Skarga wniesiona w dniu 21 stycznia 2011 r. — Węgry przeciwko Komisji

(Sprawa T-37/11)

2011/C 95/12

Język postępowania: węgierski

Strony

Strona skarżąca: Republika Węgierska (przedstawiciele: M.Z. Fehér, K. Szíjjártó i G. Koós, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżąca podnosi następujące zarzuty:

1)   Żądanie główne: naruszenie zasady uzasadnionych oczekiwań, uzasadnionych nadziei oraz naruszenie zasady pewności prawa

Skarżąca twierdzi, że — mając na względzie brak precyzji kontekstu normatywnego oraz wielkość pomocy wypłacanej z instrumentu finansowego Schengen — rozsądnym zachowaniem było zaufanie, w trakcie całego programu, informacjom udzielanym przez Komisję w odpowiedzi na wyraźne wnioski o zajęcie stanowiska i w licznych opiniach w przedmiocie harmonogramu.

w opinii skarżącej zaaprobowanie harmonogramu w drodze uprzedniego zezwolenia, kontrole przeprowadzone przez Komisję w trakcie realizacji programu oraz współpraca z państwami członkowskimi oznaczają, że kontrola ex post przeprowadzana przez Komisję, a dotycząca możliwości zakwalifikowania projektu do pomocy, nie pozwala jej podważyć kwalifikowalności projektów, które wcześniej wielokrotnie badała i ich wtedy nie zakwestionowała. Skarżąca twierdzi, że Komisja udzieliła „gwarancji” w decyzjach o finansowaniu, które wzbudziły w skarżącej uzasadnioną nadzieję, że środki wymienione w harmonogramie podlegają kwalifikacji do finansowania.

zasada lojalnej współpracy nakłada również na instytucje Unii wzajemne obowiązki współpracy z państwami członkowskimi.

w przekonaniu skarżącej jeżeli w tak nieprecyzyjnym i płynnym kontekście normatywnym nie można nawet oczekiwać od Komisji uprzedniej i pewnej informacji o kwalifikowalności danego projektu, oznacza to również naruszenie zasady pewności prawa.

2)   Żądanie subsydiarne: błędna interpretacja pojęcia wyczerpującej kontroli i brak uzasadnienia korekty finansowej

skarżąca uważa, że w zaskarżonej decyzji Komisja uznała za niepodlegające lub jedynie częściowo podlegające kwalifikacji do finansowania wydatki wymienione w żądaniu subsydiarnym z tego powodu, że nie odpowiadały wyczerpującej kontroli granicznej lub odpowiadały mu jedynie częściowo. W opinii skarżącej Komisja wysnuła ten wniosek w następstwie błędnej interpretacji pojęcia wyczerpującej kontroli.

skarżąca dodaje, że Komisja, mimo udzielonej jej informacji, nie przeprowadziła koniecznych sprawdzeń w celu ustalenia dokładnej kwoty podlegającej zwrotowi w związku z ogółem środków i — w odniesieniu do niektórych z nich — błędnie określiła kwoty ryczałtowe. Zdaniem skarżącej Komisja ustaliła te kwoty w sposób ryczałtowy na podstawie założonej proporcji między czynnościami wykonywanymi przez właściwe organy w dziedzinie kontroli granicznej oraz ich pozostałymi czynnościami, a powinna oprzeć się na przepisach art. 22 ust. 3 lit. b) decyzji Komisji C(2004) 248 w sprawie zarządzania i monitorowania instrumentu finansowego Schengen, a zatem na wadze stwierdzonych naruszeń lub znaczeniu niedociągnięć systemu zarządzania i kontroli, które — wraz z ich następstwami finansowymi — doprowadziły do powstania wykrytych nieprawidłowości