—

Czy art. 12 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2014/17/UE z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie konsumenckich umów o kredyt związanych z nieruchomościami mieszkalnymi (1), zważywszy w szczególności na cel, jaki przepis ten przypisuje rachunkowi płatniczemu lub oszczędnościowemu, do którego otwarcia lub zachowania upoważnia, lub art. 12 ust. 3 tej dyrektywy pozwalają, po pierwsze, kredytodawcy wymagać od kredytobiorcy, w zamian za zindywidualizowaną korzyść, żeby całość jego wynagrodzenia lub podobnych dochodów była wpłacana na rachunek płatniczy otwarty u tego kredytodawcy przez okres ustalony w umowie o kredyt, bez względu na kwotę kredytu, raty, czy też okres spłaty kredytu, oraz po drugie, czy przepisy te pozwalają na to, aby tak ustalony okres mógł wynosić dziesięć lat lub tyle, co okres obowiązywania umowy o kredyt, jeśli okres ów jest krótszy?

—

Czy art. 45 dyrektywy 2007/64/WE z dnia 13 listopada 2007 r. (2), wówczas obowiązującego, a obecnie przejętego w art. 55 dyrektywy (UE) 2015/2366 z dnia 25 listopada 2015 r. (3), oraz art. 9-14 dyrektywy 2014/92/UE z dnia 23 lipca 2014 r. (4) dotyczące ułatwienia mobilności klientów w zakresie rachunków bankowych oraz kosztów zamknięcia rachunku płatniczego stoją na przeszkodzie temu, aby zamknięcie rachunku otwartego przez kredytobiorcę u kredytodawcy w celu wpłacania na ten rachunek dochodów kredytobiorcy w zamian za zindywidualizowane korzyści w ramach umowy o kredyt prowadziło – jeśli do zamknięcia dochodzi przed upływem okresu ustalonego w tej umowie – do utraty owej korzyści, w tym po ponad roku od otwarcia tego rachunku, oraz po drugie, czy przepisy te stoją na przeszkodzie temu, aby długość tego okresu mogła wynosić dziesięć lat lub całkowity okres spłaty kredytu?