—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego nr 2023/152 (1) z dnia 23 stycznia 2023 r., jako niezgodnego z prawem Unii Europejskiej w zakresie, w jakim nazwę strony skarżącej umieszczono w załączniku I do rozporządzenia nr 359/2011.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący nadużycia władzy, jakiego dopuściła się Rada Unii Europejskiej. Skarżąca twierdzi, że decydując o umieszczeniu jej nazwy w wykazie podmiotów objętych środkami ograniczającymi, Rada dopuściła się nadużycia władzy ze względu na to, że wspomniana decyzja została przyjęta jedynie ze względu na więź statutową istniejącą między skarżącą a rządem Islamskiej Republiki Iranu.

2.

Zarzut drugi, dotyczący braku uzasadnienia zaskarżonego aktu. Zdaniem skarżącej uzasadnienie przedstawione w celu uzasadnienia decyzji Rady stanowi jedynie domniemanie faktyczne, którego błędny charakter wywiera wpływ na ważność uzasadnienia. To czysto formalne uzasadnienie decyzji skutkuje odwróceniem ciężaru dowodu, zobowiązującym skarżącą do wykazania negatywnej okoliczności dla celów zaskarżenia umieszczenia nazwy skarżącej w wykazie podmiotów objętych środkami ograniczającymi.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący błędu w ocenie okoliczności faktycznych. Skarżąca podnosi, że Rada, po pierwsze, popełniła oczywisty błąd w ocenie i, po drugie, błędnie uzasadniła decyzję o umieszczeniu nazwy skarżącej w wykazie podmiotów objętych środkami ograniczającymi.

4.

Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności. Skarżąca twierdzi, że sankcje przyjęte wobec Iranu doprowadziły do zatrzymania szczególnie użytecznych dla niej urządzeń, z których jedno jest używane w celu uniknięcia nakładania się częstotliwości irańskich z częstotliwościami sąsiednich państw, a drugie – Location Based System – do precyzyjnego lokalizowania podłączonych urządzeń. Ponadto nieproporcjonalny charakter decyzji Rady wyraża się szerokim zakresem skutków wywieranych przez środki przyjęte wobec skarżącej, w związku z czym jej zdolność do wykonywania zadań w interesie ogólnym jest poważnie naruszona.