Sprawa C‑521/04 P(R)

Hans‑Martin Tillack

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Odwołanie – Wniosek o zarządzenie środka tymczasowego – Oczywista niedopuszczalność skargi – Akt niekorzystny – Skuteczna ochrona sądowa – Źródła informacji dziennikarskich – Przekazanie informacji prokuraturom krajowym przez OLAF

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 19 kwietnia 2005 r.  I‑0000

Streszczenie postanowienia

1.     Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Warunki dopuszczalności – Ocena uprawdopodobnienia dopuszczalności skargi – Brak orzecznictwa w tym zakresie – Element niedecydujący

(art. 242 WE i art. 243 WE; regulamin Sądu, art. 104 § 1)

2.     Prawo wspólnotowe – Zasady – Prawo do skutecznej ochrony sądowej – Przekazywanie władzom krajowym informacji uzyskanych w trakcie dochodzenia przez Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) – Uznanie władz krajowych w kwestii dalszego postępowania – Ochrona przed ewentualnym dalszym postępowaniem zapewniona na poziomie krajowym

(art. 10 WE i 234 WE; rozporządzenie nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 10 ust. 2)

1.     Możliwość stwierdzenia w ramach postępowania w przedmiocie środka tymczasowego braku informacji umożliwiających uprawdopodobnienie dopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności nie zależy od istnienia orzecznictwa wspólnotowego w zakresie zagadnienia lub zagadnień prawnych podnoszonych w skardze. O ile istnienie takiego orzecznictwa może ułatwić przyjęcie takiego wniosku, o tyle oczywista niedopuszczalność skargi może również wynikać z elementów, które nie były lub dotychczas nie były przedmiotem orzecznictwa wspólnotowego.

(por. pkt 26)

2.     Zgodnie z założeniem art. 10 ust. 2 rozporządzenia nr 1073/1999 dotyczącego dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF), środek taki jak przekazanie krajowym władzom sądowym informacji dotyczących rezultatów dochodzenia wewnętrznego sam w sobie nie jest niekorzystny dla strony, natomiast może spowodować, w odpowiednim przypadku, wszczęcie procedur administracyjnych lub karnych wnioskowanych przez właściwe władze krajowe. Podjęcie dalszego postępowania, które władze krajowe uzależniają od informacji, jakie zostały im przekazane przez OLAF, należy zatem, w ramach określonych przez art. 10 WE, do wyłącznej i całkowitej odpowiedzialności tych władz. Do tych władz należy również sprawdzenie, czy takie informacje usprawiedliwiają lub wymagają, aby podjęte zostały dochodzenia karne. W rezultacie ochrona sądowa w odniesieniu do tego dalszego postępowania powinna zostać zapewniona na poziomie krajowym ze wszystkimi gwarancjami przewidzianymi przez prawo wewnętrzne, w tym wynikającymi z praw podstawowych, które stanowiąc integralną część ogólnych zasad prawa wspólnotowego, muszą również być przestrzegane przez państwa członkowskie, jeśli wprowadzają one w życie uregulowania wspólnotowe. W ramach skargi wniesionej na poziomie krajowym sąd rozpoznający sprawę ma możliwość, w drodze wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym skierowanego do Trybunału na podstawie art. 234 WE, zapytać go – w stosownym przypadku na wniosek stron – o wykładnię przepisów prawa wspólnotowego, którą uzna za konieczną dla wydania swego orzeczenia.

(por. pkt 32, 33, 38, 39)

POSTANOWIENIE PREZESA TRYBUNAŁU

z dnia 19 kwietnia 2005 r. (*)

Odwołanie – Wniosek o zarządzenie środka tymczasowego – Oczywista niedopuszczalność skargi – Akt niekorzystny – Skuteczna ochrona sądowa – Źródła informacji dziennikarskich – Przekazanie informacji prokuraturom krajowym przez OLAF

W sprawie C‑521/04 P(R)

mającej za przedmiot odwołanie w trybie art. 57 akapit drugi statutu Trybunału Sprawiedliwości, wniesione w dniu 24 grudnia 2004 r.,

Hans‑Martin Tillack, reprezentowany przez I. Forrestera, QC i C. Arholda, Rechtsanwalt,

wnoszący odwołanie,

w której pozostałymi uczestnikami są:

Komisja Wspólnot Europejskich, reprezentowana przez C. Dockseya i C. Ladenburgera, działających w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu,

strona pozwana w pierwszej instancji,

International Federation of Journalists (IFJ), reprezentowana przez adwokatów A. Bartoscha i T. Gruppa,

interwenient w pierwszej instancji,

PREZES TRYBUNAŁU

po wysłuchaniu rzecznika generalnego L. A. Geelhoeda,

wydaje następujące

Postanowienie

1       H.‑M. Tillack żąda w odwołaniu uchylenia postanowienia Prezesa Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 15 października 2004 r. w sprawie T‑193/04 R Tillack przeciwko Komisji, Zb.Orz. str. II‑3575 (zwanego dalej „zaskarżonym postanowieniem”), na którego podstawie Sąd oddalił wniosek, z jednej strony, o zawieszenie wykonania wszelkich ewentualnie podejmowanych środków w ramach domniemanej skargi wniesionej przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) w dniu 11 lutego 2004 r. do belgijskich i niemieckich organów sądowych oraz, z drugiej strony, o nakazanie OLAF‑owi powstrzymania się od uzyskiwania, kontrolowania, badania lub przesłuchiwania zawartości wszelkich dokumentów i informacji znajdujących się w posiadaniu belgijskich i niemieckich organów sądowych w wyniku przeprowadzonej przez nie rewizji w miejscu zamieszkania i w miejscu pracy wnoszącego odwołanie w dniu 19 marca 2004 r.

2       Komisja Wspólnot Europejskich oraz International Federation of Journalists (zwana dalej „IFJ”) przedstawiły swoje uwagi w przedmiocie odwołania w dniu 31 stycznia 2005 r.

3       Zważywszy, że uwagi na piśmie przedstawione przez strony oraz akta zawierają wszelkie informacje konieczne do wydania orzeczenia w przedmiocie niniejszego odwołania, nie ma powodu, aby wysłuchać strony w zakresie ich uwag ustnych.

 Ramy prawne

4       Rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. dotyczące dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) (Dz.U. L 136, str. 1) reguluje inspekcje, kontrole i środki podjęte przez wykonujących swoje obowiązki pracowników Urzędu.

5       Motyw trzynasty rozporządzenia nr 1073/1999 ma następujące brzmienie:

„[uznając, że] do właściwych krajowych władz lub instytucji, organów, urzędów lub agencji, w zależności od przypadku, należy podejmowanie decyzji w sprawie dalszego postępowania po zakończeniu dochodzeń na podstawie raportu sporządzonego przez Urząd; należy jednak nałożyć na dyrektora Urzędu obowiązek bezpośredniego przekazywania organom sądowym danego państwa członkowskiego informacji zebranych przez Urząd podczas dochodzeń wewnętrznych dotyczących sytuacji, które mogą być powodem wszczęcia postępowania karnego”.

6       Artykuł 10 ust. 2 rozporządzenia nr 1073/1999, zatytułowany „Przekazywanie informacji przez Urząd” stanowi:

„Nie naruszając przepisów art. 8, art. 9 i art. 11 niniejszego rozporządzenia, dyrektor Urzędu przesyła organom sądowym danego państwa członkowskiego informacje uzyskane przez Urząd w trakcie dochodzeń wewnętrznych dotyczące faktów, które mogą stać się przedmiotem postępowania karnego. Z zastrzeżeniem wymagań dochodzenia równocześnie informuje on o tym dane państwo członkowskie”.

 Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu

7       W pkt 3–10 zaskarżonego postanowienia Sąd streścił okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu w następujący sposób:

„3      Skarżący jest dziennikarzem zatrudnionym przez niemieckie czasopismo Stern.

4      Skarżący jest autorem dwóch artykułów opublikowanych w Stern odpowiednio w dniach 28 lutego i 7 marca 2002 r. na temat wielu przypadków nieprawidłowości stwierdzonych przez urzędnika Wspólnot Europejskich, P. van Buitenena. Treść tych artykułów wskazywała na to, że skarżący posiadał szczegółową wiedzę na temat zawartości memorandum z dnia 31 sierpnia 2001 r. opracowanego przez P. van Buitenena (zwanego dalej »memorandum van Buitenena«) oraz dwóch poufnych wewnętrznych notatek OLAF-u, z dnia 31 stycznia i 14 lutego 2002 r. w sprawie wspomnianego memorandum (zwanych dalej »notatkami wewnętrznymi«).

5      W dniu 12 marca 2002 r. OLAF rozpoczął dochodzenie wewnętrzne zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 1073/1999 w celu zidentyfikowania urzędników lub innych pracowników Wspólnot Europejskich powiązanych z wyciekiem informacji prowadzącym do rozpowszechnienia memorandum van Buitenena oraz notatek wewnętrznych.

6      W komunikacie prasowym z dnia 27 marca 2002 r. ogłaszającym rozpoczęcie wspomnianego dochodzenia OLAF wskazał, że »nie jest wykluczone, że osobie pracującej w OLAF-ie (lub innej instytucji) zostały przekazane pieniądze w celu uzyskania tych dokumentów«.

7      Stern opublikował komunikat prasowy w dniu 28 marca 2002 r., w którym potwierdził, że jest w posiadaniu memorandum van Buitenena i notatek wewnętrznych, niemniej jednak zdementował informację jakoby którykolwiek z jego pracowników przekazał pieniądze urzędnikowi lub innemu pracownikowi Komisji w celu uzyskania wspomnianych dokumentów.

8      Skarżący zwrócił się do OLAF-u o wycofanie oskarżeń o korupcję skierowanych przeciwko niemu, a następnie wniósł w dniu 22 października 2002 r. skargę do Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich. W dniu 18 czerwca 2003 r. Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich przedstawił OLAF‑owi projekt zalecenia, w którym uznał, że twierdzenia o istnieniu korupcji zawarte w komunikacie prasowym z dnia 27 marca 2002 r., przy braku dowodów, stanowiły przypadek złej administracji i że OLAF powinien rozpatrzyć wycofanie twierdzeń o korupcji wspomnianych w komunikacie. W odpowiedzi na to zalecenie w dniu 30 września 2003 r. OLAF opublikował komunikat prasowy zatytułowany »Wyjaśnienia OLAF‑u dotyczące oczywistego wycieku informacji«, o którym poinformował Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich. Ten ostatni wydał swoją decyzję w dniu 20 listopada 2003 r., a w jej wnioskach zamieścił krytyczną uwagę.

9      W dniu 11 lutego 2004 r. OLAF przekazał, na podstawie art. 10 ust. 2 rozporządzenia nr 1073/1999, informacje do prokuratury w Brukseli (Belgia) i w Hamburgu (Niemcy) dotyczące rezultatów dochodzenia wewnętrznego rozpoczętego w dniu 12 marca 2002 r. (zwane dalej »spornym przekazaniem«).

10      W następstwie przekazania tych informacji rozpoczęto w Belgii dochodzenie w sprawie naruszenia tajemnicy zawodowej. W dniu 19 marca 2004 r., na podstawie polecenia sędziego śledczego w Brukseli, belgijska policja federalna przeszukała miejsce zamieszkania i miejsce pracy skarżącego. Zajęto wiele dokumentów i innych przedmiotów należących do skarżącego. W dniu 23 marca 2004 r. skarżący wniósł skargę na zajęcie przedmiotów do sędziego śledczego przydzielonego do tej sprawy, który skargę oddalił. Skarżący odwołał się od tej decyzji do chambre des mises en accusation (izby oskarżonych) w kwietniu 2004 r.”.

 Postępowanie przed Sądem

8       Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 1 czerwca 2004 r. wnoszący odwołanie wniósł skargę o, z jednej strony, stwierdzenie nieważności spornego przekazania oraz, z drugiej strony, uzyskanie odszkodowania za szkodę poniesioną w związku z tym przekazaniem oraz z działaniami podjętymi przez OLAF.

9       Odrębnym pismem, zarejestrowanym w dniu 4 czerwca 2004 r. w sekretariacie Sądu, wnoszący odwołanie, na podstawie art. 243 WE, zwrócił się do sędziego rozpatrującego wniosek o zarządzenie środków tymczasowych (zwanego dalej „sędzią rozpatrującym wniosek”) o:

–      nakazanie zawieszenia wykonania, w całości lub w części, wszelkich środków lub działań, które mają być podjęte w następstwie spornego przekazania;

–      nakazanie, aby OLAF powstrzymał się od uzyskiwania, kontrolowania, badania lub przesłuchiwania zawartości wszelkich dokumentów i informacji znajdujących się w posiadaniu belgijskich organów sądowych w następstwie przeszukania, które te ostatnie przeprowadziły w dniu 19 marca 2004 r. w jego miejscu zamieszkania oraz miejscu pracy i które doprowadziło do zajęcia jego dokumentów, komputera i innych rzeczy;

–      w oczekiwaniu na dalszy rozwój postępowania i złożenie uwag przez OLAF, zarządzenie, z rygorem natychmiastowej wykonalności, aby OLAF powstrzymał się od podejmowania jakichkolwiek działań będących następstwem wspomnianego przekazania, z zastrzeżeniem nadania przez prezesa Sądu dalszego biegu dwóm wyżej wymienionym żądaniom;

–      obciążenie Komisji kosztami postępowania, oraz

–      zarządzenie wszelkich innych środków, jakie Sąd uzna za konieczne.

10     Komisja wnosi o oddalenie wniosku o zarządzenie środka tymczasowego, powołując się w szczególności na oczywistą niedopuszczalność skargi o uchylenie, wniesionej przez wnoszącego odwołanie.

11     IFJ wniosła o zezwolenie jej na interwencję na poparcie żądań wnoszącego odwołanie.

 Zaskarżone postanowienie

12     W zaskarżonym postanowieniu sędzia rozpatrujący wniosek, po otrzymaniu wniosku IFJ o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta, przypomniał w pkt 32 tego postanowienia, że, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, jeżeli jest podnoszona oczywista niedopuszczalność skargi, na której opiera się wniosek o zarządzenie środka tymczasowego, należy wykazać istnienie pewnych elementów uprawdopodobniających dopuszczalność takiej skargi.

13     Następnie uznał on w tym względzie w pkt 47 zaskarżonego postanowienia, że nie wydaje się, aby na tym etapie postępowania istniały elementy umożliwiające uprawdopodobnienie dopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności.

14     Sędzia rozpatrujący wniosek uznał w pkt 46 zaskarżonego postanowienia, że jako niewiążąca prawnie decyzja OLAF‑u o dokonaniu spornego przekazania nie stanowi aktu podlegającego zaskarżeniu.

15     Sędzia rozpatrujący wniosek przypomniał w pkt 38 zaskarżonego postanowienia, że tylko środki prawnie wiążące, wpływające poprzez swój charakter na sytuację prawną wnoszącego odwołanie stanowią czynności lub akty, które mogą być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności, i podniósł w tym względzie w pkt 43 tego samego postanowienia, że sporne przekazanie nie wiąże prawnie władz belgijskich i niemieckich, które mają swobodę podejmowania decyzji w sprawie dalszego postępowania w związku z dochodzeniem OLAF‑u.

16     Wreszcie sędzia rozpatrujący wniosek podkreślił w pkt 44 zaskarżonego postanowienia, że obowiązek lojalnej współpracy, zapisany w art. 10 WE nie nakłada na krajowe organy sądowe obowiązku podjęcia szczególnych kroków, jeśli uznają one, że informacje przekazane przez OLAF ich nie usprawiedliwiają. Stąd, odnośnie do argumentu opartego na prawie do skutecznej ochrony sądowej, sędzia ten uznał, w pkt 45 tego samego postanowienia, że wnoszący odwołanie w żaden sposób nie wykazał przyczyny, dla której uniemożliwiono mu zakwestionowanie decyzji wspomnianych organów nakazującej rewizję w jego miejscu zamieszkania i miejscu pracy.

17     W pkt 48 zaskarżonego postanowienia sędzia rozpatrujący wniosek uznał, że dokona analizy tylko podnoszonych przez wnoszącego odwołanie argumentów na poparcie wniosków o przyznanie odszkodowania i, w pkt 62 tego postanowienia, orzekł, że wnoszący odwołanie nie wykazał w sposób wystarczający, że jego wniosek o przyznanie odszkodowania nie jest oczywiście bezzasadny.

18     W tych okolicznościach, w pkt 63 zaskarżonego postanowienia, sędzia rozpatrujący wniosek oddalił wniosek o zarządzenie środka tymczasowego.

 Odwołanie

19     Wnoszący odwołanie żąda w odwołaniu uchylenia zaskarżonego postanowienia oraz uwzględnienia wniosków przedłożonych sędziemu je rozpatrującemu.

20     Komisja wnosi do Prezesa Trybunału o oddalenie odwołania. Alternatywnie, Komisja wnosi o oddalenie wniosku o zarządzenie środków tymczasowych. Ponadto domaga się obciążenia wnoszącego odwołanie kosztami.

21     IFJ wnosi o uchylenie zaskarżonego postanowienia i zarządzenie środków tymczasowych, o które wnosi wnoszący odwołanie.

 W przedmiocie odwołania

22     Na poparcie swojego odwołania wnoszący odwołanie podnosi trzy zarzuty. Pierwszy z nich jest oparty na błędnej ocenie dopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności dokonanej przez sędziego rozpatrującego wniosek, drugi – na dokonanej przez tego sędziego błędnej ocenie związku przyczynowego pomiędzy spornym przekazaniem a szkodą powoływaną przez wnoszącego odwołanie; natomiast trzeci zarzut jest oparty na naruszeniu prawa do skutecznej ochrony sądowej.

 W przedmiocie zarzutu pierwszego

23     W ramach swojego pierwszego zarzutu wnoszący odwołanie podnosi, że sędzia rozpatrujący wniosek naruszył prawo, orzekając, że skarga o stwierdzenie nieważności jest oczywiście niedopuszczalna.

 W przedmiocie części pierwszej, drugiej i trzeciej pierwszego zarzutu

24     Części pierwsza, druga i trzecia pierwszego zarzutu dotyczą kwestii charakteru prawnego środków przyjętych na podstawie art. 10 ust. 2 rozporządzenia nr 1073/1999. Należy zatem dokonać ich łącznej analizy.

25     Wnoszący odwołanie podnosi przede wszystkim, że nie istnieje jakiekolwiek orzeczenie Trybunału czy Sądu Pierwszej Instancji, którego przedmiotem byłaby wykładnia art. 10 ust. 2 rozporządzenia nr 1073/1999, i rozstrzygające kwestię charakteru prawnego czynności podjętych przez OLAF na podstawie tego przepisu.

26     W tym względzie wystarczy podnieść, że możliwość stwierdzenia, jak zrobił to sędzia rozpatrujący wniosek w pkt 47 zaskarżonego postanowienia braku informacji umożliwiających uprawdopodobnienie dopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności nie zależy od istnienia orzecznictwa wspólnotowego w zakresie zagadnienia lub zagadnień prawnych podnoszonych w skardze. O ile istnienie takiego orzecznictwa może ułatwić przyjęcie takiego wniosku, o tyle oczywista niedopuszczalność skargi może również wynikać z elementów, które nie były lub dotychczas nie były przedmiotem orzecznictwa wspólnotowego. Stąd argumentacja wnoszącego odwołanie dotycząca braku precedensu sądowego jest nieadekwatna.

27     Wnoszący odwołanie kwestionuje następnie wykładnię przedstawioną w zaskarżonym postanowieniu, według której środki przyjęte na podstawie przepisów rozporządzenia nr 1073/1999, w szczególności jego art. 10 ust. 2, nie są prawnie wiążące. Podnosi on, że władze krajowe były zobowiązane podjąć kroki w następstwie spornego przekazania, co zresztą uczyniły. Według niego, wspomniane postanowienie niesłusznie kwalifikuje to przekazanie jako zwykły środek dochodzeniowy, podczas gdy w rzeczywistości stanowi ono niezbędny etap prawny, służący stworzeniu sytuacji prawnej umożliwiającej OLAF‑owi, dla celów własnego dochodzenia wewnętrznego, uzyskanie dostępu do dokumentów zajętych przez policję krajową.

28     W pkt 43 zaskarżonego postanowienia sędzia rozpatrujący wniosek dokonał kwalifikacji prawnej spornego przekazania i, opierając się zarówno na rozporządzeniu nr 1073/1999, jak i na brzmieniu pisma z dnia 11 lutego 2004 r., na którego podstawie OLAF przekazał informacje krajowym organom sądowym, doszedł do wniosku, że takie przekazanie nie było prawnie wiążące wobec tych ostatnich.

29     Jest prawdą, tak jak zauważyła IFJ, że raport tymczasowy, który został dołączony do wspomnianego pisma, stanowiący integralną część spornego przekazania, wskazuje także, że „przekazanie informacji dwóm organom sądowym [prokuraturom w Brukseli i w Hamburgu] okazuje się potrzebne w celu rozpoczęcia niezależnych, lecz skoordynowanych procedur” i, że ten sam raport uszczegóławia, pod nagłówkiem „Pilne”, że „pożądane jest szybkie działanie w związku z tym, że H.‑M. Tillack, według naszych informacji, opuści Brukselę w marcu tego roku, aby zostać korespondentem Stern w Waszyngtonie (USA). Wraz z jego wyjazdem z Brukseli ważne materiały dowodowe mogą definitywnie zniknąć”.

30     W każdym razie jest pewne, że OLAF pozostawił właściwym władzom krajowym ocenę co do konieczności podjęcia decyzji w sprawie dalszego postępowania w następstwie spornego przekazania. Jak wynika z treści wspomnianego raportu, OLAF nie zwrócił się do wspomnianych władz o podjęcie szczególnych środków przeciwko H.‑M. Tillackowi.

31     Taki sposób postępowania OLAF‑u nie jest sprzeczny z art. 10 ust. 2 rozporządzenia nr 1073/1999. W istocie ten przepis ogranicza się do stanowienia, że dyrektor Urzędu przesyła organom sądowym danego państwa członkowskiego informacje przez niego uzyskane w trakcie dochodzeń wewnętrznych, dotyczące faktów, które mogą stać się przedmiotem postępowania karnego. Ani w brzmieniu wspomnianego przepisu, ani w brzmieniu motywu trzynastego wspomnianego rozporządzenia nie znajduje się najmniejsza wskazówka, zgodnie z którą takie przekazanie informacji byłoby uważane za prawnie wiążące wobec jego adresatów.

32     Zgodnie z założeniem art. 10 ust. 2 rozporządzenia nr 1073/1999 środek taki jak sporne przekazanie sam w sobie nie jest niekorzystny dla strony, natomiast może spowodować, w odpowiednim przypadku, wszczęcie procedur administracyjnych lub karnych wnioskowanych przez właściwe władze krajowe. Podjęcie dalszego postępowania, co te ostatnie uzależniają od informacji, które zostały im przekazane, należy zatem do wyłącznej i całkowitej odpowiedzialności tych władz.

33     Taka wykładnia art. 10 ust. 2 rozporządzenia nr 1073/1999 nie jest również sprzeczna z obowiązkiem lojalnej współpracy, o którym mowa w art. 10 WE. O ile – zgodnie z tym przepisem – nie można zaprzeczyć, że władze krajowe nie mają w ogóle obowiązku zbadania informacji przekazanych przez OLAF, o tyle nie należy go interpretować w ten sposób, że czynność taka jak sporne przekazanie ma charakter przymuszający, tzn. że wspomniane władze są zobowiązane podjąć szczególne działania, gdyż taka wykładnia zmieniałaby podział zadań i kompetencji przewidziany dla wdrożenia rozporządzenia nr 1073/1999.

34     Z tego wynika, że uznanie przez sędziego rozpatrującego wniosek, iż sporne przekazanie nie stanowi czynności podlegającej zaskarżeniu, nie jest dotknięte błędem w ocenie, toteż części pierwsza, druga i trzecia pierwszego zarzutu nie mogą być przyjęte.

 W przedmiocie czwartej części pierwszego zarzutu

35     W ramach czwartej części pierwszego zarzutu wnoszący odwołanie podnosi, że stwierdzenie oczywistej niedopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności przez sędziego rozpatrującego wniosek jest sprzeczne z zasadą skutecznej ochrony sądowej.

36     Komisja podnosi w tym względzie, że na poziomie krajowym istnieje wystarczająca ochrona sądowa. Stwierdza ona, że to do sądów krajowych należy zapewnienie ochrony sądowej jednostek, gdy jedyny akt podlegający zaskarżeniu jest aktem przyjętym na poziomie krajowym lub gdy ten akt został wydany w oparciu o akt wspólnotowy, który zgodnie z art. 230 WE nie może być przedmiotem skargi przed sądami wspólnotowymi.

37     IFJ nie kwestionuje, że wnoszący odwołanie dysponował uprawnieniem do wniesienia skargi na akty wydane przez władze belgijskie do sądów krajowych. Podkreśla jednak, że te ostatnie, chociaż same rozpatrywały sprawę, to nigdy nie zbadały zasadności informacji przekazanych przez OLAF. Według IFJ zaskarżone postanowienie zmierza zatem do odmowy wymiaru sprawiedliwości wobec wnoszącego odwołanie.

38     W tym względzie należy przypomnieć, że jak zostało ustalone w pkt 32 niniejszego postanowienia, postępowanie, którego podjęcie władze krajowe uzależniają od informacji, jakie zostały im przekazane przez OLAF, należy do ich wyłącznej i całkowitej odpowiedzialności. Do tych władz należy również sprawdzenie, czy takie informacje usprawiedliwiają lub wymagają, aby podjęte zostały dochodzenia karne. W rezultacie ochrona sądowa w odniesieniu do tego dalszego postępowania powinna zostać zapewniona na poziomie krajowym ze wszystkimi gwarancjami przewidzianymi przez prawo wewnętrzne, w tym wynikającymi z praw podstawowych, które, stanowiąc integralną część ogólnych zasad prawa wspólnotowego, muszą również być przestrzegane przez państwa członkowskie, jeśli wprowadzają one w życie uregulowania wspólnotowe (zob. w szczególności wyrok z dnia 13 lipca 1989 r. w sprawie 5/88 Wachauf, Rec. str. 2609, pkt 19 oraz wyrok z dnia 10 lipca 2003 r. w sprawach połączonych C‑20/00 i C‑64/00 Booker Aquaculture i Hydro Seafood, Rec. str. I‑7411, pkt 88).

39     W ramach skargi wniesionej na poziomie krajowym sąd rozpoznający sprawę ma możliwość, w drodze wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym skierowanego do Trybunału na podstawie art. 234 WE, zapytać go –w stosownym przypadku na wniosek stron – o wykładnię przepisów prawa wspólnotowego, którą uzna za konieczną dla wydania swego orzeczenia.

40     Stąd teza, że rozwiązanie przyjęte w zaskarżonym postanowieniu oznacza brak skutecznej ochrony sądowej, jest niewłaściwa. W rezultacie czwarta część pierwszego zarzutu nie może być przyjęta.

41     Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, należy oddalić pierwszy zarzut.

 W przedmiocie drugiego zarzutu

42     W ramach drugiego zarzutu wnoszący odwołanie, z jednej strony, podnosi, że sędzia rozpatrujący wniosek naruszył prawo, orzekając, że brak jest związku przyczynowego pomiędzy przekazaniem informacji władzom krajowym przez OLAF a szkodą podnoszoną przez wnoszącego odwołanie. W tym względzie należy stwierdzić, że w niniejszym odwołaniu jedynie sporne przekazanie może stanowić potencjalne źródło podnoszonej szkody, gdyż wniosek wnoszącego odwołanie o odszkodowanie w związku z opublikowaniem przez wspomniany Urząd dwóch komunikatów prasowych nie jest już przedmiotem dyskusji. Z drugiej strony, wnoszący odwołanie zauważa, że zaskarżone postanowienie nie jest wystarczająco uzasadnione w tym zakresie.

43     Z pkt 54 zaskarżonego postanowienia wynika, że sędzia rozpatrujący wniosek uznał, opierając się na utrwalonym orzecznictwie, że związek przyczynowy musi być bezpośrednim związkiem przyczyny i skutku pomiędzy uchybieniem popełnionym przez daną instytucję a podnoszoną szkodą i że niewłaściwe zachowanie tej instytucji musi być decydującą przyczyną powstania tej szkody.

44     Odwołując się do tego orzecznictwa, sędzia rozpatrujący wniosek stwierdził, w pkt 58 zaskarżonego postanowienia, brak takiego związku przyczynowego pomiędzy samym przekazaniem informacji władzom krajowym przez OLAF a szkodą, którą miał ponieść wnoszący odwołanie. W istocie, według tego sędziego, jasne jest, że gdyby władze krajowe nie rozpoczęły dochodzenia sądowego, wnoszący odwołanie nie poniósłby szkody, na którą się powołuje.

45     Wnoszący odwołanie zauważa jednak, że w zaskarżonym postanowieniu omyłkowo w błędny sposób zastosowano ustalone przez orzecznictwo kryteria dotyczące przesłanki istnienia związku przyczynowego. Według niego istotnym kryterium jest to, czy sporne przekazanie stanowiło decydującą przyczynę powstania szkody, a nie to, czy owo przekazanie jest ostatnią czynnością w łańcuchu przyczynowym.

46     W tym względzie wystarczy uznać, że z pkt 58 zaskarżonego postanowienia jasno wynika, iż skutek przypisywany decyzji władz krajowych o rozpoczęciu dochodzenia sądowego nie jest związany z tym, że stanowi ona ostatnią czynność w łańcuchu przyczynowym, ale z tym, że jest ona decydującą przyczyną powstania poniesionej szkody.

47     W tych okolicznościach nie wydaje się, aby sędzia rozpatrujący wniosek zastosował orzecznictwo dotyczące związku przyczynowego w błędny sposób ani aby niewystarczająco uzasadnił swą decyzję w tym względzie.

48     Stąd wynika, że drugi zarzut należy również oddalić.

 W przedmiocie trzeciego zarzutu

49     W ramach trzeciego zarzutu wnoszący odwołanie podnosi, że sędzia rozpatrujący wniosek naruszył jego prawo do skutecznej ochrony sądowej.

50     Biorąc pod uwagę fakt, że argumentacja dotycząca braku poszanowania prawa do skutecznej ochrony sądowej została już zbadana w ramach czwartej części pierwszego zarzutu i że wnoszący odwołanie nie przedstawił, w ramach niniejszego zarzutu, informacji uzupełniających, które mogłyby zakwestionować stwierdzenia poczynione w związku z analizą pierwszego zarzutu, należy oddalić trzeci zarzut.

51     Żaden z trzech zarzutów podniesionych przez wnoszącego odwołanie na poparcie jego odwołania nie został uwzględniony, stąd należy oddalić odwołanie.

 W przedmiocie kosztów

52     Zgodnie z art. 69 § 2 regulaminu, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 118 regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ Komisja wniosła o obciążenie wnoszącego odwołanie kosztami postępowania, a ten przegrał sprawę, należy obciążyć go kosztami postępowania. Zgodnie z art. 69 § 4 akapit trzeci Trybunał może postanowić, że interwenient inny niż państwo lub instytucja ponosi własne koszty. Na podstawie tego przepisu należy postanowić, że IFJ ponosi własne koszty.

Z powyższych względów Prezes Trybunału postanawia, co następuje:

1)      Odwołanie zostaje oddalone.

2)      H.‑M. Tillack zostaje obciążony kosztami niniejszego postępowania.

3)      International Federation of Journalists ponosi własne koszty.

Podpisy

---

* Język postępowania: angielski.