1

W dniu 28 września 2001 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych przyjęła rezolucję 1373 (2001) określającą zakrojoną na szeroką skalę strategię walki z terroryzmem, w szczególności walkę przeciwko finansowaniu terroryzmu.

2

W dniu 27 grudnia 2001 r., mając na uwadze konieczność podjęcia przez Unię Europejską działań w celu wprowadzenia w życie rezolucji 1373 (2001) Rady Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych, Rada Unii Europejskiej przyjęła wspólne stanowisko 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu (Dz.U. 2001, L 344, s. 93 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 18, t. 1, s. 217). W szczególności art. 2 wspólnego stanowiska 2001/931 przewiduje zamrożenie funduszy i innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych osób, grup i podmiotów zaangażowanych w akty terrorystyczne i wymienionych w wykazie zamieszczonym w załączniku do tego wspólnego stanowiska.

3

W tym samym dniu, w celu wdrożenia na poziomie Unii środków opisanych we wspólnym stanowisku 2001/931, Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu (Dz.U. 2001, L 344, s. 70 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 18, t. 1, s. 207), jak również decyzję 2001/927/WE ustanawiającą listę przewidzianą w art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 (Dz.U. 2001, L 344, s. 83). Nazwa skarżącej nie figurowała w tym pierwotnym wykazie.

4

W dniu 2 maja 2002 r. Rada przyjęła wspólne stanowisko 2002/340/WPZiB aktualizujące wspólne stanowisko 2001/931/WPZiB (Dz.U. 2002, L 116, s. 75). Załącznikiem do wspólnego stanowiska 2002/340 wykaz osób, grup i podmiotów, do których stosują się środki ograniczające przewidziane we wspólnym stanowisku 2001/931, został uaktualniony i umieszczono w nim między innymi nazwę skarżącej, Kurdistan Workers’ Party (PKK), określoną jako „Partia Pracujących Kurdystanu (PKK)” [tłumaczenie nieoficjalne].

5

W tym samym dniu Rada przyjęła decyzję 2002/334/WE wykonującą art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 i uchylającą decyzję 2001/927 (Dz.U. 2002, L 116, s. 33). Decyzją tą nazwa PKK została umieszczona w wykazie przewidzianym w art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 z użyciem tych samych sformułowań co w załączniku do wspólnego stanowiska 2002/340.

6

Od tej pory akty te były regularnie uaktualniane na podstawie art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931 i art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001. Nazwa PKK była stale utrzymywana w wykazach osób, grup i podmiotów, do których stosują się środki ograniczające wskazane w ww. aktach, załączonych do tych aktów (zwanych dalej „spornymi wykazami”). Od dnia 2 kwietnia 2004 r. nazwa podmiotu umieszczonego w spornych wykazach brzmi: „Partia Pracujących Kurdystanu – PKK (znana również pod nazwami: KADEK; KONGRA GEL)”.

7

I tak w dniu 10 lutego 2014 r. Rada przyjęła rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 125/2014 wykonujące art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 i uchylające rozporządzenie wykonawcze nr 714/2013 (Dz.U. 2014, L 40, s. 9), pozostawiające w mocy środki ograniczające zastosowane wobec skarżącej. Uzasadnienie rozporządzenia nr 125/2004 opierało się w szczególności na decyzji Home Secretary (ministra spraw wewnętrznych, Zjednoczone Królestwo) z dnia 29 marca 2001 r. delegalizującej PKK na podstawie UK Terrorism Act 2000 (ustawy antyterrorystycznej Zjednoczonego Królestwa z 2000 r., zwanej dalej „decyzją ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa”); jej uzupełnieniem była decyzja z dnia 14 lipca 2006 r., która weszła w życie w dniu 14 sierpnia 2006 r. i w której uznano, że „KADEK” i „Kongra Gel Kurdistan” stanowią inne nazwy PKK (zwana dalej „decyzją z dnia 14 lipca 2006 r.”). Opierało się ono również na decyzji rządu Stanów Zjednoczonych Ameryki o wskazaniu PKK jako „zagranicznej organizacji terrorystycznej” (foreign terrorist organisation) na podstawie sekcji 219 US Immigration and Nationality Act (amerykańskiej ustawy o imigracji i obywatelstwie) ze zmianami (zwanej dalej „wskazaniem jako FTO”) oraz na decyzji rządu Stanów Zjednoczonych Ameryki o wskazaniu PKK jako „światowego terrorysty o szczególnym znaczeniu” (specially designated global terrorist) na podstawie Executive Order no 13224 (dekretu prezydenta nr 13224) (zwanej dalej „wskazaniem jako SDGT”). Uzasadnienie to zawierało również listę wielu zdarzeń z okresu od listopada 2003 r. do października 2011 r., zakwalifikowanych jako akty terrorystyczne i przypisywanych PKK, jak również wskazywało pewną liczbę wyroków trybunałów bezpieczeństwa Republiki Turcji. Rozporządzenie nr 125/2014 stanowiło pierwotny przedmiot niniejszej skargi.

8

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 1 maja 2014 r. skarżąca wniosła niniejszą skargę, domagając się stwierdzenia nieważności rozporządzenia wykonawczego nr 125/2014 w zakresie, w jakim jej ono tyczy, oraz niemożności stosowania wobec niej rozporządzenia nr 2580/2001.

9

W ramach pisemnego etapu postępowania Rada złożyła w dniu 15 września 2014 r. odpowiedź na skargę, do której załączyła między innymi decyzję ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa, decyzję z dnia 14 lipca 2006 r., wskazanie jako FTO, wskazanie jako SDGT, pewną liczbę raportów rocznych Office of the US Coordinator for counterterrorism of the US Department of State (biura koordynatora ds. walki z terroryzmem departamentu stanu, Stany Zjednoczone Ameryki) oraz pewną liczbę artykułów prasowych. Pismem z dnia 31 marca 2015 r. Rada złożyła duplikę, do której załączyła między innymi fragmenty wyroku cour d’appel de Paris (sądu apelacyjnego w Paryżu, Francja) z dnia 23 kwietnia 2013 r. i wyroku Cour de cassation (sądu kasacyjnego, Francja) z dnia 21 maja 2014 r.

10

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 8 września 2014 r. Komisja Europejska złożyła wniosek o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania Rady. Postanowieniem z dnia 7 stycznia 2015 r., wydanym na podstawie art. 116 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem z dnia 2 maja 1991 r., prezes trzeciej izby Sądu uwzględnił ten wniosek. Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 19 marca 2015 r. Komisja przedstawiła uwagi interwenienta. Skarżąca i Rada złożyły uwagi w wyznaczonych terminach.

11

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 29 czerwca 2015 r. Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej złożyło wniosek o dopuszczenie go do sprawy w charakterze interwenienta popierającego stanowisko Rady. Postanowieniem z dnia 12 sierpnia 2015 r., wydanym na podstawie art. 144 § 4 regulaminu postępowania przed Sądem, prezes trzeciej izby Sądu uwzględnił ten wniosek, jednak prawa Zjednoczonego Królestwa zostały ograniczone do praw przewidzianych w art. 116 § 6 regulaminu postępowania przed Sądem z dnia 2 maja 1991 r.

12

Postanowieniem z dnia 16 maja 2016 r., wydanym na podstawie art. 70 § 1 regulaminu postępowania, prezes trzeciej izby Sądu zawiesił postępowanie do czasu ogłoszenia wyroków w sprawach A i in. (C‑158/14), Rada/LTTE (C‑599/14 P) i Rada/Hamas (C‑79/15 P). Po ogłoszeniu wyroków z dnia 14 marca 2017 r., A i in. (C‑158/14, EU:C:2017:202); z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE (C‑599/14 P, EU:C:2017:583) i z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/Hamas (C‑79/15 P, EU:C:2017:584), postępowanie zostało podjęte z mocy prawa.

13

Zarządzeniem z dnia 5 września 2017 r., wydanym w ramach środków organizacji postępowania na podstawie art. 89 § 3 lit. c) regulaminu postępowania, Sąd (trzecia izba) wezwał strony do przedstawienia uwag w przedmiocie wyroków z dnia 14 marca 2017 r., A i in. (C‑158/14, EU:C:2017:202), z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE (C‑599/14 P, EU:C:2017:583), i z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/Hamas (C‑79/15 P, EU:C:2017:584).

14

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 29 września 2017 r. skarżąca przedstawiła swoje uwagi w przedmiocie wyroków z dnia 14 marca 2017 r.A i in. (C‑158/14, EU:C:2017:202), z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE (C‑599/14 P, EU:C:2017:583), i z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/Hamas (C‑79/15 P, EU:C:2017:584). Z jednej strony twierdzi ona, że wyrok z dnia 14 marca 2017 r., A i in. (C‑158/14, EU:C:2017:202) nie rozstrzyga definitywnie kwestii prawnych podniesionych przez nią w zarzutach pierwszym i drugim. Z drugiej strony z wyroków z dnia 26 lipca 2017 r.: Rada/LTTE (C‑599/14 P, EU:C:2017:583) Rada/Hamas (C‑79/15 P, EU:C:2017:584) wynika jej zdaniem, że lista zdarzeń zakwalifikowanych jako akty terrorystyczne, taka jak wykorzystana w niniejszej sprawie, nie może zostać uznana za decyzję właściwej władzy krajowej; że Rada ma obowiązek podać w części uzasadnienia dotyczącej decyzji władz państw trzecich wskazówki umożliwiające przyjęcie, że zweryfikowała ona poszanowanie praw skarżącej do obrony i do skutecznej ochrony sądowej, czego w niniejszej sprawie nie uczyniła, oraz że upływ długiego okresu od przyjęcia decyzji krajowych, które stanowiły podstawę pierwotnego umieszczenia nazwy skarżącej w spornych wykazach, może rodzić po stronie Rady obowiązek przedstawienia dodatkowych argumentów w celu uzasadnienia pozostawienia nazwy skarżącej w spornych wykazach. Skarżąca przedłożyła również wyrok cour d’appel de Bruxelles (sądu apelacyjnego w Brukseli, Belgia) z dnia 14 września 2017 r. (zwany dalej wyrokiem sądu apelacyjnego w Brukseli), w którym – jak twierdzi – orzeczono, że skarżącej nie można uznać za organizację terrorystyczną oraz że aktów przypisanych Faucons de la liberté du Kurdistan (Sokołom Wolności Kurdystanu, TAK) nie można zarzucać PKK.

15

Pismami złożonymi w sekretariacie Sądu w dniu 5 października 2017 r. Rada i Komisja przedstawiły uwagi w przedmiocie wyroków z dnia 14 marca 2017 r., A i in. (C‑158/14, EU:C:2017:202); z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE (C‑599/14 P, EU:C:2017:583) i z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/Hamas (C‑79/15 P, EU:C:2017:584). Twierdzą one, że w świetle wyroku z dnia 14 marca 2017 r., A i in. (C‑158/14, EU:C:2017:202) zarzuty pierwszy i drugi z podniesionych przez skarżącą powinny zostać oddalone. Ponadto wyrok z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE (C‑599/14 P, EU:C:2017:583) potwierdza ich zdaniem, że Rada do celów pozostawienia nazwy skarżącej w spornych wykazach może opierać się na decyzjach władz państw trzecich oraz na informacjach lub dowodach niebędących decyzjami właściwych władz krajowych.

16

Rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 790/2014 z dnia 22 lipca 2014 r., wykonującym art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 i uchylającym rozporządzenie wykonawcze nr 125/2014 (Dz.U. 2014, L 217, s. 1), środki ograniczające zastosowane wobec skarżącej pozostawiono w mocy, a powody uzasadniające pozostawienie jej nazwy nie zostały zmienione.

17

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 20 sierpnia 2014 r. skarżąca zwróciła się o możliwość dostosowania swych żądań w taki sposób, żeby zarzuty i żądania stosowały się mutatis mutandis do rozporządzenia nr 790/2014 oraz jego uzasadnienia. W piśmie złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 15 września 2014 r. Rada nie zgłosiła zastrzeżeń wobec wniosku skarżącej i powołała się mutatis mutandis na swoją odpowiedź na skargę.

18

Na mocy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2015/513 z dnia 26 marca 2015 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 790/2014 (Dz.U. 2015, L 82, s. 1) oraz decyzji Rady (WPZiB) 2015/521 z dnia 26 marca 2015 r. dotyczącej aktualizacji i zmiany wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931 i uchylenia decyzji 2014/483/WPZiB (Dz.U. 2015, L 82, s. 107) środki ograniczające zastosowane wobec skarżącej zostały pozostawione w mocy.

19

W piśmie z dnia 27 marca 2015 r., doręczonym skarżącej w dniu 1 kwietnia 2015 r., Rada przedstawiła tej ostatniej uzasadnienie zawierające powody pozostawienia jej nazwy w wykazach. W odpowiedzi na argumenty przedstawione przez skarżącą Rada oznajmiła w piśmie z dnia 27 marca 2015 r., że okoliczność, iż grupy kurdyjskie biorą udział w zwalczaniu grupy „Państwo Islamskie”, nie ma wpływu na jej ocenę, zgodnie z którą PKK spełnia kryteria wskazania przewidziane we wspólnym stanowisku 2001/931. W uzasadnieniu załączonym do tego pisma Rada powoływała się na trzy grupy decyzji krajowych, to jest po pierwsze na decyzję ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa uzupełnioną decyzją z dnia 14 lipca 2006 r., po drugie na wskazanie jako FTO i wskazanie jako SDGT oraz po trzecie na wyrok tribunal de grande instance de Paris (sądu wielkiej instancji w Paryżu, Francja) z dnia 2 listopada 2011 r. skazujący kurdyjski ośrodek kultury im. Ahmeta Kai za uczestnictwo w grupie przestępczej w celu przygotowania aktu terrorystycznego i finansowanie działalności terrorystycznej, utrzymany w mocy w postępowaniu apelacyjnym wyrokiem cour d’appel de Paris (sądu apelacyjnego w Paryżu) z dnia 23 kwietnia 2013 r. oraz w postępowaniu kasacyjnym wyrokiem Cour de cassation (sądu kasacyjnego, Francja) z dnia 21 maja 2014 r. (zwane dalej łącznie „francuskimi decyzjami sądowymi”). Rada twierdziła, że każda z tych decyzji krajowych stanowi decyzję właściwej władzy w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 oraz że nadal one obowiązują. Następnie wskazała ona, że sprawdziła, czy dysponuje informacjami lub dowodami przemawiającymi na rzecz usunięcia nazwy PKK ze spornych wykazów, lecz nic takiego nie znalazła. Wskazała również, że rozważyła ona kwestię aktualności względów uzasadniających umieszczenie nazwy PKK w spornych wykazach i stwierdziła, że nazwę PKK należy utrzymać w spornych wykazach.

20

Ponadto załącznik do uzasadnienia zawierał opis każdej decyzji krajowej, obejmujący przedstawienie definicji pojęcia terroryzmu w prawie krajowym, opis właściwych krajowych procedur administracyjnych i sądowych, streszczenie dotychczasowego przebiegu postępowań oraz następstw danej decyzji krajowej, streszczenie wniosków, do których doszły właściwe władze w odniesieniu do skarżącej, opis czynów, na których oparły się rzeczone właściwe władze, oraz stwierdzenie, że czyny te stanowiły akty terrorystyczne w rozumieniu art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931. Uzasadnienie to nie odwoływało się już natomiast do orzeczeń trybunałów bezpieczeństwa Republiki Turcji ani listy zdarzeń zakwalifikowanych jako akty terrorystyczne przypisane skarżącej, co miało miejsce w przypadku wcześniejszych uzasadnień.

21

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 26 maja 2015 r. skarżąca zwróciła się o możliwość dostosowania swych żądań w taki sposób, żeby zarzuty i żądania stosowały się mutatis mutandis do rozporządzenia wykonawczego 2015/513, do decyzji 2015/521 oraz ich uzasadnień. W piśmie dostosowującym żądania skarżąca twierdzi między innymi, że Rada nie uwzględniła argumentacji dotyczącej zaangażowania PKK w walkę z grupą „Państwo Islamskie”. Jeżeli chodzi o decyzję ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa, kwestionuje ona znaczenie faktu, że w grudniu 2014 r. została ona w utrzymana w mocy w wyniku kontroli, ponieważ wniosek o przeprowadzenie kontroli nie pochodził od niej. Podnosi również, że zawarty w uzasadnieniu opis zdarzeń mających miejsce w 2014 r. i na których oparł się minister spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa, jest zbyt niejasny, by umożliwić stwierdzenie, że zdarzenia te stanowią akty terrorystyczne zarzucalne PKK. Skarżąca zaprzecza również, by była odpowiedzialna za te zdarzenia, które jej zdaniem zostały spowodowane przez ugrupowanie odrębne od PKK, oraz kwestionuje możliwość uznania ich za akty terrorystyczne. Podobnie, jeżeli chodzi o wskazanie jako FTO oraz wskazanie jako SDGT, skarżąca uważa, że opis przypisywanych jej zdarzeń również jest zbyt niejasny, by umożliwić stwierdzenie, że są to akty terrorystyczne zarzucalne PKK. Jeżeli chodzi o francuskie decyzje sądowe, skarżąca utrzymuje, że nie można brać ich pod uwagę, ponieważ dotyczą podmiotu innego niż PKK i opierają się na niesprawdzonych informacjach.

22

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 12 czerwca 2015 r. Rada przedstawiła swoje uwagi w przedmiocie wniosku skarżącej o dostosowanie żądań. I tak Rada podała w wątpliwość dochowanie przez skarżącą terminu z art. 44 § 1 regulaminu postępowania z dnia 2 maja 1991 r. i powołała się mutatis mutandis na swoją odpowiedź na skargę. Rada nie zgłosiła jednak żadnego zastrzeżenia co do żądanego przez skarżącą materialnego rozszerzenia skargi.

23

Następnie nazwa skarżącej była utrzymywana w wykazach przy każdej, przeprowadzanej co sześć miesięcy, kontroli. W konsekwencji skarżąca złożyła wniosek o umożliwienie jej dostosowania żądań w taki sposób, żeby zarzuty i żądania stosowały się mutatis mutandis do nowych aktów przyjętych przez Radę.

24

I tak na mocy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2015/1325 z dnia 31 lipca 2015 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 oraz uchylającego rozporządzenie wykonawcze (UE) 2015/513 (Dz.U. 2015, L 206, s. 12) oraz na mocy decyzji Rady (WPZiB) 2015/1334 z tego samego dnia dotyczącej aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931 i uchylającej decyzję (WPZiB) 2015/521 (Dz.U. 2015, L 206, s. 61) środki ograniczające zastosowane wobec skarżącej zostały pozostawione w mocy, a powód uzasadniający pozostawienie jej nazwy nie został zmieniony.

25

Pismem dostosowującym złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 15 września 2015 r. zgodnie z art. 86 §§ 2–4 regulaminu postępowania skarżąca dostosowała skargę w ten sposób, że objęła ona również stwierdzenie nieważności rozporządzenia 2015/1325 i decyzji 2015/1334 w zakresie, w jakim akty te dotyczą skarżącej. Rada przyjęła to dostosowanie do wiadomości w uwagach złożonych w sekretariacie Sądu w dniu 8 października 2015 r.

26

Rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) 2015/2425 z dnia 21 grudnia 2015 r. dotyczącym wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 oraz uchylającym rozporządzenie wykonawcze (UE) 2015/1325 (Dz.U. 2015, L 334, s. 1) środki ograniczające zastosowane wobec skarżącej pozostawiono w mocy, a powód uzasadniający pozostawienie jej nazwy nie został zmieniony.

27

Pismem dostosowującym złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 18 lutego 2016 r. skarżąca dostosowała skargę w ten sposób, że objęła ona również stwierdzenie nieważności rozporządzenia 2015/2425 w zakresie, w jakim jej ono dotyczy. Rada przyjęła to dostosowanie do wiadomości w uwagach złożonych w sekretariacie Sądu w dniu 15 marca 2016 r.

28

Rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) 2016/1127 z dnia 12 lipca 2016 r. w sprawie wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego 2015/2425 (Dz.U. 2016, L 188, s. 1) środki ograniczające zastosowane wobec skarżącej pozostawiono w mocy, a powód uzasadniający pozostawienie jej nazwy nie został zmieniony.

29

Pismem dostosowującym złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 9 września 2016 r. skarżąca dostosowała skargę w ten sposób, że objęła ona również stwierdzenie nieważności rozporządzenia 2016/1127 w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżącej.

30

Rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) 2017/150 z dnia 27 stycznia 2017 r. dotyczącym wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego (UE) 2016/1127 (Dz.U. 2017, L 23, s. 3) środki ograniczające zastosowane wobec skarżącej pozostawiono w mocy, a powód uzasadniający pozostawienie jej nazwy nie został zmieniony.

31

Pismem dostosowującym złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 23 marca 2017 r. skarżąca dostosowała skargę w ten sposób, żeby objęła ona również stwierdzenie nieważności rozporządzenia 2017/150 w zakresie, w jakim jej ono dotyczy. Rada przyjęła to dostosowanie do wiadomości w uwagach złożonych w sekretariacie Sądu w dniu 17 sierpnia 2017 r. Ponadto powołała się ona na wyroki z dnia 14 marca 2017 r., A i in. (C‑158/14, EU:C:2017:202); z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE (C‑599/14 P, EU:C:2017:583) i z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/Hamas (C‑79/15 P, EU:C:2017:584), podnosząc, że skarga powinna zostać oddalona.

32

Rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) 2017/1420 z dnia 4 sierpnia 2017 r. dotyczącym wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 oraz uchylającym rozporządzenie wykonawcze 2017/150 (Dz.U. 2017, L 204, s. 3) oraz decyzją Rady (WPZiB) 2017/1426 z tego samego dnia dotyczącą aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931 oraz uchylającą decyzję (WPZiB) 2017/154 (Dz.U. 2017, L 204, s. 95) środki ograniczające zastosowane wobec skarżącej zostały pozostawione w mocy, a powód uzasadniający pozostawienie jej nazwy nie został zmieniony.

33

Pismem dostosowującym złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 29 września 2017 r. skarżąca dostosowała skargę w ten sposób, że objęła ona również stwierdzenie nieważności rozporządzenia 2017/1420 i decyzję 2017/1426 w zakresie, w jakim akty te jej dotyczą. Rada przyjęła to dostosowanie do wiadomości w uwagach złożonych w sekretariacie Sądu w dniu 27 października 2017 r. Ponadto, jeżeli chodzi o przedłożony przez skarżącą wyrok cour d’appel de Bruxelles (sądu apelacyjnego w Brukseli), Rada twierdzi, że wyrok ten nie podważa wskazania skarżącej jako organizacji terrorystycznej. Po pierwsze, w przedmiotowym wyroku przyznano zdaniem Rady, że niezakwalifikowanie PKK jako organizacji terrorystycznej wynikało ze specyfiki belgijskiego prawa karnego. Po drugie, w wyroku cour d’appel de Bruxelles (sądu apelacyjnego w Brukseli) podkreślono, że akty przemocy zostały dokonane w kontekście konfliktu między skarżącą a władzami tureckimi trwającego od zakończenia zawieszenia broni w 2015 r. Po trzecie, zdaniem Rady, cour d’appel de Bruxelles (sąd apelacyjny w Brukseli) uznał, że nie było możliwe stwierdzenie w sposób pewny, że działania TAK mogły być przypisane PKK na podstawie akt, lecz w wyroku wspomniano o niemieckim orzeczeniu sądowym zawierającym rozstrzygnięcie przeciwne.

34

Na wniosek trzeciej izby Sąd – na podstawie art. 28 regulaminu postępowania – postanowił przekazać sprawę składowi powiększonemu.

35

Na podstawie sprawozdania sędziego sprawozdawcy Sąd postanowił otworzyć ustny etap postępowania.

36

Na rozprawie w dniu 16 kwietnia 2018 r. wysłuchane zostały wystąpienia stron i ich odpowiedzi na pytania Sądu. Przy tej sposobności skarżąca, przypomniawszy swe stanowisko w przedmiocie znaczenia międzynarodowego prawa humanitarnego dla wykładni pojęcia aktu terrorystycznego, poinformowała jednak Sąd, że zdecydowała cofnąć swój pierwszy zarzut, co zostało odnotowane w protokole rozprawy. Po zakończeniu rozprawy ustny etap postępowania został zamknięty, a sprawa została skierowana na naradę.

37

W następstwie dostosowania żądań skarżąca wnosi do Sądu o:

38

Rada, popierana przez Komisję i Zjednoczone Królestwo, wnosi do Sądu o:

39

Na poparcie żądania stwierdzenia nieważności zaskarżonych aktów skarżąca podnosi zasadniczo osiem zarzutów. Zarzut pierwszy, wycofany przez skarżącą na rozprawie, dotyczy naruszenia międzynarodowego prawa konfliktów zbrojnych. Skarżąca w szczególności podnosi, że wspólne stanowisko 2001/931 jest sprzeczne z międzynarodowym prawem humanitarnym, gdyż wskazuje czyny, które w kontekście konfliktu zbrojnego niemającego charakteru międzynarodowego nie stanowią zbrodni wojennych i są uzasadnione na mocy prawa konfliktów zbrojnych. Zarzut drugi dotyczy naruszenia art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931 poprzez zakwalifikowanie PKK jako organizacji terrorystycznej. Zarzut trzeci dotyczy naruszenia art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 w ten sposób, że podstawą zaskarżonych aktów nie była decyzja właściwej władzy krajowej. Zdaniem skarżącej należy stwierdzić nieważność zaskarżonych decyzji w zakresie, w jakim zostały wydane po części w oparciu o decyzje państw trzecich. Zarzut czwarty dotyczy naruszenia art. 51 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej w ten sposób, że podstawą zaskarżonych aktów były po części informacje uzyskane poprzez tortury lub brutalne traktowanie. Zarzut piąty dotyczy naruszenia art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931 w ten sposób, że Rada nie przeprowadziła właściwej kontroli umieszczenia nazwy PKK w spornych wykazach. Zarzut szósty dotyczy naruszenia zasad proporcjonalności i pomocniczości. Zarzut siódmy dotyczy naruszenia obowiązku uzasadnienia przewidzianego w art. 296 TFUE. Zarzut ósmy dotyczy naruszenia prawa do obrony oraz prawa do skutecznej ochrony sądowej.

40

Sąd uważa za celowe rozpoczęcie badania od zarzutu siódmego.

41

W ramach zarzutu siódmego skarżąca podnosi w istocie, że Rada naruszyła obowiązek uzasadnienia, nie przedstawiając rzeczywistych i dokładnych powodów, dla których po kontroli zdecydowała o pozostawieniu nazwy PKK w spornych wykazach. Skarżąca twierdzi w szczególności, że Rada: nie wyjaśniła, w jaki sposób decyzje krajowe, będące dla niej podstawą pozostawienia nazwy PKK w spornych wykazach, stanowią decyzje właściwych władz w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931; nie wskazała powodów tych decyzji; nie zbadała, czy zdarzenia, na których opierały się władze krajowe, mogą zostać zakwalifikowane jako akty terrorystyczne w rozumieniu wspólnego stanowiska 2001/931 oraz nie wskazała, z jakich względów rzeczone decyzje były wystarczające do pozostawienia w mocy wobec PKK środków ograniczających. Ponadto, jeżeli chodzi o wskazanie jako FTO i wskazanie jako SDGT, Rada nie sprawdziła, czy w Stanach Zjednoczonych istnieją rzeczywiste gwarancje procesowe.

42

Rada kwestionuje te argumenty i stoi na stanowisku, że uzasadnienie zaskarżonych aktów, czytane równolegle z nimi, czyni zadość obowiązkowi uzasadnienia. W szczególności powody, które doprowadziły do pierwotnego umieszczenia nazwy skarżącej w spornych wykazach, pozostają aktualne. Jeżeli chodzi o decyzję ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa, Rada wskazuje wyrok z dnia 23 października 2008 r., People’s Mojahedin Organization of Iran/Rada (T‑256/07, EU:T:2008:461), który dotyczył tej samej decyzji i w którym Sąd uznał, że Rada dopełniła obowiązku uzasadnienia, powoławszy się na tę decyzję oraz na wykaz zdarzeń zakwalifikowanych jako akty terrorystyczne. Jeżeli chodzi o wskazania jako FTO i SDGT, Rada twierdzi między innymi, że informacje zawarte w uzasadnieniu były wystarczająco dokładne, by umożliwić skarżącej wniesienie środka zaskarżenia do właściwych organów krajowych oraz że udzielone wskazówki czynią zadość ciążącym na niej obowiązkom w zakresie uzasadnienia zgodnie z ich sformułowaniem w wyrokach z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE (C‑599/14 P, EU:C:2017:583) i z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/Hamas (C‑79/15 P, EU:C:2017:584).

43

W tej kwestii należy przypomnieć, że obowiązek uzasadnienia niekorzystnego aktu, przewidziany w art. 296 akapit drugi TFUE i wyrażony w art. 41 ust. 2 lit. c) karty praw podstawowych, jest pochodną zasady poszanowania prawa do obrony i ma na celu, po pierwsze, zapewnienie zainteresowanemu dostatecznej wskazówki pozwalającej na ustalenie, czy akt jest zasadny lub czy ewentualnie jest dotknięty wadą pozwalającą na kwestionowanie jego ważności przed sądem Unii, i po drugie, zapewnienie sądowi Unii możliwości kontroli zgodności z prawem tego aktu (zob. wyroki: z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE (C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 28 maja 2013 r., Trabelsi i in./Rada, T‑187/11, EU:T:2013:273, pkt 66 i przytoczone tam orzecznictwo).

44

I tak uzasadnienie takiego aktu powinno w każdym razie przedstawiać okoliczności faktyczne oraz rozważania prawne mające kluczowe znaczenie dla systematyki tego aktu (zob. wyrok z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE (C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 30 i przytoczone tam orzecznictwo).

45

I tak, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, zarówno uzasadnienie pierwotnej decyzji o zamrożeniu środków finansowych, jak i uzasadnienie kolejnych decyzji, powinno dotyczyć nie tylko przesłanek prawnych stosowania wspólnego stanowiska 2001/931 i rozporządzenia nr 2580/2001, ale również szczegółowych i konkretnych powodów, na podstawie których Rada uznała w ramach uprawnień dyskrecjonalnych, że osoba zainteresowana powinna być objęta zamrożeniem środków finansowych (zob. podobnie wyroki: z dnia 15 listopada 2012 r., Rada/Bamba, C‑417/11 P, EU:C:2012:718, pkt 52; z dnia 16 października 2014 r., LTTE/Rada, T‑208/11 i T‑508/11, EU:T:2014:885, pkt 162; z dnia 25 marca 2015 r., Central Bank of Iran/Rada, T‑563/12, EU:T:2015:187, pkt 55).

46

Tym samym, o ile względy nadrzędne dotyczące bezpieczeństwa Unii lub jej państw członkowskich lub utrzymywania przez nie stosunków międzynarodowych nie stoją na przeszkodzie powiadamianiu o niektórych okolicznościach, Rada jest zobowiązana podać do wiadomości osoby lub podmiotu objętego środkami ograniczającymi szczególne i konkretne powody, dla których przyjęcie tych środków było konieczne. Powinna więc ona wskazać elementy faktyczne i prawne, od których zależy prawne uzasadnienie danych środków, oraz względy, jakie doprowadziły do ich przyjęcia (wyrok z dnia 9 lipca 2009 r., Melli Bank/Rada, T‑246/08 i T‑332/08, EU:T:2009:266, pkt 144).

47

Ponadto uzasadnienie powinno być dostosowane do charakteru danego aktu i kontekstu, w jakim został on wydany. Wymóg uzasadnienia należy oceniać w świetle okoliczności konkretnej sprawy, w szczególności w świetle treści aktu, charakteru podniesionych powodów, a także interesu, jaki w uzyskaniu wyjaśnień mogą mieć adresaci aktu lub inne osoby, których dotyczy on bezpośrednio i indywidualnie (wyrok z dnia 12 grudnia 2006 r., Organisation des Modjahedines du peuple d’Iran/Rada, T‑228/02, EU:T:2006:384, pkt 141; zob. również wyrok z dnia 16 października 2014 r., LTTE/Rada, T‑208/11 i T‑508/11, EU:T:2014:885, pkt 159 i przytoczone tam orzecznictwo). Nie ma wymogu, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne okoliczności faktyczne i prawne, ponieważ ocena, czy uzasadnienie aktu jest wystarczające, winna uwzględniać nie tylko jego brzmienie, ale także jego kontekst, jak również całość przepisów prawa regulujących daną dziedzinę. W szczególności akt niekorzystny jest wystarczająco uzasadniony, jeżeli został wydany w okolicznościach znanych zainteresowanemu, pozwalających mu na zrozumienie treści przyjętego względem niego środka (wyrok z dnia 16 listopada 2011 r., Bank Melli Iran/Rada, C‑548/09 P, EU:C:2011:735, pkt 82).

48

Tak sformułowany obowiązek uzasadnienia stanowi istotną zasadę prawa Unii, od której można odstąpić wyłącznie ze względów o charakterze nadrzędnym. W związku z powyższym uzasadnienie powinno co do zasady być przekazane zainteresowanemu w tym samym czasie co niekorzystny dla niego akt, a brak tego uzasadnienia nie może zostać usunięty w ten sposób, że zainteresowany zapozna się z nim w trakcie postępowania przed sądem Unii (wyrok z dnia 7 grudnia 2011 r., HTTS/Rada, T‑562/10, EU:T:2011:716, pkt 32).

49

W konsekwencji, jeżeli chodzi o decyzje o pozostawieniu w mocy środków ograniczających wobec danej osoby lub danego podmiotu, Sąd Unii jest zobowiązany zweryfikować w szczególności, po pierwsze, poszanowanie obowiązku uzasadnienia przewidzianego w art. 296 TFUE, a tym samym to, czy przywołane powody są wystarczająco precyzyjne i konkretne, a po drugie, to, czy powody te zostały wykazane (zob. wyrok z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 70 i przytoczone tam orzecznictwo).

50

W tym kontekście należy uściślić, że zainteresowana osoba lub zainteresowany podmiot mogą w ramach skargi wniesionej na pozostawienie jej nazwiska lub jego nazwy w spornym wykazie kwestionować wszystkie okoliczności, na których Rada opiera się w celu uzasadnienia dalszego istnienia ryzyka uczestniczenia przez nie w działalności terrorystycznej, niezależnie od kwestii, czy okoliczności te pochodzą z decyzji krajowej przyjętej przez właściwą władzę, czy z innego źródła. W razie zakwestionowania do Rady należy wykazanie zasadności zarzucanych faktów, a do sądu Unii – zweryfikowanie prawidłowości ustaleń faktycznych (zob. wyrok z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 71 i przytoczone tam orzecznictwo).

51

Należy przypomnieć, że art. 1 wspólnego stanowiska 2001/931, wprowadza rozróżnienie pomiędzy określonym w jego ust. 4 pierwotnym umieszczeniem nazwiska osoby lub nazwy podmiotu w spornym wykazie, a określonym w jego ust. 6 pozostawieniem w tym wykazie nazwiska osoby lub nazwy podmiotu już do niego wpisanych. (zob. wyrok z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 58 i przytoczone tam orzecznictwo).

52

Ponadto z orzecznictwa Trybunału wynika, że istotną kwestią przy badaniu faktu pozostawienia nazwiska danej osoby lub nazwy danego podmiotu w spornym wykazie jest ustalenie, czy od czasu umieszczenia tej osoby lub tego podmiotu w tym wykazie lub od czasu poprzedniej kontroli sytuacja faktyczna zmieniła się w taki sposób, że nie pozwala na dalsze trwanie przy konkluzji o uczestniczeniu owej osoby lub owego podmiotu w działalności terrorystycznej (wyrok z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 46). Z orzecznictwa tego wynika, iż w ramach kontroli na podstawie art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931 Rada może pozostawić daną osobę lub dany podmiot w spornym wykazie, jeśli stwierdzi, że nadal istnieje ryzyko uczestniczenia przez nie w działalności terrorystycznej, które uzasadniało pierwotne umieszczenie ich w tym wykazie. Pozostawienie danej osoby lub danego podmiotu w spornym wykazie stanowi zatem w istocie przedłużenie pierwotnego umieszczenia (zob. wyrok z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 51).

53

Ponadto, jeśli w świetle upływu czasu i w zależności od rozwoju okoliczności danego przypadku sam fakt, że decyzja krajowa, która służyła za podstawę pierwotnemu umieszczeniu, pozostaje w mocy, nie pozwala już stwierdzić, że nadal istnieje ryzyko uczestniczenia danej osoby lub danego podmiotu w działalności terrorystycznej, Rada jest zobowiązana oprzeć pozostawienie tej osoby lub tego podmiotu we wspomnianym wykazie na zaktualizowanej ocenie sytuacji przy uwzględnieniu najnowszych okoliczności faktycznych świadczących o utrzymaniu się tego ryzyka (wyrok z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 54).

54

W świetle tych właśnie zasad należy zbadać, czy uzasadnienie zaskarżonych aktów jest wystarczające.

55

W niniejszej sprawie należy stwierdzić, że uzasadnienie rozporządzeń wykonawczych nr 125/2014 i nr 790/2014 strukturą i treścią różni się od uzasadnienia rozporządzeń 2015/513, 2015/1325, 2015/2425, 2016/1127, 2017/150 i 2017/1420 oraz decyzji 2015/521, 2015/1334 i 2017/1426. Wobec tych różnic te dwie grupy zaskarżonych aktów należy zbadać odrębnie.

56

Przede wszystkim należy stwierdzić, że rozporządzenia wykonawcze nr 125/2014 i nr 790/2014 posiadają identyczne uzasadnienie, o następującej strukturze:

57

Po pierwsze, Rada zwięźle przedstawia chronologię działań PKK od jej powstania w 1978 r. W szczególności, zdaniem Rady, od 1984 r. PKK dokonała licznych aktów terrorystycznych i mimo zawieszeń broni ogłaszanych jednostronnie przez PKK od 2009 r. ataki były kontynuowane. Następnie Rada przedstawia listę 69 zdarzeń mających miejsce między dniem 14 listopada 2003 r. a dniem 19 października 2011 r., które przypisuje PKK i kwalifikuje jako akty terrorystyczne w rozumieniu art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931.

58

Po drugie, Rada wskazuje, że PKK jest objęta decyzją ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa, wydaną w dniu 29 marca 2001 r., o delegalizacji PKK na mocy ustawy antyterrorystycznej Zjednoczonego Królestwa z 2000 r. i kwalifikuje tę decyzję jako decyzję właściwej władzy w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931. Wskazuje również, że decyzja ta była regularnie kontrolowana przez komitet administracyjny oraz że nadal obowiązuje.

59

Po trzecie, Rada wskazuje, że PKK została wskazana przez władze amerykańskie: jako FTO na podstawie sekcji 219 amerykańskiej ustawy o imigracji i obywatelstwie, a także jako SDGT na podstawie dekretu prezydenta nr 13224, i kwalifikuje te wskazania jako decyzje właściwych władz w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931. Zaznacza również, że wskazania te mogą być w Stanach Zjednoczonych zaskarżone na drodze sądowej oraz że nadal obowiązują.

60

Wreszcie Rada wskazuje, że wobec PKK pewną liczbę wyroków wydały trybunały bezpieczeństwa Republiki Turcji.

61

Z powyższego wynika, że o pozostawieniu przez Radę nazwy skarżącej w spornych wykazach przesądziło z jednej strony dalsze obowiązywanie decyzji zakwalifikowanych jako decyzje właściwych władz w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931, z drugiej zaś – własne oceny Rady serii zdarzeń zarzucanych PKK i zakwalifikowanych jako akty terrorystyczne w rozumieniu art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931.

62

Przed zbadaniem, czy Rada dostatecznie wskazała szczególne i konkretne powody, dla których uznała, że nazwę skarżącej trzeba pozostawić w spornych wykazach, należy zbadać, czy wystarczające jest uzasadnienie dotyczące oceny charakteru decyzji, na których Rada się oparła.

63

W tej kwestii należy w pierwszej kolejności stwierdzić, jak Rada wyraźnie przyznaje w odpowiedzi na skargę, że ani lista zdarzeń zakwalifikowanych jako akty terrorystyczne, ani orzeczenia trybunałów bezpieczeństwa Republiki Turcji nie stanowią decyzji właściwej władzy w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 (odpowiedź na skargę, pkt 56, 119).

64

W drugiej kolejności, jeżeli chodzi o wskazanie jako FTO i wskazanie jako SDGT, to wbrew twierdzeniom skarżącej z orzecznictwa wynika, że pojęcie „właściwej władzy” w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 nie ogranicza się do władz państw członkowskich, lecz co do zasady może obejmować również władze państw trzecich (wyrok z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 22).

65

Jednakże z orzecznictwa wynika również, że to na Radzie spoczywa obowiązek, by przed oparciem swojej decyzji na decyzji władzy państwa trzeciego zweryfikować, czy decyzja ta została wydana z poszanowaniem prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej (zob. wyrok z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 24). Rada jest zatem zobowiązana do przedstawienia w uzasadnieniach dotyczących decyzji o zamrożeniu środków finansowych wskazówek umożliwiających uznanie, że zweryfikowała poszanowanie tych praw (zob. wyrok z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 31). W tym celu wystarczy, by Rada w uzasadnieniu dotyczącym decyzji o zamrożeniu środków finansowych wskazała w zwięzły sposób powody, dla których uważa, że decyzja państwa trzeciego, na której Rada zamierza się oprzeć, została przyjęta z poszanowaniem prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej (wyrok z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 33).

66

Tymczasem należy stwierdzić, że uzasadnienie rozporządzeń wykonawczych nr 125/2014 i nr 790/2014 nie zawiera najmniejszej informacji pozwalającej na uznanie, że Rada rzeczywiście sprawdziła, czy wskazania jako FTO i jako SDGT zostały przyjęte z poszanowaniem prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej. Tak więc Rada nie może, jak w niniejszej sprawie, ograniczać się do teoretycznego – bez sprecyzowania kwestii przebiegu danych postępowań – stwierdzenia, że wskazanie jako FTO podlega w prawie amerykańskim sądowym środkom zaskarżenia, podczas gdy wskazanie jako SDGT podlega w prawie amerykańskim środkom zaskarżenia na drodze administracyjnej i sądowej. Uzasadnienie rozporządzeń wykonawczych nr 125/2014 i nr 790/2014 nie umożliwia zatem ustalenia, czy Rada dopełniła ciążącego na niej w tym względzie obowiązku weryfikacji.

67

Ponadto uzasadnienie rozporządzeń wykonawczych nr 125/2014 i nr 790/2014 nie podają również powodów, dla których Rada uznała, że wskazania jako FTO i jako SDGT stanowią decyzje właściwej władzy w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931. I tak uzasadnienie nie wyszczególnia, jakie cechy wskazań jako FTO i jako SDGT pozwalają na uznanie ich za „wszczęci[e] dochodzenia lub postępowania w sprawie o akt terrorystyczny, usiłowani[e] popełnienia takiego aktu, uczestniczeni[e] w nim lub ułatwieni[e] dokonania takiego aktu, opart[e] na poważnych i wiarygodnych dowodach lub poszlakach, lub skazani[e] za takie czyny” w rozumieniu wspólnego stanowiska 2001/931. Uzasadnienie nie wskazuje też w najmniejszym stopniu, by Rada rzeczywiście zbadała, czy konkretne czyny, na których oparły się władze amerykańskie, wchodzą w zakres pojęcia aktu terrorystycznego w rozumieniu art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931. Uzasadnienie rozporządzeń wykonawczych nr 125/2014 i nr 790/2014 nie umożliwia zatem ustalenia, czy Rada dopełniła ciążącego na niej w tym względzie obowiązku weryfikacji.

68

W trzeciej kolejności, jeżeli chodzi o decyzję ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa, należy stwierdzić, że Rada w żaden sposób nie wyjaśnia, dlaczego uznała, iż decyzja ta stanowi decyzję właściwej władzy w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931. W szczególności uzasadnienie rozporządzeń wykonawczych nr 125/2014 i nr 790/2014 nie zawiera żadnego opisu powodów leżących u podstaw decyzji ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa ani żadnej wskazówki, że Rada rzeczywiście zbadała, czy konkretne czyny, na których oparł się minister spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa, wchodzą w zakres pojęcia aktu terrorystycznego w rozumieniu art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931. W tym kontekście należy zauważyć, że przytoczony przez Radę w odpowiedzi na skargę wyrok z dnia 23 października 2008 r., People’s Mojahedin Organization of Iran/Rada (T‑256/07, EU:T:2008:461) nie ma znaczenia dla niniejszej sprawy, ponieważ w tamtej sprawie strona skarżąca nie kwestionowała decyzji ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa jako decyzji właściwej władzy krajowej w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931.

69

W każdym razie, nawet gdyby uznać, że Rada dopełniła obowiązku uzasadnienia co do istnienia przynajmniej jednej decyzji właściwej władzy krajowej w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931, należy przypomnieć, że jeśli w świetle upływu czasu i w zależności od rozwoju okoliczności danego przypadku sam fakt, że decyzja krajowa, która służyła za podstawę pierwotnemu umieszczeniu, pozostaje w mocy, nie pozwala już stwierdzić, że nadal istnieje ryzyko uczestniczenia danej osoby lub danego podmiotu w działalności terrorystycznej, Rada jest zobowiązana oprzeć pozostawienie tej osoby lub tego podmiotu we wspomnianym wykazie na zaktualizowanej ocenie sytuacji przy uwzględnieniu najnowszych okoliczności faktycznych świadczących o utrzymaniu się tego ryzyka (zob. wyrok z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 54 i przytoczone tam orzecznictwo).

70

W niniejszej sprawie należy stwierdzić, że upłynął znaczny okres między przyjęciem decyzji, które posłużyły jako podstawa pierwotnego umieszczenia nazwy skarżącej w spornych wykazach, a przyjęciem rozporządzeń wykonawczych nr 125/2014 i nr 790/2014, a także między pierwotnym umieszczeniem nazwy skarżącej w spornych wykazach, a przyjęciem tych aktów. Decyzja ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa pochodzi bowiem z 2001 r., wskazanie PKK jako FTO pochodzi z 1997 r., wskazanie PKK jako SDGT pochodzi z 2001 r., pierwotne umieszczenia nazwy skarżącej w spornych wykazach miało miejsce w 2002 r., natomiast rozporządzenia wykonawcze nr 125/2014 i nr 790/2014 zostały przyjęte w 2014 r. Upływ takiego ponaddziesięcioletniego okresu sam w sobie stanowi okoliczność uzasadniającą przyjęcie, że oceny zawarte w decyzji ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa oraz wskazaniach jako FTO i SDGT nie są już wystarczające do oceny dalszego istnienia ryzyka zaangażowania skarżącej w działalność terrorystyczną w dniu przyjęcia tych aktów.

71

Ponadto, jak wskazała Rada w uzasadnieniu rozporządzeń wykonawczych nr 125/2014 i nr 790/2014, skarżąca od 2009 r. jednostronnie ogłosiła pewną liczbę zawieszeń broni. Dodatkowo, nawet jeżeli uzasadnienie rozporządzeń wykonawczych nr 125/2014 i nr 790/2014 o tym nie wspomina, skarżąca słusznie zauważa, że w latach 2012 i 2013 miały miejsce negocjacje pokojowe między PKK a rządem tureckim. W szczególności w dniu 21 marca 2013 r. o pokój zaapelował Abdullah Öcalan. W komunikacie prasowym z dnia 21 marca 2013 r. wysoka przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Catherine Ashton oraz komisarz ds. rozszerzenia i polityki sąsiedztwa Štefan Füle, we wspólnym oświadczeniu, z zadowoleniem przyjęli apel A. Öcalana do PKK o złożenie broni i wycofanie się poza granice tureckie, jednocześnie zachęcali wszystkie strony do nieustannej pracy w celu zapewniania pokoju i dobrobytu wszystkim obywatelom Turcji oraz udzielili pełnego wsparcia procesowi pokojowemu.

72

Rada była zatem obowiązana oprzeć pozostawienie PKK w spornych wykazach na nowszych okolicznościach, świadczących o utrzymywaniu się ryzyka uczestniczenia PKK w działalności terrorystycznej. Należy zatem stwierdzić, że decyzja ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa oraz wskazania jako FTO i SDGT, nawet jeżeli nadal obowiązywały, nie stanowiły same w sobie wystarczającej podstawy dla rozporządzeń wykonawczych nr 125/2014 i nr 790/2014 w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącej.

73

Bez wątpienia w uzasadnieniu rozporządzeń wykonawczych nr 125/2014 i nr 790/2014 Rada opiera się również, po pierwsze, na fakcie, że grupy związane z PKK przeprowadzały ataki terrorystyczne mimo jednostronnych zawieszeń broni wspomnianych w pkt 71 powyżej oraz, po drugie, na liście 69 zdarzeń, zakwalifikowanych jako akty terrorystyczne i zarzucanych PKK, które miały miejsce po przyjęciu decyzji ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa oraz wskazań jako FTO i SDGT. Z akt sprawy nie wynika, że informacje o tych zdarzeniach pochodziły z decyzji właściwych władz państw członkowskich.

74

W tej kwestii z utrwalonego orzecznictwa wynika po pierwsze, że o ile art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931 wymaga od Rady przeprowadzania co najmniej raz w ciągu każdych sześciu miesięcy „kontroli” w celu zapewnienia, że nadal istnieją podstawy do „utrzymania” w tym wykazie osoby lub podmiotu, które już zostały umieszczone we wspomnianym wykazie na podstawie decyzji krajowej podjętej przez właściwą władzę, o tyle nie jest jednak konieczne, by nowa okoliczność, na którą powołuje się Rada w celu uzasadnienia pozostawienia danej osoby lub danego podmiotu w spornym wykazie, była objęta decyzją krajową przyjętą przez właściwą władzę już po decyzji, która służyła za podstawę pierwotnemu umieszczeniu (zob. wyrok z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 62).

75

Po drugie, z utrwalonego orzecznictwa wynika również, że zainteresowana osoba lub zainteresowany podmiot mogą w ramach skargi wniesionej na pozostawienie jej nazwiska lub jego nazwy w spornym wykazie zakwestionować wszystkie okoliczności, na których Rada opiera się w celu uzasadnienia dalszego istnienia ryzyka uczestniczenia przez nie w działalności terrorystycznej, niezależnie od kwestii, czy okoliczności te pochodzą z decyzji krajowej przyjętej przez właściwą władzę, czy z innego źródła. W razie zakwestionowania do Rady należy wykazanie zasadności zarzucanych faktów, a do sądu Unii – weryfikacja prawidłowości ustaleń faktycznych (zob. wyrok z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 71 i przytoczone tam orzecznictwo).

76

W niniejszej sprawie, wbrew twierdzeniom skarżącej, nic nie stało zatem na przeszkodzie temu, by przypisując zdarzenia skarżącej i kwalifikując je jako akty terrorystyczne do celów uzasadnienia pozostawienia jej nazwy w spornych wykazach, Rada oparła się na informacjach niepochodzących z decyzji właściwej władzy w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931.

77

Jednak w zakresie, w jakim skarżąca kwestionuje w ramach niniejszej skargi rzeczywiste zaistnienie niektórych z tych zdarzeń, możliwość zarzucenia innych PKK lub okoliczności ich wystąpienia, do Rady należy wykazanie zasadności zarzucanych faktów, a do sądu Unii – weryfikacja prawidłowości ustaleń faktycznych zgodnie z orzecznictwem przypomnianym w pkt 75 powyżej.

78

Tymczasem zwięzłość informacji zawartych w uzasadnieniu nie pozwala Sądowi na przeprowadzenie kontroli sądowej w odniesieniu do zdarzeń kwestionowanych przez skarżącą. Należy bowiem stwierdzić, jak to uczyniła skarżąca, że uzasadnienie rozporządzeń wykonawczych nr 125/2014 i nr 790/2014 w żaden sposób nie wskazuje okoliczności, na których Rada oparła się, dochodząc do wniosku, że przedmiotowe zdarzenia zostały wykazane, są zarzucalne skarżącej i spełniają wszystkie kryteria określone w art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931.

79

Co do zdarzeń, których rzeczywiste zaistnienie i zarzucalność nie są kwestionowane, należy stwierdzić, że miały one miejsce przed negocjacjami pokojowymi wspomnianymi w pkt 71 powyżej i nie pozwalają na konwalidowanie braku uzasadnienia wskazanego w pkt 72 powyżej.

80

W świetle powyższych rozważań należy stwierdzić, że w uzasadnieniu rozporządzeń wykonawczych nr 125/2014 i nr 790/2014 Rada nie umotywowała wystarczająco swojej oceny co do istnienia jednej lub kilku decyzji właściwych władz w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 ani nie wskazała w sposób dostateczny szczegółowych i konkretnych powodów pozostawienia nazwy skarżącej w spornych wykazach. W związku z tym należy stwierdzić, że uzasadnienie rozporządzeń wykonawczych nr 125/2014 i nr 790/2014 jest niewystarczające.

81

Tytułem wstępu należy stwierdzić, że rozporządzenia wykonawcze 2015/513, 2015/1325, 2015/2425, 2016/1127, 2017/150 i 2017/1420 oraz decyzje 2015/521, 2015/1334 i 2017/1426 posiadają identyczne uzasadnienie, o następującej strukturze:

82

W uzasadnieniu Rada przede wszystkim wskazuje, że oparła się na istnieniu decyzji zakwalifikowanych przez nią jako decyzje właściwych władz w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931, to jest na decyzji ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa uzupełnionej decyzją z dnia 14 lipca 2006 r., na wskazaniu jako FTO i na wskazaniu jako SDGT oraz na francuskich decyzjach sądowych. W tym kontekście Rada wskazuje, że zbadała okoliczności faktyczne, na których decyzje te zostały oparte, oraz że uznała, iż okoliczności te wchodzą w zakres pojęć „aktu terrorystycznego” lub „osób, grup i podmiotów uczestniczących w aktach terrorystycznych” w rozumieniu art. 1 ust. 2 i 3 wspólnego stanowiska 2001/931 (uzasadnienie, pkt 1–7).

83

Następnie Rada zauważa, że wymienione decyzje właściwych władz nadal obowiązują. Następnie Rada zaznacza, że sprawdziła, czy dysponuje informacjami lub dowodami przemawiającymi na rzecz usunięcia nazwy PKK ze spornych wykazów, i oświadcza, że nic takiego nie znalazła. Uważa również, że względy uzasadniające umieszczenie nazwy PKK w spornych wykazach pozostają aktualne (uzasadnienie, pkt 8–10).

84

Na tej podstawie Rada stwierdza, że nazwę PKK należy pozostawić w spornych wykazach (uzasadnienie, pkt 11).

85

Ponadto załącznik do uzasadnienia zawiera szczegółowy opis każdej decyzji właściwych władz przytoczonej w pkt 82 powyżej, zawierający przedstawienie definicji pojęcia terroryzmu w prawie krajowym, opis właściwych krajowych procedur administracyjnych i sądowych, streszczenie dotychczasowego przebiegu postępowań oraz następstw danej decyzji krajowej, streszczenie wniosków, do których doszły właściwe władze w odniesieniu do skarżącej, opis czynów, na których oparły się rzeczone właściwe władze oraz stwierdzenie, że czyny te stanowiły akty terrorystyczne w rozumieniu art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931.

86

I tak, po pierwsze, w odniesieniu do załącznika A do uzasadnienia, dotyczącego decyzji ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa Rada wskazuje w szczególności, że decyzja ta została przyjęta w 2001 r. z tego względu, że ówczesny minister spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa miał powody, by sądzić, że PKK dokonała aktów terrorystycznych lub uczestniczyła w takich aktach w rozumieniu art. 1 ust. 2 wspólnego stanowiska 2001/931 (pkt 3, 4, 16). W tej kwestii Rada wskazuje, że przedmiotowe akty terrorystyczne obejmowały ataki terrorystyczne zarzucane PKK od 1984 r. oraz że na początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku PKK prowadziła kampanię terrorystyczną przeciwko zachodnim interesom i inwestycjom w celu zwiększenia presji na rząd turecki. Zauważa ona, że nawet jeżeli PKK sprawiała wrażenie, że zarzuciła tę kampanię w latach 1995–1999, to nadal zagrażała tureckim kurortom. Rada wskazuje, że fakty te zaliczają się do celów wymienionych w art. 1 ust. 3 akapit pierwszy ppkt (i) oraz (ii) wspólnego stanowiska 2001/931 oraz do aktów przemocy wymienionych w art. 1 ust. 3 akapit pierwszy ppkt (iii) lit. a), c), d), f), g) oraz i) wspólnego stanowiska 2001/931 (pkt 16).

87

Rada wskazuje również, że w dniu 3 grudnia 2014 r. minister spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa odrzucił wniosek o uchylenie delegalizacji PKK i delegalizację tę utrzymał. W tej kwestii Rada wskazuje, że na podstawie dostępnych dowodów minister spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa miał powody, by sądzić, że PKK nadal jest zaangażowana w akty terrorystyczne, ponieważ dokonywała aktów terrorystycznych i brała w nich udział w rozumieniu art. 1 ust. 2 wspólnego stanowiska 2001/931. Rada zauważa również, że minister spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa oparł się między innymi na okoliczności, że w maju 2014 r. PKK przeprowadziła trzy odrębne ataki, w tym jeden, w dniu 13 maja 2014 r., w wyniku którego rannych zostało dwóch żołnierzy na placu budowy nowej jednostki wojskowej w Tunceli (Turcja) oraz na okoliczności, że w sierpniu 2014 r. PKK zaatakowała elektrownię i porwała trzech chińskich inżynierów (pkt 17) Rada wskazuje również, że w październiku 2014 r. PKK ostrzegła, że jeżeli Republika Turcji nie podejmie interwencji przeciwko grupie „Państwo Islamskie”, załamie się kruchy proces pokojowy, w który się zaangażowała (pkt 18).

88

Wreszcie Rada stwierdza, że okoliczności opisane w pkt 86, 87 powyżej odpowiadają celom wymienionym w art. 1 ust. 3 akapit pierwszy ppkt (i) oraz (ii) wspólnego stanowiska 2001/931 oraz aktom terrorystycznym wymienionym w art. 1 ust. 3 akapit pierwszy ppkt (iii) lit. a), c), d), f)–i) wspólnego stanowiska 2001/931 (pkt 19).

89

Po drugie, w odniesieniu do załącznika B do uzasadnienia, dotyczącego francuskich decyzji sądowych, Rada wskazuje w nim w szczególności, że tribunal de grande instance de Paris (sąd wielkiej instancji w Paryżu) wyrokiem z dnia 2 listopada 2011 r. skazał kurdyjski ośrodek kultury im. Ahmeta Kai za uczestnictwo w grupie przestępczej w celu przygotowania aktu terrorystycznego i za finansowanie działalności terrorystycznej. Rada po pierwsze zauważa, że ten wyrok skazujący został utrzymany w mocy w postępowaniu apelacyjnym wyrokiem cour d’appel de Paris (sądu apelacyjnego w Paryżu) z dnia 23 kwietnia 2013 r. oraz w postępowaniu kasacyjnym wyrokiem Cour de cassation (sądu kasacyjnego, Francja) z dnia 21 maja 2014 r., a po drugie – że te trzy sądy uznały w swych odnośnych wyrokach, że kurdyjski ośrodek kultury im. Ahmeta Kai stanowił „legalną przybudówkę” PKK we Francji (pkt 11–14, 20, 21). Ponadto Rada zauważa, że tribunal de grande instance de Paris (sąd wielkiej instancji w Paryżu) i cour d’appel de Paris (sąd apelacyjny w Paryżu) uznały, że PKK można zakwalifikować jako „organizację terrorystyczną”. W tej kwestii Rada wskazuje, że cour d’appel de Paris (sąd apelacyjny w Paryżu) oparł się w szczególności na serii ataków przeprowadzonych w Turcji w latach 2005 i 2006 i zarzucanych bezpośrednio PKK lub TAK, którą należało uważać za zbrojne ramię PKK, a także na serii podpaleń i ataków z użyciem koktajli Mołotowa we Francji i w Niemczech w roku 2007 (pkt 15–19). Rada stwierdza, że akty terrorystyczne zarzucane PKK przez sądy francuskie wchodzą w zakres zastosowania art. 1 ust. 3 akapit pierwszy ppkt (i), art. 1 ust. 3 akapit pierwszy ppkt (ii) oraz art. 1 ust. 3 akapit pierwszy ppkt (iii) lit. a) i b) wspólnego stanowiska 2001/931 (pkt 22).

90

Po trzecie, w odniesieniu do załącznika C do uzasadnienia, dotyczącego wskazań jako FTO i SDGT, Rada podaje w nim w szczególności, że wskazanie jako FTO zostało przyjęte w dniu 8 października 1997 r., a wskazanie jako SDGT zostało przyjęte w dniu 31 października 2001 r. (pkt 3 i 4).

91

Następnie zauważa, że wskazania jako FTO są po pięciu latach z urzędu kontrolowane przez United States Secretary of State (sekretarza stanu Stanów Zjednoczonych, Stany Zjednoczone Ameryki), jeżeli w tym czasie nie złożono wniosku o uchylenie wskazania. Zainteresowany podmiot może również sam co dwa lata składać wnioski o uchylenie wskazania, przedkładając dowody na potwierdzenie, że okoliczności, na których podstawie dokonano jego wskazania jako FTO, istotnie się zmieniły. Sekretarz stanu Stanów Zjednoczonych oraz United States Congress (kongres Stanów Zjednoczonych, Stany Zjednoczone Ameryki) mogą również z urzędu uchylić wskazanie jako FTO. Ponadto zainteresowany podmiot może wnieść skargę na wskazanie go jako FTO do Circuit Court of Appeals for the District of Columbia (okręgowego sądu apelacyjnego dla dystryktu Kolumbii, Stany Zjednoczone). Co do wskazań jako SDGT Rada wskazuje, że nie podlegają one żadnej okresowej kontroli, lecz mogą zostać zaskarżone do trybunałów i sądów federalnych (pkt 8–11). Ponadto Rada stwierdza, że wskazania skarżącej jako FTO i SDGT nie zostały przez nią zaskarżone do trybunałów i sądów amerykańskich i nie są przedmiotem żadnego toczącego się postępowania sądowego (pkt 11, 12). W świetle procedur kontroli i opisu dostępnych środków odwoławczych Rada uważa, że właściwe ustawodawstwo amerykańskie zapewnia ochronę prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej (pkt 13).

92

Rada wskazuje również, że do celów wskazania PKK jako FTO i SDGT władze amerykańskie oparły się w szczególności na przeprowadzonych przez nią atakach. W tej kwestii zaznacza ona, że sprawozdanie roczne z 2013 r. w sprawie terroryzmu, sporządzone przez ministerstwo spraw zagranicznych Stanów Zjednoczonych zawiera konkretne powody, dla których została podjęta i utrzymana decyzja o wskazaniu PKK jako FTO, a mianowicie: atak na wojskowy konwój turecki w dniu 22 sierpnia 2012 r., w którym zginęło pięciu żołnierzy, a siedmiu zostało rannych; porwanie trzech tureckich polityków w lecie 2012 r.; zamach bombowy w dniu 4 listopada 2012 r., dokonany obok miejsca ślubu, w którym to zamachu zginęło dwoje dzieci, rannych zostało 26 osób oraz uszkodzeniu uległo kilka budynków handlowych, a także walki zbrojne w dniu 18 listopada 2012 r., podczas których zginęło pięciu żołnierzy, a jeden został ranny. Rada stwierdza, że zdarzenia te odpowiadają celom wymienionym w art. 1 ust. 3 akapit pierwszy ppkt (i), (ii) lub (iii) wspólnego stanowiska 2001/931 oraz aktom terrorystycznym wymienionym w art. 1 ust. 3 akapit pierwszy ppkt (iii) lit. a)–c) i f) wspólnego stanowiska 2001/931 (pkt 14–17).

93

Z powyższego wynika, że o pozostawieniu przez Radę nazwy skarżącej w spornych wykazach przesądziło z jednej strony dalsze obowiązywanie decyzji zakwalifikowanych jako decyzje właściwych władz w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931, z drugiej zaś – własne oceny Rady co do braku okoliczności przemawiających za usunięciem nazwy PKK ze spornych wykazów serii zdarzeń zarzucanych PKK oraz co do dalszej istotności względów uzasadniających umieszczenie nazwy PKK w spornych wykazach.

94

Sąd uważa, że należy rozpocząć od zbadania, czy jest wystarczające uzasadnienie dotyczące szczegółowych i konkretnych powodów, dla których Rada uznała, że nazwę skarżącej trzeba pozostawić w spornych wykazach.

95

W tej kwestii należy przede wszystkim przypomnieć, że jeśli w świetle upływu czasu i w zależności od rozwoju okoliczności danego przypadku sam fakt, że decyzja krajowa, która służyła za podstawę pierwotnemu umieszczeniu, pozostaje w mocy, nie pozwala już stwierdzić, że nadal istnieje ryzyko uczestniczenia danej osoby lub danego podmiotu w działalności terrorystycznej, Rada jest zobowiązana oprzeć pozostawienie tej osoby lub tego podmiotu we wspomnianym wykazie na zaktualizowanej ocenie sytuacji przy uwzględnieniu najnowszych okoliczności faktycznych świadczących o utrzymaniu się tego ryzyka (zob. wyrok z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 54 i przytoczone tam orzecznictwo).

96

W niniejszej sprawie należy stwierdzić, że upłynął znaczny okres między przyjęciem decyzji, które posłużyły jako podstawa pierwotnego umieszczenia nazwy skarżącej w spornych wykazach, a przyjęciem zaskarżonych aktów wymienionych w pkt 81 powyżej, a także między pierwotnym umieszczeniem nazwy skarżącej w spornych wykazach, a przyjęciem zaskarżonych aktów. Decyzja ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa pochodzi bowiem z 2001 r. Wskazanie PKK jako FTO pochodzi z 1997 r., a wskazanie PKK jako SDGT pochodzi z 2001 r. Pierwotne umieszczenie nazwy skarżącej w spornych wykazach miało miejsce w 2002 r. Natomiast zaskarżone akty wymienione w pkt 81 powyżej zostały przyjęte między dniem 26 marca 2015 r. a dniem 4 sierpnia 2017 r.

97

Upływ takiego ponaddziesięcioletniego okresu sam w sobie stanowi okoliczność uzasadniającą przyjęcie, że oceny zawarte w decyzji ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa oraz wskazaniach jako FTO i SDGT nie są już wystarczające do oceny dalszego istnienia ryzyka zaangażowania skarżącej w działalność terrorystyczną w dniu przyjęcia zaskarżonych aktów. Rada była zatem obowiązana oprzeć pozostawienie PKK w spornych wykazach na nowszych okolicznościach, świadczących o utrzymywaniu się ryzyka uczestniczenia PKK w działalności terrorystycznej. Należy zatem stwierdzić, że decyzja ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa oraz wskazania jako FTO i SDGT, nawet jeżeli nadal obowiązywały, nie stanowiły same w sobie wystarczającej podstawy dla zaskarżonych aktów wymienionych w pkt 81 powyżej w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącej.

98

Należy zauważyć, że w uzasadnieniu zaskarżonych aktów wymienionych w pkt 81 powyżej Rada bez wątpienia wskazuje inne, nowsze okoliczności. I tak wspomina o wydaniu francuskich decyzji sądowych. Wspomina też o pewnej liczbie zdarzeń zarzucanych PKK, na których oparły się właściwe władze, przyjmując lub utrzymując w mocy decyzję ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa, wskazania jako FTO i SDGT oraz francuskie decyzje sądowe. Rada kwalifikuje te zdarzenia jako akty terrorystyczne. Rada oświadcza ponadto, że nie zidentyfikowała żadnej okoliczności przemawiającej za usunięciem nazwy skarżącej ze spornych wykazów.

99

Należy jednak stwierdzić, że Rada nie uzasadniła względów, dla których uznała, że okoliczności te pozwalają na stwierdzenie w sposób wystarczający pod względem prawnym, że nadal istnieje ryzyko uczestniczenia skarżącej w działalności terrorystycznej.

100

Po pierwsze, jeżeli chodzi o francuskie decyzje sądowe, należy zauważyć, że o ile zostały one wydane w okresie między dniem 2 listopada 2011 r. a 21 maja 2014 r., o tyle opierają się one na znacznie dawniejszych okolicznościach faktycznych, z których ostatnie miały miejsce około ośmiu lat przed przyjęciem zaskarżonych aktów wymienionych w pkt 81 powyżej. Upływ takiego okresu sam w sobie stanowi okoliczność uzasadniającą przyjęcie, że oceny zawarte we francuskich decyzjach sądowych nie są już wystarczające do oceny dalszego istnienia ryzyka zaangażowania skarżącej w działalność terrorystyczną w dniu przyjęcia zaskarżonych aktów.

101

Ponadto skarżąca nie była stroną postępowań sądowych zakończonych wyrokami tribunal de grande instance de Paris (sądu wielkiej instancji w Paryżu), cour d’appel de Paris (sądu apelacyjnego w Paryżu) i francuskiego Cour de cassation (sądu kasacyjnego). Rada zauważa wprawdzie w pkt 13, 14 i 21 załącznika B do uzasadnienia, że kurdyjski ośrodek kultury im. Ahmeta Kai stanowił w myśl tych decyzji sądowych „legalną przybudówkę” PKK we Francji. Takie sformułowanie jest jednak dwuznaczne, w szczególności w świetle skazania kurdyjskiego ośrodka kultury im. Ahmeta Kai za finansowanie działalności terrorystycznej z uwagi na jego rolę we wspieraniu PKK. Stwierdzając bowiem, że kurdyjski ośrodek kultury im. Ahmeta Kai „udzielił, znając sprawę, poprzez swe organy lub przedstawicieli, w niniejszej sprawie poprzez działających na jego rzecz sprawców kierowniczych wyżej wskazanych czynów, rzeczywistego wsparcia logistycznego i finansowego organizacji uznanej za terrorystyczną”, francuski Cour de cassation (sąd kasacyjny) potwierdza pośrednio, że kurdyjski ośrodek kultury im. Ahmeta Kai i PKK powinny być postrzegane jako dwa odrębne podmioty. W związku z tym Rada nie uzasadniła w sposób wystarczający pod względem prawnym względów, dla których uznała, że francuskie decyzje sądowe stanowiły decyzje właściwej władzy „w odniesieniu do osób, grup i podmiotów, których to dotyczy” w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931.

102

Należy zatem stwierdzić, że francuskie decyzje sądowe, nawet jeśli pozostają one w mocy, nie stanowią same w sobie wystarczającej podstawy dla zaskarżonych aktów wymienionych w pkt 81 powyżej w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącej i nie pozwalają na konwalidowanie braku uzasadnienia wskazanego w pkt 97 powyżej.

103

Po drugie, jeżeli chodzi o zdarzenia, na których minister spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa oparł decyzję z dnia 3 grudnia 2014 r. o odrzuceniu wniosku o uchylenie delegalizacji PKK, należy stwierdzić, że w piśmie dostosowującym żądania z dnia 26 maja 2015 r. skarżąca wyraźnie kwestionuje zarzucalność tych zdarzeń PKK oraz okoliczność, że przedstawione informacje są wystarczające dla stwierdzenia, iż rzeczone zdarzenia zaliczają się do celów wymienionych w art. 1 ust. 3 akapit pierwszy ppkt (i)–(iii) wspólnego stanowiska 2001/931 oraz do aktów przemocy wymienionych w art. 1 ust. 3 akapit pierwszy ppkt (iii) lit. a)–k) wspólnego stanowiska 2001/931.

104

W tym kontekście należy zauważyć, że z orzecznictwa wynika, iż zainteresowana osoba lub zainteresowany podmiot mogą w ramach skargi wniesionej na pozostawienie jej nazwiska lub jego nazwy w spornym wykazie zakwestionować wszystkie okoliczności, na których Rada opiera się w celu uzasadnienia dalszego istnienia ryzyka uczestniczenia przez nie w działalności terrorystycznej, niezależnie od tego, czy okoliczności te pochodzą z decyzji krajowej przyjętej przez właściwą władzę, czy z innego źródła. W razie zakwestionowania do Rady należy wykazanie zasadności zarzucanych faktów, a do sądu Unii – weryfikacja prawidłowości ustaleń faktycznych (zob. wyrok z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 71 i przytoczone tam orzecznictwo).

105

W niniejszej sprawie należy zauważyć, że uzasadnienie zaskarżonych aktów wymienionych w pkt 81 powyżej nie zawiera najmniejszej informacji pozwalającej na uznanie, że Rada rzeczywiście zbadała podnoszone okoliczności i starała się je udowodnić. Również w toku postępowania Rada nie przedstawiła informacji lub dowodów zmierzających do wykazania tych okoliczności. W świetle orzecznictwa przytoczonego w pkt 104 powyżej Rada nie może, jak w niniejszej sprawie, ograniczać się do powtórzenia powodów decyzji właściwej władzy bez samodzielnego zbadania, czy są zasadne. Uzasadnienie zaskarżonych aktów wymienionych w pkt 81 powyżej nie umożliwia zatem ani ustalenia, czy Rada dopełniła ciążącego na niej w tym względzie obowiązku weryfikacji, ani przeprowadzenia przez Sąd kontroli prawidłowości ustaleń faktycznych w odniesieniu do podnoszonych okoliczności.

106

Należy zatem stwierdzić, że okoliczność, iż decyzja ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa została w grudniu 2014 r. utrzymana w mocy na podstawie zdarzeń, które miała spowodować PKK w maju i w sierpniu 2014 r., nie pozwala na konwalidowanie braku uzasadnienia wskazanego w pkt 97 powyżej.

107

Po trzecie, jeżeli chodzi o zdarzenia, na których władze amerykańskie oparły przyjęcie lub utrzymanie wskazań jako FTO i SDGT, należy stwierdzić, że w piśmie dostosowującym żądania z dnia 26 maja 2015 r. skarżąca wyraźnie kwestionuje okoliczność, że przedstawione informacje są wystarczające dla stwierdzenia, że rzeczone zdarzenia zaliczają się do celów wymienionych w art. 1 ust. 3 akapit pierwszy ppkt (i)–(iii) wspólnego stanowiska 2001/931 oraz do aktów przemocy wymienionych w art. 1 ust. 3 akapit pierwszy ppkt (iii) lit. a)–k) wspólnego stanowiska 2001/931.

108

Należy również zauważyć, że uzasadnienie zaskarżonych aktów wymienionych w pkt 81 powyżej nie zawiera najmniejszej informacji pozwalającej na uznanie, że Rada rzeczywiście zbadała podnoszone okoliczności i starała się je udowodnić. Również w toku postępowania Rada nie przedstawiła informacji lub dowodów mogących wykazać te okoliczności. Przeciwnie, Rada nie jest w stanie sprecyzować w sposób pewny szczegółowych i konkretnych powodów, na których opierają się wskazania jako FTO i SDGT. W szczególności, jeżeli chodzi o sprawozdania roczne w sprawie terroryzmu, sporządzane przez ministerstwo spraw zagranicznych Stanów Zjednoczonych, Rada wprost przyznaje w duplice, że „o ile bowiem sprawozdania te mogą odzwierciedlać informacje, na podstawie których Stany Zjednoczone wskazują FTO lub decydują o utrzymaniu wskazania”, „o tyle nie musi tak być w tym przypadku” (duplika, pkt 115).

109

Tymczasem, w świetle orzecznictwa przytoczonego w pkt 104 powyżej, Rada nie może, jak w niniejszej sprawie, ograniczać się do powtórzenia powodów decyzji właściwej władzy bez samodzielnego zbadania, czy są zasadne. Jest tak tym bardziej wtedy, gdy dana decyzja nie została podjęta przez właściwą władzę państwa członkowskiego. Uzasadnienie zaskarżonych aktów wymienionych w pkt 81 powyżej nie umożliwia zatem ustalenia, czy Rada dopełniła ciążącego na niej w tym względzie obowiązku weryfikacji, ani też nie umożliwia Sądowi przeprowadzenia kontroli prawidłowości ustaleń faktycznych w odniesieniu do podnoszonych okoliczności.

110

Po czwarte, jeżeli chodzi o brak okoliczności przemawiających za usunięciem nazwy skarżącej ze spornych wykazów, należy stwierdzić, że skarżąca przedstawiła Radzie pewne elementy, które jej zdaniem mogły przemawiać za usunięciem nazwy PKK ze spornych wykazów, w szczególności w piśmie z dnia 6 marca 2015 r. będącym odpowiedzią na pismo Rady informujące skarżącą o zamiarze pozostawienia jej nazwy w spornych wykazach.

111

Zgodnie z orzecznictwem w razie sformułowania przez zainteresowaną osobę uwag w przedmiocie uzasadnienia na właściwym organie Unii ciąży obowiązek starannego i bezstronnego zbadania zasadności podnoszonych powodów w świetle tych uwag i dołączonych do nich ewentualnych dowodów odciążających (zob. wyrok z dnia 18 lipca 2013 r., Komisja i in./Kadi, C‑584/10 P, C‑593/10 P i C‑595/10 P, EU:C:2013:518, pkt 114).

112

Nie wymagając szczegółowego ustosunkowania się do uwag przedłożonych przez zainteresowaną osobę, obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 TFUE zakłada we wszystkich okolicznościach wskazanie przez daną instytucję indywidualnych, szczególnych i konkretnych powodów, dla których przyjęto, że zainteresowana osoba powinna być objęta środkami ograniczającymi (wyrok z dnia 18 lipca 2013 r., Komisja i in./Kadi, C‑584/10 P, C‑593/10 P i C‑595/10 P, EU:C:2013:518, pkt 116).

113

Tymczasem należy zauważyć, że uzasadnienie zaskarżonych aktów wymienionych w pkt 81 powyżej nie zawiera najmniejszej informacji pozwalającej na uznanie, że Rada rzeczywiście zbadała elementy przedstawione przez skarżącą. Uzasadnienie zaskarżonych aktów zawiera wprawdzie oświadczenie, że Rada sprawdziła, czy dysponuje informacjami lub dowodami przemawiającymi za usunięciem nazwy PKK ze spornych wykazów i że nic takiego nie znalazła (pkt 9). O ile takie ogólne sformułowanie może być ewentualnie wystarczające, jeżeli osoby, grupy lub podmioty, wobec których zastosowano środki w postaci zamrożenia środków finansowych, nie złożą żadnych uwag, o tyle przypadek taki nie zachodzi, w sytuacji gdy – jak w niniejszej sprawie – skarżąca przedstawia elementy, które jej zdaniem mogą uzasadniać usunięcie jej nazwy ze spornych wykazów, niezależnie od kwestii zasadności tych elementów. W takim bowiem wypadku Rada powinna ustosunkować się do nich – choćby zwięźle – w uzasadnieniu.

114

Tego braku uzasadnienia nie może konwalidować wskazanie w piśmie Rady z dnia 27 marca 2015 r., przytoczone w pkt 19 powyżej, że okoliczność, iż grupy kurdyjskie biorą udział w zwalczaniu grupy „Państwo Islamskie”, nie ma wpływu na ocenę Rady, zgodnie z którą PKK spełnia kryteria wskazania przewidziane we wspólnym stanowisku 2001/931. Należy bowiem stwierdzić, po pierwsze, że pismo to jest późniejsze niż rozporządzenie 2015/513 i decyzja 2015/521 oraz, po drugie, że Rada nie precyzuje, jakie konkretnie informacje lub dowody spowodowały, że uznała, iż nadal istnieje ryzyko uczestniczenia skarżącej w działalności terrorystycznej.

115

W świetle powyższych rozważań należy stwierdzić, że w uzasadnieniu zaskarżonych aktów wymienionych w pkt 81 powyżej Rada nie umotywowała szczegółowych i konkretnych powodów pozostawienia nazwy skarżącej w spornych wykazach. W związku z tym należy stwierdzić, że uzasadnienie rozporządzeń wykonawczych 2015/513, 2015/1325, 2015/2425, 2016/1127, 2017/150 i 2017/1420 oraz decyzji 2015/521, 2015/1334 i 2017/1426 jest niewystarczające.

116

W tych okolicznościach należy stwierdzić, iż Rada naruszyła obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 TFUE. Wynika stąd, że należy uwzględnić zarzut siódmy i już samo to jest wystarczające do stwierdzenia nieważności zaskarżonych aktów w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącej (zob. podobnie wyrok z dnia 7 grudnia 2011 r., HTTS/Rada, T‑562/10, EU:T:2011:716, pkt 40).

117

W świetle ogółu powyższych rozważań należy stwierdzić nieważność zaskarżonych aktów bez potrzeby badania pozostałych argumentów i zarzutów podniesionych na poparcie niniejszej skargi. Żądanie skarżącej zmierzające do orzeczenia przez Sąd niemożności stosowania względem niej rozporządzenia nr 2580/2001 należy natomiast odrzucić w związku z cofnięciem zarzutu pierwszego, na którym żądanie to było oparte.

118

Należy stwierdzić, że zaskarżone akty zostały zmienione rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) 2018/468 z dnia 21 marca 2018 r. dotyczącym wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 oraz uchylającym rozporządzenie wykonawcze 2017/1420 (Dz.U. 2018, L 79, s. 7) oraz decyzją Rady (WPZiB) 2018/475 z tego samego dnia, dotyczącą aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931 i uchylenia decyzji 2017/1426 (Dz.U. 2018, L 79, s. 26), które zastąpiły sporne wykazy od dnia 23 marca 2018 r. i przedłużyły stosowanie środków ograniczających w odniesieniu do skarżącej.

119

Tym samym obecnie skarżąca jest objęta nowym środkiem ograniczającym. Wynika stąd, że stwierdzenie nieważności zaskarżonych aktów w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącej, nie powoduje usunięcia jej nazwy ze spornych wykazów.

120

W konsekwencji nie jest konieczne pozostawienie w mocy skutków zaskarżonych aktów w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącej.

121

Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ Rada przegrała sprawę, należy obciążyć ją kosztami postępowania, zgodnie z żądaniami skarżącego.

122

Zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania państwa członkowskie oraz instytucje, które wstąpiły do sprawy w charakterze interwenientów, pokrywają własne koszty. Wynika stąd, że Komisja i Zjednoczone Królestwo pokrywają własne koszty.

Z powyższych względów

SĄD (trzecia izba w składzie powiększonym)

orzeka, co następuje: