—

Strona skarżąca podnosi w powyższym względzie, że na podstawie wymienionych powyżej przepisów na Komisji ciąży obowiązek ponownego zbadania czasowego odstępstwa wprowadzonego w Załączniku V nr 2 do rozporządzenia nr 999/2001 i przedstawienia komitetowi regulacyjnemu na podstawie procedury przewidzianej w art. 5o decyzji nr 1999/468/WE propozycji działań mających na celu zmianę wspomnianego Załącznika V. Ma to służyć zapewnieniu poszanowania międzynarodowych norm zdrowotnych przyjętych przez OIE [Międzynarodowy Urząd Chorób Odzwierzęcych], które nie przewidują sporządzenia wykazu określonego materiału niebezpiecznego dla państw takich jak Włochy, które zostały uznane za państwa o znikomym ryzyku, to jest państwa o najniższym ryzyku w międzynarodowej klasyfikacji przyjętej przez OIE.

—

Strona skarżąca twierdzi w powyższym względzie, że na podstawie zasady i przepisów przytoczonych powyżej, skoro OIE stwierdził w maju 2008 r., w maju 2011 r., w maju 2012 r. i w maju 2013 r., że niektóre państwa członkowskie Unii Europejskiej, w tym Włochy, mogą zostać uznane za państwa o znikomym ryzyku BSE, Komisja była zobowiązana dostosować uregulowanie w świetle tych nowych danych i ponownie zbadać odstępstwo, o którym mowa w Załączniku V nr 2 do rozporządzenia, aby zapewnić poszanowanie zasady niedyskryminacji. Wspomniane odstępstwo przewiduje bowiem z jednej strony różne traktowanie podobnych sytuacji, mianowicie sytuacji producentów z państw Unii i sytuacji producentów z państw trzecich, które zostały uznane za państwa o znikomym ryzyku BSE. Z drugiej strony przewiduje ono takie samo traktowanie różnych sytuacji, mianowicie sytuacji producentów z państw członkowskich Unii, które zostały uznane za państwa o znikomym ryzyku BSE, i sytuacji producentów z państw członkowskich Unii, które nie zostały uznane za takie państwa.

—

Strona skarżąca utrzymuje w powyższym względzie, że na podstawie zasady i przepisów przytoczonych powyżej, po tym jak OIE uznał niektóre państwa członkowskie Unii Europejskiej za państwa o znikomym ryzyku BSE, na Komisji ciążył obowiązek dostosowania uregulowania w świetle tych nowych danych i ponownego zbadania odstępstwa, o którym mowa w Załączniku V nr 2 do rozporządzenia, aby zapewnić poszanowanie zasady proporcjonalności. Należy zauważyć między innymi, iż zdaniem strony skarżącej wybór Komisji, by nie badać ponownie odstępstwa przewidzianego w Załączniku V nr 2, nie jest odpowiedni do osiągnięcia celu ochrony zdrowia, na który powołała się ta instytucja.