1)

Poza przypadkami kontroli korporacyjnej, jakie kryteria są istotne dla ustalenia, czy koordynacja na podstawie umowy między formalnie autonomicznymi i niezależnymi podmiotami gospodarczymi prowadzi do powstania jednego podmiotu gospodarczego w rozumieniu art. 101 i 102 TFUE; w szczególności, czy istnienie pewnego stopnia ingerencji w decyzje handlowe innego przedsiębiorstwa, właściwej dla stosunków współpracy handlowej między producentem a pośrednikami w dystrybucji, może zostać uznane za wystarczające do uznania tych podmiotów za część jednego podmiotu gospodarczego; czy też konieczne jest istnienie „hierarchicznego” związku między dwoma przedsiębiorstwami, które można stwierdzić w przypadku umowy, na mocy której kilka niezależnych spółek „podporządkowuje się” działaniom kierowniczym i koordynacyjnym jednej z nich, w związku z czym Autorità [Garante della Concorrenza e del Mercato] (urząd ochrony konkurencji i rynku) musi przedstawić dowód systematycznej i stałej wielości wytycznych mogących mieć wpływ na decyzje w zakresie zarządzania przedsiębiorstwem, to znaczy na decyzje strategiczne i operacyjne o charakterze finansowym, przemysłowym i handlowym?

2)

Czy w celu dokonania oceny istnienia nadużycia pozycji dominującej wynikającego z klauzul wyłączności, art. 102 TFUE należy interpretować w ten sposób, że urząd ochrony konkurencji jest zobowiązany do ustalenia, czy skutkiem takich klauzul jest wykluczenie z rynku równie skutecznych konkurentów, oraz do zbadania w sposób szczegółowy analiz ekonomicznych przedstawionych przez stronę, dotyczących tego, czy rozpatrywane działania mogą in concreto doprowadzić do wykluczenia z rynku równie skutecznych konkurentów; czy też, w przypadku klauzul wyłączności lub działań charakteryzujących się licznymi praktykami stanowiącymi nadużycie (rabaty lojalnościowe i klauzule wyłączności) nie ma żadnego obowiązku prawnego, aby Autorità [Garante della Concorrenza e del Mercato] oparł zarzut naruszenia prawa ochrony konkurencji na kryterium równie skutecznego konkurenta?