(1)

Praktyczne wdrażanie rozporządzenia (UE) nr 952/2013 („kodeks”) w połączeniu z rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2015/2447 (2) wykazało, że konieczne jest wprowadzenie pewnych zmian do tego rozporządzenia wykonawczego w celu lepszego dostosowania go do potrzeb przedsiębiorców i organów celnych, a także uwzględnienia przejścia od stosowania dokumentów w formie papierowej do korzystania z elektronicznej wymiany danych w odniesieniu do środków dowodowych potwierdzających unijny status celny towarów oraz niektórych aspektów procedur tranzytu unijnego.

(2)

Jeżeli chodzi o środki dowodowe potwierdzające unijny status celny towarów, to istnieje potrzeba aktualizacji terminów, które należy wskazać w odniesieniu do towarów unijnych, których opakowanie nie posiada unijnego statusu celnego towarów. Ponadto retrospektywne wystawianie takich środków dowodowych powinno być dozwolone jedynie w należycie uzasadnionych przypadkach i konieczne jest określenie okresu, w którym te środki dowodowe mogą zostać wystawione retrospektywnie.

(3)

Zgodnie z art. 128 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2015/2446 (3) ułatwienie w zakresie wystawiania dokumentu T2L lub T2LF umożliwia zwolnienie z obowiązku zatwierdzenia takiego dokumentu T2L lub T2LF za pomocą potwierdzenia unijnego statusu celnego towarów. Takie ułatwienie powinno mieć zastosowanie wyłącznie w państwie członkowskim, w którym wystawca uzyskał pozwolenie na wystawienie dokumentu T2L lub T2LF na podstawie art. 128 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446. Takie dowody należy zarejestrować w systemie potwierdzenia unijnego statusu celnego w ramach UKC (PoUS), o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2019/2151 (4).

(4)

Ponadto należy sprecyzować, że dokumentu T2L lub T2LF można użyć tylko raz, a mianowicie przy pierwszym przedstawieniu towarów w celu określenia ich statusu celnego jako towarów unijnych, oraz że dla pozostałej części towarów, w przypadku częściowego wykorzystania środków dowodowych potwierdzających unijny status celny towarów, należy wystawić nowe środki dowodowe.

(5)

Aby lepiej zaspokoić nadrzędne potrzeby ekonomiczne, osoba, która przedstawia towary w urzędzie celnym wyjścia, powinna mieć możliwość, podobnie jak osoba uprawniona do korzystania z procedury, zwrócenia się do urzędu celnego wyjścia o przekazanie jej tranzytowego dokumentu towarzyszącego lub tranzytowego dokumentu towarzyszącego/bezpieczeństwo.

(6)

Aby zapewnić uproszczone, ale zharmonizowane podejście w całej Unii i w państwach wspólnego tranzytu, przeładunki kontenerów i podobnych jednostek transportu intermodalnego powinny zostać wyłączone, pod pewnymi warunkami, z wykazu zdarzeń wymagających interwencji organów celnych.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) 2015/2447.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

1)

art. 199 ust. 4 i 5 otrzymują brzmienie:

2)

art. 200 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

3)

dodaje się art. 200a w brzmieniu:

4)

art. 205 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

5)

art. 303 ust. 4 otrzymuje brzmienie:

6)

w art. 305 ust. 1 dodaje się akapity drugi i trzeci w brzmieniu:

„W przypadkach, o których mowa w akapicie pierwszym lit. c) i f), gdy towary są przewożone w jednej i tej samej jednostce transportu intermodalnego, rodzaj transportu zmienia się bez poddawania towarów czynnościom, a jednostka transportu intermodalnego posiada niepowtarzalny numer identyfikacyjny, zmiany tej nie uznaje się za zdarzenie do celów akapitu pierwszego.

Do celów akapitu drugiego jednostką transportu intermodalnego jest na przykład kontener, nadwozie wymienne lub naczepa. Akapit drugi ma zastosowanie również do obciążonego pojazdu, który sam jest przewożony aktywnym środkiem transportu.”.