Celem konwencji jest zapewnienie, że populacja tuńczyka występująca w Oceanie Atlantyckim zostanie utrzymana na poziomie umożliwiającym uzyskanie maksymalnego podtrzymywalnego połowu do celów produkcji żywności i innych. Ustanawia ona także Międzynarodową Komisję ds. Ochrony Tuńczyka Atlantyckiego (ICCAT).
Protokół zmienia treść konwencji z naciskiem na cel związany z długoterminową ochroną.
W decyzji z 1986 r. zezwala się na przystąpienie Wspólnoty Europejskiej do konwencji.
W decyzji z 2019 r. zezwala się na podpisanie i tymczasowe stosowanie protokołu w imieniu Unii Europejskiej (UE).
Rozporządzenie określa zasady zarządzania, ochrony i kontroli w odniesieniu do połowów gatunków tuńczyka zarządzanych przez ICCAT.

KLUCZOWE ZAGADNIENIA

Uwaga: niniejsze streszczenie dotyczy konwencji z późniejszymi zmianami wprowadzonymi na mocy protokołu.

Struktura

Na mocy konwencji ustanawia się ICCAT, która ma realizować jej cele, stosując podejście ostrożnościowe i ekosystemowe, obejmujące:

uwzględnienie najlepszych dostępnych dowodów naukowych;
ochronę różnorodności biologicznej środowiska morskiego;
uczciwe i przejrzyste procesy decyzyjne.

Zgodnie z konwencją Komisja ICCAT powinna obradować co dwa lata, a każdy z członków ICCAT powinien być reprezentowany przez nie więcej niż trzech delegatów, którym mogą towarzyszyć eksperci i doradcy. W rzeczywistości Komisja ICCAT odbywa posiedzenia raz w roku i jest odpowiedzialna za:

badanie populacji tuńczyka, tuńczykowatych oraz spodoustych (na przykład rekinów, rajowatych, płaszczek i piłowatych), które są gatunkami oceanicznymi, pelagicznymi i daleko migrującymi (gatunkami ICCAT), wykorzystując, o ile to możliwe, usługi o charakterze naukowym i technicznym podmiotów urzędowych członków Komisji ICCAT;
zbieranie i analizowanie informacji statystycznych dotyczących obecnych warunków i trendów w odniesieniu do gatunków ICCAT;
studiowanie i przekazywanie informacji dotyczących środków i metod zapewniających utrzymanie populacji gatunków ICCAT;
zalecanie studiów i badań członkom Komisji ICCAT; oraz
publikację swoich ustaleń.

Rada ICCAT spotyka się raz w przerwie pomiędzy posiedzeniami Komisji ICCAT. Składa się ona z przewodniczącego i wiceprzewodniczącego ICCAT oraz przedstawicieli nie mniej niż czterech i nie więcej niż dziesięciu członków Komisji.

Komisja ICCAT powołuje sekretarza wykonawczego i może tworzyć zespoły na podstawie gatunków lub rejonów geograficznych.

Zalecenia

ICCAT, na podstawie dowodów naukowych, przedstawia zalecenia mające na celu:

zapewnienie długoterminowej ochrony i zrównoważonego wykorzystania gatunków ICCAT poprzez utrzymanie lub odbudowę liczebności stad na poziomie umożliwiającym uzyskanie maksymalnego podtrzymywalnego połowu lub powyżej tego poziomu;
promowanie ochrony innych gatunków, które są zależne od gatunków ICCAT lub są z nimi powiązane, w celu zachowania lub odbudowy populacji tych gatunków, tak aby ich liczebność przewyższała poziom mogący stanowić poważne zagrożenie dla ich reprodukcji.

Sprzeciwy i spory

Członkowie Komisji ICCAT mogą składać na piśmie sprzeciw wobec zaleceń w przypadkach, gdy:

zalecenie jest niezgodne z konwencją lub prawem międzynarodowym;
zalecenie w sposób nieuzasadniony dyskryminuje członka Komisji, który wyraził sprzeciw;
członek Komisji nie ma praktycznej możliwości zastosowania się do zalecenia;
występują ograniczenia w zakresie bezpieczeństwa, w wyniku których członek Komisji zgłaszający sprzeciw nie jest w stanie zastosować się do zalecenia.

Strony wszelkich sporów muszą konsultować się ze sobą w celu rozstrzygnięcia sporów w sposób polubowny i tak szybko jak to możliwe. Każdy nierozstrzygnięty spór może zostać poddany ostatecznemu i wiążącemu postępowaniu arbitrażowemu, na wspólny wniosek stron sporu. Opis procedur rozstrzygania sporów zawiera załącznik.

Stosowanie

Członkowie Komisji ICCAT zgadzają się podjąć wszelkie działania konieczne do zapewnienia przestrzegania konwencji i muszą przekazywać, raz na dwa lata lub w innym określonym terminie, oświadczenie o działaniach podjętych w tym celu. Członkowie Komisji ICCAT muszą:

dostarczać, na żądanie, wszystkie dostępne informacje statystyczne, biologiczne i inne informacje naukowe;
zezwolić Komisji ICCAT na uzyskanie informacji na zasadzie dobrowolności bezpośrednio od przedsiębiorstw i osób fizycznych;
współpracować z innymi członkami Komisji w zakresie odpowiednich skutecznych środków;
ustanowić system egzekwowania na szczeblu międzynarodowym w odniesieniu do obszarów, nad którymi sprawują jurysdykcję.

Uzgodnienia finansowe

Każdy z członków Komisji ICCAT wnosi do budżetu składkę obliczaną zgodnie z przepisami finansowymi przyjętymi przez Komisję ICCAT, które opierają się częściowo na łącznej przybliżonej masie połowów oraz na masie netto konserw, a także na stopniu rozwoju gospodarczego członków Komisji.

Współpraca

W konwencji postuluje się konieczność nawiązania kontaktów roboczych między Komisją ICCAT a Organizacją Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa oraz innymi międzynarodowymi komisjami ds. rybołówstwa oraz organizacjami naukowymi, które mogą wnieść wkład w jej prace, przy czym ich przedstawiciele mają możliwość udziału w posiedzeniach Komisji ICCAT, ale bez prawa głosu.

Rozporządzenie z 2017 r.

Rozporządzenie (UE) 2017/2107 ustanawia środki ochrony i kontroli daleko migrujących gatunków ryb zarządzanych przez ICCAT (wykaz odnośnych gatunków znajduje się w załączniku). Rozporządzenie zawiera szczegółowe zasady dotyczące szczególnych środków mających zastosowanie do następujących gatunków na obszarze konwencji ICCAT:

tuńczyki tropikalne,
tuńczyk biały w północnym Atlantyku,
włócznik,
marlin błękitny i marlin biały,
rekiny,
ptaki morskie,
żółwie morskie.

W rozporządzeniu zawarto także zasady dotyczące:

upoważnień,
kontroli połowów,
przeładunku,
programów obecności obserwatorów naukowych,
kontroli statków rybackich z państw trzecich w portach państw członkowskich UE,
stosowania.

DATA WEJŚCIA W ŻYCIE

Konwencja weszła w życie 21 marca 1969 r.
Konwencja, zmieniona protokołem, jest otwarta do podpisania przez każde państwo, które jest członkiem Narodów Zjednoczonych lub wyspecjalizowanej organizacji Narodów Zjednoczonych. Konwencja wchodzi w życie po złożeniu dokumentów ratyfikacyjnych, zatwierdzenia lub przystąpienia przez siedem rządów.
Rozporządzenie ma zastosowanie od 3 grudnia 2017 r.

KONTEKST

Więcej informacji:

Regionalne organizacje ds. zarządzania rybołówstwem (Komisja Europejska)
ICCAT (strona internetowa).

GŁÓWNE DOKUMENTY

Międzynarodowa konwencja o ochronie tuńczyka atlantyckiego (Dz.U. L 162 z 18.6.1986, s. 34–38).

Kolejne zmiany Międzynarodowej konwencji o ochronie tuńczyka atlantyckiego zostały włączone do tekstu pierwotnego. Tekst skonsolidowany ma jedynie wartość dokumentacyjną.

Protokół zmieniający Międzynarodową konwencję o ochronie tuńczyka atlantyckiego (Dz.U. L 313 z 4.12.2019, s. 3–13).

Decyzja Rady 86/238/EWG z dnia 9 czerwca 1986 r. w sprawie przystąpienia Wspólnoty do Międzynarodowej konwencji o ochronie tuńczyka atlantyckiego, zmienionej Protokołem załączonym do Aktu Końcowego Konferencji Pełnomocników Państw – Stron Konwencji, podpisanego w Paryżu dnia 10 lipca 1984 r. (Dz.U. L 162 z 18.6.1986, s. 33).

Decyzja Rady (UE) 2019/2025 z dnia 18 listopada 2019 r. w sprawie podpisania, w imieniu Unii Europejskiej, i tymczasowego stosowania Protokołu zmieniającego Międzynarodową konwencję o ochronie tuńczyka atlantyckiego (Dz.U. L 313 z 4.12.2019, s. 1–2).

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2107 z dnia 15 listopada 2017 r. ustanawiające środki zarządzania, ochrony i kontroli obowiązujące na obszarze konwencji Międzynarodowej Komisji ds. Ochrony Tuńczyka Atlantyckiego (ICCAT) oraz zmieniające rozporządzenia Rady (WE) nr 1936/2001, (WE) nr 1984/2003 i (WE) nr 520/2007 (Dz.U. L 315 z 30.11.2017, s. 1–39).

Zobacz tekst skonsolidowany.

Ostatnia aktualizacja: 17.01.2022

Top