This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 52010DC0571
GREEN PAPER on expanding the use of e-Procurement in the EU
ZIELONA KSIĘGA w sprawie szerszego stosowania e-zamówień w UE
ZIELONA KSIĘGA w sprawie szerszego stosowania e-zamówień w UE
/* COM/2010/0571 końcowy */
ZIELONA KSIĘGA w sprawie szerszego stosowania e-zamówień w UE /* COM/2010/0571 końcowy */
PL || KOMISJA EUROPEJSKA Bruksela, dnia 18.10.2010 KOM(2010) 571 wersja ostateczna ZIELONA KSIĘGA w sprawie szerszego stosowania
e-zamówień w UE SEK(2010) 1214 ZIELONA KSIĘGA w sprawie szerszego stosowania
e-zamówień w UE
1.
Czemu służy zielona księga w sprawie
e-zamówień?
Termin „e-zamówienia” dotyczy stosowania przez
instytucje rządowe oraz inne organizacje sektora publicznego komunikacji
elektronicznej i elektronicznego przetwarzania transakcji przy zakupie towarów
i usług lub przy zamówieniach na roboty budowlane. W przypadku procedur
zamówień publicznych nie chodzi jednak tylko o przejście z systemów
papierowych na elektroniczne. Korzystanie z e-zamówień może
znacząco poprawić efektywność poszczególnych zakupów, ogólną
administrację zamówieniami publicznymi oraz funkcjonowanie rynków
zamówień rządowych. Wprowadzanie e-zamówień stanowi
część ambitnego programu w zakresie e-administracji, który
może dokonać zasadniczych zmian w sposobie działania
administracji publicznej. W europejskiej agendzie cyfrowej Komisji przewidziano
przyjęcie białej księgi, w której opisane zostaną
działania, jakie ma podjąć Komisja w celu stworzenia
zintegrowanej infrastruktury e-zamówień[1].
Niniejsza zielona księga stanowi pierwszy
krok na drodze do osiągnięcia tego celu, jak również do
określenia i realizacji ambitnego, lecz realnego programu mającego
wykorzystać potencjał TIK do uzyskania wyższej jakości
zamówień publicznych na wspólnym rynku. Stanowi ona pierwszy etap skoordynowanego,
ambitnego i wyczerpującego przeglądu obecnych ram zamówień
publicznych w UE, na podstawie którego opracowane zostaną wnioski
dotyczące reform w prawodawstwie unijnym. Oprócz niej wydana zostanie
kolejna zielona księga dotycząca innych kwestii związanych z
modernizacją obecnych ram zamówień publicznych w UE. W 2005 r. ministrowie UE wyrazili
nadzieję, że „do 2010 r. co najmniej 50 % zamówień publicznych o
wartości powyżej progu UE będzie udzielanych w formie
elektronicznej”[2].
Aby to osiągnąć, Komisja dokonała zmiany przepisów i
przyjęła plan działania w zakresie e-zamówień z 2004 r.[3] Pomimo tego faktyczna
realizacja pozostaje w tyle za początkowymi założeniami, ze
względu na techniczną, logistyczną i administracyjną
złożoność takiego przejścia. Z oceny Komisji[4] wynika, że za
pomocą systemów elektronicznych przyznaje się mniej niż 5 %
łącznej kwoty budżetów przeznaczonych na zamówienia publiczne w
państwach członkowskich, które są liderami tego procesu[5]. Komisja uważa, że nadszedł
czas, by ponownie skoncentrować działania wspólnotowe na
wdrożeniu e-zamówień przez administrację krajową,
regionalną i lokalną. Dostępna już jest niezbędna
technologia. W wielu regionach i państwach członkowskich z
powodzeniem działają platformy e-zamówień. Liczba
użytkowników tych systemów osiągnęła masę
krytyczną i szybko wzrasta. Powstała okazja do rozpowszechnienia
najlepszych praktyk oraz skorygowania niedociągnięć w unijnym
środowisku prawnym i politycznym, które w przeciwnym wypadku
ograniczałyby rozwój e-zamówień. Jest to ponadto okazja do ujednolicenia prac i
procesów w celu zagwarantowania, że główne składniki nowej
infrastruktury e-zamówień umożliwiają transgraniczne uczestnictwo
w procedurach udzielania zamówień. Niekontrolowany rozwój różnych
rozwiązań technicznych i aplikacji mógłby doprowadzić do
powstania niepotrzebnych barier blokujących udział wykonawców w
procedurach organizowanych w systemach krajów partnerskich. Chociaż
transgraniczne uczestnictwo w e-zamówieniach jest jeszcze rzadkością,
Komisja uważa, że należy działać teraz, aby
uniknąć powstania wielu barier technicznych lub operacyjnych w nowym
środowisku e-zamówień. Czym są e-zamówienia? E-zamówienia to ogólne pojęcie opisujące zastąpienie
procedur papierowych systemem komunikacji i przetwarzania opartym na TIK w całym
cyklu udzielania zamówień. Obejmują one wprowadzenie procesów
elektronicznych na różnych etapach procesu udzielania zamówienia –
publikacja ogłoszeń o przetargach, dostarczenie dokumentacji
przetargowej, składanie ofert, ocena, udzielenie zamówienia, dokonanie
zlecenia, fakturowanie i płatności. Procesy związane z fakturowaniem i płatnościami (po
udzieleniu zamówienia) nie dotyczą wyłącznie zamówień, w
związku z czym w procesie e-zamówień zastosować można
rozwiązania opracowane dla szerszego rynku (B2B)[6]. Jednakże na
niektórych etapach (ogłaszanie, składanie ofert, ocena i dokonanie
zlecenia) niezbędne są indywidualne rozwiązania. Etapy
składania ofert, oceny i zlecania stanowią największe wyzwanie,
jako że wymagają ustalonego zestawu protokołów i standardów w
zakresie wymiany złożonych dokumentów oraz interakcji między
nabywcą publiczną a dostawcami. Niektóre aspekty procesu udzielania zamówień będą
wymagały pozostawienia nieautomatycznego sposobu jego prowadzenia. W
przypadku niektórych etapów złożonych zamówień (projekty, roboty
budowlane) zredukowanie ich do standardowych formatów może okazać
się trudne i niezbędna będzie interwencja człowieka.
Jednakże istnieje potencjał prowadzenia znacznej części
działań związanych z zamówieniami w formacie elektronicznym.
Dobrym przykładem jest Korea, gdzie ponad 90 % zamówień publicznych
jest prowadzonych za pomocą centralnie zarządzanej platformy KONEPS. Często zdarza się, że część procedury
udzielania zamówienia może być prowadzona elektronicznie, zaś
inne części – w sposób nieautomatyczny. Wiele administracji
publicznych stworzyło portale służące publikacji
ogłoszeń o zamówieniach i zapewnieniu dostępu do dokumentacji
przetargowej. Postęp w zakresie stosowania systemów automatycznych do
celów składania, rozpatrywania i oceny ofert oraz zlecania jest jednak
mniejszy. Ostatecznym celem jest wykorzystanie e-zamówień w całym
procesie, czyli automatyzacja wszystkich etapów procedury, od ogłoszenia
do płatności, za pomocą środków elektronicznych. Jest to
możliwe – służą temu specjalistyczne platformy
e-zamówień, które oferują poszczególnym instytucjom zamawiającym
wszelką niezbędną pomoc w prowadzeniu elektronicznych procedur
udzielania zamówień.
2.
Dlaczego e-zamówienia są ważne?
Komisja uważa, że szersze
zastosowanie e-zamówień przyniesie następujące korzyści: a) Większa
dostępność i przejrzystość: e-zamówienia
mogą zwiększyć dostęp przedsiębiorstw do zamówień
publicznych poprzez automatyzację i centralizację przepływu
informacji na temat poszczególnych przetargów. Wyszukiwanie ogłoszeń
online jest o wiele łatwiejsze i tańsze niż przeglądanie
poszczególnych publikacji. Systemy e-zamówień mogą być
skonfigurowane tak, aby informować dostawców o konkretnego rodzaju
ogłoszeniach oraz umożliwiać bezpośredni dostęp do
dokumentacji przetargowej. Przyczyni się to do zwiększenia
przejrzystości z uwagi na większą otwartość oraz
lepszą dokumentację i komunikację w procesie udzielania
zamówień. W związku z tym poprawi się monitorowanie i ogólna
skuteczność zamówień publicznych, na rynkach pojawi się większa
konkurencja, a także wzrośnie liczba konkurujących dostawców. b) Korzyści dla poszczególnych
procedur: w porównaniu z systemami opartymi na
transakcjach papierowych elektroniczne zamówienia publiczne mogą pomóc
instytucjom zamawiającym i wykonawcom w ograniczeniu kosztów
administracyjnych oraz przyspieszeniu poszczególnych procedur związanych z
zamówieniami. W obecnych warunkach finansowych byłoby to
pożądane i przyczyniłoby się do pełniejszego
wykorzystania potencjału wynikającego z ograniczonych zasobów.
Systemy e-zamówień okazały się również bardzo
użyteczne pod względem szybszego wykorzystania budżetów
przeznaczonych na zamówienia publiczne. c) Korzyści w zakresie bardziej
skutecznego zarządzania zamówieniami: w
państwach, w których istnieją centralne jednostki zakupujące,
stosowanie procedur elektronicznych może przyczynić się do
centralizacji kosztownych funkcji związanych z obsługą
zamówień oraz do osiągnięcia korzyści skali w
zarządzaniu zamówieniami. Przejście na e-zamówienia zwiększa
także możliwość racjonalizacji i przeglądu procesu
udzielania zamówień – nie musi ono oznaczać wyłącznie
skopiowania w formacie elektronicznym procedur opierających się na
transakcjach papierowych, które prowadzone były od wielu lat. E-zamówienia
można zintegrować z pozostałą (elektroniczną)
działalnością organizacji (np. inwentaryzacją,
zarządzaniem umowami i audytem), co zapewni spójność i
większą wydajność. d) Potencjał w zakresie
integracji rynków zamówień UE: w otoczeniu
opartym na transakcjach papierowych brak wiedzy oraz problemy związane z
ubieganiem się o zamówienia realizowane w miejscach oddalonych od siedziby
przedsiębiorstwa mogły ograniczać lub zniechęcać
dostawców do udziału w niektórych przetargach. E-zamówienia stwarzają
możliwość zmniejszenia barier związanych z
odległością oraz luk informacyjnych, a także zachęcenia
do większego udziału, co zwiększy liczbę ewentualnych
dostawców oraz może przyczynić się do poszerzenia rynków.
Chociaż nie zmienią one znaczenia odległości lub fizycznej
bliskości dla rzeczywistego wykonania transakcji biznesowej, oferują
sposób na zmniejszenie kosztów związanych z odległością w
odniesieniu do udziału w samej procedurze udzielania zamówienia.
Wynikająca z tego przejrzystość jest korzystna nie tylko dla
przedsiębiorstw transgranicznych; skorzystają na niej również
przedsiębiorstwa w danym kraju, ponieważ dostawcy z jednego regionu
będą mogli brać udział w procedurach organizowanych w innym
regionie. Łatwiejszy dostęp do informacji na temat przetargów oraz
uproszczone rozpatrywanie ofert umożliwi udział zagranicznych
dostawców w zamówieniach online[7]. Powyższe korzyści
umożliwiają skuteczniejsze osiągnięcie pożądanych
celów dotyczących zamówień. W szczególności e-zamówienia
mogą pomóc w znalezieniu sposobów świadczenia usług publicznych
na warunkach korzystniejszych dla podatników. Oszczędności te są
szczególnie cenne w obliczu obecnej presji na właściwe
zarządzanie wydatkami publicznymi. Korzyści te nie są jednak darmowe.
Umożliwienie prowadzenia procedur drogą elektroniczną wymaga
dokonania inwestycji w cały cykl udzielania zamówień, aby
zbudować niezbędne zdolności i móc zarządzać
przejściem na nowy system. Koszty inwestycji w krajowe i regionalne zaplecze
e-zamówień – od e-portali po bardziej kompleksowe rozwiązania –
wynoszą od 0,5 mln do 5 mln EUR[8].
Koszty utrzymania wynoszą od kilku tysięcy do kilku milionów EUR,
prawdopodobnie w zależności od wielkości i
złożoności systemu. Z doświadczeń wynika, że
inwestycje te zwracają się w krótkim okresie dzięki oszczędnościom
administracyjnym. Jednakże większą przeszkodą w wykorzystaniu
tych systemów jest konieczność przekonania instytucji
zamawiających i dostawców do ich stosowania. Skuteczne inicjatywy w
zakresie e-zamówień obejmują często szeroko zakrojone szkolenia
użytkowników oraz ciągłe wysiłki sponsorów e-zamówień
na rzecz promowania i rozwoju systemów. Przykłady
oszczędności i usprawnień ·
Agencja Intercent ER z włoskiego regionu
Emilia-Romania oferuje usługi w zakresie e-zamówień obejmujące
e-giełdę, e-katalogi oraz e-aukcje i stanowi obecnie punkt
referencyjny dla 539 jednostek administracji (90 % urzędów lokalnych). W
2008 r. obsłużyła ona transakcje o łącznej
wartości ok. 419 mln EUR, co pozwoliło na wygenerowanie korzyści
w zakresie efektywności na poziomie 67,5 mln EUR oraz
oszczędności czasu na poziomie 45 osobo-lat. ·
Austriacka agencja federalna ds. zamówień
centralizuje zakupy dla władz federalnych dzięki zastosowaniu funkcji
e-zamówień. W 2008 r. zgłosiła oszczędności
wynoszące 178 mln EUR przy zamówieniach o wartości 830 mln EUR. Korzyści
te z nawiązką rekompensują roczne koszty utrzymania
wynoszące 5 mln EUR, czyli mniej niż 3 % zaoszczędzonej kwoty. ·
Od 1 lutego 2005 r. wszystkie instytucje
zamawiające w Danii mogą przyjmować wyłącznie faktury
elektroniczne. Reforma ta dotyczy ok. 15 mln faktur rocznie i ma zastosowanie
do całego sektora publicznego, od ministerstw po przedszkola. Oczekuje
się, że stosowanie e-fakturowania przyniesie oszczędności w
wymiarze 100 mln EUR rocznie obok oszczędności związanych z
wewnętrznymi procesami administracyjnymi. ·
W Norwegii platforma Ehandel umożliwia instytucjom
ograniczenie czasu niezbędnego na realizację zamówień, odbiór
towarów i fakturowanie o 20-40 %, co przekłada się na
oszczędności wynoszące ok. 2-10 %. ·
W Zjednoczonym Królestwie na stronie Buying
Solutions w sprawozdaniu rocznym za 2008-2009 r. podano, że portal ten
ułatwił sprzedaż o wartości ponad 5 mld GBP,
przynosząc 732 mln GBP oszczędności. Władze Zjednoczonego
Królestwa stwierdziły także, że ich oszczędności
wynoszą często ponad 10 % (nawet do 45 %) dzięki wykorzystaniu
e-aukcji oraz ogłosiły ostatnio plany wykorzystania e-aukcji w celu
zaoszczędzenia do 270 mln GBP do końca 2011 r. ·
W portugalskim badaniu porównano najlepsze oferty
dotyczące robót budowlanych zleconych przez 50 publicznych szpitali w
Portugalii w 2009 r. (system papierowy) i 2010 r. (e-zamówienia). Wynika z
niego, że w 2010 r. ograniczono koszty o 18 % dzięki wzrostowi
konkurencji uzyskanemu poprzez zastosowanie e-zamówień.
3.
Jaką rolę może odegrać UE w
promowaniu e-zamówień?
Większość wymaganych inwestycji
w e-zamówienia należy podjąć na szczeblu krajowym lub
regionalnym, ponieważ właśnie tam znajdują się
potrzeby i zasoby. Ponadto prawodawstwo UE w zakresie zamówień pozostawia
instytucjom zamawiającym wybór co do stosowania metod elektronicznych lub
innych metod komunikacji w przypadku zamówień ponadprogowych. Dlatego w
polityce UE w zakresie e-zamówień należy uwzględnić oddolny
i zdecentralizowany charakter zmiany. Jednakże inicjatywy UE mogą
odegrać ważną rolę w uwolnieniu potencjału
e-zamówień oraz pozwolić na uniknięcie nieskoordynowanego i
zdecentralizowanego przejścia na system e-zamówień. W
szczególności działania prawne i polityczne UE koncentrowały
się i powinny nadal koncentrować się na poniższych
kwestiach: (1)
Umożliwienie instytucjom zamawiającym
prowadzenia zamówień w formie elektronicznej. Należy
skoordynować akty prawne UE, tak aby umożliwić stosowanie
systemów i procesów e-zamówień (w przypadku zamówień ponadprogowych).
(2)
Zapewnienie stosowania systemu e-zamówień w
sposób zgodny z podstawowymi zasadami i przepisami prawodawstwa UE w zakresie
zamówień publicznych (w przypadku zamówień ponadprogowych) oraz
odpowiednich zasad traktatów (w przypadku zamówień podprogowych). (3)
Zachęcanie do opracowywania i stosowania
zbieżnych, bezpiecznych, lecz opłacalnych rozwiązań oraz
rozpowszechnianie przykładów najlepszych praktyk. Powinno to
przyspieszyć przejście na system e-zamówień oraz pozwolić
na uniknięcie zbędnego powielania i powtarzania błędów. (4)
Zezwolenie wykonawcom na udział w
elektronicznych procedurach udzielania zamówień w ramach jednolitego
rynku. E-zamówienia stwarzają możliwość ograniczenia
przeszkód związanych z odległością oraz luk informacyjnych.
Potencjał związany z e-zamówieniami w różnych państwach
członkowskich powinien w jak największym stopniu opierać
się na wspólnych modelach i podejściach. Należy promować
rozwiązania zwiększające interoperacyjność lokalnych,
regionalnych i krajowych systemów e-zamówień. Pozwoli to na uniknięcie
niepotrzebnych barier technicznych ograniczających transgraniczny
udział w systemach e-zamówień. Polityka UE może zatem odegrać
ważną i uzupełniającą rolę we wspieraniu
krajowych lub regionalnych wysiłków na rzecz oparcia zamówień na
rozwiązaniach elektronicznych. Odgrywa ona także szerszą
rolę koordynacyjną, zapewniając zgodność z rozwojem
sytuacji w innych powiązanych dziedzinach – np. w prawodawstwie
dotyczącym podpisów elektronicznych lub faktur elektronicznych, co
może ostatecznie doprowadzić do pewnej harmonizacji podejść
w ramach UE. Jeżeli wymiar unijny nie zostanie uwzględniony,
może to mieć negatywne skutki dla procesu przejścia,
doprowadzić do marnowania zasobów i powielania rozwiązań oraz do
niepełnego wykorzystania potencjału e-zamówień w zakresie
zwiększenia bazy dostawców. Niniejsza zielona księga oraz dalsze
działania mają na celu określenie realistycznej i skutecznej
podstawy, na jakiej UE może wspierać i ułatwiać ten
ważny proces.
4.
Co UE uczyniła do tej pory?
Działania Komisji w tej dziedzinie nie
są czymś nowym. W ostatnich latach podjęła już ona
szereg kroków na rzecz realizacji określonych wyżej celów. W
szczególności: (1)
Zaproponowała zmiany w dyrektywach UE
dotyczących zamówień publicznych, pozwalające na zastosowanie
procedur elektronicznych oraz wprowadzające techniki i narzędzia
stosowne dla e-zamówień. Wcześniej w prawie UE nie uznawano
możliwości stosowania tych metod. Komisja wprowadziła także
nowe techniki i narzędzia (e-aukcje, dynamiczne systemy zakupów),
pozwalające instytucjom zamawiającym na pełniejsze wykorzystanie
komunikacji elektronicznej dla poprawy wyników zamówień. Propozycje te
zostały przyjęte i wprowadzone w nowych dyrektywach dotyczących
zamówień publicznych z 2004 r.; (2)
Opracowała i wdrożyła program
obejmujący ponad 30 inicjatyw nieustawodawczych mających na celu
wyjaśnienie i zachęcenie do stosowania e-zamówień (plan
działania). Wizja polityczna planu działania była ambitna:
sprawić, by „każde przedsiębiorstwo w Europie posiadające
komputer i połączenie z internetem mogło uczestniczyć w
publicznym zakupie prowadzonym drogą elektroniczną”[9]; (3)
Współfinansowała badania i
opracowała praktyczne narzędzia w celu pokonania barier
administracyjnych i technicznych blokujących prowadzenie transgranicznych
e-zamówień. Obejmują one inicjatywy takie jak PEPPOL[10], nowe narzędzie
e-CERTIS oraz Open e-PRIOR. Projekty te są nadal opracowywane lub
zostały wprowadzone dopiero niedawno. Równolegle z przygotowaniem niniejszej
zielonej księgi służby Komisji podjęły ocenę
środków UE wspierających e-zamówienia. Z oceny wynika przede
wszystkim, że w planie działania prawidłowo określono
stosowne wyzwania i priorytety. Przyznano także, że główny
impuls zmian powinien wychodzić od państw członkowskich i
regionów. Określono szereg działań mających pokierować
inwestycjami krajowymi i regionalnymi w sposób zgodny z prawodawstwem UE i
jednolitym rynkiem. Efektem planu działania jest
znaczący sukces polegający na stworzeniu i stosowaniu wspólnej
infrastruktury w zakresie elektronicznej publikacji ogłoszeń
przetargowych. Obecnie istnieje jeden przyjęty i powszechnie stosowany
system publikacji ogłoszeń dotyczących zamówień
ponadprogowych w całej UE, który wspiera kompatybilna infrastruktura na
szczeblu krajowym. W 2009 r. ponad 90 % formularzy wysłanych do TED
(Tenders Electronic Daily) otrzymano w formie elektronicznej w
ustrukturyzowanym formacie. Odnotowano również postępy, jeśli
chodzi o elektroniczną publikację ogłoszeń dotyczących
zamówień podprogowych na poziomie krajowym lub regionalnym. Środki określone w planie
działania obejmowały opracowanie wytycznych lub przeprowadzenie
badań pilotażowych mających na celu testowanie lub promowanie
określonych rozwiązań. Służyły one informowaniu o
problemach, wskazywaniu rozwiązań i dostarczeniu wspólnych punktów
referencyjnych w odniesieniu do szerszego rynku. Nie narzucały one jednak
konkretnych rozwiązań ani wyników w momencie, gdy technologia i
modele biznesowe podlegały nadal ciągłym zmianom.
Większość konkretnych projektów w dziedzinie standaryzacji nie
została jeszcze dopracowana. Podsumowując, chociaż na ogół
prawidłowo określono priorytety, zaś znaczną
część planu działań zrealizowano zgodnie z
przewidywaniami, nie doprowadziło to jeszcze do sytuacji, w której
każde przedsiębiorstwo z UE może uczestniczyć w każdej
procedurze udzielania zamówienia poprzez swój komputer. Ważne jest, że wiele priorytetów
prawidłowo określonych w planie działania w 2004 r. pozostaje
priorytetami również obecnie. Podejście „miękkiego prawa”
okazało się właściwe dla rozwijającego się
środowiska e-zamówień, przyczyniając się do powstawania
kreatywnych rozwiązań. Z perspektywy czasu wydaje się, że w
pewnych dziedzinach można było zastosować bardziej aktywne lub
bezpośrednie podejście. W ocenie planu działania określono
szereg wyzwań i słabych punktów, które mogłyby przeszkodzić
w szerszym wdrożeniu e-zamówień i w transgranicznym uczestnictwie w
zamówieniach online, o ile nie zostaną podjęte odpowiednie
działania. Komisja finansowała
działania wspierające e-zamówienia i kierowała nimi PEPPOL: ważny transgraniczny projekt w
zakresie e-zamówień, prowadzony przez organizacje sektora publicznego z
różnych państw członkowskich UE i współfinansowany przez
Komisję Europejską, który ma na celu zapewnienie infrastruktury
informatycznej i usług na dużą skalę oraz w oparciu o
standardy, dzięki czemu możliwa będzie organizacja i realizacja
online paneuropejskich operacji w zakresie zamówień publicznych.
Architektura PEPPOL opiera się na sieci transportowej, co umożliwia
partnerom biznesowym łączenie zasobów informatycznych w ramach
e-zamówień w celu prowadzenia bezpiecznej i wiarygodnej wymiany
dokumentów. Projekt dostarczy również rozwiązań w zakresie
e-zleceń i e-fakturowania oraz będzie pomocny w opracowaniu systemów
e-katalogów, zatwierdzania podpisów i wirtualnej dokumentacji
przedsiębiorstwa (Virtual Company Dossier - VCD). Open e-PRIOR: Komisja Europejska
opracowała i wprowadziła system e-PRIOR, aby umożliwić
wymianę ustrukturyzowanych dokumentów (w zakresie e-katalogów,
e-zleceń i e-faktur) między Komisją a jej dostawcami. Open
e-PRIOR udostępnia te rozwiązania publicznie w otwartym formacie
wielokrotnego użytku. Ponadto Open e-PRIOR obejmuje zintegrowany punkt
dostępu PEPPOL umożliwiający wymianę dokumentów poprzez
sieć PEPPOL. e-CERTIS: uruchamiany jednocześnie z
publikacją niniejszej zielonej księgi e-CERTIS jest darmowym,
internetowym narzędziem informacyjnym, oferującym szczegółowe
informacje na temat różnych certyfikatów i świadectw wymaganych
często w procedurach udzielania zamówień w 27 państwach
członkowskich, dwóch krajach kandydujących (Turcja i Chorwacja) oraz
trzech państwach EOG (Islandia, Liechtenstein i Norwegia). e-CERTIS
został opracowany, aby pomóc zarówno wykonawcom, jak i instytucjom zamawiającym,
po pierwsze w zrozumieniu, jakie informacje są wymagane lub przedstawiane,
a po drugie w określeniu wzajemnie uznawalnych odpowiedników.
5.
Sytuacja w zakresie e-zamówień
a) Dostępność
rozwiązań technicznych Stosowanie e-zamówień jest już możliwe
nie tylko w teorii, ale również w praktyce. Istnieje odpowiednia
technologia, która jest już wykorzystywana w szeregu krajów,
umożliwiająca przeprowadzenie transakcji online na wszystkich etapach
zamówień. Nie dostarczyła ona jednak spodziewanych
zaawansowanych rozwiązań technicznych dla wszystkich faz procedury. W
niektórych przypadkach osiągnięto postęp dzięki
zastosowaniu bardziej pragmatycznego podejścia (w postaci praktycznych
„środków zastępczych” wykorzystujących mniej zaawansowane technicznie
rozwiązania lub łączących komunikację internetową
i tradycyjną, np. w zakresie dostarczania dokumentów dotyczących
spełniania kryteriów wykluczenia i kwalifikacji, czy też stosowania
nazw użytkowników i haseł w celu uwierzytelnienia oferenta). Niemniej
jednak są to cenne rozwiązania, ponieważ zapewniają
alternatywne sposoby realizacji ostatecznego celu. Zidentyfikowano pewne
ograniczenia, jeśli chodzi o wykorzystanie e-zamówień w całym
procesie, np. problemy ze stosowaniem automatycznych systemów oceny w przypadku
skomplikowanych zakupów, czy też brak akceptowanego w całej UE systemu
oznaczania czasu. b) Inwestycje w e-zamówienia i ich
dostępność E-zamówienia stają się
zauważalne w Europie. Sukces wielu platform potwierdza, że są
one uzasadnione ekonomicznie. Niektóre instytucje zamawiające, wykonawcy,
centralne jednostki zakupujące i państwa członkowskie
podjęły znaczące wysiłki i osiągnęły
wyraźny postęp. Ich znaczące osiągnięcia obejmują
opracowanie aplikacji elektronicznych umożliwiających przeprowadzenie
większości lub nawet wszystkich etapów procedur udzielania
zamówień. Niektóre państwa członkowskie lub regiony
wprowadziły systemy umożliwiające wykorzystanie e-zamówień
w całym procesie, przynajmniej w przypadku zakupu standardowych towarów i
usług. Inne systemy koncentrują się na pierwszych etapach
zamówienia – w 25 państwach członkowskich istnieje już
możliwość publikowania ogłoszeń i udostępniania
dokumentacji przetargowej online. Szereg z powodzeniem działających
systemów przyjęło model e-zamówień proponowany w sieci przez
osoby trzecie. Platformy te oferują często swoje usługi w
zakresie e-zamówień różnym organizacjom. Poszczególnym
zamawiającym przydziela się prywatną przestrzeń, w której
mogą określać na odległość swoich
użytkowników, procesy i wyniki. Niektóre z nich prowadzone są przez
instytucje publiczne, zaś inne przez przedsiębiorstwa z sektora
prywatnego. Instytucje zamawiające dokonują płatności
ryczałtowej lub uzależnionej od stopnia korzystania z usług. c) Rzeczywiste stosowanie
e-zamówień Ogólne wykorzystanie e-zamówień, zarówno
w większości krajów, jak i w UE jako całości, pozostaje na
niskim poziomie i jest szacowane na poziomie poniżej 5 % łącznej
wartości zamówień. Wyjątkiem jest Portugalia, gdzie od 1
listopada 2009 r. istnieje obowiązek stosowania środków elektronicznych
do przeprowadzania poszczególnych etapów zamówienia aż do jego udzielenia
w przypadku większości zakupów publicznych (niektórych zamówień
o niewielkiej wartości nie przeprowadza się elektronicznie, zaś
ocena niektórych zakupów może być prowadzona poprzez
połączenie środków elektronicznych i bardziej tradycyjnych
środków). W wyniku powyższego instytucje zamawiające
dokonują zamówień szybciej, a spodziewane oszczędności
administracyjne wynoszą 28 mln EUR rocznie. Inne
państwa członkowskie również wprowadziły obowiązek
stosowania e-zamówień na niektórych etapach procedury lub stosowania
niektórych narzędzi dotyczących e-zamówień. Przykładowo
Cypr, Belgia i Niderlandy wprowadziły obowiązek ogłaszania przetargów
poprzez określone platformy lub planują wprowadzenie takiego
obowiązku. Inne kraje wprowadziły
wymogi na niektórych szczeblach administracji, np. Austria wprowadziła
obowiązkowe umowy ramowe na poziomie władz federalnych w odniesieniu
do określonych towarów i usług. Przypadki te sugerują, że wiele instytucji
zamawiających i wykonawców stosuje juz system e-zamówień i nie
wróciłoby do procedur papierowych. d) Transgraniczna
dostępność systemów e-zamówień Obecnie istniejące systemy mają ze
sobą niewiele wspólnego. Opracowano bowiem indywidualne rozwiązania i
jeżeli nie podejmiemy działań by je ze sobą
połączyć, zachodzi poważne ryzyko fragmentacji rynku.
Istniejące procedury biznesowe, standardy i formaty dokumentów oraz
sposoby komunikacji nie są wystarczająco zharmonizowane. Im
większa będzie dostępność uprzednio określonych
elementów e-zamówień wielokrotnego użytku, tym łatwiej
będzie zapewnić interoperacyjność środowiska
e-zamówień, co doprowadzi do ich szerszego wdrożenia i uczestnictwa
transgranicznego. Powstanie jednego monolitycznego systemu nie jest
pożądane ani zamierzone, ale znalezienie wspólnych podstawowych
rozwiązań w systemach ułatwi uczestnictwo. W obecnej sytuacji rynkowej, w związku ze
wspomnianymi wyżej problemami, wykonawcy, którzy pragną
uczestniczyć w procedurach zamówień online w innym państwie
członkowskim, napotykają przeszkody natury praktycznej, technicznej i
administracyjnej. Krajowe lub regionalne procedury e-zamówień są
opracowywane w odniesieniu do lokalnych praktyk administracyjnych lub
technicznych, które mogą się znacznie różnić między
sobą. Chociaż dostępność infrastruktury znacznie
wzrosła od 2004 r., dokonano niewielkich postępów w zakresie
niezakłóconych transgranicznych zamówień elektronicznych. Do tej pory
kwestie te nie wysuwały się na pierwszy plan ze względu na ograniczone
zainteresowanie dostawców z krajów partnerskich udziałem w zamówieniach
online. Jednakże aby uniknąć kolejnych przeszkód technicznych w
transgranicznych zamówieniach (online), należy zwrócić na nie
baczniejszą uwagę.
6.
Wyzwania
W niniejszej sekcji określono główne
wyzwania, które uniemożliwiają skuteczne przejście na system
e-zamówień i mogą powodować niepotrzebne przeszkody w
transgranicznym uczestnictwie w procedurach zamówień online. Wiele z tych
kwestii jest ze sobą powiązanych i jeżeli mają zostać
one rozwiązane, zaś cele polityczne osiągnięte, nie
można ich rozważać w oderwaniu od reszty. (1)
Przezwyciężenie inercji i obaw
instytucji zamawiających i dostawców:
zwiększa się dostęp do technologii i zdolność do
prowadzenia zamówień w formie elektronicznej. Stworzenie odpowiednich
warunków to jednak jeszcze nie wszystko. Instytucje zamawiające nie
korzystają z dostępnych możliwości wystarczająco
szybko. Może to być spowodowane kosztami reorganizacji systemów wewnętrznych
lub niską świadomością potencjalnych korzyści. Ponadto
dostawcy nie zawsze również dostrzegają zyski wynikające z tego
przejścia. Wiele instytucji zamawiających i dostawców przyjmuje
postawę oczekiwania ze względu na postrzegane ryzyko związane z
inwestycją w e-zamówienia. Obok ryzyka związanego z technologią
obawiają się oni również zagrożeń dotyczących
integracji tych technologii z istniejącymi systemami informacyjnymi,
modelów biznesowych narzuconych przez te technologie w zakresie relacji dostawca-instytucja
zamawiająca oraz mechanizmów bezpieczeństwa i kontroli wymaganych dla
zapewnienia ich właściwego stosowania. Niektóre
przedsiębiorstwa, a w szczególności MŚP, obawiają się
również, że zostaną wyparte z rynku w związku z
tendencją do grupowania i centralizacji. Jeżeli dążymy do
szybszego przejścia na system e-zamówień, musimy zwiększyć
środki zachęcające do takiego przejścia, a także
być może narzucić stosowanie e-zamówień w określonych
przypadkach (np. dla niektórych zakupów). (2)
Brak standardów w procesach e-zamówień: w najbliższej przyszłości dostawcy będą
działali w środowisku e-zamówień składającym się
z różnych platform i rozwiązań. Każdy system może
zawierać różne rozwiązania techniczne i funkcje, co komplikuje
zadanie dostawców pragnących uczestniczyć w wielu systemach.
Może to powodować wzrost kosztów związanych ze szkoleniem
ponoszonych przez dostawców oraz ograniczenie udziału w systemach
e-zamówień. Wiele problematycznych kwestii pojawia się w związku
z etapami składania i rozpatrywania ofert. Zachodzi konieczność
zidentyfikowania na rynku nowoczesnych aplikacji o stosownej
funkcjonalności. Potrzebne są bardziej zharmonizowane działania
na szczeblu UE prowadzące do uspójnienia lub normalizacji tych kluczowych
elementów procesu. Wspólne punkty odniesienia i standardy są konieczne,
aby umożliwić rozwój powtarzalnych i interoperacyjnych systemów.
Należy skoncentrować się na wymianie dokumentów,
uwierzytelnianiu, e-fakturowaniu, e-katalogach i klasyfikacji produktów. (3)
Brak środków ułatwiających
wzajemne uznawanie krajowych rozwiązań elektronicznych na krytycznych etapach zamówienia oraz brak odpowiednich narzędzi
(np. uwierzytelnianie dostawców za pomocą podpisów elektronicznych,
krajowe dokumenty poświadczające kwalifikowalność).
Należy znaleźć rozwiązania pozwalające na ograniczenie
obciążeń nakładanych na instytucje zamawiające i
dostawców pragnących prowadzić działalność na szerszym
rynku europejskim. (4)
Uciążliwe wymagania techniczne,
dotyczące w szczególności uwierzytelniania oferentów: w UE przyjęto szereg wymogów i rozwiązań dotyczących
kwestii uwierzytelniania i identyfikacji. Niektóre z nich są bardzo proste
pod względem technologicznym, np. stosowanie kombinacji nazwa
użytkownika/hasło, zaś inne są bardziej skomplikowane i
wymagają określonych rodzajów podpisów elektronicznych, w tym
podpisów kwalifikowanych (wymagających certyfikatu cyfrowego wydawanego
przez nadzorowane/akredytowane podmioty świadczące usługi
certyfikacyjne). Podjęta w planie działania decyzja o promowaniu
kwalifikowanych e-podpisów mogła ustanowić punkt odniesienia dla
e-zamówień na zbyt wysokim poziomie oraz zwiększyć koszt i
obciążenie związane z elektronicznym składaniem ofert.
Wybór poziomu ochrony podpisu elektronicznego powinien opierać się na
ocenie ryzyka związanego z nieudaną identyfikacją lub nieudanym
podpisem w kontekście zamówienia. Brak transgranicznej
interoperacyjności podpisów elektronicznych stanowi kolejny problem.
Można jednak spodziewać się pewnego postępu dzięki:
ustanowieniu krajowych zaufanych list podmiotów świadczących
usługi certyfikacyjne w zakresie podpisów kwalifikowanych[11], nadchodzącej
racjonalizacji norm dotyczących podpisów elektronicznych oraz
pilotażowym rozwiązaniom PEPPOL. Podobne kwestie technologiczne w
przypadku innych elementów procesu e-zamówień zostały rozwiązane
w bardziej pragmatyczny sposób – np. poprzez zastosowanie deklaracji
zgodności/kwalifikowalności, przyjmowanych na początkowych
etapach przetargu zamiast opracowywania skomplikowanych e-dokumentów.
Rozwiązania w zakresie e-zamówień muszą być proporcjonalne,
wzajemnie uznawalne i szeroko dostępne przy rozsądnych kosztach. (5)
Zarządzanie procesem przechodzenia na
e-zamówienia w różnym tempie: różne
państwa członkowskie i regiony w różnym tempie wykorzystują
możliwości, jakie oferują e-zamówienia. Niektóre państwa
członkowskie wprowadziły obowiązek stosowania procedur
zamówień elektronicznych w odniesieniu do wszystkich lub niektórych
zakupów. Procedury udzielania zamówień dotyczące tych zakupów
muszą być organizowane w ramach dostępnej infrastruktury
e-zamówień. Wyzwaniem dla jednolitego rynku jest zagwarantowanie, aby dostawcy
z krajów partnerskich nie znaleźli się niepotrzebnie w niekorzystnej
sytuacji w przypadku konkurowania w ramach tych systemów oraz aby posiadali oni
odpowiednie narzędzia potrzebne do udziału w procedurach
organizowanych w różnych systemach. Pytania 1.
Czy powyższe wyzwania stanowią
największe przeszkody we wdrożeniu e-zamówień oraz w
transgranicznym uczestnictwie w procedurach zamówień online? Proszę
uporządkować te wyzwania w (malejącej) kolejności
znaczenia. 2.
Czy istnieją inne priorytetowe wyzwania,
które nie zostały tu określone? Proszę przedstawić swoje
uwagi na ten temat.
7.
Priorytetowe działania na szczeblu UE
Komisja uważa, że – mając na
względzie ułatwienie szerszego stosowania e-zamówień i
wspieranie transgranicznego uczestnictwa w procedurach e-zamówień – należy
rozważyć następujące kwestie.
7.1.
Metoda „kija i marchewki” w celu przyspieszenia
wdrożenia e-zamówień
Technologia jest już dostępna,
wyzwaniem jest natomiast przekonanie instytucji zamawiających i dostawców
do jej stosowania. Może zaistnieć konieczność interwencji
politycznej, aby rozpocząć ten proces i zapewnić
osiągnięcie masy krytycznej. Mając to na uwadze, w szeregu państw
członkowskich wprowadzono obowiązek przeprowadzania procedur udzielania
zamówienia drogą elektroniczną – w odniesieniu do ogółu
zamówień (Portugalia) lub dla wybranych zakupów (Francja). W przypadku
publicznych zakupów o wartości poniżej progów określonych w
dyrektywach UE państwa członkowskie mają swobodę wyboru
sposobu organizacji procedur. W przypadku procedur ponadprogowych obecnie
obowiązujące dyrektywy UE w sprawie zamówień publicznych nie
odnoszą się w wyraźny sposób do sytuacji, w której państwo
członkowskie pragnie wprowadzić obowiązek stosowania e-zamówień
jako odpowiedniego środka komunikacji. Wyjaśnienia w tej kwestii
mogłyby zaoferować władzom krajowym większy poziom ochrony
przy wprowadzaniu obowiązku stosowania e-zamówień. Może również zaistnieć
możliwość wykorzystania prawodawstwa w celu zachęcenia
instytucji zamawiających do stosowania e-zamówień. W obecnie
obowiązujących dyrektywach UE przewidziano już skrócenie
terminów publikacji (o siedem dni) w przypadku elektronicznego ogłaszania
przetargów oraz skrócenie terminu składania ofert (o pięć dni) w
przypadku zapewnienia pełnego i nieograniczonego dostępu do
stosownych dokumentów za pomocą środków elektronicznych. Dalsze
skrócenie terminów mogłoby niekorzystnie wpłynąć na
zdolność wykonawców do przygotowania solidnych ofert. Jednakże
istnieją pewne możliwości, jeśli chodzi o wprowadzenie
innych środków zachęcających lub preferencyjnych warunków
regulacyjnych, które zachęcą instytucje zamawiające do
przechodzenia na e-zamówienia. Przykładowo może zaistnieć
możliwość przeniesienia obowiązku spełnienia
określonych wymogów regulacyjnych lub proceduralnych z instytucji
zamawiającej na system e-zamówień, który przeprowadza całą
procedurę udzielania zamówienia bądź jej część
lub który zarządza całą procedurą udzielania zamówienia
bądź jej częścią. Jeżeli platforma
e-zamówień gwarantowałaby spełnianie wymogów proceduralnych oraz
dotyczących przejrzystości, a także obiektywność i
identyfikowalność poszczególnych procedur, zadanie zapewnienia
zgodności z wymogami prawodawstwa w zakresie zamówień mogłoby
zostać przeniesione z poszczególnych instytucji zamawiających na
system e-zamówień. Takie podejście zapewniłoby „bezpieczną
przystań” dla poszczególnych instytucji zamawiających, które
korzystają z tych specjalistycznych narzędzi w celu przeprowadzania
konkretnych postępowań. Tego rodzaju przeniesienie odpowiedzialności
z instytucji zamawiającej na system e-zamówień mogłoby
zwiększyć atrakcyjność, a tym samym
częstotliwość stosowania środków online. Podejście to
mogłoby wymagać zdefiniowania wspólnych wymogów lub zasad dla
uznanych systemów e-zamówień w celu zagwarantowania, że oferują
one niezbędne zabezpieczenia. Pytania 3.
Czy możliwe jest wprowadzenie w
prawodawstwie UE środków zachęcających o charakterze
regulacyjnym, aby promować stosowanie e-zamówień? Proszę
opisać środki, które mogłyby okazać się skuteczne. 4.
Czy prawodawstwo UE powinno pozwolić na
zmniejszenie zakresu obowiązków instytucji zamawiających, jeżeli
zamówienia prowadzone są w systemach e-zamówień? Czy
spowodowałoby to, że stosowanie systemów e-zamówień byłoby
atrakcyjniejsze? 5.
Czy prawodawstwo UE powinno umożliwiać
wprowadzenie obowiązku stosowania procedur elektronicznych w przypadku
niektórych zamówień objętych dyrektywami UE? Jakie byłyby
plusy/minusy takich przepisów? Dla jakich rodzajów zamówień objętych
dyrektywami UE można przewidzieć skuteczne wprowadzenie
obowiązkowego stosowania e-zamówień? 6.
Czy prawodawstwo UE dotyczące zamówień
powinno ewentualnie precyzować możliwość wprowadzenia przez
poszczególne państwa członkowskie obowiązku stosowania
e-zamówień w określonych przypadkach? W jakich warunkach byłoby
to użyteczne lub uzasadnione?
7.2.
Ułatwienie transgranicznego uczestnictwa w
e-zamówieniach
Poszczególne państwa członkowskie i
regiony w różnym tempie promują e-zamówienia. Należy
upewnić się, że nie spowoduje to powstania niepotrzebnych lub
nieproporcjonalnych barier dla transgranicznego uczestnictwa w zamówieniach.
Potrzebna jest równowaga między zachęcaniem instytucji do
inwestowania w e-zamówienia a uniknięciem podziału rynków
zamówień na zbiory podmiotów połączonych z systemami o
unikalnych funkcjach. Systemy e-zamówień muszą być jak
najbardziej dostępne. Oznacza to, że techniczne, prawne i
administracyjne warunki udziału w procedurach powinny być
niedyskryminacyjne, proporcjonalne oraz nie powinny stwarzać
nieuzasadnionych lub arbitralnych przeszkód w uczestnictwie/rejestracji
wykonawców z innych państw członkowskich. Aby to osiągnąć, należy
skupić uwagę na szczeblu UE – w szczególności w zakresie
działań mających na celu sprecyzowanie otoczenia prawnego – na
procedurach dotyczących zamówień o wartości powyżej progów
UE lub procedurach prowadzonych w systemie e-zamówień, w przypadku gdy
całkowita wartość zamówień przekracza określony próg.
Określenie priorytetów dotyczących interwencji na szczeblu UE
umożliwiłoby organiczny rozwój zdolności w zakresie
e-zamówień na szczeblu krajowym i regionalnym oraz skoncentrowanie
działań na szczeblu UE na tych segmentach lub systemach, w których
potencjał w zakresie transgranicznych zamówień online jest
największy. Działania na szczeblu UE mogłyby
pomóc w następujący sposób: a) Sprecyzowanie warunków
dostępu, jakie muszą spełniać systemy i procedury
e-zamówień. Należy określić
wspólne podejście do wymogów niezbędnych dla szerokiej
dostępności systemów e-zamówień ponad granicami w oparciu o
wymogi funkcjonalne określone w ramach planu działania z 2004 r. Nie
oznacza to, teraz ani w przyszłości, stworzenia jednego systemu
e-zamówień. Oznacza to natomiast, że należy określić
minimalny zestaw cech, które powinny charakteryzować każdy system
e-zamówień, tak aby zapewnić jego szeroką
dostępność. Obejmowałoby to stworzenie wytycznych
operacyjnych rozwijających przepisy określone w art. 42 dyrektywy
2004/18/WE. Tego rodzaju wytyczne mogłyby mieć formę
zaleceń, komunikatów interpretacyjnych lub innych środków
nielegislacyjnych. Ewentualnie mogłyby też mieć formę zmian
w dyrektywach (dla zamówień ponadprogowych) lub osobnych środków
legislacyjnych dotyczących systemów e-zamówień. b) Ułatwienie
wzajemnego uznawania identyfikatorów elektronicznych, dokumentów dowodowych i
innych warunków udziału wykonawców w procedurach zamówień online.
Większość kwestii problematycznych dotyczy uwierzytelniania, np.
stosowania podpisów elektronicznych i uznawania identyfikacji elektronicznej.
Problemy te nie dotyczą wyłącznie e-zamówień, ale pojawiają
się w każdej sytuacji, w której wymagane jest uwierzytelnienie lub
podpis. Komisja przyjęła środki zezwalające instytucjom na
identyfikację pochodzenia/certyfikacji podpisów z kraju partnerskiego. W
ramach projektu PEPPOL tworzone są rozwiązania mające na celu
dostarczenie narzędzi internetowych umożliwiających automatyczne
uznawanie podpisów elektronicznych z innych państw członkowskich,
które można zastosować w kontekście zamówień. Inne problemy dotyczą wymogu oceny dokumentów
składanych przez oferentów w celu wykazania kwalifikowalności.
Dokumenty te wydawane są na poziomie krajowym/lokalnym zgodnie ze
stosownymi konwencjami i formatami oraz w stosownych językach. System
e-zamówień miał dopomóc w zwiększeniu skuteczności tej
części procesu, a w szczególności w zmniejszeniu
obciążeń związanych z wielokrotnym przedkładaniem
takich dowodów przez wykonawcę. Wiele z opracowanych do tej pory
rozwiązań spełnia w pewnym stopniu te cele bez polegania na skomplikowanych
technologicznie narzędziach. Przykładowo w niektórych krajach
wykonawca składa oświadczenie (często prosty dokument
elektroniczny, który może, ale nie musi, być podpisany
elektronicznie), w którym stwierdza, że nie narusza żadnego z
ustalonych kryteriów. Rzeczywiste dokumenty muszą przedłożyć
jedynie oferenci, którzy wygrali przetarg, i mogą tego dokonać w
wersji elektronicznej lub papierowej. Komisja opracowała narzędzie e-CERTIS
mające wspomóc instytucje zamawiające w uznawaniu ważnych
dokumentów z innych państw członkowskich. Narzędzie to
będzie dalej rozbudowywane w celu opracowania praktycznych
rozwiązań mających pomóc instytucjom zamawiającym w
uznawaniu świadectw i certyfikatów z państw partnerskich. c) Uproszczenie wymogów
dotyczących udziału nakładanych na wykonawcę. Z oceny Komisji dotyczącej planu działania w zakresie
e-zamówień wynika, że preferowanie kwalifikowanych podpisów
elektronicznych może stanowić niepotrzebną barierę dla
uczestnictwa w systemie e-zamówień – w szczególności dla dostawców z
krajów partnerskich przy obecnym braku narzędzi operacyjnych
umożliwiających rozpoznawanie różnych podpisów elektronicznych.
Biorąc pod uwagę tę ocenę, być może należy
ponownie rozważyć zasadę preferowania kwalifikowanych podpisów
elektronicznych, określoną w prawodawstwie UE dotyczącym zamówień.
W europejskiej agendzie cyfrowej przewidziano przegląd prawodawstwa w
zakresie e-podpisów oraz wzmożenie prac w dziedzinie e-identyfikacji. Pytania 7.
Czy dla uniknięcia powstania niepotrzebnych
lub nieproporcjonalnych barier dla transgranicznego uczestnictwa w procedurach
lub systemach zamówień online niezbędna jest interwencja UE?
Jeżeli niezbędne jest wyjaśnienie tej kwestii, czy powinno ono
mieć formę legislacyjną czy nielegislacyjną? 8.
Czy uważają Państwo, że
działania mające na celu rozwój otoczenia prawnego i politycznego
powinny koncentrować się na: –
systemach wspierających procedury
udzielania zamówień powyżej progów określonych w dyrektywach UE
(w tym na systemach obejmujących zarówno zamówienia ponadprogowe, jak i
podprogowe); –
większych systemach dotyczących
określonego minimalnego poziomu zamówień (według wartości
pieniężnej lub udziału w całości zamówień
krajowych)? 9.
Czy istnieje konieczność zmiany lub
aktualizacji obecnych ram prawnych UE w zakresie e-zamówień? Jeżeli
tak, w odniesieniu do jakich przepisów i z jakiego powodu? (lista przepisów
związanych z e-zamówieniami znajduje się w załączniku I). 10.
Jakie rozwiązania w zakresie
uwierzytelniania i identyfikacji (w tym e-podpisy) są proporcjonalne do
poziomu ryzyka związanego z e-zamówieniami? 11.
Jakie są główne techniczne,
administracyjne lub praktyczne przeszkody, na jakie natrafiają wykonawcy
pragnący zarejestrować się lub uczestniczyć w procedurach
lub systemach e-zamówień w krajach partnerskich (uwierzytelnienie, dowód
kwalifikowalności, wypłacalność itd.: proszę
wyszczególnić)? Czy bariery te stanowią przeszkodę nie do
pokonania, czy też mogą zostać rozwiązane przy
rozsądnych kosztach?
7.3.
Budowanie interoperacyjnej infrastruktury
e-zamówień
Przyszłe prace powinny koncentrować
się na stworzeniu rozwiązań wielokrotnego użytku oraz, w
stosownych przypadkach, na opracowaniu rozwiązań i norm w zakresie
infrastruktury. Jednym z wyraźnych sukcesów planu
działania z 2004 r. było stworzenie TED oraz wprowadzenie
standardowych formularzy elektronicznych dla procedur udzielania zamówień
ponadprogowych, co ustanowiło jeden ogólnoeuropejski punkt obsługi
wszystkich procedur ponadprogowych wykorzystujący informacje przedstawiane
we wspólnym formacie. Jednakże UE może uczynić więcej
niż tylko ułatwić połączenie i
interoperacyjność w nowym europejskim otoczeniu e-zamówień. a) Zachęcanie do normalizacji
głównych procesów i systemów: proces taki jak
e-zamówienia, w którym niezależne systemy należące do
niezależnych stron współpracują przy wymianie informacji biznesowych,
może działać wyłącznie, jeżeli systemy te
podzielają podejście do procesów biznesowych oraz informacji, jakie
należy wymienić. Normalizacja podejść i formatów
najczęściej występujących procesów e-zamówień
mogłaby przyczynić się do szerszego stosowania tych procesów
oraz do zapewnienia częstszego wielokrotnego korzystania z danych.
Podmioty mogłyby uczestniczyć w procesach udzielania zamówień w
nieograniczonej liczbie systemów przy niewielkim nakładzie sił i
kosztów bez konieczności każdorazowego wprowadzania znacznych zmian w
ofertach – wystarczyłoby tylko dostosowanie ich do danego przetargu.
Osiągnięto znacznie postępy w zakresie etapu
następującego po udzieleniu zamówienia (np. e-katalogi, e-zlecenia i
e-fakturowanie), chociaż nie doprowadziło to jeszcze do
przyjęcia wspólnych norm europejskich. Należy przyspieszyć prace
w tej dziedzinie, zaś proces normalizacji rozszerzyć na inne kluczowe
etapy e-zamówień.. b) Etapy poprzedzające
udzielenie zamówienia: osiągnięto
znaczący sukces w zakresie elektronicznej publikacji i rozpowszechniania
informacji o możliwościach ubiegania się o zamówienia.
Jednakże nie osiągnięto podobnych postępów w opracowaniu
wspólnych podejść, norm lub wzorów w odniesieniu do składania i
rozpatrywania ofert online. Tu właśnie leżą prawdziwe
korzyści (jak również wyzwania) związane z e-zamówieniami.
Chociaż wprowadzono rozwiązania dla poszczególnych platform
e-zamówień, nie poświęcono uwagi ujednoliceniu metod lub
podejść w zakresie elektronicznego składania ofert. c) Udostępnienie wspólnych
komponentów systemów e-zamówień: Komisja
opracowuje zestaw aplikacji obejmujących wszystkie główne etapy cyklu
zamówienia w oparciu o istniejące rozwiązania Open e-PRIOR. Systemy
te miały być wykorzystywane wewnętrznie, umożliwiając
Komisji opracowanie skutecznego systemu e-zamówień, ale są teraz
dostępne bezpłatnie jako komponenty, które można
zintegrować w dowolny sposób w każdym systemie e-zamówień. d) Udostępnienie wykonawcom
narzędzi do rozwiązywania problemów związanych z interoperacyjnością
techniczną: TIK są w coraz większym
stopniu zdolne do zaoferowania rozwiązań w zakresie komunikacji
między systemami i aplikacjami opartymi na różnych specyfikacjach
technicznych. W ramach projektu pilotażowego PEPPOL opracowywane jest
standardowe oprogramowanie mające rozwiązać najważniejsze
problemy związane z brakiem kompatybilności technicznej, które
uniemożliwiają udział wykonawców w procedurach e-zamówień w
krajach partnerskich. Rozwiązania PEPPOL zostaną w najbliższych
miesiącach przetestowane w rzeczywistych sytuacjach. Komisja będzie
promowała i wspierała wprowadzanie na rynek skutecznych
rozwiązań PEPPOL. Pytania 12.
Jakie normy na szczeblu UE są wymagane
w pierwszej kolejności do wsparcia e-zamówień? 13.
Czy Komisja powinna zachęcać do
stosowania otwartych rozwiązań, które można zintegrować w
ramach istniejących lub opracowywanych systemów e-zamówień w sposób
wyrywkowy, jak również w większym stopniu udostępniać takie
rozwiązania? 14.
Czy Komisja powinna nadal opracowywać
własne i ogólnie dostępne rozwiązania w zakresie e-zamówień
(np. dalsze prace nad otwartym systemem e-PRIOR)?
7.4.
Poprawa dostępności (dla MŚP),
zrównoważonego charakteru i innowacyjności zamówień
Ze względu na swój charakter e-zamówienia
mogą być bardziej kompatybilne z wykorzystaniem budżetów na
zamówienia w kontekście realizacji celów UE 2020 lub ułatwiać
takie wykorzystanie. Należy w pełni wykorzystać
potencjał e-zamówień w zakresie zwiększania dostępu do
zamówień publicznych. Dotyczy to nie tylko ewentualnego uczestnictwa
transgranicznego, ale również przyciągania wszystkich
zainteresowanych i kwalifikowalnych dostawców, zarówno dużych, jak i
małych. W niektórych państwach wypełniono zalecenia planu
działania i wprowadzono strategie mające zachęcać MŚP
do stosowania e-zamówień. Strategie te wydają się być
skuteczne, jako że znaczna liczba MŚP rejestruje się na
różnych platformach i składa oferty. W innych krajach istnieją
obawy, że dążenie do stosowania e-zamówień w celu większej
centralizacji zakupów lub grupowanie za pomocą umów ramowych wyklucza
MŚP. W miarę rozwoju i dopracowywania technologii może
pojawić się konieczność zagwarantowania, aby wszystkie
systemy e-zamówień były przyjazne dla MŚP[12]. Stosowanie e-zamówień przyczyni się
także do mniejszego zużycia zasobów środowiska. Ponadto
identyfikowalność i przejrzystość procedur e-zamówień
może ułatwić zaprojektowanie, wdrożenie i monitorowanie
środków politycznych mających za zadanie skierowanie wydatków na
innowacyjne, zrównoważone i integracyjne cele polityczne. Pytanie 15.
Komisja podjęła już kroki
zachęcające do tworzenia strategii mających zwiększyć
dostęp MŚP do rynków e-zamówień. Jakie dalsze kroki można
by podjąć w celu poprawy dostępu wszystkich zainteresowanych
stron, w szczególności MŚP, do systemów e-zamówień?
7.5.
Benchmarking i monitorowanie – nauka
płynąca z najlepszych praktyk
W przyszłości ważne będzie
znalezienie mechanizmu pozwalającego wszystkim stronom na czerpanie
bezpośrednich korzyści z obecnych doświadczeń, przy
aktywnym promowaniu szerszych korzyści płynących z e-zamówień.
Będzie to szczególnie istotne z uwagi na obecną sytuację
finansową, w której zasoby są ograniczone, zaś propozycje
projektów informatycznych (które często kończyły się
niepowodzeniem lub przekroczeniem terminu) mogą być oceniane w sposób
bardziej sceptyczny niż dotychczas. Lepsze systemy monitorowania na szczeblu
unijnym i krajowym mogłyby umożliwić bliższe śledzenie
postępów oraz, pod warunkiem wprowadzenia odpowiednich wskaźników,
ułatwić terminowe działanie w miarę powstawania
różnych kwestii bez czekania, aż problemy staną się
powszechne.
7.6.
Rozwój sytuacji i współpraca na szczeblu
międzynarodowym
W ramach realizacji planu działania z
2004 r. Komisja była zaangażowana w różne inicjatywy mające
przyczynić się do rozwoju międzynarodowych ram e-zamówień. Zmieniony
tekst porozumienia GPA, będącego nadal przedmiotem negocjacji,
zawiera przepisy dotyczące e-zamówień; Komisja
współpracowała również z Komisją Narodów Zjednoczonych do
spraw Międzynarodowego Prawa Handlowego (UNCITRAL) w celu wprowadzenia
zmian dotyczących e-zamówień. Chociaż dotychczasowe postępy
są ograniczone, Komisja dołoży wszelkich starań, aby
przyspieszyć przejście na e-zamówienia i promować
rozwiązania europejskie.
8.
Wnioski
E-zamówienia nie są już tylko
życzeniem – coraz częściej są one rzeczywiście
wykorzystywane w regionach i państwach członkowskich. Ich stosowanie
dostarcza pożądanych korzyści. Systemy te pokazały
możliwość przyspieszenia zakupów publicznych i ułatwienia
przepływu wydatków publicznych w obliczu obecnego kryzysu. Jednakże sytuacja w zakresie
e-zamówień nie spełnia oczekiwań deklaracji z Manchesteru. W
2010 r. udział e-zamówień w zakupach publicznych miał
osiągnąć poziom 50%. Komisja ocenia jednak, iż – poza
przypadkiem Portugalii – transakcje przeprowadzane elektronicznie odpowiadają
za najwyżej 5 % wszystkich wydatków na zamówienia, nawet w państwach
członkowskich, które jako pierwsze zaczęły stosować takie
rozwiązania. Aby utrzymać, a tym bardziej przyspieszyć
przejście na e-zamówienia, niezbędne jest zapewnienie przywództwa na
wszystkich szczeblach administracji, w tym na szczeblu UE. Jeżeli
instytucje zamawiające będą miały taką
możliwość, pozostaną przy wypróbowanych i zaufanych
(papierowych) praktykach zamiast inwestować w obiecujące nowe opcje i
korzystać z nich. W niniejszej zielonej księdze
przedstawiono nowe pomysły na przezwyciężenie inercji instytucji
zamawiających i wykonawców, która obecnie utrudnia przejście na
e-zamówienia. Przedstawiono również szereg
możliwych rozwiązań pozwalających zagwarantować,
że wprowadzenie e-zamówień nie doprowadzi do kolejnych barier
technicznych i administracyjnych dla transgranicznego uczestnictwa w
procedurach udzielania zamówień. Państwa członkowskie, regiony i
sektory w różnym tempie korzystają z możliwości, jakie
oferują e-zamówienia. Należy dopilnować, aby to różne tempo
nie spowodowało powstania niepotrzebnych lub nieproporcjonalnych przeszkód
w zamówieniach transgranicznych. Obejmuje to sprecyzowanie obowiązków
organizatorów procedur e-zamówień w celu uniknięcia nakładania
warunków, które niepotrzebnie lub w nieproporcjonalny sposób
uniemożliwiają uczestnictwo transgraniczne. Przewidziano również
szereg kroków mających umożliwić instytucjom zamawiającym i
wykonawcom skuteczną interakcję w kontekście zamówień
online. Komisja opracowała serię pytań
dotyczących oceny stanu e-zamówień w Europie oraz zaproponowanych
przez nią sposobów rozwiązania najważniejszych problemów
związanych z wdrożeniem i stosowaniem e-zamówień na jednolitym
rynku. Komisja zachęca wszystkie zainteresowane strony do udzielenia
odpowiedzi na te pytania. Termin nadsyłania odpowiedzi upływa 31 stycznia
2011 r. (adres e-mail: markt-consult-eproc@ec.europa.eu). Służby Komisji dokonają analizy
wszystkich odpowiedzi i opublikują podsumowanie w 2011 r. ZAŁĄCZNIK I: Przepisy
związane z e-zamówieniami wprowadzone dyrektywami w sprawie zamówień
publicznych z 2004 r. (2004/17/WE[13]
i 2004/18/WE[14]).
Przedmiot || Odniesienie || Opis Elektroniczne środki komunikacji || Art. 1 ust. 12 i art. 1 ust. 13 dyrektywy 2004/18/WE oraz art. 1 ust. 11 i art. 1 ust. 12 dyrektywy 2004/17/WE || Precyzuje się, że komunikacja pisemna obejmuje środki elektroniczne, tj. „środki wykorzystujące sprzęt elektroniczny w celu przetwarzania (w tym także kompresji cyfrowej) i przechowywania danych, które są przesyłane, przenoszone i odbierane za pomocą przewodów, fal radiowych, środków optycznych lub innych środków elektromagnetycznych”. e-podpisy || Art. 42 ust. 5 lit. b) dyrektywy 2004/18/WE oraz art. 48 ust. 5 lit. b) dyrektywy 2004/17/WE || Państwa członkowskie mogą wymagać, aby oferty elektroniczne opatrywane były zaawansowanym podpisem elektronicznym, zgodnie z art. 5 ust. 1 dyrektywy 1999/93/WE (zaawansowany podpis elektroniczny oparty na kwalifikowanym certyfikacie). Dynamiczny system zakupów (DSZ) || Art. 1 ust. 6 dyrektywy 2004/18/WE oraz art. 1 ust. 5 dyrektywy 2004/17/WE || DSZ jest zdefiniowany jako w pełni elektroniczny proces dokonywania bieżących zakupów, który ma ograniczony czas trwania oraz jest otwarty przez cały swój okres ważności dla każdego wykonawcy, który spełnia kryteria kwalifikacji i złożył ofertę orientacyjną. e-aukcje || Art. 1 ust. 7 dyrektywy 2004/18/WE oraz art. 1 ust. 6 dyrektywy 2004/17/WE || Zdefiniowane jako „powtarzalny proces, obejmujący zastosowanie urządzenia elektronicznego do przedstawiania nowych, obniżanych cen lub nowych wartości dotyczących niektórych elementów ofert”, realizowany po przeprowadzeniu oceny ofert i mający wpływ na ich klasyfikację. e-katalogi || Motyw 12 dyrektywy 2004/18/WE oraz motyw 20 dyrektywy 2004/17/WE || Zdefiniowane jako narzędzie ułatwiające przeprowadzanie zamówień publicznych, a w szczególności uczestnictwo w zamówieniach w ramach umów ramowych lub DSZ. Ogłoszenia elektroniczne || Art. 36 ust. 2, 3 i 6 dyrektywy 2004/18/WE oraz art. 44 ust. 2 i 3 dyrektywy 2004/17/WE || Ogłoszenia należy przekazywać z wykorzystaniem standardowych formularzy, ale niekoniecznie za pomocą środków elektronicznych, przy czym w przypadku procedur przyspieszonych ogłoszenia muszą zostać wysłane faksem lub za pomocą środków elektronicznych. Zastosowanie środków elektronicznych pozwala na szybszą publikację ogłoszeń oraz zwiększenie ich maksymalnej dopuszczalnej długości. Profile nabywców || Pkt 2 lit. b) załącznika VIII do dyrektywy 2004/18/WE oraz pkt 2 lit. b) załącznika XX do dyrektywy 2004/17/WE || Zdefiniowane jako zbiory danych dotyczących czynności instytucji zamawiającej związanych z udzielaniem zamówienia, które mogą obejmować wstępne ogłoszenia informacyjne oraz przydatne informacje ogólne, np. punkt kontaktowy. Elektroniczny dostęp do dokumentów || Art. 38 ust. 6 dyrektywy 2004/18/WE (odpowiadający przepis w dyrektywie 2004/17/WE to art. 45 ust. 6) || Terminy składania ofert mogą ulec skróceniu o pięć dni w przypadku, gdy instytucja zamawiająca oferuje nieograniczony i pełny bezpośredni dostęp, za pomocą środków elektronicznych, do dokumentów zamówienia oraz wszelkich dokumentów dodatkowych. W ogłoszeniu należy określić adres strony internetowej, na której dostępne są te dokumenty. ZAŁĄCZNIK II: Stan realizacji
środków określonych w planie działania Cel I: Zapewnienie dobrego funkcjonowania rynku wewnętrznego w elektronicznych zamówieniach publicznych Poprawne i terminowe wdrożenie ram prawnych Komisja wydaje dokument wyjaśniający w sprawie nowych zasad elektronicznych zamówień publicznych || ukończono Komisja udostępnia online prezentacje szkoleniowe, umożliwiając instytucjom zamawiającym i wykonawcom zaznajomienie się z nowymi przepisami i narzędziami e-zamówień || ukończono Komisja zapewnia państwom członkowskim odpowiednią pomoc przy transpozycji nowych przepisów prawnych || ukończono Sfinalizowanie ram prawnych przy pomocy odpowiednich narzędzi podstawowych Komisja przyjmuje standardowe formularze, uwzględniając nowe procedury oraz wykorzystanie elektronicznych środków komunikacji || ukończono Komisja przedstawia propozycje rewizji Wspólnego Słownika Zamówień (CPV) || ukończono Komisja przedstawia projekt w pełni elektronicznego systemu zbierania i publikacji ogłoszeń o zamówieniach w Tenders Electronic Daily (TED) || ukończono Państwa członkowskie wdrażają na poziomie krajowym w pełni elektroniczny system zawierający odpowiednie narzędzia do automatycznego zbierania i publikacji w TED || w toku Usuwanie / zapobieganie barierom przy elektronicznym przeprowadzaniu procedur zamówień publicznych Państwa członkowskie i Komisja testują, udoskonalają i zatwierdzają wyniki wspólnych wymogów funkcjonalnych IDA (program wymiany danych pomiędzy administracjami) dla systemów e-zamówień || ukończono Państwa członkowskie dokonują przeglądu, czy wszystkie działające systemy e-zamówień zostały dostosowane do wymogów dyrektyw || w toku Państwa członkowskie wprowadzają systemy akredytacji, aby zweryfikować zgodność elektronicznych systemów składania ofert z ramami prawnymi || w toku Państwa członkowskie i Komisja rozpatrują przy pomocy studium wykonalności, czy wprowadzić europejski system weryfikacji zgodności || ukończono Komisja proponuje działania w ramach programu IDABC (interoperatywne świadczenie ogólnoeuropejskich usług eGovernment dla administracji publicznej, przedsiębiorstw i obywateli), aby pomóc państwom członkowskim w koordynacji wdrażania zaawansowanych kwalifikowanych podpisów w celu rozwiązania problemów z interoperacyjnością, lata 2005-2009 || ukończono Państwa członkowskie stosują, jeżeli wymaga tego prawo krajowe, interoperacyjne kwalifikowane podpisy elektroniczne || w toku Wykrywanie i rozwiązywanie problemów z interoperacyjnością na przestrzeni czasu CEN/ISSS (Europejski Komitet Normalizacyjny/warsztat w sprawie systemów normalizacji w społeczeństwie informacyjnym) kończy analizę luk i wymogów interoperacyjności dla skutecznych elektronicznych zamówień publicznych || ukończono Komisja proponuje kontynuowanie działań w sprawie elektronicznych zamówień publicznych w ramach programu wymiany i dyskusji IDABC dotyczącego kwestii interoperacyjności i monitorowania rozwoju w państwach członkowskich || ukończono (prace przejęte przez IDABC/ISA) Komisja i państwa członkowskie promują działania normalizacyjne na poziomie europejskim i utrzymują kontakty z międzynarodowymi organami normalizacyjnymi || w toku Cel II: Osiągnięcie większej wydajności w zamówieniach, poprawa zarządzania i konkurencyjności Osiągnięcie większej wydajności w zamówieniach i poprawa zarządzania Państwa członkowskie przygotowują krajowe plany wprowadzania elektronicznych zamówień publicznych, ustanawiając wymierne cele funkcjonalne oraz biorąc pod uwagę specyficzne wymogi krajowe || ukończono częściowo Państwa członkowskie zachęcają indywidualnych nabywców krajowych do przygotowania podobnych planów oraz koordynują i monitorują ich wdrażanie || ukończono częściowo Komisja kontynuuje prace monitorujące e-faktury poprzez CEN/ISSS i proponuje kontynuację działań XML podjętych w latach 2003-2004 w sprawie e-faktur i e-zleceń w ramach IDABC || w toku Państwa członkowskie ustanawiają sprawny elektroniczny system zbierania i przetwarzania danych statystycznych dotyczących zamówień || ukończono częściowo Wzrost konkurencyjności rynków zamówień publicznych w UE Komisja rozważa zaproponowanie usług elektronicznego dostarczania informacji gospodarczych i świadectw w zamówieniach publicznych do wdrożenia w ramach programu IDABC || ukończono Państwa członkowskie i Komisja dochodzą do porozumienia w sprawie wspólnego zestawu często wymaganych świadectw elektronicznych do zastosowania w procedurach e-zamówień || w toku Komisja proponuje rozpoczęcie badań nad e-katalogami (w dynamicznych systemach zakupów i elektronicznych umowach ramowych), wykorzystując prace CEN/ISSS w ramach programu IDABC || ukończono Sieć Zamówień Publicznych rozpoczyna wykonanie testu wzorcowego na przejrzystość, kontrolę i identyfikowalność systemów e-zamówień || opóźnione Sieć Zamówień Publicznych organizuje warsztaty promujące wymianę w sprawie normalizacji dokumentów przetargowych || opóźnione Państwa członkowskie uruchamiają i wspierają konkretne kampanie kształtujące świadomość i programy szkoleń skierowane do MŚP na poziomie krajowym i regionalnym || w toku Cel III: Prace dążące do utworzenia międzynarodowych ram dla elektronicznych zamówień publicznych Komisja prowadzi negocjacje dotyczące rewizji porozumienia w sprawie zamówień rządowych (GPA) || w toku Komisja podejmuje w ramach GPA inicjatywę na rzecz stosowania jednej wspólnej nomenklatury na potrzeby klasyfikacji zamawianych towarów i usług || w toku Komisja promuje działania i kontakty z międzynarodowymi organami i forami normalizacyjnymi, aby uniknąć pojawienia się barier dla technologicznej interoperacyjności na poziomie międzynarodowym || w toku Komisja współpracuje z siecią Banków Rozwoju Wielostronnego (BRW), mając na względzie koordynację pomocy technicznej dla krajów trzecich oraz wspierając reorganizację i komputeryzację ich systemów zamówień publicznych || w toku Komisja rozważa wszelkie niezbędne korekty i wykonalność e-zamówień w kontekście zewnętrznych instrumentów pomocowych UE || w toku [1] Europejska agenda cyfrowa COM(2010)
245 (s. 32). [2] Deklaracja ministerialna z Manchesteru z 2005 r. [3] Komunikat dotyczący planu działania w celu
wdrożenia ram prawnych dla elektronicznych zamówień publicznych,
opublikowany w grudniu 2004 r. [4] Zob. ocena Komisji dotycząca planu działania w
celu wdrożenia ram prawnych dla elektronicznych zamówień publicznych
oraz badanie uzupełniające opublikowane na stronie internetowej DG
ds. Rynku Wewnętrznego i Usług. [5] Bez Portugalii, która wprowadziła obowiązek
stosowania e-zamówień na etapach od ogłoszenia do udzielenia
zamówienia od 1 listopada 2009 r. [6] Deutsche Bank Research opublikował w maju 2010 r.
artykuł pt. „e-fakturowanie: ostateczne kroki skutecznego procesu
fakturowania” („e-Invoicing Final steps of an efficient invoicing process”),
zawierający dane sugerujące, że „przy pewnych
założeniach automatyczne przetwarzanie faktury elektronicznej
może kosztować o ponad 18 EUR mniej niż nieustrukturyzowane
przetwarzanie tradycyjnej faktury papierowej”. [7] Koszty strukturalne lub inne czynniki związane z
rynkiem mogą sprawić, że uczestnictwo nie będzie dla tych
dostawców atrakcyjne. Jednakże coraz więcej zamówień można
obsługiwać na odległość. Należą do nich
usługi w zakresie oprogramowania, konkursów na projekty czy też
helpdesku. E-zamówienia nadają się do publikacji, wykorzystania i
realizacji takich możliwości. [8] W oparciu o informacje dostępne na stronie
www.epractice.eu. [9] Rozszerzona ocena skutków załączona do
komunikatu w sprawie planu działania, COM 2004 (841), s. 10. [10] Paneuropejski system publicznych zamówień online
(PEPPOL). Więcej informacji dostępnych na stronie www.peppol.eu [11] Decyzja Komisji 2009/767/WE zmieniona decyzją Komisji
2010/245/UE. [12] Komisja zamierza uczynić Open e-PRIOR bardziej
przyjaznym dla MŚP poprzez stworzenie portalu dla dostawców. [13] Dyrektywa 2004/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z
dnia 31 marca 2004 r. koordynująca procedury udzielania zamówień
publicznych przez podmioty działające w sektorach gospodarki
wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych (zob. http://eur-lex.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=CELEX:32004L0017:PL:NOT
). [14] Dyrektywa 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z
dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień
publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi, zob. http://eur-lex.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=CELEX:32004L0018:PL:NOT