—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2014/145/WPZiB z dnia 17 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających w związku z działaniami podważającymi integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażającymi w obecnym brzmieniu w zakresie, w jakim odnosi się ona do skarżącej lub może jej dotyczyć.

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (UE) nr 269/2014 z dnia 17 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających w obecnym brzmieniu w zakresie, w jakim odnosi się ono do skarżącej lub może jej dotyczyć.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy oczywistego błędu w ocenie stanu faktycznego, na którym opierały się kwestionowane ograniczenia w momencie ich przedłużenia, ponieważ w odniesieniu do skarżącej przedłużono je bez rzeczywistych podstaw faktycznych i dowodów.

2.

Zarzut drugi dotyczy niedopełnienia obowiązku uzasadnienia, ponieważ zaskarżone przepisy nie zawierają w odniesieniu do skarżącej prawidłowego uzasadnienia, co uniemożliwia jej właściwe przygotowanie swojej obrony.

3.

Zarzut trzeci dotyczy naruszenia praw człowieka dotyczących wolności wypowiedzi, zważywszy, że domniemane wypowiedzi, apele i deklaracje, które przypisuje się skarżącej wchodzą w zakres tych praw człowieka.

4.

Zarzut czwarty dotyczy naruszenia prawa do skutecznej ochrony sądowej w zakresie odnoszącym się do uzasadnienia aktów, braku rzeczywistego wsparcia faktycznego dla przytaczanych przez Radę powodów oraz praw dotyczących wolności wypowiedzi, prawa do obrony i prawa własności, jako że w momencie przedłużenia obowiązywania zaskarżonych przepisów nie zastosowano się do konieczności przedstawienia rzeczywistych dowodów i nie dochowano wymogu przedstawienia uzasadnienia, co przekłada się na pozostałe prawa.

5.

Zarzut piąty dotyczy naruszenia prawa własności w powiązaniu z zasadą proporcjonalności, zważywszy, że do doszło do ograniczenia tego prawa i to w sposób nieproporcjonalny.

6.

Zarzut szósty dotyczy naruszenia zasady równego traktowania, ponieważ bez powodu doszło do naruszenia pozycji konkurencyjnej skarżącej.

7.

Zarzut siódmy dotyczy nadużycia władzy, ponieważ istnieją obiektywne, precyzyjne i spójne przesłanki pozwalające na ustalenie, że nałożenie i przedłużenie sankcji służyło celom innym niż te utrzymywane przez Radę.