—

zastosowanie środka organizacji postępowania w odniesieniu do dwóch aspektów sprawy;

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej (UE) 2021/1788 (1), mocą której Komisja zawiesiła skutki rozporządzenia wykonawczego (UE) 2021/1784 (2);

—

obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym Komisja naruszyła rozporządzenie 2016/1036 (3), a w szczególności jego art. 14 ust. 4. W szczególności Komisja odmówiła zbadania problematyki szkody zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia 2016/1036, badając wyłącznie ograniczoną i zawężoną liczbę wskaźników szkody. Ponadto, Komisja nie dokonała oceny interesu Unii. Nie wzięła ona również pod uwagę unijnej polityki dekarbonizacji i wyznaczyła sobie termin, który nie był przewidziany prawem. Wreszcie Komisja popełniła błąd w odniesieniu do kryterium prawnego jakie należy zastosować w zakresie ponownego wystąpienia szkody.

2.

Zarzut drugi, zgodnie z którym Komisja działała z naruszeniem zasad sprawiedliwości proceduralnej i dobrej administracji. W szczególności całe działanie Komisji w ramach dochodzenia dotyczącego zawieszenia było wadliwe, a dochodzenie to nie zostało wszczęte zgodnie z prawem ani na merytorycznych podstawach. Co więcej, Komisja nałożyła ograniczenie czasowe, które nie było niezbędne w celu zachowania nieracjonalnego i niekoniecznego terminu. Komisja postąpiła ponadto w sposób niespójny zapożyczając pojęcie ujawnienia, znajdujące zastosowanie do nowych postępowań i postępowań przeglądowych, bez zachowania terminów, które mają zastosowanie do tych postępowań. Wreszcie ocena interesu Unii nie została ujawniona stronom, a strony te nie mogły odnieść się do tej oceny.

3.

Zarzut trzeci, zgodnie z którym Komisja naruszyła art. 296 TFUE nie przedstawiając odpowiedniego uzasadnienia. W szczególności Komisja nie przedstawiła w odpowiedni sposób, dlaczego konieczne było wyznaczenie terminu na zakończenie dochodzenia dotyczącego zawieszenia takiego samego jak na zakończenie dochodzenia antydumpingowego. Co więcej Komisja nie uzasadniła w dostateczny sposób, dlaczego zawieszenie środków leżało w interesie Unii.

4.

Zarzut czwarty, zgodnie z którym Komisja dokonała błędnej oceny okoliczności faktycznych. W szczególności Komisja popełniła błąd w ramach badania zmienionych warunków rynkowych, gotowości przemysłu Unii do zaopatrywania rynku, danych dotyczących produkcji poza Unią oraz podaży i popytu.

5.

Zarzut piąty, zgodnie z którym Komisja nieprawidłowo skorzystała z klauzuli zawieszenia. Komisja nadużyła swego uprawnienia przyznając zawieszenie jako alternatywę względem nieskutecznych wniosków o wyłącznie produktów z zakresu produktu.