Choose the experimental features you want to try

This document is an excerpt from the EUR-Lex website

Umowy o wzajemnym uznawaniu

Umowy o wzajemnym uznawaniu

 

STRESZCZENIE DOKUMENTÓW:

Artykuł 207 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE)

Artykuł 218 TFUE

JAKIE SĄ CELE ART. 207 I 218 TFUE ORAZ UMÓW O WZAJEMNYM UZNAWANIU?

Art. 207 TFUE stanowi podstawę prawną unijnej polityki handlowej. Określa on procedury stosowane przy podejmowaniu decyzji dotyczących różnych aspektów związanych z handlem.

Art. 218 TFUE określa unijne zasady dotyczące prowadzenia negocjacji ze stronami trzecimi. Mają one zastosowanie do negocjacji pomiędzy UE a jednym lub większą liczbą państw trzecich lub organizacji międzynarodowych.

Artykuły te stanowią podstawę prawną, w oparciu o którą Komisja Europejska, otrzymawszy od Rady wytyczne negocjacyjne, negocjuje międzynarodowe umowy handlowe.

Umowy o wzajemnym uznawaniu* mają na celu promowanie handlu towarami pomiędzy UE a państwami trzecimi przez usuwanie barier technicznych dzięki ułatwianiu dostępu do procedury oceny zgodności. Na mocy porozumienia dwustronnego, zawieranego pomiędzy rządami, kraj przywozu akceptuje wyniki oceny zgodności* przeprowadzonej w odniesieniu do określonych produktów przemysłowych przez wyznaczone przez kraj wywozu organy oceny zgodności w celu wykazania zgodności produktów z wymogami obowiązującymi w kraju przywozu.

KLUCZOWE ZAGADNIENIA

Umowy o wzajemnym uznawaniu:

  • umożliwiają unijnym przedsiębiorstwom badanie i certyfikowanie swoich produktów przez organy oceny zgodności w UE w celu potwierdzenia ich zgodności z wymogami kraju przywozu, a następnie eksportowanie ich na rynek państw trzecich bez konieczności wykonywania dalszych badań w kraju przywozu, a ponadto umowy te oferują te same możliwości przedsiębiorstwom z państw trzecich i właściwym organom oceny zgodności spoza UE w zakresie przywozu tamtejszych produktów do państw UE;
  • określają warunki wzajemnego uznawania wyników oceny zgodności;
  • zawierają wykaz akredytowanych laboratoriów krajowych, organów kontroli i poszczególnych organów oceny zgodności*;
  • ustanawiają wspólny komitet do rozpatrywania wszelkich spraw odnoszących się do stosowania danej umowy.

UE ma zawarte umowy o wzajemnym uznawaniu z poniższymi krajami:

KONTEKST

W rezolucji z 21 grudnia 1989 r. rządy państw UE uzgodniły zasady umów w sprawie wzajemnego uznawania. 21 września 1992 r. upoważniły one Komisję Europejską do negocjowania w imieniu UE umów o wzajemnym uznawaniu z niektórymi państwami trzecimi.

Więcej informacji:

KLUCZOWE POJĘCIA

Umowa o wzajemnym uznawaniu: umowa międzynarodowa, na mocy której co najmniej dwa państwa zobowiązują się do wzajemnego uznawania ocen zgodności.
Ocena zgodności: procedura, w której produkt, przed wprowadzeniem do obrotu, jest poddawany badaniom, inspekcji i certyfikacji w celu zapewnienia zgodności z odpowiednimi przepisami.
Organy oceny zgodności: oceniają, czy produkt spełnia właściwe normy regulacyjne lub prawne. Mogą to być agencje rządowe, krajowe organizacje normalizacyjne, organizacje gospodarcze, organizacje konsumenckie bądź spółki prywatne lub publiczne.

GŁÓWNE DOKUMENTY

Wersja skonsolidowana Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej – Część piąta: Działania zewnętrzne Unii – Tytuł II: Wspólna polityka handlowa – Artykuł 207 (dawny artykuł 133 TWE) (Dz.U. C 202 z 7.6.2016, s. 140–141)

Wersja skonsolidowana Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej – Część piąta: Działania zewnętrzne Unii – Tytuł V: Umowy międzynarodowe – Artykuł 218 (dawny artykuł 300 TWE) (Dz.U. C 202 z 7.6.2016, s. 144–146)

DOKUMENTY POWIĄZANE

Rezolucja Rady z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie globalnego podejścia do procedury oceny zgodności (Dz.U. C 10 z 16.1.1990, s. 1–2)

Ostatnia aktualizacja: 07.12.2018

Top