14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/41

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego w przedmiocie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych [pomoc państwa SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)] (Dz.U. C 37/73 z dnia 7 lutego 2014 r.);

—

połączenie niniejszego postępowania z tym zapoczątkowanym wniesioną w dniu 21 marca 2014 r. przez Niemcy skargą o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

tytułem żądania ewentualnego, dołączenie do akt niniejszej sprawy akt postępowania wszczętego skargą Republiki Federalnej Niemiec;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący braku korzyści

Skarżące podnoszą, że przewidziany w Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (niemieckiej ustawie o uprzywilejowaniu energii odnawialnych, zwanych dalej: „EEG”) system szczególnych wypłat wyrównawczych nie przysparza odbiorcom energochłonnym w sektorze hutniczym w ogóle, a w szczególności skarżącym nr 2 i 24 żadnych korzyści.

2.

Zarzut drugi, dotyczący braku korzyści selektywnej

Skarżące podnoszą, że ten system szczególnych wypłat wyrównawczych nie przysparza im żadnej korzyści selektywnej w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący braku użycia zasobów państwowych

Skarżące podnoszą, że ten system szczególnych wypłat wyrównawczych nie stanowi pomocy „przyznawanej przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych”.

4.

Zarzut czwarty, dotyczący braku zakłócenia konkurencji

Skarżące podnoszą, że ten system szczególnych wypłat wyrównawczych nie zakłóca też konkurencji w ramach Unii Europejskiej.

5.

Zarzut piąty, dotyczący braku wywierania wpływu na wymianę handlową między państwami członkowskimi

Skarżące podnoszą, że ten system szczególnych wypłat wyrównawczych nie wywiera też wpływu na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

6.

Zarzut szósty, dotyczący tego, że zniesienie lub zmniejszenie skali stosowania systemu szczególnych wypłat wyrównawczych narusza prawa podstawowe skarżących

Skarżące podnoszą, że zakwalifikowanie systemu szczególnych wypłat wyrównawczych jako pomocy lub też zmniejszenie skali jego zastosowania nie tylko wykracza poza jasno określone przez Trybunał granice wykładni art. 107 TFUE, lecz również narusza podstawowy materialny wymóg równego rozłożenia ciężarów. Zniesienie lub zmniejszenie skali stosowania systemu szczególnych wypłat wyrównawczych narusza więc prawa podstawowe skarżących, w tym również te wywodzone przez nie z karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

7.

Zarzut siódmy, dotyczący tego, że system szczególnych wypłat wyrównawczych jest objęty decyzją Komisji z dnia 22 maja 2002 r.

Skarżące podnoszą, że w decyzji z dnia 22 maja 2002 r. Komisja wyraźnie stwierdziła, iż EEG i związane z nią „systemy wyrównawcze” nie spełniają kryteriów koniecznych uznania ich za pomoc (1). Decyzja ta obejmuje również rozpatrywany system szczególnych wypłat wyrównawczych.

8.

Zarzut ósmy, dotyczący oczywistego błędu w ocenie i niewystarczającej analizy wstępnej

Zdaniem skarżących Komisja nie przeprowadziła wystarczającej analizy wstępnej i nie dostrzegła zatem tego, że systemy szczególnych wypłat wyrównawczych dla odbiorców energochłonnych są uzasadnione ze względu na cel, charakterystykę i strukturę wewnętrzną EEG i nie stanowią zatem korzyści selektywnej.

9.

Zarzut dziewiąty, dotyczący naruszenia prawa do bycia wysłuchanym

Skarżące podnoszą, że w każdym razie Komisja powinna była przed wydaniem decyzji o takiej wadze prawnej wysłuchać ich stanowisk.

10.

Zarzut dziesiąty, dotyczący niewystarczającego uzasadnienia

Wreszcie skarżące podnoszą, że decyzja o wszczęciu postępowania nie została w istotnych kwestiach w odpowiedni sposób uzasadniona.