1.

zawarta w art. 4 ust. 3 akapit drugi Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) zasada, zgodnie z którą państwa członkowskie są zobowiązane do podjęcia wszelkich właściwych środków w celu zapewnienia wypełnienia zobowiązań wynikających z traktatów lub z aktów instytucji Unii,

2.

ustanowiona w art.197 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) zasada skutecznego wdrażania prawa unijnego przez państwa członkowskie,

3.

zagwarantowane na mocy art. 47 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej prawo do skutecznego środka odwoławczego,

4.

wynikające z art. 9 ust. 4 zdanie pierwsze Konwencji o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska (konwencji z Aarhus) zobowiązanie państw stron do skutecznej ochrony prawnej w sprawach dotyczących środowiska,

5.

uregulowane w art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE zobowiązanie państw członkowskich do zapewnienia skutecznej ochrony prawnej w dziedzinach objętych prawem Unii,

—

zastosowane wobec kraju związkowego wezwania pod rygorem grzywny oraz nakazy zapłaty grzywny pozostały bezskuteczne,

—

wezwania pod rygorem grzywny oraz nakazy zapłaty grzywny nie wywierają znaczącego przymusu, nawet gdyby w wezwaniach lub nakazach zastosowano wyższe kwoty niż dotychczas, ponieważ zapłata grzywien nie wiąże się dla kraju związkowego zobowiązanego na mocy prawomocnego orzeczenia z uszczerbkiem majątkowym, stanowi natomiast jedynie przekazanie nakazanej kwoty z jednostki rachunkowej w ramach budżetu kraju związkowego do innej jednostki rachunkowej w ramach budżetu kraju związkowego,

—

kraj związkowy zobowiązany na mocy prawomocnego orzeczenia oświadczył zarówno przed sądami, jak również publicznie – w tym również poprzez swych politycznych funkcjonariuszy publicznych najwyższego szczebla przed parlamentem – że nie wywiąże się z obowiązków nałożonych przez sąd w związku z planem ochrony jakości powietrza,

—

prawo krajowe zasadniczo przewiduje instytucję aresztu dla celów egzekucji orzeczeń sądowych, jednak krajowe orzecznictwo trybunału konstytucyjnego sprzeciwia się zastosowaniu właściwych w tym zakresie przepisów do sytuacji tego rodzaju, jak rozpatrywana w niniejszej sprawie oraz

—

prawo krajowe nie udostępnia środków przymusu, które byłyby bardziej celowe od wezwań pod rygorem grzywny i nakazów zapłaty grzywny, stanowiąc jednocześnie łagodniejszą ingerencję od aresztu w sytuacji tego rodzaju, jak rozpatrywana w niniejszej sprawie i zastosowanie takich środków przymusu nie może mieć miejsca również ze względów rzeczowych?