzenia nie stanowią odpowiedniej podstawy dla ustalenia wartości normalnej, władze wspólnotowe postanowiły skonstruować tę wartość normalną zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego dla wszystkich typów bielizny pościelowej wywożonej do Wspólnoty przez spółki indyjskie, pakistańskie i egipskie.

126.

Wartość normalna została zatem ustalona poprzez dodanie do kosztów produkcji produktu eksportowanego przez każdą ze spółek rozsądnej kwoty odpowiadającej poniesionym kosztom SGA oraz osiągniętym zyskom.

127.

Co się tyczy przywozu z Indii, w świetle wyjaśnień przedstawionych przez władze wspólnotowe uznały one, że wyłącznie jedna spółka włączona do próby dokonywała reprezentatywnych sprzedaży produktu podobnego na rynku wewnętrznym w okresie objętym dochodzeniem ( 76 ). Stwierdzono również, że sprzedaże te, jako przynoszące zyski, można było uznać za dokonane w zwykłym obrocie handlowym.

128.

Podobne ustalenia dotyczyły przywozu pochodzącego z Pakistanu ( 77 ).

129.

W tych okolicznościach kwota kosztów SGA i zysków zastosowana w celu ustalenia konstruowanej wartości normalnej produktu podobnego w Indiach i w Pakistanie odpowiada kwotom poniesionych kosztów SGA i zysków osiągniętych przez jedną spółkę indyjską i jedną spółkę pakistańską.

130.

W swych uwagach Ikea podnosi, że w świetle wykładni językowej art. 2 ust. 6 lit. a) rozporządzenia podstawowego i art. 2.2.2 ppkt ii) porozumienia antydumpingowego wyraźnie zabraniają stosowania danych dotyczących jednego eksportera ( 78 ).

131.

W przeciwieństwie do skarżącej nie uważam, by analiza taka była w niniejszej sprawie rezultatem oczywistego błędu w ocenie.

132.

Stwierdzam bowiem, że zastosowanie w art. 2 ust. 6 lit. a) rozporządzenia podstawowego liczby mnogiej w sformułowaniu „innych eksporterów lub producentów” nie pozwala na wyłączenie możliwości uwzględnienia danych dotyczących pojedynczego przedsiębiorstwa. Wniosek ten narzuca się tym bardziej w przypadku, gdy przedsiębiorstwo takie było jedynym pośród przedsiębiorstw objętych dochodzeniem, które dokonywało na rynku wewnętrznym kraju pochodzenia reprezentatywnych sprzedaży produktu podobnego w okresie objętym dochodzeniem.

133.

Co się tyczy zastosowania w tym przepisie pojęcia „średnia ważona”, podobnie jak Rada jestem zdania, że może mieć ono również zastosowanie do średniej ważonej z transakcji jednego producenta lub eksportera ( 79 ). Tak jest w niniejszej sprawie ( 80 ).

134.

W tych okolicznościach uważam, że gdy — jak w niniejszej sprawie — wyłącznie jedna spółka dokonywała reprezentatywnych sprzedaży produktu podobnego w danym kraju pochodzenia, jest dopuszczalne, by władze wspólnotowe w ramach przyznanej im swobody uznania oparły się wyłącznie na danych dotyczących tej spółki.

135.

Po drugie, należy sprawdzić, czy okoliczność pominięcia przy ustalaniu marży zysku sprzedaży dokonywanych przez innych eksporterów lub producentów, które nie miały miejsca w zwykłym obrocie handlowym, stanowi odpowiednią metodę konstruowania wartości normalnej.

136.

W niniejszej sprawie władze wspólnotowe stwierdziły, że wobec tego, iż sprzedaże produktu podobnego na rynku wewnętrznym były dokonywane po cenach niższych od kosztów produkcji, nie miały one miejsca w zwykłym obrocie handlowym i wobec tego nie mogły stanowić odpowiedniej podstawy dla ustalenia wartości normalnej.

137.

Wbrew uwagom przedstawionym przez skarżącą ( 81 ) jestem zdania, że metoda obliczenia zastosowana przez instytucje wspólnotowe w ramach omawianego dochodzenia nie jest sprzeczna ani z literą, ani z zamysłem art. 2 ust. 6 rozporządzenia podstawowego i art. 2.2.2 porozumienia antydumpingowego.

138.

Po pierwsze, metoda taka jest zgodna z zasadą ustanowioną w rozporządzeniu podstawowym i porozumieniu antydumpingowym, w świetle której wartość normalna powinna co do zasady opierać się na danych dotyczących sprzedaży dokonanych w zwykłym obrocie handlowym. Ta zasada jasno wynika moim zdaniem z brzmienia art. 1 ust. 2 oraz art. 2 ust. 1 rozporządzenia podstawowego ( 82 ) oraz z art. 2.1 porozumienia antydumpingowego.

139.

Również w przypadku, gdy wartość normalna musi zostać skonstruowana, art. 2 ust. 6 tego rozporządzenia i art. 2.2.2 porozumienia antydumpingowego wyraźnie przewidują, że kwoty odpowiadające kosztom SGA oraz zyskom opierają się na faktycznych danych dotyczących produkcji i sprzedaży produktu podobnego dokonywanych w zwykłym obrocie handlowym.

140.

Zasada ta została ponadto uznana przez Trybunał w wyroku z dnia 13 lutego 1992 r. w sprawie Goldstar przeciwko Radzie ( 83 ). W sprawie tej sąd wspólnotowy stwierdził, że pojęcie zwykłego obrotu handlowego „ma na celu wyłączenie, przy ustalaniu wartości normalnej, sytuacji, w których sprzedaże na rynku wewnętrznym nie są dokonywane w normalnych warunkach rynkowych, w szczególności gdy produkt jest sprzedawany po cenie niższej od kosztów produkcji […]” ( 84 ).

141.

Ponadto w świetle art. 2 ust. 6 lit. a) rozporządzenia podstawowego oraz art. 2.2.2 ppkt ii) porozumienia antydumpingowego wyłączenie sprzedaży, które nie miały miejsca w zwykłym obrocie handlowym, nie jest wyraźnie zakazane. Przepisy te wskazują jedynie, że sprzedaże, które należy uwzględnić, to sprzedaże produktu podobnego na rynku wewnętrznym kraju pochodzenia.

142.

W tych okolicznościach instytucje wspólnotowe nie dopuściły się moim zdaniem błędu, wyłączając w ramach obliczenia konstruowanej wartości normalnej produktu sprzedaże eksporterów i producentów, których nie dokonano na normalnych warunkach handlowych ( 85 ).

143.

W świetle powyższego jestem zdania, że konstruowana wartość normalna produktu podobnego w przypadku przywozu z Indii i Pakistanu została ustalona w prawidłowy sposób.

144.

Sąd krajowy dąży następnie do ustalenia, czy metoda „zerowania” wykorzystana w celu ustalenia globalnej marży dumpingu, taka jak zastosowana w ramach rozpatrywanego dochodzenia antydumpingowego, jest zgodna z art. 2 ust. 11 rozporządzenia podstawowego i art. 2.4.2 porozumienia antydumpingowego.

145.

W świetle art. 2 ust. 12 rozporządzenia podstawowego margines dumpingu stanowi „kwotę, o jaką zwykła wartość przewyższa cenę eksportową. W przypadku zmiennych marż dumpingowych może zostać ustalona średnia ważona marża dumpingowa”. Marża ta jest zatem ustalana przez władze prowadzące dochodzenie przez porównanie w sposób „obiektywny” ( 86 ) wartości normalnej produktu podobnego z ceną eksportową stosowaną w wywozie do Wspólnoty.

146.

Zgodnie z art. 2 ust. 11 tego rozporządzenia istnieją trzy metody porównania. Pierwsze dwie zwane „symetrycznymi” pozwalają na porównanie średniej ważonej wartości normalnej ze średnią ważoną cen we wszystkich transakcjach wywozowych do Wspólnoty lub poszczególnych wartości normalnych z poszczególnymi cenami eksportowymi do Wspólnoty z porównaniem transakcji do transakcji.

147.

Jednakże można zastosować też trzecią metodę obliczenia zwaną „asymetryczną”, gdy struktura cen eksportowych wykazuje znaczne różnice w zależności od nabywcy, regionu i okresu (mówi się w tym przypadku o „dumpingu selektywnym” lub „dumpingu docelowym”), a metody symetryczne nie odzwierciedlają rzeczywistego zakresu praktyk dumpingowych ( 87 ). W tych okolicznościach można ustalić występowanie marży dumpingu przez porównanie średniej ważonej wartości normalnej z cenami wszystkich indywidualnych transakcji eksportowych do Wspólnoty.

148.

Artykuł 2.4 porozumienia antydumpingowego również ustanawia wymóg, by porównanie między wartością normalną i ceną eksportową było „rzetelne”. Ponadto art. 2.4.2 tego porozumienia wskazuje w odniesieniu do pierwszej metody symetrycznej, że należy dokonać porównania średniej ważonej wartości normalnej ze średnią ważoną wszystkich „porównywalnych” transakcji eksportowych ( 88 ).

149.

W niniejszej sprawie z czterdziestego szóstego motywu rozporządzenia tymczasowego wynika, że marża dumpingu jest obliczana co do zasady przez porównanie średniej ważonej konstruowanej wartości normalnej poszczególnych typów ze średnią ważoną ceny eksportowej poszczególnych typów. Ta metoda obliczenia została potwierdzona w dwudziestym dziewiątym motywie spornego rozporządzenia.

150.

Jednakże z akt sprawy wynika, że dokonując obliczenia ogólnej marży dumpingu, władze wspólnotowe zastosowały metodę „zerowania” negatywnych marginesów dumpingu ( 89 ).

151.

Nawet jeśli należy żałować, że w rozporządzeniu tymczasowym i w spornym rozporządzeniu zabrakło jakiegokolwiek wyjaśnienia tej metody ( 90 ), to wydaje się, że stanowiła ona w tym okresie stałą praktykę. Poza tym żadna ze stron nie podniosła w toku postępowania administracyjnego zarzutów, które mogłyby w odpowiednim przypadku uczynić koniecznym przedstawienie bardziej szczegółowego uzasadnienia obliczenia ogólnej marży dumpingu ( 91 ).

152.

W świetle wyjaśnień Rady i Komisji, metoda ta w postaci, w jakiej ją zastosowano w ramach niniejszego sporu, może zostać pokrótce przedstawiona w następujący sposób. Władze wspólnotowe ustaliły na wstępie, że na produkt objęty dochodzeniem — bawełnianą bieliznę pościelową — składa się pewna liczba odmiennych modeli lub typów. Dla każdego z tych modeli władze te obliczyły średnią ważoną wartość normalną oraz średnią ważoną cenę eksportową, a następnie dokonały ich porównania dla każdego modelu. W przypadku pewnych modeli wartość normalna była wyższa od ceny eksportowej, co wskazywało na istnienie dumpingu („pozytywna” marża dumpingu). W przypadku innych modeli, jako że wartość normalna była niższa od ceny eksportowej, nie stwierdzono dumpingu i instytucje ustaliły „negatywną” marżę dumpingu ( 92 ). Następnie władze wspólnotowe dodały kwoty dumpingu dla wszystkich modeli, w przypadku których stwierdzono dumping, w celu obliczenia ogólnej wysokości dumpingu produktu objętego dochodzeniem. W przypadku wszystkich modeli, odnośnie których dumping nie został stwierdzony, instytucje wyzerowały wszystkie negatywne marże dumpingu. Ogólna wysokość dumpingu została następnie wyrażona w procencie skumulowanej wartości wszystkich transakcji eksportowych wszystkich modeli niezależnie od tego, czy były przedmiotem dumpingu, czy też nie.

153.

Strona skarżąca podnosi, że metoda taka prowadzi do „zniekształcenia” negatywnych marż dumpingu ( 93 ). Wskazuje ona również, co władze wspólnotowe przyznają dziś, że praktyka ta jest bezprawna, o czym świadczą postępowania wszczęte przez Wspólnotę przeciwko Stanom Zjednoczonym Ameryki przed WTO ( 94 ).

154.

Wydaje się, że metoda „zerowania” negatywnych marży dumpingu, taka jak zastosowana w niniejszej sprawie, jest dyskusyjna. Nawet jeżeli władze prowadzące dochodzenie korzystają ze swobody w wyborze najbardziej odpowiedniej metody obliczenia, musi ona jednakże odzwierciedlać rzeczywisty rozmiar praktyk dumpingowych ( 95 ).

155.

O ile jest prawdą, że Trybunał dopuścił zastosowanie tej metody w ww. sprawie Toyo przeciwko Radzie, to chodziło o przypadek odmienny od będącego przedmiotem sporu przed sądem krajowym.

156.

W sprawie Toyo przeciwko Radzie marża dumpingu została ustanowiona na podstawie porównania średniej ważonej wartości normalnej z cenami eksportowymi obliczonymi dla poszczególnych transakcji. W ramach tego obliczenia ceny eksportowe przewyższające wartość normalną były „sztucznie” sprowadzane do poziomu wartości normalnej. Trybunał uznał, że ta metoda porównania oparta na poszczególnych transakcjach w postaci, w jakiej została zastosowana przez władze wspólnotowe, była jedyną metodą zdolną do „przeciwstawienia się działaniom zmierzającym do ukrycia dumpingu poprzez zróżnicowanie cen, tak by część z nich była wyższa, a część niższa od wartości normalnej” ( 96 ).

157.

Jednakże analizy tej nie można w mojej ocenie zastosować w rozpatrywanej sprawie.

158.

Po pierwsze nie chodzi tu o porównanie poszczególnych transakcji, lecz porównanie „średniej ważonej ze średnią ważoną”.

159.

Po drugie metoda ta została zastosowana do modeli bielizny pościelowej, w przypadku których stwierdzono negatywną marżę dumpingu, podczas gdy władze wspólnotowe obliczały marżę dumpingu dla produktu jako całości ( 97 ).

160.

W mojej ocenie metoda zastosowana w niniejszej sprawie nie jest odpowiednią metodą obliczenia ogólnej marży dumpingu.

161.

Przy obliczaniu marży dumpingu na podstawie wielu średnich ustalonych dla poszczególnych modeli, marża dumpingu dla produktu objętego dochodzeniem powinna odzwierciedlać rezultaty wszystkich porównań, łącznie z tymi, w których średnie ważone cen eksportowych są wyższe od średniej ważonej wartości normalnej pewnych modeli.

162.

Metoda „zerowania”, taka jak zastosowana w niniejszej sprawie, nie pozwala na pełne i należyte uwzględnienie rzeczywistych cen stosowanych w transakcjach eksportowych, których dokonano w okresie objętym dochodzeniem w odniesieniu do pewnych modeli. Jak wskazałem, dokonując zerowania pewnych marż, władze przypisały zerową wartość marżom dumpingu dotyczącym modeli, w przypadku których marża dumpingu była negatywna. Stwierdziły one zatem, że średnia ważona ceny eksportowej była równa średniej ważonej wartości normalnej, podczas gdy była ona w istocie wyższa.

163.

Zastosowanie tej metody spowodowało zatem sztuczną modyfikację wyników przeprowadzonego porównania i zwiększenie marży dumpingu produktu jako całości.

164.

Prosty przykład oparty na konkretnych (choć całkowicie fikcyjnych) liczbach pozwala na ilustrację skutku „zerowania”. Przykład ten mógłby dotyczyć producenta w państwie trzecim wywożącego dwa modele bielizny pościelowej do Wspólnoty, model A i model B.

Dla każdego z tych modeli średnia ważona wartości normalnej jest obliczana na podstawie pewnej ilości transakcji krajowych, a średnia ważona ceny eksportowej jest obliczana na podstawie pewnej ilości transakcji eksportowych.

W przypadku modelu A porównanie średniej ważonej wartości normalnej i średniej ważonej ceny eksportowej wskazuje na występowanie „pozytywnej” marży dumpingu w wysokości 25 ( 98 ).

W przypadku modelu B to samo porównanie wskazuje na występowanie „negatywnej” marży dumpingu w wysokości – 25.

Przy obliczaniu ogólnej marży dumpingu dla produktu jako całości na podstawie marż ustalonych dla tych dwóch modeli pozytywna marża dumpingu stwierdzona w przypadku modelu A (+ 25) jest kompensowana przez negatywną marżę dumpingu stwierdzoną w przypadku modelu B (– 25) w ten sposób, że nie stwierdza się występowania dumpingu.

Wskutek zerowania negatywnej marży dumpingu ustalonej w przypadku modelu B globalna marża dumpingu stwierdzona w przypadku produktu jako całości jest wyższa (+ 25).

Wyrażona w procencie skumulowanej wartości wszystkich transakcji eksportowych dotyczących wszystkich modeli produktu, marża ta wynosi:

25 / 225 × 100 = 11,1%

W ten sposób model B, w przypadku którego nie stwierdzono dumpingu, jest objęty, podobnie jak model A, cłem antydumpingowym.

165.

Zastosowanie metody „zerowania” może zatem nie tylko prowadzić do zafałszowania wysokości marży dumpingu, lecz również wskazywać w przypadku konkretnego modelu na dumping, który w istocie nie miał miejsca.

166.

Należy ponadto wskazać, że w świetle art. 2 ust. 10 i 11 rozporządzenia podstawowego oraz art. 2.4 porozumienia antydumpingowego porównanie to powinno być „obiektywne/rzetelne”. Artykuł 2.4.2 tego porozumienia stanowi również, że średnia ważona wartości normalnej musi zostać porównana ze „średnią ważoną cen we wszystkich porównywalnych transakcjach eksportowych” ( 99 ).

167.

Obniżając do zera negatywne marże dumpingowe stwierdzone w przypadku pewnych modeli, władze prowadzące dochodzenie nie ustaliły występowania marży dumpingu dla produktu jako całości na podstawie porównania średniej ważonej wartości normalnej ze średnią ważoną cen wszystkich porównywalnych transakcji eksportowych, to jest wszystkich transakcji dotyczących wszystkich modeli produktu objętego dochodzeniem. Ponadto porównanie takie nie wydaje się nam „obiektywne” w rozumieniu wspomnianych przepisów.

168.

W swych uwagach ( 100 ) Rada podnosi, że zastosowanie „zerowania” według modeli pozwoliło władzom wspólnotowym na prawidłową analizę przypadków, w których eksporterzy skoncentrowali dumping na pewnych typach lub modelach produktu objętego dochodzeniem. Jeśli tak było w istocie, to do instytucji wspólnotowych należało zdefiniowanie tego produktu w węższy sposób.

169.

Ponadto sama okoliczność że pewne transakcje wykazują negatywną marżę, nie musi oznaczać, że są przedmiotem dumpingu docelowego.

170.

W tych okolicznościach jestem skłonny stwierdzić, że obniżając do zera negatywne marginesy dumpingu stwierdzone w odniesieniu do pewnych modeli bielizny pościelowej, instytucje wspólnotowe nie ustaliły w prawidłowy sposób marży dumpingu bawełnianej bielizny pościelowej z Indii, Egiptu i Pakistanu.

171.

Sąd krajowy zwraca się do Trybunału o dokonanie oceny ważności spornego rozporządzenia w świetle art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego oraz w świetle porozumienia antydumpingowego w zakresie, w jakim w ramach badania szkody uwzględniono w nim dane dotyczące producentów, którzy nie byli objęci definicją przemysłu wspólnotowego. Władzom wspólnotowym zarzuca się również brak oceny wszystkich istotnych czynników mających wpływ na stan tego przemysłu.

172.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 rozporządzenia podstawowego okoliczność, że produkt jest przedmiotem dumpingu, nie jest wystarczająca dla ustanowienia środka antydumpingowego. Przywóz do Wspólnoty produktu po cenach dumpingowych musi ponadto wyrządzać znaczną szkodę lub zagrażać wyrządzeniem takiej szkody przemysłowi wspólnotowemu ( 101 ) lub znacznie opóźniać powstanie takiego przemysłu ( 102 ).

173.

Na mocy art. 3 ust. 2 tego rozporządzenia ustalenie szkody odbywa się na podstawie istniejących dowodów po dokonaniu obiektywnej oceny, w szczególności wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na przemysł wspólnotowy.

174.

Badanie to obejmuje w świetle art. 3 ust. 5 tego rozporządzenia analizę wszystkich istotnych czynników i wskaźników ekonomicznych, które wpływają na stan tego przemysłu wspólnotowego ( 103 ) i na ceny stosowane we Wspólnocie ( 104 ).

175.

Przypominam, że ten ostatni przepis odpowiada zobowiązaniom wynikającym z art. 3.4 porozumienia antydumpingowego ( 105 ).

176.

W pierwszej kolejności należy zbadać, czy władze wspólnotowe dopuściły się oczywistego błędu w ocenie poprzez błędną ocenę wystąpienia szkody spowodowaną uwzględnieniem informacji dotyczących spółek, które nie są objęte definicją przemysłu wspólnotowego.

177.

W niniejszej sprawie przemysł wspólnotowy w rozumieniu art. 4 został zdefiniowany jako obejmujący 35 spółek współpracujących w toku dochodzenia i reprezentujących większą część łącznej produkcji wspólnotowej bawełnianej bielizny pościelowej w okresie objętym dochodzeniem ( 106 ).

178.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 tego rozporządzenia ( 107 ) władze wspólnotowe postanowiły dokonać wyboru próbki 17 producentów reprezentatywnych dla przemysłu wspólnotowego ( 108 ).

179.

Z sześćdziesiątego drugiego motywu rozporządzenia tymczasowego wynika, że dane niezbędne do oceny szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu nie zostały przeanalizowane wyłącznie na poziomie przemysłu wspólnotowego, czy w szczególności na poziomie producentów wspólnotowych objętych próbką. Analiza ta obejmowała również dane dotyczące Wspólnoty jako całości. Zostały one dostarczone przez uznane źródła przemysłowe (w szczególności Eurocoton) i dotyczyły zmian w produkcji we Wspólnocie, konsumpcji, przywozu, wywozu i udziału w rynku.

180.

Analiza ogółu tych danych pozwoliła Komisji na stwierdzenie podczas ustanawiania tymczasowego cła antydumpingowego, że 35 producentów stanowiących przemysł wspólnotowy nie odzwierciedlało struktury zmian w całej Wspólnocie. Komisja doszła do wniosku, że na przemysł wspólnotowy składały się wyłącznie spółki istniejące w chwili składania skargi, co prowadziło do pominięcia sytuacji przedsiębiorstw, które zaprzestały produkcji w okresie badanym (to jest w momencie złożenia skargi) ( 109 ).

181.

W toku postępowania administracyjnego eksporterzy podnieśli, że informacje dotyczące spółek, które nie były objęte definicją przemysłu wspólnotowego, nie mogły zostać wykorzystane przy ustalaniu występowania szkody.

182.

W odpowiedzi na ten zarzut Rada szczegółowo wyjaśniła analizę przeprowadzoną przez Komisję. O ile przyznała ona, że ocena sytuacji ekonomicznej przemysłu wspólnotowego, który wniósł skargę, opiera się zasadniczo na analizie przemysłu wspólnotowego, to jej zdaniem ocena ta musi uwzględniać strukturę i charakter badanego przemysłu ( 110 ).

183.

W niniejszej sprawie dane dotyczące Wspólnoty pozwoliły na wskazanie silnej konkurencji między znaczną liczbą podmiotów jako cechy charakterystycznej tego przemysłu. Rada stwierdziła zatem, że skutkiem rozpatrywanego przywozu było prawdopodobnie zniknięcie z rynku podmiotów gospodarczych w toku okresu badanego. Nie zamierzała zatem ograniczać oceny szkody wyłącznie do spółek wykonujących wciąż działalność pod koniec okresu badanego i stanowiących przemysł wspólnotowy.

184.

Nie jestem zdania, że analiza taka prowadzi w niniejszej sprawie do oczywistego błędu w ocenie.

185.

Jest prawdą, że w świetle art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego należy dokonać oceny wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na przemysł wspólnotowy. Jednakże z art. 3 ust. 2 tego rozporządzenia wynika, że ustalenie szkody wymaga obiektywnej oceny.

186.

W niniejszej sprawie wydaje się, że przemysł wspólnotowy, w sposób w jaki został zdefiniowany, nie pozwalał na odzwierciedlenie rzeczywistych warunków na rynku Wspólnoty. Badanie zebranych danych wskazuje bowiem, że tendencje odnotowane na poziomie Wspólnoty w pewnych wypadkach znacznie różniły się od tendencji stwierdzonych w przypadku przemysłu wspólnotowego ( 111 ).

187.

Wydaje się, że w tych okolicznościach i w celu dokonania badania wpływu rozpatrywanego przywozu w jak najbardziej obiektywny sposób władze wspólnotowe były uprawnione do dokonania ogólnej oceny sytuacji na danym rynku. Pełna analiza danych, w tym dotyczących Wspólnoty jako całości, może mieć jedynie pozytywny wpływ na prawidłowość oceny, której władze te zobowiązane są dokonać na podstawie art. 3 rozporządzenia podstawowego.

188.

Ponadto w świetle akt sprawy dane dotyczące Wspólnoty zostały uwzględnione jedynie w pewnym zakresie ( 112 ). Ustalenia dotyczące występowania znacznej szkody są bowiem zasadniczo oparte na strukturze cen przemysłu wspólnotowego, odnoszącej się do spółek objętych próbką. W tym zakresie należy stwierdzić, że wyłączenie spornych danych w ramach rozporządzenia nr 1644/2001 nie miało wpływu na ustalenie wystąpienia znacznej szkody ( 113 ).

189.

W tych okolicznościach ustalenie przyjęte przez władze wspólnotowe, w świetle którego w celu dokonania oceny szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu należało uwzględnić dane dotyczące przemysłu wspólnotowego jako całości, nie jest dotknięte oczywistym błędem.

190.

W drugiej kolejności należy rozważyć kwestię czy władze wspólnotowe dopuściły się oczywistego błędu w ocenie, nie poddając badaniu wszystkich istotnych czynników mających wpływ na stan przemysłu wspólnotowego, o których mowa w art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego i art. 3.4 porozumienia antydumpingowego.

191.

W niniejszej sprawie w celu ustalenia, czy przemysł wspólnotowy poniósł znaczną szkodę, władze wspólnotowe uwzględniły pewne czynniki wskazane w art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego i art. 3.4 porozumienia antydumpingowego. W szczególności uwzględniły one wskaźniki dotyczące produktywności przedsiębiorstw, takie jak rentowność i zatrudnienie, oraz wzięły pod uwagę poziom cen, sprzedaży i udziału w rynku (w ujęciu ilościowym i wartościowym) ( 114 ).

192.

Wbrew twierdzeniom przedstawionym przez stronę skarżącą w jej uwagach ( 115 ) nie uważam, że wspomniane przepisy nakazują dokonanie oceny wszystkich wymienionych czynników. Treść tych przepisów wyraźnie nadaje władzom wspólnotowym uprawnienia dyskrecjonalne w zakresie badania i oceny tych wskaźników.

193.

Po pierwsze przepisy te wymagają jedynie oceny czynników i wskaźników ekonomicznych „znaczących dla stanu [przemysłu wspólnotowego]” ( 116 ).

194.

Po drugie w świetle art. 3 ust. 5 ostatnie zdanie rozporządzenia podstawowego oraz art. 3.4 porozumienia antydumpingowego wykaz czynników i wskaźników ekonomicznych „nie jest wyczerpujący”. Zgodnie z tymi przepisami żaden z tych czynników nie musi stanowić decydującej wskazówki.

195.

Wydaje się zatem, że wyliczenie to ma charakter wyłącznie przykładowy.

196.

Stwierdzam, że władze wspólnotowe są zobowiązane na podstawie tych przepisów wyłącznie do zbadania czynników, które mogą być istotne dla oceny poniesionej szkody. W niniejszej sprawie Komisja szczegółowo wskazała przyjęte czynniki szkody ( 117 ) i wydaje się, że żadna z zainteresowanych stron nie zakwestionowała tej oceny.

197.

Co się tyczy oceny znaczenia tych czynników, ma ona w mojej ocenie charakter złożonej oceny ekonomicznej, w ramach której instytucje wspólnotowe korzystają ze znacznej swobody uznania. Prowadzące dochodzenie władze mogły zatem stwierdzić, że uwzględnione okoliczności stanowiły ostateczną i wystarczającą podstawę oceny.

198.

Należy zatem stwierdzić, że dokonując w ramach badania wpływu przywozu po cenach dumpingowych wyłącznie oceny istotnych czynników mających wpływ na stan przemysłu wspólnotowego, instytucje te nie przekroczyły granic swobodnego uznania wyznaczonych im w ramach oceny złożonych sytuacji gospodarczych.

199.

W tych okolicznościach i biorąc pod uwagę całość powyższych rozważań należy stwierdzić, że instytucje wspólnotowe nie dopuściły się oczywistego błędu w ocenie, po pierwsze przy ustalaniu konstruowanej wartości normalnej produktu, a po drugie przy ocenie wystąpienia i znaczenia szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu.

200.

Wniosek ten dotyczy nie tylko przywozu z Indii, lecz również przywozu z Pakistanu.

201.

Co się tyczy obliczenia konstruowanej wartości normalnej produktu podobnego, stwierdzam, że władze wspólnotowe zastosowały identyczną metodologię w przypadku Indii i Pakistanu ( 118 ).

202.

Co się tyczy ustalenia wystąpienia szkody, instytucje wspólnotowe dokonały łącznego badania wpływu na przemysł wspólnotowy przywozu z Indii, Egiptu i Pakistanu ( 119 ). W tych okolicznościach ustalenia władz wspólnotowych dotyczą w mojej ocenie nie tylko przywozu z Indii, lecz również produktów pochodzących z Pakistanu.

203.

Stwierdzam natomiast, że władze te działały w sposób niezgodny z art. 2 ust. 11 rozporządzenia podstawowego i art. 2.4.2 porozumienia antydumpingowego, stosując w ramach obliczenia marży dumpingu produktu objętego dochodzeniem metodę „zerowania” negatywnych marży dumpingu poszczególnych modeli. Bezprawność tej metody ma wpływ na ważność art. 1 spornego rozporządzenia, który określa stawkę ostatecznego cła antydumpingowego na przywóz do Wspólnoty bawełnianej bielizny pościelowej z Indii, Egiptu i Pakistanu.

204.

W świetle powyższego należy stwierdzić nieważność art. 1 spornego rozporządzenia w zakresie, w jakim Rada zastosowała, w celu ustalenia marży dumpingu przywozu objętego niniejszym sporem, metodę „zerowania” negatywnych marży dumpingowych poszczególnych modeli.

205.

W swym drugim i trzecim pytaniu prejudycjalnym, które należy rozpatrzeć łącznie, sąd krajowy zwraca się zasadniczo do Trybunału o dokonanie oceny ważności w świetle prawa wspólnotowego późniejszych rozporządzeń. Problem wskazany w tych pytaniach dotyczy tego, czy nie przewidując zwrotu ceł antydumpingowych pobranych na podstawie spornego rozporządzenia, te późniejsze rozporządzenia nie są sprzeczne po pierwsze z art. 1, art. 7 ust. 1 oraz art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego (w związku z art. 1, art. 7.1 oraz art. 9 porozumienia antydumpingowego), a po drugie z zasadą proporcjonalności w brzmieniu nadanym jej w art. 7 ust. 2 oraz art. 9 ust.4 tego rozporządzenia.

206.

Należy w tym miejscu przypomnieć, że art. 7 rozporządzenia podstawowego wskazuje przesłanki ustanowienia przez Komisję tymczasowego cła antydumpingowego, podczas gdy art. 9 tego rozporządzenia wskazuje przesłanki ustanowienia ceł ostatecznych.

207.

W świetle art. 7 ust. 1 oraz art. 9 ust. 4 tego rozporządzenia, cła te mogą zostać nałożone wyłącznie, jeżeli wstępne badanie (w przypadku ceł tymczasowych) lub ustalenia ostateczne (w przypadku ceł ostatecznych) wykazują istnienie dumpingu i wyrządzonej nim szkody przemysłowi wspólnotowemu oraz jeżeli interes Wspólnoty wymaga podjęcia kroków w celu zapobieżenia takiej szkodzie.

208.

W świetle art. 7 ust. 2 oraz art. 9 ust. 4 ostatnie zdanie rozporządzenia podstawowego kwota tych ceł nie może przekraczać stwierdzonego marginesu dumpingu i powinna być niższa od tego marginesu, jeżeli mniejsze cło spowoduje usunięcie szkody dla przemysłu wspólnotowego.

209.

Przepisy te stanowią zasadniczo transpozycję brzmienia art. 7.1, art. 7.2 i art. 9.1 porozumienia antydumpingowego.

210.

W swych uwagach ( 120 ) strona skarżąca podnosi, że Rada stwierdziła w rozporządzeniu nr 1644/2001 występowanie niższego poziomu dumpingu w odniesieniu do przywozu z Indii. Twierdzi ona również, że w rozporządzeniu nr 160/2002 Rada stwierdziła brak dumpingu w odniesieniu do przywozu pochodzącego z Pakistanu. Jej zdaniem przesłanki wskazane w rozporządzeniu podstawowym nie zostały zatem spełnione przy ustanawianiu ostatecznego cła antydumpingowego w ramach spornego rozporządzenia. W konsekwencji Ikea twierdzi, że władze wspólnotowe powinny były nadać tym rozporządzeniom moc wsteczną i przewidzieć zwrot ceł antydumpingowych zapłaconych na podstawie spornego rozporządzenia. Twierdzi ona, że wobec braku takiego zwrotu późniejsze rozporządzenia naruszają zasadę proporcjonalności w zakresie, w jakim przemysł wspólnotowy skorzystał z większego niż konieczny zakresu ochrony.

211.

Należy zatem dokonać weryfikacji, czy nie przewidując zwrotu kwot zapłaconych na podstawie spornego rozporządzenia, władze wspólnotowe działały w sposób niezgodny z mającymi zastosowanie postanowieniami rozporządzenia podstawowego i porozumienia antydumpingowego. W tym celu dokonam rozróżnienia między rozporządzeniami nr 1644/2001 i 160/2002 a rozporządzeniem nr 696/2002, gdyż zostały one oparte na różnych podstawach prawnych.

212.

Rozporządzenia nr 1644/2001 i 160/2002 zostały ustanowione na podstawie rozporządzenia nr 1515/2001. Przypominam, że to ostatnie pozwala Radzie na doprowadzenie środka przyjętego w ramach rozporządzenia podstawowego do zgodności z zaleceniami i decyzjami DSB dotyczącymi środków antydumpingowych.

213.

Należy w tym miejscu przypomnieć, że rozporządzenie nr 1644/2001 zmienia, na podstawie zaleceń DSB, ustalenia dotyczące przywozu z Indii przyjęte w ramach zaskarżonego rozporządzenia. W świetle tej ponownej oceny Rada stwierdziła występowanie niższego dumpingu w odniesieniu do tego przywozu i w konsekwencji zmieniła stawkę ustanowionego w spornym rozporządzeniu cła antydumpingowego.

214.

Co się tyczy rozporządzenia nr 160/2002, to przewiduje ono zakończenie postępowania dotyczącego przywozu z Pakistanu, jako że nowe obliczenie wykazało brak dumpingu w przypadku wywozu rozpatrywanego produktu dokonywanego przez którąkolwiek ze spółek pakistańskich.

215.

Żadne z tych dwóch rozporządzeń nie przewiduje zwrotu ceł antydumpingowych zapłaconych na podstawie spornego rozporządzenia. Jednakże w przeciwieństwie do strony skarżącej nie uważam, że instytucje wspólnotowe były zobowiązane w niniejszej sprawie do ustanowienia takiego zwrotu.

216.

Artykuł 3 rozporządzenia 1515/2001 wyraźnie bowiem stanowi, że „[w]szelkie środki przyjęte na podstawie [tego rozporządzenia] stają się skuteczne od daty ich wejścia w życie i nie stanowią podstawy do zwrotu opłat celnych pobranych przed tą datą, chyba że ustalono inaczej” ( 121 ). Jak wyjaśniono w szóstym motywie tego rozporządzenia, powodem tego jest okoliczność, że zalecenia i decyzje DSB posiadają wyłącznie skutek ex nunc. Uzgodnienie wymaga jedynie od zainteresowanego członka, by zastosował się do tych zaleceń i decyzji niezwłocznie bądź w rozsądnym terminie ( 122 ).

217.

Zatem w świetle zobowiązań ciążących na Radzie na mocy porozumienia ustanawiającego WTO była ona zobowiązana do doprowadzenia spornego rozporządzenia do zgodności z ustaleniami DSB. Rada nie była zatem zobowiązana do nadania mocy wstecznej nowemu obliczeniu ceł antydumpingowych dotyczących przywozu z Indii i Pakistanu.

218.

Odmiennie niż w przypadku rozporządzeń nr 1644/2001 i 160/2002, rozporządzenie nr 696/2002 nie zostało ustanowione w celu zmiany spornego rozporządzenia w świetle zaleceń i decyzji WTO. Rozporządzenie to potwierdza jedynie ostateczne cło antydumpingowe nałożone na przywóz indyjski, zmienione rozporządzeniem nr 1644/2001. Jedynym celem tej rewizji opartej na art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego było ustanowienie ze skutkiem ex nunc ceł antydumpingowych nałożonych na przywóz bielizny pościelowej w następstwie uchylenia środków dotyczących przywozu pochodzącego z Pakistanu i wygaśnięcia środków dotyczących przywozu z Egiptu ( 123 ). W konsekwencji w mojej ocenie Rada nie była zobowiązana, by przewidzieć w ramach tej rewizji zwrot ceł zapłaconych na podstawie spornego rozporządzenia.

219.

W świetle powyższego stwierdzam zatem, że władze wspólnotowe nie działały w sposób niezgodny z mającymi zastosowanie przepisami rozporządzenia podstawowego i porozumienia antydumpingowego, nie przewidując w ramach późniejszych rozporządzeń zwrotu ceł antydumpingowych zapłaconych na podstawie spornego rozporządzenia.

220.

Swym piątym pytaniem sąd krajowy zwraca się zasadniczo do Trybunału o wskazanie warunków zwrotu ceł antydumpingowych zapłaconych na podstawie spornego rozporządzenia.

221.

Co się tyczy ustalenia wysokości ceł antydumpingowych podlegających zwrotowi, stwierdzam, że zadanie to ciąży na właściwych instytucjach Wspólnoty na mocy art. 233 WE. Są one bowiem zobowiązane w świetle utrwalonego orzecznictwa do podjęcia wszelkich środków niezbędnych do wykonania wyroku prejudycjalnego ( 124 ).

222.

W zakresie, w jakim stwierdzono nieważność art. 1 spornego rozporządzenia wskutek zastosowania błędnej metody obliczenia marży dumpingu, w mojej ocenie właściwe władze wspólnotowe powinny dokonać rewizji spornego rozporządzenia i ponownego obliczenia, na podstawie informacji zebranych w toku pierwotnego dochodzenia, marży dumpingu dla przywozu pochodzącego z Indii, Egiptu i Pakistanu.

223.

W razie ustalenia, że faktyczny margines dumpingu, na podstawie którego zapłacono ostateczne cła, został wyeliminowany lub zredukowany poniżej poziomu zapłaconych ceł antydumpingowych, do właściwych władz będzie należało dokonanie związanej z tym modyfikacji stawki ustanowionego w spornym rozporządzeniu cła antydumpingowego oraz powiadomienie właściwych władz krajowych o kwocie podlegających zwrotowi ceł antydumpingowych.

224.

Co się tyczy osób, które mogą uzyskać zwrot, w mojej ocenie każdy importer, który poniósł należności celne na podstawie spornego rozporządzenia, musi mieć możliwość przedstawienia wniosku o zwrot cła na podstawie art. 11 ust. 8 rozporządzenia podstawowego, jeśli zostanie wykazane, że w momencie ich płatności sporne cła antydumpingowe nie były prawnie należne.

225.

Artykuł 11 tego rozporządzenia zatytułowany „Okres, rewizja i zwroty” stanowi w ust. 8, że „importer może wnioskować o zwrot pobranych ceł w przypadku wykazania, że margines dumpingu, na podstawie którego cła te uiszczono, został usunięty lub zredukowany poniżej poziomu obowiązującego cła”.

226.

W mojej ocenie zakres stosowania tego przepisu nie jest ograniczony wyłącznie do postępowań rewizyjnych wszczętych przez Komisję na podstawie art. 11 ust. 2–7 tego rozporządzenia. Uważam zatem, że przepis taki powinien obejmować również przypadki, w których w następstwie wyroku Trybunału stwierdzającego nieważność metody zastosowanej do obliczenia marginesu dumpingu stwierdzono, że margines ten został wyeliminowany lub zredukowany do niższego poziomu.

227.

W świetle powyższych rozważań proponuję, by na pytania przedstawione przez High Court of Justice (England & Wales), Chancery Division, Trybunał odpowiedział w następujący sposób:

ii)

średniej ważonej faktycznych nakładów poniesionych i zrealizowanych przez innych eksporterów lub producentów objętych postępowaniem w odniesieniu do produkcji i sprzedaży podobnego produktu na rynku wewnętrznym kraju pochodzenia;