Partnerstwo z Bałkanami Zachodnimi

W ramach procesu stabilizacyjnego i stowarzyszeniowego na rzecz państw Bałkanów Zachodnich Unia Europejska ustanawia partnerstwo z Albanią, Bośnią i Hercegowiną, Chorwacją, byłą jugosłowiańską republiką Macedonii oraz Serbią i Czarnogórą włączając Kosowo, jak określono w rezolucji 1244 Rady Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych. Partnerstwa ustanawiają ramy działań priorytetowych oraz ramy finansowe na rzecz stabilizacji krajów oraz całego regionu i ich dobrobytu z uwzględnieniem jeszcze większej integracji z UE, gdyż uznaje się, że państwa te są potencjalnymi kandydatami do przystąpienia do UE. Chorwacja, jako kraj kandydujący, z którym rozpoczęto negocjacje akcesyjne, korzysta z partnerstwa dla członkowstwa.

AKT

Rozporządzenie Rady (WE) nr 533/2004 z dnia 22 marca 2004 r. w sprawie ustanowienia europejskiego partnerstwa w ramach procesu stabilizacyjnego i stowarzyszeniowego [Zob. akty zmieniające].

STRESZCZENIE

Unia Europejska (UE) stosuje dla państw Bałkanów Zachodnich tę samą metodologię, co w przypadku nowych państw członkowskich i krajów przystępujących. Wzbogacony proces stabilizacyjny i stowarzyszeniowy pozostaje ogólną ramą europejskiego kursu państw Bałkanów Zachodnich w kierunku ich przystąpienia.

Europejskie partnerstwo zostało ustalone dla Albanii, Bośni i Hercegowiny, Serbii i Czarnogóry, włączając Kosowo, jak określono w rezolucji 1244 Rady Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych z dnia 10 czerwca 1999 r.

Chorwacja, z którą rozpoczęto negocjacje akcesyjne, oraz była jugosłowiańska republika Macedonii korzystają z partnerstwa dla członkowstwa, które uwzględnia ich specyficzny charakter kraju kandydującego.

Celem partnerstwa jest wspieranie realizacji procesu stabilizacyjnego i stowarzyszeniowego przez kraje Bałkanów Zachodnich, jak również spełnianie kryteriów przystąpienia (lub kryteriów kopenhaskich) w perspektywie ich akcesji. Partnerstwa stanowią także spójne ramy dla przyszłych reform, jak również dla finansowania. Kraje, dla których ustanowione jest partnerstwo, określają swoje plany działania zgodnie z harmonogramem reform, zawierające szczegółowe środki zmierzające do spełnienia wymogów dalszej integracji z Unią Europejską.

Mechanizm partnerstwa

Europejskie partnerstwo zapewnia ramy dla priorytetów wynikających z analiz odmiennych sytuacji partnerów, na których należy skoncentrować przygotowania do dalszej integracji z Unią Europejską w świetle kryteriów określonych przez Radę Europejską, oraz dla dokonanego postępu we wprowadzaniu procesu stabilizacyjnego i stowarzyszeniowego, włączając w razie konieczności układy o stabilizacji i stowarzyszeniu oraz, w szczególności, współpracę regionalną.

Partnerstwa są regularnie poddawane przeglądowi w zależności od postępów zrealizowanych przez każde państwo oraz nowych określonych priorytetów. Na wniosek Komisji Rada przyjmuje kwalifikowaną większością zasady, priorytety i warunki, które mają być zawarte w europejskim partnerstwie, jak również wszelkie dalsze dostosowania.

Kontrola europejskiego partnerstwa jest zapewniona w ramach mechanizmów ustanowionych na mocy procesu stabilizacyjnego i stowarzyszeniowego, w szczególności na podstawie sprawozdań rocznych.

Pomoc finansowa

Partnerstwa stanowią również ramy dla pomocy finansowej, której celem jest przede wszystkim realizacja określonych priorytetów i celów.

Pomoc wspólnotowa w ramach procesu stabilizacyjnego i stowarzyszeniowego dla państw Bałkanów Zachodnich zostanie zapewniona przez odpowiednie instrumenty finansowe, w szczególności instrument pomocy przedakcesyjnej (IPA) na lata 2007–2013 zastępujący program CARDS przewidziany na lata 2000–2006.

Kontekst

Szczyt Rady Europejskiej w Feirze w czerwcu 2000 r. uznał, że wszystkie państwa Bałkanów Zachodnich są potencjalnymi kandydatami do przystąpienia do Unii Europejskiej. Perspektywa ta wymaga spełnienia kryteriów politycznych, gospodarczych i instytucjonalnych określonych na szczycie Rady Europejskiej w Kopenhadze w 1993 r. (artykuły 6 i 49 Traktatu o UE), zgodnie z deklaracją z Zagrzebia z listopada 2000 r. między UE a państwami objętymi procesem stabilizacyjnym i stowarzyszeniowym, a także postanowieniami szczytu Rady Europejskiej w Salonikach w czerwcu 2003 r.

„Agenda z Salonik” przyjęta w czerwcu 2003 r. (EN) określa sposoby intensyfikacji procesu stabilizacyjnego i stowarzyszeniowego, włączając do nich szczególnie ustanowienie partnerstw.

Chorwacji i byłej jugosłowiańskiej republice Macedonii przyznano odpowiednio w 2004 r. oraz w 2005 r. status krajów kandydujących. Ponadto państwa członkowskie rozpoczęły dnia 3 października 2005 r. negocjacje z Chorwacją w sprawie jej przystąpienia do UE.

Ostatnia aktualizacja: 31.08.2011