1

Królestwo Hiszpanii wnosi w swym odwołaniu o uchylenie wydanego przez Sąd Unii Europejskiej wyroku Hiszpania/Komisja (T‑235/11, EU:T:2013:49, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”), w którym Sąd oddalił jej skargę zmierzającą, zasadniczo, do stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2011) 1023 wersja ostateczna z dnia 18 lutego 2011 r. obniżającej wymiar pomocy przyznanej z Funduszu Spójności na etapy projektu zatytułowane „Dostawa i instalacja infrastruktury kolejowej na linii kolei dużych prędkości Madryt-Saragossa-Barcelona-Granica francuska. Odcinek Madryt-Lérida” (CCI 1999.ES.16.C.PT.001), „Linia kolei dużych prędkości Madryt-Barcelona. Odcinek Lérida-Martorell (platforma, etap 1)” (CCI 2000.ES.16.C.PT.001), „Linia kolei dużych prędkości Madryt-Saragossa-Barcelona-Granica francuska. Dostęp kolejowy do nowego dworca w Saragossie” (CCI 2000.ES.16.C.PT.003), „Linia kolei dużych prędkości Madryt-Barcelona-Granica francuska. Odcinek Lérida-Martorell. Pododcinek X-A (Olérdola-Avinyonet del Penedés)” (CCI 2001.ES.16.C.PT.007) oraz „Nowy dostęp kolejowy do linii kolei dużych prędkości w Lewancie. Pododcinek La Gineta-Albacete (platforma)” (CCI 2004.ES.16.C.PT.014) (zwanej dalej „sporną decyzją”), oraz tytułem żądania ewentualnego do stwierdzenia nieważności tej decyzji w zakresie dotyczącym korekt zastosowanych przez Komisję Europejską.

2

W zaskarżonym wyroku Sąd przedstawił ramy prawne w następujący sposób.

3

Zgodnie z art. 2 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 1164/94 z dnia 16 maja 1994 r. ustanawiającego Fundusz Spójności (Dz.U. L 130, s. 1 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 14, t. 1, s. 9), zmienionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 1264/1999 z dnia 21 czerwca 1999 r. (Dz.U. L 161, s. 57 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 14, t. 1, s. 73) i rozporządzeniem Rady (WE) nr 1265/1999 z dnia 21 czerwca 1999 r. (Dz.U. L 161, s. 62 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 14, t. 1, s. 78) (zwanego dalej „rozporządzeniem nr 1164/94 ze zmianami”):

„Fundusz wnosi wkłady finansowe do projektów, które przyczyniają się do osiągnięcia celów ustanowionych w Traktacie o Unii Europejskiej, w zakresie środowiska oraz transeuropejskiej sieci infrastruktury transportowej w państwach członkowskich, w których produkt narodowy brutto (PNB), mierzony według parytetu siły nabywczej, jest mniejszy od 90% średniej wspólnotowej, dla posiadających program zmierzający do spełnienia określonych w art.[126 TFUE] warunków konwergencji ekonomicznej”.

4

Artykuł 8 ust. 1 rozporządzenia nr 1164/94 ze zmianami stanowi:

„Projekty finansowane przez Fundusz są zgodne z postanowieniami traktatów, przyjętymi na ich mocy dokumentami oraz z politykami Wspólnoty, w tym z tymi, które dotyczą ochrony środowiska, transportu, sieci transeuropejskich, polityki konkurencji i udzielania zamówień publicznych”.

5

Załącznik II do rozporządzenia nr 1164/94 ze zmianami dotyczący „przepisów wykonawczych” zawiera art. H, zatytułowany „korekty finansowe”, który stanowi, co następuje:

6

Artykuł 18 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1386/2002 z dnia 29 lipca 2002 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1164/94 w zakresie systemów zarządzania i kontroli pomocy przyznanej z Funduszu Spójności i procedury dokonywania korekt finansowych (Dz.U. L 201, s. 5 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 14, t. 1, s. 162) ma następujące brzmienie:

„1.   Okres czasu, w którym dane państwo członkowskie może odpowiedzieć na żądanie zgodnie z art. H ust. 1 akapit pierwszy załącznika II do rozporządzenia (WE) nr 1164/94, dostarczając swój komentarz, wynosi dwa miesiące, z wyjątkiem przypadków należycie uzasadnionych, dla których dłuższy okres może zostać uzgodniony z Komisją.

2.   W przypadku gdy Komisja proponuje korekty finansowe na podstawie ekstrapolacji lub według stawki ryczałtowej, państwo członkowskie otrzymuje możliwość wykazania, poprzez zbadanie przedmiotowych dokumentów, że rzeczywisty zakres nieprawidłowości jest mniejszy, niż wynika to z oceny Komisji. W porozumieniu z Komisją państwo członkowskie może ograniczyć zakres tych badań do odpowiedniej proporcji lub wyrywkowo na podstawie przedmiotowych dokumentów.

Z wyjątkiem należycie uzasadnionych przypadków czas przeznaczony na te badania nie może przekroczyć okresu kolejnych dwóch miesięcy po dwumiesięcznym okresie określonym w ust. 1. Wyniki tych badań sprawdzane są w sposób określony w art. H ust. 1 akapit drugi załącznika II do rozporządzenia (WE) nr 1164/94. Komisja uwzględnia wszelkie dowody dostarczone w terminie przez państwo członkowskie.

3.   W każdym przypadku gdy państwo członkowskie zgłasza zastrzeżenia do uwag poczynionych przez Komisję i zgodnie z art. H ust. 1 akapit drugi załącznika II do rozporządzenia (WE) nr 1164/94, ma miejsce przesłuchanie, od daty którego rozpoczyna się trzymiesięczny okres, w którym Komisja może wydać decyzję zgodnie z art. H ust. 2 załącznika II do tego rozporządzenia”.

7

Okoliczności powstania sporu zostały przedstawione w pkt 13–23 zaskarżonego wyroku i można je streścić w następujący sposób.

8

Na mocy decyzji C(2000) 2113 z dnia 13 września 2000 r. ze zmianami Komisja zatwierdziła udzielenie pomocy finansowej z Funduszu Spójności dla niektórych etapów projektu linii kolei dużych prędkości Madryt-Barcelona (Hiszpania).

9

W odniesieniu do każdego z tych etapów projektu pismami z dni – odpowiednio – 23 października 2009 r., 30 marca 2010 r. oraz trzema pismami z dnia 21 kwietnia 2010 r. Komisja skierowała do Królestwa Hiszpanii propozycje zamknięcia. Każda z tych propozycji zawierała korekty finansowe ze względu na nieprawidłowości w zastosowaniu przepisów z zakresu zamówień publicznych.

10

W związku z tym, że czterema pismami z dnia 13 maja 2010 r. władze hiszpańskie wyraziły niezgodę na propozycje zamknięcia Komisji, w dniu 23 czerwca 2010 r. odbyło się przesłuchanie. W toku owego przesłuchania Komisji zostały przekazane „uwagi organów administracyjnych dotyczące propozycji korekt finansowych” oraz „lista dokumentów wysłanych w odpowiedzi na propozycję korekty finansowej Komisji Europejskiej związanej z propozycją zamknięcia projektów objętych Funduszem Spójności”.

11

Pismem z dnia 23 lipca 2010 r. Królestwo Hiszpanii skierowało do Komisji informacje dodatkowe.

12

W dniu 18 lutego 2011 r. Komisja wydała sporną decyzję.

13

W owej decyzji, notyfikowanej Królestwu Hiszpanii w dniu 21 lutego 2011 r., Komisja stwierdziła wiele nieprawidłowości w stosowaniu przepisów Unii z zakresu zamówień publicznych w odniesieniu do etapów spornego projektu i w konsekwencji zmniejszyła o 31 328 947,63 EUR całkowitą pomoc udzieloną w związku z owymi etapami.

14

W skardze złożonej w sekretariacie Sądu w dniu 29 kwietnia 2011 r. Królestwo Hiszpanii wniosło, tytułem żądania głównego, o stwierdzenie nieważności spornej decyzji, oraz tytułem ewentualnym o stwierdzenie nieważności tej decyzji w zakresie dotyczącym korekt zastosowanych przez Komisję.

15

Na poparcie swej skargi Królestwo Hiszpanii podniosło, tytułem żądania głównego, dwa zarzuty dotyczące – odpowiednio – braku dochowania przez Komisję terminu przewidzianego w art. H ust. 2 załącznika II do rozporządzenia nr 1164/94 ze zmianami oraz błędnego zastosowania art. 20 ust. 2 dyrektywy Rady 93/38/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. koordynującej procedury udzielania zamówień publicznych przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i telekomunikacji (Dz.U. L 199, s. 84 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 6, t. 2, s. 194) oraz tytułem ewentualnym zarzut dotyczący błędu co do prawa w zastosowaniu art. 20 ust. 2 lit. f) owej dyrektywy.

16

Mocą zaskarżonego wyroku Sąd oddalił tę skargę jako bezzasadną.

17

Co się tyczy zarzutu pierwszego, Królestwo Hiszpanii podniosło zasadniczo, że dochowanie trzymiesięcznego terminu przewidzianego zarówno w art. H ust. 2 załącznika II do rozporządzenia nr 1164/94 ze zmianami, jak również w art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1386/2002 oznacza, że decyzja w przedmiocie korekt finansowych powinna zostać przyjęta w terminie trzech miesięcy, licząc od dnia przesłuchania lub, w każdym razie od dnia, w którym Komisja uzyskała informacje dodatkowe od rządu hiszpańskiego, w związku z czym sporna decyzja została wydana w zwłoce i jest ona zatem bezprawna. Sąd orzekł w tym względzie w pkt 32 zaskarżonego wyroku, że z jego wyroku Grecja/Komisja (T‑404/05, EU:T:2008:510, pkt 44), który został potwierdzony wydanym przez Trybunał postanowieniem Grecja/Komisja (C‑43/09 P, EU:C:2010:36) wynika, że art. H ust. 2 załącznika II do rozporządzenia nr 1164/94 ze zmianami nie przewiduje żadnego terminu, w którym Komisja powinna wydać decyzję. Taka interpretacja wynika ponadto w sposób wyraźny z brzmienia owego przepisu. Trzymiesięczny termin, o którym mowa, dotyczył zawarcia porozumienia pomiędzy Komisją a danym państwem członkowskim.

18

Sąd wskazał następnie, w pkt 33 zaskarżonego wyroku, że o ile francuska wersja językowa owego przepisu stanowi, że „[à] l’expiration d’un délai fixé par la Commission, dans le respect de la procédure applicable, en l’absence d’accord et compte tenu des observations éventuelles de l’État membre, la Commission décide, dans un délai de trois mois [z końcem terminu ustalonego przez Komisję, z zastrzeżeniem właściwej procedury, jeżeli porozumienie nie zostało osiągnięte, biorąc pod uwagę wszelkie uwagi zgłoszone przez państwo członkowskie, Komisja podejmuje decyzję w terminie trzech miesięcy]”, o tyle wszystkie pozostałe wersje językowe tego przepisu są zredagowane odmiennie, a słowa „w terminie trzech miesięcy” odnoszą się do braku porozumienia między stronami. Tymczasem, jak wynika w szczególności z wyroku Bacardi (C‑253/99, EU:C:2001:490, pkt 41 i przytoczone tam orzecznictwo) konieczność jednolitej wykładni rozporządzeń unijnych wyklucza rozpatrywanie danego przepisu w sposób oderwany, lecz przeciwnie, wymaga, aby w razie wątpliwości był on interpretowany i stosowany w świetle wersji sporządzonych w innych językach urzędowych.

19

W tych okolicznościach termin trzech miesięcy ustanowiony w art. H ust. 2 załącznika II do rozporządzenia nr 1164/94 ze zmianami umożliwia danemu państwu członkowskiemu przedstawienie Komisji, po przesłuchaniu, dodatkowych informacji, a Komisji uwzględnienie owych informacji i jedynie wówczas, „gdy porozumienie pomiędzy Komisją a danym państwem członkowskim nie zostało osiągnięte w terminie trzech miesięcy, biorąc pod uwagę wszelkie uwagi zgłoszone przez państwo członkowskie, Komisja podejmuje decyzję” (pkt 34 zaskarżonego wyroku).

20

Co się tyczy tezy przedstawionej na rozprawie przez Królestwo Hiszpanii w odpowiedzi na pytanie Sądu, wskazanej w pkt 35 zaskarżonego wyroku, wedle której istnieją dwa współzależne terminy biegnące od dnia przesłuchania, a mianowicie jeden określony w art. H ust. 2 załącznika II do rozporządzenia nr 1164/94 ze zmianami, odnoszący się do osiągnięcia porozumienia z danym państwem członkowskim oraz drugi, przewidziany w art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1386/2002, odnoszący się do przyjęcia przez Komisję decyzji dla celów dokonania wymaganych korekt finansowych, Sąd uznał, że teza ta nie może zostać utrzymana.

21

Sąd orzekł bowiem w pkt 36 owego wyroku, że „art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1386/2002 ogranicza się do określenia daty, od której rozpoczyna się bieg terminu dla wydania decyzji na podstawie art. H ust. 2 załącznika II do rozporządzenia nr 1164/94 [ze zmianami]”, lecz, jak wynika z pkt 32 owego wyroku, wskazany przepis nie przewiduje „żadnego terminu, w którym Komisja powinna przyjąć swą decyzję”.

22

W związku z tym Sąd uznał w pkt 37 zaskarżonego wyroku, że skoro rozporządzenie wykonawcze, tego rodzaju jak rozporządzenie nr 1386/2002, powinno być, o ile to możliwe, interpretowane zgodnie z przepisami rozporządzenia podstawowego, to nie można przyjąć wykładni art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1386/2002, wedle której Komisja dysponuje trzymiesięcznym terminem na przyjęcie spornej decyzji.

23

Sąd stwierdził ponadto, w pkt 38 owego wyroku, że wykładnia wskazanych dwóch przepisów zaproponowana przez „Królestwo Hiszpanii pozbawiłaby termin przewidziany w art. H ust. 2 załącznika II do rozporządzenia nr 1164/94 ze zmianami skuteczności (effet utile), ponieważ wynikałoby z niej – przyjmując hipotezę istnienia dwóch odmiennych, lecz współzależnych terminów – że Komisja byłaby zobowiązana do przyjęcia decyzji na podstawie owego przepisu w terminie trzech miesięcy, w którym usiłowałaby osiągnąć porozumienie z danym państwem członkowskim”.

24

Sąd wywiódł z powyższego w pkt 39–41 zaskarżonego wyroku, że „ponieważ art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1386/2002 ogranicza się do określenia daty, od której rozpoczyna się bieg terminu na podjęcie decyzji zgodnie z art. H ust. 2 załącznika II do rozporządzenia nr 1164/94 [ze zmianami]”, to okoliczność, że wersje w językach hiszpańskim, duńskim, niemieckim i niderlandzkim art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1386/2002 wskazują trzymiesięczny termin, w którym Komisja „powinna przyjąć” lub „przyjmuje” decyzję, podczas gdy wersja owego rozporządzenia w języku słoweńskim odnosi się w sposób bardziej ogólny do „decyzji zgodnie z art. H ust. 2 załącznika II do owego rozporządzenia”, a inne wersje językowe owego przepisu wskazują trzymiesięczny termin, w którym Komisja „może” podjąć decyzję zgodnie z art. H ust. 2 załącznika II do owego rozporządzenia jest w niniejszej sprawie pozbawiona znaczenia, w związku z czym zarzut pierwszy powinien zostać oddalony.

25

Sąd oddalił również, w pkt 44–72 oraz 76–108 zaskarżonego wyroku podniesione przez Królestwo Hiszpanii zarzuty – odpowiednio – drugi i trzeci.

26

W odwołaniu Królestwo Hiszpanii wnosi do Trybunału o:

27

Komisja wnosi do Trybunału o:

28

Na poparcie swej skargi Królestwo Hiszpanii podnosi dwa zarzuty dotyczące popełnionych przez Sąd błędów co do prawa w zakresie dotyczącym, po pierwsze, braku dochowania terminu przewidzianego w art. H ust. 2 załącznika II do rozporządzenia nr 1164/94 ze zmianami dla celów przyjęcia spornej decyzji oraz, po drugie, pojęcia „udzielenia” w rozumieniu dyrektywy 93/38.

29

Królestwo Hiszpanii podnosi, że Sąd dopuścił się błędu co do prawa, orzekając, że art. H ust. 2 załącznika II do rozporządzenia nr 1164/94 ze zmianami nie nakłada na Komisję terminu w związku z przyjęciem spornej decyzji.

30

Wedle tego państwa członkowskiego wskazany przepis powinien być rozumiany jako ustanawiający termin zobowiązujący Komisję, w braku porozumienia z danym państwem członkowskim w toku przesłuchania przewidzianego w art. H ust. 1 owego załącznika, do podjęcia w ciągu trzech miesięcy decyzji w przedmiocie zmniejszenia płatności lub dokonania korekt finansowych.

31

Zdaniem Królestwa Hiszpanii jedynie wskazana przez nie interpretacja może bowiem nadać sens i skuteczność (effet utile) rozpatrywanym przepisom.

32

W związku z tym, zdaniem owego państwa członkowskiego art. H załącznika II do rozporządzenia nr 1164/94 ze zmianami ustanawia w ust. 2 trzymiesięczny termin, który rozpoczyna bieg „z końcem terminu ustalonego przez Komisję”, przy czym ten drugi termin nie może być niczym innym, niż terminem wskazanym w ust. 1 akapit pierwszy zdanie ostatnie owego artykułu, wedle którego „Komisja […] żąda od państwa członkowskiego zgłoszenia uwag w określonym terminie”. Termin ów upływa przed przesłuchaniem przewidzianym w ust. 1 owego art. H i ma na celu umożliwienie Komisji oraz państwu członkowskiemu osiągnięcie porozumienia. Zdaniem Królestwa Hiszpanii art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1386/2002 ustanawia inny, trzymiesięczny termin, odsyłając w sposób wyraźny do art. H ust. 2 załącznika II do rozporządzenia nr 1164/94 ze zmianami i ów termin rozpoczyna bieg z dniem przesłuchania przewidzianego w rozporządzeniu nr 1164/94 ze zmianami. Celem owych przepisów rozpatrywanych łącznie jest ustanowienie terminu, w którym wówczas, gdy pomiędzy stronami nie dojdzie do żadnego porozumienia, Komisja jest zobowiązana do przyjęcia decyzji w przedmiocie korekty finansowej. Jeżeli wskazany art. 18 ust. 3 miałby być interpretowany w ten sposób, że określa jedynie początek biegu trzymiesięcznego terminu, w którym strony mogą osiągnąć porozumienie, byłby on pozbawiony skuteczności (effet utile), ponieważ art. H załącznika II do rozporządzenia nr 1164/94 ze zmianami ustanawia w sposób wyraźny, w którym momencie termin ten upływa.

33

W konsekwencji, jeżeli w chwili upływu trzymiesięcznego terminu liczonego od dnia przesłuchania Komisja nie przyjęła decyzji w przedmiocie korekty finansowej, wówczas instytucja ta jest zobowiązana do dokonania płatności i każda korekta dokonana, jak w niniejszej sprawie, po upływie owego terminu jest bezprawna, ponieważ wówczas Komisja nie ma już podstawy prawnej koniecznej do zastosowania tego rodzaju środka. Nie można bowiem przyjąć, że Komisja może dowolnie określać, w którym momencie przyjmie decyzję mającą duże znaczenie dla finansowego planowania danych władz krajowych.

34

Tego rodzaju interpretacja mogłaby ponadto umożliwić państwom członkowskim, zgodnie z zasadą pewności prawa, powzięcie wiedzy, w wystarczająco krótkim i możliwym uprzednio do określenia terminie, czy poniesione wydatki będą finansowane z Funduszu Spójności. Zdaniem Królestwa Hiszpanii wskazana interpretacja znajduje ponadto potwierdzenie w okoliczności, że w komunikacie (2011) C 332/01 Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady i Trybunału Obrachunkowego w sprawie rocznego sprawozdania finansowego Unii Europejskiej – rok budżetowy 2010 (Dz.U. 2011, C 332, s. 1) wskazano na stronie 63 w zakresie dotyczącym polityki spójności, że „Komisja musi w ciągu trzech miesięcy od daty przeprowadzenia formalnego postępowania wyjaśniającego z państwem członkowskim (sześciu miesięcy w przypadku programów na lata 2007–2013) przyjąć formalną decyzję o korekcie finansowej i wystawia nakaz odzyskania środków w celu uzyskania od państwa członkowskiego zwrotu wypłaconych środków”.

35

Ponadto, opierając swe rozumowanie w pkt 32 zaskarżonego wyroku na odesłaniu do wyroku Grecja/Komisja (EU:T:2008:510), a także na wydanym przez Trybunał postanowieniu Grecja/Komisja (EU:C:2010:36), Sąd dokonał błędnej interpretacji owych orzeczeń, ponieważ po pierwsze, jak Trybunał w sposób wyraźny wskazał w owym postanowieniu, art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1386/2002 nie miał zastosowania do spornego projektu w sprawie, w której zapadły owe orzeczenia oraz, że, po drugie, Trybunał nie orzekł co do istoty sprawy w kwestii prawnej obecnie podniesionej przez Królestwo Hiszpanii.

36

Komisja wskazała w odpowiedzi, że po pierwsze Królestwo Hiszpanii nie wskazało w odwołaniu, w jaki sposób Sąd dopuścił się błędu co do prawa, powołując w zaskarżonym wyroku swój wyrok Grecja/Komisja (EU:T:2008:510) oraz wydane przez Trybunał postanowienie Grecja/Komisja (EU:C:2010:36). Ta część zarzutu stanowi jedynie abstrakcyjne stwierdzenie niezawierające wskazania spójnych argumentów prawnych, na podstawie których kwestionowano by w szczególności ocenę dokonaną w tym względzie przez Sąd, w związku z czym owa część zarzutu jest zdaniem Komisji niedopuszczalna.

37

W każdym razie wskazana część zarzutu jest pozbawiona podstaw, ponieważ Sąd nie dopuścił się żadnego błędu co do prawa, opierając swe rozumowanie na interpretacji rozporządzenia nr 1164/94 ze zmianami, której dokonał w owym wyroku i która została potwierdzona przez Trybunał wprawdzie w sposób dorozumiany, lecz jednak konieczny w postanowieniu Grecja/Komisja (EU:C:2010:36), a zgodnie z którą art. H ust. 2 załącznika II do wskazanego rozporządzenia nie nakłada na Komisję żadnego terminu na przyjęcie decyzji w przedmiocie korekty finansowej.

38

Po drugie, Komisja jest zdania, że Królestwo Hiszpanii zasadniczo powtarza jedynie przed Trybunałem tezę, której broniło już w pierwszej instancji.

39

W szczególności odwołanie jest niedopuszczalne w zakresie, w jakim, podnosząc, że trzymiesięczny termin stanowi termin, po upływie którego Komisja nie może już stosować korekt finansowych, Królestwo Hiszpanii nie wyjaśnia, w jaki sposób owo stwierdzenie jest związane z zaskarżonym wyrokiem ani jakiego naruszenia miałby się w tym względzie dopuścić Sąd, w związku z czym twierdzenie to stanowi zwykłe żądanie ponownego rozpatrzenia skargi przedstawionej w pierwszej instancji.

40

Ponadto zdaniem Komisji rozpatrywana część zarzutu jest w każdym razie bezzasadna. W pierwszej kolejności, nawet gdyby rozporządzenie nr 1164/94 ze zmianami przewidywało trzymiesięczny termin, jego przekroczenie nie mogłoby powodować braku możliwości podjęcia działania przez Komisję. W związku z tym, że wskazane rozporządzenie ma bowiem na celu zapewnienie, że wydatki krajowe zostały poniesione przez państwa członkowskie zgodnie z przepisami prawa Unii, tego rodzaju termin może być uważany jedynie za termin instrukcyjny, z zastrzeżeniem zagrożenia interesom państwa członkowskiego, czego Królestwo Hiszpanii w niniejszej sprawie nie wykazało. Ponadto, mając na uwadze, że w niniejszej sprawie, po przesłuchaniu w dniu 23 czerwca 2010 r. Królestwo Hiszpanii przekazało Komisji w dniu 23 lipca 2010 r. dodatkowe informacje, okres 6 miesięcy i 16 dni, jaki upłynął pomiędzy tą drugą datą a dniem, w którym wydana została sporna decyzja, powinien zostać uznany za rozsądny. Wreszcie interpretacja przedstawiona przez Królestwo Hiszpanii jest nie tylko pozbawiona podstaw, ale ponadto jest również nielogiczna i sprzeczna. Sąd słusznie orzekł bowiem, że termin trzech miesięcy określony w art. H ust. 2 załącznika II do rozporządzenia nr 1164/94 ze zmianami dotyczy jedynie zawarcia ewentualnego porozumienia pomiędzy Komisją a danym państwem członkowskim i że art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1386/2002 nie może być interpretowany w ten sposób, że nakładałby na Komisję trzymiesięczny termin celem przyjęcia decyzji w przedmiocie korekty finansowej.

41

Co się tyczy dopuszczalności zarzutu pierwszego, należy oddalić zarzuty niedopuszczalności podniesione przez Komisję.

42

W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 256 TFUE oraz art. 58 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej odwołanie jest ograniczone do kwestii prawnych i musi się opierać na zarzutach dotyczących braku właściwości Sądu, naruszenia przepisów postępowania przed Sądem w sposób wpływający niekorzystnie na interesy wnoszącego odwołanie lub naruszenia przez Sąd prawa Unii (zob. podobnie wyrok Komisja/Brazzelli Lualdi i in., C‑136/92 P, EU:C:1994:211, pkt 47).

43

Ponadto z art. 256 TFUE, art. 58 akapit pierwszy statutu Trybunału, art. 168 § 1 lit. d) oraz art. 169 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem wynika, że odwołanie musi dokładnie wskazywać zakwestionowane części wyroku, którego uchylenie ma na celu, oraz zawierać argumenty prawne, które szczegółowo uzasadniają to żądanie (zob. w szczególności wyroki: Bergaderm i Goupil/Komisja, C‑352/98 P, EU:C:2000:361, pkt 34; Interporc/Komisja, C‑41/00 P, EU:C:2003:125, pkt 15; Reynolds Tobacco i in./Komisja, C‑131/03 P, EU:C:2006:541, pkt 49).

44

Wymogu uzasadnienia wynikającego z powyższych przepisów nie spełnia więc odwołanie, które polega jedynie na powtórzeniu lub dosłownym zacytowaniu zarzutów i argumentów przedstawionych przed Sądem, włącznie z tymi, które były oparte na okolicznościach faktycznych wyraźnie odrzuconych przez Sąd (zob. w szczególności wyrok Interporc/Komisja, EU:C:2003:125, pkt 16). Takie odwołanie stanowi bowiem w rzeczywistości żądanie zmierzające do poddania skargi wniesionej do Sądu ponownemu rozpatrzeniu, do czego Trybunał nie jest właściwy (zob. w szczególności wyrok Reynolds Tobacco i in./Komisja, EU:C:2006:541, pkt 50).

45

Jednakże w sytuacji gdy wnoszący odwołanie kwestionuje interpretację lub sposób zastosowania przez Sąd prawa Unii, kwestie prawne rozpatrywane w pierwszej instancji mogą ponownie stanowić przedmiot sporu w ramach odwołania (zob. wyrok Salzgitter/Komisja, C‑210/98 P, EU:C:2000:397, pkt 43). Gdyby bowiem wnoszący odwołanie nie mógł oprzeć odwołania na zarzutach i argumentach podniesionych już przed Sądem, postępowanie odwoławcze pozbawione byłoby częściowo sensu (wyrok Interporc/Komisja, EU:C:2003:125, pkt 17).

46

Tymczasem zarzut pierwszy odpowiada tym wymogom.

47

W niniejszej sprawie Królestwo Hiszpanii podnosi bowiem, że Sąd naruszył prawo Unii, orzekając, że art. H ust. 2 załącznika II do rozporządzenia nr 1164/94 ze zmianami nie nakłada na Komisję żadnego terminu na przyjęcie decyzji w przedmiocie korekty finansowej.

48

W tych okolicznościach Królestwo Hiszpanii w żadnym razie nie ograniczyło się do powtórzenia argumentów podniesionych już przed Sądem ani do ponownego badania co do istoty swego początkowego wniosku, podało natomiast w wątpliwość odpowiedź, której Sąd w sposób wyraźny udzielił w zaskarżonym wyroku w przedmiocie określonej kwestii prawnej. Kwestia ta może stanowić przedmiot kontroli Trybunału w ramach odwołania.

49

Wnoszący odwołanie ma bowiem prawo wnieść odwołanie, podnosząc przed Trybunałem zarzuty, których źródłem był sam zaskarżony wyrok i których przedmiotem jest zakwestionowanie jego zasadności pod względem prawnym (wyrok Stadtwerke Schwäbisch Hall i in./Komisja, C‑176/06 P, EU:C:2007:730, pkt 17).

50

Ponadto, wbrew argumentom Komisji, Królestwo Hiszpanii wskazuje w sposób jasny argumenty prawne, na których się w tym względzie opiera.

51

W związku z powyższym zarzut pierwszy przedstawiony przez Królestwo Hiszpanii jest dopuszczalny.

52

Co się tyczy badania zarzutu pierwszego co do istoty, należy stwierdzić, że, jak wskazał Sąd w pkt 33 zaskarżonego wyroku, treść art. H ust. 2 załącznika II do rozporządzenia nr 1164/94 ze zmianami jest odmienna w różnych wersjach językowych tego przepisu.

53

Z wersji francuskiej owego przepisu – wedle której w braku porozumienia pomiędzy stronami Komisja przyjmuje decyzję „w terminie trzech miesięcy” – wynika bowiem, że określony w nim trzymiesięczny termin odnosi się do przyjęcia decyzji w przedmiocie korekt finansowych.

54

Jednakże w innych wersjach językowych owego przepisu ów trzymiesięczny termin odnosi się do braku porozumienia pomiędzy stronami.

55

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem celem zapewnienia jednolitych interpretacji i stosowania tego samego aktu, w przypadku którego wersja w jednym języku Unii Europejskiej różni się od wersji ustanowionych w innych językach, sporny przepis należy interpretować w zależności od kontekstu i celu uregulowania, którego jest częścią (zob. w szczególności wyrok DR i TV2 Danmark, C‑510/10, EU:C:2012:244, pkt 45 i przytoczone tam orzecznictwo).

56

W tym względzie, w zakresie dotyczącym kontekstu art. H ust. 2 załącznika II do rozporządzenia nr 1164/94 ze zmianami, należy wskazać, że Fundusz Spójności został ustanowiony zgodnie z art. 130 D akapit drugi WE w rozporządzeniu nr 1164/94 w jego wersji pierwotnej.

57

Artykuł H ust. 2 załącznika II do owego rozporządzenia w wersji pierwotnej ogranicza się do ustanowienia, że w przypadku, gdy ma miejsce nieprawidłowość lub gdy nie został dochowany jeden z warunków ustanowionych w decyzji w sprawie przyznania pomocy, Komisja może dokonać obniżenia, zawieszenia lub anulowania pomocy dotyczącej danych przedsięwzięć, przy czym wykonanie tej kompetencji nie jest ograniczone terminem.

58

Jak wskazano w pkt 3 niniejszego wyroku, pierwotna wersja wskazanego rozporządzenia została zmieniona w szczególności poprzez rozporządzenie nr 1265/1999, na mocy którego brzmienie owego art. H do załącznika II zostało zastąpione brzmieniem cytowanym w pkt 5 niniejszego wyroku, w ramach którego ust. 2 akapit pierwszy stanowi przedmiot niniejszego sporu. Zmiana ta została dokonana na podstawie art. 16 ust. 1 rozporządzenia nr 1164/94 w wersji pierwotnej, wedle której Rada Unii Europejskiej na wniosek Komisji, zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 130 D WE, dokonuje ponownej kontroli owego rozporządzenia przed końcem 1999 r.

59

Z preambuły rozporządzenia nr 1265/1999 i w szczególności z motywów 1, 2, 4 i 5 wynika, że wskazany załącznik II został zmieniony dla celów zwiększenia skuteczności Funduszu Spójności, uproszczenia systemu zarządzania finansami, przewidując jednocześnie usprawnione kontrole ponoszonych wydatków oraz dla celów poprawy i usystematyzowania współpracy pomiędzy Komisją a danym państwem członkowskim w dziedzinie kontroli projektów.

60

Zmienione w ten sposób rozporządzenie nr 1164/94 miało zastosowanie w okresie od roku 2000 do roku 2006. Z jednej strony rozporządzenia nr 1264/1999 i nr 1265/1999, które zmieniły rozporządzenie nr 1164/94 w wersji pierwotnej, weszły w życie w dniu 1 stycznia 2000 r., a z drugiej strony, zgodnie z art. 1 pkt 11 rozporządzenia nr 1264/1999, rozporządzenie nr 1164/94 zmienione w roku 1999 powinno być poddane ponownej kontroli najpóźniej 31 grudnia 2006 r.

61

Rozporządzenie nr 1386/2002 zostało przyjęte przez Komisję dla celów ustanowienia warunków stosowania rozporządzenia nr 1164/94 ze zmianami. Rozporządzenie nr 1386/2002 weszło w życie na podstawie zawartego w nim art. 23 w dniu 7 sierpnia 2002 r. i ma zastosowanie, zgodnie z jego art. 1, do projektów zatwierdzonych po raz pierwszy po dniu 1 stycznia 2000 r.

62

Z art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1386/2002, który odnosi się w sposób wyraźny do art. H ust. 2 załącznika II do rozporządzenia nr 1164/94 ze zmianami wynika, że Komisja dysponuje, zgodnie z owym art. H ust. 2 trzymiesięcznym terminem dla celów przyjęcia decyzji w przedmiocie korekty finansowej i termin ten rozpoczyna bieg z dniem przesłuchania.

63

Wszystkie wersje językowe art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1386/2002 są w tym względzie zgodne.

64

W tym samym okresie, o którym mowa w pkt 60 niniejszego wyroku, rozporządzenie Rady (WE) nr 1260/1999 z dnia 21 czerwca 1999 r. ustanawiające przepisy ogólne w sprawie funduszy strukturalnych (Dz.U. L 161, s. 1 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 14, t. 1, s. 31), które zgodnie ze swym art. 2 miało zastosowanie do Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej – Sekcja Orientacji oraz do Instrumentu Finansowego Orientacji Rybołówstwa stanowiło w art. 39 ust. 3, że „na zakończenie okresu wyznaczonego przez Komisję, jeżeli nie zostało osiągnięte porozumienie, a państwo członkowskie nie dokonało korekt, biorąc pod uwagę uwagi dokonane przez państwo członkowskie, Komisja może w ciągu trzech miesięcy podjąć decyzję” o zmniejszeniu płatności lub dokonaniu wymaganych korekt finansowych poprzez anulowanie całości lub części wkładu funduszy dla danej pomocy.

65

W zakresie dotyczącym brzmienia owego przepisu w różnych wersjach językowych brak jest różnic porównywalnych z tymi, które zostały opisane w pkt 53 i 54 niniejszego wyroku.

66

Podobnie jak w przypadku art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1386/2002, art. 5 ust. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 448/2001 z dnia 2 marca 2001 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/1999 w zakresie procedury dokonywania korekt finansowych pomocy udzielanej w ramach funduszy strukturalnych (Dz.U. L 64, s. 13 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 14, t. 1, s. 155) przewiduje, że w każdym przypadku, jeżeli państwo członkowskie nie zgadza się z uwagami przedstawionymi przez Komisję, i zgodnie z art. 39 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia nr 1260/1999 odbywa się przesłuchanie, „trzymiesięczny okres, w ciągu którego Komisja może wydać decyzję zgodnie z art. 39 ust. 3 niniejszego rozporządzenia, rozpoczyna bieg od dnia przesłuchania”.

67

Co się tyczy kwestii prawnej będącej przedmiotem niniejszego sporu, sformułowania owego przepisu nie zawierają rozbieżności w różnych wersjach językowych owego rozporządzenia.

68

Rozporządzenie nr 1260/1999 zostało uchylone na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności (Dz.U. L 210, s. 25), które zgodnie ze swym art. 1 ust. 1 ma zastosowanie do owych funduszy, bez uszczerbku dla szczególnych przepisów przewidzianych w rozporządzeniach regulujących każdy z tychże funduszy.

69

Korekty finansowe, które mogą zostać przyjęte przez Komisję, stanowią odtąd przedmiot przepisów wspólnych owym trzem funduszom, ustanowionych w art. 99–102 wskazanego rozporządzenia.

70

Artykuł 100 rozporządzenia nr 1083/2006 zatytułowany „Procedura” stanowi w ust. 5, że „w przypadku braku porozumienia Komisja podejmuje decyzję w sprawie korekty finansowej w terminie sześciu miesięcy od daty przesłuchania, uwzględniając wszystkie informacje i uwagi przedłożone w trakcie trwania procedury[;] [j]eśli przesłuchanie nie ma miejsca, sześciomiesięczny okres rozpoczyna bieg dwa miesiące po dacie zaproszenia wysłanego przez Komisję”.

71

Należy w tym kontekście wskazać, po pierwsze, że w zakresie dotyczącym kwestii spornej dla stron niniejszego postępowania wskazany art. 100 ust. 5 jest sformułowany tak samo w różnych wersjach językowych rozporządzenia nr 1083/2006, oraz po drugie, że rozporządzenie Rady (WE) nr 1084/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiające Fundusz Spójności i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1164/94 (Dz.U. L 210, s. 79) nie zawiera żadnego przepisu dotyczącego procedury w zakresie korekt finansowych, podobnie jak rozporządzenie Komisji (WE) nr 1828/2006 z dnia 8 grudnia 2006 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 oraz rozporządzenia (WE) nr 1080/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (Dz.U. L 371, s. 1).

72

Ma to również miejsce w przypadku rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiającego wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 (Dz.U. L 347, s. 320). Artykuł 145 ust. 6 owego rozporządzenia stanowi bowiem, że „aby zastosować korektę finansową, Komisja podejmuje decyzję, w drodze aktów wykonawczych, w terminie sześciu miesięcy od daty przesłuchania lub od daty otrzymania dodatkowych informacji, jeżeli dane państwo członkowskie zgadza się na przedłożenie takich dodatkowych informacji w następstwie przesłuchania[;] Komisja bierze pod uwagę wszystkie informacje i uwagi przedłożone w trakcie trwania procedury[;] jeśli przesłuchanie nie ma miejsca, sześciomiesięczny okres rozpoczyna się dwa miesiące po dacie wezwania na przesłuchanie wysłanego przez Komisję”.

73

Przepis ów ma podobną treść w różnych wersjach językowych rozporządzenia nr 1303/2013.

74

Ponadto rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1300/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Funduszu Spójności i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1084/2006 (Dz.U. L 347, s. 281) nie reguluje procedury mającej zastosowanie w przypadku korekt finansowych. Dotyczy to również projektu rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) uzupełniającego rozporządzenie nr 1303/2013, który to projekt został przekazany Parlamentowi Europejskiemu w dniu 3 marca 2014 r.

75

Z powyższego wynika, że jedynie rozporządzenie mające zastosowanie do początkowego okresu, w latach 1994–1999 nie określało terminu przyjęcia decyzji w przedmiocie korekty finansowej przez Komisję.

76

Należy natomiast stwierdzić, że począwszy od roku 2000 zarówno rozporządzenie nr 1260/1999, jak również rozporządzenia nr 1083/2006 i nr 1303/2013, które weszły w życie, odpowiednio, w dniu 1 stycznia 2007 r. i w dniu 1 stycznia 2014 r., oraz różne wydane przez Komisję rozporządzenia wykonawcze do owych rozporządzeń ustanawiają tego rodzaju termin.

77

Mając na uwadze, że art. H ust. 2 załącznika II do rozporządzenia nr 1164/94 ze zmianami, które weszło w życie w dniu 1 stycznia 2000 r., zawiera rozbieżności pomiędzy wersjami językowymi owego rozporządzenia, należy ustalić dokładny sens owego przepisu poprzez odniesienie do kontekstu, w który się wpisuje, a mianowicie, w niniejszym przypadku, do kontekstu podobnych rozporządzeń z dziedziny zarządzania funduszami Unii.

78

Należy wskazać, że wszystkie rozporządzenia mające zastosowanie w tej dziedzinie od roku 2000 potwierdzają tezę utrzymywaną przez Królestwo Hiszpanii, wedle której Komisja powinna przyjąć decyzję w przedmiocie korekty finansowej, dochowując określonego terminu. Jego obliczenie może się wprawdzie różnić w zależności od obowiązującej regulacji, nie ma jednak wątpliwości, że został on ustanowiony przez prawodawcę Unii.

79

Okoliczność, że rozporządzenie nr 1260/1999 nie ma zastosowania do Funduszu Spójności jako takiego, nie stanowi przeszkody dla dokonania takiej interpretacji, ponieważ tekst art. 39 ust. 3 owego rozporządzenia oraz tekst art. H ust. 2 załącznika II do rozporządzenia nr 1164/94 ze zmianami są prawie identyczne i brak jest uzasadnienia dla sytuacji, w której w drugim ze wskazanych rozporządzeń termin odnosiłby się do braku porozumienia pomiędzy stronami, podczas gdy w pierwszym ze wskazanych rozporządzeń ów termin odnosiłby się do podjęcia decyzji przez Komisję.

80

Wskazana interpretacja jest tym bardziej zasadna, że wszystkie późniejsze rozporządzenia, zarówno Rady, jak również Komisji potwierdzają, że Komisja jest zobowiązana do poszanowania pewnego terminu przy przyjmowaniu decyzji w przedmiocie korekty finansowej.

81

Należy dodać, że w zakresie dotyczącym bardziej szczegółowo rozporządzenia nr 1386/2002, którego celem jest określenie warunków stosowania rozporządzenia nr 1164/94 ze zmianami, zawierającego przepis stanowiący przedmiot niniejszego sporu, że nie można przyjąć przedstawionego przez Sąd w pkt 36 i 39 zaskarżonego wyroku stanowiska Komisji, wedle którego art. 18 rozporządzenia nr 1386/2002 ogranicza się do określenia daty rozpoczęcia biegu terminu na przyjęcie decyzji na podstawie art. H ust. 2 załącznika II do rozporządzenia nr 1164/94 ze zmianami, mając na uwadze, że prawodawca Unii nie mógłby ustanowić początku terminu dla celów przyjęcia decyzji określonej we wskazanym art. H, jeżeli tego rodzaju termin by nie istniał.

82

W konsekwencji należy stwierdzić, że począwszy od roku 2000 Komisja jest zobowiązana do dochowania ustawowego terminu dla celów przyjęcia decyzji w przedmiocie korekty finansowej.

83

Wniosek ten, wywiedziony z systematycznej interpretacji właściwych rozporządzeń zarówno Rady, jak również Komisji jest ponadto potwierdzony brzmieniem fragmentu komunikatu (2011) C 332/01 samej Komisji na jego stronie 63, powołanego przez Królestwo Hiszpanii na poparcie odwołania, wskazanego w pkt 34 niniejszego wyroku.

84

Wniosek ów jest również spójny z celem wskazanym w art. 161 akapit pierwszy WE, obecnie art. 177 TFUE, wedle którego prawodawca Unii ustanawia „zasady ogólne mające zastosowanie do funduszy”, przy czym koncepcja ta powinna w sposób konieczny prowadzić do harmonizacji przepisów mających zastosowanie w tej dziedzinie. Tego rodzaju postępowanie jest tym bardziej konieczne w zakresie dotyczącym przepisów proceduralnych. Należy w tym względzie stwierdzić, że począwszy od roku 2007 w szczególności przepisy proceduralne były rzeczywiście przedmiotem harmonizacji w ramach rozporządzenia Rady zawierającego przepisy ogólne dla wszystkich funduszy Unii. Ustanowione w ten sposób przepisy proceduralne potwierdzają w pełni interpretację, wedle której przyjęcie decyzji w przedmiocie korekty finansowej podlega terminowi określonemu przez prawodawcę.

85

Ponadto interpretacja ta nie może naruszyć spójności i skuteczności procedury korekty finansowej przewidzianej w prawie Unii, ponieważ termin określony przez prawodawcę pozostawia Komisji wystarczający czas na przyjęcie decyzji, właściwie uwzględniając jej konsultacje z danym państwem członkowskim.

86

Przeciwnie, jak wynika z motywu 5 rozporządzenia nr 1265/1999, procedura, którą prawodawca Unii ustanowił w dziedzinie korekt finansowych, opiera się na współpracy pomiędzy danym państwem członkowskim a Komisją, której podstawą powinna być równowaga pomiędzy prawami i obowiązkami stron. Tymczasem, w tych okolicznościach sprzeciwiałoby się owemu wymogowi dochowania równowagi, gdyby w ramach owej procedury państwo członkowskie było zobowiązane do przestrzegania pewnych konkretnych terminów, podczas gdy nie byłaby do tego zobowiązana Komisja.

87

Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem zasada lojalnej współpracy nie tylko nakłada na państwa członkowskie obowiązek podjęcia właściwych działań w celu zapewnienia stosowania i skuteczności prawa Unii, lecz także nakłada na instytucje Unii wzajemny obowiązek lojalnej współpracy z państwami członkowskimi (zob. podobnie postanowienie Zwartveld i in., C‑2/88 IMM, EU:C:1990:315, pkt 10).

88

Ponadto, ponieważ chodzi tu o decyzje mające znaczny wpływ na budżet, jest w interesie zarówno danego państwa członkowskiego, jak również Komisji, aby zakończenie procedury dotyczącej korekty finansowej było przewidywalne. W związku z tym wymagane jest ustanowienie wcześniej określonego terminu dla celów przyjęcia ostatecznej decyzji. Należy również wskazać, że przekroczenie terminu przewidzianego dla przyjęcia decyzji w przedmiocie korekty finansowej nie jest zgodne z ogólną zasadą dobrej administracji.

89

Mając na uwadze całość powyższych rozważań, należy stwierdzić, że Sąd dopuścił się błędu co do prawa, orzekając w pkt 32 i 36 zaskarżonego wyroku, że art. H ust. 2 załącznika II do rozporządzenia nr 1164/94 ze zmianami nie przewiduje żadnego terminu dla podjęcia przez Komisję decyzji w przedmiocie korekty finansowej z tego względu, że trzymiesięczny okres, do którego odsyła ów przepis, dotyczy osiągnięcia porozumienia pomiędzy Komisją a państwem członkowskim.

90

Z powyższego wynika, że pierwszy zarzut odwołania jest zasadny i że należy uchylić zaskarżony wyrok bez konieczności rozpatrywania drugiego zarzutu odwołania.

91

Zgodnie z art. 61 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, jeśli odwołanie jest zasadne, Trybunał uchyla orzeczenie Sądu. Trybunał może wówczas wydać ostateczne orzeczenie w sprawie, jeśli stan postępowania na to pozwala.

92

W niniejszym przypadku Trybunał posiada niezbędne dane, by wydać ostateczne rozstrzygnięcie w przedmiocie skargi o stwierdzenie nieważności spornej decyzji, wniesionej przed Sąd przez Królestwo Hiszpanii.

93

Jak wynika z pkt 56–89 niniejszego wyroku, począwszy od roku 2000 przyjęcie przez Komisję decyzji w przedmiocie korekty finansowej podlega określonemu terminowi.

94

Długość owego terminu jest różna w zależności od mającego zastosowanie rozporządzenia.

95

W zastosowaniu art. H ust. 2 załącznika II do rozporządzenia nr 1164/94 ze zmianami w związku z art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1386/2002 termin, w którym Komisja powinna przyjąć decyzję w przedmiocie korekty finansowej, wynosi trzy miesiące począwszy od dnia przesłuchania.

96

Zgodnie z art. 100 ust. 5 rozporządzenia nr 1083/2006 Komisja podejmuje decyzję w sprawie korekty finansowej w terminie sześciu miesięcy od daty przesłuchania i jeśli przesłuchanie nie ma miejsca, sześciomiesięczny okres rozpoczyna bieg dwa miesiące po dacie zaproszenia wysłanego przez Komisję.

97

Zgodnie z art. 145 ust. 6 rozporządzenia nr 1303/2013 Komisja podejmuje decyzję w terminie sześciu miesięcy od daty przesłuchania lub od daty otrzymania dodatkowych informacji, jeżeli państwo członkowskie zgadza się na przedłożenie takich informacji w następstwie przesłuchania. Jeśli przesłuchanie nie ma miejsca, sześciomiesięczny okres rozpoczyna się dwa miesiące po dacie wezwania na przesłuchanie wysłanego przez Komisję.

98

Należy wskazać w tym kontekście, że o ile rozporządzenie nr 1265/1999, które wprowadziło zmiany do rozporządzenia nr 1164/94, weszło w życie w dniu 1 stycznia 2000 r., to jednak z art. 108 akapit drugi rozporządzenia nr 1083/2006 wynika, że art. 100 owego rozporządzenia ma zastosowanie z dniem 1 stycznia 2007 r. włącznie z programami sprzed okresu 2007–2013. Jest to ponadto zgodne z zasadą, wedle której przepisy proceduralne mają zastosowanie bezpośrednio po ich wejściu w życie.

99

Co się tyczy art. 145 rozporządzenia nr 1303/2013, ma ono zastosowanie, zgodnie z jego art. 154 akapit drugi, począwszy od dnia 1 stycznia 2014 r.

100

W niniejszej sprawie przesłuchanie miało miejsce w dniu 23 czerwca 2010 r., tymczasem Komisja przyjęła sporną decyzję dopiero w dniu 18 lutego 2011 r.

101

W tych okolicznościach należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie Komisja nie dochowała sześciomiesięcznego terminu ustanowionego w art. 100 ust. 5 rozporządzenia nr 1083/2006.

102

Wbrew argumentom Komisji jest bez znaczenia, iż właściwe przepisy nie przewidywały w sposób wyraźny, że w przypadku braku dochowania ustanowionego terminu dla przyjęcia decyzji w przedmiocie korekty finansowej Komisja nie jest już uprawniona do przyjęcia owej decyzji, ponieważ ustanowienie terminu, w którym należy przyjąć tego rodzaju decyzję, jest samo w sobie wystarczające.

103

Ponadto brak poszanowania przepisów proceduralnych dotyczących przyjęcia aktu, z którym wiążą się niekorzystne skutki, stanowi naruszenie istotnych przepisów formalnych (zob. podobnie wyrok Zjednoczone Królestwo/Rada, 68/86, EU:C:1988:85, pkt 48, 49), które sąd Unii powinien nawet uwzględnić z urzędu (zob. podobnie wyroki: Komisja/ICI, C‑286/95 P, EU:C:2000:188, pkt 51; Komisja/Solvay, C‑287/95 P i C‑288/95 P, EU:C:2000:189, pkt 55). Fakt, że Komisja nie przyjęła spornej decyzji w terminie ustanowionym przez prawodawcę Unii, stanowi naruszenie istotnych przepisów formalnych.

104

W związku z tym sporna decyzja nie została przyjęta skutecznie, a zatem należy stwierdzić jej nieważność.

105

Zgodnie z art. 184 § 2 regulaminu postępowania, jeżeli odwołanie jest zasadne i Trybunał orzeka wyrokiem kończącym postępowanie w sprawie, Trybunał rozstrzyga o kosztach.

106

Zgodnie z art. 138 § 1 tego regulaminu, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ Królestwo Hiszpanii wygrało sprawę w ramach odwołania i skarga wniesiona do Sądu została uwzględniona, należy zgodnie z żądaniem Królestwa Hiszpanii obciążyć Komisję własnymi kosztami, a także kosztami Królestwa Hiszpanii zarówno w pierwszej instancji, jak również w postępowaniu odwoławczym.

Z powyższych względów Trybunał (pierwsza izba) orzeka, co następuje: