1

W odwołaniu MEGA Brands International, Luxembourg, Zweigniederlassung Zug, wnosi o uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej Mega Brands/OHIM – Diset (MAGNEXT) (T‑604/11 i T‑292/12, EU:T:2014:56, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”) w zakresie, w jakim Sąd oddalił w tym wyroku jej skargę mającą na celu stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 24 kwietnia 2012 r. (sprawa R 1722/2011‑4) dotyczącej postępowania w sprawie sprzeciwu między Diset SA (zwaną dalej „Disetem”) a wnoszącą odwołanie.

2

Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 17, t. 1, s. 146) zostało uchylone i zastąpione rozporządzeniem Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1), które weszło w życie w dniu 13 kwietnia 2009 r.

3

Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, który odpowiada art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94, stanowi:

„W wyniku sprzeciwu właściciela wcześniejszego znaku towarowego, zgłoszonego znaku towarowego nie rejestruje się, jeżeli:

[…]

4

Artykuł 8 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009, który odpowiada art. 8 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 40/94, stanowi:

„Do celów ust. 1 »wcześniejsze znaki towarowe« oznaczają:

5

W dniu 21 stycznia 2008 r. wnosząca odwołanie dokonała w OHIM zgłoszenia przedstawionego poniżej oznaczenia graficznego do rejestracji w charakterze wspólnotowego znaku towarowego:

6

Towary, dla których wniesiono o rejestrację, należą do klasy 28 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami, i odpowiadają następującemu opisowi: „zabawki i przedmioty do zabawy, w szczególności wieloczęściowe zabawki konstrukcyjne, ich części, ich akcesoria i osprzęt”.

7

W dniu 29 marca 2010 r. wnosząca odwołanie dokonała w OHIM drugiego zgłoszenia do rejestracji w charakterze wspólnotowego znaku towarowego dla przedstawionego poniżej oznaczenia słownego:

8

Zgłoszenia tego dokonano dla tych samych towarów co wymienione w pkt 6 niniejszego wyroku.

9

W dniach 5 września 2008 r. i 17 czerwca 2010 r. Diset wniósł dwa sprzeciwy na podstawie, odpowiednio, art. 42 rozporządzenia nr 40/94 oraz art. 41 rozporządzenia nr 207/2009 wobec rejestracji rozpatrywanych znaków towarowych dla towarów wskazanych we wspomnianym pkt 6. Sprzeciwy te zostały oparte w szczególności na wcześniejszym słownym hiszpańskim znaku towarowym MAGNET 4 zgłoszonym w dniu 10 lipca 2003 r. i zarejestrowanym w dniu 9 grudnia 2003 r. dla towarów z klasy 28 w rozumieniu porozumienia nicejskiego, odpowiadających następującemu opisowi: „zabawki i przedmioty do zabawy, artykuły gimnastyczne i sportowe nieujęte w innych klasach, dekoracje choinkowe”.

10

W uzasadnieniu wspomnianych sprzeciwów powołano się na podstawy określone, odpowiednio, w art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 oraz w identycznym przepisie rozporządzenia nr 207/2009. Sprzeciwy te zostały oparte na wszystkich towarach objętych wcześniejszym znakiem towarowym i były skierowane przeciwko wszystkim towarom, dla których zgłoszono sporne znaki towarowe do rejestracji.

11

Decyzjami z dnia 19 lipca 2010 r. i z dnia 21 czerwca 2011 r. Wydział Sprzeciwów OHIM uwzględnił sprzeciwy wniesione przez Diset.

12

Decyzjami z dnia 27 września 2011 r. i z dnia 24 kwietnia 2012 r. Czwarta Izba Odwoławcza OHIM oddaliła odwołania od decyzji wspomnianego Wydziału Sprzeciwów wniesione przez wnoszącą odwołanie.

13

Pismami złożonymi w sekretariacie Sądu w dniach 28 listopada 2011 r. (sprawa T‑604/11) i 3 lipca 2012 r. (sprawa T‑292/12) wnosząca odwołanie wniosła dwie skargi mające na celu stwierdzenie nieważności wydanych przez Izbę Odwoławczą OHIM decyzji o oddaleniu odwołań.

14

Na poparcie każdej z tych skarg wnosząca odwołanie podniosła jedyny zarzut oparty na naruszeniu, odpowiednio, art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 oraz identycznego przepisu rozporządzenia nr 207/2009.

15

Po połączeniu obydwu spraw do celów wydania wyroku Sąd w pkt 19 zaskarżonego wyroku stwierdził przede wszystkim, że wnosząca odwołanie nie kwestionuje wniosków Izby Odwoławczej, ani jeśli chodzi o określenie właściwego kręgu odbiorców – uznanego za składający się z dostatecznie uważnych i rozsądnych przeciętnych konsumentów hiszpańskojęzycznych – ani jeśli chodzi o częściową identyczność towarów oznaczonych kolidującymi ze sobą znakami towarowymi.

16

Następnie Sąd rozpatrzył podobieństwo kolidujących ze sobą oznaczeń pod względem wizualnym, fonetycznym i konceptualnym, którego ocenę dokonaną przez Izbę Odwoławczą wnosząca odwołanie zakwestionowała.

17

Po pierwsze, jeśli chodzi o podobieństwo wizualne i fonetyczne kolidujących ze sobą oznaczeń, Sąd orzekł:

18

Po drugie, jeśli chodzi o porównanie kolidujących ze sobą oznaczeń pod względem konceptualnym, w pkt 26 zaskarżonego wyroku Sąd potwierdził dokonaną przez Izbę Odwoławczą ocenę, zgodnie z którą istnienie w języku hiszpańskim przymiotnika „magnético” – powszechnie używanego przez właściwy krąg odbiorców w celu wskazania artykułu posiadającego cechy magnetyczne – skutkuje tym, że ów krąg odbiorców skojarzy wcześniejszy znak towarowy z przedmiotami posiadającymi takie cechy. Uznał on, że w tym kontekście Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła brak podobieństwa konceptualnego między graficznym znakiem towarowym i słownym znakiem towarowym, który zgłoszono do rejestracji, z jednej strony a wcześniejszym znakiem towarowym z drugiej strony.

19

Na podstawie powyższych rozważań w pkt 29 zaskarżonego wyroku Sąd stwierdził, że wcześniejszy znak towarowy wykazuje bardzo niewielkie podobieństwo do zgłoszonego graficznego znaku towarowego oraz przeciętne podobieństwo do zgłoszonego słownego znaku towarowego.

20

Wreszcie Sąd rozpatrzył argumentację wnoszącej odwołanie, w której podważała ona, że wcześniejszy znak towarowy posiada przeciętnie odróżniający charakter.

21

W tym względzie Sąd – po przypomnieniu, że właściwy krąg odbiorców skojarzy wcześniejszy znak towarowy z przedmiotami posiadającymi cechy magnetyczne – w pkt 32 zaskarżonego wyroku wskazał, iż wnosząca odwołanie przedstawiła przed OHIM zbiór dowodów wykazujących, że podkreślenie cech magnetycznych zabawek i przedmiotów do zabawy stanowi stałą praktykę podmiotów działających w rozpatrywanym sektorze. W tych okolicznościach w pkt 33 wspomnianego wyroku uznał on, że wcześniejszy znak towarowy MAGNET 4 jest nośnikiem przekazu, który może zostać powiązany przez właściwy krąg odbiorców z cechami towarów, dla których został on zarejestrowany, a które są identyczne z towarami oznaczonymi zgłoszonymi znakami towarowymi graficznym i słownym. Sąd wywiódł z tego, że wcześniejszy znak towarowy wykazuje charakter nie przeciętnie odróżniający, lecz słabo odróżniający.

22

W świetle wszystkich powyższych rozważań w pkt 34 zaskarżonego wyroku Sąd orzekł, że uznając prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w przypadku zgłoszonego graficznego znaku towarowego i wcześniejszego znaku towarowego, Izba Odwoławcza dopuściła się błędu w ocenie.

23

Natomiast w pkt 35 tego wyroku Sąd stwierdził, że ponieważ podobieństwo między zgłoszonym słownym znakiem towarowym a wcześniejszym znakiem towarowym jest większe, należy potwierdzić wniosek Izby Odwoławczej, zgodnie z którym trzeba uznać prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w przypadku tych znaków towarowych ze względu na identyczność towarów oznaczonych tymi znakami oraz pomimo słabo odróżniającego charakteru wcześniejszego znaku towarowego.

24

W konsekwencji Sąd w sprawie T‑604/11 stwierdził nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM dotyczącej graficznego znaku towarowego oraz w sprawie T‑292/12 oddalił żądanie stwierdzenia nieważności decyzji tej samej Izby Odwoławczej dotyczącej słownego znaku towarowego MAGNEXT.

25

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

26

OHIM wnosi do Trybunału o:

27

Na poparcie odwołania wnosząca odwołanie wskazuje naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, a także brak uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

28

Niniejszy zarzut dzieli się na cztery części.

29

Wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd w ramach oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd przeinaczył okoliczności faktyczne oraz naruszył zasady ustalone przez orzecznictwo, po pierwsze, kwalifikując element „MAGNET” jako dominujący element wcześniejszego znaku towarowego MAGNET 4, mimo że stwierdził on, iż ten element jest opisowy, a po drugie, nie uwzględniając cyfry „4”, która wchodzi w skład tego znaku towarowego.

30

OHIM uważa tę argumentację za niedopuszczalną, lub posiłkowo, za oczywiście bezzasadną.

31

Jak słusznie przypomniał Sąd w pkt 21 zaskarżonego wyroku, całościową ocenę prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w zakresie, w jakim dotyczy ona wizualnego, fonetycznego lub konceptualnego podobieństwa kolidujących ze sobą oznaczeń, należy oprzeć na wywieranym przez nie całościowym wrażeniu, ze szczególnym uwzględnieniem ich elementów odróżniających i dominujących (zob. w szczególności wyroki: OHIM/Shaker, C‑334/05 P, EU:C:2007:333, pkt 35; Nestlé/OHIM, C‑193/06 P, EU:C:2007:539, pkt 34).

32

Ocena podobieństwa dwóch znaków towarowych nie może ograniczyć się do zbadania tylko jednego z elementów tworzących dany złożony znak towarowy i porównania go z innym znakiem towarowym. Przeciwnie, porównania należy dokonać poprzez analizę danych znaków towarowych postrzeganych każdy jako całość, co nie oznacza, że całościowe wrażenie pozostawione przez złożony znak towarowy w pamięci właściwego kręgu odbiorców nie może w niektórych przypadkach zostać zdominowane przez jeden lub kilka z jego składników (zob. w szczególności wyroki: OHIM/Shaker, EU:C:2007:333, pkt 41; United States Polo Association/OHIM, C‑327/11 P, EU:C:2012:550, pkt 57).

33

W niniejszym wypadku, na etapie oceny podobieństwa fonetycznego i wizualnego kolidujących ze sobą oznaczeń, w pkt 25 zaskarżonego wyroku Sąd stwierdził, że określenie „magnet” należy uważać za element dominujący w ramach wcześniejszego znaku towarowego MAGNET 4.

34

W zakresie, w jakim wnosząca odwołanie podnosi, że taka kwalifikacja jest niezgodna z charakterem opisowym, który przysługuje temu określeniu według stwierdzenia Sądu z pkt 26 zaskarżonego wyroku, wystarczy wskazać, iż – nawet przy założeniu, że element słowny należy uznać za posiadający charakter wyłącznie opisowy – charakter ten nie stanowi przeszkody dla uznania charakteru dominującego tego elementu dla celów oceny podobieństwa kolidujących ze sobą oznaczeń (zob. podobnie postanowienie Muñoz Arraiza/OHIM, C‑388/10 P, EU:C:2011:185, pkt 65).

35

W konsekwencji należy stwierdzić, że część pierwsza zarzutu dotyczącego naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 podlega zatem oddaleniu.

36

W zakresie, w jakim wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi nieuwzględnienie – w ramach oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd – cyfry „4”, która wchodzi w skład wcześniejszego znaku towarowego, po zapoznaniu się z pkt 25 zaskarżonego wyroku należy stwierdzić, że dla celów oceny podobieństwa wizualnego i fonetycznego kolidujących ze sobą oznaczeń Sąd ograniczył się do stwierdzenia, iż słowny znak towarowy MAGNEXT, który zgłoszono do rejestracji, różni się od elementu „magnet” wcześniejszego znaku towarowego MAGNET 4 wyłącznie wielką literą „X”.

37

Jest prawdą, że owo nieuwzględnienie zawartej w znaku towarowym MAGNET 4 cyfry „4” należy odnieść do wyraźnie dokonanej w tym samym pkt 25 wspomnianego wyroku kwalifikacji elementu „magnet” jako stanowiącego element dominujący tego znaku towarowego.

38

Z orzecznictwa wspomnianego w pkt 32 niniejszego wyroku wynika bowiem, że w niektórych okolicznościach oceny podobieństwa można dokonać na samej tylko podstawie elementu dominującego złożonego znaku towarowego. Jednakże owo orzecznictwo dotyczy wyłącznie sytuacji wyjątkowych (postanowienie Repsol/OHIM, C‑466/13 P, EU:C:2014:2331, pkt 83), a ocena podobieństwa może zależeć wyłącznie od składnika dominującego tylko wtedy, gdy wszystkie pozostałe składniki znaku towarowego są bez znaczenia dla wywieranego przez ten znak całościowego wrażenia (zob. w szczególności wyroki: Aceites del Sur-Coosur/Koipe, C‑498/07 P, EU:C:2009:503, pkt 62; United States Polo Association/OHIM, EU:C:2012:550, pkt 57).

39

W pkt 25 zaskarżonego wyroku Sąd ograniczył się zaś do potwierdzenia charakteru dominującego elementu „magnet” wcześniejszego znaku towarowego, nie przedstawiając żadnej analizy cech innego elementu zawartego w tym znaku towarowym, a mianowicie cyfry „4”, co sugerowałoby, że element ten jest bez znaczenia.

40

O ile pkt 25 zaskarżonego wyroku odsyła, jak podkreślił OHIM, do pkt 22 tego wyroku dotyczącego podobieństwa wizualnego zgłoszonego graficznego znaku towarowego do wcześniejszego znaku towarowego, o tyle w tym pkt 22 sformułowano wyłącznie stwierdzenie przez Sąd faktu, że cyfra „4” nie została zawarta w zgłoszonym graficznym znaku towarowym, a także nie zawarto w nim żadnej oceny wrażenia wizualnego wywoływanego przez tę cyfrę w kontekście wcześniejszego znaku towarowego, co sugerowałoby, iż owo wrażenie jest bez znaczenia.

41

Jeśli chodzi o pkt 23 zaskarżonego wyroku, dotyczący podobieństwa fonetycznego zgłoszonego graficznego znaku towarowego do wcześniejszego znaku towarowego, do którego odsyła także pkt 25 wspomnianego wyroku, to nie zawiera on żadnej wzmianki dotyczącej obecności cyfry „4” we wcześniejszym znaku towarowym. W szczególności nie zawiera on żadnego odniesienia do wymowy tej cyfry w formie „cuatro”, jaka występuje w języku hiszpańskim używanym przez krąg odbiorców uważany za właściwy dla tego znaku towarowego, ani żadnej oceny, z której wynikałoby, że wrażenie fonetyczne wywoływane przez ten dźwięk jest bez znaczenia.

42

W konsekwencji należy stwierdzić, że Sąd naruszył prawo w zakresie, w jakim nie dokonał on porównania rozpatrywanych znaków towarowych poprzez rozpatrzenie każdego z nich w całości.

43

Część druga zarzutu dotyczącego naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 jest zatem zasadna.

44

Wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi, że przeinaczył okoliczności faktyczne, stwierdzając przeciętne podobieństwo fonetyczne między kolidującymi ze sobą znakami towarowymi, mimo że uznał on stopień podobieństwa fonetycznego między graficznym znakiem towarowym rozpatrywanym w sprawie T‑604/11 a wcześniejszym znakiem towarowym za bardzo niski. Otóż rozpatrywane w niniejszym wypadku graficzny znak towarowy i słowny znak towarowy MAGNEXT składają się zdaniem wnoszącej odwołanie z tych samych liter i są zatem wymawiane w identyczny sposób.

45

Wnosząca odwołanie zarzuca także Sądowi, że naruszył prawo, uznając kolidujące ze sobą znaki towarowe za przeciętnie podobne pod względem wizualnym, mimo że słowny znak towarowy MAGNEXT składa się – tak jak graficzny znak towarowy – z dwóch elementów „mag” i „next” oraz że ten ostatni element, który odpowiada zdaniem wnoszącej odwołanie znanemu angielskiemu określeniu „next”, powinien był zostać uznany za element dominujący.

46

OHIM uważa tę argumentację za niedopuszczalną lub, posiłkowo, za oczywiście bezzasadną.

47

Zgodnie z art. 256 ust. 1 akapit drugi TFUE oraz z art. 58 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej odwołanie jest ograniczone do kwestii prawnych. Wyłącznie Sąd jest właściwy do ustalenia i oceny istotnych okoliczności faktycznych, a także przedstawionych mu dowodów. Ocena tych okoliczności faktycznych i dowodów nie stanowi zatem – z zastrzeżeniem wypadku ich przeinaczenia – kwestii prawnej podlegającej, jako taka, kontroli Trybunału w ramach odwołania (zob. w szczególności wyroki: Nestlé/OHIM, EU:C:2007:539, pkt 53; United States Polo Association/OHIM, EU:C:2012:550, pkt 62).

48

Ocena podobieństwa fonetycznego i wizualnego kolidujących ze sobą oznaczeń stanowi ocenę o charakterze faktycznym (zob. podobnie w szczególności postanowienie Longevity Health Products/OHIM, C‑311/14 P, EU:C:2015:23, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo) i może zatem stanowić przedmiot odwołania wyłącznie w wypadku przeinaczenia tych okoliczności faktycznych.

49

W tym względzie należy przypomnieć, że – jak wynika z utrwalonego orzecznictwa Trybunału – takie przeinaczenie powinno wynikać w sposób oczywisty z akt sprawy, bez konieczności dokonywania ponownej oceny okoliczności faktycznych i dowodów (zob. w szczególności postanowienie Mundipharma/OHIM, C‑669/13 P, EU:C:2014:2308, pkt 33 i przytoczone tam orzecznictwo).

50

W niniejszym wypadku należy stwierdzić, że o ile wnosząca odwołanie twierdzi, iż zaskarżony wyrok opiera się na przeinaczeniu okoliczności faktycznych i dowodów, na których podstawie Sąd dokonał oceny podobieństwa fonetycznego i wizualnego kolidujących ze sobą oznaczeń, o tyle argumenty, które powołuje ona na poparcie tego twierdzenia, ograniczają się w istocie do powtórzenia oświadczeń przedstawionych już w pismach składanych do Sądu i nie zawierają żadnej szczególnej argumentacji prawnej mogącej wykazać – oprócz rzekomo błędnej oceny niektórych okoliczności faktycznych dokonanej przez Sąd – przeinaczenie tych okoliczności w ramach zaskarżonego wyroku.

51

Z powyższego wynika, że części trzecią i czwartą zarzutu dotyczącego naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 należy odrzucić jako niedopuszczalne.

52

Wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd nie wskazał w pkt 35 zaskarżonego wyroku szczegółowych względów uzasadniających – w świetle prawidłowej oceny podobieństwa kolidujących ze sobą oznaczeń pod względem wizualnym i fonetycznym – wniosek, zgodnie z którym w przypadku tych oznaczeń istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd. Wyrok jest zatem dotknięty wadą w postaci braku uzasadnienia.

53

OHIM uważa, że zaskarżony wyrok został uzasadniony w sposób wymagany prawem.

54

Według utrwalonego orzecznictwa spoczywający na Sądzie – zgodnie z art. 36 statutu Trybunału, mającym zastosowanie do Sądu na podstawie art. 53 akapit pierwszy tego statutu, oraz zgodnie z art. 81 regulaminu postępowania przed Sądem – obowiązek uzasadnienia nie wymaga, by przedstawił on wywód, w którym wyczerpująco i z osobna rozpatrzyłby każdy z argumentów wysuniętych przez strony postępowania, a zatem przedstawione przez Sąd uzasadnienie może być dorozumiane, jeżeli tylko pozwala zainteresowanym zapoznać się z powodami nieuwzględnienia ich argumentów przez Sąd i zapewnia Trybunałowi wystarczający materiał do sprawowania kontroli (zob. w szczególności wyroki: Edwin/OHIM, C‑263/09 P, EU:C:2011:452, pkt 64; Isdin/Bial-Portela, C‑597/12 P, EU:C:2013:672, pkt 21 i przytoczone tam orzecznictwo).

55

W niniejszym wypadku należy wskazać, że pkt 35 zaskarżonego wyroku, w którym Sąd stwierdził istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku kolidujących ze sobą oznaczeń, ma charakter punktu zawierającego wniosek, opartego w sposób dorozumiany, jednak jasno, na stwierdzeniach dokonanych w poprzedzających punktach tego wyroku, po pierwsze, w odniesieniu do podobieństwa pod względem wizualnym, fonetycznym i konceptualnym między zgłoszonym do rejestracji słownym znakiem towarowym a wcześniejszym znakiem towarowym, a po drugie, w odniesieniu do charakteru odróżniającego tego ostatniego znaku.

56

Jeśli chodzi o stwierdzenia Sądu dotyczące podobieństwa wizualnego i fonetycznego kolidujących ze sobą oznaczeń – w odniesieniu do których wnosząca odwołanie kwestionuje, by mogły one stanowić podstawę wniosku, który ów Sąd wywodzi z nich w odniesieniu do istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd – w pkt 33 i 36 niniejszego wyroku wskazano już, że Sąd, jeśli chodzi o znak towarowy MAGNET 4, uwzględnił wyłącznie element „magnet”, który zakwalifikował jako dominujący, nie uwzględniając cyfry „4”.

57

Otóż, po pierwsze, Sąd nie przedstawił żadnego uzasadnienia, nawet dorozumianego, pozwalającego na poznanie powodów, dla których zakwalifikował on element „magnet” jako dominujący (zob. powyżej pkt 39 niniejszego wyroku).

58

Po drugie, Sąd nie uzasadnił również, nawet w sposób dorozumiany, nieujęcia cyfry „4” w dokonanej przez siebie ocenie podobieństwa kolidujących ze sobą oznaczeń (zob. powyżej pkt 39–41 niniejszego wyroku).

59

Z powyższych rozważań wynika, że stwierdzenie przez Sąd w pkt 35 zaskarżonego wyroku istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd również jest niewystarczająco uzasadnione w zakresie, w jakim jest ono oparte na ocenie podobieństwa kolidujących ze sobą oznaczeń pod względem wizualnym i fonetycznym, która to ocena jest dotknięta wadą w postaci braku uzasadnienia.

60

W świetle wszystkich powyższych rozważań, a w szczególności pkt 42, 43 i 59 niniejszego wyroku, należy uchylić pkt 4 sentencji zaskarżonego wyroku.

61

Zgodnie z art. 61 akapit pierwszy statutu Trybunału w wypadku uchylenia orzeczenia Sądu Trybunał może albo wydać orzeczenie ostateczne w sprawie, jeśli stan postępowania na to pozwala, albo skierować sprawę do ponownego rozpoznania przez Sąd.

62

W niniejszym wypadku Trybunał stwierdza, że stan postępowania nie pozwala na wydanie orzeczenia, ponieważ w celu dokonania całościowej oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd zgodnej z wymogami określonymi w art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 Sąd powinien uzupełnić swoją ocenę okoliczności faktycznych.

63

W konsekwencji należy odesłać sprawę do ponownego rozpoznania przez Sąd.

64

Jako że sprawa została odesłana do ponownego rozpoznania przez Sąd, rozstrzygnięcie o kosztach niniejszego postępowania odwoławczego nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Z powyższych względów Trybunał (szósta izba) orzeka, co następuje: