Pierwotna konwencja z 1973 r. miała stanowić międzynarodowy instrument służący uproszczeniu i harmonizacji procedur celnych stosowanych przez sygnatariuszy, a przez to ułatwiać handel międzynarodowy.

Zrewidowana Konwencja z Kioto zmienia konwencję i stanowi podstawę skutecznych, przewidywalnych i efektywnych postępowań celnych. Jej celem jest:

skuteczne przyczynianie się do rozwoju handlu międzynarodowego w drodze:
- upraszczania i harmonizacji procedur i praktyk celnych; oraz
- rozwijania współpracy międzynarodowej;
połączenie znaczących korzyści wynikających z ułatwienia legalnego handlu z właściwymi normami kontroli celnej;
poprawa skuteczności i wydajności władz celnych, co ma się przełożyć na ogólną poprawę konkurencyjności gospodarczej;
wzrost inwestycji i udziału małych i średnich przedsiębiorstw w handlu międzynarodowym;
stymulowanie wzrostu gospodarczego dzięki ułatwianiu handlu.

Zrewidowana Konwencja z Kioto:

jest żywym instrumentem;
odzwierciedla nowoczesne praktyki celne;
promuje kontrole celne;
zapewnia ułatwienia celne w handlu międzynarodowym.

KLUCZOWE ZAGADNIENIA

Struktura zrewidowanej Konwencji z Kioto

Zrewidowana Konwencja z Kioto składa się z części głównej, ogólnego załącznika i szczególnych załączników.

Ogólny załącznik obejmuje podstawowe procedury i praktyki. Umawiające się strony zobowiązane są do niego przystąpić i go wykonywać. Ogólny załącznik zawiera także normy i normy przejściowe.
Szczególne załączniki dotyczą poszczególnych procedur celnych i zawierają normy oraz zalecane praktyki. Umawiające się strony mogą przystępować do szczególnych załączników i rozdziałów według swojego uznania.
Załącznikom towarzyszą wytyczne, które mają charakter informacyjny i niewiążący. Są one opracowywane w celu zapewnienia jednolitej interpretacji zasad ujętych w zrewidowanej Konwencji z Kioto, a także przedstawienia przykładów praktyk krajowych.

Umawiające się strony

Każdy członek Rady Współpracy Celnej, Narodów Zjednoczonych lub jej organizacji wyspecjalizowanych, a także każdy członek dowolnej unii celnej lub gospodarczej może stać się stroną zrewidowanej Konwencji z Kioto.
Strony:
- wskazują, który z rozdziałów lub szczególnych załączników przyjmują (w całości lub części) w chwili przystąpienia do zrewidowanej Konwencji z Kioto;
- przyjmują zasady zrewidowanej Konwencji z Kioto i są związane ogólnym załącznikiem oraz wszystkimi normami;
- mogą także wprowadzić zastrzeżenia, które podlegają badaniu raz na trzy lata.
Umawiająca się strona może przyjąć jeden szczególny załącznik lub większą ich liczbę, a także jeden rozdział lub większą ich liczbę.
Przystąpienie do konwencji następuje na czas nieograniczony, ale każda strona może ją wypowiedzieć w każdej chwili po dacie jej wejścia w życie. Powyższe ma także zastosowanie do szczególnych załączników i rozdziałów.
Jeśli strona postanawia o wycofaniu przyjęcia ogólnego załącznika, uważa się, że wypowiedziała ona zrewidowaną Konwencję z Kioto.
Obecnie stronami zrewidowanej Konwencji z Kioto jest 112 podmiotów.

Zarządzanie zrewidowaną Konwencją z Kioto

W zrewidowanej Konwencji z Kioto przewiduje się ustanowienie komitetu zarządzającego, który administruje konwencją, dokonuje jej przeglądu i uaktualnia ją w regularnych odstępach czasu. Komitet:

nadzoruje wprowadzanie konwencji w życie;
zabezpiecza jej jednolitą interpretację i jednolite stosowanie;
proponuje wprowadzanie zmian;
dokonuje przeglądu i aktualizacji praktyk i wytycznych oraz zaleca przyjęcie nowych praktyk i wytycznych;
składa się z umawiających się stron, co oznacza, że jego członkiem jest także UE;
zbiera się co najmniej raz do roku i wybiera przewodniczącego oraz wiceprzewodniczącego;
podejmuje decyzje w drodze konsensusu, a jeśli nie jest to możliwe, rozstrzyga sprawy w drodze głosowania obecnych umawiających się stron.

Administracje celne posiadające kwalifikacje do tego, aby stać się umawiającymi się stronami, członkowie Światowej Organizacji Handlu i przedstawiciele innych organizacji międzynarodowych mogą uczestniczyć w sesjach komitetu zarządzającego jako obserwatorzy.

Głosowania

Każda umawiająca się strona może głosować w sprawach odnoszących się do interpretacji, zastosowania i poprawek części zasadniczej oraz ogólnego załącznika zrewidowanej Konwencji z Kioto.
UE sama nie może głosować, natomiast głosuje w imieniu wszystkich państw UE niezależnie od tego, czy są one obecne na posiedzeniu.

Zmiany konwencji

Komitet zarządzający zaleca umawiającym się stronom zmiany części zasadniczej, ogólnego załącznika, szczególnych załączników i rozdziałów.

OD KIEDY KONWENCJA I DECYZJA MAJĄ ZASTOSOWANIE?

Konwencja weszła w życie w dniu 25 września 1974 r. Na mocy decyzji 2003/231/WE Unia Europejska przystąpiła do zrewidowanej Konwencji z Kioto w dniu 17 marca 2003 r. Zrewidowana Konwencja z Kioto weszła w życie w dniu 3 lutego 2006 r. Jak dotąd UE nie przystąpiła do dodatku III do zrewidowanej Konwencji z Kioto.

KONTEKST

Konwencja z Kioto Rady Współpracy Celnej została przyjęta w 1973 r. jako Międzynarodowa konwencja dotycząca uproszczenia i harmonizacji postępowania celnego. Weszła ona w życie w 1974 r. Umawiającymi się stronami były wówczas 63 podmioty. UE przystąpiła do Międzynarodowej konwencji dotyczącej uproszczenia i harmonizacji postępowania celnego w 1974 r.
W czerwcu 1999 r. Rada Współpracy Celnej przyjęła Protokół zmian do Międzynarodowej konwencji dotyczącej uproszczenia i harmonizacji postępowania celnego, który jest znany pod nazwą zrewidowanej Konwencji z Kioto.
Protokół zmian zawiera dodatek I, II i III oraz zastępuje Konwencję z Kioto z 1973 r.
Zrewidowana Konwencja z Kioto weszła w życie w dniu 3 lutego 2006 r. Umawiającymi się stronami jest obecnie 112 podmiotów.
UE przystąpiła do Protokołu zmian, w tym do dodatków I i II, na mocy decyzji Rady 2003/231/WE. Na chwilę obecną UE nie przystąpiła do dodatku III do zrewidowanej Konwencji z Kioto.

Więcej informacji:

Rada Współpracy Celnej w zarysie (Rada Współpracy Celnej).

GŁÓWNE DOKUMENTY

Protokół zmian do międzynarodowej konwencji dotyczącej uproszczenia I harmonizacji postępowania celnego (sporządzono w Brukseli dnia 26 czerwca 1999 roku) (Dz.U. L 86 z 3.4.2003, s. 23–44)

Decyzja Rady z dnia 17 marca 2003 r. dotycząca przystąpienia Wspólnoty Europejskiej do Protokołu zmian do Międzynarodowej konwencji dotyczącej uproszczenia i harmonizacji postępowania celnego (Konwencja z Kioto) (2003/231/WE) (Dz.U. L 86 z 3.4.2003, s. 21–45)

Kolejne zmiany decyzji 2003/231/WE uwzględniono w tekście pierwotnym. Tekst skonsolidowany ma jedynie wartość dokumentacyjną.

Ostatnia aktualizacja: 10.06.2021

Top