Odwołanie wniesione w dniu 5 kwietnia 2006 r. przez Stadtwerke Schwäbisch Hall GmbH, Stadtwerke Tübingen GmbH i Stadtwerke Uelzen GmbH od wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 26 stycznia 2006 r. w sprawie T-92/02 Stadtwerke Schwäbisch Hall GmbH, Stadtwerke Tübingen GmbH i Stadtwerke Uelzen GmbH przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich popieranej przez E.ON Kernkraft GmbH, RWE Power AG, EnBW Energie Baden-Württemberg AG i Hamburgische Electricitäts-Werke AG

(Sprawa C-176/06 P)

(2006/C 131/66)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Stadtwerke Schwäbisch Hall GmbH, Stadtwerke Tübingen GmbH, Stadtwerke Uelzen GmbH [Przedstawiciele: adwokaci D. Fouquet i P. Becker]

Pozostali uczestnicy postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich, E.ON Kernkraft GmbH, RWE Power AG, EnBW Energie Baden-Württemberg AG, Hamburgische Electricitäts-Werke AG

Żądania wnoszących odwołanie

Pomocniczo:

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie kierują je przeciw wyrokowi Sądu Pierwszej Instancji stwierdzającego zgodność z prawem decyzji Komisji stwierdzającej, że odroczenie terminu zapłaty podatku od rezerw na zagospodarowanie odpadów radioaktywnych i zamknięcie elektrowni atomowych w Republice Federalnej Niemiec nie stanowi pomocy państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE. W uzasadnieniu podnoszą oni naruszenie procesowego i materialnego prawa wspólnotowego.

Sąd Pierwszej Instancji mimo oczywistych trudności prawnych i istotnej wagi sprawy skierował ją z pierwszej izby powiększonej do czwartej izby w składzie trzech sędziów, chociaż nie wystąpiły żadne wyjątkowe okoliczności. To bezpodstawne i nieuzasadnione przekazanie sprawy po wielu latach procesu do mniejszej izby narusza prawo wnoszących odwołanie do właściwego sądu.

Sąd Pierwszej Instancji nie dokonał rozróżnienia między przesłankami istnienia pomocy państwa a przesłankami wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego. Ponieważ w niniejszym przypadku ocena, czy dotowane przedsięwzięcie jest zgodne ze wspólnym rynkiem, stwarza poważne trudności natury faktycznej i prawnej odnośnie istnienia gwarancji wyrównania kosztów przez państwo, wystarczającej konkretyzacji obowiązków związanych z zamknięciem i zagospodarowaniem oraz konkretnych kwot rezerw, ulg podatkowych i ogólnych kosztów zamknięcia, Komisja nie była uprawniona do ograniczenia się jedynie do fazy wstępnej postępowania wyjaśniającego. Powinna ona była natomiast w niniejszym przypadku wszcząć fazę formalnego postępowania wyjaśniającego.

Sąd nie ocenił również prawidłowo kwestii selektywności niemieckiej regulacji dotyczącej rezerw. Nie uwzględnił on, że zwolnienie podatkowe rezerw w gospodarce atomowej stanowi odstępstwo od ogólnej regulacji podatkowej. Odstępstwo jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy przyszłe zobowiązania są określone wystarczająco konkretnie. W niniejszym przypadku nie ma to jednak miejsca: kryteria związane z terminem zamknięcia, obowiązkami związanymi z zamknięciem oraz skutkami prawnymi niezachowania przepisów wcale nie były wystarczająco określone. Nawet gdyby nie można stwierdzić selektywności pomocy, dane działanie może naruszać prawo pomocowe, jeżeli może ono faworyzować określone przedsiębiorstwa. Dyrektywa w sprawie liberalizacji wewnętrznego rynku energii elektrycznej wymaga od państw członkowskich aktywnego likwidowania dyskryminacji i zakłóceń konkurencji. Mimo tego Sąd nie stwierdził jednak, że rząd federalny był zobowiązany do zmiany niemieckiej praktyki w dziedzinie rezerw, która poprzez selektywne wspieranie poszczególnych sektorów gospodarki stanowi bezpośrednie naruszenie dyrektywy i zasady „effet utile”.

W końcu wnoszący odwołanie podnoszą, że zaskarżony wyrok niesłusznie obciąża je kosztami poniesionymi przez interwenientów. Ponieważ interwenienci przystąpili do postępowania dopiero na bardzo późnym etapie, kiedy wszystkie istotne pisma procesowe zostały już złożone, ich wsparcie udzielone pozwanej mogło mieć jedynie marginalne znaczenie. Sytuacja ta nie uzasadnia obciążenia skarżących kosztami w całości.

(1)  Dz.U. C 74, str. 15