1

W niniejszym odwołaniu Rada Unii Europejskiej wnosi do Trybunału o uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 9 czerwca 2016 r., Marquis Energy/Rada (T‑277/13, niepublikowanego, EU:T:2016:343, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”,), w którym Sąd, po pierwsze, uznał za dopuszczalną wniesioną przez Marquis Energy LLC skargę o stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 157/2013 z dnia 18 lutego 2013 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz bioetanolu pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki (Dz.U. 2013, L 49, s. 10, zwanego dalej „spornym rozporządzeniem”), a po drugie, stwierdził nieważność tego rozporządzenia w zakresie, w jakim dotyczyło ono Marquis Energy.

2

Okoliczności powstania sporu zostały przedstawione przez Sąd w pkt 1–14 zaskarżonego wyroku i dla celów niniejszego postępowania można je streścić w następujący sposób.

3

Marquis Energy to amerykański producent bioetanolu.

4

W następstwie skargi złożonej w dniu 12 października 2011 r. przez ePure, de Europese Producenten Unie van Hernieuwbare Ethanol, Europejskie Stowarzyszenie Producentów Odnawialnego Etanolu, Komisja Europejska opublikowała w dniu 25 listopada 2011 r. zawiadomienie o wszczęciu postępowania antydumpingowego dotyczącego przywozu bioetanolu pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki (Dz.U. 2011, C 345, s. 7), w którym zapowiedziała, że zamierza skorzystać z metody kontroli wyrywkowej w celu dokonania wyboru producentów eksportujących ze Stanów Zjednoczonych Ameryki objętych dochodzeniem wszczętym w ramach tego postępowania (zwanym dalej „dochodzeniem”).

5

W dniu 16 stycznia 2012 r. Komisja poinformowała Marquis Energy, a także cztery inne spółki, a mianowicie, Patriot Renewable Fuels LLC, Plymouth Energy Company LLC, POET LLC i Platinum Ethanol LLC, że zostały one wybrane do próby producentów eksportujących.

6

W dniu 24 sierpnia 2012 r. Komisja przekazała Marquis Energy dokument w przedmiocie ujawnienia tymczasowych ustaleń, informując o dalszym prowadzeniu dochodzenia bez nałożenia ceł tymczasowych oraz rozszerzeniu go na przedsiębiorstwa handlowe/przedsiębiorstwa zajmujące się mieszaniem. W dokumencie tym wskazano, że na tym etapie nie jest możliwa ocena, czy wywóz bioetanolu pochodzącego z USA odbywał się po cenach dumpingowych, ze względu na to, że producenci objęci próbą nie dokonywali rozróżnienia pomiędzy sprzedażą krajową a sprzedażą eksportową oraz że cała ich sprzedaż była realizowana przez niepowiązane przedsiębiorstwa handlowe/przedsiębiorstwa zajmujące się mieszaniem mające siedzibę w USA, które następnie mieszały bioetanol z benzyną i go odsprzedawały.

7

W dniu 6 grudnia 2012 r. Komisja wysłała do Marquis Energy dokument w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń, w którym na podstawie danych niepowiązanych przedsiębiorstw handlowych/przedsiębiorstw zajmujących się mieszaniem analizowała istnienie dumpingu powodującego szkodę dla przemysłu unijnego oraz rozważała nałożenie ostatecznych ceł według ogólnokrajowej stawki w wysokości 9,6% na okres trzech lat.

8

W dniu 18 lutego 2013 r. Rada przyjęła, na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 2009, L 343, s. 51) (zwanego dalej „podstawowym rozporządzeniem antydumpingowym”), sporne rozporządzenie nakładające cło antydumpingowe na bioetanol zwany „etanolem paliwowym” według ogólnokrajowej stawki w wysokości 9,5% na okres pięciu lat.

9

Jak wynika z pkt 13 zaskarżonego wyroku, Rada stwierdziła w motywach 12–16 zaskarżonego rozporządzenia, że dochodzenie wykazało, iż żaden z producentów objętych próbą nie wywoził bioetanolu na rynek unijny i to nie amerykańscy producenci bioetanolu, ale przedsiębiorstwa handlowe/przedsiębiorstwa zajmujące się mieszaniem wywoziły ten produkt do Unii, w związku z czym, aby przeprowadzić dochodzenie, Rada oparła się na danych dwóch przedsiębiorstw handlowych/zajmujących się mieszaniem, które zgodziły się współpracować w dochodzeniu.

10

W pkt 14 zaskarżonego wyroku wskazano również, że w motywach 62–64 zaskarżonego rozporządzenia Rada wyjaśniła, iż uznała za stosowne ustalenie ogólnokrajowego marginesu dumpingu, gdyż z uwagi na strukturę sektora bioetanolu i sposób, w jaki produkt objęty postępowaniem był produkowany, sprzedawany na rynku USA i wywożony do Unii, ustalenie indywidualnych marginesów dumpingu dla producentów w USA było niewykonalne.

11

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 15 maja 2013 r. spółka Marquis Energy wniosła skargę o stwierdzenie nieważności spornego rozporządzenia.

12

Sąd najpierw uznał dopuszczalność skargi Marquis Energy na podstawie rozważań zawartych w pkt 40–118 zaskarżonego wyroku, badając kolejno, po przypomnieniu głównych tez właściwego orzecznictwa Trybunału w ogóle oraz w dziedzinie dumpingu dotyczącego wykładni art. 263 akapit czwarty TFUE, jej legitymację procesową, a następnie jej interes prawny w zaskarżeniu spornego rozporządzenia.

13

Następnie, w pkt 121–168 i 203 zaskarżonego wyroku, Sąd uwzględnił drugą część zarzutu pierwszego podniesionego przez Marquis Energy dotyczącego naruszenia przez Radę art. 9 ust. 5 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i w rezultacie stwierdził nieważność spornego rozporządzenia w zakresie, w jakim dotyczyło ono tego przedsiębiorstwa.

14

Sąd zbadał w sposób bardziej szczegółowy w pkt 55–80 zaskarżonego wyroku, czy sporne rozporządzenie dotyczyło Marquis Energy bezpośrednio w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE.

15

Sąd przypomniał z jednej strony, w pkt 55 zaskarżonego wyroku, swoje orzecznictwo, zgodnie z którym rozporządzenie ustanawiające cło antydumpingowe dotyczy spółki, na której produkty zostało nałożone takie cło, bezpośrednio, ponieważ zobowiązuje ono organy celne państw członkowskich do poboru ustanowionego cła, nie pozostawiając im żadnego marginesu uznania.

16

Z drugiej strony stwierdził on na początku, w pkt 56–67 zaskarżonego wyroku, że sporne rozporządzenie nakładające cło antydumpingowe dotyczyło spółki Marquis Energy bezpośrednio, na tej podstawie, że była ona producentem produktu, który przy przywozie do Unii od wejścia w życie spornego rozporządzenia był objęty cłem antydumpingowym.

17

W tym względzie Sąd oparł się w pkt 60 zaskarżonego wyroku na czterech stwierdzeniach Rady dotyczących funkcjonowania rynku bioetanolu, z których wynika, że w spornym rozporządzeniu ona sama uznała, iż znaczna ilość bioetanolu pochodzącego od Marquis Energy była regularnie wywożona do Unii w okresie objętym dochodzeniem.

18

Po pierwsze, Sąd zaznaczył zatem w pkt 56 zaskarżonego wyroku, że art. 1 ust. 1 spornego rozporządzenia nakłada jedno ogólnokrajowe cło antydumpingowe na wszystkie przywozy bioetanolu, przy czym nie określa przywozów bioetanolu poprzez indywidualne źródło, wskazując podmioty znaczące dla wywozu w łańcuchu handlowym.

19

Po drugie, w pkt 57 zaskarżonego wyroku stwierdził on, że w motywie 12 spornego rozporządzenia Rada podniosła, iż ponieważ żaden z producentów amerykańskich objętych próbą nie wywoził bioetanolu na rynek unijny, sprzedawali go oni na rynku wewnętrznym niepowiązanym przedsiębiorstwom handlowym/przedsiębiorstwom zajmującym się mieszaniem, które następnie mieszały bioetanol z benzyną i odsprzedawały na rynku krajowym oraz na wywóz, w szczególności do Unii.

20

Po trzecie, w pkt 58 zaskarżonego wyroku Sąd stwierdził, że w tym samym motywie 12 Rada podniosła, iż pięciu amerykańskich producentów objętych próbą zgłosiło wywóz bioetanolu do Unii w swoich formularzach dotyczących kontroli wyrywkowej.

21

Po czwarte, w pkt 59 zaskarżonego wyroku przypomniał on, że Komisja dokonała pierwotnego doboru próby, na którą składało się sześciu producentów bioetanolu z USA na podstawie największej reprezentatywnej wielkości wywozu bioetanolu do Unii, którą można było zbadać w dostępnym czasie, ale że jedna spółka została wyłączona z próby podczas dochodzenia, ponieważ stwierdzono, że jej produkcja nie była przedmiotem wywozu do Unii w tym okresie.

22

W dalszej kolejności w pkt 68–79 zaskarżonego wyroku Sąd odrzucił różne argumenty podniesione przez Radę i Komisję. W tym względzie w pkt 76 tego wyroku stwierdził on w szczególności, że nawet jeśli przedsiębiorstwa handlowe/przedsiębiorstwa zajmujące się mieszaniem ponoszą cło antydumpingowe i okazuje się, że łańcuch handlowy bioetanolu zostaje przerwany w taki sposób, iż nie są one w stanie odzyskać cła antydumpingowego od producentów, to jednak ustanowienie cła antydumpingowego zmienia warunki prawne, na jakich odbywa się obrót bioetanolem produkowanym przez producentów objętych próbą na rynku unijnym, tak że w każdym wypadku ma miejsce bezpośrednie i istotne oddziaływanie na pozycję prawną wspomnianych producentów na rynku unijnym.

23

W odwołaniu Rada wnosi do Trybunału tytułem żądania głównego o:

24

Tytułem ewentualnym Rada wnosi do Trybunału o:

25

W odpowiedzi na odwołanie Komisja wnosi do Trybunału tytułem żądania głównego o:

26

Tytułem ewentualnym Komisja wnosi do Trybunału o:

27

W odpowiedzi na odwołanie Marquis Energy wnosi do Trybunału o:

28

W ramach odwołania Rada podnosi trzy zarzuty. Zarzut pierwszy został oparty na dokonaniu przez Sąd błędnej wykładni art. 263 TFUE oraz stosownego orzecznictwa, a także braku uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Zarzut drugi dotyczy, tego, że Sąd dokonał błędnej wykładni art. 9 ust. 5 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego. Zarzut trzeci jest oparty na tym, że Sąd błędnie stwierdził, iż nałożenie ceł indywidualnych na amerykańskich producentów objętych próbą było niewykonalne.

29

W odpowiedzi na odwołanie i w duplice Komisja wyraża pełne poparcie dla odwołania wniesionego przez Radę oraz argumentów przedstawionych przez nią w replice. W duplice Komisja podnosi jednak na wstępie, że odpowiedź na odwołanie Marquis Energy została podpisana elektronicznie przez osobę twierdzącą, iż jest ona członkiem izb adwokackich w Atenach (Grecja) i Brukseli (Belgia), lecz nie przedstawiono ani zaświadczenia o prawie wykonywania zawodu przez tę osobę, ani pełnomocnictwa, co w wypadku nieusunięcia braków wystarcza do uznania rzeczonej odpowiedzi na odwołanie za nieistniejącą.

30

Spółka Marquis Energy zarzuca niedopuszczalność odwołania w całości. Po pierwsze, twierdzi ona, że w ramach pierwszego i drugiego zarzutu Rada podważa zasadniczo okoliczności faktyczne, nie powołując się na przeinaczenie przez Sąd środków dowodowych. Po drugie, uważa ona, że w ramach zarzutu trzeciego Rada nie przedstawiła swoich argumentów wystarczająco jasno.

31

Trybunał zbada, w pierwszej kolejności, podniesiony przez Marquis Energy zarzut niedopuszczalności odwołania, a w drugiej kolejności, pierwszą część podniesionego przez Radę zarzutu pierwszego, opartą na twierdzeniu, że Sąd naruszył prawo, orzekając, iż sporne rozporządzenie dotyczyło Marquis Energy bezpośrednio.

32

Należy jednak na wstępie zbadać argument Komisji, zgodnie z którym odpowiedź na odwołanie Marquis Energy nie została podpisana skutecznie pod względem prawnym, a zatem należy ją odrzucić jako nieistniejącą.

33

W niniejszej sprawie, jak zauważył rzecznik generalny w pkt 31 opinii, oryginał odpowiedzi na odwołanie Marquis Energy został należycie podpisany przez adwokat, której status nie został zakwestionowany i która w każdym wypadku, zgodnie z art. 44 ust. 1 lit. b) regulaminu postępowania przed Trybunałem, przedstawiła w sposób należyty, po pierwsze, dokument poświadczający, że jest uprawniona do występowania przed sądem państwa członkowskiego, oraz po drugie, pełnomocnictwo udzielone przez Marquis Energy, podpisane przez prezesa tej spółki.

34

Argument Komisji należy zatem odrzucić jako oczywiście bezzasadny.

35

Należy przypomnieć, że prawdą jest, iż ocena stanu faktycznego i środków dowodowych nie stanowi – z zastrzeżeniem przypadków ich wypaczenia – kwestii prawnej podlegającej jako taka kontroli Trybunału w postępowaniu odwoławczym. Jednakże gdy Sąd dokonał ustalenia lub oceny okoliczności faktycznych, Trybunał jest uprawniony na podstawie art. 256 TFUE do kontroli kwalifikacji prawnej tych okoliczności i skutków prawnych, jakie wywiódł z nich Sąd [wyroki: z dnia 28 maja 1998 r., Deere/Komisja, C‑7/95 P, EU:C:1998:256, pkt 21; z dnia 10 grudnia 2002 r., Komisja/Camar i Tico, C‑312/00 P, EU:C:2002:736, pkt 69; z dnia 28 czerwca 2018 r., Andres (Heitkamp BauHolding w upadłości)/Komisja, C‑203/16 P, EU:C:2018:505, pkt 77].

36

W niniejszej sprawie w ramach zarzutu pierwszego Rada podnosi, że Sąd podwójnie naruszył prawo przy dokonywaniu wykładni art. 263 akapit czwarty TFUE, orzekając, iż sporne rozporządzenie dotyczyło Marquis Energy, z jednej strony, bezpośrednio, a z drugiej strony, indywidualnie, jako amerykańskiego producenta bioetanolu objętego próbą. W ramach owego zarzutu pierwszego Rada kwestionuje w sposób bardziej szczegółowy, jakoby można było uznać, że sporne rozporządzenie dotyczyło Marquis Energy bezpośrednio, ponieważ w istocie spółka ta nie prowadziła bezpośredniego wywozu bioetanolu do Unii.

37

Czyniąc to, Rada podważa zatem skutki prawne, jakie Sąd wywiódł z dokonanych przez niego ustaleń okoliczności faktycznych – w niniejszym przypadku uznanie legitymacji procesowej Marquis Energy w zaskarżeniu spornego rozporządzenia w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE – tak że odwołanie należy, przynajmniej w tym zakresie, uznać za dopuszczalne (zob. podobnie wyroki: z dnia 10 grudnia 2002 r., Komisja/Camar i Tico, C‑312/00 P, EU:C:2002:736, pkt 71; z dnia 28 czerwca 2018 r., Niemcy/Komisja, C‑208/16 P, niepublikowany, EU:C:2018:506, pkt 76; z dnia 28 czerwca 2018 r.Niemcy/Komisja, C‑209/16 P, niepublikowany, EU:C:2018:507, pkt 74).

38

Wynika z tego, że bez potrzeby orzekania na tym etapie w przedmiocie dopuszczalności dwóch pozostałych zarzutów podniesionych przez Radę należy oddalić podniesiony przez Marquis Energy zarzut niedopuszczalności zarzutu pierwszego odwołania.

39

Rada podnosi, że Sąd naruszył prawo, stwierdzając w pkt 67 zaskarżonego wyroku, że sporne rozporządzenie dotyczyło Marquis Energy bezpośrednio, przy czym wniosek ten znajduje dodatkowe uzasadnienie w okolicznościach wskazanych w pkt 76, 78 i 79 tego wyroku.

40

Sąd orzekł bowiem, że sporne rozporządzenie dotyczyło Marquis Energy bezpośrednio, ponieważ spółka ta była producentem produktu, który przy przywozie do Unii był objęty cłem antydumpingowym. Ustanowienie takiego cła zmieniło warunki prawne, na jakich odbywał się obrót bioetanolem na rynku unijnym. Otóż stwierdzenie takiego bezpośredniego oddziaływania jest niezgodne ze stwierdzeniem Trybunału zawartym w wyroku z dnia 28 kwietnia 2015 r., T & L Sugars i Sidul Açúcares/Komisja (C‑456/13 P, EU:C:2015:284, pkt 44–51). Jako producenta niesprzedającego bezpośrednio swoich produktów w Unii sporne rozporządzenie mogłoby dotyczyć Marquis Energy z ekonomicznego punktu widzenia co najwyżej pośrednio, w zakresie, w jakim spółka ta znajduje się w potencjalnie niekorzystnej konkurencyjnie sytuacji w porównaniu z innymi producentami bioetanolu, na których nie nakłada się cła.

41

Zdaniem Rady Sąd niesłusznie uznał, że ustanowienie ceł antydumpingowych zmieniało warunki prawne, na jakich odbywał się obrót odnośnym produktem, a zatem w sposób bezpośredni i istotny oddziaływało na pozycję prawną wszystkich producentów objętych próbą, bez względu na to, czy byli oni czy też nie byli eksporterami. Uznając, że sporne rozporządzenie dotyczy bezpośrednio wszystkich producentów w sposób domyślny, Sąd wykroczył poza zakres utrwalonego orzecznictwa, które przytacza, przez co przekroczył zakres orzekania.

42

Uznając domniemaną i pośrednią zmianę sytuacji gospodarczej Marquis Energy za wystarczającą, Sąd naruszył zatem, zdaniem Rady, przesłankę oddziaływania bezpośredniego w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE wymagającą, by zaskarżony środek miał bezpośredni wpływ na sytuację prawną danej osoby oraz by nie pozostawiał żadnego zakresu swobodnego uznania swoim adresatom, których obowiązkiem jest go wykonać, gdyż wykonanie aktu ma charakter czysto automatyczny i wynika z samego uregulowania Unii, bez stosowania innych przepisów pośrednich.

43

Spółka Marquis Energy uważa, że Sąd nie naruszył prawa, stwierdzając, że sporne rozporządzenie dotyczy jej bezpośrednio.

44

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału, przypomnianym przez Sąd w pkt 44 zaskarżonego wyroku, warunek, że będący przedmiotem skargi środek musi dotyczyć bezpośrednio osoby fizycznej lub prawnej, wymaga łącznego spełnienia dwóch kryteriów, mianowicie, w pierwszej kolejności, by zaskarżony środek wywoływał bezpośredni wpływ na sytuację prawną takiej osoby, i w drugiej kolejności, by nie pozostawiał on żadnego zakresu swobodnego uznania swoim adresatom, których obowiązkiem jest go wykonać, gdyż wykonanie aktu ma charakter czysto automatyczny i wynika z samego uregulowania Unii, bez stosowania innych przepisów pośrednich [zob. w szczególności wyrok z dnia 5 maja 1998 r., Compagnie Continentale (Francja)/Komisja, C‑391/96 P, EU:C:1998:194, pkt 41; postanowienia: z dnia 10 marca 2016 r., SolarWorld/Komisja, C‑142/15 P, niepublikowane, EU:C:2016:163, pkt 22; z dnia 21 kwietnia 2016 r.,Makro autoservicio mayorista i Vestel Iberia/Komisja, C‑264/15 P i C‑265/15 P, niepublikowane, EU:C:2016:301, pkt 45].

45

Jak zauważył rzecznik generalny w pkt 38 opinii, to właśnie dokonana przez Sąd ocena pierwszego z tych kryteriów stanowi przedmiot zarzutów Rady i Komisji.

46

Powyższe instytucje podnoszą zasadniczo, że Sąd naruszył prawo, stwierdzając, że sporne rozporządzenie dotyczyło Marquis Energy bezpośrednio z uwagi na to, iż w okresie objętym dochodzeniem znaczna ilość produkowanego przez tę spółkę bioetanolu była regularnie wywożona do Unii przez przedsiębiorstwa handlowe/przedsiębiorstwa zajmujące się mieszaniem, tak że miało miejsce bezpośrednie i istotne oddziaływanie na pozycję prawną tej spółki na rynku unijnym z powodu ustanowienia cła antydumpingowego.

47

Należy przypomnieć w tym względzie, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału, o ile rozporządzenia ustanawiające cła antydumpingowe na dany produkt mają ze względu na swoją naturę i treść charakter normatywny, gdyż mają zastosowanie do ogółu podmiotów gospodarczych, o tyle nie jest wykluczone, że mogą one dotyczyć bezpośrednio i indywidualnie niektórych z nich, a w szczególności, pod pewnymi warunkami, producentów i eksporterów odnośnego produktu (zob. podobnie wyrok z dnia 16 kwietnia 2015 r., TMK Europe, C‑143/14, EU:C:2015:236, pkt 19 i przytoczone tam orzecznictwo).

48

W tym względzie Trybunał wielokrotnie orzekał, że akty ustanawiające cła antydumpingowe mogą dotyczyć bezpośrednio i indywidualnie tych producentów i eksporterów danego produktu, którym zarzucane są praktyki dumpingowe na podstawie danych wynikających z ich działalności handlowej. Taka sytuacja ma miejsce w przypadku przedsiębiorstw produkcyjnych i eksportujących, które są w stanie dowieść, że zostały zidentyfikowane w aktach Komisji lub Rady lub że były objęte dochodzeniami przygotowawczymi (zob. podobnie w szczególności wyroki: z dnia 21 lutego 1984 r., Allied Corporation i in./Komisja, 239/82 i 275/82, EU:C:1984:68, pkt 11, 12; z dnia 7 maja 1987 r., NTN Toyo Bearing i in./Rada, 240/84, EU:C:1987:202, pkt 5).

49

Z orzecznictwa tego wynika, że nie można uznać, iż rozporządzenie ustanawiające cło antydumpingowe dotyczy danego przedsiębiorstwa bezpośrednio z uwagi na sam fakt, że przedsiębiorstwo to jest producentem produktu objętego tym cłem, gdyż zasadnicze znaczenie ma w tym względzie status eksportera. Jak wynika bowiem z treści orzecznictwa przytoczonego w poprzednim punkcie niniejszego wyroku, bezpośrednie oddziaływanie rozporządzenia nakładającego cła antydumpingowe na niektórych producentów i eksporterów danego produktu wynika w szczególności z faktu, że zarzuca się im praktyki dumpingowe. Tymczasem producentowi, który nie wywozi swojej produkcji na rynek unijny, lecz ogranicza się do jej sprzedaży na rynku krajowym, nie można zarzucić praktyk dumpingowych.

50

W konsekwencji, jak zauważył rzecznik generalny w pkt 57 opinii, sama okoliczność, że dany produkt znajduje się na rynku unijnym nawet w dużej ilości, nie wystarcza dla stwierdzenia, iż w przypadku ustanowienia dla tego produktu cła antydumpingowego wpływa ono bezpośrednio na sytuację prawną danego producenta.

51

Otóż w niniejszej sprawie, jak wynika z motywów 12 i 63 spornego rozporządzenia i jak stwierdził Sąd w pkt 57 zaskarżonego wyroku, amerykańscy producenci objęci próbą, w tym Marquis Energy, nie dokonywali bezpośredniego wywozu swych produktów na rynek unijny w okresie objętym dochodzeniem. W związku z tym, jak wynika z motywów 64 i 76 spornego rozporządzenia i jak stwierdził Sąd w pkt 69–74 zaskarżonego wyroku, nie stwierdzono stosowania przez nich dumpingu i nie można było określić w stosunku do nich marginesu dumpingu w sposób indywidualny.

52

W związku z tym, że wspomniani producenci, w tym Marquis Energy, nie wywozili bezpośrednio swych produktów na rynek unijny i nie zostali ostatecznie zidentyfikowani w spornym rozporządzeniu jako eksporterzy, ani nie dotyczyły ich bezpośrednio ustalenia odnoszące się do istnienia praktyki dumpingowej, ani rozporządzenie to nie miało bezpośredniego wpływu na ich sytuację majątkową, gdyż ich produkty nie podlegały bezpośrednio ustanowionym cłom antydumpingowym.

53

Prawdą jest, że amerykańscy producenci bioetanolu, w tym Marquis Energy, zostali zidentyfikowani w aktach instytucji w zakresie, w jakim zostali oni pierwotnie wybrani przez Komisję do próby amerykańskich producentów eksportujących. Jednakże okoliczność ta, podniesiona zresztą przez Sąd w pkt 81 zaskarżonego wyroku, dotyczącym oceny indywidualnego oddziaływania spornego rozporządzenia na Marquis Energy, nie wystarcza, aby można było stwierdzić, że rozporządzenie to dotyczy tej spółki bezpośrednio.

54

Jak wynika bowiem z orzecznictwa przypomnianego w pkt 48 niniejszego wyroku, należy uznać, że rozporządzenie ustanawiające cło antydumpingowe dotyczy bezpośrednio jedynie „przedsiębiorstw produkcyjnych i eksportujących” produkt objęty rzeczonym cłem, którym zarzucono praktyki dumpingowe i które mogą wykazać, że zostały zidentyfikowane w aktach instytucji.

55

Tymczasem, jak wskazano już w pkt 51 niniejszego wyroku, jest bezsporne, że Marquis Energy nie wywoziła bezpośrednio produkowanego przez siebie bioetanolu na rynek unijny.

56

O ile prawdą jest, że sporne rozporządzenie może stawiać amerykańskich producentów bioetanolu, takich jak Marquis Energy, w niekorzystnej pozycji konkurencyjnej, o tyle okoliczność ta, nawet jeśli byłaby dowiedziona, nie pozwala sama przez się na uznanie, by przepisy tego rozporządzenia wpływały na sytuację prawną tej spółki, a zatem, by owo rozporządzenie bezpośrednio jej dotyczyło (zob. podobnie wyroki: z dnia 28 kwietnia 2015 r., T & L Sugars i Sidul Açúcares/Komisja, C‑456/13 P, EU:C:2015:284, pkt 37; z dnia 17 września 2015 r., Confederazione Cooperative Italiane i in./Anicav i in., C‑455/13 P, C‑457/13 P i C‑460/13 P, niepublikowany, EU:C:2015:616, pkt 49).

57

Sąd naruszył zatem prawo, stwierdzając, że sporne rozporządzenie dotyczyło Marquis Energy bezpośrednio. W konsekwencji należy uchylić zaskarżony wyrok bez konieczności badania pozostałych zarzutów odwołania.

58

Zgodnie z art. 61 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wypadku uchylenia orzeczenia Sądu Trybunał może albo skierować sprawę do ponownego rozpoznania przez Sąd, albo sam wydać orzeczenie ostateczne w sprawie, jeśli stan postępowania na to pozwala.

59

W przypadku niniejszej sprawy Trybunał uznaje, że dysponuje wszystkimi elementami koniecznymi do wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie dopuszczalności skargi wniesionej do Sądu przez Marquis Energy.

60

W niniejszym przypadku, aby wykazać, że sporne rozporządzenie dotyczy Marquis Energy bezpośrednio, spółka ta podniosła po pierwsze, że została zidentyfikowana w tym rozporządzeniu jako producent eksportujący i objęta próbą producentów eksportujących oraz, po drugie, iż cła antydumpingowe będą miały zastosowanie do prowadzonego przez nią przyszłego wywozu.

61

Jednakże, jak wynika z pkt 44–57 niniejszego wyroku, elementy te nie są wystarczające, aby wykazać, że sporne rozporządzenie dotyczyło Marquis Energy bezpośrednio w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE.

62

W konsekwencji, przypominając że do Marquis Energy należało wykazanie, że sporne rozporządzenie dotyczyło jej zarówno indywidualnie, jak i bezpośrednio, przy czym oba warunki te muszą być spełnione łącznie (zob. podobnie wyroki: z dnia 3 października 2013 r., Inuit Tapiriit Kanatami i in./Parlament i Rada, C‑583/11 P, EU:C:2013:625, pkt 76; z dnia 13 marca 2018 r., Industrias Químicas del Vallés/Komisja, C‑244/16 P, EU:C:2018:177, pkt 93), należy uwzględnić podniesiony przez Radę argument niedopuszczalności oraz odrzucić skargę jako niedopuszczalną.

63

Zgodnie z art. 184 § 2 regulaminu postępowania, jeżeli odwołanie jest bezzasadne lub jest zasadne i Trybunał wydaje orzeczenie kończące postępowanie w sprawie, rozstrzyga on również o kosztach.

64

Zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 tego regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

65

Ponieważ Rada wniosła o obciążenie Marquis Energy kosztami postępowania, a Marquis Energy przegrała sprawę, należy obciążyć ją, poza własnymi kosztami, również kosztami poniesionymi przez Radę w ramach postępowania w sprawie niniejszego odwołania. Ponadto, ponieważ skarga Marquis Energy do Sądu została odrzucona jako niedopuszczalna w całości, Marquis Energy należy obciążyć, poza własnymi kosztami, również kosztami poniesionymi przez Radę w ramach postępowania w pierwszej instancji.

66

Wreszcie zgodnie z art. 140 § 1 regulaminu postępowania, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 tego regulaminu, państwa członkowskie i instytucje, które przystąpiły do sprawy w charakterze interwenientów, pokrywają własne koszty.

67

Wobec tego Komisja pokrywa własne koszty zarówno w postępowaniu w pierwszej instancji, jak i w postępowaniu odwoławczym.

Z powyższych względów Trybunał (trzecia izba) orzeka, co następuje: