–

w imieniu B. Bossen, A. Bossen oraz G. Gräßmann przez F. Puschkarski, Rechtsanwältin,

–

w imieniu Brussels Airlines SA/NV przez D. Smielicka, Rechtsanwalt,

–

w imieniu rządu francuskiego przez D. Colasa, E. de Moustier oraz M.L. Kitamurę, działających w charakterze pełnomocników,

–

w imieniu rządu włoskiego przez G. Palmieri, działającą w charakterze pełnomocnika, wspieraną przez P. Garofolego, avvocato dello Stato,

–

w imieniu Komisji Europejskiej przez W. Möllsa oraz N. Yerrell, działających w charakterze pełnomocników,

1

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. 2004, L 46, s. 1).

2

Wniosek ten został złożony w ramach sporu między Birgit Bossen, Anją Bossen i Gudulą Gräßmann a Brussels Airlines SA/NV dotyczącego kwoty odszkodowania należnego im z uwagi na duże opóźnienie lotu tego przewoźnika lotniczego.

3

Artykuł 2 rozporządzenia nr 261/2004, zatytułowany „Definicje”, stanowi w lit. h):

„Do celów niniejszego rozporządzenia:

[…]

4

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 lit. c) tego rozporządzenia:

„W przypadku odwołania lotu, pasażerowie, których to odwołanie dotyczy:

[…]

5

Artykuł 6 tego rozporządzenia ma następujące brzmienie:

„Opóźnienie

1.   Jeżeli obsługujący przewoźnik lotniczy ma uzasadnione powody, by przewidywać, że lot będzie opóźniony w stosunku do planowego startu:

pasażerowie otrzymują od obsługującego przewoźnika lotniczego:

2.   W każdym przypadku, pomoc jest oferowana w ramach limitów czasowych określonych powyżej w odniesieniu do poszczególnego przedziału odległości”.

6

Artykuł 7 tego rozporządzenia stanowi:

„Prawo do odszkodowania

1.   W przypadku odwołania do niniejszego artykułu, pasażerowie otrzymują odszkodowanie w wysokości:

Przy określaniu odległości, podstawą jest ostatni cel lotu, do którego przybycie pasażera nastąpi po czasie planowego przylotu na skutek opóźnienia spowodowanego odmową przyjęcia na pokład lub odwołaniem lotu.

[…]

4.   Odległości podane w ust. 1 i 2 mierzone są metodą trasy po ortodromie”.

7

Skarżące zarezerwowały w Brussels Airlines przewóz z Rzymu (Włochy) do Hamburga (Niemcy), z przesiadką w Brukseli (Belgia). Lot z Rzymu do Brukseli powinien był rozpocząć się o godz. 10.25, a zakończyć się o godz. 12.40, a lot z Brukseli do Hamburga powinien był rozpocząć się o godz. 13.35, a zakończyć się o godz. 14.45.

8

Lot z Rzymu do Brukseli opóźnił się i zakończył się lądowaniem w Brukseli dopiero o godz. 13.22, tak że skarżące nie miały możliwości zdążyć na lot łączony.

9

Skarżące zostały następnie przewiezione do Hamburga w ramach następnego lotu, który zakończył się o godz. 18.35, czyli z opóźnieniem wynoszącym trzy godziny i pięćdziesiąt minut w stosunku do pierwotnie planowanej godziny przylotu.

10

Odległość pomiędzy Rzymem a Hamburgiem wynosi w oparciu o metodę ortodromiczną 1326 km. Odległość między Rzymem a Brukselą wynosi 1173 km, natomiast odległość między Brukselą a Hamburgiem wynosi 483 km, czyli w sumie odległość w przypadku obu tych lotów wynosi 1656 km.

11

Skarżące wystąpiły do Amtsgericht Hamburg (sądu rejonowego w Hamburgu, Niemcy) z żądaniem zasądzenia każdej z nich odszkodowania w wysokości 400 EUR na podstawie art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 261/2004.

12

Sąd odsyłający zauważa, że bezsporne między stronami jest, iż wskutek powstałego dużego opóźnienia skarżącym przysługuje roszczenie o odszkodowanie, a spółka Brussels Airlines wypłaciła już skarżącym każdorazowo 250 EUR z tego tytułu.

13

Skarżące występują obecnie z żądaniem zapłaty dalszych 150 EUR dla każdej z nich, gdyż ich zdaniem przy obliczaniu odległości powinno uwzględnić się dwa odcinki lotu – a zatem odległość ta przekracza 1500 km – nie zaś odległość pomiędzy Rzymem a Hamburgiem w oparciu o metodę ortodromiczną.

14

W takich okolicznościach Amtsgericht Hamburg (sąd rejonowy w Hamburgu) postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującym pytaniem prejudycjalnym:

„Czy art. 7 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia nr 261/2004 należy interpretować w ten sposób, że pojęcie »odległości« oznacza jedynie ustalaną w oparciu o metodę ortodromiczną bezpośrednią odległość pomiędzy miejscem odlotu i ostatnim miejscem przylotu, i to bez względu na rzeczywiście przebytą trasę?”.

15

W swym pytaniu sąd odsyłający dąży w istocie do ustalenia, czy art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 261/2004 należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „odległości” obejmuje, w przypadku połączeń lotniczych obejmujących loty łączone, wyłącznie odległość między pierwszym miejscem odlotu a miejscem docelowym, która powinna zostać obliczona w oparciu o metodę ortodromiczną, i to bez względu na rzeczywiście przebytą trasę.

16

Na wstępie należy stwierdzić, że nie jest sporne, iż skarżące w postępowaniu głównym dotarły do miejsca docelowego z opóźnieniem, i że w związku z tym mają prawo do odszkodowania. Jedyną kwestią sporną w tej sprawie jest określenie kwoty tego odszkodowania zgodnie z przesłankami ustanowionymi w art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 261/2004.

17

Na wstępie należy przypomnieć, że art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 261/2004 stanowi w szczególności, że w przypadku odwołania do tego artykułu pasażerowie otrzymują odszkodowanie w wysokości wynoszącej od 250 do 600 EUR, w zależności od odległości, jaką obejmowały dane loty, z uwzględnieniem ostatniego miejsca przylotu pasażera, i mając na względzie, że zgodnie z art. 7 ust. 4 tego rozporządzenia odległość ta powinna zostać obliczona metodą trasy po ortodromie.

18

W tym względzie należy zauważyć, że o ile art. 5 rozporządzenia nr 261/2004, dotyczący odwołanych lotów, zawiera odniesienie do art. 7 tego rozporządzenia, o tyle nie ma to miejsca w przypadku art. 6 tegoż rozporządzenia, dotyczącego opóźnień.

19

Jednakże Trybunał przypomniał, że wszystkie akty prawne Unii należy interpretować w zgodzie z całym prawem pierwotnym, w tym z zasadą równego traktowania, która wymaga, aby porównywalne sytuacje nie były traktowane w sposób odmienny, a sytuacje odmienne nie były traktowane w sposób jednakowy, chyba że takie traktowanie jest obiektywnie uzasadnione (zob. podobnie wyrok z dnia 23 października 2012 r., Nelson i in., C‑581/10 i C‑629/10, EU:C:2012:657, pkt 33).

20

Otóż Trybunał orzekł, że należy uznać, iż pasażerowie, których lot jest opóźniony o co najmniej trzy godziny, oraz pasażerowie, których lot został odwołany i których plan podróży został zmieniony w sposób niezachowujący ograniczeń przewidzianych w art. 5 ust. 1 lit. c) ppkt (iii) rozporządzenia nr 261/2004, znajdują się w porównywalnych sytuacjach, ponieważ doznają podobnych niedogodności, stanowiących podstawę ich odszkodowania (zob. podobnie wyrok z dnia 23 października 2012 r., Nelson i in., C‑581/10 i C‑629/10, EU:C:2012:657, pkt 34).

21

Wynika stąd, że wykładni rozporządzenia nr 261/2004 należy dokonywać w ten sposób, że pasażerom lotów opóźnionych o co najmniej trzy godziny przysługuje takie samo odszkodowanie jak pasażerom lotów odwołanych, których plan podróży został zmieniony w sposób niezachowujący ograniczeń przewidzianych w art. 5 ust. 1 lit. c) ppkt (iii) rozporządzenia nr 261/2004 (wyrok z dnia 23 października 2012 r., Nelson i in., C‑581/10 i C‑629/10, EU:C:2012:657, pkt 38).

22

Orzecznictwo to należy rozumieć w ten sposób, że stawia ono wymóg, aby obydwie kategorie pasażerów wymienione w poprzednim punkcie były traktowane w równy sposób, nie tylko jeśli chodzi o samo powstanie prawa do odszkodowania, ale również w odniesieniu do kwoty takiego odszkodowania.

23

To zatem zgodnie z tym wymogiem należy interpretować art. 7 ust. 1 nr 261/2004, a także art. 5 ust. 1 lit. c) ppkt (iii) tego rozporządzenia.

24

Tymczasem przepisy te, jak wynika z samej ich treści, przewidują prawo pasażerów do odszkodowania niezależnie od tego, czy pasażerowie ci dotrą do miejsca docelowego bezpośrednim lotem czy też lotem łączonym.

25

Jest tak również, jeśli chodzi o obliczenie kwoty takiego odszkodowania.

26

Wybór i zakres poszczególnych środków przyjętych w rozporządzeniu nr 261/2004 przez prawodawcę Unii różnią się bowiem w zależności od rozmiaru szkody poniesionej przez pasażerów (zob. podobnie wyrok z dnia 10 stycznia 2006 r., IATA i ELFAA, C‑344/04, EU:C:2006:10, pkt 85). W rezultacie należy uznać, że różne poziomy kwoty odszkodowania należnego pasażerom są wyrazem różnic w zakresie niedogodności, jakich doświadczyli dani pasażerowie w sytuacjach przewidzianych w art. 7 ust. 1 lit. a)–c) rozporządzenia nr 261/2004.

27

W tym zakresie Trybunał orzekł już, że uzasadnieniem odszkodowania dla pasażerów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 lit. c) ppkt (iii) tego rozporządzenia, jest fakt, że z uwagi na odwołanie ich lotu w ostatniej chwili są oni praktycznie pozbawieni możliwości swobodnej reorganizacji swojej podróży. W rezultacie, jeżeli z jakiegoś powodu są oni bezwzględnie zmuszeni, by dotrzeć do swego miejsca docelowego w danym momencie, w żaden sposób nie mogą uniknąć straty czasu wynikającej z nowej sytuacji, ponieważ nie mają w tym względzie żadnej swobody (wyrok z dnia 23 października 2012 r., Nelson i in., C‑581/10 i C‑629/10, EU:C:2012:657, pkt 35).

28

Z uwagi na charakter doświadczonych w ten sposób niedogodności, fakt, że niektórzy pasażerowie objęci zakresem art. 5 ust. 1 lit. c) ppkt (iii) rozporządzenia nr 261/2004 dotarli do miejsca docelowego nie lotem bezpośrednim, lecz lotem łączonym, co spowodowało w takim przypadku rzeczywiste wydłużenie przebytej odległości, nie powoduje sam w sobie zwiększenia zakresu niedogodności w stosunku do niedogodności doświadczonych przez pasażerów bezpośredniego lotu.

29

Przy określaniu kwoty odszkodowania należy zatem uwzględnić wyłącznie odległość między pierwszym miejscem odlotu a miejscem docelowym, bez uwzględniania ewentualnych lotów łączonych.

30

Następnie, zgodnie z wymogiem powołanym w pkt 21 niniejszego wyroku, należy zastosować tę samą metodę obliczeń w odniesieniu do pasażerów lotów opóźnionych o co najmniej trzy godziny.

31

W szczególności Trybunał orzekł, że podstawą ich odszkodowania jest niedogodność obejmująca stratę czasu wynoszącą co najmniej trzy godziny w stosunku do pierwotnego planu ich podróży, stwierdzoną, również w przypadku lotów łączonych, w chwili przybycia do miejsca docelowego (zob podobnie wyrok z dnia 26 lutego 2013 r., Folkerts, C‑11/11, EU:C:2013:106, pkt 35).

32

Tymczasem, z uwagi na charakter doświadczonych w związku z tym niedogodności, ewentualne różnice w rzeczywiście przebytej odległości w żaden sposób nie wpływają jako takie na zakres tychże niedogodności.

33

Z ogółu powyższych rozważań wynika, że art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 261/2004 należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „odległości” obejmuje, w przypadku połączeń lotniczych obejmujących loty łączone, wyłącznie odległość między pierwszym miejscem odlotu a miejscem docelowym, która powinna zostać obliczona w oparciu o metodę ortodromiczną, i to bez względu na rzeczywiście przebytą trasę.

34

Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.

Z powyższych względów Trybunał (ósma izba) orzeka, co następuje:

Artykuł 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91, należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „odległości” obejmuje, w przypadku połączeń lotniczych obejmujących loty łączone, wyłącznie odległość między pierwszym miejscem odlotu a miejscem docelowym, która powinna zostać obliczona w oparciu o metodę ortodromiczną, i to bez względu na rzeczywiście przebytą trasę.