–

skargę złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 11 maja 2020 r.,

–

zarzut niedopuszczalności i braku właściwości podniesiony przez Komisję na podstawie art. 130 regulaminu postępowania przed Sądem w odrębnym piśmie złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 13 sierpnia 2020 r.,

–

postanowienie z dnia 1 lutego 2021 r. o pozostawieniu zarzutu do rozstrzygnięcia w wyroku,

1

Skarżące, Westfälische Drahtindustrie GmbH (zwana dalej „spółką WDI”), Westfälische Drahtindustrie Verwaltungsgesellschaft mbH & Co. KG (zwana dalej „spółką WDV”) i Pampus Industriebeteiligungen GmbH & Co. KG (zwana dalej „spółką Pampus”), wnoszą w skardze, tytułem żądania głównego, po pierwsze, o stwierdzenie nieważności, na podstawie art. 263 TFUE, pisma Komisji Europejskiej z dnia 2 marca 2020 r., w którym Komisja wezwała je do uiszczenia na jej rzecz kwoty 12236931,69 EUR, odpowiadającej zdaniem tej instytucji pozostałej do zapłaty kwocie grzywny nałożonej na skarżące w dniu 30 września 2010 r.; po drugie, o stwierdzenie, że grzywna została zapłacona w całości w dniu 17 października 2019 r. poprzez uiszczenie kwoty 18149636,24 EUR; a po trzecie, o zasądzenie od Komisji na rzecz spółki WDI kwoty 1633085,17 EUR wraz z odsetkami naliczonymi od tej ostatniej daty, z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia owej instytucji. Tytułem żądania ewentualnego skarżące wnoszą na podstawie art. 268 TFUE o zasądzenie na ich rzecz od Komisji kwoty 12236931,69 EUR, której zapłaty Komisja żądała od spółki WDI, a także kwoty odpowiadającej otrzymanej przez tę instytucję nadpłacie w wysokości 1633085,17 EUR, powiększonej o odsetki naliczane od dnia 17 października 2019 r. do dnia zwrotu należnej kwoty w całości.

2

Skarżące są dostawcami stali sprężającej.

3

Decyzją C(2010) 4387 wersja ostateczna z dnia 30 czerwca 2010 r. dotyczącą postępowania na podstawie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/38344 – Stal sprężająca) (zwaną dalej „decyzją w sprawie stali sprężającej”) Komisja ukarała szereg przedsiębiorstw, w tym skarżące, za ich udział w kartelu na rynku stali sprężającej. Komisja nałożyła na spółkę WDI grzywnę w wysokości 56050000 EUR. Uznała ona, że spółki WDV i Pampus ponoszą odpowiedzialność solidarną do kwoty, odpowiednio, 45600000 EUR i 15485000 EUR.

4

Komisja nałożyła tę karę w art. 2 akapit pierwszy pkt 8 decyzji w sprawie stali sprężającej.

5

W toku postępowania administracyjnego skarżące wniosły – na podstawie pkt 35 wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1/2003 (Dz.U. 2006, C 210, s. 2; zwanych dalej „wytycznymi z 2006 r.”) – o skorzystanie z obniżenia grzywny ze względu na brak zdolności płatniczej. Punkt ten stanowi, co następuje:

„W wyjątkowych okolicznościach Komisja może, na prośbę [wniosek] stron, uwzględnić niewypłacalność [brak zdolności płatniczej] danego przedsiębiorstwa w szczególnym kontekście społeczno‑gospodarczym. Komisja nie obniży jednak grzywny jedynie w wyniku ustalenia, że sytuacja finansowa przedsiębiorstwa jest niekorzystna lub deficytowa. Obniżenie grzywny może zostać przyznane jedynie na podstawie obiektywnych dowodów, że nałożenie grzywny, na warunkach ustanowionych niniejszymi wytycznymi, zagroziłoby nieodwracalnie rentowności danego przedsiębiorstwa oraz doprowadziłoby do pozbawienia jego aktywów wszelkiej wartości”.

6

W decyzji w sprawie stali sprężającej Komisja nie uwzględniła wniosku skarżących o skorzystanie z wyjątkowego obniżenia grzywny ze względu na brak zdolności płatniczej.

7

Pismem zarejestrowanym w sekretariacie Sądu w dniu 14 września 2010 r. skarżące wniosły skargę o stwierdzenie nieważności i zmianę decyzji w sprawie stali sprężającej. Sprawie nadano sygnaturę T‑393/10.

8

Decyzją C(2010) 6676 wersja ostateczna z dnia 30 września 2010 r. (zwaną dalej „decyzją z dnia 30 września 2010 r.”) Komisja zmieniła decyzję w sprawie stali sprężającej, między innymi jej art. 2 akapit pierwszy pkt 8, w celu obniżenia kwoty grzywien nałożonych na niektóre przedsiębiorstwa (obie decyzje zwane dalej łącznie „sporną decyzją”). Otóż grzywnę nałożoną na spółkę WDI Komisja ustaliła na 46550000 EUR. Uznała ona, że spółki WDV i Pampus ponoszą odpowiedzialność solidarną do kwoty, odpowiednio, 38855000 EUR i 15485000 EUR.

9

W decyzji z dnia 30 września 2010 r. Komisja wskazała, że w drodze odstępstwa od art. 2 akapit drugi decyzji w sprawie stali sprężającej zapłata grzywien nałożonych w art. 2 akapit pierwszy pkt 8 spornej decyzji powinna zostać dokonana w terminie trzech miesięcy od dnia doręczenia decyzji z dnia 30 września 2010 r. oraz że po upływie tego terminu automatycznie naliczane będą odsetki w wysokości odpowiadającej stopie stosowanej przez Europejski Bank Centralny (EBC) do jego głównych operacji refinansowania obowiązującej w pierwszym dniu miesiąca, w którym decyzja z dnia 30 września 2010 r. została wydana, powiększonej o 3,5 punktu procentowego. W owej decyzji przewidziano też, że w przypadku gdyby ukarane przedsiębiorstwo wniosło skargę, będzie mogło ono pokryć kwotę grzywny w terminie wyznaczonym do jej zapłaty albo poprzez ustanowienie gwarancji bankowej, albo poprzez dokonanie tymczasowej zapłaty grzywny zgodnie z art. 85a ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. 2002, L 357, s. 1).

10

W dniu 3 grudnia 2010 r. skarżące złożyły w sekretariacie Sądu wniosek w przedmiocie środka tymczasowego w sprawie T‑393/10, mający w istocie na celu uzyskanie zawieszenia wykonania spornej decyzji do czasu wydania wyroku orzekającego w przedmiocie skargi głównej.

11

Pismem z dnia 14 lutego 2011 r. dyrektor generalny Dyrekcji Generalnej (DG) ds. Konkurencji (Komisja) oddalił nowy wniosek skarżących o obniżenie grzywny ze względu na ich zdolność płatniczą (pismo zwane dalej „pismem z dnia 14 lutego 2011 r.”).

12

Postanowieniem z dnia 13 kwietnia 2011 r., Westfälische Drahtindustrie i in./Komisja (T‑393/10 R, zwanym dalej „postanowieniem w przedmiocie środka tymczasowego”, EU:T:2011:178) prezes Sądu częściowo uwzględnił złożony przez skarżące wniosek w przedmiocie środka tymczasowego, nakazując zawieszenie nałożonego na nie obowiązku ustanowienia gwarancji bankowej na rzecz Komisji w celu uniknięcia natychmiastowego ściągnięcia grzywien, pod warunkiem że, po pierwsze, wypłacą one tymczasowo tej instytucji przed dniem 30 czerwca 2011 r. kwotę 2000000 EUR, a po drugie, będą jej płacić tymczasowo piętnastego dnia każdego miesiąca od dnia 15 lipca 2011 r. do odwołania, najpóźniej jednak do ogłoszenia wyroku w postępowaniu głównym, miesięczne raty w wysokości 300000 EUR.

13

W wyroku z dnia 15 lipca 2015 r., Westfälische Drahtindustrie i in./Komisja (T‑393/10, zwanym dalej „wyrokiem z dnia 15 lipca 2015 r.”, EU:T:2015:515) Sąd orzekł, że Komisja nie popełniła błędu, gdy stwierdziła w spornej decyzji w odniesieniu do skarżących istnienie naruszenia art. 101 TFUE.

14

Sąd stwierdził jednak nieważność spornej decyzji w zakresie, w jakim Komisja nałożyła w niej na skarżące grzywnę, oraz nieważność pisma z dnia 14 lutego 2011 r., a to ze względu na to, że Komisja dopuściła się błędów przy dokonywaniu oceny zdolności płatniczej skarżących.

15

Sąd, wykonując przysługujące mu nieograniczone prawo orzekania, skazał skarżące na grzywnę w takiej samej wysokości jak grzywna nałożona na nie w spornej decyzji, co znajduje odzwierciedlenie w sentencji wyroku z dnia 15 lipca 2015 r.

16

Sentencja tego wyroku ma następujące brzmienie:

17

W wykonaniu postanowienia w przedmiocie środka tymczasowego spółka WDI zapłaciła tymczasowo Komisji, w okresie od dnia 29 czerwca 2011 r. do dnia 16 czerwca 2015 r., łączną kwotę 16400000 EUR.

18

Po ogłoszeniu wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. doradcy skarżących skontaktowali się z DG Komisji ds. budżetu w celu polubownego uzgodnienia harmonogramu zapłaty grzywien wskazanych w pkt 4–6 sentencji rzeczonego wyroku. Pojawiły się wówczas różnice zdań co do daty, od której powinno się naliczać odsetki należne od tych grzywien. Skarżące uważały bowiem, że odsetki powinno się zacząć naliczać od ogłoszenia wyroku z dnia 15 lipca 2015 r., podczas gdy zdaniem DG ds. budżetu odsetki były należne od daty wynikającej z art. 2 akapity drugi i trzeci spornej decyzji, czyli w przypadku skarżących w terminie trzech miesięcy od doręczenia decyzji z dnia 30 września 2010 r. Stanowisko to znalazło odzwierciedlenie w wiadomości elektronicznej DG ds. budżetu z dnia 12 sierpnia 2015 r. wysłanej w odpowiedzi na wiadomość elektroniczną przedstawiciela skarżących z dnia 5 sierpnia 2015 r. i zostało powtórzone podczas spotkania Komisji i spółki WDI, które odbyło się w dniu 4 września 2015 r.

19

W dniu 17 listopada 2015 r. spółka WDI przedstawiła Komisji propozycję planu zapłaty grzywny, która zostałaby uiszczona w miesięcznych ratach w wysokości 300000 EUR do dnia 15 grudnia 2029 r. w oparciu o odsetki za opóźnienie należne od dnia 15 stycznia 2011 r. i obliczone według stopy w wysokości 4,5%.

20

W dniu 27 listopada 2015 r. Komisja przekazała spółce WDI plan zapłaty grzywny w ratach do dnia 15 marca 2030 r. Ów plan również opierał się na miesięcznych ratach w wysokości 300000 EUR i bazował na założeniu, że wierzytelność jest wymagalna od dnia 4 stycznia 2011 r. i powinna zostać powiększona o odsetki za opóźnienie w wysokości 4,5%.

21

Skarżące wniosły odwołanie od wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. i zakwestionowały między innymi uwzględnienie przez Sąd, przy wykonywaniu przysługującego mu nieograniczonego prawa orzekania, ich zdolności płatniczej w 2015 r., a nie w 2010 r. Trybunał odrzucił to odwołanie postanowieniem z dnia 7 lipca 2016 r., Westfälische Drahtindustrie i Pampus Industriebeteiligungen/Komisja (C‑523/15 P, EU:C:2016:541).

22

Po tym jak ich odwołanie zostało odrzucone, skarżące wniosły do Sądu o dokonanie wykładni wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. w ten sposób, że odsetki od kwoty grzywny nałożonej w tym wyroku są należne od dnia ogłoszenia tego wyroku. Tytułem żądania ewentualnego skarżące wniosły do Sądu o sprostowanie lub uzupełnienie tego wyroku poprzez sprecyzowanie daty, od której zaczyna się naliczać odsetki.

23

Postanowieniem z dnia 17 maja 2018 r., Westfälische Drahtindustrie i in./Komisja (T‑393/10 INTP, niepublikowanym, EU:T:2018:293) Sąd uznał te żądania za niedopuszczalne. Co się tyczy wniosku o dokonanie wykładni, Sąd przypomniał, że aby taki wniosek był dopuszczalny, powinien on odnosić się do kwestii rozstrzygniętej w wyroku podlegającym wykładni. Tymczasem w wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. Sąd nie poruszył kwestii dotyczącej momentu, od którego nalicza się odsetki za opóźnienie należne w przypadku odroczonej zapłaty kwoty grzywien nałożonych na skarżące. Zdaniem Sądu wniosek skarżących miał na celu uzyskanie opinii na temat konsekwencji wyroku z dnia 15 lipca 2015 r., co nie mieści się w ramach wniosku o dokonanie wykładni złożonym na podstawie art. 168 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem. Jeśli chodzi o pozostałe dwa wnioski, Sąd uznał je za spóźnione.

24

W dniu 16 października 2019 r. spółka WDI poinformowała Komisję, po pierwsze, że zapłaciła już 31700000 EUR, a po drugie, że zamierza teraz zapłacić pozostałą część należnej grzywny, w formie kapitału i odsetek, którą oszacowała na 18149636,24 EUR. Do celów tego obliczenia spółka WDI uwzględniła odsetki należne od dnia 15 października 2015 r., czyli trzy miesiące po ogłoszeniu wyroku z dnia 15 lipca 2015 r., i zastosowała stopę odsetek w wysokości 3,48%.

25

W dniu 17 października 2019 r. spółka WDI wpłaciła rzeczoną kwotę 18149636,24 EUR na rachunek bankowy Komisji, wskutek czego łączna kwota płatności dokonanych w ramach uiszczenia grzywny od dnia 29 czerwca 2011 r. wyniosła 49849636,24 EUR.

26

Pismem z dnia 2 marca 2020 r. (zwanym dalej „zaskarżonym aktem”) Komisja poinformowała spółkę WDI, że nie zgadza się ze stanowiskiem przedstawionym przez tę spółkę w jej piśmie z dnia 16 października 2019 r. Komisja wskazała, że zgodnie z kryteriami określonymi w wyroku z dnia 14 lipca 1995 r., CB/Komisja (T‑275/94, EU:T:1995:141) odsetki zaczęły być naliczane od daty przewidzianej w spornej decyzji, czyli od dnia 4 stycznia 2011 r., i to według stopy 4,5%, a nie od ogłoszenia wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. W konsekwencji Komisja wezwała spółkę WDI do zapłaty na jej rzecz kwoty 12236931,69 EUR, odpowiadającej kwocie pozostałej do zapłaty, biorąc pod uwagę datę zaksięgowania, to jest dzień 31 marca 2020 r.

27

Skarżące wnoszą w skardze do Sądu o:

28

W uwagach dotyczących zarzutu niedopuszczalności i braku właściwości skarżące wnoszą do Sądu o:

29

Komisja wnosi do Sądu o:

30

W uwagach dotyczących zarzutu niedopuszczalności i braku właściwości skarżące wnoszą do Sądu o to, by orzekł on w wyroku zaocznym zgodnie z ich żądaniami, stosownie do art. 123 regulaminu postępowania, ponieważ Komisja podniosła zarzut po terminie.

31

W tym względzie skarżące podnoszą, że pismem z dnia 26 maja 2020 r. Sąd poinformował je, iż skarga została doręczona Komisji. W tych okolicznościach termin na podniesienie zarzutu niedopuszczalności i braku właściwości upłynął w dniu 5 sierpnia 2020 r. Tymczasem Komisja podniosła ten zarzut dopiero w dniu 13 sierpnia 2020 r.

32

Artykuł 123 § 1 regulaminu postępowania stanowi, że jeżeli Sąd stwierdzi, że pozwany, któremu skarga została prawidłowo doręczona, nie złożył odpowiedzi na skargę w formie lub terminie przepisanych w art. 81 tego regulaminu postępowania, bez uszczerbku dla stosowania postanowień art. 45 akapit drugi statutu Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, skarżący może wnieść do Sądu o wydanie wyroku zaocznego.

33

Z lektury art. 81 w związku z art. 130 § 1 regulaminu postępowania wynika, że podniesiony przez pozwanego w odrębnym piśmie zarzut niedopuszczalności lub braku właściwości powinien zostać przedstawiony w terminie dwóch miesięcy od doręczenia skargi. Zgodnie z art. 60 tego regulaminu postępowania termin ten przedłuża się o dziesięciodniowy termin uwzględniający odległość.

34

Artykuł 6 akapit drugi decyzji Sądu z dnia 11 lipca 2018 r. w sprawie składania i doręczania pism procesowych za pośrednictwem aplikacji e‑Curia (Dz.U. 2018, L 240, s. 72) przewiduje, że adresaci pism podlegających doręczeniu, o których mowa w tej decyzji, otrzymują pocztą elektroniczną powiadomienie o wszystkich doręczanych im przez e‑Curia pismach. Artykuł 6 akapit trzeci tej decyzji stanowi, że pismo procesowe zostaje doręczone z chwilą zastosowania przez adresata (przedstawiciela strony lub asystenta) polecenia otwarcia dostępu do tego dokumentu w systemie e‑Curia. Ponadto w razie niezastosowania polecenia otwarcia dostępu pismo uznaje się za doręczone z upływem siedmiu dni następujących po dniu, w którym do adresata wysłana została wiadomość elektroniczna z powiadomieniem o doręczeniu.

35

Ponieważ w niniejszej sprawie Komisja podniosła zarzut niedopuszczalności i braku właściwości w wyznaczonym terminie, Sąd nie wezwał skarżących do przedstawienia uwag, zgodnie z art. 123 § 1 regulaminu postępowania, w przedmiocie możliwości orzeczenia zgodnie z ich żądaniami w wyroku zaocznym.

36

Jak wynika bowiem z raportu e‑Curia, wiadomością elektroniczną z dnia 2 czerwca 2020 r. sekretariat powiadomił skarżące o doręczeniu przez tę aplikację pisma z dnia 26 maja 2020 r., o którym mowa w pkt 31 powyżej. Wiadomością elektroniczną z dnia 2 czerwca 2020 r. sekretariat powiadomił też Komisję o przekazaniu przez aplikację e‑Curia pisma, również opatrzonego datą 26 maja 2020 r., w sprawie doręczenia skargi i załączników do niej. Komisja uzyskała dostęp do tych dokumentów za pośrednictwem systemu e‑Curia w dniu 3 czerwca 2020 r. Zgodnie z przypomnianym w pkt 34 powyżej art. 6 akapit trzeci decyzji Sądu z dnia 11 lipca 2018 r. w sprawie składania i doręczania pism procesowych za pośrednictwem aplikacji e‑Curia dzień 3 czerwca 2020 r. stanowi dies a quo dla terminu dwóch miesięcy i dziesięciu dni, którym instytucja ta dysponowała w celu podniesienia zarzutu niedopuszczalności i braku właściwości. Ponieważ Komisja podniosła ów zarzut w dniu 13 sierpnia 2020 r., rzeczony termin został zachowany.

37

Wynika stąd, że należy oddalić wniosek skarżących o orzeczenie przez Sąd w wyroku zaocznym zgodnie z ich żądaniami.

38

Przedmiotem skargi jest wniosek o stwierdzenie nieważności, wniosek o ustalenie i wniosek o zapłatę związany z bezpodstawnym wzbogaceniem, a także, tytułem ewentualnym, wniosek o naprawienie szkody poniesionej wskutek bezprawnego zachowania Komisji. Owe wnioski zostały sformułowane w ramach czterech pierwszych żądań skarżących, o których mowa w pkt 27 powyżej.

39

Te cztery wnioski skarżących opierają się na twierdzeniu, że wyrokiem z dnia 15 lipca 2015 r. Sąd, po pierwsze, uchylił ex tunc grzywnę nałożoną przez Komisję w spornej decyzji. Owo uchylenie grzywny doprowadziło do powstania po stronie skarżących wierzytelności odpowiadającej sumie zapłaconej przez nie tymczasowo w okresie od dnia 29 czerwca 2011 r. do dnia 16 czerwca 2015 r. w ramach wykonania postanowienia w przedmiocie środka tymczasowego (16400000 EUR), powiększonej o odsetki (1420610 EUR). Owe odsetki są należne zgodnie z wyrokiem z dnia 12 lutego 2019 r., Printeos/Komisja (T‑201/17, EU:T:2019:81). Po drugie, Sąd wymierzył nową odrębną grzywnę ze skutkiem od daty ogłoszenia wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. Skarżące określają tę nową grzywnę jako „grzywnę sądową” w opozycji do „uchylonej grzywny” z 2010 r.

40

Wniosek o stwierdzenie nieważności, figurujący w żądaniu pierwszym skarżących, dotyczy zaskarżonego aktu, w którym Komisja wezwała skarżące do uiszczenia na jej rzecz kwoty 12236931,69 EUR, odpowiadającej zdaniem tej instytucji pozostałej do zapłaty kwocie grzywny, biorąc pod uwagę datę zaksięgowania, to jest dzień 31 marca 2020 r.

41

Wniosek o ustalenie, figurujący w żądaniu drugim skarżących, ma na celu stwierdzenie przez Sąd, że w wykonaniu wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. Komisja powinna zaliczyć płatności dokonane przez spółkę WDI w okresie od dnia 29 czerwca 2011 r. do dnia 16 czerwca 2015 r. (16400000 EUR), powiększone o odsetki (1420610 EUR), na poczet orzeczonej przez Sąd grzywny oraz że w związku z tym owa grzywna została uiszczona w całości w dniu 17 października 2019 r. wskutek zapłacenia przez spółkę WDI kwoty 18149636,24 EUR.

42

Wniosek oparty na bezpodstawnym wzbogaceniu, figurujący w żądaniu trzecim skarżących, zmierza do tego, by Komisja zwróciła spółce WDI kwotę 1633085,17 EUR, powiększoną o odsetki naliczone od dnia 17 października 2019 r.

43

Ten ostatni wniosek wynika z błędu w obliczeniach, który skarżące – jak twierdzą – popełniły w swych poprzednich wnioskach do Komisji.

44

Otóż w wiadomości elektronicznej z dnia 5 sierpnia 2015 r. oraz w piśmie z dnia 16 października 2019 r. spółka WDI wniosła do Komisji jedynie o zaliczenie na poczet grzywny kwoty zapłaconej w wykonaniu postanowienia w przedmiocie środka tymczasowego (16400000 EUR), bez doliczania odsetek należnych od tej kwoty przez okres od dnia 29 czerwca 2011 r. do dnia 16 czerwca 2015 r. (1420610 EUR) oraz odsetek składanych od dnia 15 lipca 2015 r. Zdaniem skarżących zgodnie z nowym obliczeniem z dnia 7 maja 2020 r., które przedstawiły one Sądowi, i biorąc pod uwagę owe odsetki, kwota, którą skarżące powinny były jeszcze zapłacić w dniu 17 października 2019 r. w celu uregulowania salda „grzywny sądowej”, wynosiła jedynie 16516551,07 EUR, a nie 18149636,24 EUR, jak obliczono w dniu 16 października 2019 r., wskutek czego Komisja uzyskała nadpłatę w wysokości 1633085,17 EUR.

45

Wreszcie wniosek o odszkodowanie, podniesiony tytułem ewentualnym względem trzech pozostałych wniosków i figurujący w żądaniu czwartym skarżących, zmierza do tego, by Sąd nakazał Komisji naprawić szkody, jakie skarżące miały ponieść w ramach wykonania wyroku z dnia 15 lipca 2015 r., w wysokości kwoty dochodzonej przez Komisję w zaskarżonym akcie (12236931,69 EUR) oraz kwoty nadpłaty uzyskanej przez tę instytucję w dniu 17 października 2019 r. (1633085,17 EUR), powiększonej o odsetki naliczane od tej daty. Zdaniem skarżących niewłaściwe wykonanie wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. stanowi wystarczająco istotne naruszenie obowiązków, których Komisja powinna była przestrzegać na podstawie art. 266 akapit pierwszy TFUE. Poniesiona szkoda odpowiada stracie wynikającej z żądania kwoty niewłaściwie pobranej w wykonaniu tego wyroku.

46

Wynika stąd, że żądania od drugiego do czwartego, o których mowa w pkt 27 powyżej, pozostają ze sobą w związku.

47

Otóż jedno z ustaleń, do których odnosi się żądanie drugie, a mianowicie to dotyczące ciążącego na Komisji w wykonaniu wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. obowiązku zaliczenia na poczet pozostałej do zapłaty kwoty grzywny nie tylko kwot wypłaconych tymczasowo przez spółkę WDI w okresie od dnia 29 czerwca 2011 r. do dnia 16 czerwca 2015 r., lecz również związanych z nimi odsetek, stanowi podstawę figurującego w żądaniu trzecim żądania zwrotu kwoty 1633085,17 EUR wraz z odsetkami od dnia 17 października 2019 r.

48

Co się tyczy żądania trzeciego, należy przypomnieć, że skarga oparta na bezpodstawnym wzbogaceniu nie jest objęta systemem odpowiedzialności pozaumownej sensu stricto, której powstanie zależy od spełnienia szeregu przesłanek dotyczących bezprawności zachowania zarzucanego Unii, rzeczywistego charakteru szkody oraz istnienia związku przyczynowego między tym zachowaniem a podnoszoną szkodą. Odróżnia się ona od skarg wniesionych na podstawie tego systemu tym, że nie wymaga wykazania bezprawnego zachowania pozwanego czy też w ogóle istnienia zachowania, lecz wyłącznie wykazania wzbogacenia pozwanego bez ważnej podstawy prawnej oraz zubożenia skarżącego związanego z tym wzbogaceniem [zob. wyrok z dnia 16 grudnia 2008 r., Masdar (UK)/Komisja, C‑47/07 P, EU:C:2008:726, pkt 49 i przytoczone tam orzecznictwo].

49

Jednakże mimo tych cech nie można odmówić podmiotowi prawa możliwości wniesienia przeciwko Unii skargi opartej na bezpodstawnym wzbogaceniu tylko na tej podstawie, że traktat FUE nie przewiduje wyraźnie środka zaskarżenia przeznaczonego dla tego rodzaju skargi. Wykładnia art. 268 TFUE i art. 340 akapit drugi TFUE, która wykluczałaby taką możliwość, prowadziłaby do rezultatu sprzecznego z zasadą skutecznej ochrony sądowej (zob. podobnie wyrok z dnia 9 lipca 2020 r., Republika Czeska/Komisja, C‑575/18 P, EU:C:2020:530, pkt 82 i przytoczone tam orzecznictwo).

50

W niniejszej sprawie, jak przyznała Komisja w odpowiedzi na skargę, można uznać, że żądania trzecie i czwarte zawierają wnioski o odszkodowanie oparte na art. 268 i art. 340 akapit drugi TFUE. W ramach obydwu żądań dochodzi się alternatywnie kwoty 1633085,17 EUR wraz z odsetkami od dnia 17 października 2019 r.

51

Mając na względzie związki między żądaniami od drugiego do czwartego, które zostały już stwierdzone w pkt 46–50 powyżej, oraz z uwagi na fakt, że – jak wynika z pkt 40 i 45 powyżej – istnieje również związek między wnioskiem o stwierdzenie nieważności będącym przedmiotem żądania pierwszego a częścią wniosku o odszkodowanie, który jest przedmiotem żądania czwartego, Sąd uważa, że w interesie należytego sprawowania wymiaru sprawiedliwości należy wpierw rozpatrzyć łącznie wymienione w pkt 27 powyżej żądania od drugiego do czwartego, dotyczące konsekwencji, jakie należy wyciągnąć z wyroku z dnia 15 lipca 2015 r.

52

Następnie Sąd zbada żądanie pierwsze skarżących, zmierzające do stwierdzenia nieważności zaskarżonego aktu.

53

Komisja podnosi zarzut niedopuszczalności przedstawionych przez skarżące żądań od drugiego do czwartego oraz braku właściwości Sądu do wydania orzeczenia w przedmiocie żądania drugiego.

54

W odniesieniu do żądania drugiego Komisja podnosi, że poza tym, iż nie opiera się ono na żadnym „przepisie prawnym lub proceduralnym”, z naruszeniem art. 76 lit. d) regulaminu postępowania przed Sądem, ma ono na celu wydanie przez Sąd wyroku deklaratoryjnego, który po stwierdzeniu nieważności zaskarżonego aktu zobowiązywałby Komisję do zaliczenia kwot wypłaconych przed wydaniem wyroku z dnia 15 lipca 2015 r., powiększonych o odsetki, na poczet grzywien wskazanych w sentencji tego wyroku.

55

W tym względzie wystarczy stwierdzić, że prawo procesowe Unii nie zna środka prawnego pozwalającego sądowi Unii na zajęcie stanowiska o charakterze generalnym lub rozstrzygnięcie co do zasady (zob. wyrok z dnia 21 marca 2012 r., Fulmen i Mahmoudian/Rada, T‑439/10 i T‑440/10, EU:T:2012:142, pkt 41 i przytoczone tam orzecznictwo). Ponadto w ramach kontroli zgodności z prawem na podstawie art. 263 TFUE Sąd nie jest właściwy do wydawania nakazów wobec instytucji, organów i jednostek organizacyjnych Unii (zob. postanowienie z dnia 26 października 1995 r., Pevasa i Inpesca/Komisja, C‑199/94 P i C‑200/94 P, EU:C:1995:360, pkt 24 i przytoczone tam orzecznictwo; zob. także podobnie wyrok z dnia 25 września 2018 r., Szwecja/Komisja, T‑260/16, EU:T:2018:597, pkt 104 i przytoczone tam orzecznictwo).

56

Wynika stąd, że należy odrzucić żądanie drugie z powodu braku właściwości.

57

W odniesieniu do żądań trzeciego i czwartego Komisja uważa, że są one niedopuszczalne, ponieważ mają na celu podważenie aktu, który stał się ostateczny, mianowicie spornej decyzji. Jej zdaniem w ramach tych żądań skarżące dążą bowiem do uzyskania zwrotu kwot, które były już należne z tytułu nałożonej w spornej decyzji grzywny, której kwota została następnie potwierdzona w wyroku z dnia 15 lipca 2015 r.

58

W odpowiedzi na pytanie zadane przez Sąd na piśmie Komisja nie podniosła, że żądania trzecie i czwarte mają na celu podważenie innych aktów, które instytucja ta przyjęła i które stały się ostateczne w braku skargi. Komisja uważa bowiem, że wszystkie wiadomości elektroniczne i pisma, które skierowała do skarżących bezpośrednio po wyroku z dnia 15 lipca 2015 r., nie stanowią aktów zaskarżalnych na podstawie art. 263 akapit czwarty TFUE, ponieważ są to akty wykonawcze do spornej decyzji.

59

W tym względzie należy stwierdzić, że w ramach żądania czwartego skarżące zmierzają do uzyskania naprawienia szkody spowodowanej niewłaściwym ich zdaniem wykonaniem wyroku z dnia 15 lipca 2015 r., a nie do podważenia spornej decyzji.

60

Tymczasem należy zauważyć, że skargę o odszkodowanie na podstawie art. 268 TFUE można wnieść w przypadku zawinionego zachowania Komisji lub jej pracowników przy wykonywaniu orzeczenia Sądu (zob. podobnie postanowienie z dnia 17 maja 2018 r., Westfälische Drahtindustrie i in./Komisja, T‑393/10 INTP, niepublikowane, EU:T:2018:293, pkt 21).

61

Ponadto mająca wcześniej miejsce w niniejszej sprawie wymiana korespondencji między Komisją a skarżącymi w przedmiocie wykonania wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. nie stoi na przeszkodzie prawu do wystąpienia z wnioskiem o odszkodowanie na podstawie art. 268 TFUE i art. 340 akapit drugi TFUE.

62

Jak wynika bowiem z pkt 44 i 45 powyżej, wniosek o odszkodowanie sformułowany przez skarżące w ramach żądania czwartego ma szerszy zakres niż wniosek, który Komisja oddaliła w wiadomości elektronicznej z dnia 12 sierpnia 2015 r. W tym ostatnim wniosku nie uwzględniono odsetek naliczonych od kwoty 16400000 EUR w okresie od dnia 29 czerwca 2011 r. do dnia 16 czerwca 2015 r. W związku z tym nawet przy założeniu, że owa wiadomość elektroniczna mogła być przedmiotem skargi na podstawie art. 263 akapit czwarty TFUE, co Komisja kwestionuje, stwierdzenie nieważności tego aktu nie doprowadziłoby do rezultatu identycznego z tym, do którego zmierza wniosek o odszkodowanie przedstawiony przed Sądem (zob. podobnie wyrok z dnia 5 września 2019 r., Unia Europejska/Guardian Europe i Guardian Europe/Unia Europejska, C‑447/17 P i C‑479/17 P, EU:C:2019:672, pkt 49–64).

63

Co się tyczy żądania trzeciego, ono również ma charakter odszkodowawczy (zob. pkt 49 i 50 powyżej). Nie zmierza ono do podważenia aktu Komisji, który stał się ostateczny, lecz do stwierdzenia braku podstawy prawnej dla poboru przez tę instytucję nadwyżki w wysokości 1633085,17 EUR. Nadpłata ta wynika z błędu, który spółka WDI popełniła w dniu 17 października 2019 r., gdy obliczyła pozostałą do zapłaty kwotę spornej grzywny bez uwzględnienia odsetek narosłych od kwoty 16400000 EUR w okresie od dnia 29 czerwca 2011 r. do dnia 16 czerwca 2015 r.

64

W związku z tym żądania trzecie i czwarte są dopuszczalne.

65

Z powyższego wynika, że podniesiony przez Komisję zarzut jest zasadny wyłącznie w odniesieniu do przedstawionego przez skarżące żądania drugiego.

66

Sąd uważa za uzasadnione, w świetle należytego sprawowania wymiaru sprawiedliwości, zbadanie najpierw przedstawionego przez skarżące żądania czwartego, dotyczącego wniosku o odszkodowanie opartego na bezprawności zachowania Komisji, a następnie żądania trzeciego, dotyczącego bezpodstawnego wzbogacenia tej instytucji.

67

Na wstępie należy przypomnieć, że powstanie odpowiedzialności pozaumownej Unii wymaga łącznego spełnienia trzech przesłanek, a mianowicie: naruszona norma prawna powinna mieć na celu przyznanie uprawnień jednostkom, a owo naruszenie winno być wystarczająco istotne, ustalony powinien zostać rzeczywisty charakter szkody i wreszcie musi istnieć bezpośredni związek przyczynowy między naruszeniem obowiązku ciążącego na autorze aktu a szkodą poniesioną przez poszkodowanych (zob. podobnie wyroki: z dnia 4 lipca 2000 r., Bergaderm i Goupil/Komisja, C‑352/98 P, EU:C:2000:361, pkt 39–42; z dnia 6 września 2018 r., Klein/Komisja, C‑346/17 P, EU:C:2018:679, pkt 60, 61 i przytoczone tam orzecznictwo). Jeżeli instytucji Unii przysługuje jedynie znacznie ograniczony zakres uznania lub nie przysługuje jej on wcale, jakiekolwiek naruszenie prawa Unii może wystarczyć do ustalenia, iż doszło do wystarczająco istotnego naruszenia tego prawa, które może prowadzić do powstania odpowiedzialności pozaumownej Unii (zob. wyrok z dnia 20 stycznia 2021 r., Komisja/Printeos, C‑301/19 P, EU:C:2021:39, pkt 103 i przytoczone tam orzecznictwo).

68

Skarżące podnoszą, że Komisja nie wykonała prawidłowo wyroku z dnia 15 lipca 2015 r., co stanowi wystarczająco istotne naruszenie obowiązków ciążących na Komisji na podstawie art. 266 akapit pierwszy TFUE. Poniesiona szkoda, której naprawienia żądają skarżące, odpowiada kwocie dochodzonej przez Komisję w zaskarżonym akcie, czyli 12236931,69 EUR, oraz kwocie nadpłaty otrzymanej przez tę instytucję w dniu 17 października 2019 r., czyli 1633085,17 EUR, powiększonej o odsetki naliczane od tej daty.

69

Na poparcie wniosku o odszkodowanie opartego na bezprawności zachowania Komisji skarżące podnoszą w istocie cztery zarzuty.

70

W ramach zarzutu pierwszego, opartego na naruszeniu art. 266 akapit pierwszy TFUE, skarżące twierdzą, że grzywna, którą Komisja nałożyła na nie w spornej decyzji, została uchylona ex tunc wyrokiem z dnia 15 lipca 2015 r. i została zastąpiona „grzywną sądową”, wymagalną dopiero od dnia ogłoszenia tego wyroku.

71

W zarzucie drugim skarżące podnoszą w istocie, że w wykonaniu wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. i wskutek uchylenia ex tunc pierwotnie nałożonej grzywny kwoty uiszczone tymczasowo w okresie od dnia 29 czerwca 2011 r. do dnia 16 czerwca 2015 r. celem wykonania postanowienia w przedmiocie środka tymczasowego nie były należne i że spółka WDI miała prawo do zwrotu tych kwot wraz z odsetkami za ten okres. Ponieważ uchylona grzywna została zastąpiona „grzywną sądową”, kwoty te należało zaliczyć na poczet zapłaty „grzywny sądowej” w 2015 r. W ramach tego zarzutu skarżące podnoszą naruszenie nie tylko art. 266 akapit pierwszy TFUE, ale także art. 98 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniającego rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylającego rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 (Dz.U. 2018, L 193, s. 1).

72

W ramach zarzutu trzeciego skarżące twierdzą, że powołany przez Komisję obowiązek zapłaty odsetek za opóźnienie od dnia 4 stycznia 2011 r. narusza art. 266 akapit pierwszy TFUE oraz art. 99 ust. 4 i art. 98 ust. 1 akapit pierwszy lit. b) rozporządzenia 2018/1046. Grzywna jest bowiem wymagalna dopiero od dnia 15 lipca 2015 r.

73

Zarzut czwarty, również oparty na naruszeniu art. 266 akapit pierwszy TFUE i art. 99 ust. 4 lit. d) rozporządzenia 2018/1046, dotyczy ustalonej przez Komisję stopy procentowej, która odpowiada stopie określonej w decyzji z dnia 30 września 2010 r. Zdaniem skarżących dla „grzywny sądowej” trzeba było ustalić nową, niższą stopę, obliczoną na podstawie średniej stopy ustalonej przez EBC w sierpniu 2015 r. dla jego głównych operacji refinansowania.

74

Na wstępie należy zauważyć, że wskazywane przez skarżące w ramach zarzutów od drugiego do czwartego konsekwencje mogą zostać wyciągnięte z wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. tylko pod warunkiem, że przyjęte w ramach zarzutu pierwszego założenie jest prawidłowe.

75

Wszystkie naruszenia prawa podnoszone przez skarżące opierają się bowiem na założeniu, że grzywna nałożona w spornej decyzji nie została „utrzymana” lub „potwierdzona” przez Sąd, lecz została uchylona i zastąpiona „grzywną sądową”.

76

Założenie to wynika z zarzutu pierwszego, dotyczącego skutków uchylenia wyrokiem z dnia 15 lipca 2015 r. grzywny nałożonej w spornej decyzji, które nie zostały zniesione przez fakt, że Sąd, wykonując przysługujące mu nieograniczone prawo orzekania, wymierzył grzywnę w takiej samej wysokości.

77

Ponadto Sąd stwierdza, że w ramach zarzutów drugiego i trzeciego skarżące przedstawiły pewne argumenty na poparcie założenia sformułowanego w ramach zarzutu pierwszego. Argumenty te również zostaną przeanalizowane poniżej w ramach zarzutu pierwszego.

78

Na poparcie zarzutu pierwszego skarżące podnoszą, że Komisja naruszyła obowiązki ciążące na niej na podstawie art. 266 akapit pierwszy TFUE po ogłoszeniu wyroku z dnia 15 lipca 2015 r., w którym Sąd uchylił grzywnę nałożoną w spornej decyzji. Obowiązki te wynikają zarówno z sentencji tego wyroku, jak i z uzasadnienia leżącego u jego podstaw.

79

W pierwszej kolejności, co się tyczy sentencji wyroku z dnia 15 lipca 2015 r., nałożona w art. 2 akapit pierwszy pkt 8 spornej decyzji grzywna została uchylona, przy czym Sąd nie zdecydował o ograniczeniu w czasie skutków tego uchylenia. Artykuł 2 akapit pierwszy pkt 8 spornej decyzji nie może już więc stanowić podstawy wierzytelności.

80

Następnie na skarżące „nałożona” została, zgodnie z brzmieniem wyroku z dnia 15 lipca 2015 r., nowa grzywna, której wysokość jest taka sama jak wysokość grzywny nałożonej w art. 2 akapit pierwszy pkt 8 spornej decyzji. Chodzi tu o drugie autonomiczne orzeczenie wydane po uchyleniu pierwotnej grzywny, które nie ma wpływu na to uchylenie.

81

Wreszcie Sąd obciążył Komisję, poza jej własnymi kosztami, połową kosztów poniesionych przez skarżące, w tym w ramach postępowania w sprawie zastosowania środka tymczasowego. Owo obciążenie kosztami świadczy o tym, że skarga wniesiona przez skarżące była skuteczna, ponieważ uchylona grzywna siłą rzeczy została zastąpiona „grzywną sądową” ze względu na stwierdzoną niezgodność z prawem. Broniona przez Komisję teza sprowadza się do dwukrotnego obciążenia skarżących, z naruszeniem zasady ne bis in idem.

82

W drugiej kolejności, jeśli chodzi o uzasadnienie wyroku z dnia 15 lipca 2015 r., skarżące podnoszą, po pierwsze, że Sąd jednoznacznie stwierdził, iż Komisja nie miała prawa nałożyć na nie grzywny ani w 2010 r., ani w 2011 r.

83

Po drugie, skarżące utrzymują, że Sąd, w ramach wykonywania przysługującego mu nieograniczonego prawa orzekania i w przeciwieństwie do sytuacji zaistniałej w sprawie, w której zapadł wyrok z dnia 14 lipca 1995 r., CB/Komisja (T‑275/94, EU:T:1995:141), nie miał zamiaru „nakazania ciągłości” nałożonej przez Komisję grzywny, którą uchylono.

84

Zawarte w pkt 335 wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. odniesienie do „sytuacji w chwili wydawania orzeczenia” podkreśla niezależność i autonomię „grzywny sądowej”, którą wymierzył Sąd.

85

Ponadto skarżące zauważają, że w pkt 346 wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. Sąd stwierdził, iż w następstwie tymczasowej zapłaty ponad 15000000 EUR „pytanie, czy ich sytuacja finansowa pozwala[ła] im na zapłatę grzywny, dotyczy[ło] tylko kwoty odpowiadającej około dwóm trzecim kwoty początkowo nałożonej na spółkę WDI”, czyli 46550000 EUR. Owo twierdzenie dowodzi tego, że Sąd oparł się na zasadzie bezpośredniego zaliczenia zapłaconych tymczasowo kwot na poczet orzeczonej przez niego „grzywny sądowej”, co wyklucza wsteczne naliczanie odsetek od dnia 4 stycznia 2011 r.

86

Z pkt 356 wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. również wynika, że grzywna nie została uznana za wymagalną przed dniem 15 lipca 2015 r. Skarżące zauważają bowiem, że Sąd przypomniał w tym punkcie, iż częściowe uwzględnienie wniosku skarżących w przedmiocie środka tymczasowego „doprowadziło do zawieszenia wymagalności zapłaty całości grzywny, którą zostały one obciążone, do chwili ogłoszenia [tego] wyroku”.

87

Ponadto z postanowienia z dnia 17 maja 2018 r., Westfälische Drahtindustrie i in./Komisja (T‑393/10 INTP, niepublikowanego, EU:T:2018:293) wynika, że Sąd nie zbadał kwestii odsetek w wyroku z dnia 15 lipca 2015 r., co potwierdza, że w następstwie uchylenia grzywny nałożonej w spornej decyzji nie były one należne.

88

Po trzecie, w odpowiedzi na pytanie zadane przez Sąd na piśmie skarżące podniosły, że w wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. Sąd nie dokonał reformatio in peius. Wspomniana przez Trybunał w pkt 42 postanowienia z dnia 7 lipca 2016 r., Westfälische Drahtindustrie i Pampus Industriebeteiligungen/Komisja (C‑523/15 P, EU:C:2016:541) zmiana kwoty grzywny powinna natomiast być dla nich korzystna.

89

Komisja kwestionuje argumenty skarżących.

90

W tym względzie należy przypomnieć, że z uprawnienia do nakładania grzywien w drodze decyzji, które przysługuje Komisji na podstawie art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. [101] i [102 TFUE] (Dz.U. 2003, L 1, s. 1), wynika uprawnienie do żądania zapłaty odsetek za opóźnienie w przypadku niezapłacenia grzywien w terminie wyznaczonym w decyzji (zob. analogicznie wyrok z dnia 14 lipca 1995 r., CB/Komisja, T‑275/94, EU:T:1995:141, pkt 81). Zgodnie z art. 299 TFUE decyzja ta podlega wykonaniu.

91

Artykuł 2 akapity drugi i trzeci spornej decyzji przewidywał, że zapłata grzywien powinna nastąpić w terminie trzech miesięcy od dnia doręczenia decyzji oraz że po upływie tego terminu automatycznie naliczane będą odsetki w wysokości odpowiadającej stopie stosowanej przez EBC do jego głównych operacji refinansowania obowiązującej w pierwszym dniu miesiąca, w którym rzeczona decyzja została wydana, powiększonej o 3,5 punktu procentowego. Artykuł 2 akapit czwarty spornej decyzji przewidywał na wypadek, gdyby ukarane przedsiębiorstwo wniosło skargę, że może ono pokryć kwotę grzywny w terminie wyznaczonym do jej zapłaty albo poprzez ustanowienie gwarancji bankowej, albo poprzez dokonanie tymczasowej zapłaty grzywny.

92

Skarżące, powołując się między innymi na brak zdolności płatniczej umożliwiającej im zapłatę grzywny nałożonej w spornej decyzji, złożyły do Sądu wniosek o zawieszenie wykonania tej decyzji na podstawie art. 278 TFUE.

93

Prezes Sądu uwzględnił ten wniosek w postanowieniu w przedmiocie środka tymczasowego jedynie w części. Otóż prezes Sądu nakazał jedynie zawieszenie wykonania nałożonego na skarżące obowiązku ustanowienia gwarancji bankowej na rzecz Komisji w celu uniknięcia natychmiastowego ściągnięcia grzywien, pod warunkiem że wypłacą one tej instytucji przed dniem 30 czerwca 2011 r. kwotę 2 mln EUR oraz będą jej płacić piętnastego dnia każdego miesiąca od dnia 15 lipca 2011 r. do odwołania, najpóźniej jednak do wydania orzeczenia w postępowaniu głównym, miesięczne raty w wysokości 300000 EUR.

94

Zawieszenie obowiązku ustanowienia gwarancji bankowej nie skutkowało zawieszeniem wymagalności wierzytelności, od której w dalszym ciągu naliczane były odsetki (zob. podobnie postanowienie z dnia 15 grudnia 1999 r., DSR‑Senator Lines/Komisja, T‑191/98 RII, EU:T:1999:332, pkt 46).

95

W wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. Sąd najpierw stwierdził w pkt 2 sentencji tego wyroku nieważność art. 2 akapit pierwszy pkt 8 spornej decyzji, który nakładał na skarżące grzywnę w wysokości 46550000 EUR, a następnie w pkt 4–6 tej sentencji „nałoż[ył]” na nie grzywnę w takiej samej wysokości. Sąd uznał bowiem, na podstawie przedstawionych przez strony informacji dotyczących sytuacji finansowej skarżących, jaka ukształtowała się po wydaniu spornej decyzji, że skarżące nie mogły zasadnie twierdzić, iż należało im przyznać obniżenie grzywny ze względu na brak ich zdolności płatniczej z powodów analogicznych do tych przedstawionych w pkt 35 wytycznych z 2006 r.

96

Jak wynika z postanowienia z dnia 17 maja 2018 r., Westfälische Drahtindustrie i in./Komisja (T‑393/10 INTP, niepublikowanego, EU:T:2018:293, pkt 14), kwestia dotycząca momentu, od którego nalicza się odsetki za opóźnienie należne od kwoty grzywny, nie była przedmiotem jakiejkolwiek wymiany między stronami w toku postępowania sądowego i nie została wyraźnie poruszona w wyroku z dnia 15 lipca 2015 r., ani w uzasadnieniu, ani w sentencji tego wyroku.

97

Wobec braku wyraźnego zbadania kwestii odsetek w wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. należy ustalić, czy można wywnioskować z tego wyroku, że grzywna wymierzona przez Sąd była prawnie odrębna od grzywny nałożonej przez Komisję w spornej decyzji.

98

Należy zaznaczyć, że już z brzmienia art. 31 rozporządzenia nr 1/2003 wynika, iż przyznane sądowi Unii w dziedzinie konkurencji nieograniczone prawo orzekania, które pozwala mu na uchylenie, obniżenie lub podwyższenie grzywny nałożonej przez Komisję, odnosi się i ogranicza do grzywny pierwotnie nałożonej przez Komisję. Tak więc wymierzona przez sąd Unii grzywna nie stanowi nowej grzywny, odrębnej pod względem prawnym od grzywny nałożonej przez Komisję (zob. podobnie wyrok z dnia 14 lipca 1995 r., CB/Komisja, T‑275/94, EU:T:1995:141, pkt 58, 60).

99

Gdy sąd Unii zastępuje ocenę Komisji własną oceną i obniża kwotę grzywny w ramach wykonywania przysługującego mu nieograniczonego prawa orzekania, zastępuje on w ramach decyzji Komisji kwotę pierwotnie ustaloną w tej decyzji kwotą wynikającą z jego własnej oceny. W związku z tym uznaje się, że decyzja Komisji, ze względu na zastępujący skutek wyroku wydanego przez sąd Unii, była zawsze decyzją wynikającą z oceny dokonanej przez ów sąd (zob. podobnie wyrok z dnia 14 lipca 1995 r., CB/Komisja, T‑275/94, EU:T:1995:141, pkt 60–65, 85–87).

100

W wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. Sąd najpierw stwierdził nieważność spornej decyzji w zakresie, w jakim Komisja ustaliła w niej kwotę grzywny nałożonej na skarżące, a następnie wymierzył, w ramach wykonywania przysługującego mu nieograniczonego prawa orzekania, kwotę tej grzywny na tym samym poziomie.

101

W tym względzie Trybunał orzekł, że wprawdzie przeprowadzenie przez Sąd kontroli zgodności spornej decyzji z prawem doprowadziło do stwierdzenia jej nieważności w zakresie, w jakim Komisja nałożyła w niej na skarżące grzywnę, jednak owa okoliczność nie skutkowała w żaden sposób tym, że Sąd został z tego powodu pozbawiony przysługującego mu nieograniczonego prawa orzekania (postanowienie z dnia 7 lipca 2016 r., Westfälische Drahtindustrie i Pampus Industriebeteiligungen/Komisja, C‑523/15 P, EU:C:2016:541, pkt 38). Trybunał wskazał też, że okoliczność, iż Sąd ostatecznie uznał za właściwe przyjęcie w danym przypadku kwoty grzywny identycznej z kwotą ustaloną w spornej decyzji, nie ma wpływu na zgodność z prawem wykonywania przysługującego mu nieograniczonego prawa orzekania (zob. podobnie postanowienie z dnia 7 lipca 2016 r., Westfälische Drahtindustrie i Pampus Industriebeteiligungen/Komisja, C‑523/15 P, EU:C:2016:541, pkt 40).

102

W związku z tym fakt, że w wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. Sąd skorzystał z przysługującego mu nieograniczonego prawa orzekania dla ustalenia kwoty grzywny na takim samym poziomie jak poziom przyjęty przez Komisję w spornej decyzji, nie stoi na przeszkodzie zastosowaniu zasad przypomnianych w pkt 98 i 99 powyżej. Tak więc w niniejszej sprawie Komisja zasadnie uznała, że skoro grzywna wymierzona przez Sąd nie była nowa, grzywna ta była wymagalna od dnia 4 stycznia 2011 r.

103

Argumenty przedstawione przez skarżące nie podważają tej oceny.

104

W pierwszej kolejności prawdą jest, że w pkt 2 sentencji wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. Sąd stwierdził nieważność art. 2 akapit pierwszy pkt 8 spornej decyzji nakładającego grzywnę na skarżące, w odróżnieniu od sentencji wyroku z dnia 23 lutego 1994 r., CB i Europay/Komisja (T‑39/92 i T‑40/92, EU:T:1994:20), w której ograniczył się on do ustalenia grzywny w niższej wysokości, bez wcześniejszego uchylenia grzywny nałożonej pierwotnie przez Komisję.

105

Jednakże skutek zastępujący analogiczny do skutku, o którym mowa w pkt 99 powyżej, został już uznany w przypadku sentencji, w której Sąd najpierw uchylił kwotę, do wysokości której spółka dominująca była solidarnie odpowiedzialna za zapłatę grzywny nałożonej przez Komisję, a następnie ustalił ponownie tę kwotę w wykonaniu przysługującego mu nieograniczonego prawa orzekania (zob. podobnie wyrok z dnia 12 maja 2016 r., Trioplast Industrier/Komisja, T‑669/14, niepublikowany, EU:T:2016:285, pkt 15, 56–62).

106

Ponadto należy zaznaczyć, że wbrew twierdzeniom skarżących uchylenie grzywny nałożonej w spornej decyzji nie było uzasadnione okolicznością, że Komisja nie miała prawa nałożyć grzywny na skarżące ani w 2010 r., ani w 2011 r. z uwagi na ówczesny brak zdolności płatniczej.

107

W ramach kontroli zgodności z prawem Sąd ograniczył się bowiem do stwierdzenia, że Komisja popełniła błędy przy ocenie zdolności płatniczej skarżących, aczkolwiek nie wskazał, iż nie można było nałożyć na nie w latach 2010 i 2011 jakiejkolwiek grzywny. Sąd nie wyciągnął też z owych błędów żadnych innych konsekwencji poza, po pierwsze, stwierdzeniem nieważności art. 2 akapit pierwszy pkt 8 spornej decyzji, i po drugie, uzasadnieniem skorzystania, na wniosek skarżących, z przysługującego mu nieograniczonego prawa orzekania. Wynika to jasno z pkt 324 i 332 wyroku z dnia 15 lipca 2015 r.

108

W ramach badania zdolności płatniczej skarżących w 2015 r. Sąd stwierdził w pkt 346 wyroku z dnia 15 lipca 2015 r., że na podstawie planu tymczasowych płatności ustalonego w postanowieniu w przedmiocie środka tymczasowego skarżące były w stanie zapłacić kwotę ponad 15000000 EUR już od 2011 r.

109

W związku z tym, wbrew twierdzeniom skarżących, Sąd w wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. stwierdził istnienie pewnej zdolności płatniczej skarżących w latach 2010 i 2011.

110

Wynika stąd, że wnioski, jakie skarżące wyciągają ze stwierdzenia przez Sąd nieważności art. 2 akapit pierwszy pkt 8 spornej decyzji, są bezpodstawne.

111

W drugiej kolejności, co się tyczy użycia w pkt 4–6 sentencji wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. wyrażeń „nałożona zostaje” i „zostaje nałożona”, z utrwalonego orzecznictwa wynika, że sentencję wyroku należy odczytywać w świetle uzasadnienia, które do niej doprowadziło i które stanowi jej niezbędne wsparcie w zakresie, w jakim jest ono nieodzowne do określenia dokładnego znaczenia tego, co sąd orzekł w sentencji (zob. wyrok z dnia 14 lipca 1995 r., CB/Komisja, T‑275/94, EU:T:1995:141, pkt 62 i przytoczone tam orzecznictwo).

112

W niniejszej sprawie, jak orzekł już Trybunał, z uzasadnienia wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. w sposób wystarczający pod względem prawnym wynika, że Sąd wykonał przysługujące mu nieograniczone prawo orzekania (zob. podobnie postanowienie z dnia 7 lipca 2016 r., Westfälische Drahtindustrie i Pampus Industriebeteiligungen/Komisja, C‑523/15 P, EU:C:2016:541, pkt 41).

113

Tymczasem, jak przypomniano w pkt 99 powyżej, wykonując przysługujące mu nieograniczone prawo orzekania, Sąd dokonał zmiany spornej decyzji z mocą wsteczną.

114

W konsekwencji wyrażeniom „nałożona zostaje” i „zostaje nałożona” zawartym w sentencji wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. nie można nadać znaczenia przypisywanego im przez skarżące.

115

W trzeciej kolejności nie można wywieść z pkt 335, 346 i 356 wyroku z dnia 15 lipca 2015 r., że Sąd ograniczył moc wsteczną zmiany wprowadzonej do spornej decyzji.

116

Po pierwsze, jeśli chodzi o odniesienie w pkt 335 wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. do zdolności płatniczej skarżących w chwili wydania orzeczenia przez Sąd, orzeczono już, że uwzględnienie przez Sąd okoliczności, które zaistniały po wydaniu decyzji przez Komisję, jest możliwe w ramach wykonywania przysługującego mu nieograniczonego prawa orzekania, przy czym nie nadaje to ustalonej przez Sąd grzywnie charakteru prawnie odrębnego w stosunku do grzywny nałożonej przez Komisję (zob. podobnie wyrok z dnia 14 lipca 1995 r., CB/Komisja, T‑275/94, EU:T:1995:141, pkt 64 i przytoczone tam orzecznictwo).

117

Po drugie, co się tyczy zawartego w pkt 346 wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. szacunku, zgodnie z którym pozostała do zapłaty w tej dacie kwota grzywny odpowiadała „około dwóm trzecim” grzywny nałożonej przez Komisję, uwzględnione przez Sąd w jego obliczeniach kwoty dotyczyły niewątpliwie jedynie kapitału grzywien.

118

Sąd orzekł już jednak, że takie oszacowanie nie stanowi zajęcia stanowiska w przedmiocie daty rozpoczęcia naliczenia odsetek należnych od skarżących (postanowienie z dnia 17 maja 2018 r., Westfälische Drahtindustrie i in./Komisja, T‑393/10 INTP, niepublikowane, EU:T:2018:293, pkt 17).

119

Ponadto, wbrew twierdzeniom skarżących, takie oszacowanie nie podważa przypomnianego w pkt 99 powyżej wstecznego skutku wykonania przez Sąd przysługującego mu nieograniczonego prawa orzekania.

120

W pkt 346 wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. Sąd ograniczył się bowiem do stwierdzenia, że w wykonaniu postanowienia w przedmiocie środka tymczasowego skarżące zapłaciły już w tej dacie kwotę przekraczającą 15000000 EUR, co stanowiło około jednej trzeciej kwoty grzywny nałożonej na nie w 2010 r. (46550000 EUR).

121

Ponieważ Sąd badał zdolność płatniczą skarżących, nie mógł on pominąć – w ramach wykonywania przysługującego mu nieograniczonego prawa orzekania – tymczasowej częściowej zapłaty grzywny. Samo oszacowanie rzędu wielkości pozostałej do zapłaty kwoty, wyrażonej w formie kapitału, w dniu, w którym Sąd wydał orzeczenie, nie oznacza, że Komisja w wykonaniu wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. powinna była zaliczyć zapłacone tymczasowo kwoty powiększone o odsetki na poczet wskazywanej przez skarżące „grzywny sądowej” nałożonej przez Sąd, która miałaby być prawnie odrębna od grzywny nałożonej przez Komisję.

122

Po trzecie, co się tyczy pkt 356 wyroku z dnia 15 lipca 2015 r., on również nie podważa wymagalności odsetek od ustalonej przez Sąd kwoty grzywny od dnia 4 stycznia 2011 r.

123

W pkt 356 wyroku z dnia 15 lipca 2015 r. Sąd ograniczył się bowiem do ustosunkowania się do argumentu skarżących dotyczącego naruszenia zasady równego traktowania. W tym względzie Sąd wskazał, że wniesienie przez skarżące skargi na sporną decyzję oraz częściowe uwzględnienie ich wniosku w przedmiocie środka tymczasowego skutkowało zawieszeniem wymagalności zapłaty całej nałożonej na nie grzywny do chwili ogłoszenia tego wyroku, w przeciwieństwie do innych przedsiębiorstw, które nie wniosły skargi.

124

Jak przypomniano w pkt 92 i 93 powyżej, prezes Sądu w postanowieniu w przedmiocie środka tymczasowego nakazał jedynie zawieszenie wykonania nałożonego na skarżące obowiązku ustanowienia gwarancji bankowej na rzecz Komisji w celu uniknięcia natychmiastowego ściągnięcia grzywien i sam ustalił korzystny dla skarżących plan tymczasowych płatności, ważny najpóźniej do dnia ogłoszenia wyroku w postępowaniu głównym. Jak wskazano w pkt 94 powyżej, zawieszenie obowiązku ustanowienia gwarancji bankowej nie skutkowało zawieszeniem wymagalności wierzytelności, od której w dalszym ciągu naliczane były w toku postępowania sądowego odsetki za opóźnienie.

125

Wreszcie, w czwartej kolejności, Sąd postanowił obciążyć Komisję połową poniesionych przez skarżące kosztów na podstawie art. 134 § 3 regulaminu postępowania i jest to uzasadnione stwierdzeniem nieważności art. 2 akapit pierwszy pkt 8 spornej decyzji.

126

Jednakże, jak wskazano w pkt 104–110 powyżej, wnioski, jakie skarżące wyciągają z tego stwierdzenia nieważności, są bezpodstawne.

127

Ponadto orzeczono już, że jeżeli Sąd utrzymuje w mocy część kwoty grzywny w ramach wykonywania przysługującego mu nieograniczonego prawa orzekania, obowiązek zapłaty odsetek za opóźnienie ab initio nie stanowi dodatkowej względem grzywny pierwotnie nałożonej przez Komisję kary, która stanowiłaby przeszkodę w korzystaniu z prawa do wniesienia skargi. Zarówno bowiem brak różnicy w zakresie charakteru prawnego grzywny, gdy zostaje ona zmieniona przez sąd Unii, jak i zasada braku skutku zawieszającego skarg sprzeciwiają się temu, aby Komisja zwolniła przedsiębiorstwo, które nie zapłaciło niezwłocznie tej grzywny i którego skarga została uwzględniona w części, z ciążącego na nim obowiązku zapłaty, od dnia wymagalności grzywny nałożonej przez Komisję, odsetek od kwoty grzywny ustalonej przez sąd Unii (zob. podobnie wyrok z dnia 14 lipca 1995 r., CB/Komisja, T‑275/94, EU:T:1995:141, pkt 86, 87).

128

Z powyższego wynika, że zarzut pierwszy należy oddalić.

129

Jak wskazano w pkt 74 i 75 powyżej, zarzuty od drugiego do czwartego opierają się na zaprezentowanym w ramach zarzutu pierwszego założeniu, że grzywna nałożona przez Komisję została uchylona i zastąpiona „grzywną sądową”.

130

Ponieważ założenie to zostało podważone w ramach badania zarzutu pierwszego, zarzuty od drugiego do czwartego są bezzasadne, wobec czego należy je oddalić.

131

Ponieważ podniesione przez skarżące zarzuty są bezzasadne, należy stwierdzić brak bezprawności i, a fortiori, wystarczająco istotnego naruszenia obowiązków, które spoczywałyby na Komisji na podstawie art. 266 akapit pierwszy TFUE, oraz oddalić żądanie czwarte skarżących, bez konieczności orzekania w przedmiocie pozostałych przesłanek powstania odpowiedzialności pozaumownej Unii, które przypomniano w pkt 67 powyżej.

132

W żądaniu trzecim skarżące wnoszą do Sądu o zasądzenie od Komisji zwrotu na rzecz spółki WDI kwoty 1633085,17 EUR wraz z odsetkami od dnia 17 października 2019 r. ze względu na bezpodstawne wzbogacenie Komisji.

133

Wzbogacenie to ma być spowodowane błędem w obliczeniach, który skarżące popełniły, gdy w dniu 17 października 2019 r. spółka WDI zapłaciła Komisji kwotę 18149636,24 EUR, bez uwzględnienia odsetek narosłych od kwoty 16400000 EUR w okresie od dnia 29 czerwca 2011 r. do dnia 16 czerwca 2015 r.

134

Komisja kwestionuje argumenty skarżących.

135

Jak podkreśla Komisja, argumenty podniesione przez skarżące w celu uznania, że doszło do jej bezpodstawnego wzbogacenia, stanowią jedynie powtórzenie argumentów przedstawionych już na poparcie żądania czwartego, zbadanego i oddalonego w pkt 67–131 powyżej, opartego na zarzucanym tej instytucji bezprawnym zachowaniu.

136

Z uzasadnienia dotyczącego oddalenia żądania czwartego wynika, że Komisja nie skorzystała z nadpłaty w wysokości 1633085,17 EUR.

137

Wynika stąd, że żądanie trzecie skarżących jest bezzasadne, w związku z czym również należy je oddalić.

138

W ramach żądania pierwszego skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności zaskarżonego aktu, w którym Komisja wezwała spółkę WDI do uiszczenia na jej rzecz kwoty 12236931,69 EUR, odpowiadającej zdaniem tej instytucji pozostałej do zapłaty kwocie wierzytelności, biorąc pod uwagę datę zaksięgowania, to jest dzień 31 marca 2020 r.

139

Na poparcie tego żądania skarżące podnoszą cztery zarzuty zbadane w pkt 78–130 powyżej oraz zarzut piąty, dotyczący naruszenia art. 266 akapit pierwszy TFUE i zasady dobrej administracji. W ramach tego ostatniego zarzutu skarżące powtarzają argumenty podniesione już na poparcie czterech pierwszych zarzutów.

140

Komisja podnosi zarzut niedopuszczalności żądania pierwszego. Jej zdaniem zaskarżony akt stanowi jedynie aktualizację pierwotnej noty obciążeniowej z 2010 r. Ów akt nie jest podstawą nowej wierzytelności wobec skarżących, lecz formalnym upomnieniem w rozumieniu art. 103 ust. 2 rozporządzenia 2018/1046. Wyrok z dnia 15 lipca 2015 r. nie nakłada nowych grzywien ani nie ma wpływu na kwestię odsetek za opóźnienie. Wyrok ten ogranicza się do stwierdzenia nieważności art. 2 akapit pierwszy pkt 8 spornej decyzji. Natomiast art. 2 akapit trzeci tej decyzji, dotyczący zapłaty odsetek za opóźnienie, pozostał niezmieniony, wobec czego ma w pełni zastosowanie. Ponieważ zaskarżony akt ma charakter przygotowawczy i wyłącznie potwierdzający, nie podlega on zaskarżeniu.

141

Jak wynika z pkt 128 i 130 powyżej, cztery pierwsze zarzuty podniesione przez skarżące są bezzasadne i należy je oddalić. Ponieważ zarzut piąty opiera się na tych samych argumentach, zarzut ten również należy oddalić.

142

W tych okolicznościach żądanie pierwsze skarżących należy oddalić jako bezzasadne, bez konieczności badania zarzutu niedopuszczalności podniesionego przez Komisję wobec tego żądania.

143

Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżące przegrały sprawę, należy obciążyć je ich własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Komisję, zgodnie z jej żądaniem.

Z powyższych względów

SĄD (siódma izba w składzie powiększonym)

orzeka, co następuje:

I. Okoliczności powstania sporu

II. Żądania stron

III. Co do prawa

A. W przedmiocie wniosku skarżących o orzeczenie przez Sąd w wyroku zaocznym zgodnie z ich żądaniami

B. W kwestii przedmiotu skargi

C. W przedmiocie przedstawionych przez skarżące żądań drugiego, trzeciego i czwartego, dotyczących konsekwencji, jakie należy wyciągnąć z wyroku z dnia 15 lipca 2015 r.

1. W przedmiocie dopuszczalności i właściwości Sądu

2. Co do istoty

a) W przedmiocie wniosku o odszkodowanie opartego na bezprawności zachowania Komisji

1) W przedmiocie zarzutu pierwszego, opartego na nieuwzględnieniu skutków uchylenia wyrokiem z dnia 15 lipca 2015 r. grzywny nałożonej w spornej decyzji

2) W przedmiocie zarzutów od drugiego do czwartego, dotyczących skutków uchylenia grzywny nałożonej w spornej decyzji

3) Wniosek

b) W przedmiocie wniosku opartego na bezpodstawnym wzbogaceniu

D. W przedmiocie przedstawionego przez skarżące żądania pierwszego, zmierzającego do stwierdzenia nieważności zaskarżonego aktu

IV. W przedmiocie kosztów