Celem niniejszej dyrektywy jest zagwarantowanie, aby decyzje o wydaleniu podejmowane przez władze kraju Unii Europejskiej w stosunku do obywatela kraju spoza UE przebywającego na terytorium innego kraju UE były szanowane i przestrzegane.

KLUCZOWE ZAGADNIENIA

Nakaz wydalenia stosuje się w przypadku obywateli krajów spoza UE, którzy:
- stwarzają poważne i bieżące zagrożenie dla porządku publicznego lub bezpieczeństwa narodowego i ogólnego bezpieczeństwa;
- zostali skazani za przestępstwo zagrożone karą pozbawienia wolności na co najmniej jeden rok;
- są podejrzani, biorąc pod uwagę poważne podstawy bądź pewne dowody, o popełnienie poważnego przestępstwa karnego lub o zamiar popełnienia takiego przestępstwa;
- nie stosują się do przepisów krajowych dotyczących wjazdu lub pobytu.
Jeżeli dana osoba posiada ważne zezwolenie na pobyt, kraj egzekwujący musi skonsultować się z krajem, który wydał zezwolenie.
Kraje UE stosujące niniejszą dyrektywę muszą:
- okazać poszanowanie praw człowieka i podstawowych wolności;
- zapewnić danej osobie możliwość odwołania od decyzji o wydaleniu;
- zapewnić ochronę danych osobowych i bezpieczeństwo danych;
- korzystać ze wszystkich właściwych środków współpracy oraz wymiany informacji w celu wykonania niniejszej dyrektywy;
- wyrównać sobie wzajemnie wszelkie związane z tym koszty. Ustalenia w tym zakresie są zawarte w decyzji Rady 2004/191/WE
Kraj wydający nakaz wydalenia musi jak najszybciej dostarczyć krajowi egzekwującemu wszystkie niezbędne dokumenty.
Kraj egzekwujący decyzję musi upewnić się, że nie narusza ona żadnych odnośnych międzynarodowych ani krajowych przepisów.
Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do członków rodziny obywateli UE.
W dyrektywie Rady 2003/110/WE określono uzgodnienia dotyczące tranzytu nielegalnych rezydentów spoza UE, którzy są deportowani drogą powietrzną przez terytorium innego kraju UE.
W dyrektywie 2008/115/WE określono wspólne normy i procedury stosowane w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli spoza UE.
W rozporządzeniu (UE) nr 604/2013 (rozporządzenie Dublin III) ustanowiono kryteria i procedury ustalania, który kraj UE jest odpowiedzialny za rozpatrzenie wniosku o azyl.
Rada Europy wydała w 2005 r. Dwadzieścia wytycznych w sprawie powrotów przymusowych.

OD KIEDY NINIEJSZA DYREKTYWA MA ZASTOSOWANIE?

Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie od 2 czerwca 2001 r. Kraje UE miały obowiązek wdrożenia jej przepisów do prawa krajowego do 2 grudnia 2002 r.

KONTEKST

Mimo że Zjednoczone Królestwo (1) ani Irlandia nie są objęte obszarem swobodnego poruszania się Schengen, stosują niniejsze przepisy i przyjmują ich uzgodnienia, tak jak Islandia i Norwegia, przy czym Dania nie uczestniczy w ich przyjęciu.

GŁÓWNY DOKUMENT

Dyrektywa Rady nr 2001/40/WE z dnia 28 maja 2001 r. w sprawie wzajemnego uznawania decyzji o wydalaniu obywateli państw trzecich (Dz.U. L 149 z 2.6.2001, s. 34–36)

DOKUMENTY POWIĄZANE

Dyrektywa Rady nr 2003/110/WE z dnia 25 listopada 2003 r. w sprawie pomocy w przypadkach tranzytu do celów deportacji drogą powietrzną (Dz.U. L 321 z 6.12.2003, s. 26–31)

Decyzja Rady 2004/191/WE z dnia 23 lutego 2004 r. określająca kryteria oraz uzgodnienia praktyczne dotyczące rekompensaty dysproporcji finansowych wynikających ze stosowania dyrektywy 2001/40/WE w sprawie wzajemnego uznawania decyzji o wydalaniu obywateli państw trzecich (Dz.U. L 60 z 27.2.2004, s. 55–57)

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich (Dz.U. L 348 z 24.12.2008, s. 98–107)

Rozporządzanie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca (Dz.U. L 180 z 29.6.2013, s. 31–59)

Ostatnia aktualizacja: 09.01.2017

(1) Wielka Brytania występuje z Unii Europejskiej i z dniem 1 lutego 2020 r. staje się państwem trzecim (państwem spoza UE).

Top

All