(1)

Przedsiębiorstwa zamierzające prowadzić działalność w innych państwach Unii Europejskiej napotykają poważne przeszkody oraz zniekształcenia rynku wynikające z faktu współistnienia 28 odmiennych systemów podatku od osób prawnych. Struktury planowania podatkowego stają się coraz bardziej wyrafinowane – obejmują coraz nowe jurysdykcje i skutecznie wykorzystują szczegóły techniczne systemu podatkowego lub rozbieżności pomiędzy dwoma lub więcej systemami podatkowymi w celu zredukowania zobowiązań podatkowych przedsiębiorstw. Chociaż sytuacje te unaoczniają słabości o zupełnie odmiennym charakterze, to każda z nich prowadzi do powstania przeszkód utrudniających właściwe funkcjonowanie rynku wewnętrznego. Działanie mające na celu rozwiązanie tych problemów powinno być zatem ukierunkowane na oba typy niedoskonałości rynku.

(1)

Przedsiębiorstwa zamierzające prowadzić działalność w innych państwach Unii Europejskiej napotykają poważne przeszkody oraz zniekształcenia rynku wynikające z faktu współistnienia 28 odmiennych systemów podatku od osób prawnych. W dobie globalizacji i cyfryzacji opodatkowanie u źródła – zwłaszcza kapitału finansowego i intelektualnego – staje się coraz trudniejsze do prześledzenia i coraz łatwiej nim manipulować. Struktury planowania podatkowego stają się coraz bardziej wyrafinowane – obejmują coraz nowe jurysdykcje i skutecznie wykorzystują szczegóły techniczne systemu podatkowego lub rozbieżności pomiędzy dwoma lub więcej systemami podatkowymi w celu zredukowania zobowiązań podatkowych przedsiębiorstw. Powszechna cyfryzacja wielu sektorów gospodarki w połączeniu z szybkim rozwojem gospodarki cyfrowej podważa adekwatność unijnych modeli opodatkowania osób prawnych stworzonych z myślą o tradycyjnych przedsiębiorstwach, dlatego konieczne może być ponowne określenie kryteriów wyceny i obliczania w celu dostosowania ich do działalności handlowej XXI wieku. Chociaż sytuacje te unaoczniają słabości o zupełnie odmiennym charakterze, to każda z nich prowadzi do powstania przeszkód utrudniających właściwe funkcjonowanie rynku wewnętrznego i powoduje zakłócenia warunków funkcjonowania dużych oraz małych i średnich przedsiębiorstw . Nowy standard podstawy opodatkowania osób prawnych w Unii powinien zatem służyć usuwaniu tych niedoskonałości rynku, przy poszanowaniu celu, jakim jest jasność i pewność prawa w dłuższej perspektywie czasowej, oraz zasady neutralności podatkowej . Większa spójność krajowych systemów podatkowych przyniesie znaczne zmniejszenie kosztów i obciążeń administracyjnych spoczywających na przedsiębiorstwach prowadzących działalność transgraniczną w Unii. Chociaż polityka podatkowa należy do kompetencji krajowych, art. 115 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej wyraźnie stanowi, że Rada powinna – jednomyślnie, z wykorzystaniem specjalnej procedury ustawodawczej oraz po konsultacji z Parlamentem Europejskim i Komitetem Ekonomiczno-Społecznym – przyjąć dyrektywy służące zbliżeniu ustawowych, wykonawczych i administracyjnych przepisów prawa podatkowego państw członkowskich mających bezpośredni wpływ na tworzenie lub funkcjonowanie rynku wewnętrznego.

(2)

Aby wesprzeć prawidłowe funkcjonowanie rynku wewnętrznego, środowisko opodatkowania osób prawnych w Unii należy ukształtować zgodnie z zasadą, że przedsiębiorstwa ponoszą sprawiedliwie przypadającą na nie część obciążeń podatkowych w tej jurysdykcji lub tych jurysdykcjach, gdzie generowane są ich zyski. Konieczne jest zatem ustanowienie mechanizmów zniechęcających przedsiębiorstwa do wykorzystywania rozbieżności między krajowymi systemami podatkowymi w celu zaniżenia swoich zobowiązań podatkowych. Równie ważne jest stymulowanie wzrostu i rozwoju gospodarczego w ramach rynku wewnętrznego przez ułatwianie handlu transgranicznego i inwestycji przedsiębiorstw. W tym celu konieczne jest wyeliminowanie w Unii ryzyka zarówno podwójnego opodatkowania, jak i podwójnego nieopodatkowania poprzez usunięcie rozbieżności pomiędzy współistniejącymi krajowymi systemami podatków od osób prawnych. Należy jednocześnie zapewnić przedsiębiorstwom łatwe do stosowania ramy podatkowe i prawne, których potrzebują, aby rozwijać swoją działalność gospodarczą i rozszerzać ją na inne państwa Unii. W tym kontekście należy także wyeliminować utrzymujące się przypadki dyskryminacji.

(2)

Aby wesprzeć prawidłowe funkcjonowanie rynku wewnętrznego, środowisko opodatkowania osób prawnych w Unii należy ukształtować zgodnie z zasadą, że przedsiębiorstwa ponoszą sprawiedliwie przypadającą na nie część obciążeń podatkowych w tej jurysdykcji lub tych jurysdykcjach, gdzie generowane są ich zyski i gdzie mają stały zakład. Ze względu na transformację cyfrową w otoczeniu biznesowym należy zapewnić, że przedsiębiorstwa generujące zyski w państwie członkowskim, w którym nie mają stałego zakładu fizycznego, ale mają w tym państwie członkowskim stały zakład cyfrowy, będą traktowane tak samo jak przedsiębiorstwa mające stały zakład fizyczny. Konieczne jest zatem ustanowienie mechanizmów zniechęcających przedsiębiorstwa do wykorzystywania rozbieżności między krajowymi systemami podatkowymi w celu zaniżenia swoich zobowiązań podatkowych. Równie ważne jest stymulowanie wzrostu i rozwoju gospodarczego w ramach rynku wewnętrznego przez ułatwianie handlu transgranicznego i inwestycji przedsiębiorstw. W tym celu konieczne jest wyeliminowanie w Unii ryzyka zarówno podwójnego opodatkowania, jak i podwójnego nieopodatkowania poprzez usunięcie rozbieżności pomiędzy współistniejącymi krajowymi systemami podatków od osób prawnych. Należy jednocześnie zapewnić przedsiębiorstwom łatwe do stosowania ramy podatkowe i prawne, których potrzebują, aby rozwijać swoją działalność gospodarczą i rozszerzać ją na inne państwa Unii. W tym kontekście należy także wyeliminować utrzymujące się przypadki dyskryminacji. Istotnym elementem systemu CCCTB jest konsolidacja, ponieważ tylko dzięki niej można wyeliminować główne przeszkody podatkowe, jakie napotykają przedsiębiorstwa należące do tej samej grupy prowadzącej w Unii działalność transgraniczną. Konsolidacja wyeliminuje formalności związane z ustalaniem cen transferowych oraz podwójne opodatkowanie podmiotów należących do grupy.

(3)

Jak wskazano we wniosku z dnia 16 marca 2011 r. dotyczącym dyrektywy Rady w sprawie wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych (1), system podatku od osób prawnych traktujący Unię jako jednolity rynek w kontekście obliczania podstawy podatku od osób prawnych ułatwiłby prowadzenie transgranicznej działalności przedsiębiorstwom będącym rezydentami w Unii oraz przyczyniłby się do realizacji celu, jakim jest uczynienie Unii bardziej konkurencyjnym miejscem do inwestowania na arenie międzynarodowej. Wniosek z 2011 r. w sprawie CCCTB skupiał się na celu polegającym na ułatwieniu rozszerzania działalności handlowej przedsiębiorstw na terytorium Unii. Obok tego celu należy również zwrócić uwagę, że CCCTB może być bardzo skutecznym narzędziem poprawiającym funkcjonowanie rynku wewnętrznego poprzez zapobieganie praktykom unikania opodatkowania. W tym świetle należy przedstawić ponownie inicjatywę dotyczącą CCCTB, aby uwzględnić – na równi – zarówno aspekt związany z ułatwianiem działalności, jak i funkcję inicjatywy polegającą na przeciwdziałaniu unikaniu podatków. Takie podejście będzie najlepiej służyło celowi, jakim jest zlikwidowanie zakłóceń w funkcjonowaniu rynku wewnętrznego.

(3)

Jak wskazano we wniosku z dnia 16 marca 2011 r. dotyczącym dyrektywy Rady w sprawie wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych (2), system podatku od osób prawnych traktujący Unię jako jednolity rynek w kontekście obliczania podstawy podatku od osób prawnych ułatwiłby prowadzenie transgranicznej działalności przedsiębiorstwom będącym rezydentami w Unii oraz przyczyniłby się do realizacji celu, jakim jest uczynienie Unii bardziej konkurencyjnym miejscem do inwestowania na arenie międzynarodowej, zwłaszcza dla małych i średnich przedsiębiorstw . Wniosek z 2011 r. w sprawie CCCTB skupiał się na celu polegającym na ułatwieniu rozszerzania działalności handlowej przedsiębiorstw na terytorium Unii. Obok tego celu należy również zwrócić uwagę, że CCCTB może być bardzo skutecznym narzędziem poprawiającym funkcjonowanie rynku wewnętrznego poprzez zapobieganie praktykom unikania opodatkowania. W tym świetle należy przedstawić ponownie inicjatywę dotyczącą CCCTB, aby uwzględnić – na równi – zarówno aspekt związany z ułatwianiem działalności, jak i funkcję inicjatywy polegającą na przeciwdziałaniu unikaniu podatków. Wprowadzenie CCCTB we wszystkich państwach członkowskich zapewni odprowadzanie podatków w miejscu, gdzie przedsiębiorstwa generują zyski i mają stały zakład. Takie podejście będzie najlepiej służyło celowi, jakim jest zlikwidowanie zakłóceń w funkcjonowaniu rynku wewnętrznego. Usprawnienie rynku wewnętrznego ma kluczowe znaczenie dla wsparcia wzrostu i tworzenia miejsc pracy. Wprowadzenie CCCTB przyniosłoby większy wzrost gospodarczy i większą liczbę miejsc pracy w Unii dzięki ograniczeniu szkodliwej konkurencji podatkowej między przedsiębiorstwami.

(4)

Zważywszy na konieczność podjęcia szybkiego działania w celu zapewnienia właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego poprzez zwiększenie – z jednej strony – jego przyjazności dla handlu i inwestycji i – z drugiej strony – jego odporności na praktyki unikania zobowiązań podatkowych, konieczne jest podzielenie ambitnej inicjatywy CCCTB na dwa odrębne wnioski. W ramach pierwszego etapu należy uzgodnić przepisy dotyczące wspólnej podstawy opodatkowania osób prawnych, a dopiero w następnej kolejności zająć się kwestią konsolidacji .

(4)

ważywszy na konieczność podjęcia szybkiego działania w celu zapewnienia właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego poprzez zwiększenie – z jednej strony – jego przyjazności dla handlu i inwestycji i – z drugiej strony – jego odporności na praktyki unikania zobowiązań podatkowych, jest bardzo ważne, by zagwarantować jednoczesne wejście w życie dyrektywy w sprawie wspólnej podstawy opodatkowania osób prawnych oraz dyrektywy w sprawie wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych . Taka zmiana systemu to ważny etap tworzenia rynku wewnętrznego, dlatego jej właściwa realizacja od samego początku wymaga elastyczności. Jako że rynek wewnętrzny obejmuje wszystkie państwa członkowskie, CCCTB należy wprowadzić we wszystkich państwach członkowskich. Jeżeli Rada nie przyjmie jednomyślnej decyzji w sprawie wniosku dotyczącego wprowadzenia CCCTB, Komisja powinna przedstawić nowy wniosek na podstawie art. 116 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którym Parlament Europejski i Rada stanowią w drodze zwykłej procedury ustawodawczej w celu przyjęcia niezbędnych przepisów. W ostateczności państwa członkowskie powinny nawiązać wzmocnioną współpracę, ze stałą możliwością udziału nieuczestniczących państw członkowskich zgodnie z Traktatem o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Należy jednak ubolewać, że nie przeprowadzono wystarczająco szczegółowej oceny wniosków dotyczących CCTB i CCCTB, jeśli chodzi o ich wpływ na dochody poszczególnych państw członkowskich z tytułu opodatkowania osób prawnych.

(5)

Wiele struktur agresywnego planowania podatkowego ma zwykle miejsce w kontekście transgranicznym, co zakłada, że uczestniczące w nich grupy przedsiębiorstw posiadają pewne minimalne zasoby. Wychodząc z tego założenia, stosowanie przepisów dotyczących CCCTB powinno być obowiązkowe jedynie dla dużych grup, co będzie również zgodne z zasadą proporcjonalności. W tym celu należy określić próg wielkości na podstawie całkowitych skonsolidowanych przychodów grupy, która składa skonsolidowane sprawozdania finansowe. Ponadto , aby lepiej służyć celowi, jakim jest ułatwianie wymiany handlowej i inwestycji na rynku wewnętrznym, powinna istnieć możliwość opcjonalnego stosowania przepisów dotyczących CCCTB także przez grupy , które nie spełniają kryterium progu wielkości .

(5)

Wiele struktur agresywnego planowania podatkowego ma zwykle miejsce w kontekście transgranicznym, co zakłada, że uczestniczące w nich grupy przedsiębiorstw posiadają pewne minimalne zasoby. Wychodząc z tego założenia, stosowanie przepisów dotyczących wspólnej podstawy powinno być początkowo obowiązkowe jedynie dla przedsiębiorstw należących do dużych grup, co będzie również zgodne z zasadą proporcjonalności. W tym celu należy określić wynoszący 750 mln EUR początkowy próg wielkości całkowitych skonsolidowanych przychodów grupy, która składa skonsolidowane sprawozdania finansowe. Ponieważ w niniejszej dyrektywie ustanawia się nowy standard dotyczący podstawy opodatkowania osób prawnych dla wszystkich przedsiębiorstw w Unii , próg ten należy obniżyć do zera w ciągu maksimum siedmiu lat. Aby lepiej służyć celowi, jakim jest ułatwianie wymiany handlowej i inwestycji na rynku wewnętrznym, w początkowej fazie powinna istnieć możliwość opcjonalnego stosowania przepisów dotyczących wspólnej podstawy opodatkowania osób prawnych także przez przedsiębiorstwa , które nie spełniają tych kryteriów .

(5a)

Przy zachowaniu pozostałych warunków przejście na wspólną skonsolidowaną podstawę opodatkowania osób prawnych może prowadzić do utraty lub uzyskania dodatkowych dochodów budżetowych przez państwa członkowskie. W celu wyrównania strat powinno się stworzyć tymczasowy mechanizm kompensacyjny, finansowany z nadwyżki budżetowej państw członkowskich, w których nowy system przyniesie wzrost dochodów budżetu państwa. Kompensaty powinny być corocznie dostosowywane, by uwzględnić decyzje podjęte na szczeblu krajowym lub regionalnym przed wejściem w życie niniejszej dyrektywy. Należy zobowiązać Komisję, by po upływie okresu siedmiu lat przedstawiła wniosek w sprawie zniesienia lub zmiany systemu kompensacyjnego oraz w sprawie określenia pułapów kompensat.

(5b)

Aby uniknąć obecnego podziału obciążeń fiskalnych między małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP) oraz korporacje wielonarodowe, o którym wspomniano w rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie interpretacji prawa podatkowego i innych środków o podobnym charakterze lub skutkach, wspólna podstawa opodatkowania osób prawnych nie powinna stawiać MŚP w niekorzystnej sytuacji konkurencyjnej, lecz stwarzać im równe warunki działania. Główny organ podatkowy może zapewnić MŚP niezbędne narzędzia pomagające spełnić administracyjne i organizacyjne warunki przystąpienia do systemu CCCTB.

(6)

Ustalenie prawa do skonsolidowanej grupy podatkowej powinno być dokonywane na podstawie dwustopniowego testu w oparciu o kryterium (i) kontroli (ponad 50 % praw głosu) oraz (ii) prawa własności (ponad 75 % kapitału) lub praw do zysków (ponad 75 % praw uprawniających do udziału w zysku). Taki test gwarantowałby istnienie wysokiego stopnia integracji gospodarczej między członkami grupy. Aby zagwarantować integralność systemu, kryteria tych dwóch progów dotyczących kontroli oraz prawa własności lub praw do zysków powinny być spełniane przez cały rok podatkowy; w przeciwnym wypadku przedsiębiorstwo niespełniające tych kryteriów powinno niezwłocznie opuścić daną grupę. Aby zapobiec manipulowaniu wynikami podatkowymi poprzez przystępowanie przedsiębiorstw do grupy i występowanie z niej po krótkim czasie, powinien również istnieć minimalny wymóg dziewięciu kolejnych miesięcy przynależności do grupy.

(6)

Należy zdefiniować pojęcie stałego zakładu w Unii należącego do podatnika będącego rezydentem do celów podatkowych w Unii. Przedsiębiorstwa wielonarodowe zbyt często organizują się tak, by przenosić zyski do systemów podatkowych o korzystniejszych warunkach i wcale nie płacić podatków lub płacić podatki według bardzo niskich stawek. Pojęcie stałego zakładu pozwoli podać precyzyjną i wiążącą definicję kryteriów, które należy spełnić, by wykazać, że dane przedsiębiorstwo wielonarodowe mieści się w danym kraju. Skłoni to przedsiębiorstwa wielonarodowe do płacenia podatków na uczciwych zasadach. Celem ma być zapewnienie jednakowego rozumienia tego pojęcia przez wszystkich zainteresowanych podatników oraz wykluczenie rozbieżności wynikających z odmiennych definicji. Podobnie istotne jest posiadanie wspólnej definicji stałego zakładu znajdującego się w państwie trzecim lub znajdującego w Unii, ale należącego do podatnika, który jest rezydentem do celów podatkowych w państwie trzecim. Jeżeli ustalanie cen transferowych prowadzi do przenoszenia zysków do jurysdykcji o niskich stawkach podatkowych, to preferowany jest system przydzielania zysków za pomocą wzoru podziału. Przyjmując taki system, Unia może wyznaczyć międzynarodowy standard nowoczesnego i wydajnego systemu opodatkowania osób prawnych. Komisja powinna przygotować wytyczne na okres przejściowy, w którym wzór podziału będzie używany równocześnie z innymi metodami podziału zysków w stosunkach z państwami trzecimi, jednak docelowo standardową metodą ustalania zysków powinien być wzór podziału. Komisja powinna przedstawić wniosek w sprawie unijnego modelu konwencji podatkowej, który ostatecznie zastąpi tysiące dwustronnych konwencji zawieranych przez poszczególne państwa członkowskie.

(6a)

Towary cyfrowe są na ogół niezwykle mobilne i niematerialne. Badania pokazują, że sektor cyfrowy w dużym stopniu wykorzystuje praktyki agresywnego planowania podatkowego, ponieważ wiele modeli biznesowych nie wymaga fizycznej infrastruktury do zawierania transakcji z klientami i czerpania z tego zysków. Pozwala to największym przedsiębiorstwom cyfrowym na płacenie znikomych podatków od dochodów. Urzędy skarbowe państw członkowskich tracą miliardy euro z dochodów podatkowych, ponieważ nie są w stanie nałożyć podatków na wielonarodowe przedsiębiorstwa cyfrowe. Aby zaradzić tej realnej niesprawiedliwości społecznej, którą trzeba wyeliminować w trybie pilnym, obowiązujące przepisy o podatku od osób prawnych należy rozszerzyć, by uwzględnić w nich nowe podejście do stałego zakładu cyfrowego, zdefiniowanego na podstawie znacznej obecności cyfrowej. Potrzebne są równe warunki działania podobnych modeli biznesowych, by stawić czoła wyzwaniom podatkowym wynikającym z cyfryzacji, a przy tym nie ograniczać potencjału sektora cyfrowego. Szczególną uwagę należy zwrócić w związku z tym na prowadzone przez OECD prace nad przepisami spójnymi na szczeblu międzynarodowym.

(10)

Wzór podziału skonsolidowanej podstawy opodatkowania powinien uwzględniać trzy równoważne wskaźniki, mianowicie wielkość zatrudnienia, aktywa i obrót według miejsca przeznaczenia. Wskaźniki te powinny odzwierciedlać wyważone podejście do podziału zysków podlegających opodatkowaniu między zainteresowanymi państwami członkowskimi i powinny zapewnić opodatkowanie zysków tam, gdzie zostały one faktycznie osiągnięte. Wielkość zatrudnienia i aktywa powinny być zatem przypisane tym państwom członkowskim, w których wykonywana jest praca się lub ulokowane są aktywa, co nadałoby odpowiednią wagę interesom państwa członkowskiego pochodzenia, podczas gdy obrót powinien być przypisany państwu członkowskiemu przeznaczenia towarów lub usług. Aby uwzględnić różnice w poziomie płac w Unii, a tym samym umożliwić sprawiedliwy podział skonsolidowanej podstawy opodatkowania, wskaźnik zatrudnienia powinien obejmować zarówno koszty wynagrodzeń, jak i liczbę pracowników ( tj. każda pozycja odpowiada za połowę wartości wskaźnika) Wskaźnik aktywów, z drugiej strony, powinien obejmować wszystkie rzeczowe aktywa trwałe, ale nie powinien obejmować wartości niematerialnych i prawnych ani aktywów finansowych z powodu ich mobilnego charakteru oraz ryzyka obejścia przepisów niniejszej dyrektywy . W przypadku gdy, z uwagi na wyjątkowe okoliczności, wynik podziału nie odzwierciedla rzetelnie zakresu działalności gospodarczej, w klauzuli ochronnej należy przewidzieć alternatywną metodę przydzielania dochodów.

(10)

Wzór podziału skonsolidowanej podstawy opodatkowania powinien uwzględniać cztery równoważne wskaźniki, mianowicie wielkość zatrudnienia, aktywa, obrót według miejsca przeznaczenia oraz gromadzenie i wykorzystywanie danych osobowych użytkowników usług i platform internetowych („wskaźnik danych”) . Wskaźniki te powinny odzwierciedlać wyważone podejście do podziału zysków podlegających opodatkowaniu między zainteresowanymi państwami członkowskimi i powinny zapewnić opodatkowanie zysków tam, gdzie zostały one faktycznie osiągnięte. Wielkość zatrudnienia i aktywa powinny być zatem przypisane tym państwom członkowskim, w których wykonywana jest praca lub ulokowane są aktywa, co nadałoby odpowiednią wagę interesom państwa członkowskiego pochodzenia, podczas gdy obrót powinien być przypisany państwu członkowskiemu przeznaczenia towarów lub usług. Aby uwzględnić różnice w poziomie płac w Unii, a tym samym umożliwić sprawiedliwy podział skonsolidowanej podstawy opodatkowania, wskaźnik zatrudnienia powinien obejmować zarówno koszty wynagrodzeń, jak i liczbę pracowników ( tj. każda pozycja odpowiada połowie wartości wskaźnika). Wskaźnik aktywów, z drugiej strony, powinien obejmować tylko rzeczowe aktywa trwałe. W przypadku gdy, z uwagi na wyjątkowe okoliczności, wynik podziału nie odzwierciedla rzetelnie zakresu działalności gospodarczej, w klauzuli ochronnej należy przewidzieć alternatywną metodę przydzielania dochodów.

(10a)

Wzór podziału skonsolidowanej podstawy opodatkowania musi w pełni odzwierciedlać działalność gospodarczą prowadzoną w poszczególnych państwach członkowskich, przy należytym i pełnym uwzględnieniu ewentualnych znacznych różnic gospodarczych między nimi. Jeżeli podział uzyskany w wyniku zastosowania wzoru nie jest zrównoważony i nie odzwierciedla działalności gospodarczej, sytuacji tej może zaradzić mechanizm rozstrzygania sporów. W świetle powyższego Komisja powinna rozważyć możliwość stworzenia mechanizmu rozstrzygania sporów, by zapewnić właściwe rozstrzyganie sporów z udziałem różnych państw członkowskich.

(11)

Ze względu na swoją specyfikę niektóre sektory, np. sektor usług finansowych i ubezpieczeń, sektor ropy i gazu oraz sektor żeglugi morskiej i transportu lotniczego potrzebują dostosowanego do nich wzoru podziału skonsolidowanej podstawy opodatkowania.

(14)

Niniejsza dyrektywa opiera się na dyrektywie Rady 2016/xx/UE w sprawie wspólnej podstawy opodatkowania osób prawnych (która ustanawia wspólny zbiór przepisów dotyczących podatku od osób prawnych do celów obliczania podstawy opodatkowania) i skupia się na konsolidacji wyników podatkowych w ramach grupy. Dlatego też niezbędne jest uwzględnienie wzajemnego oddziaływania na siebie tych dwóch instrumentów prawnych i ułatwianie przechodzenia niektórych elementów podstawy opodatkowania do nowych ram stosowanych wobec grupy. Elementy te powinny obejmować w szczególności ograniczenie możliwości odliczania odsetek, odstąpienie od zwolnienia na rzecz metody zaliczenia oraz przepisy dotyczące kontrolowanych spółek zagranicznych, jak również rozbieżności w kwalifikacji struktur hybrydowych.

(14)

Niniejsza dyrektywa opiera się na dyrektywie Rady 2016/xx/UE w sprawie wspólnej podstawy opodatkowania osób prawnych (która ustanawia wspólny zbiór przepisów dotyczących podatku od osób prawnych do celów obliczania podstawy opodatkowania) i skupia się na konsolidacji wyników podatkowych w ramach grupy. Dlatego też niezbędne jest uwzględnienie wzajemnego oddziaływania na siebie tych dwóch instrumentów prawnych i ułatwianie przechodzenia niektórych elementów podstawy opodatkowania do nowych ram stosowanych wobec grupy. Elementy te powinny obejmować w szczególności ograniczenie możliwości odliczania odsetek, odstąpienie od zwolnienia na rzecz metody zaliczenia oraz przepisy dotyczące kontrolowanych spółek zagranicznych, jak również rozbieżności w kwalifikacji struktur hybrydowych. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość wprowadzenia dodatkowych środków przeciwdziałających unikaniu opodatkowania, by ograniczyć negatywne skutki przenoszenia zysków do państw trzecich stosujących niskie stawki podatkowe.

(16)

W celu uzupełnienia lub zmiany niektórych, innych niż istotne, elementów niniejszej dyrektywy należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w odniesieniu do (i) uwzględnienia zmian w przepisach państw członkowskich dotyczących formy prawnej przedsiębiorstw oraz podatków od osób prawnych i odpowiedniej zmiany załączników I i II; (ii) określenia dodatkowych definicji; oraz (iii) uzupełnienia przepisu w sprawie ograniczenia możliwości odliczania odsetek przepisami zapobiegającymi fragmentacji, aby lepiej zapobiegać ryzyku unikania opodatkowania, które mogłoby się pojawić w ramach grupy. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(16)

W celu uzupełnienia lub zmiany niektórych, innych niż istotne, elementów niniejszej dyrektywy należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w odniesieniu do (i) uwzględnienia zmian w przepisach państw członkowskich dotyczących formy prawnej przedsiębiorstw oraz podatków od osób prawnych i odpowiedniej zmiany załączników I i II; (ii) określenia dodatkowych definicji; (iii) uzupełnienia przepisu w sprawie ograniczenia możliwości odliczania odsetek przepisami zapobiegającymi fragmentacji, aby lepiej zapobiegać ryzyku unikania opodatkowania, które mogłoby się pojawić w ramach grupy, oraz (iv) wydania wytycznych na okres przejściowy, w którym wzór podziału będzie stosowany równocześnie z innymi metodami podziału zysków w kontaktach z państwami trzecimi . Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby uwzględniała przygotowywaną co roku rezolucję Parlamentu Europejskiego . Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(17)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonania niniejszej dyrektywy Komisji należy powierzyć uprawnienia wykonawcze (i) do corocznego przyjmowania wykazu form prawnych przedsiębiorstw z państw trzecich, które są zbliżone do form prawnych spółek wyszczególnionych w załączniku I; (ii) do określania szczegółowych przepisów dotyczących obliczania wskaźnika zatrudnienia, wskaźnika aktywów i wskaźnika obrotu , przyporządkowania do poszczególnych wskaźników pracowników i kosztów wynagrodzeń, aktywów oraz obrotu oraz wyceny aktywów; (iii) do przyjmowania aktu ustanawiającego standardowy wzór zawiadomienia o utworzeniu grupy ; oraz (iv) do ustanawiania przepisów dotyczących składania drogą elektroniczną skonsolidowanej deklaracji podatkowej, wzoru skonsolidowanej deklaracji podatkowej, wzoru deklaracji podatkowej samodzielnego podatnika oraz wymaganych dokumentów potwierdzających. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (3).

(17)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonania niniejszej dyrektywy Komisji należy powierzyć uprawnienia wykonawcze (i) do corocznego przyjmowania wykazu form prawnych przedsiębiorstw z państw trzecich, które są zbliżone do form prawnych spółek wyszczególnionych w załączniku I; (ii) do określania szczegółowych przepisów dotyczących obliczania wskaźnika zatrudnienia, wskaźnika aktywów, wskaźnika obrotu i wskaźnika danych , przyporządkowania do poszczególnych wskaźników pracowników i kosztów wynagrodzeń, gromadzonych i wykorzystywanych danych osobowych , aktywów i obrotu oraz wyceny aktywów; (iii) do przyjmowania aktu ustanawiającego standardowy wzór zawiadomienia o utworzeniu grupy; oraz (iv) do ustanawiania przepisów dotyczących składania drogą elektroniczną skonsolidowanej deklaracji podatkowej, wzoru skonsolidowanej deklaracji podatkowej, wzoru deklaracji podatkowej samodzielnego podatnika oraz wymaganych dokumentów potwierdzających. Komisja powinna opracować jednolite formaty deklaracji podatkowych we współpracy z organami podatkowymi państw członkowskich. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (4).

(18)

Ponieważ celów niniejszej dyrektywy, to jest poprawy funkcjonowania rynku wewnętrznego poprzez zapobieganie międzynarodowym praktykom unikania opodatkowania i ułatwienia przedsiębiorstwom prowadzenia działalności transgranicznej na terenie Unii, nie można w wystarczającym stopniu osiągnąć w drodze niejednolitych działań podejmowanych indywidualnie przez państwa członkowskie, ponieważ do ich osiągnięcia konieczne są działania skoordynowane, a z uwagi na fakt, że dyrektywa dotyczy niedoskonałości rynku wewnętrznego wynikających ze współistnienia różnych krajowych systemów podatku od osób prawnych, które mają wpływ na rynek wewnętrzny i zniechęcają do działalności transgranicznej, możliwe jest lepsze osiągnięcie tych celów na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów, zwłaszcza w świetle faktu, że jej zakres obowiązkowego stosowania jest ograniczony do grup przekraczających określony próg wielkości.

(18)

Ponieważ celów niniejszej dyrektywy, to jest poprawy funkcjonowania rynku wewnętrznego poprzez zapobieganie międzynarodowym praktykom unikania opodatkowania i ułatwienia przedsiębiorstwom, zwłaszcza MŚP , prowadzenia działalności transgranicznej na terenie Unii, nie można w wystarczającym stopniu osiągnąć w drodze niejednolitych działań podejmowanych indywidualnie przez państwa członkowskie, ponieważ do ich osiągnięcia konieczne są działania skoordynowane, a z uwagi na fakt, że dyrektywa dotyczy niedoskonałości rynku wewnętrznego wynikających ze współistnienia różnych krajowych systemów podatku od osób prawnych, które mają wpływ na rynek wewnętrzny i zniechęcają do działalności transgranicznej, możliwe jest lepsze osiągnięcie tych celów na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów, zwłaszcza w świetle faktu, że jej zakres obowiązkowego stosowania jest ograniczony do grup przekraczających określony próg wielkości.

(20)

Komisja powinna zostać zobowiązana do oceny wdrożenia niniejszej dyrektywy cztery lata po jej wejściu w życie i przedstawienia Radzie sprawozdania dotyczącego jej działania . Państwa członkowskie powinny być zobowiązane do przekazania Komisji tekstu przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

(20)

Z uwagi na fakt, że niniejsza dyrektywa wprowadza istotne zmiany w zasadach opodatkowania osób prawnych , Komisja powinna zostać zobowiązana do przeprowadzenia dogłębnej oceny wdrożenia niniejszej dyrektywy po pięciu latach od jej wejścia w życie oraz do przedstawienia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdania dotyczącego jej funkcjonowania. To sprawozdanie z wdrożenia powinno zawierać co najmniej następujące elementy: wpływ systemu opodatkowania przewidzianego w niniejszej dyrektywie na dochody państw członkowskich, jego zalety i wady z punktu widzenia MŚP, wpływ na sprawiedliwy podział pobieranego podatku przez poszczególne państwa członkowskie, wpływ na cały rynek wewnętrzny ze szczególnym uwzględnieniem ewentualnego zakłócenia konkurencji między przedsiębiorstwami podlegającymi nowym zasadom ustanowionym w niniejszej dyrektywie oraz liczbę przedsiębiorstw objętych zakresem dyrektywy w okresie przejściowym. Komisja powinna zostać zobowiązana do dokonania przeglądu stosowania niniejszej dyrektywy po dziesięciu latach od jej wejścia w życie i do przedstawienia Radzie sprawozdania dotyczącego jej funkcjonowania. Państwa członkowskie powinny być zobowiązane do przekazania Komisji tekstu przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

(20a)

Aby doprowadzić do pełnej i spójnej konsolidacji oraz zapobiec powstaniu nowych możliwości arbitrażu wynikających z rozbieżności rachunkowych między państwami członkowskimi, należy przyjąć jasne, spójne i obiektywne kryteria obliczania skonsolidowanej podstawy opodatkowania. W tym celu Komisja powinna zaproponować niezbędne dostosowania do odnośnych przepisów niniejszej dyrektywy w odniesieniu do określania i obliczania skonsolidowanej podstawy opodatkowania.

(20b)

Komisja powinna wziąć pod uwagę inne badania analizujące możliwy wpływ CCCTB na dochody z podatków od osób prawnych w poszczególnych państwach członkowskich oraz potencjalnie gorszą pozycję konkurencyjną Unii względem państw trzecich.

c)

przedsiębiorstwo wchodzi w skład skonsolidowanej grupy do celów rachunkowości finansowej, której skonsolidowane przychody przekroczyły 750 000 000  EUR w roku obrotowym poprzedzającym dany rok obrotowy;

c)

przedsiębiorstwo wchodzi w skład skonsolidowanej grupy do celów rachunkowości finansowej, której skonsolidowane przychody przekroczyły 750 000 000  EUR w roku obrotowym poprzedzającym dany rok obrotowy; Próg ten zostanie obniżony do zera w ciągu maksymalnie siedmiu lat ;

(23)

„skonsolidowana podstawa opodatkowania”oznacza wynik sumowania podstaw opodatkowania wszystkich członków grupy obliczonych zgodnie z dyrektywą 2016/xx/UE;

(23)

„skonsolidowana podstawa opodatkowania”oznacza skonsolidowany dochód netto członków grupy podlegający opodatkowaniu, obliczony w oparciu o spójne zasady rachunkowości mające zastosowanie do wszystkich członków grupy zgodnie z dyrektywą 2016/xx/UE;

(28a)

„wskaźnik danych”oznacza gromadzenie i wykorzystywanie danych osobowych użytkowników usług i platform internetowych do celów handlowych w przynajmniej jednym państwie członkowskim;

a)

więcej niż 50 % praw głosu; oraz

a)

(Nie dotyczy polskiej wersji językowej)