1

Skarżące, Caviro Distillerie Srl, Distillerie Bonollo SpA, Distillerie Mazzari SpA i Industria Chimica Valenzana SpA (ICV), są spółkami produkującymi kwas winowy w Unii Europejskiej, które reprezentują ponad 25% łącznej produkcji unijnej.

2

W dniu 30 października 2004 r. Komisja opublikowała w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie o wszczęciu postępowania antydumpingowego dotyczącego przywozu kwasu winowego pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2004, C 267, s. 4). Postępowanie to doprowadziło do wydania rozporządzenia Rady (WE) nr 130/2006 z dnia 23 stycznia 2006 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz kwasu winowego pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2006, L 23, s. 1). Zgodnie z art. 1 ust. 1 i 2 tego rozporządzenia ostateczne cło antydumpingowe zostało nałożone na przywóz kwasu winowego objętego kodem CN 2918 12 00 (kod TARIC 2918 12 00 90) i pochodzącego z Chin w stawce wynoszącej od 0% do 34,9%. W rzeczonym rozporządzeniu Hangzhou Bioking Biochemical Engineering Co., Ltd (zwanej dalej „Hangzhou Bioking”) przyznano traktowanie na zasadach rynkowych. Wobec przywozu kwasu winowego produkowanego przez Hangzhou Bioking zastosowano zerową stawkę cła.

3

Zgodnie ze sprawozdaniem Organu Apelacyjnego Światowej Organizacji Handlu (WTO), zatytułowanego „Meksyk – ostateczne środki antydumpingowe wprowadzone w odniesieniu do wołowiny i ryżu” (WT/DS 295/AB/R, 29 listopada 2005 r., AB‑2005‑6) rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 332/2012 z dnia 13 kwietnia 2012 r. zmieniające rozporządzenie nr 130/2006 (Dz.U. 2012, L 108, s. 1) wykluczyło Hangzhou Bioking z zakresu środków ostatecznych, a w szczególności z procedur przeglądu w następstwie środków wprowadzonych rozporządzeniem nr 130/2006.

4

Pierwotne środki opisane powyżej w pkt 2 zostały następnie poddane różnym procedurom przeglądu, z których ostatnia doprowadziła do wydania rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 349/2012 z dnia 16 kwietnia 2012 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz kwasu winowego pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej w następstwie przeglądu wygaśnięcia na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 (Dz.U. 2012, L 110, s. 3). Na mocy tego rozporządzenia wykonawczego utrzymano wszystkie środki antydumpingowe dotyczące wszystkich chińskich importerów, z wyjątkiem Hangzhou Bioking.

5

W dniu 15 czerwca 2011 r. skarżące i piąte przedsiębiorstwo, spółka Comercial Quimica Sarasa, SL, złożyły wniosek antydumpingowy, zgodnie z art. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 2009, L 343, s. 51, zwanego dalej „rozporządzeniem podstawowym”), w zakresie ograniczonym do przywozu kwasu winowego produkowanego przez Hangzhou Bioking. W dniu 29 lipca 2011 r. Komisja opublikowała w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie o wszczęciu postępowania antydumpingowego dotyczącego przywozu kwasu winowego pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej w zakresie ograniczonym do jednego chińskiego producenta eksportującego, Hangzhou Bioking (Dz.U. 2011, C 223, s. 11). Po wycofaniu tego wniosku Komisja, w drodze decyzji 2012/289/UE z dnia 4 czerwca 2012 r. w sprawie zakończenia postępowania antydumpingowego dotyczącego przywozu kwasu winowego pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej w zakresie ograniczonym do jednego chińskiego producenta eksportującego, Hangzhou Bioking (Dz.U. 2012, L 144, s. 43), zakończyła to postępowanie bez nakładania środków antydumpingowych.

6

Jednocześnie w dniu 29 lipca 2011 r. na wniosek tych samych pięciu wnioskodawców Komisja wszczęła inne dochodzenie w stosunku do dwóch chińskich producentów kwasu winowego w celu przeprowadzenia częściowego przeglądu okresowego, zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, dotyczące marginesów dumpingu tych dwóch producentów, które wnioskodawcy uważali za obliczone na zbyt niskim poziomie (Dz.U. 2011, C 223, s. 16).

7

W dniu 21 października 2014 r. skarżące złożyły do Komisji nowy wniosek antydumpingowy, w wyniku którego instytucja ta w dniu 4 grudnia 2014 r. opublikowała w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie o wszczęciu postępowania antydumpingowego dotyczącego przywozu kwasu winowego pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej w zakresie ograniczonym do jednego chińskiego producenta eksportującego, Hangzhou Bioking (Dz.U. 2014, C 434, s. 9).

8

Dla celów oceny dumpingu i powstałej szkody Komisja zbadała okres od 1 października 2013 r. do 30 września 2014 r. (zwany dalej „okresem objętym dochodzeniem”). Jeśli chodzi o tendencje istotne dla oceny szkody, Komisja przeanalizowała dane obejmujące okres od 1 stycznia 2011 r. do 30 września 2014 r. (zwany dalej „okresem badanym”).

9

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania z dnia 4 grudnia 2014 r. Komisja powiadomiła, że dokonała, zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego, doboru tymczasowej próby producentów unijnych. Komisja wyjaśniła następnie, że omawiana próba została dobrana na podstawie największej wielkości sprzedaży w Unii oraz że składała się z trzech producentów unijnych wybranych spośród siedmiu przedsiębiorstw, które współpracowały w toku dochodzenia, reprezentujących 56% ogólnej produkcji unijnej kwasu winowego, znajdujących się we Włoszech i w Hiszpanii, czyli w dwóch państwach członkowskich, w których mieli siedzibę producenci unijni. Trzema producentami uwzględnionymi w tymczasowej próbie były mające siedzibę we Włoszech dwie skarżące, a mianowicie Caviro Distillerie i Distillerie Mazzari, oraz hiszpańska spółka Comercial Quimica Sarasa.

10

Jako że ICV nie zostało włączone do tymczasowej próby, przedsiębiorstwo to stwierdziło, że próba nie odzwierciedlała w wystarczającym stopniu sytuacji mniejszych producentów unijnych. Branżowe stowarzyszenie włoskich Associazione Nazionale Industriali Distillatori di Alcoli e Acquaviti (AssoDistil, krajowe stowarzyszenie gorzelni przemysłowych alkoholi i napojów alkoholowych) również zakwestionowało dobór tej próby. Niemniej jednak Komisja uznała, że skoro wszyscy producenci kwasu winowego z Unii byli małymi i średnimi przedsiębiorstwami, dodanie jednego mniejszego producenta z Unii do próby nie zmieniłoby zasadniczo jej reprezentatywności i nie miałoby znaczącego wpływu na wskaźniki szkody obliczone na podstawie danych z próby. Instytucja ta oceniła w każdym razie, że wskaźniki makroekonomiczne, takie jak wielkość sprzedaży, opierały się w każdym wypadku na danych dotyczących przemysłu unijnego jako całości, tj. wszystkich producentów unijnych, w tym omawianego producenta unijnego. W związku z tym Komisja potwierdziła próbę, którą tymczasowo dobrała.

11

W toku dochodzenia przeprowadzono weryfikacje w siedzibach trzech przedsiębiorstw objętych próbą, podobnie jak i w siedzibie Hangzhou Bioking.

12

W dniu 14 grudnia 2015 r. Komisja skierowała do skarżących ogólny dokument informacyjny, w którym stwierdziła, że mimo istnienia marginesu dumpingu w wysokości 42,8% przywóz Hangzhou Bioking nie powodował istotnej szkody dla przemysłu unijnego. Pismem z dnia 4 stycznia 2016 r. skarżące przekazały swoje uwagi na temat tego dokumentu. Zażądały one ponadto zorganizowania spotkania wyjaśniającego, które odbyło się w dniu 13 stycznia 2016 r.

13

Po zakończeniu dochodzenia w sprawie dumpingu Komisja przyjęła decyzję wykonawczą (UE) 2016/176 z dnia 9 lutego 2016 r. w sprawie zakończenia postępowania antydumpingowego dotyczącego przywozu kwasu winowego pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej i produkowanego przez Hangzhou Bioking (Dz.U. 2016, L 33, s. 14, zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”), w której instytucja ta stwierdziła, że przemysł unijny nie poniósł istotnej szkody w rozumieniu art. 3 rozporządzenia podstawowego.

14

W motywach 140 i 141 zaskarżonej decyzji Komisja zauważyła, że wskaźniki szkody, takie jak produkcja, wielkość sprzedaży i udział w rynku, wykazały tendencje spadkowe w okresie badanym, ale tendencje te nie miały negatywnego wpływu na ogólną sytuację finansową przemysłu unijnego. Komisja uznała, że przeciwnie, w okresie badanym niektóre wskaźniki, takie jak rentowność, przepływy pieniężne, zwrot z inwestycji i zatrudnienie, wykazały tendencję wzrostową. Komisja podkreśliła, że jakkolwiek przemysł unijny w pewnym stopniu odczuwał negatywne skutki prowadzonego przez Hangzhou Bioking przywozu po cenach dumpingowych, dochodzenie nie wykazało, by przemysł unijny poniósł istotną szkodę w rozumieniu art. 3 rozporządzenia podstawowego. W konsekwencji w art. 1 zaskarżonej decyzji Komisja zakończyła postępowanie antydumpingowe dotyczące przywozu do Unii kwasu winowego produkowanego przez Hangzhou Bioking.

15

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 4 maja 2016 r. skarżące wniosły niniejszą skargę.

16

Postanowieniem prezesa Sądu niniejsza sprawa została przydzielona nowemu sędziemu sprawozdawcy, należącemu do dziewiątej izby.

17

Na wniosek sędziego sprawozdawcy Sąd (dziewiąta izba) postanowił o otwarciu ustnego etapu postępowania.

18

W drodze środka organizacji postępowania z dnia 19 lipca 2017 r. Sąd, na podstawie art. 89 ust. 3 lit. a) regulaminu postępowania, wezwał strony do udzielenia odpowiedzi na pytania podczas rozprawy.

19

Na posiedzeniu w dniu 28 września 2017 r. Sąd wysłuchał wystąpień stron i ich odpowiedzi na przedstawione im pytania. Podczas owej rozprawy Komisja poinformowała Sąd, że nie jest w stanie ujawnić skarżącym niektórych z żądanych informacji ze względu na ich poufny charakter. Zgodnie z art. 91 lit. b), art. 92 ust. 3 oraz art. 103 regulaminu postępowania dziewiąta izba zażądała od Komisji przedstawienia tych informacji, wyjaśniając, że nie zostaną one – na tym etapie –podane do wiadomości skarżących. Po przeanalizowaniu tych informacji Sąd, na podstawie art. 103 regulaminu postępowania, stwierdził, że mają one istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sporu i nie powinny pozostać poufne dla skarżących. Ponieważ Komisja nie zwróciła się o zachowanie poufności tych informacji, Sąd upublicznił je, a dziewiąta izba wysłuchała uwag stron na ich temat.

20

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

21

Komisja wnosi do Sądu o:

22

Na poparcie skargi skarżące podnoszą dwa zarzuty. Zarzut pierwszy dotyczy oczywistego błędu w ocenie w odniesieniu do doboru próby producentów oraz naruszenia art. 3 ust. 2 i art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. Zarzut drugi jest oparty na oczywistych błędach w ocenie i na naruszeniu art. 3 ust. 2, 3 i 5 rozporządzenia podstawowego w zakresie, w jakim Komisja stwierdziła, że przemysł unijny nie poniósł istotnej szkody.

23

Skarżące podnoszą, że dokonując doboru rozważanej próby, Komisja nie dopełniła wymogów określonych w art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, a w szczególności wymogu dotyczącego czuwania nad reprezentatywnością dobranej próby. Skutkiem tego naruszenia było zniekształcenie ustaleń dotyczących wskaźników mikroekonomicznych, takich jak ceny sprzedaży, rentowność, przepływy pieniężne, inwestycje i zwrot z inwestycji dokonywanych w celu oceny szkody, z uwagi na co owa ocena nie była obiektywna w rozumieniu art. 3 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego.

24

Nie kwestionując samej inicjatywy przeprowadzenia przez Komisję kontroli wyrywkowej, co zostało potwierdzone w trakcie rozprawy, skarżące utrzymują, że korzystanie z techniki kontroli wyrywkowej stanowi wyjątek od zasady oceny danych wszystkich producentów. W trakcie rozprawy skarżące dodały, że wymóg dotyczący reprezentatywności ustanowiony w art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego nie oznacza, że próba powinna obejmować największą reprezentatywną wielkość sprzedaży, lecz chodzi o to, aby wybrać producentów, których wielkość sprzedaży reprezentuje sytuację przemysłu unijnego. Zdaniem skarżących taki wymóg wynika z pkt 90 wyroku z dnia 10 września 2015 r., Fliesen-Zentrum Deutschland (C‑687/13, EU:C:2015:573).

25

W pierwszej kolejności, zdaniem skarżących, gdy Komisja dobrała próbę producentów unijnych składającą się tylko z trzech spośród największych producentów, posiadających najwyższe wielkości sprzedaży w Unii, nie przeprowadziła stosownej i obiektywnej oceny danych. Owa próba nie była bowiem reprezentatywna dla sytuacji przemysłu unijnego, ponieważ obejmowała nieproporcjonalny wkład największego producenta unijnego, a mianowicie Distillerie Mazzari.

26

Z jednej strony skarżące twierdzą, że Distillerie Mazzari odróżniał się od rozważanej próby, ponieważ „wielkość jego produkcji ogółem wynosiła około 30% całości przemysłu unijnego”. Z drugiej strony, jako że wielkość sprzedaży trzech włączonych do próby producentów unijnych reprezentuje około 56% całkowitej produkcji kwasu winowego w Unii, w tym około 29% w wypadku Distillerie Mazzari, pozostałych sześciu producentów unijnych reprezentuje jedynie 44% pozostałej produkcji, czyli średnio 7,3% każdy. Tymczasem wyłączenie innych producentów skutkuje tym, że próba nie jest reprezentatywna, gdyż jest zniekształcona na korzyść największego producenta.

27

Ponadto, po pierwsze, z okoliczności niniejszej sprawy wynika, że nie jest to „duża” sprawa w rozumieniu art. 17 rozporządzenia podstawowego, ponieważ dotyczy jednego chińskiego eksportera, dziewięciu producentów unijnych oraz jednego importera unijnego. Tym samym, zdaniem skarżących, nic nie uniemożliwiało wykorzystania większej próby. Komisja dokonała zresztą wyboru większej próby w innych postępowaniach antydumpingowych. Po drugie, kontrola trzech producentów unijnych objętych próbą została zakończona w ciągu pierwszych czterech miesięcy po rozpoczęciu dochodzenia, tak że Komisja nie była pod presją czasu. Po trzecie, skarżące wskazały już na początku dochodzenia, że wybrana próba nie pozwalała na dokonanie wystarczająco reprezentatywnej oceny.

28

W drugiej kolejności – istnieje korelacja między wyborem próby i ustaleniem szkody. W tym względzie z wyroku z dnia 21 marca 2012 r., Marine Harvest Norway i Alsaker Fjordbruk/Rada (T‑113/06, niepublikowanego, EU:T:2012:135, pkt 72–74) wynika, że błąd w ustaleniu próby stanowi błąd w ustaleniu szkody. Tak oto w niniejszym przypadku zyski generowane przez Distillerie Mazzari wystarczają do zrównoważenia połączonych strat poniesionych przez dwóch innych uczestników objętych próbą zarówno w 2013 r., jak i w okresie objętym dochodzeniem, co oznacza, że próba producentów unijnych nie była reprezentatywna dla sytuacji przemysłu unijnego. W tym względzie skarżące podnoszą, że rentowność Caviro Distillerie spadła z 3% w 2011 r. do 1,62% w 2013 r. i do 1,73% w okresie objętym dochodzeniem. Comercial Quimica Sarasa, inne przedsiębiorstwo objęte próbą, odnotowało tę samą tendencję między 2011 r. a 2013 r. oraz w okresie objętym dochodzeniem. W replice skarżące dodają, że poziom rentowności producentów unijnych, który w 2010 r. wynosił 17,6%, w 2011 r. spadł do 2%. Zdaniem skarżących takie zmniejszenie potwierdza szkodliwe skutki dumpingu praktykowanego przez Hangzhou Bioking w tym okresie.

29

W trzeciej kolejności – Komisja powinna była w trakcie postępowania administracyjnego uwzględnić zaniepokojenie AssoDistil w odniesieniu do reprezentatywności proponowanej próby. Chociaż prawdą jest, że art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego zezwala Komisji na wybór producentów z Unii tylko z tej przyczyny, że osiągali oni najbardziej znaczące wielkości produkcji lub sprzedaży w Unii, to instytucja ta powinna jednak dobrać obiektywnie reprezentatywną próbę. Dlatego też niemożliwe było dokonanie obiektywnej oceny, skoro próba nie odzwierciedlała właściwie szerszej sytuacji przemysłu unijnego jako całości. Wynika z tego naruszenie art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, ponieważ Komisja nie przeprowadziła obiektywnego badania wpływu przywozu po cenach dumpingowych na przemysł unijny.

30

Tak oto, biorąc pod uwagę informacje, jakimi dysponowała, a także odpowiedzi, jakie następnie otrzymała od producentów unijnych, Komisja powinna była wiedzieć, że konieczna była większa próba.

31

Ponadto wniosek AssoDistil o włączenie ICV do próby miał na celu jedynie zobrazowanie, w jaki sposób próba mogłaby stać się odpowiednio reprezentatywna, ponieważ w niniejszej sprawie można było mieć wątpliwości co do tej reprezentatywności.

32

Jeśli chodzi o zarzut Komisji, zgodnie z którym na skarżących spoczywał obowiązek wskazania próby, która ich zdaniem byłaby odpowiednia, skarżące uważają przede wszystkim, że dobór próby należy do Komisji. Następnie, ich zdaniem, mają one prawo zakwestionować ważność zaproponowanej próby. Wreszcie skarżące nie twierdziły, że należy wyłączyć największego producenta kwasu winowego, czyli Distillerie Mazzari. Ich zdaniem objęcie go próbą powinno zostać zrównoważone poprzez włączenie do niej większej liczby małych producentów.

33

Komisja kwestionuje argumenty skarżących.

34

Należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w dziedzinie wspólnej polityki handlowej, a w szczególności w dziedzinie środków ochrony handlowej, instytucje Unii dysponują szerokim zakresem swobodnego uznania ze względu na złożoność sytuacji gospodarczych, politycznych i prawnych, których oceny muszą dokonać (zob. wyrok z dnia 11 lutego 2010 r., Hoesch Metals and Alloys, C‑373/08, EU:C:2010:68, pkt 61 i przytoczone tam orzecznictwo). W tym względzie poszanowanie gwarancji przyznanych przez porządek prawny Unii w postępowaniach administracyjnych nabiera tym bardziej podstawowego znaczenia. Wśród tych gwarancji znajduje się w szczególności obowiązek starannego i bezstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy przez właściwą instytucję (zob. wyrok z dnia 25 stycznia 2017 r., Rusal Armenal/Rada, T‑512/09 RENV, EU:T:2017:26, pkt 189 i przytoczone tam orzecznictwo).

35

Wynika z tego, że przeprowadzana przez sąd Unii kontrola musi dotyczyć nie tylko ewentualnych naruszeń prawa, lecz również przestrzegania zasad proceduralnych, prawidłowości ustaleń okoliczności faktycznych będących podstawą kwestionowanej decyzji, braku oczywistego błędu w ocenie tych okoliczności faktycznych oraz braku nadużycia władzy (zob. podobnie wyrok z dnia 10 marca 2009 r., Interpipe Niko Tube i Interpipe NTRP/Rada, T‑249/06, EU:T:2009:62, pkt 39 i przytoczone tam orzecznictwo).

36

Jest tak w szczególności w odniesieniu do ustalenia wystąpienia szkody poniesionej przez przemysł Unii, co wymaga dokonania oceny złożonych sytuacji gospodarczych (wyrok z dnia 10 września 2015 r., Bricmate, C‑569/13, EU:C:2015:572, pkt 46 i przytoczone tam orzecznictwo).

37

W konsekwencji chociaż dziedzinie środków obrony handlowej, a w szczególności środków antydumpingowych, sąd Unii nie może ingerować w ocenę zastrzeżoną dla właściwych władz Unii, to jednak musi on upewnić się, że instytucje uwzględniły wszystkie istotne okoliczności i oceniły dowody zawarte w aktach sprawy z wymaganą starannością (zob. wyrok z dnia 18 września 2012 r., Since Hardware (Guangzhou)/Rada, T‑156/11, EU:T:2012:431, pkt 184 i przytoczone tam orzecznictwo).

38

Zgodnie z brzmieniem art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego ustalenie szkody odbywa się na podstawie zebranych dowodów i powinna mu towarzyszyć „obiektywna ocena” wielkości przywozu towarów po cenach dumpingowych, jego wpływu na ceny produktów podobnych na rynku unijnym oraz wpływu tego przywozu na przemysł unijny.

39

Ponadto z art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego wynika, że ustalenie szkody powinno zostać przeprowadzone na poziomie przemysłu unijnego jako całości (wyrok z dnia 19 grudnia 2013 r., Transnational Company Kazchrome i ENRC Marketing/Rada, C‑10/12 P, niepublikowany, EU:C:2013:865, pkt 50, 51).

40

Niemniej jednak, zgodnie z art. 17 ust. 1 i 2 rozporządzenia podstawowego, w sprawach o znacznych rozmiarach Komisja jest upoważniona ograniczyć dochodzenie do rozsądnej liczby stron poprzez wykorzystanie metody kontroli wyrywkowej. W tym względzie art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego przewiduje dwie metody kontroli wyrywkowej. Postępowanie można bowiem ograniczyć do uzasadnionej liczby stron, produktów lub transakcji, statystycznie reprezentatywnych w oparciu o informacje dostępne w momencie ich doboru, albo do największej reprezentatywnej wielkości produkcji, sprzedaży lub wywozu, która może zostać właściwie zbadana w dostępnym czasie (zob. podobnie wyroki: z dnia 10 września 2015 r., Fliesen‑Zentrum Deutschland, C‑687/13, EU:C:2015:573, pkt 86; z dnia 15 czerwca 2017 r., T.KUP, C‑349/16, EU:C:2017:469, pkt 30).

41

Wynika stąd, że jeżeli instytucje Unii zdecydują się na zastosowanie drugiej metody kontroli wyrywkowej, dysponują one pewną swobodą w odniesieniu do prognostycznej oceny w zakresie tego, co mogą racjonalnie wykonać w terminie, jaki jest im wyznaczony na prowadzenie postępowania (wyrok z dnia 15 czerwca 2017 r., T.KUP, C‑349/16, EU:C:2017:469, pkt 31). Ponadto z art. 17 ust. 2 rozporządzenia podstawowego wynika, że ostatecznego wyboru stron dokonuje Komisja, na podstawie przepisów o kontroli wyrywkowej (wyrok z dnia 10 września 2015 r., Fliesen-Zentrum Deutschland, C‑687/13, EU:C:2015:573, pkt 87).

42

To właśnie w świetle tych zasad należy zbadać zasadność argumentów skarżących.

43

W niniejszej sprawie Komisja twierdzi, że zastosowała drugą z metod przewidzianych w art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, zgodnie z którym dochodzenie może zostać ograniczone do największej reprezentatywnej wielkości produkcji, sprzedaży lub wywozu, która może zostać właściwie zbadana w dostępnym czasie. Z motywu 15 zaskarżonej decyzji wynika bowiem, że Komisja dokonała tymczasowego doboru próby producentów unijnych „na podstawie największej wielkości sprzedaży w Unii”.

44

W odniesieniu do reprezentatywności próby należy zaznaczyć, że do Komisji należy zapewnienie uwzględnienia licznych czynników, takich jak między innymi odsetek całkowitej produkcji unijnej i rozmieszczenie geograficzne producentów (zob. podobnie wyrok z dnia 10 września 2015 r., Fliesen-Zentrum Deutschland, C‑687/13, EU:C:2015:573, pkt 90, 91). Należy bowiem zaznaczyć, że na mocy art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego dla uzyskania wiarygodnej reprezentatywności sytuacji gospodarczej przemysłu Unii analiza Komisji musi opierać się na całym przemyśle Unii (zob. podobnie wyrok z dnia 20 maja 2015 r., Yuanping Changyuan Chemicals/Rada, T‑310/12, niepublikowany, EU:T:2015:295, pkt 115).

45

W niniejszej sprawie z motywów 92 i 94 zaskarżonej decyzji wynika, że „do próby wybrano trzech [z dziewięciu] producentów unijnych, reprezentujących ponad 56% łącznej unijnej produkcji produktu podobnego”. Podczas rozprawy Komisja stwierdziła, co nie zostało zakwestionowane, że wybrana próba składała się z trzech największych pod względem wielkości sprzedaży producentów spośród tych, którzy zgodzili się na współpracę.

46

Ponadto w motywie 15 zaskarżonej decyzji Komisja wyjaśniła, że po pierwsze, „oparła się na wszystkich dostępnych informacjach dotyczących przemysłu unijnego, takich jak skarga, informacje uzyskane od krajowego stowarzyszenia gorzelni przemysłowych i napojów spirytusowych we Włoszech (Assodistil) i innych znanych producentów unijnych uczestniczących w postępowaniu na podstawie art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego”, a po drugie, „dokonała doboru próby […] przy jednoczesnym zapewnieniu, że oba produkujące kwas winny państwa członkowskie, Włochy i Hiszpania, będą reprezentowane w próbie”.

47

Prawdą jest, że Komisja mogła również, jak podnoszą skarżące, uwzględnić w próbie jeszcze innych producentów przemysłu unijnego, których wielkość sprzedaży mogłaby być niższa. Prawdą jest także, że zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia podstawowego preferowany jest dobór próby po konsultacji z zainteresowanymi stronami i za ich zgodą.

48

Jednak z jednej strony, jak zostało przypomniane w pkt 41 powyżej, z przepisu tego wynika, że ostatecznego wyboru stron, typów produktów lub transakcji dokonuje Komisja na podstawie przepisów o kontroli wyrywkowej.

49

Z drugiej strony – do skarżących należy przedstawienie dowodów pozwalających Sądowi stwierdzić, że Komisja, ze względu na skład dobranej próby przemysłu Unii, dopuściła się oczywistego błędu w ocenie szkody (zob. podobnie wyrok z dnia 18 września 2012 r., Since Hardware (Guangzhou)/Rada, T‑156/11, EU:T:2012:431, pkt 137 i przytoczone tam orzecznictwo]. Trybunał orzekł już bowiem, że skoro skarżąca, która kwestionowała reprezentatywność próby producentów unijnych, nie przedstawiła żadnej poszlaki, iż ceny stosowane we Włoszech i w Hiszpanii przez francuskich, niemieckich i brytyjskich producentów różniły się od cen stosowanych przez tychże producentów we Francji, Niemczech i w Zjednoczonym Królestwie, to nie wykazała ona, że instytucje Unii popełniły oczywisty błąd, gdy ograniczyły swoją analizę szkody poniesionej przez producentów unijnych z uwagi na różnię cen względem Francji, Niemiec i Zjednoczonego Królestwa (zob. podobnie wyrok z dnia 14 lipca 1995, Koyo Seiko/Rada, T‑166/94, EU:T:1995:140, pkt 59).

50

W tym względzie skarżące twierdzą, że domniemana niereprezentatywność próbki miała negatywy wpływ na wiarygodność wielu wskaźników mikroekonomicznych wykorzystanych przez Komisję w omawianym dochodzeniu, co doprowadziło tę instytucję do popełnienia oczywistych błędów w ocenie i naruszenia art. 3 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego. Błędne są zatem wskaźniki dotyczące cen sprzedaży w Unii, rentowności sprzedaży w Unii, przepływów pieniężnych, inwestycji oraz zwrotu z inwestycji producentów unijnych.

51

W niniejszym przypadku, po pierwsze, należy stwierdzić, że przeprowadzono konsultacje z zainteresowanymi stronami w sprawie wyboru próby, zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Ponadto, jak wynika z motywu 109 zaskarżonej decyzji, do celów analizy szkody Komisja wprowadziła rozróżnienie między wskaźnikami makroekonomicznymi i mikroekonomicznymi. Jeśli chodzi o wskaźniki makroekonomiczne, takie jak wielkość sprzedaży, były one oparte na danych dotyczących przemysłu unijnego jako całości, tj. wszystkich producentów unijnych. Zarzuty skarżących dotyczące próby nie są zatem w stanie podważyć oceny Komisji dotyczącej szkody na poziomie makroekonomicznym.

52

Jeśli chodzi o dane na poziomie mikroekonomicznym, ze wspomnianego motywu 109 wynika, że zostały one ocenione na podstawie danych zawartych w odpowiedziach przesłanych przez producentów unijnych objętych próbą na pytania zawarte w kwestionariuszu Komisji. Co się tyczy tych danych, należy zauważyć, że jak podkreśliła Komisja, aby dojść do jednej liczby dla każdego wskaźnika mikroekonomicznego, dokonała ona obliczenia średniej ważonej, w celu uwzględnienia rzeczywistego udziału w rynku pod względem wielkości produkcji lub sprzedaży każdego producenta objętego próbą. Tymczasem w wypadku zastosowania średniej arytmetycznej, każdy z tych trzech producentów uzyskałby takie samo znaczenie, czyli 33%, niezależnie od faktycznego udziału w rynku pod względem wielkości produkcji lub sprzedaży, co nie odzwierciedlałoby rzeczywistego względnego znaczenia różnych producentów przemysłu unijnego. Jako że poprzez obliczenie średniej ważonej każdemu z producentów objętych próbą przyznano względne znaczenie, należy stwierdzić, że metoda zastosowana w odniesieniu do danych mikroekonomicznych była odpowiednia.

53

Po drugie, z motywu 17 zaskarżonej decyzji wynika, że jeden z producentów unijnych, niewłączony do tymczasowej próby, twierdził, podobnie jak AssoDistil, że próba nie odzwierciedlała w wystarczającym stopniu sytuacji mniejszych producentów unijnych, ponieważ wyrządzający szkodę dumpingowy przywóz pochodzący od Hangzhou Bioking miał wpływ głównie na sytuację mniejszych przedsiębiorstw.

54

Należy jednak wskazać, jak wyjaśniono w motywie 18 zaskarżonej decyzji, że dodanie mniejszych producentów unijnych do próby nie miałoby znaczącego wpływu na wskaźniki szkody obliczone na podstawie danych z próby. Z danych liczbowych przedstawionych przez Komisję wynika bowiem że włączenie ICV do próby, jak sugerowali wnioskodawcy na etapie postępowania administracyjnego, jedynie nieznacznie zmieniłoby średnią ważoną marży zysku próby, która to wówczas ukształtowałaby się w 2014 r. na poziomie powyżej 9,5% zamiast 10%. Jeśli chodzi o zmiany tej marży to wzrosłaby ona w wypadku włączenia owego producenta z odsetka wynoszącego powyżej 5% w 2011 r. do odsetka wynoszącego powyżej 9% w 2014 r. zamiast z 2% do 10% w ciągu tych samych lat według próby dobranej przez Komisję.

55

Po trzecie, należy stwierdzić że jak potwierdzono na rozprawie, skarżące nie przedstawiają żadnego dowodu w celu wykazania, że dodanie jednego dodatkowego producenta zmieniłoby wniosek dotyczący braku szkody, do którego doszła Komisja w zaskarżonej decyzji. Skarżące ograniczają się bowiem do stwierdzenia, że próba ze znacznie większym producentem osiągającym wysokie zyski, doprowadziłaby do wniosku, że szkoda nie wystąpiła, „podczas gdy tuzin, dwa lub trzy, a nawet więcej mniejszych producentów, miało deficyt”. Jednakże argumentacja ta nie odzwierciedla rzeczywistej sytuacji przemysłu unijnego, ponieważ składa się on w niniejszej sprawie z dziewięciu producentów, z których siedmiu współpracowało. Co więcej, argument skarżących dotyczący deficytowej sytuacji drobnych producentów nie jest poparty żadnymi dowodami i w żadnym wypadku nie precyzuje, czy taka sytuacja mogła już być zaobserwowana w okresie badanym.

56

Co się tyczy argumentu skarżących, zgodnie z którym nic nie uniemożliwiało Komisji skorzystania z większej próby, jak uczyniła to w innych postępowaniach antydumpingowych, wystarczy stwierdzić, że skarżące same przyznają, w tym podczas rozprawy, że nie mają żadnych dowodów na to, że dodanie jednego mniejszego producenta unijnego mogłoby zmienić wysnute przez Komisję wnioski dotyczące szkody dla przemysłu unijnego.

57

Co się tyczy twierdzenia skarżących, zgodnie z którym duże zyski osiągnięte przez Distillerie Mazzari były „w dużej mierze zrównoważone przez straty poniesione w 2013 r. oraz w okresie objętym dochodzeniem przez dwa pozostałe przedsiębiorstwa objęte próbą”, ponieważ rentowność Caviro Distillerie spadła z 3% w 2011 r. do 1,62% w 2013 r. i 1,73% w okresie objętym dochodzeniem, a rentowność Comercial Quimica Sarasa wykazywała tę samą tendencję między 2011 r. i 2013 r., a także w okresie objętym dochodzeniem, należy zauważyć, że nawet przy założeniu zmniejszenia rentowności we wspomnianych okresach utrzymanie w omawianej próbie przedsiębiorstw, które odnotowały spadek rentowności, dowodzi, że Komisja przeprowadziła obiektywną ocenę okoliczności faktycznych w zaskarżonej decyzji.

58

W konsekwencji nic nie sugeruje, że nawet gdyby Komisja zmieniła skład rozważanej próby, wnioski dotyczące rentowności i szkody uległyby zmianie w niniejszej sprawie.

59

Ponadto, jeśli chodzi o argument skarżących, w myśl którego znaczny spadek rentowności w latach 2010 i 2011 potwierdza „szkodliwe skutki dumpingu Hangzhou Bioking w tym okresie”, należy stwierdzić, że jak słusznie zauważyła Komisja, ani zaskarżona decyzja, ani inne akty Unii nie dowodzą istnienia dumpingu Hangzhou Bioking w owym okresie. W istocie, jak wynika z motywu 28 zaskarżonej decyzji, „dochodzenie w sprawie dumpingu i powstałej szkody dotyczyło okresu od dnia 1 października 2013 r. do dnia 30 września 2014 r.”.

60

W tych okolicznościach należy uznać, że skarżące nie przedstawiły dowodów wystarczających do wykazania, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie przy doborze próby przemysłu unijnego, jaką uwzględniła.

61

Z tego względu należy oddalić zarzut pierwszy.

62

Skarżące uważają, że Komisja popełniła oczywiste błędy w ocenie i naruszyła art. 3 ust. 2, 3 i 5 rozporządzenia podstawowego poprzez stwierdzenie, w motywach 140–142 zaskarżonej decyzji, że przemysł kwasu winowego w Unii nie poniósł w okresie badanym istotnej szkody.

63

W uwagach wstępnych skarżące podkreślają, że ustalenie szkody wymaga obiektywnej oceny wszystkich istotnych czynników, które mają wpływ na stan rozważanego przemysłu. Tymczasem w niniejszej sprawie żadna obiektywna ocena wskaźników szkody nie mogła doprowadzić do wniosku, że przywóz po cenach dumpingowych nie powoduje żadnych szkód dla unijnego przemysłu kwasu winowego. Skarżące twierdzą w istocie, że we wnioskach dotyczących braku szkody zawartych w motywach 140 i 141 zaskarżonej decyzji Komisja wskazała czynniki, które wykazywały tendencje wzrostowe, lecz nie uwzględniła w wystarczającym stopniu czynników, które wykazywały tendencje spadkowe.

64

Po pierwsze, co się tyczy tendencji dotyczących przywozu w odniesieniu do wielkości i cen, skarżące podnoszą przede wszystkim, że w motywach 41–45 zaskarżonej decyzji stwierdzono, że Hangzhou Bioking prowadziła swoją działalność poza normalnymi warunkami gospodarczymi rynku i korzystał ze sztucznie niskich i zniekształconych cen surowców w celu nieuczciwego obniżenia ostatecznych cen eksportowych do Unii. Następnie skarżące uważają, że zastosowany margines dumpingu wynoszący 42,8%, który wskazano w motywie 88 zaskarżonej decyzji, jest wysoki. Tymczasem, zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, rozmiar faktycznego marginesu dumpingu stanowi czynnik, który należy wziąć pod uwagę w celu oceny szkody. Wreszcie skarżące podnoszą, że średni ważony margines podcięcia cen w odniesieniu do przywozu Hangzhou Bioking po cenach dumpingowych na rynku unijnym, który wynosi 10,3%, jak wynika z motywu 107 zaskarżonej decyzji, jest istotny.

65

Po drugie, w odniesieniu do wielkości przywozu po cenach dumpingowych w okresie badanym – omawiany eksporter zwiększył o 25% wielkość wywozu po cenach dumpingowych na rynek unijny, osiągając maksymalny wzrost o 36% w roku 2013. Ponadto skarżące wskazują, że ów stały wzrost wielkości przywozu po cenach dumpingowych miał miejsce w kontekście ogólnego spadku konsumpcji kwasu winowego w Unii, ponieważ do końca okresu objętego dochodzeniem zmniejszyła się ona o 11%.

66

W odniesieniu do wpływu przywozu po cenach dumpingowych na ceny unijne skarżące podnoszą, że o ile jest prawdą, że Hangzhou Bioking podniosła swe ceny o 35% w okresie badanym, jak wskazano w motywie 104 zaskarżonej decyzji, o tyle nie zmienia to faktu, że te podwyżki cen zostały zastosowane do bardzo niskiego poziomu wyjściowego. Tłumaczy to istnienie średniego ważonego marginesu podcięcia cenowego na poziomie 10,3% w wypadku przywozu Hangzhou Bioking po cenach dumpingowych na rynek unijny, jak zostało to wskazane w motywie 107 zaskarżonej decyzji. Co więcej, w okresie od 2013 r. do końca okresu objętego dochodzeniem, podczas gdy ceny przemysłu unijnego zmniejszyły się o 56%, jak wskazano w motywach 124 i 125 zaskarżonej decyzji, ceny stosowane przez Hangzhou Bioking zmniejszyły się zaledwie o 8%, jak wynika to z motywu 105 tej decyzji.

67

W odpowiedzi na argument Komisji podkreślający, że wzrost o 35% średniej ceny przywozu w świetle cen przemysłu unijnego stanowi pozytywny fakt, skarżące podnoszą, że należy zbadać rzeczywiste ceny przywozu a nie tendencję. Jeśli, jak podejrzewają skarżące, cena przywozu była bardzo niska w 2011 r., stosunkowy wzrost, który nastąpił później, jest bez znaczenia, i to w szczególności w świetle stwierdzonego na koniec dochodzenia podcięcia cenowego w wysokości 10%. Ponadto z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że podcięcie cenowe dokonane przez Hangzhou Bioking było dużo wyższe przed okresem objętym dochodzeniem.

68

Po trzecie, skarżące podnoszą, że Komisja, z naruszeniem zasady, zgodnie z którą żaden pojedynczy czynnik ani większa liczba tych czynników nie muszą stanowić decydującej wskazówki, nie przyznała w toku dochodzenia wystarczającego znaczenia innym czynnikom określonym w art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, a mianowicie wpływowi na wielkość sprzedaży i udziałom producentów unijnych w rynku. Ich zdaniem Komisja w zbyt dużym stopniu skoncentrowała się natomiast na tendencji rentowności, jak również na kryteriach dotyczących przepływów pieniężnych i zwrotu z inwestycji. W ten sposób popełniła oczywisty błąd w ocenie.

69

W tym względzie skarżące podnoszą, że zaskarżona decyzja nie dostarcza żadnego wyjaśnienia lub analizy na temat sposobu, w jaki spadek wyników przemysłu unijnego został zrównoważony poprzez poprawę ogólnej rentowności. Tymczasem w ogólnym dokumencie informacyjnym z dnia 14 grudnia 2015 r. Komisja wyraża się jasno i w sposób znacznie bardziej zwięzły w odniesieniu do tych elementów.

70

I tak, przede wszystkim, skarżące zarzucają Komisji, że ta nie przyznała w toku dochodzenia wystarczającego znaczenia wielkości sprzedaży przemysłu unijnego, która w okresie badanym spadła o 30%, jak stwierdzono to w motywie 115 zaskarżonej decyzji. Spadek wielkości sprzedaży był prawie trzy razy większy niż spadek konsumpcji w Unii w okresie badanym. Tymczasem gdy wielkość sprzedaży przemysłu unijnego spada, Komisja powinna wykazać i gruntownie przeanalizować rzeczywiście zrealizowane zyski, ponieważ chodzi tu o istotny czynnik oceny ogólnej sytuacji przemysłu unijnego. Tym samym zaskarżona decyzja nie wyjaśniała w rzeczywistości interakcji różnych istotnych czynników.

71

Następnie – skarżące uważają, że spadek o 21% w okresie badanym udziału przemysłu unijnego w rynku, stwierdzony w motywie 115 zaskarżonej decyzji, również był niepokojący, podczas gdy „wielkość przywozu Hangzhou Bioking wzrosła o 25%, zaś udział [tej spółki w rynku] […] wzrósł o 41%” w tym samym okresie, zgodnie z motywem 117 zaskarżonej decyzji. Tak oto argument Komisji, zgodnie z którym wzrost cen sprzedaży stosowanych przez przemysł unijny podążał za zmianami kosztów surowców, ulega podważeniu przez okoliczność, że od 2012 r. przemysł unijny szybko tracił wielkość sprzedaży i udziały w rynku.

72

W tym kontekście wzrost przemysłu unijnego był silnie ujemny, jak wynika z motywu 117 zaskarżonej decyzji. Podobnie cały przemysł, z wyjątkiem Distillerie Mazzari, poniósł znaczne straty w okresie objętym dochodzeniem.

73

Ponadto skarżące oceniły w swoich twierdzeniach opartych na statystykach eksportowych uzyskanych od chińskich organów celnych, że Hangzhou Bioking dokonała sprzedaży o około 9700 ton w 2013 r. i 8925 ton w okresie objętym dochodzeniem. W okresie badanym miał również miejsce przywóz od innych chińskich eksporterów. Tymczasem w okresie objętym dochodzeniem Hangzhou Bioking zwiększyła swój udział w rynku z 25% do 35%, przy czym udział ów należał tylko do jedynego chińskiego eksportera.

74

Wreszcie Komisja nie przyznała żadnego znaczenia rychłemu wzrostowi wielkości produkcji Hangzhou Bioking, jak wynika z motywów 165 i 166 zaskarżonej decyzji, w szczególności w odniesieniu do jej wpływu na rentowność przemysłu unijnego. Tymczasem, zdaniem skarżących, jest prawdopodobne, że taka rentowność oraz inne pozytywne wskaźniki finansowe pogorszą się w krótkim okresie i w najbliższej przyszłości, niwecząc najnowsze pozytywne wskaźniki ekonomiczne przemysłu uwzględnione przez Komisję w celu oceny szkody poniesionej przez przemysł kwasu winowego w Unii. W związku z tym, że Komisja wiedziała o tej okoliczności, ale nie przyznała jej żadnego znaczenia przy ocenie szkody, instytucja ta popełniła oczywisty błąd w ocenie.

75

Wręcz przeciwnie, Komisja oparła się jedynie na wskaźnikach dotyczących rentowności, przepływów pieniężnych i zwrotu z inwestycji, które wykazywały pozytywne tendencje, aby stwierdzić, że przemysł unijny nie poniósł istotnej szkody, podczas gdy inne czynniki ekonomiczne wskazywały zdaniem skarżących na fakt, że przemysł unijny załamywał się pod ciężarem przywozu po cenach dumpingowych. W ten sposób Komisja popełniła oczywiste błędy w ocenie.

76

W szczególności w odniesieniu do rentowności przemysłu unijnego skarżące uważają, że ten czynnik jest jedynym czynnikiem gospodarczym, który zgłoszono jako wykazujący pozytywną tendencję, jak wynika z motywu 140 zaskarżonej decyzji, mimo że istnieje wiele innych czynników wykazujących negatywne tendencje. Tymczasem pkt 4.5.4 zaskarżonej decyzji odnoszący się do wniosków dotyczących szkody nie dostarcza żadnego wyjaśnienia lub analizy na temat sposobu, w jaki rentowność zrównoważyłyby skutki innych elementów, chociaż skarżące wyraziły krytyczne uwagi w tym względzie w toku postępowania administracyjnego. I tak w zaskarżonej decyzji nie wyjaśniono interakcji różnych istotnych elementów, a w szczególności tego, w jaki sposób poprawa poziomu rentowności mogłaby naprawić szkodę dla przemysłu Unii.

77

Po czwarte, z zaskarżonej decyzji wynika, że przemysł unijny został wyparty z najmniej rentownych segmentów rynku wskutek cen dumpingowych stosowanych przez Hangzhou Bioking i doświadczył z tego względu spadku swej wielkości sprzedaży. Skarżące, wbrew twierdzeniom Komisji, nie utrzymują, że wnioski Komisji powinny być oparte na wybranym przez nie segmencie przemysłu Unii. Skarżące twierdzą, że wszystkie wskaźniki gospodarcze rozpatrywane jako całość pokazują, że przywóz po cenach dumpingowych prowadzony przez Hangzhou Bioking spowodował szkodę.

78

Po piąte, skarżące uważają, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, jako że nie uwzględniła w sposób wystarczający znaczenia strategii obronnej przemysłu Unii na rzecz przeciwdziałania dumpingowi. I tak oto w innych postępowaniach antydumpingowych Komisja nie wzięła pod uwagę wzrostu rentowności, w świetle faktu, że przemysł unijny stracił część wielkości sprzedaży i udziału w rynku. Podobna sytuacja ma miejsce w ramach niniejszego postępowania, tak więc Komisja powinna była wziąć pod uwagę fakt, że przemysł unijny uznał, pomiędzy 2012 r. a końcem okresu objętego dochodzeniem, że nie może prowadzić agresywnej konkurencji cenowej wobec wielkości sprzedaży zrealizowanej przez Hangzhou Bioking i że musi w zamian skoncentrować wysiłki handlowe na klientach, którzy są gotowi zapłacić wyższą cenę za produkt o lepszej jakości.

79

Po szóste, poprzez stwierdzenie w motywie 146 zaskarżonej decyzji, że „margines dumpingu producenta eksportującego nie stanowi sam w sobie decydującego ekonomicznego wskaźnika szkody”, Komisja naruszyła art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, zgodnie z którym instytucja ta jest zobowiązana do uwzględnienia „rozmiarów faktycznego marginesu dumpingu”. Tymczasem, wbrew stanowisku bronionemu przez Komisję, pytanie nie brzmi, czy w niniejszym przypadku margines dumpingu jest decydujący, lecz czy przyznano mu dostateczne znaczenie lub nawet należyte znaczenie w procesie oceny szkody. Zdaniem skarżących rozporządzenie podstawowe nakłada na Komisję obowiązek wzięcia pod uwagę marginesu dumpingu, który powinien zawsze być obliczany za krótszy okres. Żadna ocena „tendencji w czasie” nie jest wymagana, aby ocenić rozmiar dumpingu w ramach podstawowego rozporządzenia antydumpingowego.

80

Ponadto to samo rozumowanie znajduje zastosowanie w odniesieniu do podcięcia cenowego, które należy oceniać na podstawie art. 3 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Tymczasem zaskarżona decyzja nie zawiera żadnego odniesienia do tego elementu, z wyjątkiem motywów 141 i 150, w których został on wykluczony bez poddania jego wpływu poważnej ocenie, i to pomimo tego, że margines podcięcia cenowego ustalono na 10,3%.

81

Po siódme, Komisja nie zbadała wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych przez Hangzhou Bioking na wielkość sprzedaży przemysłu unijnego. Presja cenowa wywierana przez przywóz po cenach dumpingowych doprowadziła do spadku cen o 76% pomiędzy 2013 r. a końcem okresu objętego dochodzeniem, jak również do nadzwyczaj silnego zmniejszenia wielkości sprzedaży i udziałów w rynku. Ponadto zmiany wielkości sprzedaży przywozu Hangzhou Bioking stanowiły odwrotność zmian konsumpcji w Unii. Skarżące podkreślają, że w latach 2011–2014 chociaż konsumpcja w Unii zmniejszyła się o 11%, to przywóz Hangzhou Bioking wzrósł w ujęciu bezwzględnym o 25%, co oznacza, że przedsiębiorstwo to zdołało działać wbrew prawom rynku. Co więcej, na zakończenie rozważanego okresu wielkość sprzedaży przemysłu Unii zmniejszyła się według skarżących o 30%, podczas gdy konsumpcja spadła o 11%. W konsekwencji pozostałe 19% sprzedaży zostało utracone bezpośrednio na rzecz Hangzhou Bioking.

82

Po ósme wreszcie, jeśli chodzi o uwagi Komisji dotyczące zmniejszenia się zdolności produkcyjnych przemysłu Unii, skarżące przyznają, że wielkość sprzedaży spadła o 14%, podczas gdy popyt zmniejszył się o 11%. Niemniej jednak, jako że przemysł Unii zdołał utrzymać lub polepszyć wielkość swej sprzedaży eksportowej, spadek poziomu produkcji był mniejszy. Zdaniem skarżących należy w każdym wypadku odrzucić wyjaśnienia Komisji w odniesieniu do poziomu produkcji przemysłu unijnego i konsumpcji w Unii, gdyż czynniki te nie są ze sobą powiązane, ponieważ pierwszy z nich systematycznie spadał w całym okresie badanym, podczas gdy drugi wzrastał w latach 2011 i 2013, zanim ponownie spadł w kolejnym okresie.

83

Komisja kwestionuje argumenty skarżących.

84

Przede wszystkim, jak przypomniano w pkt 38 powyżej, zgodnie z art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego obiektywna ocena ustalenia istnienia szkody dla przemysłu Unii musi obejmować, po pierwsze, wielkość przywozu towarów po cenach dumpingowych i jego wpływ na ceny produktów podobnych na rynku Unii, a po drugie, wpływ tego przywozu na przemysł Unii.

85

W odniesieniu do wielkości tego przywozu i jego wpływu na ceny produktów podobnych na rynku Unii art. 3 ust. 3 rozporządzenia podstawowego przewiduje czynniki, które należy uwzględnić w ramach tej oceny, wyjaśniając przy tym, że jeden lub kilka takich czynników nie mogą same w sobie stanowić decydującej wskazówki.

86

Zgodnie z samym art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego ocena wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na przemysł Unii obejmuje ocenę wszystkich istotnych czynników ekonomicznych i wskaźników oddziałujących na stan tego przemysłu. Przepis ten zawiera wykaz różnych czynników, które mogą zostać wzięte pod uwagę, i wskazuje, że wykaz ten nie jest wyczerpujący, a żaden z tych czynników nie musi stanowić decydującej wskazówki (wyrok z dnia 28 listopada 2013 r., CHEMK i KF/Rada, C‑13/12 P, niepublikowany, EU:C:2013:780, pkt 56; z dnia 19 grudnia 2013 r., Transnational Company Kazchrome i ENRC Marketing/Rada, C‑10/12 P, niepublikowany, EU:C:2013:865, pkt 20; z dnia 16 kwietnia 2015 r., TMK Europe, C‑143/14, EU:C:2015:236, pkt 32). Przepis ów przyznaje instytucjom szeroki margines uznania w ramach badania i oceny różnych wskaźników (zob. podobnie wyrok z dnia 27 września 2007 r., Ikea Wholesale, C‑351/04, EU:C:2007:547, pkt 61).

87

W rezultacie, uwzględniając wszystkie te przepisy, należy ustalić, czy Komisja mogła, bez popełnienia oczywistego błędu w ocenie, stwierdzić brak istotnej szkody dla przemysłu unijnego.

88

Przede wszystkim, w odniesieniu do twierdzenia, zgodnie z którym Komisja w zbyt dużym stopniu skoncentrowała się na danych gospodarczych dotyczących ogólnej sytuacji finansowej, takich jak rentowność przemysłu Unii, przepływy pieniężne i zwrot z inwestycji, skarżące uważają, że decydującymi czynnikami są wielkość sprzedaży przemysłu unijnego, poziom produkcji i stopień wykorzystania zdolności produkcyjnych w Unii. Powołują się one również na inne czynniki, takie jak wielkość dumpingu podcięcie cenowe przez Hangzhou Bioking, wzrost wielkości przywozu w wartościach bezwzględnych, poziomy zapasów, wydajność, wzrost, płace oraz inwestycje, które Komisja powinna była uwzględnić.

89

W niniejszym przypadku, w pierwszej kolejności, należy stwierdzić, że jak wynika z pkt 4.5.2 i 4.5.3 zaskarżonej decyzji, Komisja zbadała wszystkie wymienione wyżej elementy. W odniesieniu do czynników makroekonomicznych z motywów 111–123 zaskarżonej decyzji wynika, że Komisja zbadała produkcję, moce produkcyjne, wykorzystanie mocy produkcyjnych, wielkość sprzedaży, udział w rynku, wzrost, zatrudnienie, wydajność, wielkość marginesu dumpingu i poprawę sytuacji po wcześniejszym dumpingu. Spośród wskaźników mikroekonomicznych zbadano średnie ceny jednostkowe, koszt jednostkowy, koszt pracy, zapasy, rentowność, przepływy pieniężne, inwestycje, zwrot z inwestycji i zdolność do pozyskiwania kapitału.

90

W związku z tym, że Komisja stwierdziła w motywie 140 zaskarżonej decyzji, że „wskaźniki szkody takie jak produkcja, wielkość sprzedaży i udział w rynku wykazywały w okresie badanym tendencje spadkowe”, przy czym tendencje te nie miały jednak „negatywnego wpływu na ogólną sytuację finansową przemysłu unijnego”. Ponadto w owym motywie stwierdzono, że „przeciwnie, rentowność przemysłu unijnego wykazywała w okresie badanym stałą tendencję wzrostową, a nawet przekroczyła w okresie objętym dochodzeniem docelowy zysk”. Ponadto zgodnie z rzeczonym motywem „wzrosły w okresie badanym inne wskaźniki finansowe, takie jak przepływ środków pieniężnych i zwrot z inwestycji”. Ponadto, jak podniosła Komisja na rozprawie, wskaźniki szkody zostały zbadane również w pkt 4.5.5 zaskarżonej decyzji, w którym Komisja udzieliła odpowiedzi na uwagi zainteresowanych stron i który stanowi integralną część uzasadnienia tej decyzji.

91

I tak w ramach szerokiego zakresu oceny danych gospodarczych należy uznać, że Komisja zbadała zasadność wszystkich czynników i wyważyła pozytywne i negatywne czynniki.

92

Ponadto, co się tyczy twierdzeń na temat tendencji dotyczących przywozu w odniesieniu do wielkości i cen, należy stwierdzić, jak podkreślają skarżące, że w motywie 47 zaskarżonej decyzji wskazano, że cały rynek krajowy bezwodnika maleinowego w Chinach uznaje się za zakłócony. Ponadto bezsporne jest, że margines dumpingu został ustalony na poziomie 42,8%, a tym samym przekroczył próg de minimis, jak wynika z motywów 88 i 122 zaskarżonej decyzji. Wreszcie prawdą jest, że średni ważony margines podcięcia cen wynosił 10,3%, jak wynika to z motywu 107 zaskarżonej decyzji.

93

Niemniej, wbrew temu, co twierdzą skarżące, ustalenia takie nie pozwalają jednak stwierdzić istnienia istotnej szkody w rozumieniu art. 3 rozporządzenia podstawowego.

94

W istocie, co się tyczy w szczególności rozmiaru marginesu dumpingu, może on oczywiście zostać uwzględniony zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego w kontekście oceny wszystkich istotnych czynników i wskaźników gospodarczych, które wywierają wpływ na przemysł unijny, niemniej jednak, jak słusznie podkreśliła Komisja w motywie 146 zaskarżonej decyzji, sam w sobie margines dumpingu producenta nie stanowi decydującego ekonomicznego wskaźnika szkody. Jak podkreśliła Komisja w trakcie rozprawy, żaden z czynników wymienionych w tym przepisie nie jest sam w sobie decydujący w ramach ogólnej oceny szkody przeprowadzanej przez Komisję.

95

W drugiej kolejności, co się tyczy oceny każdego czynnika gospodarczego rozważanego osobno, w kontekście oceny cen, z tabeli nr 3 w zaskarżonej decyzji wynika, że średnia cena przywozu produktu po cenach dumpingowych wzrosła o 35% w okresie badanym. Tymczasem tabela 7 zaskarżonej decyzji wskazuje, że w okresie badanym średnie jednostkowe ceny sprzedaży przemysłu Unii wzrosły o 19%. Z powyższego wynika więc, że ceny Hangzhou Bioking wzrosły bardziej niż ceny sprzedaży przemysłu Unii, przez co różnica między tymi cenami zmniejszyła się. Podobnie należy zaznaczyć, że – jak wynika z tabeli 7 i motywu 127 zaskarżonej decyzji – w badanym okresie wzrost średnich jednostkowych cen sprzedaży przemysłu unijnego, tj. 19%, był wyraźniejszy niż wzrost kosztów produkcji o 9%. W związku z tym, jak słusznie zauważyła Komisja, takie ustalenie potwierdza brak presji cenowej wywieranej przez przywóz Hangzhou Bioking.

96

Jeśli chodzi ponadto o twierdzenie skarżących, zgodnie z którym względny wzrost ceny jest pozbawiony znaczenia, należy zaznaczyć, że cena jest czynnikiem wymienionym w art. 3 ust. 2, 3 i 5 rozporządzenia podstawowego służącym do ustalenia szkody wyrządzonej przemysłowi unijnemu. Tymczasem Komisja twierdzi, że margines podcięcia cenowego uległ zmniejszeniu przed okresem objętym dochodzeniem i po tym okresie. Komisja uznała zatem słusznie, że tego rodzaju spadek stanowił pozytywną tendencję, która powinna zostać uwzględniona przy ocenie szkody.

97

Jeśli chodzi o zmiany wielkości przywozu i udziałów w tynku, przywóz Hangzhou Bioking rzeczywiście wzrósł o 25% w badanym okresie, przez co, z uwagi na zmniejszenie o 11% całkowitej konsumpcji w Unii w tym samym okresie (tabela 1 zaskarżonej decyzji), udział w rynku Hangzhou Bioking wzrósł o 41% (zob. motywy 101 i 102 zaskarżonej decyzji). Jednakże, jak wskazała Komisja w motywie 148 zaskarżonej decyzji, udział w rynku i wielkość przywozu nie są jedynymi elementami, które przeanalizowano w celu ocenienia, czy przemysł unijny poniósł istotną szkodę. W tym względzie, jak wynika z tabeli 2 i z motywu 101 zaskarżonej decyzji, wielkość przywozu do Unii produktu objętego postępowaniem po cenach dumpingowych przez Hangzhou Bioking wzrosła o 25% w okresie badanym, podczas gdy tabela 10 pokazuje, że rentowność producentów unijnych wzrosła znacząco w okresie badanym, osiągając 10% podczas okresu objętego dochodzeniem. W związku z tym, pomimo wzrostu wielkości przywozu Hangzhou Bioking, rentowność producentów unijnych wzrosła.

98

Ponadto, jeżeli chodzi o udział w rynku przemysłu unijnego, jego zmiany niewątpliwie stanowią czynnik o istotnym znaczeniu dla oceny istnienia istotnej szkody wyrządzonej rzeczonemu przemysłowi (wyrok z dnia 14 marca 2007 r., Aluminium Silicon Mill Products/Rada, T‑107/04, EU:T:2007:85, pkt 65). Tymczasem w niniejszej sprawie udział przemysłu Unii spadł o 21% w badanym okresie i ustabilizował się na koniec tego okresu, jak wynika ze środka dowodowego przyjętego przez Sąd (zob. pkt 19 powyżej), na poziomie 44%. Komisja nie mogła więc zasadnie uznać w motywie 148 zaskarżonej decyzji, że ów udział w rynku pozostał na stosunkowo wysokim poziomie w okresie badanym.

99

W odniesieniu do twierdzenia skarżących, zgodnie z którym Komisja nie przyznała żadnego znaczenia skutkom rychłego wzrostu wielkości produkcji Hangzhou Bioking dla rentowności przemysłu unijnego, jak również pozostałym wskaźnikom finansowym, które ulegną pogorszeniu w najbliższej przyszłości, należy przypomnieć, że ustalenie szkody w następstwie wszczęcia postępowania wymaga zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia podstawowego wykazania „istotnej szkody dla przemysłu [Unii], zagrożenia istotną szkodą dla przemysłu [Unii] lub istotnego opóźnienia powstawania takiego przemysłu [Unii]”. W związku z tym, że wniosek złożony przez producentów unijnych opierał się na – ich zdaniem wykazanym już – istnieniu znacznej szkody dla przemysłu unijnego, Komisja zbadała, czy taka szkoda mogła zostać ustalona w okresie badanym. Jak wynika bowiem z motywów 6 i 141 zaskarżonej decyzji, analiza Komisji dotyczyła jedynie istotnej szkody wyrządzonej przemysłowi unijnemu w rozumieniu tego przepisu, a nie przyszłej zdolności produkcyjnej chińskich eksporterów. Tymczasem argumentacja skarżących opiera się na ewentualnym zwiększeniu w przyszłości zdolności produkcyjnej chińskich producentów eksportujących, które ma znaczenie w ramach dochodzenia w sprawie „zagrożenia istotną szkodą” w rozumieniu art. 3 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. W związku z tym argumenty skarżących dotyczące prognostycznej analizy sytuacji przemysłu unijnego są w tym kontekście nieistotne.

100

W trzeciej kolejności, jeśli chodzi o argument skarżących, zgodnie z którym Komisja oparła się wyłącznie na rentowności przemysłu unijnego, przepływach pieniężnych i zwrocie z inwestycji, z uwagi na fakt, że jedynie te wskaźniki wykazywały pozytywną tendencję, należy przede wszystkim zauważyć, że jak zostało stwierdzone w pkt 91 powyżej, Komisja uwzględniła w zaskarżonej decyzji wszystkie istotne dane w ramach swojej analizy. Następnie, jak podniosła Komisja, rentowność jest jednym z decydujących czynników przy analizie szkody. Wreszcie, jak wynika z motywu 135 zaskarżonej decyzji, „rentowność [przemysłu Unii] znacznie wzrosła w badanym okresie, osiągając 10% podczas okresu dochodzenia i przekraczając w ten sposób zysk docelowy tego sektora przemysłu wynoszący 8%”. Należy jednak podkreślić, że z jednej strony taki wzrost jest delikatny i że z drugiej strony powinien być postrzegany nie w izolacji, lecz w kontekście innych pozytywnych wskaźników gospodarczych, takich jak przepływy pieniężne, zwrot z inwestycji i zatrudnienie, jak wynika z motywów 119–139 zaskarżonej decyzji.

101

W zakresie, w jakim skarżące zarzucają Komisji, że niedostatecznie uzasadniła zaskarżoną decyzję w odniesieniu do wyjaśnienia, w jaki sposób spadek wyników przemysłu unijnego został zrównoważony przez poprawę ogólnej rentowności, argumentacja skarżących zmierza w rzeczywistości do zakwestionowania samej oceny danych gospodarczych dokonanej przez Komisję. Tymczasem Sąd stoi na stanowisku, że z analizy motywów 119–139 zaskarżonej decyzji wynika, że Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie w odniesieniu do oceny tych czynników.

102

W uzupełnieniu należy przypomnieć, że uzasadnienie, jakiego wymaga art. 296 TFUE, powinno być dostosowane do charakteru aktu i przedstawiać w sposób jasny i jednoznaczny rozumowanie instytucji, która wydała akt, pozwalając zainteresowanym poznać podstawy podjętej decyzji, a właściwemu sądowi dokonać jej kontroli (zob. wyrok z 10 września 2015 r., Fliesen-Zentrum Deutschland, C‑687/13, EU:C:2015:573, pkt 75).

103

Ten wymóg należy oceniać w odniesieniu do konkretnej sytuacji, w szczególności do treści aktu, charakteru powołanych argumentów, a także interesu, jaki w uzyskaniu informacji mogą mieć adresaci aktu lub inne osoby, których dotyczy on bezpośrednio i indywidualnie. Nie jest wymagane, by uzasadnienie obejmowało wszystkie istotne elementy stanu faktycznego i prawnego w zakresie, w jakim kwestia ustalenia, czy uzasadnienie aktu spełnia wymogi art. 296 TFUE, musi zostać oceniona w świetle nie tylko jego brzmienia, lecz również jego kontekstu i ogółu norm prawnych dotyczących przedmiotowej sprawy (wyrok z dnia 10 września 2015 r., Fliesen-Zentrum Deutschland, C‑687/13 EU:C:2015:573, pkt 76).

104

Należy podkreślić ponadto, że instytucje nie są zobowiązane do zajęcia stanowiska wobec wszystkich argumentów zainteresowanych stron, wystarczy bowiem przedstawić fakty i względy prawne o zasadniczym znaczeniu dla decyzji (zob. podobnie wyrok z dnia 11 stycznia 2007 r., Technische Glaswerke Ilmenau/KomisjaC‑404/04 P, niepublikowany, EU:C:2007:6, pkt 30).

105

W niniejszej sprawie powody, dla których Komisja uznała, że niektóre wskaźniki szkody nie miały negatywnego wpływu na ogólną sytuację finansową przemysłu unijnego, podczas gdy inne wskaźniki uległy pozytywnym zmianom, zostały przedstawione w motywach 140, 141 i 148–160 zaskarżonej decyzji. Komisja w jasny sposób przedstawiła powody, dla których uznała, że przemysł unijny nie poniósł żadnej istotnej szkody wskutek przywozu Hangzhou Bioking. W związku z tym zaskarżona decyzja jest wystarczająco uzasadniona w tym względzie.

106

Po czwarte, w odniesieniu do twierdzenia skarżących, zgodnie z którym Komisja zbadała jedynie jeden segment przemysłu unijnego, należy zauważyć, że argument ten został już zbadany w ramach zarzutu pierwszego. W istocie z pkt 60 powyżej wynika, że skarżące nie wykazały, dlaczego próba wybrana przez Komisję miała doprowadzić ją do popełnienia oczywistego błędu w ocenie przy ocenie istnienia istotnej szkody dla przemysłu unijnego.

107

Po piąte, nawet jeśli prawdą jest, że przemysł unijny wprowadził w życie strategię obronną w celu zwalczania dumpingu, nie zmienia to faktu, że skutki tej strategii przyjęły postać w szczególności wzrostu poziomu rentowności producentów objętych postępowaniem. W konsekwencji argumenty skarżących oparte na tym, że Komisja nie uwzględniła tej strategii, nie pozwalają podważyć zasadności ustaleń zaskarżonej decyzji w odniesieniu do braku istotnej szkody.

108

Po szóste, jeśli chodzi o argument dotyczący niewystarczającego uwzględnienia przez Komisję marginesu dumpingu, jak zostało już wskazane w pkt 94 powyżej, to jakkolwiek rzeczywiście prawdą jest, że taki margines powinien być uwzględniony w ramach ustalania szkody w rozumieniu art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, to nie zmienia to faktu, że jest on przede wszystkim elementem wymagającym uwzględnienia w celu ustalenia istnienia dumpingu, stanowiącym warunek odrębny od warunku dotyczącego ustalenia szkody w ramach nałożenia środków antydumpingowych.

109

W odniesieniu do uwzględnienia podcięcia cenowego wobec cen przemysłu unijnego należy zauważyć, że Komisja stwierdziła w motywie 105 zaskarżonej decyzji, że „średnia cena przywozu przez [Hangzhou] Bioking produktu objętego postępowaniem wzrosła w okresie badanym o 35%” i że „w latach 2011–2013 wzrosła o 43%, ale od 2013 r. do okresu objętego dochodzeniem zmalała o 8%”. Komisja następnie ustaliła średni ważony margines podcięcia cenowego na poziomie 10,3% w przywozie towarów po cenach dumpingowych przez Hangzhou Bioking na rynek unijny. Na podstawie tych elementów, odnosząc się wprost do podcięcia cen przemysłu Unii, w motywie 141 zaskarżonej decyzji Komisja stwierdziła, że istotna szkoda nie wystąpiła. W związku z tym należy stwierdzić, że Komisja uwzględniła ten czynnik. W zakresie, w jakim skarżące zmierzają do podważenia znaczenia tego czynnika, należy przypomnieć, że zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego żaden z czynników brany pod uwagę osobno lub łącznie nie musi stanowić decydującej wskazówki. W konsekwencji margines podcięcia cenowego nie stanowi sam w sobie decydującego gospodarczego wskaźnika szkody.

110

Po siódme, jeśli chodzi o twierdzenie skarżących, wedle którego ceny spadły o „76% pomiędzy 2013 r. i okresem dochodzenia”, to one same odnoszą się do zmniejszenia cen przemysłu Unii o 56%. W tym względzie, jak wynika z motywu 125 zaskarżonej decyzji, średnie jednostkowe ceny sprzedaży producentów unijnych objętych próbą rzeczywiście zmalały o 56% między 2013 r. a końcem okresu objętego dochodzeniem. Niemniej jednak należy stwierdzić, że wzrosły one o 19% w okresie badanym. Ponadto, jak stwierdzono w motywie 127 zaskarżonej decyzji i w pkt 95 powyżej, wzrost średniej jednostkowej ceny sprzedaży o 19% w okresie badanym był wyraźniejszy niż wzrost w tym samym okresie o 9% kosztów produkcji, co sugeruje, że presja cenowa wywierana przez przywóz Hangzhou Bioking nie powstrzymała wzrostu jednostkowej ceny sprzedaży przemysłu unijnego.

111

Po ósme, jeśli chodzi o zmniejszenie wielkości produkcji, należy zauważyć, że wielkość ta spadła faktycznie o 16% w okresie badanym, ale ustabilizowała się w okresie od 2013 r. do końca okresu objętego dochodzeniem, jak wskazano w tabeli 4 w zaskarżonej decyzji. Jednakże, jak słusznie podniosła Komisja, okoliczność tę należy oceniać w świetle spadku konsumpcji o 11% w okresie badanym, jak wspomniano w pkt 97 powyżej. W tych okolicznościach można uznać, że większa część zmniejszenia wielkości produkcji przemysłu unijnego w okresie badanym była spowodowana spadkiem konsumpcji.

112

Z całości powyższych rozważań wynika, że skarżące nie przedstawiły dowodów pozwalających podważyć wnioski Komisji dotyczące braku istotnej szkody dla przemysłu unijnego w oparciu o wszystkie istotne czynniki. W konsekwencji należy stwierdzić, że Komisja, pomimo oceny udziału w rynku przemysłu unijnego, której dokonała (pkt 98 powyżej), nie popełniła oczywistego błędu w ocenie w ramach swojej całościowej oceny istnienia istotnej szkody na podstawie ogółu czynników przedstawionych w ramach zarzutu drugiego.

113

W konsekwencji należy oddalić zarzut drugi, a tym samym oddalić skargę w całości.

114

Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżące przegrały sprawę, należy – zgodnie z żądaniem Komisji – obciążyć je ich własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Komisję.

Z powyższych względów

SĄD (dziewiąta izba),

orzeka, co następuje: