This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 62015TJ0070
Judgment of the General Court (Seventh Chamber) of 30 September 2016 (Extracts).#Trajektna luka Split d.d. v European Commission.#Competition — Abuse of dominant position — Decision finding an infringement of Article 102 TFEU — Setting of fees by the Split Port Authority for port services in respect of domestic traffic at maximum levels — Rejection of a complaint — Case being dealt with by a competition authority of a Member State — No EU interest.#Case T-70/15.
Wyrok Sądu (siódma izba) z dnia 30 września 2016 r. (Fragmenty).
Trajektna luka Split d.d. przeciwko Komisji Europejskiej.
Konkurencja – Nadużycie pozycji dominującej – Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 102 TFUE – Ustalenie przez organ zarządzający portem w Splicie stawek za usługi portowe w zakresie ruchu wewnętrznego na maksymalnym poziomie – Odrzucenie skargi do Komisji – Rozpatrzenie sprawy przez organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego – Brak interesu Unii.
Sprawa T-70/15.
Wyrok Sądu (siódma izba) z dnia 30 września 2016 r. (Fragmenty).
Trajektna luka Split d.d. przeciwko Komisji Europejskiej.
Konkurencja – Nadużycie pozycji dominującej – Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 102 TFUE – Ustalenie przez organ zarządzający portem w Splicie stawek za usługi portowe w zakresie ruchu wewnętrznego na maksymalnym poziomie – Odrzucenie skargi do Komisji – Rozpatrzenie sprawy przez organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego – Brak interesu Unii.
Sprawa T-70/15.
Court reports – general
ECLI identifier: ECLI:EU:T:2016:592
T‑70/1562015TJ0070EU:T:2016:59200011133TWYROK SĄDU (siódma izba)z dnia 30 września 2016 r. (
)
„Konkurencja — Nadużycie pozycji dominującej — Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 102 TFUE — Ustalenie przez organ zarządzający portem w Splicie stawek za usługi portowe w zakresie ruchu wewnętrznego na maksymalnym poziomie — Odrzucenie skargi do Komisji — Rozpatrzenie sprawy przez organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego — Brak interesu Unii”
W sprawie Т‑70/15
Trajektna luka Split d.d., z siedzibą w Splicie (Chorwacja), reprezentowana przez adwokatów M. Bauera, H.J. Freunda oraz S. Hankiewicz,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez C. Giolita, C. Urracę Caviedesa oraz I. Zaloguina, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
mającej za przedmiot skargę wniesioną w trybie art. 263 TFUE zmierzającą do stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2014) 9236 final z dnia 28 listopada 2014 r. dotyczącej odrzucenia skargi do Komisji wniesionej przez skarżącą w przedmiocie naruszenia art. 102 TFUE przez organ zarządzający portem w Splicie oraz art. 102 i 106 TFUE przez Republikę Chorwacji lub organ zarządzający portem w Splicie (sprawa AT.40199 – port w Splicie),
SĄD (siódma izba),
obradujący w składzie: M. van der Woude, prezes, I. Ulloa Rubio (sprawozdawca) i A. Marcoulli, sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
wydaje następujący
Wyrok ( 1 )
Okoliczności powstania sporu
[…]
Postępowanie i żądania stron
[…]
Co do prawa
W przedmiocie właściwości Sądu
[…]
Co do istoty
[…]
W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego prawdopodobieństwa ustalenia naruszenia
[…]
26 |
Po drugie, ponieważ skarżąca podnosi, że Komisja nie może, w celu stwierdzenia braku interesu Unii, powoływać się na fakt, że właściwy organ krajowy rozpatrzył daną sprawę, uznając jednocześnie, że art. 13 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 nie znajdował zastosowania w niniejszej sprawie, należy przypomnieć, że przepis tego artykułu, podobnie jak całość przepisów tego rozporządzenia, dotyczy sytuacji, w których stosuje się art. 101 i 102 TFUE (wyrok z dnia 21 stycznia 2015 r., easyJet Airline/Komisja, T‑355/13, EU:T:2015:36, pkt 43). |
27 |
Komisja może w konsekwencji odrzucić skargę na podstawie art. 13 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 jedynie w wypadku, gdy skarga ta była już przedmiotem badania w świetle norm prawa konkurencji Unii (wyrok z dnia 21 stycznia 2015 r., easyJet Airline/Komisja, T‑355/13, EU:T:2015:36, pkt 44). |
28 |
Niemniej jednak w niniejszej sprawie, wobec faktu, że strony są zgodne co do tego, iż właściwy organ krajowy zbadał sprawę wyłącznie w świetle chorwackiego prawa krajowego, należy wskazać, że w pkt 14 i 15 zaskarżonej decyzji Komisja ograniczyła się do potwierdzenia argumentu skarżącej przedstawionego w piśmie z dnia 19 sierpnia 2014 r., zgodnie z którym art. 13 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 nie znajduje zastosowania w sytuacjach, gdy właściwy organ krajowy wydaje decyzję wyłącznie na podstawie prawa krajowego. |
29 |
Komisja słusznie uznała zatem w pkt 15 i 18 zaskarżonej decyzji, że art. 13 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 nie znajdował zastosowania w niniejszej sprawie. |
[…]
33 |
Po trzecie, jeśli chodzi o argument skarżącej, jakoby właściwy organ krajowy nie zastosował prawa Unii oraz nie dokonał użytecznej oceny sytuacji, z jednej strony, jak zostało wskazane w pkt 30 powyżej – skarżąca nie kwestionuje faktu, że przepisy prawa krajowego będące podstawą jej skargi są równoznaczne z art. 101 i 102 TFUE. W konsekwencji należy uznać, że rozstrzygnięcie właściwego organu krajowego byłyby identyczne, gdyby organ ten przeprowadził analizę w świetle tych postanowień. |
34 |
Z drugiej strony Komisja nie może być traktowana przez podmioty gospodarcze, które odniosły szkodę wskutek naruszenia reguł konkurencji, jako organ odwoławczy kompetentny w zakresie uchylania decyzji organów krajowych, które nie ustosunkowały się pozytywnie do ich skargi. Kontrola decyzji organów ochrony konkurencji państw członkowskich należy bowiem wyłącznie do sądów krajowych pełniących podstawową funkcję w ramach stosowania reguł konkurencji Unii (zob. podobnie wyrok z dnia 21 stycznia 2015 r., easyJet Airline/Komisja, T‑355/13, EU:T:2015:36, pkt 20). […] |
W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego twierdzenia, jakoby sądy i organy krajowe były bardziej odpowiednie do rozpatrywania podniesionych zagadnień
[…]
52 |
Po trzecie, skarżąca twierdzi, że ponieważ Komisja, nie mając jeszcze żadnego doświadczenia, jeśli chodzi o możliwości chorwackich sądów krajowych w zakresie rozstrzygania tego rodzaju spraw z uwagi na fakt, że Republika Chorwacji jest stosunkowo nowym członkiem Unii, winna była zbadać sprawę w sposób bardziej dogłębny, tym bardziej że żaden sąd krajowy nie miał dotychczas sposobności zastosowania prawa konkurencji Unii. |
53 |
Należy podkreślić, że Republika Chorwacji mogła przystąpić do Unii dopiero po spełnieniu kryteriów politycznych i gospodarczych oraz zobowiązań ciążących na państwach kandydujących do przystąpienia, określonych przez Radę Europejską na posiedzeniu w Kopenhadze (Dania) w dniach 21 i 22 czerwca 1993 r. Kryteria te wymagały od państw kandydackich w szczególności zdolności skutecznego stosowania zasad, norm i polityki składających się na całokształt przepisów prawa Unii. |
54 |
Wobec tego zdolność sądów chorwackich do stosowania prawa Unii co do zasady nie powinna być kwestionowana. |
55 |
Należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie skarżąca nie przedstawiła żadnego konkretnego dowodu, który byłby w stanie wykazać niezdolność sądów chorwackich do oceny rozpatrywanej sytuacji. |
[…]
W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego wpływu na funkcjonowanie rynku wewnętrznego
[…]
W przedmiocie okoliczności, że do Komisji wpłynęły inne skargi dotyczące tej samej sprawy
[…]
W przedmiocie kosztów
[…]
Z powyższych względów SĄD (siódma izba) orzeka, co następuje: |
|
|
Van der Woude Ulloa Rubio Marcoulli Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 30 września 2016 r. Podpisy |
( *1 ) Język postępowania: angielski.
( 1 ) Poniżej zostały odtworzone jedynie te punkty wyroku, których publikację Sąd uznał za wskazaną.