1

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca, Pierre Lannier, wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 11 czerwca 2021 r. (sprawa R 1915/2020‑5) (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”).

[…]

10

Skarżąca wnosi w istocie do Sądu o:

11

EUIPO i interwenient wnoszą do Sądu o:

16

Skarżąca formułuje w istocie szereg zastrzeżeń wobec dokonanej przez Izbę Odwoławczą w zaskarżonej decyzji oceny dotyczącej odpowiedzi interwenienta na nieprawidłowość zgłoszoną mu przez sekretariat izb odwoławczych. Zdaniem skarżącej Izba Odwoławcza błędnie uznała dopuszczalność odwołania. Na poparcie swojej argumentacji skarżąca podnosi naruszenie art. 67, art. 68 ust. 1 i art. 94 rozporządzenia 2017/1001 oraz art. 22 ust. 1 i art. 42 ust. 3 rozporządzenia delegowanego 2018/625.

17

EUIPO i interwenient, spółka Pierre Lang Trading GmbH, kwestionują tę argumentację.

18

W pierwszej kolejności należy zbadać argumenty, w drodze których skarżąca zarzuca Izbie Odwoławczej uznanie odwołania interwenienta za dopuszczalne.

19

Dla przypomnienia okoliczności, w świetle których Izba Odwoławcza badała dopuszczalność wniesionego do niej odwołania, należy wskazać, że w dniu 2 marca 2017 r. spółka Pierre Lang Europe Handelsges.m.b.H. wniosła sprzeciw wobec rejestracji zgłoszonego znaku towarowego na podstawie art. 41 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 46 ust. 1 lit. a) rozporządzenia 2017/1001]. Jak wskazano w pkt 6 powyżej, w uzasadnieniu sprzeciwu powołano się na podstawę określoną w art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

20

W drodze umowy nabycia przedsiębiorstwa zawartej w dniu 4 kwietnia 2019 r. spółka Pierre Lang Europe Handelsges.m.b.H. została przejęta wraz z całym swoim majątkiem materialnym i niematerialnym, w tym wszystkimi swoimi znakami towarowymi, przez nowo utworzoną spółkę PL Schmuckhandels GmbH, której firma, zgodnie z odpisem z austriackiego rejestru spółek z dnia 8 stycznia 2021 r., została zmieniona w dniu 17 maja 2019 r. na Pierre Lang Trading GmbH.

21

W dniu 31 lipca 2020 r. Wydział Sprzeciwów oddalił sprzeciw w całości.

22

W dniu 30 września 2020 r. od decyzji Wydziału Sprzeciwów wniesiono odwołanie na formularzu udostępnionym zainteresowanym przez EUIPO. Na tym formularzu firma wnoszącej odwołanie brzmiała Pierre Lang Europe Handelsges.m.b.H.

23

W dniu 30 listopada 2020 r. do EUIPO, w terminie przewidzianym w art. 68 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001, zostało złożone pismo przedstawiające podstawy odwołania w imieniu Pierre Lang Europe Ges.m.b.H.

24

W dniu 11 stycznia 2021 r., w następstwie pisma z sekretariatu izb odwoławczych wzywającego wnoszącą odwołanie do Izby Odwoławczej o sprecyzowanie jej firmy, EUIPO otrzymało następujące dokumenty:

25

To w świetle tych okoliczności należy zbadać argumenty, w drodze których skarżąca zarzuca Izbie Odwoławczej uznanie odwołania interwenienta za dopuszczalne.

26

Po pierwsze, skarżąca twierdzi, że Izba Odwoławcza naruszyła art. 67 rozporządzenia 2017/1001. W szczególności podnosi ona, że dokumenty przedstawione przez interwenienta w celu usunięcia braków odwołania są niewystarczające. Skarżąca uważa w istocie, że przedstawione dokumenty nie pozwalają na wykazanie legitymacji procesowej interwenienta do wniesienia odwołania do Izby Odwoławczej.

27

Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 41 ust. 1 lit. a) ówcześnie obowiązującego rozporządzenia nr 207/2009 w terminie trzech miesięcy od daty opublikowania zgłoszenia unijnego znaku towarowego może być wniesiony sprzeciw wobec rejestracji unijnego znaku towarowego na takiej podstawie, że znak nie może być zarejestrowany na mocy art. 8 tego rozporządzenia. W przypadku art. 8 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia, tak jak w niniejszej sprawie, sprzeciw może zostać wniesiony w szczególności przez właścicieli unijnych znaków towarowych, w odniesieniu do których data zgłoszenia jest wcześniejsza od daty zgłoszenia unijnego znaku towarowego.

28

W niniejszej sprawie bezsporne jest, że Pierre Lang Europe Handelsges.m.b.H. była właścicielem wcześniejszego znaku towarowego, gdy w dniu 2 marca 2017 r. spółka ta złożyła sprzeciw wobec rejestracji zgłoszonego znaku towarowego.

29

W świetle przedłożonej Izbie Odwoławczej umowy nabycia przedsiębiorstwa należy zauważyć, że po nabyciu przez interwenienta spółki Pierre Lang Europe Handelsges.m.b.H. i wszystkich jej znaków towarowych w dniu 4 kwietnia 2019 r. interwenient stał się właścicielem wcześniejszego znaku towarowego.

30

Z akt sprawy wynika, że w następstwie oddalenia w dniu 31 lipca 2020 r. sprzeciwu wobec rejestracji zgłoszonego znaku towarowego w dniu 30 września 2020 r. wniesiono do EUIPO odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów. Jak wynika z odwołania przytoczonego na s. 82 i 83 akt sprawy EUIPO, zostało ono wniesione w imieniu firmy Pierre Lang Europe Handelsges.m.b.H.

31

W tym względzie należy wskazać, że zgodnie z orzecznictwem, gdy EUIPO bada dopuszczalność wniesionego do niego odwołania, musi wziąć pod uwagę rejestr unijnych znaków towarowych (zwany dalej „rejestrem”) [wyrok z dnia 11 lutego 2020 r., Jakober/EUIPO (Kształt filiżanki), T‑262/19, niepublikowany, EU:T:2020:41, pkt 23]. Tymczasem w chwili wniesienia odwołania od decyzji Wydziału Sprzeciwów firma właściciela wcześniejszego znaku towarowego w rzeczonym rejestrze brzmiała Pierre Lang Europe Handelsges.m.b.H.

32

Z akt sprawy wynika również, że w celu wypełnienia obowiązku wynikającego z art. 68 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 w dniu 30 listopada 2020 r. do EUIPO złożono pismo przedstawiające podstawy odwołania. W dokumencie tym widniała firma Pierre Lang Europe Ges.m.b.H.

33

Stwierdzając, że pismo przedstawiające podstawy odwołania zostało wniesione w imieniu przedsiębiorstwa posługującego się inną firmą niż wpisana do rejestru, pismem z dnia 9 grudnia 2020 r. sekretariat izb odwoławczych wezwał wnoszącą odwołanie do przedstawienia uwag w tym zakresie oraz przedłożenia wszelkich dokumentów mogących potwierdzić te uwagi.

34

W odpowiedzi na to wezwanie interwenient wniósł w dniu 11 stycznia 2021 r. o usunięcie braków w odniesieniu do widniejącej w odwołaniu firmy strony wnoszącej odwołanie przed Izbą Odwoławczą, powołując się na art. 21 ust. 1 lit. a) i art. 23 ust. 1 lit. c) rozporządzenia delegowanego 2018/625. Na poparcie swojego wniosku przedstawił on dokumenty, o których mowa w pkt 24 powyżej.

35

W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 21 ust. 1 lit. a) rozporządzenia delegowanego 2018/625 odwołanie składane zgodnie z art. 68 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 powinno zawierać nazwę (imię i nazwisko) strony wnoszącej odwołanie przed Izbą Odwoławczą w formie przewidzianej w art. 2 ust. 1 lit. b) rozporządzenia wykonawczego 2018/626.

36

Jeżeli odwołanie nie spełnia wymogów określonych wart. 21 ust. 1 lit. a) rozporządzenia delegowanego 2018/625, Izba Odwoławcza musi odrzucić odwołanie jako niedopuszczalne – jak przewiduje art. 23 ust. 1 lit. c) tego rozporządzenia – w razie gdy pomimo poinformowania o tym strony wnoszącej odwołanie strona ta nie uzupełniła braków w wyznaczonym terminie.

37

Z łącznej lektury art. 21 ust. 1 lit. a) i art. 23 ust. 1 lit. c) rozporządzenia delegowanego 2018/625 oraz art. 2 ust. 1 lit. b) rozporządzenia wykonawczego 2018/626 wynika, że błędne wskazanie strony wnoszącej odwołanie w odwołaniu złożonym zgodnie z art. 68 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 jest wadą, która może zostać usunięta.

38

W niniejszej sprawie należy stwierdzić, iż składając w sekretariacie izb odwoławczych dokumenty, o których mowa w pkt 24 powyżej, interwenient wykazał, że był właścicielem wcześniejszego znaku towarowego w chwili wniesienia odwołania do Izby Odwoławczej. Wbrew twierdzeniom skarżącej interwenient złożył również wyjaśnienia co do uczestniczących przedsiębiorstw i różnych używanych firm. Najpierw, jak wynika w szczególności z umowy nabycia przedsiębiorstwa z dnia 4 kwietnia 2019 r., firma Pierre Lang Europe Handelsges.m.b.H. jest firmą poprzednika interwenienta. Następnie umieszczenie firmy Pierre Lang Europe Ges.m.b.H. w piśmie przedstawiającym podstawy odwołania było wynikiem błędu pisarskiego, co interwenient potwierdza w pkt 13 swojej odpowiedzi. Wreszcie, firma Pierre Lang Trading GmbH jest firmą interwenienta. Zgodnie z rzeczonymi dokumentami firma ta jest obecnie wpisana do rejestru jako właściciel wcześniejszego znaku towarowego od dnia 5 stycznia 2021 r.

39

Wynika z tego, że interwenient wykazał swój status właściciela wcześniejszego znaku towarowego w chwili wniesienia odwołania, że błędne wskazanie strony wnoszącej odwołanie w odwołaniu złożonym zgodnie z art. 68 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 jest wadą, która może zostać usunięta, oraz że interwenient usunął braki odwołania w wyznaczonym terminie.

40

Należy zatem zauważyć, że wbrew temu, co twierdzi skarżąca, interwenient udzielił EUIPO satysfakcjonującej odpowiedzi i usunął braki swojego odwołania zgodnie z art. 21 ust. 1 lit. a) i art. 23 ust. 1 lit. c) rozporządzenia delegowanego 2018/625 oraz art. 2 ust. 1 lit. b) rozporządzenia wykonawczego 2018/626.

41

Ponadto, jak podkreśla EUIPO, od dnia 5 stycznia 2021 r. interwenient był zarejestrowanym właścicielem wcześniejszego znaku towarowego. W związku z tym mógł on zgodnie z art. 20 ust. 11 i 12 rozporządzenia 2017/1001 skutecznie dokonać usunięcia braków odwołania.

42

Ponadto w odniesieniu do twierdzenia skarżącej, zgodnie z którym w dniu wniesienia odwołania do Izby Odwoławczej dokument znajdujący się w bazie danych EUIPO wskazywał na pełne przeniesienie wcześniejszego znaku towarowego na rzecz interwenienta, prawdą jest, że zgodnie z art. 112 rozporządzenia 2017/1001 EUIPO zbiera i przechowuje w swojej bazie danych określone informacje.

43

Wystarczy jednak zauważyć, podobnie jak czyni to EUIPO, że dokument ten, przedstawiony przez skarżącą jako załącznik do skargi, dotyczy w rzeczywistości rejestracji międzynarodowej nr 1290848 wskazującej Stany Zjednoczone i Japonię. Dokument ten nie stwierdza przeniesienia wcześniejszego znaku towarowego na interwenienta, lecz odnotowuje wpis przeniesienia na interwenienta międzynarodowej rejestracji opartej na wcześniejszym znaku towarowym w rejestrze międzynarodowym prowadzonym przez biuro międzynarodowe Światowej Organizacji Własności Intelektualnej (WIPO).

44

Wreszcie zgodnie z art. 23 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009 przeniesienie znaku towarowego wywołuje skutki prawne wobec osób trzecich dopiero po wpisaniu do rejestru. Niemożność powoływania się wobec osób trzecich na przeniesienia, które nie zostały wpisane do rejestru, ma na celu ochronę podmiotu, który dysponuje lub może dysponować prawami odnoszącymi się do unijnego znaku towarowego jako przedmiotu własności (wyrok z dnia 4 lutego 2016 r., Hassan, C‑163/15, EU:C:2016:71, pkt 25).

45

W świetle powyższego należy stwierdzić, że wbrew temu, co twierdzi skarżąca, uwagi przedstawione przez interwenienta oraz dowody przedłożone na ich poparcie były wystarczające, aby Izba Odwoławcza mogła orzec, jak to uczyniła, o dopuszczalności odwołania. Argumenty skarżącej w tym zakresie należy oddalić.

46

W szczególności w odniesieniu do art. 67 rozporządzenia 2017/1001 należy przypomnieć, podobnie jak czyni to skarżąca, że zgodnie z tym przepisem każda strona w postępowaniu, dla której decyzja ma niekorzystny skutek, może wnieść odwołanie. W niniejszej sprawie Wydział Sprzeciwów oddalił w całości sprzeciw oparty na wcześniejszym znaku towarowym. Interwenient, jako następca prawny spółki, która wniosła ów sprzeciw, i jako właściciel wcześniejszego znaku towarowego w dniu wniesienia odwołania, był osobą, na którą decyzja Wydziału Sprzeciwów wywarła niekorzystny wpływ.

47

Tym samym interwenient spełniał warunki określone w art. 67 rozporządzenia 2017/1001.

48

Wynika z tego, że wbrew temu, co twierdzi skarżąca, zaskarżona decyzja nie uchybiła temu przepisowi. Należy oddalić wszystkie argumenty skarżącej dotyczące naruszenia art. 67 rozporządzenia 2017/1001.

49

Po drugie, skarżąca podnosi, że sekretariat izb odwoławczych uchybił obowiązkom spoczywającym na nim na podstawie art. 42 ust. 3 rozporządzenia delegowanego 2018/625, ponieważ ani nie zweryfikował, czy osoba wnosząca odwołanie posiada wymaganą legitymację procesową, ani nie zwrócił się do prezesa piątej Izby Odwoławczej o niezwłoczne podjęcie decyzji w przedmiocie dopuszczalności odwołania z uwagi na dokument znajdujący się w bazie danych EUIPO, wskazujący na pełne przeniesienie wcześniejszego znaku towarowego.

50

W tym względzie z pkt 33 powyżej wynika, że wbrew temu, co twierdzi skarżąca, sekretariat izb odwoławczych zwrócił się do interwenienta o uzasadnienie jego legitymacji procesowej do wniesienia odwołania od decyzji Wydziału Sprzeciwów. Sekretariat izb odwoławczych nie mógł zatem naruszyć art. 42 ust. 3 rozporządzenia delegowanego 2018/625 ze względu na niezweryfikowanie, czy osoba wnosząca odwołanie ma wymaganą ku temu legitymację procesową. Ponadto w świetle ustalenia poczynionego już w pkt 43 powyżej należy stwierdzić bez konieczności badania kwestii, czy zadaniem sekretariatu izb odwoławczych było zwrócenie się do prezesa piątej Izby Odwoławczej, że argumentów skarżącej nie można w żadnym wypadku uwzględnić.

51

W tych okolicznościach należy stwierdzić, że zarzucane przez skarżącą naruszenie art. 42 ust. 3 rozporządzenia delegowanego 2018/625 nie zostało wykazane, a podniesione w tym zakresie argumenty należy oddalić.

52

Po trzecie, skarżąca podnosi, że uznając odwołanie interwenienta za dopuszczalne, Izba Odwoławcza naruszyła art. 68 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001.

53

Należy przypomnieć, że zgodnie z tym przepisem odwołanie należy wnieść na piśmie do EUIPO w terminie dwóch miesięcy od dnia doręczenia decyzji, a następnie w terminie czterech miesięcy od dnia doręczenia decyzji należy złożyć pismo przedstawiające podstawy odwołania.

54

W świetle pkt 30 i 32 powyżej należy stwierdzić, że interwenient wniósł odwołanie i pismo przedstawiające podstawy odwołania w terminie przewidzianym w tym przepisie. Argument skarżącej w tym zakresie jest błędny pod względem faktycznym i należy go oddalić.

55

Co się tyczy wersji złożonego w dniu 11 stycznia 2021 r. pisma przedstawiającego podstawy odwołania (zob. pkt 34 powyżej), z akt sprawy wynika, że – jak twierdzi EUIPO, a skarżąca przyznaje – to właśnie pismo przedstawiające podstawy odwołania złożone w dniu 30 listopada 2020 r., w terminie przewidzianym w art. 68 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001, zostało przesłane skarżącej i uwzględnione przez Izbę Odwoławczą w zaskarżonej decyzji.

56

W związku z tym wbrew temu, co twierdzi skarżąca, zaskarżona decyzja nie narusza tego przepisu. Argumenty skarżącej w tym zakresie należy zatem oddalić.

57

Po czwarte, skarżąca twierdzi, że uznając pismo przedstawiające podstawy odwołania, a tym samym odwołanie, za dopuszczalne, Izba Odwoławcza naruszyła art. 22 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2018/625.

58

Należy przypomnieć, że zgodnie z tym przepisem pismo przedstawiające podstawy odwołania powinno zawierać jasne i jednoznaczne wskazanie postępowania odwoławczego, do którego się odnosi, uzasadnienia odwołania, na którym to uzasadnieniu opiera się wniosek o unieważnienie zaskarżonej decyzji, oraz stanu faktycznego, dowodów i argumentów na poparcie powołanego uzasadnienia.

59

W niniejszej sprawie pismo przedstawiające podstawy odwołania spełniało warunki określone w art. 22 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2018/625. Chociaż interwenient złożył pismo przedstawiające podstawy odwołania pod inną firmą niż ta, która została wpisana do rejestru, sprostował on w każdym razie ten błąd pisarski w dniu 11 stycznia 2021 r., w terminie wyznaczonym w tym celu przez sekretariat izb odwoławczych.

60

Tym samym argumenty skarżącej w tym zakresie należy oddalić.

61

W drugiej kolejności należy zbadać argumenty skarżącej dotyczące naruszenia art. 94 rozporządzenia 2017/1001 w zakresie, w jakim odnoszą się one do uchybień formalnych i proceduralnych, których miała dopuścić się Izba Odwoławcza.

62

Po pierwsze, skarżąca twierdzi, że Izba Odwoławcza nie ustosunkowała się do podniesionych przez nią argumentów dotyczących niedopuszczalności odwołania.

63

Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 94 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia 2017/1001 decyzje EUIPO powinny zawierać uzasadnienie. Ów obowiązek uzasadnienia ma taki sam zakres jak obowiązek wynikający z art. 296 TFUE, zgodnie z którym rozumowanie autora aktu powinno zostać przedstawione w sposób jasny i jednoznaczny. Jego podwójnym celem jest, po pierwsze, umożliwienie zainteresowanym zapoznania się z motywami wydania danego aktu, tak by mieli oni możliwość obrony swoich praw, a po drugie, umożliwienie sądowi Unii przeprowadzenia kontroli zgodności z prawem danej decyzji. Nie jest wymagane, by uzasadnienie obejmowało wszystkie istotne elementy stanu faktycznego i prawnego, ponieważ kwestia ustalenia, czy uzasadnienie aktu spełnia wymogi art. 296 TFUE musi zostać oceniona w świetle nie tylko jego brzmienia, lecz również jego kontekstu i ogółu norm prawnych dotyczących przedmiotowej dziedziny (zob. podobnie wyrok z dnia 21 października 2004 r., KWS Saat/OHIM, C‑447/02 P, EU:C:2004:649, pkt 63–65).

64

W szczególności obowiązek uzasadnienia nie nakazuje izbom odwoławczym przedstawienia wywodów, które w wyczerpujący sposób podejmowałyby punkt po punkcie argumentację przedstawioną przez strony sporu. Wystarczy, by przedstawiły one okoliczności faktyczne i rozważania prawne mające zasadnicze znaczenie dla systematyki decyzji [wyrok z dnia 15 stycznia 2015 r., MEM/OHIM (MONACO), T‑197/13, EU:T:2015:16, pkt 19].

65

Lektura zaskarżonej decyzji pozwala stwierdzić, że Izba Odwoławcza przedstawiła w pkt 15–18 tej decyzji powody, dla których uznała, biorąc pod uwagę argumenty skarżącej, że poszczególne informacje przedstawione przez interwenienta w dniu 11 stycznia 2021 r. były wystarczające do usunięcia braków odwołania oraz że odwołanie było zgodne z art. 66 i 67 oraz art. 68 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001. W tych punktach Izba Odwoławcza przedstawiła okoliczności faktyczne i rozważania prawne mające zasadnicze znaczenie, tak że nie musiała zajmować się punkt po punkcie wszystkimi argumentami przedstawionymi przez skarżącą. Argumenty skarżącej w tym zakresie należy zatem oddalić.

66

Po drugie, skarżąca podnosi, że nie została w rzeczywistości omówiona ani zasadność odpowiedzi interwenienta na zawiadomienie sekretariatu izb odwoławczych, ani jej argumentacja w tym zakresie, co stanowi naruszenie art. 94 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia 2017/1001.

67

Należy przypomnieć, że zgodnie z tym przepisem decyzje EUIPO wydawane są wyłącznie w oparciu o przyczyny lub dowody, co do których zainteresowane strony miały możliwość przedstawiania swojego stanowiska.

68

W niniejszej sprawie należy zauważyć, jak uczyniło to EUIPO, że urząd ten należycie doręczył skarżącej wszystkie dokumenty wymieniane między sekretariatem izb odwoławczych a interwenientem w trakcie postępowania odwoławczego. Ponadto z akt sprawy wynika, że w piśmie złożonym przez skarżącą w EUIPO w dniu 22 marca 2021 r. skarżąca zakwestionowała dopuszczalność odwołania interwenienta przed Izbą Odwoławczą z powodów podobnych do tych, które wskazała w swojej skardze przed Sądem. Skarżąca zatem skutecznie zajęła stanowisko w tym przedmiocie. Jej argument, zgodnie z którym nie mogła wyrazić opinii w tym zakresie, co stanowiłoby naruszenie art. 94 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia 2017/1001, jest niezgodny z okolicznościami faktycznymi i należy go oddalić.

69

Ponadto z pkt 15–18 zaskarżonej decyzji wynika, że Izba Odwoławcza oparła się na dowodach zgłoszonych przez interwenienta, co do których skarżąca zajęła stanowisko w piśmie z dnia 22 marca 2021 r. Natomiast o ile skarżąca podnosi, że interwenient nie był w stanie zająć stanowiska wobec argumentów rozwiniętych w tym zakresie w jej piśmie, o tyle nie wykazuje, ani nawet nie zarzuca, że zaskarżona decyzja została oparta na tych argumentach. W konsekwencji, skoro z zaskarżonej decyzji nie wynika, że została ona oparta na owych argumentach, to brak zajęcia stanowiska nie może stanowić naruszenia art. 94 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia 2017/1001.

70

W tych okolicznościach należy stwierdzić, że zarzucane przez skarżącą naruszenie art. 94 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia 2017/1001 nie zostało wykazane.

71

Wynika z tego, że zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia art. 67, art. 68 ust. 1 i art. 94 rozporządzenia 2017/1001 oraz art. 22 ust. 1 i art. 42 ust. 3 rozporządzenia delegowanego 2018/625, należy oddalić.

[…]

Z powyższych względów

SĄD (dziesiąta izba)

orzeka, co następuje: