16.3.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/5

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonego wyroku;

—

wydanie rozstrzygnięcia co do istoty poprzez oddalenie skargi skierowanej przeciwko zaskarżonej decyzji lub przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania;

—

obciążenie kosztami postępowania strony skarżącej w pierwszej instancji.

1.

Sąd naruszył art. 76 ust. 2 rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (1) oraz zasadę 50 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia wykonującego rozporządzenie w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (2), w zakresie w jakim, opierając się na błędnych kryteriach oceny, uznał, że przepisy te mają zastosowanie w niniejszej sprawie.

2.

Sąd naruszył art. 76 ust. 2 rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego oraz zasadę 50 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia wykonującego, poprzez przyjęcie błędnej definicji zakresu uprawnień dyskrecjonalnych wynikającego z tych przepisów, a dokładniej poprzez uznanie, że izba odwoławcza dysponuje tymi uprawnieniami niezależnie od tego, czy przedłożone jej po raz pierwszy dokumenty są dokumentami uzupełniającymi, czy takimi nie są. Kwestia, czy uprawnienia dyskrecjonalne przyznane izbom odwoławczym w art. 76 ust. 2 rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego oraz zasadzie 50 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia wykonującego istnieją w każdej sytuacji, to jest nawet gdy dokumenty przedłożone izbie odwoławczej z opóźnieniem są dokumentami nowymi, jest kwestią prawną, którą Trybunał powinien wyjaśnić.

3.

Sąd niewłaściwie zastosował art. 15 ust. 2 akapit drugi lit. a) rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego poprzez stwierdzenie, że wcześniejszy wspólnotowy znak towarowy był używany w postaci różniącej się elementami, które nie zmieniają charakteru odróżniającego znaku w postaci, w jakiej został zarejestrowany.