—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 1 grudnia 2023 r. oddalającej wniosek skarżącej o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej złożony na podstawie art. 10 rozporządzenia (WE) nr 1367/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (1) w odniesieniu do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/918 (2) (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”) w zakresie, w jakim przedłuża ono okres zatwierdzenia substancji czynnej boskalid;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że zaskarżona decyzja narusza art. 17 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 (3) w związku z zasadą ostrożności, art. 168 ust. 1 TFUE, art. 191 ust. 2 TFUE oraz art. 35 i 37 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „Kartą”).

Artykuł 17 rozporządzenia nr 1107/2009 nie może być interpretowany w ten sposób, że zobowiązuje Komisję do przedłużania zatwierdzenia w nieskończoność, niezależnie od liczby i czasu trwania wcześniej udzielonych przedłużeń oraz niezależnie od ryzyka, jakie takie przedłużenie może stanowić dla zdrowia ludzkiego lub środowiska.

Jeśli chodzi w szczególności o boskalid, Komisja nie mogła przedłużyć jego zatwierdzenia na tak wiele lat, zważywszy, że wniosek o przedłużenie spotkał się z wieloma pytaniami ze strony Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz że liczne badania wskazują na poważne wątpliwości co do bezpieczeństwa boskalidu zarówno dla zdrowia ludzkiego, jak i dla środowiska.

2.

Zarzut drugi, podniesiony posiłkowo, dotyczący tego, że art. 17 rozporządzenia nr 1107/2009 należy uznać za niemający zastosowania na podstawie art. 277 TFUE, ponieważ jest on sprzeczny z zasadą ostrożności, art. 168 i 191 TFUE oraz art. 35 i 37 Karty.

Gdyby Trybunał uznał, że zaskarżona decyzja (i rozporządzenie wykonawcze 2023/918) opierają się na prawidłowej wykładni art. 17 rozporządzenia nr 1107/2009, ten przepis ustawodawczy należy uchylić do celów niniejszego postępowania na podstawie art. 277 TFUE, ponieważ jest on sprzeczny z zasadą ostrożności, art. 168 i 191 TFUE oraz art. 35 i 37 Karty. W związku z tym art. 17 rozporządzenia nr 1107/2009 nie powinien być stosowany i nie może służyć jako właściwa podstawa prawna zaskarżonej decyzji, której nieważność należy zatem stwierdzić.

3.

Zarzut trzeci, podniesiony w dalszej kolejności posiłkowo, dotyczący tego, że Komisja błędnie uznała, iż wyraźnie określone w art. 17 rozporządzenia nr 1107/2009 przesłanki zostały spełnione.

Komisja błędnie uznała, że wyraźnie określone w art. 17 rozporządzenia nr 1107/2009 przesłanki przedłużenia zostały spełnione: