—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2019/2092 z dnia 28 listopada 2019 r. nakładającego ostateczne cło wyrównawcze na przywóz biodiesla pochodzącego z Indonezji w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżących;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Komisja naruszyła art. 8 ust. 1 i art. 8 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1037 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (zwanego dalej „rozporządzeniem podstawowym”) przy ustalaniu podcięcia cenowego poprzez 1) brak zbadania wszystkich odpowiednich dowodów i 2) brak określenia podcięcia cenowego dla całego produktu.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że Komisja naruszyła także art. 8 ust. 5 rozporządzenia podstawowego poprzez oparcie swojej analizy związku przyczynowego na błędnym ustaleniu podcięcia cenowego.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie i naruszyła art. 3 rozporządzenia podstawowego poprzez ustalenie, że rząd Indonezji powierzył lub wyznaczył dostawcom surowego oleju palmowego (zwanym dalej „dostawcami CPO”) dostarczanie ich towarów po cenach niższych niż odpowiednie wynagrodzenie, że zapewnił dostawcom CPO dochód lub wsparcie cenowe oraz że w ten sposób została [im] przyznana korzyść.

4.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie i naruszyła art. 3 rozporządzenia podstawowego poprzez ustalenie, że, po pierwsze, płatności ze strony Funduszu na rzecz Plantacji Palm Olejowych (zwanego dalej „OPPF”) mogą być kwalifikowane jako dotacje, a nie jako płatności na zakup biodiesla, a po drugie, że płatności OPPF przynoszą korzyść producentom biodiesla, ponieważ Komisja oparła się na oczywiście błędnym scenariuszu alternatywnym oraz nie ustaliła, że korzyść, o ile taka wystąpiła, przeszła na przedsiębiorstwa zajmujące się mieszaniem biodiesla.

5.

Zarzut piąty dotyczący tego, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie i naruszyła art. 7 rozporządzenia podstawowego przy obliczaniu kwoty korzyści w ramach programu OPPF.

6.

Zarzut szósty dotyczący tego, że Komisja naruszyła art. 8 ust. 1 i art. 8 ust. 8 rozporządzenia podstawowego poprzez brak oparcia swojej oceny zagrożenia wystąpienia szkody na jednoznacznych dowodach i obiektywnym zbadaniu wszystkich istotnych czynników.

7.

Zarzut siódmy dotyczący tego, że Komisja naruszyła przysługujące skarżącym prawo do obrony poprzez zawarcie niektórych istotnych ustaleń odnoszących się do analizy podcięcia cenowego dopiero w zaskarżonym rozporządzeniu, a tym samym poprzez pozbawienie skarżących możliwości przedstawienia uwag w tej kwestii.