—

Strona skarżąca twierdzi, że EBC nie mógł przyjąć decyzji w pełni uzasadnionej ze względu na toczące się przed sądami krajowymi postepowania odwoławcze.

—

Strona skarżąca twierdzi, że EBC popełnił błąd w zakresie, w jakim potraktował zalecenia maltańskiego organu nadzoru finansowego jako ostateczne i rozstrzygające, podczas gdy mogą być one potwierdzone, uchylone lub zmienione decyzją sądu ds. usług finansowych. W każdym wypadku EBC popełniła oczywisty błąd w ocenie stwierdzając, że wycofanie zezwolenia wydanego wobec podmiotu nadzorowanego było lepszym rozwiązaniem niż sprzedaż banku i że istniało małe prawdopodobieństwo, że opcja sprzedaży zostanie zrealizowana.

—

Strona skarżąca twierdzi, ze EBC nie miał kompetencji do podjęcia zaskarżonej decyzji, ponieważ organem właściwym do cofnięcia zezwolenia dla instytucji kredytowej wydanego wobec podmiotu nadzorowanego jest maltański organ nadzoru finansowego a nie EBC. Decyzję EBC podjęto z przekroczeniem kompetencji i naruszeniem przysługującego skarżącym prawa do wniesienia odwołania zgodnie z prawem krajowym, jak również ich prawa do skutecznego środka prawnego i dostępu do bezstronnego sądu wynikającego z prawa Unii Europejskiej.

—

Strona skarżąca twierdzi, że nawet gdyby ECB działał w zakresie spornych kompetencji, to dopuścił się nadużycia władzy w taki sposób, aby pozbawić podmiot nadzorowany oraz innych skarżących ich prawa do wniesienia odwołania zgodnie z prawem krajowym.

—

Strona skarżąca twierdzi, że zastosowanie w niniejszej sprawie zasady proporcjonalności powinno przeszkodzić cofnięciu zezwolenia wydanego wobec podmiotu nadzorowanego. W okolicznościach sprawy sprzedaż banku byłaby mniej szkodliwa dla podmiotu nadzorowanego i nie wywołałaby ona niekorzystnych konsekwencji dla depozytariuszy, pracowników i akcjonariuszy podmiotu nadzorowanego.